Weet je nog ???

 Kerst, Pasen dat waren vroeger in de eerste plaats Kerkelijke feestdagen. We kregen wel wat paaseieren, en kerstavond was een familiefeest (die eindigde met deelname aan de nachtmis... maar er werd ook thuis aandacht gegeven aan het religieuze gebeuren.

Maar wat me meest opvalt, en waar ik me we wat aan erger, dat is niet hoe we het nu persoonlijk benaderen - daar is iedereen immers vrij in - maar hoe het "officieel" er aan toegaat.

Vroeger waren de feestdagen van kerkelijke oorsprong ook op radio en TV, een soort zondagen, met een speciaal programma en aandacht voor het feest en de reden van het feest. 

Laat ons er nu van uit gaan dat er steeds minder actieve gelovigen zijn, dan nog is het voor iedereen een soortement zondag, een dag die niet verloopt volgens de normale dagdagelijkse gang.

Ja, ik weet het wel, je hebt niet alleen veel meer niet-gelovigen dan vroeger, en zeker heel wat minder actieve kerkleden, maar er zijn ook steeds meer anders-denkenden, en mensen die een ander geloof aanhangen.

Weet je, ik zou er niet tegen hebben dat we ook aandacht hebben voor de feesten van onze moslimbroeders en - zusters, en voor de Joden en nog wel andere ook. Ik heb helemaal niet tegen die andersdenkenden, integendeel, ik heb eerbied voor ieders overtuiging. Ik denk dat voor al wie een of andere religie aanhangt, er herkenbare basisgegevens zitten die leden van andere religies herkennen (en erkennen)... Maar ook wie geen religie aanhangt zal waarden herkennen als ook thuishorend in het gewoon mens-zijn in een samenleving.

Ik denk dus dat eerbied voor de ander en zijn of haar overtuiging dan ook alleen een teken is van diep-menselijk zijn.

Ik denk dat het triest zou zijn als we niet zouden leven met eerbied, begrip en liefde voor de medemens. (Ik denk dan dat voor dergelijke mensen de corona-regels eigenlijk heel weinig verandering brengen... Wie geen ander mens liefheeft hoeft immers niet af te leren van een hand te geven, te knuffelen, te zoenen.

Ik ben dan ook heel blij dat de huidige paus de liefde en het begrip predikt voor andersdenkenden, zowel andere religies als atheisten en zelfs nihilisten... Zo hoort het ook.

Als naastenliefde beperkt zou zijn voor een bepaalde groep dan is het geen naastenliefde meer maar niets beter dan een groep supporters van één voetbalploeg de al de anderen slecht vinden, en beschouwen als vijanden.

Maar laat ons die eerbied en liefde voor elkaar dan ook officieel tonen ! Geef op de feest dagen een zondags programma, en beperk je niet tot één religie om die feestdagen niet alleen te erkennen, maar profiteer ervan om ook de waarden die deze mensen er in leggen eens duidelijk te tonen aan iedereen.

... en laat ons groeien naar ...mens zijn met de mensen !

Chip

 

Vandaag wordt Tommy gechipt en krijgt hij de nodige inentingen, en morgen ga ik hem halen... Zijn bench staat hier al klaar, met een zacht mandje met een nog zachter kussen er in... Er liggen ook al wat speeltjes in, waaronder een bal waar je snoepjes kunt in steken, die hij dan alleen kan uithalen door de bal te doen rollen...

God, wat is alles veranderd !

Vroeger bestond er geen hondenvoer. De hond (en de kat) kregen wat van wat restte van de tafel. Ze aten heel graag hard droog brood, en als je ze koude koffie gaf, dan kregen ze mooi blinkend haar. (Ik vraag me af of dit wel klopt ??? Maar zo werd het toentertijd gedaan !)

Veel honden en katten kwamen nooit in huis, ze hadden buiten een hok, of sliepen in de schuur of in de stal. 

Ik heb ook nog trekhonden gekend, onder meer bij mijn vriend Marcel, die al zo lang overleden is, daar werd de hond dagelijks ingespannen om de triporteur, zwaar beladen met kannen melk, voort te trekken. Ze leverden dan verse melk aan huis. Niet in flessen, maar ze schepten de melk uit grote melkbidons in de klaargezette pot aan de deur.

Toen kwam de wet voor de dierbescherming, en de honden mochten niet meer gebruikt worden om te trekken. Nog geen twee weken later lag de hond dood. Het beest had die dagelijkse arbeid nodig, hij was zo opgegroeid en kreeg links en rechts op de ronde wat beetjes van de mensen (een suikerklontje was favoriet)...

Nu is een hond een luxe-dier.

Speciale voeding, jaarlijkse controle bij de dierenarts, inentingen tegen God weet wat allemaal, een warm en zachte slaapplaats en dagelijkse uitstapjes met het baasje die plastic-zakjes bij heeft om de hondenpoep op te kuisen...

Je zou die mensen van toen eens de hond van nu moeten tonen !!!

Vroeger waren meer dan 80 % van de honden van het ras muurzekers of plaspartout... Kruisingen van kruisingen. Rashonden waren zeldzaam en alleen te vinden bij rijken of voor heel specifiek werk (jacht)..

Nu zijn het bijna allemaal rashonden. 

Bovendien zijn die rassen ook heel wat veranderd. Vroeger werden de rassen gekweekt voor een functie. Voor de jacht, voor het waken, voor de helpen bij de kudden schapen en zelfs bij het bijhouden van koeien die mochten grazen op de meent. Nu zijn rassen er vooral om te voldoen aan de smaak van de eigenaar. En als de kwekers merkten dat mensen verslingerd waren op die platte muilen van bepaalde rassen, werd en wordt er daar tot in het absurde naar gekweekt, zo erg dat die honden niet meer normaal kunnen bevallen, niet meer normaal kunnen ademen... Pijnlijk ! (Vooral voor de hond!)

Enkele jaren terug hoorde ik een bulldog achter me, het beest ademde niet meer normaal, een rochelend geluid bij iedere ademtocht. Mooi ? Mijn kl... ! Martelen dat is het.

En zeggen dat dit ras ooit gekweekt was om bij stieren te hoeden ...

En zo gaat het steeds verder.

Ik vermoed dat er haast evenveel knuffelkonijntjes rondlopen als er nog gekweekt worden om op te eten. En nu zijn de kippen aan de beurt. De kip is nu al bij velen een huisdier, loopt rond in huis en komt bij het baasje op schoot. Men kweekt minivarkens om op het appartement te houden...

Ons vader zaliger zou zijn grijze hoofd geschud hebben, vol onbegrip voor wat er allemaal gebeurde. Hij maakte de oorlog mee, en vertelde dat er katten gegeten werden...

Evolutie.

Evolutie ?

Ik weet het niet.

Ik ga geen dier kwaad doen, maar een kip is voor de leg of voor de pot, een konijn is om op te eten en ga zo maar door. Ik kom uit de tijd dat het nut primeerde...

Nu ?

Ach, ik kijk er naar. Hoor naar mijn kleinkinderen, die kinderen zijn van deze tijd... en verwonder me. En soms krijg ik te horen dat wij beulen waren... Ik vind die mensen die een mopshondje kweken tot hij niet meer normaal kan ademen beulen.

Maar ja, wie ben ik.

Mijn hond wordt vandaag gechipt. Een soort paspoort voor honden, niet te vervalsen.

Wanneer gaan ze beginnen de mens te chippen ?

djudedju

Privacy

 

Er is heel wat heibel over het feit dat men drones zou inzetten om de coronamaatregelen te controleren...

Privacy is een modewoord.

Je moet al veel geluk hebben om er niet minstens één keer per week over te struikelen.

Ergens is dit logisch, want zeldzame zaken krijgen door hun zeldzaamheid een hoge waarde.

Privacy is héél zeldzaam !

Als je betaalt met een bankkaart, dan weet men niet alleen wat je eet en drinkt, hoeveel benzine je wagen slurpt, maar ook dat je daar waart op dat uur op die dag.

Je moet al verschrikkelijk zoeken om 5 kilometer van huis te gaan, fietsen, autorijden, zonder dat je een camera passeert.

In de steden wellicht geen kilometer, want daar struikel je zowat over de camera's, zowel camera's die "privé" zijn (bescherming tegen inbraak ? (Op de privacy?)), als "officiële" camera's, daar geplaatst door de gemeente in het kader van de "veiligheid".

Heb je een smartphone ? Ze kunnen precies bepalen waar je nu bent, op basis van de gegevens van de zendmasten.

Kortom, zodra je een voet buiten zet, ben je gezien. Letterlijk !

Die drones maken de dichtheid van het net van waarnemingen alleen nog wat fijnmaziger.

Ik maak me er niet meer druk om.

Ik kan het toch niet vermijden dat ze weten waar ik ben, wat ik koop, waar ik rijd met de wagen...

Als ze me nu 100 keer per dag waarnemen, of 120 maal... Het maakt niet veel uit.

Trouwens...

