Zondag (morgen dus) is het precies een half jaar dat Anny overleden is.
Toch in ons kalendersysteem. (Eigenlijk is het toevallig dat we hier wonen in dit systeem.).
Met andere woorden, het is volmaakt zinloos je daar op vast te pinnen, en toch doe ik het. Toch slaap ik al drie nachten niet. Toch herbeleef ik keer op keer op keer weer die dag, die avond, zie ik haar, zie ik de kinderen en kleinkinderen daar zitten, bedrukt, droef, triest...machteloos.
Ik weet dat het idioot is, dat het zinloos is, dat het niets bij brengt, niets verandert... en toch breng ik nacht op nacht wakend door.
Ach ik weet het wel, technisch klopt dit niet helemaal. Slapeloosheid is heel zelden hetzelfde als wakend zijn. Wellicht heb ik momenten gedroomd dat ik wakker lag, gedroomd dat ik lag te piekeren, dat ik bleef waken... Maar doet dat er iets toe? Nee, het is naar mijn gevoel echt wakker zijn, echt waken, echt slapeloos zijn. Dus is het ook slapeloosheid. Want het is mijn ervaring, mijn voelen.
En iedere dag open ik mijn computer met deze beeltenis, een foto van toen we plots een miraculeuze genezing mochten beleven,
Een foto van een mirakel met een heel korte levensduur.
Iets waarvan ik nu nog steeds niet weet of het een geschenk was, of een verdubbeling van het lijden bij het glijden naar de dood...
"Hoe gaat het ?" "Kun je het een beetje plaatsen?"
Hoe dikwijls heb ik die vragen al gehoord?
Hoe vaak heb ik geantwoord: " Het gaat wel, de ene dag beter dan de andere..." " Je moet er door hé, je hebt geen andere keuze..."
Het doet me denken aan mijn situatie als chronisch zieke, daar antwoord je ook steeds weer "Het gaat wel"... Tot je het bijna zelf gaat geloven. Tot je zo ingeleefd zit in de situatie, dat het normaal wordt, en je je ook goed voelt, tenzij je juist die dag abnormaal veel pijn hebt.
Wellicht zal het ook zo gaan met het verdriet.
"Het gaat wel"... tot je het normaal vindt...
... en je moet er door ! Je hebt werkelijk geen andere keus.
Of je moet het opgeven.
En dat zit nu eenmaal niet in mijn karakter.
Wellicht heb ik het ook moeilijk omdat ik nooit rekening heb gehouden met die optie. Ik was al zo lang ziek, slikte (slik !) massa's medicamenten, zou dus wel eerst gaan... Bij de geboorte van mijn eerste kleinkind wilde ik geen peter zijn, vraag dat maar aan Koen, daar ga je langer deugd van hebben... Maar Koen is er al lang niet meer (Overleden in 2001 !)... Ik rekende er niet op lang te leven, zeker niet langer te leven dan mijn geliefden... en toch loop ik hier nog.
Meer zelfs. Door mijn ziekte had ik een langzaam proces van aftakeling ingezet. Ik verzette me daar niet meer tegen, ik liet me gaan, tot ik door dokter Crombez uit die put gehaald werd, hij er in slaagde de pijn op een aanvaardbaar niveau te brengen, waardoor ik weer begon te bewegen, te leven. Nu stap ik tot 8 kilometer (ook al is dat momenteeel echt wel het maximum, en doet dat me pijn! - maar ik denk, hoop dat dit de grenzen nog wat zal verleggen)
Ik leef dus nog.
En wellicht beteken ik nog iets voor kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen...
Misschien heeft het allemaal een ... doel???
absurd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten