Stil

De confrontatie met het alleen zijn is zwaar, en nu, met die corona-virus wellicht nog eenzamer dan anders...
Ik zou anders eens bij iemand kunnen gaan, een klapke doen, mijn verdriet vertellen en verwerken. Er zouden zeker ook mensen bij mij komen, ook al om eens te klappen.
Het mag niet.

De telefoon ?
Met WhatsApp en/of Duo Google kun je nog praten en elkaar zien (en de gesprekken zijn bovendien gratis, kun je lekker lang babbelen)... Die Duo van Google heb ik pas onlangs ontdekt, en ik moet zeggen dat bij een test met mijn zoon, die het ook installeerde, het beeld en de snelheid beter is dan bij Whatsapp, maar het is -gek genoeg - veel minder bekend.

Maar een gewoon telefoongesprek daar heb je maar met één zintuig contact. Je oor.
Hopelijk herken je de stem, en weet je zeker tegen wie je eigenlijk aan het praten bent, maar stel je voor dat er zo'n stemmen-imitator aan de andere kant zit ? Och, ik weet wel, dat zal me nooit gebeuren, die mannen praten niet met het gewone volk, en bootsten alleen stemmen na van zeer gekende figuren, niet van pier, pol of jan...

Veerle doet de boodschappen en kookt voor mij (En ik krijg telefoontjes van Els of ze niets moet meebrengen van de winkel !), je ziet op dat vlak ben ik verwend.

Op die ogenblikken is er leven in huis. Meer moet dat niet zijn, we moeten daarom zelfs niet eens praten. Aanwezig zijn, voelen dat je niet alleen in dit huis zit... dat is momenteel hééééél belangrijk voor mij.

Ik ben natuurlijk niet alleen. Ik hoorde op TV van nog mensen die gedwongen werden om intiem afscheid te nemen, om de steun van vrienden en kennissen te moeten missen.

Maar ik vervloek die corona dus wellicht om méér redenen dan jij doet.
Ik moet wennen aan de eenzaamheid. Ik weet het wel. Maar moet dit echt met zo'n spoedcursus ? Verrekte virus !

Uitkijken naar de postbode... Zijn er kaartjes of brieven bij over Het Verlies ? Heb ik al een doodsprentje opgestuurd, of is het iemand die ik vergeten was.

Een brief van de pensioenkas, dat ze er alles op zullen zetten om het dossier snel te regelen. Werken ze daar nog ? Of is het ook werken van huis uit? Gaat dit daardoor langer duren?

Dingen waar ik eigenlijk helemaal niet ongerust moet over zijn, zijn nu dingen die blijven malen in dat koppeke van mij. Naar het toilet ? Handen wassen ! Eten ? Eerst handen wassen. discipline = tijdverdrijf.

En ik mag niet klagen.
De kinderen bellen, de kleinkinderen bellen, vrienden bellen (van Luc en Rita leerde ik dat je met Whatsapp ook kunt praten en elkaar ondertussen zien !)... Jammer genoeg zijn er niet zoveel die Whatsappen. Bizar, het is nochtans gratis !

Ik ga stoppen met zagen en klagen. Eens zien of al iets is op TV