Ik zou niet de man of vrouw willen zijn, die zich onledig houdt met het kijken naar uw en mijn tronie. Ik heb helemaal geen interesse in uw verplaatsingen, en u wellicht niet in de mijne... Tenzij je behoort tot mijn "nest"... Want dan ik verschrikkelijk ongerust zijn in uw verplaatsingen, vooral bij sneeuw of ijzel, of als je heel verre verplaatsingen doet, of als je door dat verschrikkelijke drukke verkeer moet, en ik kan nog wat dingen opnoemen waarbij ik me wat ongerust maak... en weet je, dan zou ik misschien wel heel blij zijn, mocht ik beelden hebben van die camera op dat verschrikkelijke kruispunt, en zien dat je er veilig over gaat...

Maar ja, DAT is dan weer een schending van de privacy... Want ik zie niet alleen mijn kind, maar ook de uwe, en geef toe, dat is helemaal niet gepast !

Of toch ?

Als ik een foto maak van het prachtige stadhuis van Oudenaarde, en jij loopt daar ergens in beeld, dan moet ik, als ik die foto wil publiek maken, in feite eerst uw toestemming hebben... Anders zit ik te rommelen in jouw privacy... Dat is de wet.

Soms kan dit ook wel zin hebben... Stel dat je daar juist floreert met een dame die niet uw dame is?

(Al zou ik je dan in de eerste plaats aan raden dat niet te doen op openbare plaatsen...)

Privacy... te gek om los te lopen.

Iets wat we steeds meer aan het verliezen zijn, en eigenlijk al niet meer hebben.

djudedju

Teloorgang van een vereniging

 

2020 - Jaar van Corona (Covid-19)

Bijna een gans jaar leven we zowat op ons eentje... Afgesloten van de gemeenschap en dus ook afgesloten van alles wat verenigingsleven is...

Geen Samana (ziekenzorg) bijeenkomsten, geen OKRA, geen toneelvoorstellingen, geen repetitie van het zangkoor, geen bloemschikken, geen Crea, geen... Geen... Geen.

Geen.

De meeste mensen leven in de verwachting dat, zodra Corona tot het verleden behoort, de talrijke verenigingen gewoon weer zullen opstarten en alles zal weer als vanouds zijn. Ik geloof dat niet.

Er zijn links en rechts mensen weggevallen, ook steunpilaren van de verenigingen.

Maar het is een bizar feit, dat mensen ook gewoontedieren zijn, dat wil zeggen dat, als ze gewoon zijn om iedere woensdag naar de kaarting te gaan, er zonder die kaarting ook schijnbaar geen woensdag meer is. Dit was indertijd ook het geval met de zondagsmis. Geen mis was geen zondag. En het invoeren van de mogelijkheid om ook op zaterdagavond je zondagsplicht te vervullen was op die wijze de eerste afbraak van een vast ritueel.

Door Corona zijn de mensen dus uit gewoonten gerukt, en ze hebben in die lange tijd geleerd dat het leven ook verder gaat zonder die vaste bijeenkomst. 

Er is ook sprake van enige wrevel tenopzichte van de verenigingen. in de meeste gevallen is er een lidgeld te betalen, en nu hebben ze niets gekregen voor dat geld. (Bij ons geeft Okra ons de lidkaart voor 2021 gratis, omdat we niets hebben gehad aan de lidkaart van 2020... Prachtig initiatief, die echter alleen haalbaar is als de vereniging financieel deze geste aan kan !)

Maar het is niet alleen het lidmaatschap, er is niet alleen het honkvast zijn, er is ook het feit dat je geleerd hebt om die tijd in te vullen met iets anders. En terug naar de vereniging betekent afstand doen van de nieuwe gewoonte.

Het is allemaal niet zo makkelijk.

Ik werkte in een beweging, en moest me aanpassen aan het fenomeen van de televisie. Ik moest bijvoorbeeld geen vergaderingen meer beleggen op de woensdagavond, want als er voetbal was op TV, was dat steeds de woensdagavond, en de interesse voor het voetbal was sterker dan de interesse voor de vergadering. Dit bewijst dat je als vereniging ook de concurrentie krijgt van TV en vooral van serie's en van voetbal. Iemand die iedere dag of iedere dinsdag kijkt naar een reeks op TV, zal daarvoor thuisblijven. Eén winstpuntje is dat je - als je daarvoor betaalt in je abonnement) ook nog nadien kunt kijken naar die reeks, of het kunt opnemen om nadien te bekijken.

Wie vroeger op verlof ging miste een deel van de reeks, nu niet meer als hij beschikt over de technologie.

Maar net dat is ook een moeilijkheid - waar niet genoeg rekening mee wordt gehouden - .

Okra en Samana hebben veel oudere leden, en net daar vind je nog verschrikkelijk veel mensen die geen smartphone, geen computer, geen tablet of wat dan ook hebben. Er zijn er zelfs veel die geen bankkaart hebben, of die deze niet gebruiken. (Banken houden daar absoluut geen rekening mee en dwingen die mensen om zicht te laten helpen door anderen, wat een enorm verlies van zelfredzaamheid betekent voor die mensen! )

Conclusie ?

Ik vrees dat na Corona, voor veel verenigingen het zeer moeilijk zal zijn om her op te starten. En dan heb ik het niet eens gehad over het feit dat veel verenigingen door dit verschrikkelijke jaar, ook moeilijkheden hebben om het financieel te houden...

Nee, 2020 zal naar mijn gevoel voor het maatschappelijke leven nog heel lang nazinderen !

Bubbeltje

 

Met kerst zal het hier maar flauwkens zijn... Ik mag maar twee knuffels uitnodigen. Maar wie of wat zijn je knuffels?

Ik knuffel nooit met zoon of dochter, schoondochter of kleinkinderen.

Knuffelen ligt voor mij op een ander vlak... een vlak dat al maanden uit mijn leven is verdwenen.

Met anderen ?

Ik ben ook niet de zoentjes-gever.

Voor mij is een oogje-pinken, een vriendelijk duw, een schouderklop... al heel wat. 

Ik ben geen knuffelaar.

Meer zelfs, ik kan er niet goed tegen dat er mensen elkaar zitten te knuffelen in mijn bijzijn. Dat was iets wat ik thuis zowat nooit zag, en wellicht daardoor vind ik het niet echt gepast. Dat hoort ergens in het vakje intimiteit, en dat woord houdt voor mij in dan het dan ook intiem moet zijn, niet in bijzijn van anderen.

Dus knuffelen? De enige uitzondering die ik zo voor me zie, is een baby'tje... Zo'n heel klein brokje mens, daar kun je niet afblijven. Dat moet ik eens vast pakken, tegen me aandrukken, wiegen in mijn armen...

Maar eens ze de peutertijd voorbij zijn, is voor mij het echte knuffelen ook voorbij. Zo'n kleuter ga je wel eens vastpakken, maar al niet echt meer knuffelen als een baby. Hij (zij) is daar al te groot voor, moet al leren mens worden. 

Het is me heel duidelijk dat mijn "mens-zijn" verschilt van de meeste anderen.

Toen ik in de jaren 1960 in Brussel werkte, zag ik dat mensen van de trein stapten en hun kennissen een zoen gaven. Ik vond (vind) het raar. Dat was iets voor de Russen. Kroetsjov deed dat, voor de TV, en duidelijk niet gemeend. Zoentje met Kennedy, iemand waarvan hij eigenlijk het bloed kon drinken.

Maar blijkbaar was in Brussel - naar mijn idee import uit Wallonië, dat kussen bezig heel gewoon te worden.

Nu zie je het hier ook al als gewoon.

Niet voor mij.

Ik heb dus geen knuffel.

Dus ook niet echt een bubbel.

Ik heb alleen een bubbeltje... in het liedje van Willem Vermandere "Klein bubbeltje, klein bubbeltje, klein broekventje van mien..."  En tegen kerst heb ik zo'n klein bubbeltje bij me !

Mijn privé-knuffel.

Mijn bubbeltje blaft.

... een bubbeltjesblafje....

De bench staat al klaar, ik kreeg er een van Bart voor mijn Nieuwjaar... een beetje vroeg, maar ja, we knuffelen dan ook niet echt hé... Maar daarvoor zien we elkaar allemaal niet minder graag.

Ik ben wellicht wat antiek, een relikwie uit vroeger dagen... Ik voel me ook niet echt happy als ik anderen zie elkaar knuffelen, zoenen, vastklemmen... Voor mij is het dan precies of ik gluur. Dat is voor mij hun intimiteit. Niet de mijne. 

'k Zal nu niet meer veranderen... Ik hou van heel veel mensen, en dat moet niet zichtbaar zijn. Ze worden het zo wel gewaar.

Menslief ik hou van je, is niet een slogan om elkaar te gaan zoenen. Het is een slogan om vriendelijk te zijn, te helpen, te praten, te lachen, mee te leven met vreugde en verdriet.

Maar ja, DIE pater is ook al dood...

djudedju.

Stel...

 

Stel dat we de geschiedenis konden herschrijven... Hoe zou je dat dan doen?

Ik zou de mens al zijn drang naar bezit, naar macht ontnemen.

Laten wij eens een voorbeeldje nemen... Columbus lijkt me een mooie. Een schitterende zeeman, navigator, maar een luizige onderkoning en een betweter tot en met.  Hij ontstal de beloning die de koning had beloofd aan de zeeman die eerst land zag, en stak het profijtig in eigen zak.

Niet zo'n lieve jongen dus.

Maar eigenlijk was hij gewoon één van de velen, een stukje van de maatschappij ...

Maar als de mensen nu een anders waren...

Columbus was nog steeds een schitterende navigator, en huppelde blij als een kind het nieuwe onbekende strand op.

Hij maakte kennis met de bewoners, die hij Indianen noemde, want hij dacht Indië van de andere zijde bereikt te hebben. Hij schudde vol vreugde hun handen (Wat voor hen wellicht een raar gebaar was...) en gaf hen schitterend gekleurde glazen parels, en aan de hoofdman gaf hij zijn mooiste hoed, die met die struisvogelveren...

De hoofdman van de "Indianen" schonk hem een mooi bewerkte huid, zo zacht en soepel als hier nooit gezien was. Hij toonde zijn kostuum, gesneden uit dergelijke huid, en versierd met prachtige tekeningen die in de huid waren geschroeid.

Columbus en enkele van zijn mannen liepen rond in het dorp en schreven alles op wat ze zagen en maakten mooie tekeningen van de vreemde dingen. De Indianen keken verbluft naar het geschrift en naar de ganzenveder waarmee ze schreven. Columbus leerde hen wat geschrift was en wat ze ermee konden doen. Hij beloofde hen een geleerde te laten die hen deze kunst kon aanleren.

's Avonds bij het vuur vergeleken ze hun religies, zonder ook maar er aan te denken om de ander te bekeren... Je kunt immers zalig worden op allerlei manieren, elk op de zijne. Je hoefde ook niet klakkeloos alles letterlijk aan te nemen, je mocht en kon er over nadenken, er over discussiëren... Geloof was een individuele zaak, die eigenlijk alleen een soort moraal betekende, die uiteindelijk universeel was. 

De Indianen bezochten op hun beurt het schip, vonden dat het stonk en veel te klein was om in te leven, waarop Columbus hen uitlegde dat dit slechts een voertuig was, om hen te bezoeken en met hen handel te drijven.

Tot verbazing van de Indianen vonden de blanken het gele metaal mooi en ruilden het voor echt waardevolle dingen, zoals een mes en een lepel. Echt nuttige zaken. Toen een van de blanken iets wou ruilen voor kleine koperstukjes, lachten de Indianen. Geld kenden ze niet. Dus gaven de zeelieden hen les in deze manier van handel drijven.

Na enkele maanden verliet Columbus zijn India, de Indianen wuifden hem na, samen met enkele zeelieden die daar bleven. Op de schepen waren er ook Indianen die op hun beurt kennis wilden maken met het land van de blanken.

Op de reis leerden ze de taal en het geschrift, en leerden ook hoe de handel werkte in onze wereld.

Er was en bleef vrede, we ruilden goederen en kennis. 

Heel wat blanken reisden naar dat immens grote land, waar grond te over was, en ze leerden elkaar leven in samenhorigheid en in vrede met elkaar. Hun beschavingen smolten samen. Er was geen druk van het ene systeem op het andere, ze groeiden gewoon langzaam naar elkaar toe.

Er was voortdurend handel en de wereld werd voor alle inwoners weer een stuk beter om op te leven.

Samen.

Eén.

Geen dwang, geen dwingende wetten maar zinnige en nuttige leefregels

Geen ruzie tussen religies

Geen politiek

Geen rijken, geen armen

Jij bewerkte het land, en deelde je overschot. Een ander kweekte katoen, nog een ander weefde... en de boer kreeg zijn kleren en gaf aardappelen aan de ander. Het was niet eens echt ruilen. Het was..

samen - leven.

Het zou moeten kunnen hé ?

Geen overbevolking, geen druk, geen pressie.

Jij vond het leuk auto's te bouwen? Goed, dan deed je dat.

Hij vond het leuk brood te bakken?

Zij maakte wonder-lekkere taarten...

Hij maakte suiker

Er was geen druk... dus ook geen nood aan drugs, alcohol... Zelfs als je het leuk vond om te schrijven, te dichten, dan was dat een stukje van het geheel.

Waarom doen we dat niet ?

Waarom moeten landen bestaan?

Politiek?

Macht ?

Rijkdom?

Religie's ?

Menslief... Nu, in deze tijd waar we veroordeeld zijn tot eenzaamheid, voel je meer dan ooit dat je de mensen liefhebt !

Doe het dan !

Brief

Aan Corona,

Covid, 19

00000 Aarde

 

                                                                                                             Mater, 11 november 2020

Corona,

Vandaag is het voor ons een speciale dag, waarbij wij "De Groote Oorlog" gedenken.

Die grote oorlog woedde hier in onze contreien van 1914 tot en met 1918, en er vielen verschrikkelijk veel doden aan weerszijden.

Toen de oorlog zowat gedaan was, en een zwaar getroffen en wat ondervoede bevolking dacht te kunnen herademen, vonden jullie, virussen, het "HET" moment om een grootscheepse aanval te richten op de mensheid. De Spaansche Griep woedde over zowat heel de wereld, en maakte nog meer doden dan die verschrikkelijke oorlog. Maar wij, de mensheid, hebben het doorstaan !

Het was niet de eerste keer dat jullie, ziekteverwekkers dachten ons uit te roeien, maar het is je nog nooit gelukt, en ook nu zal het niet lukken !

Met de Pest halveerden jullie de mensheid, maar de mens herstelde en de mensheid floreerde beter dan tevoren.

Als wij onze geleerden kunnen geloven moeten jullie, in een heel ver verleden er één keer bijna in geslaagd zijn ons uit te roeien, en restte er niet meer dan enkele duizenden mensen op heel de aardkloot... Maar ook toen herpakten we ons, en zie eens met hoevelen wij u nu kunnen weerstaan, allemaal afkomstig van die paar duizend van toen !

Ik wil niet stoefen, maar het ziet er naar uit, dat wij niet uit te roeien zijn !

En let op ! Ook nu weer zijn wij al aan het herstellen van de eerste en zware klappen die we kregen, en wee u ! Oh onverlaat ! we hebben de eerste wapens gemaakt om u te verslaan en op termijn uit te roeien of verwaarloosbaar te maken in het geheel van de mensheid.

We hebben nu al minstens twee (en eigenlijk 3 als we het Russische vaccin mee tellen) vaccins ontworpen waarvan we nu al weten dat het u, snoodaard, quasi onschuldig, onmachtig maakt.

Als je je wilt terugtrekken zonder zelf haast uitgeroeid te worden, dan is het nu HET ogenblik ! Vade retro Corona !!!

Ik groet je niet met hoogachting, en ook met afnemende schrik, 

We winnen ook deze strijd !

Voorlopig dus geen wapenstilstand, tenzij jij je haastig terugtrekt en verdwijnt !

Groetjes,

Toontje en al die miljarden medemensen !!!

Dictatuur

 

Misschien ben jij een van de mensen die zich verwondert over het succes van Trump, alhoewel het duidelijk is dat hij (meer dan) dictatoriale neigingen heeft.

Ik niet.

Het is me al eerder opgevallen dat er een heel pak mensen zijn, die zich pas happy voelen als ze geleid worden. Als ze niet zelf moeten beslissen, maar dat een ander dat voor hen doet. 

De cijfers in Amerika wijzen ons dat ongeveer de helft van het mensdom zich goed voelt in een dergelijke situatie. Hoe moeilijker de situatie, hoe makkelijker het is als er iemand voor u beslist.

Wij zitten trouwens (in Vlaanderen) niet ver meer van een dergelijk iets, de manier waarop Jambonneke reageert op de oppositie (Gade gij da beslissen?), wijst daar duidelijk op, en ook hier zie je geen reactie van het volk...

Natuurlijk, je hebt dictatuur en dictatuur... Fidel Castro bleef geliefd, maar we kunnen dit niet zeggen van ene Pol Pot, die alleen maar macht had door dwingelandij. 

Er zijn dus gradaties in het dictatorschap !

Je hebt dictators die goed overkomen bij een groot deel van de massa, omdat ze uiteindelijk ook een deel goede of (en dat is niet hetzelfde) een deel sympathieke maatregelen nemen. Als we hier weer eens in eigen boezem kijken, dan zie je dat partijen die ageren tegen de vreemden, heel wat mogen doen van een heel deel van de massa, want er zijn heel wat mensen die zich bedreigd voelen door alles wat vreemd is, anders is, een andere taal spreekt, (hoe gek ook, denk maar op de Walen in dit verband), een andere huidskleur heeft, een andere godsdienst, ... Denk aan de muur aan de Mexicaanse grens bij Trump, die stelt dat het massale indringen van vreemden het werk bedreigt van de echte Amerikanen... (De gelijkenis met het Vlaams belang is groot hé ?).

Dat de aanhangers van de dictator ook bereid zijn met geweld en dreigementen hun leider te verdedigen, zie je ook nu in Amerika...

Toch kan een dictatorschap ook goed zijn...

Ons democratisch systeem is "uitgevonden" in het oude Griekenland, waar voor het eerst de leiders verkozen werden door een geheime stemming.

Maar net daar hadden zij, binnen die democratie, een mogelijkheid ingebouwd om tijdelijk een dictator aan te stellen. De duurtijd was strikt bepaald, en na de "ambtsperiode" moesten ze aftreden en meestal zelfs het land verlaten. 

Het voordeel van dit systeem was dat er heel snel kon gereageerd worden op bepaalde situaties, dat de reactie eensgezind was (willen of niet)... In de meeste gevallen ging het hier over oorlogsdreiging, waar het niet aangewezen was om tijd te verbabbelen, maar er onmiddellijk moest gereageerd worden.

