Eerst sta je stom, verbijsterd, te klein om het vast te kunnen pakken.
Dan wil je niet dat "vreemde" mensen het weten.
Je leed is te persoonlijk om het te delen.
Hooguit met enkele familieleden en goeie vrienden.
Je gaat van verschieten naar schrik, van schrik naar onmacht, van onmacht naar een zwemmen in een stormachtige oceaan van leed.
Och, we hebben heel wat keren kunnen repeteren: we verloren een zoon, we hadden te maken met diepe kwetsuren, die leed, wrede onmacht bij wat er gebeurde met een paar kleinkinderen, we kregen opnieuw te maken met leed, onmacht, verdriet toen bleek dat -wellicht mede daardoor - die kinderen hopeloos verdwaalden in onze maatschappij... Ondertussen een dreiging van borstkanker met een operatie en oef! geen kanker, huidkanker, operatie, oef! net nog niet kwaadaardig... Chronische rugpijnen voor mij al 25 jaar, voor Anny ook al een jaar of vijf...
Wij telden nooit op.
Wij ondergingen, vloekten, zuchtten, weenden en herpakten ons, en bouwden een nieuwe wereld op die wij aankonden. En maakten er steeds weer het beste van, en vergaten het verleden zo goed mogelijk. We leven nu.
en nu dit...
Iedere dag ga ik naar Aalst, naar de kliniek, iedere dag zit je bij haar, probeer je te troosten, te sterken, te helpen... Ik kocht voor haar, die nooit met die dingen wou werken, een GSM, en leerde haar alleen hoe ze moest oppakken en hoe ze moest bellen. Sms-en en dergelijke, een bestand met telefoonnummers liet ik allemaal achter... Ze moest - nu zeker niet - bezig zijn met dingen die, op zo'n moment te moeilijk zijn, omdat je eigenlijk maar op één ding meer denkt.
Je gaat van die beperkte kring van intimi toch wijder in het mededelen van die verschrikkelijke situatie waar we voor staan, omdat we het eens moeten kunnen vertellen, omdat - hopelijk - gedeeld leed half leed is...
Je ziet hoe de chemo de weerstand van dat lichaam breekt, en hoe men strijdt om dat wankele evenwicht tussen vernietigen en herstellen te vinden, en hopelijk stilaan het gevecht te winnen. Genezen zit er niet meer in... Als alles goed gaat, dat bereiken we een stabiel evenwicht, wat dat ook mag zijn, wat dat ook mag betekenen voor je manier van leven... Hopelijk lukt het !!! HOOP !
En dan gaan we weer, voor de zoveelste keer, leren leven met de situatie waarin we zitten.
Misschien kun jij ook bidden, ook een kaarsje branden, ook vloeken in onmacht, ook zuchten, schuddebollen en zeggen "Het is niet eerlijk".
Leven is iets zonder garantie.
en ... als liefde geluk is, dan hebben wij desondanks zeeën van geluk...
djutoch !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten