de contente consumente

Her en der rijzen er nieuwe warenhuizen uit de grond... Warenhuizen zonder verpakkingen.
In België is er al een (In Aaantwaarpen tedju), en in Berlijn staat er een in de steigers, en er zouden er nog her en der zijn.

Ik droomde even over de tijd van toen, toen een vriendelijke deerne, met een glimlach en een schepje, je papieren zak vol goot met suikerklontjes... Maar helaas, in de moderne versie van de verpakkingsloze winkel is de deerne niet inbegrepen... De consument moet zelf maar scheppen, of liever aan de hendel trekken waardoor de suikerklontjes in een mildzoete stroom in je (eigen?) verpakking vallen.

Ik heb daar bewust "eigen" tussen haakjes bijgezet, want ik heb de indruk dat deze optie soms wel eens verschillend wordt ingevuld. Er zijn er waar je vooral je verpakking moet laten wegen, en dan bij het buitengaan opnieuw de gevulde bokaal laten wegen, waarbij je het nettogewicht te betalen krijgt en de tarra er bovenop moet dragen in je linnen (afbreekbare) eigen-gemaakte boodschappentas.

Ik hoop dat deze winkels een enorm succes krijgen... Want dat zou onvermijdelijk tot gevolg hebben, dat we als bewuste consument steeds meer de keuze zouden krijgen tussen onverpakt en dat verderfelijke in plastic verpakte ding.

En dat zou een goede zaak zijn. Er is al verbetering, de firma Ecover zou zijn producten nu verpakken in plastic die gerecupereerd is uit de zee... Zo wordt het misschien lucratief om plastic-visser te worden, en worden onze oceanen en haar bewoners weer een stukje properderder...

Hoe meer tijd ik heb (dat pensioen weet je wel), hoe groener mijn gedachtegoed wordt. Ik heb meer tijd om de dingen te bekijken en om de verwoestingen te zien, de verdwijning vast te stellen van vogels, vlinders en dergelijke, en een steeds vuilere wereld te zien, vol met blikjes en plastic-afval. Ik heb hier ooit nachtegalen horen fluiten, ik hoorde hier het vrolijke kwikmedit van de kwartels, ik zag hier ontelbare soorten vlinders, en het wemelde hier van de groenvinken... Nu verheug ik me in de kweek van padden in mijn tuinvijver, in de nesten mezen en merels, maar nachtegalen en groenvinken zijn al lang niet meer te speuren hier vanuit mijn raam.

Langs de wegen zie je veel meer kleuren van verpakkingen dan van veldbloemen.
En dan woon ik hier nog in een landelijk gebied, waar het ergste ons bespaard is gebleven. Ik woon niet aan een beek waar je kunt zien in welke kleur ze de textiel aan het verven zijn, ik ruik geen bedrijf waar scheikundige producten verdoken geloosd worden... (Ooit zag ik op een industriezone, hier niet ver vandaan, een man zijn brandende sigarettenpeuk in de riolering werpen... In heel de straat sloegen grote steekvlammen uit de riooldeksels... Gelukkig geen ontploffing, gelukkig geen brand aan voertuigen)....

Wij moeten hoognodig wat meer bewust worden als consument ! Wij moeten druk uitoefenen, opdat we weer wat natuurlijker zouden kunnen gaan leven. Ik weet dat het niet altijd zo evident is, dat die verpakking soms niet alleen handig is, maar ook nodig... Maar u en ik kennen legio producten, waar die verpakkingen echt alleen maar ballast zijn. En uiteindelijk giftige ballast. Naar het schijnt zit er al plastic in iedere mossel die eet bij je frietjes. Plastic die dus ook in ons zit, in onze organen, en daar ik weet niet wat doet ...

Kortom ik ben een niet-contente consument ! Het kan veel beter, veel meer naar de mens gericht ! Ik koop geen plastic meer bij mijn biefstuk ! Ik wil trouwens die biefstuk op het formaat voor ons kleine gezinnetje, en niet op de maat van het bedrijf dat de voorverpakkingen doet.

Ik heb voor jaren suiker als ik een pak van een kilo koop... Ik kom al heel lang toe met een kwartkilo...
Maar die verpakking bestaat niet en los kan ik het niet kopen.

In plaats van "de contente consumente" schreef ik veel liever "De consequente consumente", want daar moeten we naar toe ! Niet alleen owille van de verpakking, nee, ook omdat ik een hekel heb aan al dat voedsel dat jaarlijks in de vuilnisemmer verdwijnt... Ook al een gevolg van die voorverpakte dingen.

Ik wil weer baas zijn over wat ik koop !

Tot de volgende ?

Waarom ?

Waarom er gisteren geen blog was ? Nee, het was niet om de verkiezing te verteren, een aandachtig lezer van mijn schrijfsels zal wellicht geraden hebben dat we gisteren naar de specialist waren, met Anny. Controle-bezoek, en ze is weer goedgekeurd voor 6 maand...
('t Is erger dan met mijn auto, die moet maar om het jaar gekeurd worden...alhoewel...)

Alhoewel ?

Ja, de vorige keer dat ik mij mocht verheugen in het jaarlijks bezoek aan de autokeuring, kreeg ik een nota op het keuringsverslag: Of ik astemblieft als de gesmeerde bliksem er voor wildige zorgen dat ik in het bezit kwam van een nieuwe nummerplaat, want in mijn oude zaten er gaten die er niet in hoorden... Ik dus,heel braaf (zo ben ik), een nieuwe nummerplaat aangevraagd.
Na een korte wijle (dit is een eufemisme) kwam ik dus in het bezit van een nieuwe nummerplaat, zo ene met een 1 vooraan... En ik verkeerde in het stille vermoeden dat ik daarmee aan alle verlangens van de autokeuring en de desbetreffende wetten, Koninklijke Besluiten, Ministeriële voorschriften en al die andere poespas had voldaan.
Ik snorde zielsvoldaan met mijn oude kar met nieuwe nummerplaat over Gods akker en de wegen van het Rijk.
Maar plots...
Plots viel er - uit een blote blauwe hemel - een groen kaart in mijn bus, of ik als de wiedeweerga mij met mijn voertuig ter keuring zou willen aanbieden...
Dat kan niet !
Ikke mijn telefoon gepakt, hem gelanceerd tot in het bureel van de keuring om te weten of er desgevallend somtijds per ongeluk een klein administratief foutje zou zijn kunnen gepleegd geworden...  Nee, zij missen nooit.
Ik moest me aanbieden voor een administratieve keuring waaruit moet blijken dat mijn nieuwe nummerplaat en mijn oude wagen wel bij elkaar passen...
Dat kost 7 euro en een sjiek.
Ikke dus ter keuring. (Er wordt alleen administratief gekeurd, dus je wagen mag op dat moment als het ware aan het desintegreren zijn, het kan geen kwaad)
Kom ik daar toe, ga netjes in de rij staan, sta een uurtje aan te schuiven en bied me dan aan aan de heren keurders.
Die bekeken me alsof ze het in Keulen hoorden donderen (Ik heb meegeluisterd, het donderde niet in Keulen)
Ze wisten dat je een administratieve keuring moest doen als je een occasiewagen en één nieuwe kentekenplaat hebt, maar het is dezelfde auto ? Ja meneer. En je moet komen? Ja meneer. Ben je het zeker ? Ja meneer, ik heb daarvoor nog gebeld meneer. Ondertussen stonden er drie keurders bij mij.
Geen een wist wat ze met me aan moesten.
Ze gingen dan maar naar hun bureel, gaan telefoneren, wellicht naar dezelfde dame die mij verplicht had te komen...
Na een tiental minuten was alles opgelost.
Ik en mijn wagen werden administratief goedgekeurd.
Ik met mijn 7 en oneffen euro naar de kassa.
Bleek het iets meer te zijn... Ze had vergeten te vermelden dat ik ook een nieuwe sticker moest hebben voor op mijn voorruit (Ik heb een bedrijfsvoertuig), en die sticker + het aanmaken kostigede ook weer 5 eurootjes...

djudedju

Waarom ?
- ik denk dat ze het zelf nog niet echt weten, maar ze keurden het - administratief - goed.
en ik ?
Ik ben blij dat door mijn toedoen de Belgische staat weer een beetje meer in financieel evenwicht is...

djudedju

Het gekste vind ik nog het feit, dat die brave keurders daar uiteindelijk voor joker stonden, en ook niet wisten wat ze met mij en mijn nummerplaat aan moesten. Eigenlijk is zoiets toch niet hun werk? Die mensen hebben het al druk genoeg, en hebben wellicht veelal te maken met mensen die heel boos op hun werk reageren.
En als we eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat ze een goed en voornaam werk doen, voor onze eigen veiligheid en die van anderen.

tot de volgende ?

Hoe kleur je groen met een rood potlood ?

English: Syfy Logo (Photo credit: Wikipedia)

Leo in MGM's current print logo. Out of all the lions used in the MGM logo, Leo has been used the longest (a total of 54 years). (Photo credit: Wikipedia)

We hebben weer eens onze verdomde plicht gedaan, en een half uur staan aanschuiven aan een -voor Materse normen- eindeloze rij. In de zon. Voor hetzelfde geld stonden we in de regen.
Om een bolleke rood te kleuren.
Of om blanco te stemmen (Dan sta je daar een halfuur alleen om niets te doen !)
Of om je stem te vernietigen (maar ik babbel zo graag).

Wetend dat er wellicht toch niets zal veranderen.
Maar vragen we eigenlijk dat er iets veranderen zou ?
Of ben je ook perfect gelukkig zoals het nu is?
Waarom laten wij die Kl.. van politici ons dan vertellen dat het zooooo slecht gaat met ons?

Deze verkiezing maakt me ook nog eens bewust van het complex die ik al heb over wiskunde... Ik weet dat ik slecht ben in wiskunde, maar hoe kan een partij stellen dat, als ze 30 procent van de stemmen krijgt, ze dan de verkiezingen heeft gewonnen. Wat dan met die 70 procent, is die dan plots kleiner dan 30 geworden?

Ja, ik weet wel, ze stellen dat vanuit het feit dat ze meest vooruit zouden zijn gegaan, en dat ze dus de morele winnaars zouden zijn... Maar toch maar een luttele 30 procent vertegenwoordigen ! In feite duiden ze nog maar eens het teloorgaan van de democratie aan... De versnippering in ontelbare lijsten en lijstjes maakt dat er geen één partij nog ooit echt kan winnen, en maakt dat de kiezer weet dat hij nooit bekomt waar hij voor stemt, in het beste geval zit "zijn" partij in een coalitie, en zal er een schijntje overblijven van waar hij of zij voor stemde...
Om het samen te vatten het systeem van de verliezer.
Want iedereen is verliezer.

Maar laat me er niet weer over zagen... Ze gaan vandaag heel de dag radio, TV en pers vergiftigen. Ik ga kijken naar MGM, of naar SyFy, posten waar ze zich niets aantrekken van verkiezingen, en voortdurend verblijven in illusionaire werelden van film en TV-reeksen... Joepie.

Is dit vluchten? Ja, en heel bewust.
My Home is my Castle... ik trek me terug in mijn eigen ikje.

Och ja, de pijn is draaglijk, ik heb zelfs de rij aan het kieslokaal doorstaan. Had het gisteren geweest, dan zou ik wellicht forfait hebben moeten geven. Niet dat dit erg zou zijn.

Ik ga nu rustig mijn mailtjes bekijken, en me dan terugtrekken bij een of andere film...
tot de volgende ?

Censuur

In Pakistan zou men de tweets die godslasterend zijn verwijderen.

Ik ben niet voor censuur, maar ik ben ook niet echt voor ongebreideld alles mag en alles kan.
En ik ben blij dat ik die grens niet moet bepalen.
Als je me vraagt: "Wat kan niet", dan heb ik daar niet meteen een antwoord op, en na enig denken stel ik dat het niet aanstootgevend mag zijn, maar wat is dat? Wat is het voor U en wat is het voor mij?
Niet makkelijk !

Maar in Pakistan gaat het dus over Godlasterend... Is dat dan uit oogpunt van één godsdienst, of uit oogpunt van eerbied voor alle religie's ?  Ook weer niet makkelijk. Wat is storend voor een godsdienst, en wat niet? ik kan me voorstellen dat een filmpje over een slachthuis in ons rijke Westen, waar ze koeien aan het slachten zijn, beledigend is voor een Hindoe. Ik kan me indenken dat een Jood of een Moslim wakker gaan liggen van een varkenskop op de stoep. Ik wil maar zeggen, daar gaan wij vanuit onze Christelijke opvoeding helemaal geen graten in vinden.

Maar eigenlijk voel ik de vraag anders aan...
Als er een God is (Ben ik van overtuigd door het kijken naar de natuur), dan kan ik me niet voorstellen dat het zo simpel is een God te beledigen. Als er een ding is wat ik beledigend vind voor een God, dan is het de vernietiging van een deel van zijn schepping, het vernietigen van de natuur en het natuurlijk evenwicht. Dat vind ik een misdaad die alle menselijke normen voorbij gaat, en dus wellicht reikt tot aan het Goddelijke.

Maar ook die omschrijving is eerder vaag, en ook daar is het moeilijk een grens te trekken... Is het rechttrekken en het verdiepen van een rivier een misdaad tegen de natuur? Ik ben daar eerder geneigd het hoofd te schudden, maar is het een misdaad een waterloop af te sluiten met een enorme stuwdam? Daar heeft de ervaring me geleerd dat er daar heel wat bij zijn die uiteindelijk een misdaad tegenover de natuur bleken en nog blijken. Ook daar is niet zo maar een grens te trekken. Die windmolens zijn wat we momenteel natuurvriendelijke manieren noemen om energie op te wekken... Maar de vogels die er door verongelukken zullen daar niet mee akkoord zijn...

Het lijkt een beetje op een voortdurend zoeken naar evenwicht, het wandelen op de slappe koord.
Hoe komt dat ?
De reden is eigenlijk heel simpel, er is geen mens die nog echt leeft in de natuur op een natuurlijke manier. Wij zijn de natuur ontstegen. Zelfs die Indianenstam ergens in de brousse, die nog leeft als in het stenen tijdperk, leeft niet zoals een dier in de natuur. Wij hebben werktuigen ontwikkeld en deze werktuigen niet alleen gebruikt als vind-artikelen uit de natuur, maar wij hebben ze gemaakt, aangepast aan onze behoeften, om ze beter te maken, aangepast aan onze behoeften. Wij overstijgen wat we de natuur noemen, gewoon door ons zijn.

Het is dat voortdurend verbeteren van onze levenswijze en -voorwaarden, die uiteindelijk een ingreep vormen op de natuur. Op natuurlijk gebied is ons zijn eigenlijk al een vloek. Geen wonder dat wij wellicht ook de enige soort wezens zijn, die een echt zonde-besef hebben. Wij doen zoveel verkeerd, veel onbewust, veel uit onwetendheid, maar ook veel bewust, uit winstbejag, uit zin voor overheersen van de rest van de natuur en de andere mensen.
Wij hebben geen God nodig om verkeerd te doen.
Wellicht is dat ook de reden van het voortdurend gesjacher met "de" God, en de reden dat wij "Hem" of "Haar" ((Waarom geven wij God eigenlijk een geslacht ?) dus ook "Het"?) voortdurend heruitvinden. We maken telkens weer nieuwe religies, die we telkens weer een beetje aanpassen aan de gegeven omstandigheden van de tijd.

Het zijn de organisaties die de religies prediken en in leven houden in een geijkt model, die door dat vasthouden aan regeltjes en lettertjes, voortdurend een bron vormen van gekrakeel onderling. (Ja, zelfs aanleiding geven tot splitsingen in de eigen organisatie)

Maar eigenlijk is het dus ons lot dat wij moeten zondigen, omdat we gewoon de natuur overstijgen. Wij handelen niet meer vanuit ons lichamelijk zijn, maar van uit ons verstand, een verstand die ingaat tegen die natuur, omdat het de natuur telkens wil verbeteren, aanpassen aan de noden van het moment. Hoe groen we ook worden, we worden nooit een onderdeel van het geheel.

We zijn... mens
en dat is onze doem en onze zegen.
We kijken vol verwondering en bewondering naar de natuur, de schepping, en gaan er meteen aan prutsen om het naar onze hand te zetten...
djudedju...

Vannacht ben ik wakker geworden van een verschrikkelijke pijn. Ik ben opgestaan en ben naar de badkamer gegaan, maar had daar minuten voor nodig om daar te geraken (het is geen 10 meter). Na een tijdje vol pijn op het toilet te hebben gezeten, raakte ik bijna niet meer recht en ben ik terug naar mijn bed gesukkeld. Deze morgen heb ik alle pijn verbeten en toch mijn turnoefeningen gedaan (zover het ging), en heb nu mijn zwaarste pijnstillers geslikt die ik mag slikken. Ik kan zitten, maar de pijn is er steeds.

't ziet er naar uit dat dit weer een echte ontsteking wordt...

tot de volgende ?

De niet-vazen

Boven op de kast staan hier (tijdelijk) een hele resem nieuwe beelden uit de academie. Allemaal eigen werk. Daar staan ook twee niet-vazen bij.
Ik weet wel dat je nu met grote vraagtekens in je ogen staat te kijken naar dit gekke neologisme, maar hoe moet ik die dingen anders noemen?
Van een vaas wordt verwacht dat je er water kunt in doen, en bloemen kunt in zetten, maar met deze vazen kan dat niet. Of althans ik zou het je niet aanraden. Dat komt, omdat ik ze aan de binnenzijde niet heb geglazuurd. En daardoor blijft de gebakken klei min of meer poreus.

Toch worden er grote "vazen" gemaakt, (ik zou ze eerder recipiënten noemen), die doelbewust niet geglazuurd worden ! En dat is niet gek !

Heb je je zelf al eens afgevraagd waarom je zweet bij warm weer? Juist ja, omdat het vocht op je huid zorgt voor een zekere en snelle afkoeling ! Welnu, in warme landen doen ze hun watervoorraad in niet-geglazuurde vazen, omdat die aan de buitenkant vochtig worden, zweten als het ware, en op die manier er voor zorgen dat het water aan de binnenkant redelijk fris blijft.
Dat zou bij mijn vazen niet waar zijn, want de buitenkant is wel geglazuurd. De enige kant waar helemaal geen glazuur te vinden is, is de onderkant, en daar zou de vaas dus "zweten", lees lekken...

Waarom ik deze vazen niet heb geglazuurd ? Omdat ik die vazen alleen beschouw, en tijdens het maken heb beschouwd, als een opgelegde oefening, als iets waar ik zelf niet echt achter sta. Iets wat ik echt niet graag deed. Ik moest een opdracht doen, met plooien, en dus maakte ik een vaas die schijnbaar was ingezakt en dus geplooid was. Die vaas was goed, maar dan moest ik het nogmaals doen, maar nu met plooien die naar binnen in een gezakt waren, in plaats van naar buiten... Die vaas was ook goed. Maar niet mijn ding. Noch de een, noch de ander. Dus heb ik daar niet meer glazuur op gezet dan nodig was om de oefening af te werken. Ja, ik weet het. Ik ben gek. Weet ik al lang. (Als je een trouw lezer bent, zul je dat ook al wel bemerkt hebben...)

Het gekste is wel, nu ze geglazuurd en bewerkt zijn, met tekeningen in de galzuur, zijn ze niet meer lelijk? Ze hebben wel iets. Maar het zijn dus mooie niet-vazen.

Het grote probleem momenteel in ons huis, is waar moet ik met al die beelden naar toe?  Er staat hier  een haastig gemaakt vrouwelijk naakt, er staat hier een gek wezen, half mens, half varken, er staan hier drie koméren (In maan straotse zijn 't almoal koméren...) in een eeuwige ruzie verstild te staan... en dan staan er nog een hele resem van vorige academie-jaren...

En dan heb ik het nog niet eens over de steeds stilletjes aangroeiende verzameling Afrikaanse beelden en de evenzeer aangroeiende collectie wandelstokken, en wat ik ook doe, hoe ik ook mezelf probeer te beperken, mezelf op de vingers sla, een steeds aangroeiende hoop boeken... Staat er nergens een kasteel of zo te koop? Iets met veel grote ruimtes, waarin ik kan stapelen? Ik weet het, ik heb het een paar alinea naar boven al gezegd, ik ben gek.

En zondag ga ik een gekke stem uitbrengen. Omdat blanco stemmen geen oplossing is, en eigenlijk neer komt op een versterken van de meerderheid.
Meerderheid ?
Ik weet dat ik al heel mijn leven sukkel met wiskunde, maar toch is er iets wat ik niet snap aan de wiskunde in de politiek... NVA zet zich nu af tegen de rest van de wereld,  of evengoed andersom, heel de wereld zet zich nu af tegen de NVA... (Ik denk eerlijk dat beide versies juist zijn)... Maar NVA en heel de wereld zegt, dat NVA, als zij die 30 procent halen, dat zij dan de winnaars zijn van de verkiezingen...
Ik snap dat niet.
Mij lijken die resterende 70 procent veel groter. Niet dus ????
Een verkiezing win je toch slechts als je meer dan 50 procent hebt?
Volgens mij zijn er zondag alleen verliezers.
En de grootste verliezer, dat is de burger.
En dan gaan diegenen die zich vertegenwoordigers van het volk noemen, bijeen gaan zitten, en kijken hoe zij zoveel mogelijk van de nog vettere postjes kunnen binnenhalen om ons te vertegenwoordigen... in ons eigen portemonnaie... Of waar dacht je?

tot de volgende ?

mijn stukje wereld

Ik heb het hier niet over dat kleine lapje grond met mijn huis er op, nee, ik heb het over dat stukje van de wereld waar ik mag en kan van genieten...
Och, het is niet groot. Het is ooit groter geweest, en had mijn gezondheid me niet in de steek gelaten, dan zou het wellicht ook nu nog groter zijn, maar nu is mijn wereld, voor de normen van nu, heel klein. Maar mocht ik ergens in Afrika zijn geboren, dan was de kans groot dat mijn stukje wereld nog veel kleiner zou zijn.

Nu is mijn wereld maar een stukje van Oost Vlaanderen, en wat aan de randen van West Vlaanderen en van Henegouwen...en och ja, ook een heel klein stukje Frankrijk, als we naar Auchan in Leers gaan winkelen...

Ik kan het niet goed meer aan verre verplaatsingen te maken, dus beperk ik mij, omdat makkelijker en minder pijnlijk is. Ik kan wel nog een stuk verder gaan, als ik zorg dat ik daar kan blijven slapen, want tweemaal de rit, plus ginder dingen doen die niet tot het dagdagelijkse pakket van bewegingen behoren, dat gaat dus niet meer.

Misschien vind je dat erg. Ik niet. Of toch, maar dan voor mijn wederhelft, die toch maar met mijn ziekte opgescheept zit.

Voor mezelf vind ik het niet erg, of beter, vind ik het niet erg meer. Want in het begin dat je ziek bent, dan is dat wegvallen van al die zaken die zo natuurlijk waren, niet evident. Maar je leert er mee leven. En dat klinkt veel erger dan het is. De kunst is gewoon: aanvaarden.

Ik denk dat "aanvaarden" eigenlijk bijna een synoniem is van geluk. Wie steeds zaken blijft verlangen die hij niet heeft, of niet krijgen kan, die maakt zichzelf ongelukkig. Ik heb dat heel snel geleerd. Misschien heeft dat een stuk te maken met mijn karakter of met mijn manier van redeneren, maar ik heb me redelijk vlug aangepast aan de nieuwe situatie. Het ergste voor mij is niet het wegvallen van al je eigen mogelijkheden, maar het wegvallen van je sociale contacten. Het is ontnuchterend vast te stellen hoe weinig echte vrienden je hebt. Vrienden die blijven komen. Die je niet vergeten, die een plaatsje voor je invullen in hun drukke agenda.

En wat haast nog erger is, als ik mijn geweten onderzocht en onderzoek, dan ben ik geen haar beter. Ik had ook altijd wel veel belangrijkere dingen te doen dan een zieke op te zoeken. Ik maak dus niemand verwijten, maar dat mindert de pijn niet van die eindeloze val in de sociale afgrond.

Ik heb betrekkelijk vlug mijn leven heringericht, aangepast aan de nieuwe mogelijkheden. Wat niet kan, dat schrijf je gewoon af. Treur niet, denk er niet meer aan, zoek een andere invulling.
En zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden.
En het mag gek klinken, maar ik heb daar zelfs positieve zaken in ontdekt. Ik heb nu meer tijd en meer mogelijkheden om dat kleine stukje wereld terdege te bekijken. Ook het feit dat ik -noodgedwongen- niet snel kan stappen, geeft me de kans om alles beter te bekijken en er van te genieten.
Ik heb dat wel altijd een beetje in me gehad. Ik stelde ook voor mijn ziekte vast dat ik meer oog had voor al die kleine dingen om me heen dan de meeste andere mensen. Ook op een grote voettocht stopten wij om op onze knieën te gaan zitten bij een bloempje of een vlinder...

Misschien is ziek worden, voor wie dat niet kan, veel erger dan voor mij.
Ik heb ook steeds een creatieve uitweg gehad. Ook daar kon ik een hele boel dingen niet meer doen. Beeldhouwen bv viel al meteen weg. Maar dan zocht ik ook daar naar alternatieven, en begon ik in been te werken, en maakte piepkleine beeldjes, die dan als een sieraad gebruikt werden door vrouw lief en door vrienden die het ook mooi vonden.

Kortom het gaat er om, de dingen niet weg te werpen omdat je het niet meer kan, het gaat er om om die dingen anders in te vullen. Zodat je bezig bent en bezig blijft.

Ik zou het bijna zo durven stellen, dat mijn wereld niet veranderd is, ik werk nu gewoon op een kleinere schaal. Mijn wereld op postzegelformaat als het ware.
En ik vind het heerlijk.
Net zo heerlijk als vroeger, toen de wereld nog veel ruimer was.

Tot de volgende ?

If I were a Rich Man...

Iedereen kent het liedje uit The Fiddler on the Roof...
Als ik eens heel rijk was ... Maar denk eens aan het andere uiterste: Wat als je eens heel arm waart...

En je moest leven in een land dat met armen, zieken, werklozen liefst geen rekening houdt, omdat die de welvaartscijfers negatief beïnvloeden...

Och, arm zijn begint heel simpel... Enkele tegenslagen kort na elkaar.
Een vrouw die nog tijdens het zwangerschapsverlof verlaten wordt door manlief, en daar blijft zitten met een zuigeling. De vrouw is geen hooggeschoolde, maar een gewone arbeidster, en heeft dus geen echt groot inkomen. Zodra ze uit het zwangerschapsverlof komt moet ze gaan werken. Ondertussen moet ze nu alleen een huishuur betalen, haar kindje naar de opvang doen, en instaan voor alle kosten zoals verwarming, verlichting, water...
Het wordt een vechtscheiding. Dus daar bovenop komen ook nog kosten voor advocaat en rechtbank.
De vrouw kan de druk niet meer aan, en valt enkele keren ziek.
Allemaal heel logisch, heel begrijpelijk.
De werkgever dankt haar af, want met een werknemer waar hij niet kan op rekenen...
De vrouw belandt in de werkloosheid. Ander werk vinden is niet evident, ze heeft geen wagen, en kan zich dat ook niet permitteren. Iedere werkgever die ziet dat ze alleenstaande moeder is met een heel klein kind, weet wat dit wil zeggen: nu en dan afwezig door een plotse ziekte van het kind en een moeder die onder de druk ook vlugger afwezig is...
De vrouw in kwestie wordt dus een langdurig werkloze...
Ze is ingeschreven bij OCMW en krijgt voedselhulp en dergelijke zaken, maar die zijn allemaal niet van aard om uit de vicieuze cirkel te kruipen.

Moet die dame gestraft worden voor haar werkloosheid ?
Het is iets die ook met u kan gebeuren, of met een van uw kinderen.
(Maar dan help je toch dat kind ? - Oh ja, maar je hebt meer dan een kind, en je wil de een niet bevoordelen ten opzichte van de andere- Maar die is niet in nood. Nee, vandaag niet, maar durf jij stellen dat die dat morgen of overmorgen niet is?)

Ik ben enkele keren naar zo'n bedeling van voedselhulp geweest, met een noodlijdende. Ik voelde het vooral als vernederend aan. En ik heb een enorme bewondering voor de vrijwilligers die er een heel pak van hun vrije tijd in stoppen. En ik zag armen die weerbarstig waren, en armen die zich in hun situatie hadden gesetteld. Ik zag er vreemdelingen maar ook veel van onze eigen mensen. Maar ik zag er vooral veel miserie. Ik zag er moeders met een hele resem kinderen (Hun geloof laat geen beperking toe), en ik zag mensen in de winterkou staan met een mantel waar je doorheen kon kijken.

Moeten we die mensen straffen?

Het kan een beetje bizar klinken, maar het is niet makkelijk om uit de armoede weg te geraken. En het is niet makkelijk om iemand uit de armoede te halen.
Je zou denken, geef ze een goed vast werk, waar ze een goed loon verdienen, en de zaak is opgelost, maar dat is niet zo ! Dat zou helpen, als je dat helemaal in het begin zou kunnen doen, nog voor ze echt in de armoede verzeilden, maar na een tijd is dit niet meer genoeg. Je stelt vast dat die mensen het contact hebben verloren met het gewone leven van de gewone mens. Ze hebben geen benul meer van het beheren van hun geld, ze weten niet meer te bepalen van prioritair is en wat niet, ze trappen in de val van gemakkelijk lenen om alles en nog wat te kopen...
Kortom, ze moeten een soort her-opleiding krijgen naar het gewone leven toe.

Ik zag zo -heel toevallig- in de Eldi een man die ik kende uit die voedselbedelingen, een dure TV kopen op krediet... Mochten wij, vanuit een normale situatie een Tv willen, dan zouden we eerst sparen om het geld te hebben, en wellicht zouden we ook niet het dure toestel kiezen, maar een goedkopere. Maar hun normen zijn niet meer de normen van het normale bestaan.

Het duurt verschrikkelijk lang om mensen uit de armoede terug te brengen tot het normale leven.
Willen wij echt een maatschappij waar wij armoede creëren ?

Als je zondag gaat stemmen, wik en weeg dan je stem... Het is belangrijk !

tot de volgende ?

Vissen...

Gisteren zijn we gaan vissen. Voor mij de eerste keer dit jaar. Luc en Marnic waren al eerder gaan vissen, maar zonder veel resultaat, de vis is nog niet echt "aan de bijt"....
Maar gisteren begonnen we te vissen, en meteen begonnen ze te bijten...Helaas niet voor lang, na driekwart uur was het gedaan, en beroerde niets nog het water. Ik moet zeggen, ik had er duidelijk minder gepakt dan de twee vrienden... Maar blijkbaar zit er iets rechtvaardigs in het vissen, want het laatste halfuur ving ik er nog wat, terwijl de anderen dan geen beet zagen, buiten Marnic, die kreeg een grote karper aan de lijn... Maar die rukte zich weer los.

Maar het was heerlijk weer !
En bij pepé zit je zo heerlijk in de natuur, dat je eigenlijk die vis niet eens nodig hebt... Anny gaat nu en dan mee, gewoon om eens te genieten van de stilte en de rust van dat kleine stukje natuur.

Kortom, ik heb genoten, met volle teugen... En nadat ik vorig jaar een nacht niet geslapen had door de pijn van zon-verbrande billen, heb ik gisteren wel drie keer mijn benen ingewreven, en ben ik niet verbrand, wel al wat gebruind. Als ik mijn uurwerk af doe, dan lijkt het dat ik er toch nog een aan heb... Weliswaar eentje zonder wijzers.

Nu ja, zaterdag rommelmarkt in Zulte, in de zon... Zondag rommelmarkt in Velzeke, in de zon... Zondagmiddag en namiddag bij Bart Barbecue... in de zon en gisteren gaan vissen in de zon... Er mag dan al wat van kleur verschijnen hé???

Maar die kleur interesseert me niet zo erg. Wat me wel interesseert is dat ik dan niet meer verbrand... Want dat is echt niet leuk om mee te "slapen".

In de lindeboom hier naast me, zit een gat. Het ziet er uit als een soort grot in het massieve groen. Dat gat zit er niet zo maar ! In die boom nestelen een koppel houtduiven en iets hoger een koppel Turkse tortels... Dat gat is hun ingang tot het binnenste van de boom. Er nestelt ook nog een paar koolmezen in een daar opgehangen nestkastje, maat die hebben geen zo'n gat nodig, die kunnen tussen de bladeren door. Als je het weet, dat valt het gat je meteen op, maar wie het niet weet zal er wellicht nooit op letten dat buiten dat gat, de rest van de boom heel massief oogt.

Wat me blij maakt, is dat er al enkele nesten huismussen zijn uitgevlogen. Er zitten er hier heel wat, waarvan ik vermoed dat ze minstens gedeeltelijk leven van mijn kippenvoer... Maar het is ze gegund, ik vind onze huismus een prachtig vogeltje. Het heeft wel een vervelend liedje, maar het is een kniesoor wie zich daaraan ergert. Je moet de mus (het mannetje) eens goed bekijken, het is heel mooi getekend ! Oh ja, je weet nooit precies hoe je een huismus moet herkennen ten opzichte van de ringmus? Een kleine tip: het mannetje van de huismus heeft een grijze schedelkap. Bij de ringmus is die bruin. Voor mij is dat de gemakkelijkste manier om ze uit elkaar te houden. (Om eerlijk te zijn, jarenlang heb ik moeite gehad om te weten wat nu ringmus of huismus was, ze lijken ook heel sterk op elkaar ! Maar het truukje met de grijze muts werkt perfect !)

Het is vandaag weer heerlijk weer... Ook al zitten er wolken, die nu en dan de zon verbergen. Dat doet me er op denken dat ik echt begin te sukkelen met mijn ogen... Bij het vissen wordt je dat heel goed gewaar! Ik had een dobber met een gele top genomen, omdat je die bij zon best ziet. Maar toen de zon was weggedraaid, en het water in de schaduw viel, zag ik mijn pen haast niet meer... Ik heb dan maar de zon gevolgd, en mijn lijn steeds in het gedeelte met zonlicht uit geworpen... Anders zag ik het gewoon niet meer !
Oud zijn is niets, maar oud worden !!! djudedju !

tot de volgende ? (bovenaan huismus, onderaan ringmus)

De koning loopt

Français : Portrait du roi Louis XVIII (Photo credit: Wikipedia)

Onze koning heeft weer eens de 20 km van Brussel gelopen... Tof hé ?
Daar gaat hij precies toch eens wat dichter bij het volk gaan staan, nu ja, gaan lopen...
En dat zijn we van ons koningshuis niet gewoon.
De Belgische koningen houden afstand van het plebs.  Tot nog toe, want nu gaat hij meelopen met de andere lopers.

Niet dat lopen zo vreemd is voor Koningen... Er zijn al heel wat koningen gaan lopen... Meestal uit schrik voor een of andere revolutie in het land. Maar wij hebben bij mijn weten de enige koning die daar op traint !

Een van de - in onze Vaderlandsche Geschiedenische plezantste lopende koningen,  is ongetwijfeld Lodelijk XVIII ofte in zijn eigen moerstaal Louis Dixhuit.... Hij vluchtte naar Gent, en de Gentenaar die dat bange burgermanneke daar met een broek vol schrik zag lopen, zei grinnikend in het platte en oh-zo-sappige Gents: Lowie die zwiet ! (Louis die zweet - een uitdrukking die men gebruikte om een schijtbroek (een bangerik) aan te duiden)
Louis XVIII dacht dat iedereen hem kende... En voelde zich zeer vereerd...

Och, waar ik het eigenlijk wil over hebben, is het onderscheid des mensen...
Wij nemen het niet meer dat er standen zouden zijn, waar we allemaal diep voor moeten buigen. Wij nemen het niet meer dat de pastoor een soort alleenheerser is in zijn parochie, dat den doktoor een onaantastbaar persoon is, dat de baron iemand is waarvoor je door het slijk moet kruipen... Wij nemen dat niet meer...
Oh nee?
Heb je al eens "Het Volk" bekeken, hoe ze reageren op de aanwezigheid van meneer de burgemeester  van meneer de senator, voor de directeur van de school waar hun kleine school loopt, ... voor de baas van de fabriek waar ze werken...
Nee, tegen hen gaan ze niet van de overkant van de straat gaan roepen: " Hé Karel, ga je mee een pint pakken? "
Nee, misschien kruipen ze niet echt meer door de modder, maar ze zijn wel extreem beleefd, buigen diep en nemen de klak van het hoofd. (Alle, het petje met reclame er op van de Rode Duivels)

Daar is trouwens nog een groep waar ze bijna letterlijk voor door het stof gaan, de nationale sporthelden...
Je weet wel mensen die dikbetaald worden om tegen een bal te stampen of om op de vélo rond te rijden.
Daarvoor gaat de massa zijn huis verlaten, gaan staan roepen en juichen...
Niet precies de houding van de vrijgevochtene, die zegt dat voor hem alle mensen gelijk zijn.
(Wat ik er hééééééél erg leuk aan vind, dat is dat die sportmensen plots allemaal Belg zijn ! Geen sprake van de Vlaamse of Waalse voetballer, nee, allemaal Belgen, sommige nog maar 14 dagen, maar echte Belgen hé !!!) (Dat moet verschrikkelijk zijn voor de NVA !).

Maar mij doet dat slaafse in de mens nadenken. Het lijkt wel of de mens MOET iemand hebben om naar op te kijken.
Iemand om de schuld op af te wentelen, iemand om alle schuld op af te schuiven... Een paraplu-figuur.

Stel dat je echt alleen verantwoordelijk zoudt zijn voor al je fouten... Dat je niet meer kunt zeggen tegen vrouwlief "Zie je wel ! 'k Heb het nog gezegd hé !"... Dat moet lastig zijn.
Ik kan - voor mezelf - geen zo'n wereld indenken... Mijn vrouw weet dat zij altijd de schuldige is, en weet ook dat ik dat niet meen, dat ik dat alleen maar zeg omdat ik toch moeilijk op mezelf kan staan zagen. Eens je tegen jezelf begint te klappen is het ver gekomen met je eigen ikje, dus doe je het tegen een ander. Ik tegen mijn vrouw. Nadien lachen we daar mee. Vooral omdat ik het presteer op haar te reclameren ook op de momenten dat ik in de tuin bezig ben en zij binnen staat te strijken.
Zij doet het niet. Zij kijkt dan boos, en het duurt een eindje voor ze er over wil (kan?) praten. Tenzij het echt is, en we echt onze partner de schuld kunnen geven. Want dan doen we het meestal niet, we willen elkaar immers niet kwetsen. We zijn al 47 jaar samen, en willen dat nog heel lang uithouden.
Op die gekke manier van ons.
Met ons eigen onhebbelijke karakter.
Maar die we zo goed kennen, en waar we overheen kijken.
Omdat we elkaar lief hebben.
Op onze manier, de manier die we kennen.
De manier die je moet leren... Als je jong bent, en elkaar leert kennen, dat is dat verliefdheid, dat is de periode dat je blind bent voor alle negatieve punten van de ander, de periode waar alles rozengeur en maneschijn lijkt... Dat is ook de tijd waarin je elkaar moet leren liefhebben. Echt liefhebben, met fouten en al. Dat is de tijd waarin velen niet het geduld op brengen om dat te leren, de tijd waarin vele huwelijken stuk lopen. De tijd waarin je ook kunt uitgroeien tot een echt gelukkig stelletje, echt gelukkig omdat je elkaar door en door kent, elkaars gaven en fouten hebt leren kennen, en er mee wilt en kunt leven.

Dus, ja, ik heb ook iemand waar ik naar opkijk !
Mijn vrouw !
We kennen elkaar immers door en door en door en door en...
En we houden er van en van elkaar.
Ook al zeggen we dat zelden of nooit. Dat is ook niet nodig, dat zien we aan elkaar en aan de reacties op elkaar.

Zondag zou ik op haar willen stemmen, maar ja, ze staat op geen enkele lijst ! Kan ook niet, ze is eerlijk, ze is goed en ze is de mijne...

tot de volgende ? Klik eens op link hieronder... schuun Gents !

http://youtu.be/0iIAvnXmj6g

Oh Blomme, je stinkt gedomme !

Als ik planten en bloemen zie, dan moet ik ze van dicht bekijken, dan moet ik kijken of er geen soorten tussen zitten die ik niet ken, dan moet ik genieten van al dat moois... En heel vaak (Te vaak volgens mijn wettige wederhelft) kan ik me niet houden, en breng ik weer eens een bloempot of een plantje voor de tuin mee naar huis...

Als ik planten zie die staan te verkommeren, dan doet me dat lijfelijk pijn. 't Is alsof ik mezelf voel verkommeren. Ik heb niet alleen empathie voor mensen, ik heb het ook voor plant en dier. Ik hou van het leven, in zijn breedste zin. En ik voel het telkens weer aan als een wonder, en een wonder dat ik dat mag ervaren, mag voelen.

Wellicht zal men er ooit wel in slagen om echt leven te maken, misschien gaat men dat zelfs echt gaan beheersen, ooit, in een verre toekomst, maar voor mij zijn het stuk voor stuk wonderen. En telkens ik nieuwe soorten of variëteiten zie, sta ik weer vol bewondering en verwondering. Ik heb kippen gezien waarvan de hanen zowat een meter hoog lijken, en andere die amper zo groot zijn als een blikje cola. Ik heb honden gezien van uit mijn auto, waar ik omhoog moest kijken om de kop te zien, en ik zag hondjes die perfect passen in mijn vestzak.

En dan spreken we maar van het menselijke vermogen om al die diverse vormen en soorten te kweken. Kijk maar hoeveel soorten, kleuren vormen en smaken van appels er al bestaan. En ook dat komt allemaal uit dat kleine wilde appeltje... De mens kan dus al heel, heel veel op dit gebied, en toch, toch vind ik ik het leven op zich nog steeds wonderbaar.

Heb je al eens gekeken naar een spin die zijn web weeft? Heb je al eens gekeken naar het winterkoninkje dat zijn bolvormig nest bouwt? Heb je al eens gekeken naar dat wonderlijke bloempje van de paardenbloem? Heb je gezien hoe, ver voor de mens, de parachute al lang uitgevonden was door dit nederige plantje?

Heb je al gezien tot welke Herculesachtige inspanningen dat kleine miertje in staat is ? ...
En ik heb schrik dat wij tot de laatste generaties behoren die dit kunnen bewonderen !
Want de wereld is in ijltempo aan het kapotgaan...
Door onze schuld.
Ach ik weet het wel, uw en mijn bijdrage aan die vernietiging is miniem, maar allemaal samen zijn we letaal. Uit mijn schoorsteen komt echt niet zoveel gif de wereld in, maar uit al onze schoorstenen samen...
En dat is een van de dingen die we nu beter doen dan pakweg 100 jaar geleden... Toen kenden we de smog in onze grote steden, door de massa steenkoolkachels in de huizen en de zware industrie die ook op steenkool werkte... Nu krijgen we de dodelijke smog hoofdzakelijk door onze wagens... Maar ja, we hebben nu ook zoveel wagens... Toen ik kind was, waren er in onze straat twee auto's en om de hoek twee vrachtwagens, een van de bierhandelaar en een van de fruitboer. Nu staan er meestal twee of meer aan ieder huis.

En ze zijn niet meer weg te denken, zonder de maatschappij helemaal op zijn kop te zetten ! Men maakt dat die auto's er bijna verplicht zijn ! Je moet nu maar eens proberen werk te vinden als je niet in het bezit bent van een auto! Je moet eens kijken waar de winkels zich nu vestigen, wie niet toevallig in de onmiddellijke nabijheid woont, moet zijn inkomen bijna noodgedwongen organiseren en één keer in de week - met de wagen- naar de winkelcentra gaan, winkelcentra die nu buiten de steden gevestigd zijn, want het zijn allemaal winkels à la grootwarenhuizen, en die zijn niet hendig in te bouwen in een bestaande stad. Dus gaat men naar de rand, waar nog plaats is, en -positief- tegenwoordig bouwen ze veelal centra waar heel wat van die grootwarenhuizen onder één dak zitten.
Maar zonder wagen is het bijna onmogelijk de boodschappen te gaan doen... Als het geen kwestie is van organisatie, dan is het een kwestie van het transport van de aangekochte goederen. Alles is verpakt en het volume daarvan overschrijdt vele malen het werkelijk aangekochte ! Het gewicht van die verpakkingen valt gewoonlijk nogal mee, maar de natuurlijke afbraak of de recup van dit verpakkingsmateriaal is een groot probleem.

Nee, we zijn bijna veroordeeld tot het hebben van een auto...
En dus van te vervuilen.
Ik mag nog dromen dat mijn volgende auto een elektrische zal zijn... Vooraleer dat kan moet de infrastructuur daarvoor ter beschikking gesteld worden. Ik weet hier in de buurt maar één of twee oplaadpunten zijn.

Vroeger was dat anders... De winkels waren op wandelafstand. En al ging ons moeder daar maar heen als ze een hele lijst goederen te halen had, en al kwam ze dan met twee grote zware handtassen beladen terug, het was doenbaar... Openbaar vervoer ? Ik heb daar grote vragen bij ! Je moet dan de hele expeditie zorgvuldig plannen naar de uren van dat openbaar vervoer, en liefst ook rekening houden met de uren van de scholen, want op een bus vol jongeren raak je, als oudje niet meer op, zeker niet met twee grote handtassen zwaarbeladen... Dat "Zonder zorgen met het openbaar vervoer" is misschien min of meer waar voor de stedeling die in de stad zijn verplaatsingen doet, maar voor wie op de buiten woont????

Nee, we hebben bijna geen kans meer om ons zonder al die auto's te redden... en met al die auto's gaan we ook kapot...

djudedju

tot de volgende ? (Bij leven en welzijn...)

Columbus

Gelezen: Het schip van Christoffel Columbus zou zijn gevonden...
Je weet we, de man die Amerika heeft "ontdekt"... Ontdekt tussen aanhalingstekens, omdat Amerika blijkbaar al ettelijke keren voordien is ontdekt.
Columbus is dus de man die uiteindelijk het startschot heeft gegeven voor de grootste volkerenmoord ooit. Veel groter dan die volkerenmoord door de Nazi's verricht...
Maar een volkerenmoord waar niemand van wakker ligt.

Columbus was zich uiteraard niet bewust van het feit dat zijn ontdekking het startsein was van die volkerenmoord, maar het begon al bijna meteen.

De beide Amerika's waren al bevolkt toen Columbus er arriveerde, maar al dat land moest zo nodig veroverd worden, met de zegen van de kerk, want het moest even nodig gekerstend worden, desnoods manu militari.  En dat gebeurde dan ook. Het kerstenen met het zwaard.

Ach, Europa, met Groot Brittannië aan de top, moest zo nodig heel de wereld kolonialiseren, lees veroveren en uitmelken. Ook ons landje kon er iets van, denk maar aan Kongo... Ik heb hier nog een voorouderbeeldje, waarvan de handen afgehakt werden, in een stil protest tegen de "beschaving" onder wijlen Leopold II... Je weet wel, de man die net zo'n baard had als ik nu heb. Mijn baard is dus helemaal geen ode aan die koning ! Dat beeldje is wellicht ooit loos weg geklauwd onder het mom van de kerstening, en meegebracht door nonkel pater voor zijn neefje in het verre thuisland...

Wij, Europa, hebben wat uitgestoken in de rest van de wereld ! En het is warempel nog niet gedaan, ook al gebeurt het nu niet meer op dezelfde manier. Ik las onlangs dat heel die resem van opstanden in Egypte, Syrië en al die andere landen, in feit zou zijn georkestreerd door Amerika. Ik kan dat goed geloven, want het verleden bewijst dat er al heel wat van die zaken gebeurd zijn onder impuls van dat Amerika, dat er alles op zet om uiteindelijk "The Boss" te zijn.

Dat wij, blanken Europees of Amerikaans, geen goede naam hebben, is een eufemisme. Wij hebben ronduit een slechte naam, en we hebben hem verdiend. Nu ja, ik niet, en jij wellicht ook niet, maar onze politici en onze bedrijfsleiders. (Eigenlijk is politiek en economie veelal bijna synoniem !!!) (Nee, niet de baas van dat kleine bedrijfje, de echt grote bedrijven)

Ik heb al meermaals de bedenking gemaakt... Hoe zou de wereld er hebben uitgezien, hadden wij Amerika nooit ontdekt... De Maya-beschaving zonder het gebruik van het wiel... Hoe zou de technologie daar geëvolueerd zijn? Een beschaving in Noord Amerika, waar de natuur God was ... Hoe zou Amerika er nu uitzien?

Maar ja, dat zijn zinloze bedenksels... Het is niet zo, en het ziet er niet naar uit dat we ooit een stap terug zouden zetten, naar de beschaving van hen toen... In tegendeel, we kappen nog dagelijks hele stukken land vrij... Vernietigen enorme stukken oerbos, en verhaasten het proces van vernietiging van onze eigen wereld.

Wij kunnen ons geen terug indenken...
Een wereld waarin de natuur eerst komt, en wij maar een deel uitmaken van het grote geheel, dat is een wereld waarin er maar een fractie van het huidige aantal mensen kan leven. We kunnen niet kiezen voor de mens EN de natuur... Niet op de manier zoals het nu is en gaat. Nee, ik pleit niet voor de uitroeiing van de mens. Maar laten wij in hemelsnaam alles op alles zetten om naar een evenwicht te streven. Nee, niet een natuurlijk evenwicht, want dan mogen er wellicht maar een paar mensen zijn per vierkante kilometer, en dan nog... Nee, we moeten - er is geen andere kans- streven naar een zinvolle oplossing waarbij de natuurlijke bronnen benut worden zonder ze uit te putten, en waarbij we alle elementen van die natuur pogen een plaats te geven. Als je mij nu vraagt: "Is er een plaats voor de wolf in onze maatschappij?", dan zeg ik vlakaf neen ! Maar we moeten streven naar een wereld waarin die plaats er weer wel is.  Het probleem is dat we veelal de zaken forceren. We moeten de natuur een handje helpen om te herstellen wat kan hersteld worden, maar we kunnen en mogen het niet forceren. De natuur moet zoveel mogelijk zichzelf helen. Wij, wij moeten de basis leggen voor die zelf-heling.

Dat betekent onder meer dat wij naar een totaal nieuw concept moeten inzake economie ! Wij moeten af van het idee dat economie alleen kan functioneren bij groei. Het kan zinvol zijn te krimpen en te evolueren naar een economie van noodzaak in plaats van een "zo-veel-mogelijk-verbruiken-economie"... Ach, ik weet het wel, dit idee lijkt utopisch, maar als je goed nadenkt, dan weet je, diep in je zelf, dat dit de enige mogelijkheid is... We moeten anders gaan leven.

En nee, dat hoeft geen slechtere wereld te zijn... Wel een wereld waarin we dingen maken om lang mee te gaan, en niet dingen om zoveel mogelijk en zo vlug mogelijk stuk te gaan zodat we er weer nieuwe kunnen en moeten maken.... Wel een wereld waarin arbeid anders geëvalueerd wordt en waarin normen anders liggen. Een wereld waarin we weer ruim kunnen ademhalen...

tot de volgende ?

zap, zap, zap !!!

Als je mij vandaag vraagt wat de grootste uitvinding is, dan denk ik meteen aan "het bakske", want daarmee kan ik iedere keer er een politiek oen verschijnt op het scherm, gaan zappen.

Eén nadeel...
Gisteren ben ik bij de dokter geweest wegens pijn aan de pols... Blijkt dat het gewricht ontstoken is, de spieren er om heen overbelast zijn... Want ik moet zo dikwijls en zo haastig, en zo op de meest onverwachte ogenblikken naar dat bakske grijpen, dat mijn oud en krakend gestel dit niet meer aan kan.  Met andere woorden, ik zit met een verkiezingssyndroom op mijn polsgewricht !

Het grote voordeel van dit zap-gedrag, is wel dat ik steeds meer en meer oog heb voor de programma's op vreemde zenders. En steeds meer en meer tijd doorbreng met het kijken naar die andere zenders. Wist je dat er zenders zijn die helemaal geen oog hebben voor politiek ? Die zich beperken tot het tonen van de natuur, de fauna en de flora (en wat de mens daar al allemaal naar de filistijnen hielp) ? Wist je dat er zenders zijn die zich hoofdzakelijk onledig houden met wetenschappelijke en semi-wetenschappelijke onderwerpen? Weet je dat er zenders zijn die alleen maar films uitzenden ? (En iedere vrijdagavond gegarandeerd een Western !!! Je weet wel met van die revolvers die eeuwig geladen zijn en waar je wel duuzend Indianen met een lading kunt van hun mustang schieten !)
Allemaal zenders die alle heikele onderwerpen vermijden en alleen ontspanning bieden.
Zenders waar je niet moet nadenken
zenders waar je je niet moet zitten opjagen
zenders waar je je niet moet kwaad maken
zenders die je kunt ondergaan, zo maar, verstand op nul...

Daar is geen wereld met honger, geen wereld met dreigende klimaatstoornissen, geen wereld met boosaardige leiders, met dictators, met ... Of liever, ze zijn er wel, maar duidelijk als fictie, ze zijn bedoeld om heerlijk te huiveren, wetende dat het niet echt is, of om heerlijk te schaterlachen of om je te doen schrikken en onmiddellijk te herinneren dat het toch niet echt is...
Weet je dat er een zender is die je heel serieus uitzendingen voor schotelt, waar spokenjagers je tonen of laten horen dat er echt wel iets vreemds aan de hand is in die oude huizen... Die op zoek gaan in je huis naar het voorwerp die al je kriebels veroorzaakt, en dan plots in de kelder of op de zolder een plotse temperatuursverandering noteren (is een kelder niet meestal kouder?) en daar dan een Afrikaans masker tevoorschijn halen, waar het kwaad op geconcentreerd zit...

Daar zit ik dan met verbazing naar te kijken... Geloven ze zelf wat ze vertellen? Geloven er sommige mensen echt wat ze daar debiteren? Geen wonder dat er dan ook zijn die in ons systeem van politiek geloven !
Sprookjes voor volwassenen...
Maar al die sprookjes beïnvloeden de mensen... en niet op de beste manier.

Kijk maar eens naar mensen die gaan ruzie maken tegen elkaar, omdat ze elk een andere politieke partij aan hangen. djudedju...
Daar denk ik plots aan een huis in de straat waar ik als kind leefde... Daar was een huis waar bij iedere verkiezing de twee ramen vol hingen met verkiezingspropaganda... Een venster allemaal rood, het andere allemaal blauw. Men vertelde dat het echtpaar heel die periode niet tegen elkaar sprak, hoogstens wat kijven...
Gek.

Weet je, een mens zou op de duur wegvluchten in de wereld van die TV-zenders zonder nieuws, zonder politiek, met alleen schijnwereld....
Maar dat is ook geen oplossing.

Heeft er iemand werkschoenen met stalen tippen, maat zesenveertig op reserve? Kan ik die eens lenen? Waarom ?
Om de mensheid eens goed in de ballen te trappen.

tot de volgende ?

De mestput

Twee van mijn beste vrienden uit mijn jeugdjaren, waren kinderen van boeren. Twee duidelijk verschillende boerderijen, waarvan er een nog zo'n echte mestput (als hij helemaal vol was: een mesthoop), midden op het hof.

Het paard en de koeien produceerden heel wat mest, gemengd met massa's stro, want in die tijd werd er  nog gul met stro gestrooid in de stallen. Nu niet meer, want nu is er bijna geen stro meer, dank zij de nieuwe manier van graan telen, en het gebruik van gesofisticeerde sproeistoffen.

Telkens zij het stal kuisten, werd het mest met een heel deel van het stro, opgeschept op grote platte kruiwagens, en alles werd uit gekipt op de mesthoop. Die mestput was blijkbaar een uitgemetste put, want als hij niet vol was, zag je er altijd mestwater in staan.
Misschien denk je dat dit een eeuwige bron van stank was, maar dat was niet zo... Zolang je er niet in roerde of in werkte, stonk dat helemaal niet. Op de dag dat die mestput uitgeschept werd, om de mest op het land te voeren, dan stonk het wel.

We zochten in de mest wel eens naar pieren. In de mesthoop waren dat eerder kleine wormen, type regenworm, maar iets roder, en meestal veel beweeglijker dan de gewone regenworm en de dauwpier. Ze waren heel geschikt om er mee op paling te gaan vissen.

De mesthoop was ook de plaats waar de kippen een groot deel van hun eten bij elkaar scharrelden. Wellicht zochten ook zij naar de wormpjes...

In de zomer, als het droog weer was, en de put vol was, kon je veilig op de mest lopen, maar zolang de put niet echt vol was, moest je dat liever niet proberen, want soms was wat vaste grond leek alleen een drijvend schijneiland van stro...

Recht voor de mesthoop stond de schuur, waar beneden het materiaal in stond, en waar ook de grote lieve trekhond stond (als hij niet de kar met dagverse melk moest trekken door de straten tot bij de klanten). Boven was het een grote meestal lege ruimte, waar hooguit tijdelijk wat materiaal en wat oogst lag. Dat was ons speelterrein bij regen. Daar schoten wij met de boog naar een bundel stro, tot het ons verveelde en wij door het open gedeelte schoten op de kippen die op de mesthoop scharrelden. Op een keer hadden wij zo'n kip goed geraakt... De kip zei "kuk" en zakte netjes door zijn poten en bleef liggen. Wij ook. Wij durfden amper adem te halen. Na een eeuwigheid scharrelde de kip weer recht en haalden wij opgelucht adem... Wij hebben nooit meer naar kippen geschoten.

Boeren, dan was toen nog hoofdzakelijk handwerk, en toch zaten wij al in het begin van de mechanisatie er van... We rooiden de aardappels met een machientje die de aardappels netjes boven haalde en tegelijk de grond rul maakte, zodat je met je handen makkelijk de aardappels kon voelen in de grond. Maar het rapen, dat deden wij nog, op onze knieën, met de mand naast ons, de mand  mee sleurend en rapend.

Ik heb nog geweten dat we het graan bonden in schoven, en dan recht zetten in stuiken, waar het nog wat kon drogen. Later haalden we die schoven op. Met een lange riek zwiepten we ze tot op de hoog opgestapelde kar, Met die kar reden we naar het hof, waar een dorsmachine stond. Met lange zwiepende riemen aangedreven... De mechanisatie was begonnen...

Later kwam de pikdorser, die het graan meteen afsneed, dorste, en het stro kwam in nette blotten er uit, en het graan kwam terecht in grote zakken van ongeveer 100 kg... Die we later stuk voor stuk naar de zolder droegen. Met zo'n zak op je lijf de ladder op... Later werd het graan gewoon rechtstreeks de zolder op geblazen...

Als ik nu kijk naar de boer van vandaag, dan mis ik veel van toen... De boer zelf zal het wel niet missen, al dat zware lijfelijke werk... Maar toch, als ik hier straks weer die huizenhoge en huizengrote machine zal zien de suikerbieten oogsten en meteen kuisen, dan vraag ik me af of die investering niet te groot is in verhouding met het verrichte werk... Of het niet ergens jammer is dat het ongeschoolde werk voor de sukkelaars in de maatschappij steeds zeldzamer wordt...
En ik schud mijn grijze hoofd en heb heimwee naar een simpeler maatschappij.

Er verdwijnt zo veel, zo veel die wij moesten kennen om zelfredzaam te zijn... Wij moesten leren hoe je in het station moest zoeken naar de juiste trein en treinverbindingen. Wij leerden hoe we moesten werken met het spoorboek waar dat alles te vinden was. Nu zoekt de computer of de smartphone dat wel voor ons op. Wij stonden aan de bushalte dat papiertje te bestuderen om te weten wanneer de bus naar die bestemming er zou zijn... Nu heb je al steden waar dat netjes op een elektronisch bordje verschijnt...
En den vraag ik me af... Mocht er nu plots iets gebeuren, waardoor al die technische en mechanische dingen verdwenen, stilvielen... Wat zou de jeugd nog kunnen ? Hoe zouden ze zichzelf nog kunnen beredderen ?

Ik heb hier nog een oud kookboek liggen, waarin heel wat losse briefjes met recepten van eten en hulpmiddeltjes om de oorlog door te komen... Bewaren van eten en eten maken van heel andere materie dan je gewoon bent. Wafels maken van aardappelen. Zelf zeep maken...
Ik hou dat zorgvuldig bij. Als de teksten wat onleesbaar dreigen te worden, dan bevochtig ik ze heel voorzichtig met een verstuiver, en wat potlood leek wordt weer inkt, want ze zijn geschreven met een anilinepotlood. De jongeren weten niet eens meer wat dat was...

Ik hoop dat ze al die dingen nooit nodig zullen hebben, maar weet, ik heb hier nog een en ander ...
En ik ben blij dat er steeds meer en meer stemmen opgaan om weer wat bewuster te gaan leven, met minder overdadige verpakkingen, met minder weg werpen, met minder verspilling. Je moet eens surfen naar de Kromkommer... waar ze ijveren om ook die groenten die niet netjes het standaardformaat en -model hebben, te gebruiken en niet langer te vernietigen.

Bewuster leven...
Het is nodig, zeker op deze steeds kleiner wordende wereld, waar de honger niet langer ver weg is, maar op amper enkele uurtjes vliegen...
Straks gaan we met oud brood een lekkere quiche maken. Bewust met dat oud brood werken.

tot de volgende ?

Kil en koud

Wellicht is het eigenlijk gewoon, normaal weer voor de tijd van het jaar, maar na die heel vroege warme lente, lijkt de lente van nu maar nat en kil en koud...

Als we vergelijken met vorig jaar, dan mogen we zeker niet klagen, maar ja, zo lang houden we dat gevoel niet vast in onze geheugencellen... We beperken ons tot de korte termijn en tot vergelijkingen met ver weg en lang geleden, tenminste als het weer betreft.

Zo zijn we ooit eens tijdens de winter naar Spanje geweest, en het ding wat me het best bij is gebleven is de man die daags voor Kerstmis patatten aan 't planten was. Plots vonden we het daar heel warm, veel warmer dan bij ons. En we dachten terug aan de sneeuw waar we doorgereden waren in de regio van Lyon, en grote overstroomde vlakte daar voor...

Ach, het weer... Eigenlijk hebben we verschrikkelijk veel geluk. Wij beginnen zowat ieder gesprek met enkele woorden over het weer. Stel je voor dat je in de woestijn woont, dan heb je alleen een gespreksonderwerp aan het weer, die ene keer dat het toch wel regende... Maar dat is maar om de drie jaar of zoiet...

Nee, hier is het weer een onuitputtelijk onderwerp, en al bij al, hebben we eigenlijk niet te klagen. We hebben hier zelden of nooit last van echte orkanen, we hebben hier zelden of nooit last van echte zondvloeden ( Ik herinner me hooguit een stuk of twee), we hebben hier zelden of nooit last van echte perioden van felle, bijna dodelijke hitte, we hebben hier zelden of nooit last van echte lange perioden van bittere vrieskou... Nee, we krijgen van alles een koffielepel, en dat dan veelal nog eens door elkaar heen.

We kunnen klappen over windhozen, maar als we kijken naar de TV en die dingen zien in Amerika, dan zwijgen wij heel stillekes, want die windhoos van bij ons, dat was dan, hoe erg ook, maar een kattenjonkske van die dingen ginder ver weg. En als we de kou in Siberië bekijken, dan is het hier in onze strafste winter eigenlijk nog best warm.

En toch... Toch wordt er wellicht nergens zo veel en zo hard geklaagd over het weer als hier... Als het regent, dan verlangen we naar de zon. Als de zon drie weken lang heerlijk schijnt, dan klagen de boeren en tuinders over de droogte, als het niet vriest in de winter dan zitten we al op voorhand te klagen over de vele muggen die we gaan hebben, en vriest het wel, dan klagen we over de stookkosten om het huis te verwarmen... Kortom, we klagen eigenlijk altijd. En klagen we niet allemaal, dan zijn er steevast enkele beroepsgroepen die wel klagen.

Stel je eens voor dat we zelf het weer zouden kunnen regelen... Ik wil goed en zonnig weer, want ik wil flaneren op de rommelmarkt of gaan vissen, en de boer wil regen voor zijn loof, ik wil eens een heerlijk dikke laag sneeuw, om te kunnen genieten van die prachtige landschappen à la Valerius De Saedeleer, terwijl de man die de baan op moet met zijn wagen, dezelfde sneeuw verwenst.
Nee, we zouden er nooit in slagen om alleman te pleizieren... En wellicht zouden we nog veel meer over het weer klappen, maar dan er bij met de vinger wijzend naar de schuldige !

(En geef toe, er is al ruzie genoeg op deze wereld...)

Dus, laat het weer maar zoals het is, laat het ons met al zijn goed en al zijn kwaad, laat het ons maar als gespreksonderwerp nummer een... Zolang we over het weer bezig zijn, kouten we niet over de mensen of over de politiek. Tedju, 't is weer aan 't regenen !

Eén ding is wel ambetant: ik zou echt eens in de tuin moeten... Maar ik vertik het als het steeds maar blijft regenen. Ik wacht wel, en die plantjes? Die moeten ook maar wachten.
Oh ja, de stoffeliers doen het goed, en ik heb er gezaaid, en ook die staan - ank zij die regen? - ook mooi boven...

Heerlijk land, waar we de ene dag ons moeten beschermen tegen de stralen van de zon, en de andere dag tegen de striemende regen, waar we zalig onder moeders paraplu kunnen wandelen, of wanhopig achter onze hoed moeten aanhollen, waar we door de sneeuw kunnen baggeren of uitglijden over plotse ijzel, door regen op een bevroren ondergrond.

Heerlijk land waar we geen goed woord voor over hebben.
Heerlijk land dat verkloot wordt door de politiek.
(of dacht je echt dat ik er voor één keer niets zou van zeggen?)

tot de volgende ?

Zever

Naast de gewone reclame krijgt ieder mens nu pakken verkiezingspamfletten, van alle partijen die je allemaal de hemel op aarde beloven... tot ze aan de pot zitten, dan is alles plots vergeten.
Je moet "De democratie voorbij" van Luc Huysse maar eens lezen. Misschien geloof je hem, als je mij niet gelooft...
Wat wij nu democratie noemen is het al lang niet meer.
Zelfs het verkiezingssysteem is uitgehold door de formules waarmee men de stemmen omzet naar zetels en door de co-optatie van een heel pak onverkozenen...

Och, ik ga er niet weer over zagen, ik heb het u allemaal al meer dan eens, tot vervelens toe uitgelegd.  Wat me nu echt bekommert, dat is het feit dat heel veel mensen onbewust reageren tegen dit gebrek aan democratie, en een proteststem gaan uitbrengen. Een proteststem voor een partij die alle gevestigde partijen veroordeelt. Vroeger was dit het Vlaams Belang, nu is dat zijn broertje, die in een netter pak zit, en de indruk geeft dat ze een alternatief bieden, terwijl ze in werkelijkheid staan voor regelrechte sociale afbraak.
Daar heb ik wat schrik van... En de partij of partijen die uit zuivere machtswellust straks met hen zouden regeren, moeten weten dat zij dan mede de schuld zijn van die sociale afbraak. En dat zij mede nadien zullen worden afgestraft.
Als dit scenario werkelijkheid wordt, dan voorspel ik een periode met heel veel sociale onrust !

En onrust is nooit goed.

Maar nogmaals, uiteindelijk beslissen jullie... Het is jullie stem die gaat beslissen over een gestage opbouw van een wereld waarin het goed is voor iedereen, of voor een wereld waarin de zwakkeren er uit moeten... Ik las vandaag dat ze niet alleen de werklozen willen de werklozensteun afpakken na een jaar werkloosheid, maar dat deze werkloze ook eerst al zijn bezittingen moet opgebruiken vooraleer hij of zij kan genieten van OCMW... Inbegrepen dat ze dan maar eerst hun eigen huis moeten verkopen ! (letterlijk !!!)...

Kom me nu niet af met werklozen die zich installeren in de werkloosheid ! Ik ga niet ontkennen er er wellicht zo zijn, maar ik ken heel wat mensen die al een heel lange tijd vruchteloos zoeken en zagen om werk te vinden, maar door hun mogelijkheden uit de boot vallen. (Hier zouden Groen en Ecolo zich eens moeten op toe spitsen !!! Je moet eens kijken hoe moeilijk het is om werk te vinden voor wie geen auto/ geen rijbewijs heeft !!!!  Werk in eigen streek en degelijk openbaar vervoer zouden groene strijdpunten MOETEN zijn !!!)

Ach... misschien hoor je bij diegenen die denken dat het allemaal zichzelf wel zal oplossen, en dat de oude gevestigde partijen er deugd zullen van hebben eens wakker geschud te worden... Vergeet dan niet hoeveel kwaad een asociale regering kan doen in 5 jaar regeren !

Ik ben niet links, ik ben niet rechts... ik geloof dat de enige echte oplossing zit in een evenwichtig geheel... En dat evenwicht zou wellicht het best kunnen bekomen worden door evenveel linkse stemmen als er rechtse stemmen komen, maar mijn droom ligt veel meer bij een soort mensen die ECHT sociaal zijn, en die dus iedereen het beste gunnen... Maar ja... die mensensoort is of nog niet geboren, of bijna uitgestorven... dus predik ik nu eerder links, in de hoop op een wankel evenwicht.

... Er zijn nog veel meer dingen waar ik van droom... Ik droom ook van een wetgeving waar het niet om de letter gaat, maar om de geest, de bedoeling van de wet. Dan zouden moordenaars niet meer moeten vrijgelaten worden door een administratief "foutje", dan zouden advocaten niet meer bandieten kunnen vrijpleiten door een woord-interpretatie van de wet, dan zouden zwakken niet meer door de mazen van het net vallen en hun rechten mislopen...
... Ik droom ook van een wereld waarin men de mensen automatisch op hun rechten wijst, en niet alleen op hun plichten! Dan zouden alle rechthebbenden op steun bij ongevallen of ziekten of rampen ook daadwerkelijk krijgen waar ze recht op hebben, terwijl het nu alleen diegenen zijn die de wet kennen, of iemand hebben die hen op die "kans" wijst...

Ik droom...
ik droom gewoon van rechtvaardigheid
ik droom van mensen die goed zijn van hun aard uit...
ik droom

tot de volgende ?

dingdong Droge voeding - kassa vier

Het is ondertussen jaren geleden dat ik nog in een Super Bazar ben geweest... Die werden allemaal overgenomen (meen ik toch) door Carrefour, die er een tijdje later een heleboel definitief sloot... Onder meer die in Ronse...

En sindsdien heb ik dat vertrouwde belletje en de fluwelen, omfloerste stem niet meer horen zeggen: Droge voeding kassa vier....

Om God weet welke reden dacht ik gisteren in de namiddag plots aan dat geluid. Misschien had ik in de achtergrond op TV iets gehoord dat me daar deed aan denken ? Maar ja, je kent me hé... Als ik eenmaal aan zoiets onzinnigs denk, dan gaat mijn fantasie met me op hol... En ik dacht meteen aan het typische van die stem, van dat geluid... Het is onmogelijk dat moeder de vrouw op een middag vederlicht met een lepel tegen een inoxschaal gaat tikken, en met een fluwelen, omfloerste stem gaat zeggen: Louis - keukentafel.... Ik weet zeker dat Louis niet komen zou, of misschien juist wel om te zien of er iets mis is met de helft van zijn bed...Maar niet om naar de tafel te komen. Nee, als Marie haar Louis aan tafel wil, dan roept ze aan de keukendeur, naar den hof: Lowie ! De soep staat uitgeschept ! Ook al is dat technisch nog niet echt waar, maar dat doet Louis iets vlugger komen. Het geluid van moeders stem is dan helemaal niet zacht en zeker niet omfloerst...

De stem van moeder heeft veel kleuren en veel toonaarden... Als we boven in bed lagen, en in plaats van te slapen wat lagen te vechten in bed, dan klonk plots heel duidelijk "Hoe is 't ?" enkele seconden stilte "Moet ik naar boven komen?"... Dat was voldoende om stil te zijn en stil te blijven, want in die tijd ging de opvoeding nog gepaard met de harde hand-opvoeding, en als de hand niet genoeg was, dan nam moeder een attribuut er bij, waardoor de klappen nog veel opvoedkundiger werkten.

Maar als we verdriet hadden, dan was de stem van moeder heel anders... Dan klonk ze lief en troostend. Je kunt achteraf bijna niet denken dat deze geluiden uit dezelfde mond konden komen. Ons moeder had ook een heel speciale manier om ons te roepen, als we ergens ver weg in het bos of ergens bij de vrienden zaten... Ze hield dan haar handen in een trechtervorm voor de mond, en riep: Oehoehoehoehoehoe.... Heel luid en heel doordringend, en we mochten behoorlijk ver weg zijn, je hoorde dat geluid boven alles uit. Nu zou dat niet meer kunnen, met al het verkeer en het lawaai van de moderne samenleving, maar toen hoorden we dat heel goed, en we wisten dat het veiliger was om naar huis te lopen, dan om naar huis te slenteren... Anders hadden we kans weer kennis te maken met de opvoedkundige principes van toen...

We waren lid van de Chiro, en toen had de jeugdbeweging nog iets militairs in zich, we marsjeerden, we traden aan in formatie... Maar eigenlijk was onze gewone opvoeding thuis ook een beetje op die leest geschoeid. Niet dat we in formatie moesten gaan staan, maar men kweekte geen doetjes. Met de harde hand opkweken naar mannen met haar op de tanden... Dat was een beetje het devies. Veel liefde, maar ook regelmatig een pak slaag en een uur op de knieën in de hoek, met de handen op je hoofd... Ook in de school was dat zo...
Lijfstraffen waren heel gewoon. Ooit sloeg de leraar zijn regel in stukken op mijn vingers... Maar ik had veel liever een pak rammel in school, dan enkele bladzijden straf... Want als ons moeder zag dat we straf hadden, dan was de kans groot dat we ook nog een pak rammel kregen...

Die opvoeding was niet slecht, ik ben goed terecht gekomen... En weet je, als ik kijk naar de kinderen van nu, dan heb ik soms wat heimwee naar de opvoeding van toen...

Wij kenden de stem van onze ouders door en door... Ze konden rustig zitten te praten met een bezoeker, en plots veranderde iets in de kleur van hun stem, en wisten we dat ze gezien hadden dat we iets aan het uit spoken waren, en dat de straf nakend was. De bezoeker hoorde dat wellicht helemaal niet, maar wij wel !!!

We hadden een goed jeugd, heel veel plezier en we wisten precies wat mocht en niet mocht. De lijnen waren heel duidelijk uitgezet. Daarbinnen mochten we ravotten, maar wie die onzichtbare grens, de maat, de regel overtrad, wist dat daar straf op zat. Het was duidelijk en klaar, en we kenden het. Ik heb de indruk dat de jongeren van nu heel hun jeugd doorbrengen met zoeken naar de maatstaf, een maatstaf die helemaal niet klaar en duidelijk omlijnd meer is. Wij hadden maar één reglement, de kinderen van nu hebben er eentje in de opvang, eentje in de school, eentje thuis bij mama, eentje thuis bij papa, eentje bij oma en eentje bij memé... en ik vergeet er wellicht nog enkele...
Ook de straffen en beloningen zijn niet duidelijk. Soms heb ik de indruk dat ouders met hun kinderen staan te onderhandelen in plaats van hen leiding te geven en te tonen... En chantage is er ook soms bij: Als je niet braaf bent, dan krijg je geen ijsje...
djudedju

Onze wereld was veel eenvoudiger... Veel klaarder en helderderderder.
En wij groeiden op met een duidelijke leefregel, en bleven die regel heel ons leven mee nemen, soms wat hoeken er af gesleten door het gebruik, maar toch...
Hoe zou de jeugd van nu hun leefregel (als ze die voor zichzelf hebben ?) doorgeven ?

Soms heb ik schrik van de wereld van morgen !

tot de volgende ?

De blog van gisteren... en vandaag !

Nee, ik ben niet ziek geweest ! Met ons gaat alles goed, dank je wel.
Maar toch moesten we gisteren in de voormiddag naar het hospitaal... voor de zesmaandelijkse controle van Anny. Sinds haar operatie aan de borst, zit ze in de groep risico-patiënte, en hoort die zesmaandelijkse controle er bij. Maar we zijn nu al gerust gesteld, de dame die de foto's nam en de man die het onderzoek deed met echografie hebben alle twee gezegd dat alles in orde is... Dus binnen een paar weken moeten wij gewoon pro-forma nog eens tot bij de specialist (en zal er wellicht weer eens een blog mankeren...).

Gisteren in de namiddag kwam Germain en Georgette nog eens langs... Ze waren een heel stuk later, en we waren hier al wat ongerust, maar ze hadden gewoon kunnen genieten van de vele omleidingen die we hier momenteel hebben in het Oudenaardse... Naar het schijnt hebben ze wegen en weggetjes gezien die ze nog nooit eerder hadden gezien... Je ziet, de toeristische dienst van wegenwerken doet hier goed werk !
Wij hoorden dat Germain en Georgette ondertussen al 60 jaar getrouwd zijn ! Een hele termijn ! En ik denk er dan bij dat ons vader zelfs niet eens zo oud mocht worden, en onze Koen kreeg nog veel mindere levensjaren... Gek, dat je zelfs bij die heuglijke dingen toch ook weer terugdenkt aan de minder plezante dingen in je leven. In 1954 was ik nog maar 8 jaar oud, zat ik in het tweede, nee, wellicht in het derde leerjaar... Dan was ik nog dat jongetje dat altijd heel dik ingeduffeld was, want ik had de ene bronchitis na de andere... Ik zie me op fotootjes uit die tijd nog staan, met een dikke jas, een veel te grote sjaal en een muts... tussen kinderen die al die ongemakkelijke dingen niet hoefden aan te hebben...

Ik zat dan nog in het Mariaschooltje, op de Meiboom, een wijk van Oostende... Bij zuster Hubertine, een non met een mannengezicht, maar een hart van koekenbrood... Onze Lieve was toen 2 jaar... God, wat worden we oud. Maar we zijn er nog, en het leven is heerlijk, ondanks alle leed en miserie die we al kenden en kennen.

Buiten is het bewolkt, en men voorspelt regen... Dat is nu al een paar dagen zo, maar echt veel regen kregen we nog niet te zien. Het is wel een stuk kouder geworden, maar het lijkt nu wel zeker: de ijsheiligen brengen dit jaar geen ijs... Het blijft eigenlijk een winterloos jaar. In mijn tuin genieten we alle dagen van de fuchsia's die bloeien zoals ze nog nooit hebben gebloeid !

Normaal komen die bloemen pas laat op de zomer, maar daar ze nu niet bevroren zijn, bloeien ze gewoon door. Die struiken (er zijn er van zo'n 2 meter hoog !) staan nu vol met die heerlijk fuchsia-rode bloemen en bloemetjes... Heerlijk. Wellicht zijn ze nu zoals ze in het land van herkomst zijn?

Deze winterharde fuchsia's behoren tot mijn lievelingsbloemen... en zoals ze nu zijn, zo zagen we ze nog nooit eerder. Eigenlijk is mijn liefde voor die winterharde klokjes (hier spreekt men ook wel eens van belletjes) begonnen in ... Schotland. Toen we de West Highland te voet doorkruisten, belandden we in Fort Williams aan het Loch Ness... Daar zagen we voor het eerst die grote struiken fuchsia staan pronken... Ik heb zelfs gepoogd een scheutje mee te brengen, maar in een rugzak was dat een hopeloze taak... Wat we wel van daar, in de rugzak, mee brachten, waren die mooie gele papavers... Nu staat heel mijn tuin vol met mooie gele kleurenspatten... Ze staan overal tussen en priemen met hun felgeel overal doorheen... Prachtig !

In de linde hier naast mijn raam, zitten nu ook tortels nest te maken... Er zitten al houtduiven in, en nu ook nog tortels. Enkele dagen geleden vlogen de eerste mezenjongen uit, uit het nestbakje naast de voordeur... En de tuin zit weer vol met allerlei vogels en vlinders... Ik moet echt eens werk maken van een insectenhotel !

tot de volgende ?

Het gisteren van vandaag...

Ik weet het, het klinkt een beetje gek, maar toch lijkt het me helemaal correct !
We zijn immers heel dikwijls bijzonder vaag in het omschrijven van de dingen. Stel, je krijgt een brief waarin de schrijver meldt dat hij gisteren... Dan moet je al gaan zoeken of hij zo vriendelijk was om de datum te vermelden in het briefhoofd, om te weten wanneer dat gisteren was.
Zo gezien is het vandaag ook gisteren, nu nog niet, maar straks... En als jij een lezer bent die maar nu en dan deze blog leest, of er toevallig op belandt, dan kan zelfs het gisteren al heel lang heel fout zijn.

Ik wil maar zeggen, eigenlijk zijn er heel veel dingen, waar het echt niet zo nauw steekt met de tijdsaanduiding.
Geen mens ligt er wakker van.
En wees nu eens eerlijk, als ze op radio of TV melden dat het vandaag precies tien jaar is geleden dat... Dan heb je praktisch altijd het gevoel dat het of langer of minder lang geleden was. Die binding met de tijd is dus helemaal niet zo precies. Dat is ook zo met ons geheugen in het algemeen... We onthouden sommige dingen, en andere zijn we helemaal vergeten. Soms op een manier dat, als een ander er van praat, het je weer te binnen schiet, soms op een manier dat je het echt niet meer weet.
Gek is dat.
Het is ook heel persoonlijk, want die ene wist dat nog wel, en jij helemaal niet meer, ook al waren jullie beiden getuige van dezelfde feiten.
Ik heb het gevoel dat dit te maken heeft met de graad waarin je belang hecht aan de dingen.
En dat belang hechten is dus ook duidelijk verschillend.
Onlangs las ik ergens dat kleuterjuffen wel eens aan hun kleutertjes tijdschriften opvragen, niet met de bedoeling die tijdschriften te hebben, maar eigenlijk als een soort controle op het peil van het gezin waarin die kleuters leven. En daarbij oordelen ze blijkbaar helemaal anders dan ik doe. Ik vind al die tijdschriften je reinste bullshit, kan me niet voorstellen wie er geld uitgeeft aan die dingen, en de kleuterjuffen vinden dit net een bron van beschaving.
Nu en dan vul ik op internet een enquête in, en soms gaan die dan over tijdschriften... Dan vermeld ik dingen zoals Quest, Historia, Eos,en andere semi-wetenschappelijke tijdschriften... Die acht ik dan wel zinnig... Terwijl ze waarschijnlijk dat niet zijn in de ogen van een prof.

We verschillen dus nogal in de dingen waaraan we belang hechten...
... en dat belang verschuift ook met de leeftijd en met het midden waarin je verkeert...
Vroeger las ik zowat alles wat te maken had met "de sociale beweging"... nu bekijk ik dat nog hooguit eens vluchtig. Het zegt me nog wel iets, maar ik moet er niets meer mee doen, het maakt geen deel meer uit van mijn beroepsleven.

Het zal dan wellicht ook helemaal onterecht zijn, dat ik me ongerust maak over de onverschilligheid van de mensen in het algemeen.
Ik kan het niet helpen, maar ik heb het gevoel dat de mens steeds meer en meer leeft in zijn eigen wereldje, en steeds meer en meer de buitenwereld ook buiten houdt !  De verzuring is daar - naar mijn gevoel- een duidelijk symptoom van ! Mensen die niet meer kunnen verdragen dat een kind speelt, dat een hond blaft, dat een zieke hoest...  Wijst dat niet op een zich opsluiten in een eigen cocon ? Wijst dat niet op het angstvallig buiten houden van alle vreemde elementen in het eigen nest ?

Het lijkt wel of we evolueren naar een wereld waar maar één ding echt belangrijk is: IK...
Mijn gemak, mijn welvaart, mijn koffie en mijn auto. Mijn pc en mijn tablet en mijn smartphone, mijn leven waarin men alleen anderen toelaat als ze me plezier doen, doen lachen, doen beminnen, doen genieten... Maar hou ze aub buiten als ze lastig zijn...

We zijn met veel te veel mensen op deze wereld, maar dat maakt het net meer dan ooit nodig, dat we meer en meer leren met elkaar te leven. En als we dat niet kunnen, dan lijkt die aarde steeds meer en meer te klein te worden, want de ruimte, die ruimte heb ik nodig, allemaal, en een ander hoort hier niet, zeker niet als hij lawaai maakt of hoest of ziek is of zichzelf niet kan verzorgen. Weg met die kinderen die niet weten hoe ze hier moeten leven, weg met die gehandicapte, weg met die vreemde die een taal spreekt waar ik niets van begrijp en die wellicht bezig is met over mij te roddelen... weg... weg

Leuke wereld, die wereld.
Nee, geef mij maar mensen die nog willen leven met mensen...

tot de volgende ?