Dat die dictator niet als slechte mens werd gezien, bewijst het feit dat men minstens in één geval, de dictator uit ballingschap terug riep, om opnieuw dictator te zijn gedurende een vastgestelde periode.

Zo te zien, zijn er dus situaties waarbij een dictator helemaal niet slecht is. 

Om in moderne tijden te kijken, Fidel Castro was en bleef populair, wellicht hoofdzakelijk te danken aan de voortdurende druk van Amerika, maar toch... 

Of Cuba het met hem beter had dan met een democratie, is een vraag die je hier niet echt kunt stellen, omdat Castro het volk "bevrijdde" van een dictator...

(Gek ? Niet echt, zo gaat het meestal, ga de geschiedenis maar na)

En ik moet eerlijk zijn...

Enkele weken terug heb ik gewenst dat we het systeem van de oude Grieken zouden kunnen toepassen. Als je ziet hoeveel tijd we verloren hebben in de strijd tegen Corona, gewoon omdat iedere politicus, en iedere partij toch iets zou kunnen vertellen, iets inbrengen, iets tegenwerpen, opkomen voor die stand, opkomen voor die soort handel, opkomen tegen dit of dat... kortom, oeverloos gezwets, die wellicht heel wat levens heeft gekost en nog kost !

Ik droomde toen van een tijdelijke dictator. 

Ik droom er eigenlijk nog van!

En als er nu nog mensen zijn in ons Absurdistan, die niet beseffen dat de splitsing die politici willen doorvoeren, en de dingen die ze reeds door de strot duwden, nefast zijn voor u en mij, die denken niet na.

Het is immers grotendeels door dit systeem dat wij niet met één regering zitten, maar met elfendertig regeringen, die het toch zo nodig vinden om hun rolletje te spelen, ook al weten ze dat dit wellicht levens kost...

Ik droom van de terugkeer van één land, met één regering, met drie nationale partijen (maximum), zijnde een linkse, een rechtse en een middenpartij... Zoals het in een (veel te ) ver verleden was...

Och, ik ken de argumenten pro en contra ook, maar de beste oplossing is altijd de eenvoudigste !

Amen.

Oorlogsgebied

 

Misschien heb jij ook ooit die speciale heruitgave gelezen van de oorlogskranten? Een herdruk van de krant zoals die dagelijks verscheen tijdens de oorlog...

Ik heb ooit de kans gekregen het dagboek te lezen van een jonge seminarist die in de Groote Oorlog (14/18) aan het front zat... 

Ik moet zeggen dat ik zowel bij het lezen van de oorlogskranten, als bij het lezen van het dagboek telkens heel erg verwonderd was...

In de loopgraven was niet de Duitser de grootste vijand, maar de verveling. Dat was wellicht mede de oorzaak van het feit dat veel kleine zaken zo sterk uitvergroot werden. Als je niets anders hebt om over te denken, om over te praten om mee bezig te zijn, dan wordt kleine zaken enorm groot.

Bij het lezen van de oorlogskranten viel mij vooral op dat het leven voortkabbelde.

Er was geen aaneenschakeling van oorlogsfeiten, nee, de oorlog was beperkt tot eerder kleine berichten in die kranten, berichten die wellicht gekleurd waren, lees gecensureerd, maar die eigenlijk bijna vervielen tot een fait-divers. De mensen waren er wellicht heel erg in geïnteresseerd, en poogden via allerlei middelen ook de andere klok te horen (verborgen radiotoestellen en dergelijke), maar eens de oorlogsgolf over jouw gebied was gespoeld, was het meteen maar een verweg-nieuwtje meer, waren er andere leiders, die helemaal niet democratisch waren, waar je niets mocht tegen doen, zelfs niet mocht tegen protesteren, maar voor de rest... 

Ik was vooral verwonderd over het feit dat het leven voortging, alsof er niets was gebeurd. Ik las reclameberichten voor producten, er waren toneelstukken te zien en je kon naar de cinema... Voor mij was het enige waar je echt een confrontatie zag met De Oorlog, de recepten... Het kookboek waarbij men je leerde om met goedkope en te verkrijgen artikelen toch iets lekkers te maken. Taart van aardappelen is een van die dingen die me raakten. (Het leek me niet echt lekker...)

Maar hoe dan ook, het was helemaal niet zoals in de film.

Het was veelal vervelend en saai.

Een voortzetting van het alledaagse, met beperkingen inzake grondstoffen, met slecht en minder eten (dat zag ik niet in die kranten, dat hoorde ik van mijn ouders).

Het avontuur (met echt levensgevaar !) zat in het smokkelen van eten... om te overleven op een min of meer doenbare manier. Ik kan me voorstellen dat dit in de steden zwaarder was dan op de buiten. Mijn ouders leefden dan nog in "sperrgebiet", waar veel dingen nog een graadje erger waren. 

Eigenlijk wil ik dit stellen tegenover wat we nu meemaken... Sommigen nemen immers "oorlogstoestanden" in de mond. En als je goed gelezen hebt, dan was er dan ook vooral verveling, was er beperking van wat je kon en mocht doen. Tot zover is er dus gelijkenis, je zou zelfs kunnen stellen dat het nu erger is, want er is geen toneel, geen cinema, geen winkels die open zijn (buiten de enkele die toegelaten zijn)... 

Toch is er héél véél dat ook anders is. Ik kan nu chatten op Whatsappen met de kinderen, met mijn zussen, en met vrienden. Ik mag me min of meer vrij bewegen, en wandelen, joggen en fietsen en dergelijke wordt nu niet argwanend bekeken, maar eerder aangemoedigd.

Zo heel gelijk loopt het dus niet.

Het erge van deze Corona-lock down, is voor mij de eenzaamheid.

Ik ga niet alleen wandelen omwille van mijn gezondheid, ik ga ook wandelen in de hoop een medemens te ontmoeten, die net als ik, nood heeft aan een babbel. Weliswaar elk aan zijn kant van de straat, maar toch een babbel... ( Dat betekent ook dat je niet kunt fluisteren, en dat kwaadsprekerij misschien iets minder is dan vroeger !)

Moeten (mogen) we dan nu klagen? Eigenlijk niet echt.

Er zijn ergere dingen.

Je moet maar eens naar de TV kijken, hoe de oorlog momenteel is, hoe mensen leven in doorschoten gebouwen, waar je misschien niet rechtstreeks in de regen zit, maar waar het wellicht even koud is als buiten. Of waar hele volkeren uitgehongerd zijn, door oorlogen, of door het veranderde klimaat. De foto's van die kinderen, waarvan je haast niet kunt begrijpen hoe ze recht kunnen blijven staan op die dunne knokige beentjes... Moeders die hun platte borst in de mond van het kindje duwen dat zelfs niet meer de kracht heeft om te schreien...

En wij zouden klagen?

Shame, shame, shame...

Lonely and blue

 

Eenzaam en triest... I'm just a lonely boy, lonely and blue...

Ik ben een sociaal wezen, ik hou van babbelen met om-het-even-wie.

Ik ben altijd zo geweest. Ons moeder zaliger zei het al "Hij zou babbelen tegen een hond met een hoed aan..."

Negentig procent van het genot om te rommelmarkten, ligt voor mij bij de vele gesprekken en gesprekjes die ik daar had. Zowel in het Frans (Wallonië), als in het Vlaams... Het kon me niet schelen, als ik maar even kon kouten, en een onderwerp is op een rommelmarkt vlug gevonden. Er is altijd wel iets waarvan je niet weet wat het is, of omgekeerd, waarvan je vermoed dat de veel jongere verkoper niet weet wat hij verkoopt...

Nu zie je geen kat.

Of - correctie - ik zie alleen mijn kat. En 's middags Veerle die met het eten komt, of het eten hier komt klaarmaken.

Voor de rest... alleen radio of TV...

En daar kun je niet mee klappen, dat hoor je alleen maar, dat onderga je. Gotfer ! Wat voor muziek is dat nu weer? 't Trekt op geen kl... Of ook wel eens... Hé, dat is mooi. 

Alleen op mijn wandelingen zie ik soms wel eens iemand... En de meeste mensen zijn ook - zienderogen - blij dat ze eens kunnen babbelen, dat er iemand is die praat.

Anderen zijn bang, en vluchten weg, gaan in de wijdst mogelijke boog om de ander heen.

Corona...

Ik ben dinsdag naar de dokter geweest, om mijn griepspuit, en meteen ook maar eens mijn bloed laten trekken om te onderzoeken (alles picobello)... In de wachtzaal staan maar twee stoelen meer, zo ver mogelijk van elkaar als maar kan. Er hangen bordjes dat, als er al iemand in de hall staat te wachten, je dan moet buiten blijven staan... Pas op ! Een mens !

djudedju...

Bij de apotheker staat dit niet (of ik zag het niet), maar ook daar stond er iemand buiten te wachten om binnen te komen toen ik de zaak verliet.

tommetoch

Corona

Wat doe je met het mensdom?

Ik vraag me af, of er bij zijn die hun adem inhouden als je passeert ?

Ik ben NIET ziek !

Of in ieder geval voel ik (nog) niets.

Maar heb je gelezen van dat oude koppel mensjes, die opgenomen werden met Corona? Alletwee besmet, zij doodziek, hij geen enkel symptoom. Het oude dametje was "blij" dat ze er bij was om haar man vast te houden in zijn stervensnood... Bizar, raar, vreemd...beangstigend.

Je kunt dus corona hebben zonder ook maar iets gewaar te worden, en je kunt er van sterven.

Bizar. Corona. Covid19... De moderne pest. (Waar zijn de ratten? - Oh ja, nu zijn de mensen zelf de ratten die besmettelijk zijn...)

Wat is erger?

De ziekte?

De schrik van de ziekte?

De eenzaamheid?

Of... wellicht de mix van dit alles.

En dan is het nog eens vroeg donker en laat weer licht. 

De nacht is al een isolatie van duisternis, en dan komt daar nog al dat andere bovenop.

Het klinkt wel mooi, melodieus: Corona.... In mijn hoofd hoor ik het liedje al, Ramona, maar nu dus Corona... Oh ja, Ramona zal wel een liedje zijn die de meesten niet kennen... Het is een liedje van de tijd van toen... Toen de ratten nog de bron van besmetting waren.

Nu zijn het de mensen.

Erg hé ? Bang zijn van je eigen soort ?

Ik las dat katten ook corona kunnen krijgen ! "Weg poes !"

djudedju

Mijn Ronde... gewandeld

 Hoewel er hier (volgens mijn smartphone) geen regen zou vallen, moet het toch wat gedruppeld hebben, de banen lagen nat, en onder de  bomen waren ze nog droog... Ik heb echter geen regen gezien.

Ik heb iets meer dan 9000 stappen gezet op zo'n dikke 6 kilometer. Ambetant is dat je niet zonder jas kunt buiten komen, en met een jas zweet je alles nat.

Veerleke komt nu hier bij me, om de kippen te voederen, eieren te roven en mijn middagmaal klaar te zetten... met een mondmasker aan. Ze heeft een griepje (hopen we), en haar dochter deed al een coronatest (die griept ook), maar we hebben nog geen uitslag. Maar ook de specialist die de test deed, vermoed dat het griep is en geen corona. Hoop doet leven.

Tja, het is de moment voor de griep hé... In normale omstandigheden maak je daar geen spel van, maar nu slaat de schrik je meteen om het hart. 't Zou ne keer moeten...

Ik voel me nog fit en gezond, en hoop dat ook zo te houden. Ik slik mietevietemientjes, en Echinacea, en hoop zo gezond te blijven. Dinsdag ga ik normaliter mijn griepspuitje halen. Ik heb een afspraak met de dokter en de spuit ligt in mijn frigo klaar. Het is blijkbaar een nieuwe dokter, een dame (juf?), die nu blijkbaar mijn gewone huisdokter bijstaat. Ze zitten daar nu met drie. Ik mocht kiezen bij welke van de drie ik wilde gaan, en heb gekozen voor de nieuwe, zo leer ik die ook kennen, en zij ook mij. Hopelijk hebben ze haar verwittigd dat ik geen gewone ben... Niet door al mijn wat uitzonderlijke ziekten, maar ook niet omdat ik altijd mijn mondje moet roeren... Ik kan het niet laten, en mijn huisdokter weet dat al heel goed, en laat het niet me ook verbaal "te pakken"... Ik vind dat heerlijk. Ik krijg de kriebels van een dokter die je beklaagt ! Die maken je zieker dan voor het doktersbezoek.  Nee, geef mij maar iemand die lacht, die me plaagt, die me evengoed een zotternij geeft als ik hem. Hopelijk weet die madame dat, en verschiet ze niet van mijn gedrag. Ik lach graag, veel liever dan te wenen, en als ze me de kans geven om te antwoorden met een lach, dan doe ik dat. Zelfs als het heel erg is... Ook daar heb ik - helaas - ervaring in. Een zoon verloren en nu ook Anny. Het is genoeg geweest, maar zelfs nu probeer ik de humor te vinden in de situatie. Het is zo al meer dan erg genoeg. Het neemt het verdriet niet weg, maar humor sterkt je wel.

(Er bestaat zelfs een "lachtherapie " !)

Vanmorgen een babbel onder weg... De man klaagde over het gedrag van "die jonge gasten" die feestjes bouwen en naar niets kijken. Ze hebben ook ouders en grootouders, maar daar denken ze niet aan. Ze denken dat zij slimmer zijn... enz... enz... Ik kon het niet laten te zeggen dat mijn ouders dat ook zegden van mij, en wellicht zegden mijn grootouders dat van mijn ouders... Er is niets nieuws onder de zon. (Ons moeder zou zeggen: "'t Zijn allemaal geleende broodjes", waarmee ze beduidde dat alles terug kwam...)

Maar de man klaarde wat op, en zei: "'t Is waar hé"

Heerlijk toch ?

Dat maakt het allemaal wat draaglijker.

Corona mag dan nieuw zijn, maar er zijn vroeger al heel wat pandemieën geweest, in veel slechter omstandigheden dan nu... Kijk maar eens naar de pestepidemieën... de bevolking was gehalveerd ! Maar ook daar was eigenlijk iets goed aan! Er waren zo weinig mensen over, dat laten plots vrij werden. Uit noodzaak, maar het was er toch ! (En zeg dat eens in een discussie over slavernij...)

(Geef toe dat de mondmaskers dan veel leuker waren dan nu...)

Tot de volgende ?

't Ga regen', "t ga waaien...

 

... en dan hoor ik een bonk tegen de achterdeur. De kat wil binnen, zijpnat.

Het is gek weer, nu en dan zie ik de bladeren van de linde zwiepen, dan weer doodstil hangen. Nu schijnt de zon, dan weer giet het...

't Is herfst. Het herfstigste weer van dit jaar.

En 's avonds wordt het vroeg donker en 's morgens ben je steeds te vroeg om het rolluik op te trekken, 't is altijd nog donker. En we kregen al dagen waarvan je dacht: "Was het de moeite wel om het rolluik op te trekken?

Herfst
Klote

En waar iedereen dan troost zoekt bij de prachtige kleuren van de herfstbladeren, is nu alles nog groen. De velden liggen veelal kaal, en waar ze poogden de patatten uit te rijden zie je diepe voren en veel patatten die blijven liggen. Eén boer was er vroeger bij, net voor al die regenbuien? Hij heeft zelfs zijn veld al weer net gelegd, en het staat nu weer vol met...aardappelen, die door dit gekke weer wellicht dachten dat het lente was.

Gek

Veel wandelen is er nu ook niet bij. Je kunt het weer niet betrouwen. Dat het koud is kan me niet schelen, daar heb je de nodige kledij voor, maar die regen... die gaat of door je kleren, of het is echt waterdicht, en dan wordt je nat van je eigen zweet. Kloteweer.

Herfst.

Klote.

Nee, ik val niet in herhaling, ik probeer gewoon het weertype te volgen.

Zon

Wind

Op de TV naar de koers gekeken. De Belgen hebben gekoerst, diene Hollander ook. De anderen hebben gewonnen. Het scenario van - bijna - altijd. Maar ik heb met weemoed naar het landschap van de Vlaamse Bergen gekeken... In een ver verleden gingen we daar wandelen, de elfbergentocht, een wandelingetje van 50 kilometer. Anny zou voor de eerste keer de 50 kilometer meedoen. 

De laatste kilometers reed de ambulance naast ons... "Madame, zou je niet instappen?" "Neen'ik !" "Madame zou je echt niet instappen?" " Nee, en je moet zwijgen !"...

Ze heeft de 50 kilometer volledig afgelegd.

In de auto, tijdens de terug rit wel tien keer kramp in de benen gehad.

Taaie madam, mijn madam... De dokter in Aalst zei dat ook... Maar ze was niet taai genoeg, of misschien net veel te taai waardoor je langer... djudedju

kloteweer

de zon schijnt weer.

( De titel komt van een oud kinderliedje, waarbij het kindje op de schoot zat, en op de knieën van pa of ma "reed"... 't Ga regenen, 't ga waaien, Pietje gaat naar de kaaie, Pietje gaat naar de bassin, en hij valt er in !"  ... en dan deed moeder of vader de knieën wat uiteen, waardoor de baby plots wat zakte, en het uitkraaide van de pret...)

Veel van die kinderliedjes gaan verloren. 

Jammer.

Veel noten = strenge winter

 

Ik weet wel dat dit gezegde niet klopt... Veel noten hebben eerder te maken met de bloeitijd van de notelaar dan met de winter, maar het is een van de vele gezegden over het weer.

Weer is zowat het meest favoriete onderwerp van ons, Belgen. 

"Bezjoer, 't is wel een weer hé !"

Ik heb geen vraagteken geplaatst, want het is geen echte vraag, het is een opener.

En het speelt eigenlijk geen rol wat voor weer het is, de opener blijft steeds hetzelfde.

Soms met kleine variaties, waar bij het bonjour vervangen wordt door Brrr bij koud weer, pfff bij heet weer, en een mengeling van geluiden en rare gebaren bij regenweer. 

Regenweer is voor de Belg wel het ergste, en het meest vervelende weer, hoezeer de weerman ook smeekt om regen, hoezeer we allemaal bekommerd zijn om de voorraad drinkwater, toch is en blijft regen het meest ambetante weer voor de Belg. Bij regenweer is de Belg gebelgd. (Voor wie twijfelt, dit is een correcte zin en met een correcte inhoud.)

