Mede - lijden...
Je wil een deel van de pijn, ja, alle pijn over nemen om haar wat beter te zien.
Gans haar mond, lippen inbegrepen, zijn ontstoken, en als ze naar het toilet moet, dan blijkt dat ook ontstoken en pijnlijk. Ik heb het vermoeden dat de gans de spijsvertering, van mond tot kont, ontstoken is.
Zo erg dat het spreken pijnlijk is, en je haar niet altijd meteen begrijpt. Sommige medeklinkers doen blijkbaar meer pijn en worden vermeden.
Het belet haar ook om te eten.
Haar ondertussen kale hoofd op de witte kussen...
Je voelt je zo machteloos. "Hoe is't ?" "Beetje slechter"... "Je ziet er nochtans wat beter uit. " Als de verpleegsters binnen komen om haar op het toilet te helpen, zeggen ze, ongevraagd, "Ze is weer wat beter hé?"...
Geen koorts, bloeddruk iets aan de hoge kant "Het is beter iets te hoog dan te laag !" (de verpleegster).
Machteloos.
Als het een kennis betreft, dan zeg je makkelijk " Ik ga een kaarsje branden, voor haar bidden"... Als je er bij zit, rechtstreeks betrokken, dan vloek je in jezelf ! Dan wil je vechten, dan wil je die ziekte er uit kloppen, schudden, stampen...
Onmacht.
Een "Goede" God ?
djudedju Ik ben Job niet, ik wil geen nieuwe vrouw, geen nieuwe zoon.
Ik was en ben wreed content met wat ik heb en had.
Geen vervanging, behoud, knus, vertrouwd, eigen..
Ik verlang al om er weer die paar uur er bij te zitten... Veel vertellen doe ik niet, ik wil haar het pijnlijke antwoorden besparen.
Vechten ! Volhouden ! 't Betert wel weer ! Je hoort dat de verpleegsters het ook zeggen !
Ik zie je zo verdomd graag !
dju
Geen opmerkingen:
Een reactie posten