Geen pijn... ?

Gisteren schrok ik toen ik haar zag.
Je ziet ze zo achteruit gaan.
Ik zag, toen ik een kop koffie ging halen voor haar en voor mij, een verpleger. Ik vroeg hem wat hij van haar vond... " 't Gaat rap..." zei hij, en je zag ook in zijn ogen de pijn.

"'t Is een geluk dat ze geen pijn heeft !" ... ik knikte. Hij vertelde dat hij het haar regelmatig vroeg, maar dat ze blijft zeggen dat ze geen pijn heeft. Dat zegt ze ook tegen mij.

's Nachts blijkt ze zeer onrustig te zijn, en slaappillen helpen niet. Dat blijkt ook wel eens een symptoom te zijn van een naderend einde... De verpleger noemt het rusteloosheid. Dat klinkt mij wat eufemistisch in het oor... onrust lijkt me heel dichte familie van angst.

Lichamelijke angst.

Je voelt wellicht je lichaam stokken, en dat geeft wellicht een lijfelijke angst.
Zoals een verstuikte voet angst geeft om een stap te nemen, ook al is het genezen... Het lichaam reageert nog op de pijn in het geheugen.
Ik denk dat doodsangst ook zoiets is... iets onbestemds, een onbewust verweer...
Blijkbaar is dit meestal afwezig als het echt zo ver is.

Ze heeft geen pijn... Maar is dat op zich niet een vorm van pijn? Ik weet het niet. Ik denk het.

Als we praten heeft ze niet echt angst, ze vindt het vooral erg dat ze niet meer voor me zal kunnen zorgen. Ze vraagt hoe het met de kinderen is, met de kleinkinderen...Ook nu nog is dat haar eerste zorg en haar eerste gedacht.

Als ze moet gaan, laat het dan maar snel gaan, niet aftakelen tot de laatste drup bloed. En liefst in haar slaap, rustig, haast zonder overgang, van ademen naar... niets meer.

Gekke wensen heb ik.

Ik ga ze zo verschrikkelijk missen, maar ik zeg het haar niet, zeg dat het allemaal wel lukt, dat ik mijn plan trek, dank zij Veerle die zoveel komt helpen, en als ze eens niet kan, dan zoek ik wel een andere oplossing. In geval kan ik ook eten in de kliniek. Dat is allemaal geen probleem... Zeker niet in vergelijking met wat voor ons staat.

Ik heb verschillende bijbels gelezen en vergeleken, ik heb de Koran gelezen, de Baghadvita, Bahaï, Confucius, de Tao van Lao Tse.. en nog enkele. Ik heb bewondering voor de ene werkelijk vreedzame religie: het Jaïnisme... en voel me meest aangetrokken door het Boedhisme...
Door de vele werkelijk vastgestelde reïncarnaties geloof ik ook daar in, al hoop ik dat Anny, na al wat we hebben moeten doorstaan in ons leven, nu wel de eeuwige rust ontvangt, de verlossing uit de Samsara...

We weten het niet.
We hopen alleen.

Leven is energie, en energie kan niet verloren gaan. Beetje simpel ? Ja, maar ergens helpt het me.
Ze gaat niet weg
Ze blijft een deel uitmaken van mij, de kinderen, de kleinkinderen... lijfelijk en geestelijk.

Ik zit nu al inwendig tegen haar te praten, haast meer dan toen we hier rustig in de zetel bij elkaar zaten.

Ergens - dat klinkt cru - ben ik geestelijk al bezig afscheid te nemen, het afscheid voor te bereiden, me sterk te houden...
Gek ?