Wij zijn wellicht het enige volk dat ook een werkwoord is. Belgen is volgens de dikke van Dale "toornig maken" "zich boos maken"... Oorspronkelijk zou het opzwellen hebben betekend, iets wat je eigenlijk ook wel een beetje vindt in "zich dik maken"... Ken jij een ander volk dat ook een werkwoord is ? Ik niet, misschien Polen, maar hoe is die naam in hun eigen taal ?

Nu ja, we zijn dan ook een speciaaltje...

Een deel van onze medeburgers ontkennen dat ze Belg zijn, ze zijn Waal of Vlaming. Een deel zijn wel Belg, maar hun voornaam is Vlaming... 

Toch is ons land al eeuwen één. Ook al was het dan meestal als een stuk van een veel groter land dat onze gebieden beheerste. Zelfs in de glorietijd van Vlaanderen waren we in werkelijkheid vazal van een of meerdere koningen. Dat klinkt gek, is het ook, maar door het feit dat Vlaanderen wel eens een stukje wereld bij kreeg door oorlog maar meestal door erfenis, kon het dat een stukje vazal was van de ene koning en een ander deel vazal van een ander. Ik wil het niet ingewikkeld maken en spreek dan niet over de kerk die zowat overal stukjes in zijn bezit had, die al dan niet gedeeltelijk los waren van Vlaanderen... (Antwerpen en een deel van Limburg waren Brabant en hoorden quasi nooit bij Vlaanderen. Een ander deel van Limburg hoorde bij Luik...) (Eén van de belangrijke medestanders van Vlaanderen bij de slag der Gulden Sporen was... Namen...)

Je ziet, we zijn een specialleke...

Maar als je de geschiedenis van heel Europa bekijkt, dan zie je dat al die rare kronkels zowat heel de geschiedenis en heel het werelddeel door zo was...

Maar we waren over het weer bezig...

Het is al enkele dagen echt rotweer. Kil en nat en winderig.

Kortom, alles wat we een "slechte" combinatie vinden in één.

... en er zijn véél noten.

Dus krijgen we - spreekwoordelijk - een "slechte" winter. 

Wat is een "slechte" winter ?

Eigenlijk alles wat niet aangenaam is naar ons gevoel. Het mag niet te nat zijn, niet te droog, niet te koud, niet te warm, niet te windstil niet te winderig, niet te mistig, niet zonnig 's morgens en 's avonds want dat verblindt de automobilist te veel, niet te...

Met andere woorden: niets is goed, dus hebben wij, noten of niet, ALTIJD een slechte winter. De dagen zijn te kort, te nat te kou te...

En dat is ook zo met de zomer, daar is het ook altijd verkeerd.

... Ligt het niet aan ons, die nooit content zijn?

Dat vinden we ook van ons land. 't Is ook nooit goed. Ons loon: ook nooit goed, ons eten, ons drinken, onze werkuren onze... ga maar door.

En vind je dan eens iemand die wel tevreden is, dan is dat maar een halfgebakkene. Net zoals glimlachend over straat lopen... Daar hapert iets aan ! 

djudedju

Nu weet ik waarom we allemaal zo'n mondmasker moeten dragen... zien ze niet dat we per ongeluk welgezind zijn...😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊

Oei !

Regering

 

We hebben een regering.

Nu al.

Eigenlijk verwondert het me, meer dan een beetje.

Ons democratisch systeem is failliet, kapotgegaan aan zichzelf.

De democratie is overdemocratisch, waardoor het niet meer beheersbaar is.

Bovendien zitten we dan nog met een land die ze proberen in stukken te scheuren (en 't is al zo klein), en in dat kader zijn de grote partijen dan ook nog eens gesplitst in een Vlaamse en een Waalse partij, waardoor het al zo absurde aantal partijen nog eens veel groter wordt.

Zo veel partijen dat het haast onmogelijk wordt om daar nog ergens een meerderheid mee te vormen.

De democratie is kapot gegaan aan de democratie. De overdemocratie.

Voor mij kan een democratie maar echt werken, als je het aantal partijen heel sterk beperkt, en er zo steeds de mogelijkheid bestaat om een meerderheid te vormen. Ten tweede moet je deze partijen nationaal houden, hoe kun je anders een evenwichtige regering gaan vormen?  Als Wallonië links stemt en Vlaanderen rechts, en je moet uit een soep van elfendertig partijen en partijtjes dan een evenwichtige regering gaan vormen... dan waren de werken van Hercules maar klein bier.

Begrijp jij nog de redenering(en) van de politici ?

Ikke nie.

Ze zeggen ons dat we de al zo sterk gefusioneerde gemeenten nog eens moeten fusioneren, omdat ze beter bestuurbaar en beter is staat zijn zichzelf te bedruipen. Hoe groter hoe beter.

Laat ons eens aannemen dat deze redenering juist is.

Hoe leg je dan uit dat we het land moeten splitsen ? Hoe kleiner hoe beter ???

(Omdat het beter regeerbaar zou zijn .... ??????)

We worden ook voortdurend geïndoctrineerd dat de Waalse helft van ons land slecht is (alleen goed voor een verlof in "eigen (!!!!)" land)... Ik ga niet gaan vertellen dat we voortdurend slecht horen praten over de Walen, nee, ze zwijgen ze dood. Hoe lang is het al geleden dat jij gewone nieuwsberichten hoorde (zag) op radio of TV ? Geen woord hoor je daar over. Een ongeval met zes doden is geen nieuws, als het in Wallonië gebeurt. Dat is toch absurd ? 

Carnaval van Aalst is wereldnieuws, maar van de eeuwenoude traditie in Binche ? Noppes, niets, rien, nada.

Het is precies of er gebeurt niets in de andere helft van ons land. Tenzij er daar een idioot à la Happart is, die anti-Vlaams is, dan is dat wereldnieuws in Vlaanderen. 

Ik vraag me af, mocht Dutroux zich beperkt hebben tot Waalse meisjes...  Maar dat mag ik niet denken zeker ?

Ik heb niet veel vertrouwen in die bouillabaise-regering die we nu hebben, maar ik wens ze het beste toe voor ons land. Niet voor hen zelf, voor ons land. Mogen hun verschillen telkens bijgelegd worden in het voordeel van de simpele Belgen. Laat het gewoon komen tot rechte lijnen die simpel te begrijpen zijn en die rechtvaardig aanvoelen voor de meerderheid.

Dat wij (Vlaanderen) niet de meerderheid hebben in deze regering ? Laat ons even logisch zijn: het gaat hier over een nationale regering, waar de Belgen moeten door geregeerd worden. Niet de Walen, niet De Vlamingen, Niet de Duitstaligen, nee, wij allemaal samen. Dus vraag ik alleen dat de Belgen daar in de meerderheid zijn, dat lijkt me logisch !

En dat zij die uit de politieke boot gevallen zijn, nu gaan zwaaien met de Vlaamse leeuw ? Dat laat me Siberisch koud. En ik wil die vendelzwaaiers er eens op wijzen dat het oudst gekende Vlaamse wapen geen leeuw maar een beer was. Die leeuw, die hebben ze gepikt van de Arabieren, de Moslims in de Kruistochten. (Trouwens ook de Franse lelie en de Duitse arend zijn daar gepikt.)

Daar liggen de Arabieren allang niet meer wakker van.

Ik ook niet, maar ik vind sommige betogingen waar ze met die Arabische Leeuw staan te zwaaien dan eigenlijk wel heel leuk...

Het ga je goed Belgenland... of liever: het ga je goed Belgen !

Ubuntu

 

Ik weet niet precies hoe lang ik al met Ubuntu werk, maar het is al heel wat jaartjes... En ik ben er behoorlijk tevreden mee.

Het is natuurlijk niet volmaakt, maar toen ik overschakelde was het een hele verbetering t.o.v.  Windows (welke versie was dat ook al weer ?)...

Vroeger installeerde ik om de zes maand de nieuwe versie, nu werk ik met de Lange Termijn Ondersteuning, en installeer ik maar om de twee jaar de nieuwste versie. En na de eerste proef ben ik daar héél tevreden mee !

Het systeem verbetert altijd maar door, en ik vind het ook heel gebruiksvriendelijk. De overschakeling van Windows naar Ubuntu was vroeger heel gemakkelijk, en naar men zegt, zou dit nog steeds zo zijn...maar ik heb geen Windows meer, en weet zelfs niet hoe windows er nu uitziet. Mijn makker, die computerfanaat is, zegt dat Windows 10 zowat de beste versie is die er ooit was. Goed zo ! 

De grootste reden dat ik van windows weg ging, waren de vele bugs, virussen, wormen en zo voort, en zo voort... Het hing me de strot uit, en toen ik las over Ubuntu, heb ik de stap gewaagd.

In die tijd kon je iemand vragen om je te helpen voor de installatie en wat uitleg... Nu zie ik dat niet meer staan, maar het lijkt me ook veel minder nodig. Het is allemaal zo vanzelfsprekend, en zo normaal... En we werken steeds meer met computers, en we zijn steeds meer en meer thuis in die wereld... Zelfs ik, aan mijn leeftijd... 

We telefoneren met een computer, die veel meer kan dan de computer die in Apollo weet ik veel zat, waarmee ze niet alleen naar de maan vlogen, maar er ook landden en terugkwamen... Niet dat ik die computer van toen klein vond, nee, ik vind mijn telefoon groots.

Zelfs mijn uurwerk is sinds kort een computer, die me vertelt hoe vlug mijn hart klopt, hoeveel stappen ik vandaag heb gezet, hoe de stand van het zuurstofgehalte in mijn bloed er voorstaat en nog heel wat meer (Hij toont zelfs hoe laat het is, en staat altijd juist (radiogestuurd))...

Ik kom uit de tijd die al die dingen helemaal niet verwachtte...

Ik herinner me dat ik zelfs heel verbaasd keek naar de eerste GSM's, en dat wordt nu steeds meer en meer verdrongen door de smartphone, de computer waarmee je ook kunt telefoneren.

Wij stonden verstomd toen men een telefoonkabel van Europa naar Amerika legde, door de oceaan... Nu gaat het allemaal via satellieten ... die hier ergens hoog boven ons al zo talrijk door elkaar heen "vliegen", dat men middelen zoekt om het risico op botsingen kleiner te maken.

(Ik herinner me de "bip bip bip" van de eerste spoetnik, die we iets later konden bekijken in de wereldexpo te Brussel in 1958)

Ik ben blij dat ik dit allemaal kan en mag meemaken... maar als je mij vraagt wat de grootste uitvinding is, dan hou ik het nog steeds bij de boekdrukkunst, die me toelaat spannende avonturen te lezen, 's nachts in bed, als ik weer eens niet kan slapen.

Och, ik weet wel dat ik nu ook boeken kan lezen op mijn smartphone of tablet of... maar dat vind ik niet echt een verbetering. (Het is wel knap dat ik de ganse encyclopedie op dat kleine schermpje kan raadplegen !) (Ik heb de vorige versie nog staan in de kast, en dat zijn 26 dikke boeken, en dan nog heel wat jaarboeken er bij om mee te blijven... Nu staan die dingen daar te staan. Geen mens doet die nog open.

Word ik oud ? Nee... Ik geniet van al die zaken, en ik hoor -gelukkig maar - tot de generatie die zich kan verwonderen over al die dingen.

Mijn kleinkinderen vinden dit allemaal heel gewoon, heel vanzelfsprekend...

Zij zijn oud.

Ikke nie !

rotweer

 

Er was een tijd - heel lang geleden - dat ik nooit beter sliep dan bij stormwind.

Nu lig ik er wakker van, te luisteren of er niets wegwaait, of de pannen... of het kippenhok... of ...

Tja, nu is het van mij, mijn verantwoordelijkheid, mijn eigendom, mijn zorg. En vroeger kon ik dat nog wat delen met Anny, maar nu lig ik alleen naar de wind te luisteren.

Kan ik niet eens zeggen "Heb je dat gehoord ?"...

Nu sta ik enkele keren op, omdat ik toch niet kan slapen. Ik ga dan in het donker voor het raam aan de voorkant van het huis staan en kijk in de donkerte van de nacht.

Kijk naar de takken van mijn lindeboom die heen en weer zwieren... en zucht eens en kruip weer in bed.

                                                  

Ik heb een heel boek uitgelezen vannacht.

Vanmorgen stel ik vast dat de Centrale verwarming uit ligt... Er moet een kortsluiting zijn, want de zekering is uitgesprongen, en slaat telkens weer uit als ik hem induw.

Ik heb nu al een paar keer gebeld naar de man van de Centrale verwarming, maar ja, het is weekend hé, en ik bereik daar niemand. Nu ja, straks nog maar eens proberen...

Koud is het nog niet, en ik heb hier nog een bijverwarming die ik voor één keer kan gebruiken (ik gebruik dat ding meest in de zomer: het kan ook verkoeling geven...)

Gisteren ben ik naar een lijkdienst geweest van een vriend: Bob Vandamme, in het crematorium te Lochristi. Er mochten maximum 50 mensen aanwezig zijn, en je moest een uitnodiging voorleggen om binnen te mogen... Ik vind dat het een gek gevoel geeft... Het doet denken aan een entreekaartje voor een toneelvoorstelling of zoiets. Corona gaf me weer eens de kriebels. En geef toe, zelfs al is het met slechts 50 man, je hebt het gevoel van een groepsbeleving... Bij Anny, waar we alleen met het eigen gezin waren (en waar mensen met een groot gezin zelfs gezinsleden moesten uitsluiten !), heb je dat gevoel niet op dezelfde wijze.

Maar ja, misschien hebben de mensen van gisteren wel datzelfde gevoel... Want ook voor hen was het een sterke beperking van wat het in normale tijden zou zijn. 

Eén voordeel heeft het wel: de intimiteit.

Wie er is voelt zich dichter betrokken dan op een gewone begrafenisplechtigheid.

Ach... het is allemaal zo... zo vergankelijk, zo vlug voorbij, terwijl de echt betrokkenen nog lang lijden onder het afscheid. Dat gaat niet zo snel voorbij.

Het mag gek klinken, maar ik miste - bij Anny - ook het begrafenismaal. Omdat dit voor mij, iedere keer ik zoiets meemaakte, een beetje hielp bij het afsluiten van het directe leed. Je zit met allemaal bekenden en familie bijeen, er wordt gepraat over de afgestorvene, maar ook over heel wat andere dingen... En net dat lijkt - voor mij - een beetje op het afsluiten, het dichtdoen van het boek dat uitgelezen is... 

Dat mis ik nog het meest van al.

Dat afsluiten.

Nu loop ik rond zonder sleutel, kan niet afsluiten, en blijf telkens en telkens weer terugvallen in een put van verdriet. Zo maar. Op de meest onverwachte momenten.

' t Slijt.

Jaja...

Maar héél traag.

Ik heb de sleutel niet.

Voetje voor voetje

 

Bijna iedere dag ga ik nu wandelen. (En zeggen dat ik ooit in een rolwagen zat om nog eens buiten te komen)...

Och, stel je van dat wandelen niet te veel voor... Mijn lange wandelingen zijn zowat 7 en de andere zowat 8 kilometer lang. Wel moet je er rekening mee houden dat het niet allemaal gebaande wegen zijn, er zijn paden bij waar je beter de grond in het oog houdt, zodat je weet waar en hoe je je voet moet plaatsen. En natuurlijk zijn we hier in de Vlaamse Ardennen, en dus zochten de ontwerpers van het wandelknooppuntensysteem naar "leuke" paden waar je kunt genieten van de weidse vergezichten van onze streek... Dat betekent dat je dus ook naar de hoogste punten moet wandelen, en dan weer naar beneden en dan weer omhoog en dan... je snapt het wel. 

Ooit mocht ik mijn gepensioneerde collegae gidsen (met een autobus) om hen onze streek te tonen. Ook de Ronde van Vlaanderen kwam ter sprake, en toen zeiden mijn Waalse collega's me dat de hellingen hier weliswaar niet zo hoog waren als in de Ardennen, maar veel steiler, en ze begrepen heel goed dat de koersen hier héél lastig waren...

Dus ook mijn wandeltochten.

Ik doe er tot nu maar twee, telkens dezelfde, omdat ik die kan aandoen van aan mijn huis, en omdat de afstand voor mij te doen is. Ook al ben ik telkens heel blij dat ik weer thuis ben, en mijn stramme spieren wat rust kan geven.

Op mijn smartwatch kan ik niet alleen zien hoeveel stappen ik doe, maar ook het grootste hoogteverschil dat ik aandeed op mijn tocht. Bij de langste en zwaarste tocht is dat maar liefst 67 meter. Ik heb het donkerbruin vermoeden dat ik die twee keer doe... Eén keer naar de molen (die staan altijd op het hoogste punt) en dan doe ik een hele lange afdaling waarvan het lastigste stukje voor mij de kasseien zijn van de schamperije... en dan kom ik op de Varent, en daar begin ik weer te klimmen, links af naar de Noenendal, en daar is het weer klimmen geblazen... en steil ! (Je bent dan ook al niet meer zo fris...)

Maar mooi is het wel.

Heel in de verte zie ik een molen staan van op de planterije tot op de schamperije, dan ga ik de andere kant uit, naar Noenendal, maar plots als ik boven ben, en het ongebaande stuk noenendal doe, zie ik die molen weer voor me... Heerlijk land.

Hier kun je spreken van " 't zijn weiden als wiegende zeeën..."... (Voor wie onze oude Vlaamse liederen nog kent???)

Corona heeft ook zijn leuke kanten...

Waar je thuis zowat opgesloten en geïsoleerd zit, zo stel je vast dat op de wandeling haast iedereen met je praat. Zelfs een wielertoerist stopte om wat te babbelen. En denk nu niet dat het allemaal van die oude peties zijn zoals ik, die wielerfanaat was hooguit dertig. Soms is het een eerder korte babbel, soms moet ik het gesprek beëindigen omdat ik anders koud middageten zal hebben...

Ik vind dat heerlijk.

Mensen die je noch van haar noch van pluimen kent, waarmee je babbelt over de gewone dingen van het leven... en over Corona. 

Het duurt altijd wel even vooraleer mijn voeten en spieren weer OK zijn... Waar ik nog met de palmen van mijn handen aan de grond kan, zonder de benen te buigen, moet ik mij dan neerzetten om mijn schoenen te kunnen afdoen. Gek. Een uurtje later ben ik (en mijn spieren) weer picobello.

Ik heb er deugd van, en ik vermager stilletjes aan... dat is ook meegenomen !

Moet je ook eens doen ! Kijk eens op je computer of je smartphone naar Wandelknooppunten.be... (Het is ook een app). Je zult vaststellen dat er ontelbaren wandelingen ter uw beschikking staan. Ik kijk gewoonlijk eerst op de computer, daar is het beeld groter en kan ik ook de straatnamen lezen, en ik noteer alle knooppunten die ik nodig heb voor de wandeling. De smartphone kan me helpen mocht ik een knooppunt gemist hebben... Doen !

tot de volgende ?

Tijd

 Zondag (morgen dus) is het precies een half jaar dat Anny overleden is.

Toch in ons kalendersysteem. (Eigenlijk is het toevallig dat we hier wonen in dit systeem.).

Met andere woorden, het is volmaakt zinloos je daar op vast te pinnen, en toch doe ik het. Toch slaap ik al drie nachten niet. Toch herbeleef ik keer op keer op keer weer die dag, die avond, zie ik haar, zie ik de kinderen en kleinkinderen daar zitten, bedrukt, droef, triest...machteloos.

Ik weet dat het idioot is, dat het zinloos is, dat het niets bij brengt, niets verandert... en toch breng ik nacht op nacht wakend door.

Ach ik weet het wel, technisch klopt dit niet helemaal. Slapeloosheid is heel zelden hetzelfde als wakend zijn. Wellicht heb ik momenten gedroomd dat ik wakker lag, gedroomd dat ik lag te piekeren, dat ik bleef waken... Maar doet dat er iets toe? Nee, het is naar mijn gevoel echt wakker zijn, echt waken, echt slapeloos zijn. Dus is het ook slapeloosheid. Want het is mijn ervaring, mijn voelen.

En iedere dag open ik mijn computer met deze beeltenis, een foto van toen we plots een miraculeuze genezing mochten beleven,

Een foto van een mirakel met een heel korte levensduur.  

Iets waarvan ik nu nog steeds niet weet of het een geschenk was, of een verdubbeling van het lijden bij het glijden naar de dood...

"Hoe gaat het ?" "Kun je het een beetje plaatsen?" 

Hoe dikwijls heb ik die vragen al gehoord?

Hoe vaak heb ik geantwoord: " Het gaat wel, de ene dag beter dan de andere..." " Je moet er door hé, je hebt geen andere keuze..."

Het doet me denken aan mijn situatie als chronisch zieke, daar antwoord je ook steeds weer "Het gaat wel"... Tot je het bijna zelf gaat geloven. Tot je zo ingeleefd zit in de situatie, dat het normaal wordt, en je je ook goed voelt, tenzij je juist die dag abnormaal veel pijn hebt.

Wellicht zal het ook zo gaan met het verdriet.

"Het gaat wel"... tot je het normaal vindt...

... en je moet er door ! Je hebt werkelijk geen andere keus. 

Of je moet het opgeven.

En dat zit nu eenmaal niet in mijn karakter.

Wellicht heb ik het ook moeilijk omdat ik nooit rekening heb gehouden met die optie. Ik was al zo lang ziek, slikte (slik !) massa's medicamenten, zou dus wel eerst gaan... Bij de geboorte van mijn eerste kleinkind wilde ik geen peter zijn, vraag dat maar aan Koen, daar ga je langer deugd van hebben... Maar Koen is er al lang niet meer (Overleden in 2001 !)... Ik rekende er niet op lang te leven, zeker niet langer te leven dan mijn geliefden... en toch loop ik hier nog.

Meer zelfs. Door mijn ziekte had ik een langzaam proces van aftakeling ingezet. Ik verzette me daar niet meer tegen, ik liet me gaan, tot ik door dokter Crombez uit die put gehaald werd, hij er in slaagde de pijn op een aanvaardbaar niveau te brengen, waardoor ik weer begon te bewegen, te leven. Nu stap ik tot 8 kilometer (ook al is dat momenteeel echt wel het maximum, en doet dat me pijn! - maar ik denk, hoop dat dit de grenzen nog wat zal verleggen)

Ik leef dus nog.

En wellicht beteken ik nog iets voor kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen...

Misschien heeft het allemaal een ... doel???

absurd

misschien

?

slipslib... of is het slibslip ?

 

Deze morgen voor het eerst weer een lange broek aan gedaan, sokken en mijn stapschoenen... Gedaan met de korte broek en de sandalen (tenzij we nog een Indian Summer krijgen...).

Vanmorgen vroeg lagen de banen nat, maar de app voor het weerbericht van Oudenaarde gaf geen regen meer, dus: wandelen !

Ik besloot mijn lange toer te maken, waarbij ik meestal ook eens kan kijken naar het nu zwangere Jack Russeltje... (geboorte voorzien rond 20 oktober). Het gras was nat, en ik zal, nadat mijn schoenen weer droog zijn, ze eens ferm inwrijven met ledervet, dat is goed voor de waterdichtheid.

Maar niet alleen het gras was nog nat ! Op de Planterij (of is het daar al Schamperij?), is er een stuk waar je op een smal betonnen wegeltje stapt. Dat pad gaat behoorlijk bergaf, dus je stapt iets sneller dan je gewone stap. Maar dat betonnen baantje is wellicht tijdens regenbuien een beetje een beekje... En nu zie je op dat wegeltje regelmatig plekken slib... En dat slib kan dus verdomd glibberig zijn, en dan slip je op het slib.

Van daar slipslib...

Eén been vloog plots een ongewilde richting uit, en de spieren of pezen in mijn lies deden behoorlijk pijn ! Niet stoppen, dacht ik, niet stoppen ! Blijven stappen, zodat de pijn geen kans krijgt zich daar te settelen. Dat lukte. De eerste stappen waren erg pijnlijk, maar na een tijdje ging alles weer min of meer normaal... Misschien ook omdat ik wat trager stapte (schrik !), maar het ging en de pijn ebde langzaam weg.

Tot thuis. Tot ik stilzat.

Wat bewijst dat ik gelijk heb. Beter niet stoppen (als het mogelijk is), en proberen weer gewoon te stappen zodat de pijn zich niet kan vastzetten. Nu heb ik al enkele keren met mijn rechtse been gezwaaid, mijn knie hoog opgetrokken, mijn voet achteruit gezwaaid (Tot spijt van mijn kat die blijkbaar die bewegende voet leuk vond, tot ze een paar meter verder vloog...). (Sorry poes !)

Het gaat. Wellicht gaat het morgen wel pijn doen. Zal ik weer moeten turnen om het los te werken.

Maar ik heb mijn dikke 10.000 stappen gedaan, en ik heb de hondjes noch gezien, noch gehoord.

Wel kwam ik zijp-nat thuis van het zweet. Ik moet hoognodig eens een vestje aanschaffen in Goretex of zoiets, iets wat het water buiten houdt, en het zweet door laat... Wellicht zijn er ondertussen al heel wat stoffen die dat kunnen, en misschien bestaat Goretex niet eens meer. Dat zie ik dan wel. Maar ik moet iets hebben die ik kan dragen in de regen of bij dreigende regen, zonder dat ik nat van het zweet wordt.

Ik heb vragen over de geneeskunde !

Ik zit al jaren met chronische sinusitis.

Ik zit al een paar jaar met (atypische !) ouderdomsastma...

Voor die dingen krijg je pilletjes, druppeltjes, zo'n toestel om tot diep in je longen een of ander medicatie te brengen. Allemaal om de situatie draaglijk of zo draaglijk mogelijk te houden. Genezen? Spreekt men niet meer van.

En ik ben daardoor ook een van de risicopatiënten voor griep en voor Corona...

Nu ga ik al enkele weken wandelen. In onze regio gaat het steeds bergop en bergaf, en dus trap je wel wat op je adem. Je ademt diep en behoorlijk snel om genoeg lucht binnen te krijgen.

Het gevolg ?

Ik wordt gewaar dat ik stilaan al heel wat meer adem krijg. Mijn onbehandelbare astma is aan het genezen, of toch sterk aan het beteren.

En door dat ademen zet je ook je neus en dus je sinussen aan het werk, en ook daar voelde ik dat ik steeds meer adem kreeg, en dat ik steeds minder nood had aan die neusdruppels. Tot helemaal geen neusdruppels meer.

Eergisteren begon plots, zo maar "out of the blue", mijn neus te lopen. Ik snoot mijn neus, en sorry als dit onsmakelijk klinkt, maar ik heb wel drie zakdoeken vol etter gesnoten. De etter liep zo mijn neus uit. Nadien ? Niets meer.

Verstopte neus ? Wat is dat ?

Etter ? Vuile neus ? Wat is dat ?

Ik heb weer normaal adem.

Waarom zeggen de heren medici je dit niet?  Is het zo dat de meerderheid van de mensen dit niet zou aanvaarden? Wil poedertjes, of pillen of flessen krijgen? 

Heren medici, er zijn nog mensen zoals ik, die véél liever op een natuurlijke manier gezezen !

djudedju. Mijn rug doet ook pijn van dat slippen ! djudedju !