Een wreed woord, want heel groot is deze schat niet...
Een vereniging moet niet rijk zijn, de kassa moet alleen een middel zijn om de werking te kunnen waar maken.
Want het mag triestig zijn: voor niets gaat alleen de zon op !
Wat je ook doet, hoe goedkoop je dat ook wilt doen, je hebt geld nodig.
En sedert de invoering van de Euro lijkt het wel of alles 40 maal duurder is geworden. Je moet eens de moeite nemen om de prijs van een kop koffie of een pint bier of een cola om te rekenen naar onze oude franken... (Voor wie het mocht vergeten zijn: 1 Euro = 40.39 frank). Je hoeft echt niet te sukkelen met die 39 centimes, vermenigvuldig gewoon maal veertig. Het is om nooit nog een kop koffie te drinken in een café !
We hebben een massa activiteiten in Ziekenzorg, en ieder van die activiteiten kost geld. Je moet dus noodgedwongen ook zorgen voor inkomen. Op een feestvergadering richt je dan een Bingo in, of een tombola. Je verkoopt de loten van Ziekenzorg, en je gaat rond met dozen koeken... Op de feestvergaderingen bied je, naast het eten en de aangeboden koffie, ook de gelegenheid om iets anders te drinken, maar dat moet dan wel betaald worden, en daar neem je dan een kleine winst op... Allemaal om de kosten te kunnen recupereren...
Eigenlijk volstaat het niet eens dat je uit de kosten komt, want je stelt vast dat de kostprijs van alles wat je doet, ook stijgt, en dat je dus ook een grotere buffer moet hebben.
Kortom, hoe klein en onbenullig de schat ook is, ze is van levensgroot belang !
Maar nog eens, we mogen niet de bedoeling hebben om winst te maken. De kassa van een vereniging mag er alleen zijn om de werking mogelijk te maken, en ... om eventueel een mislukte actie te betalen ! Want dat kan ook !
We houden tweemaal per jaar een algemene vergadering, een feestvergadering zeg maar. Daar bieden we de leden een kop koffie aan, bieden we een attractie aan (En die mannen moeten ook betaald worden), we doen een tombola of een bingo, en eindigen met een broodmaaltijd (Of koekebrood, of brood met kaas of geperste kop) ... Stel nu dat er plots enorm slecht weer is, waardoor heel wat mensen niet afkomen, of dat er een ware griepepidemie heerst... Je staat daar met je koffie, melk, koekjes, brood en beleg...
Je moet dus een kassa hebben.
Je kunt anders gewoon niet werken.
Ergens vind ik dat erg.
Wij, en ieder ander beweging die zaken organiseert voor de gemeenschap, die zou ergens moeten gesubsidieerd worden... De rol die ze spelen op maatschappelijk vlak is enorm belangrijk, en eigenlijk niet te betalen.
Iedere beweging is het cement van de samenleving.
En wat zien we in werkelijkheid ?
In plaats van ondersteuning worden alle bewegingen eigenlijk gestraft !
We moeten de lokalen (eigendom van de stad !) huren, en dus voor iedere bijeenkomst van bestuur, Crea en ook de algemene feestvergaderingen moeten we betalen voor het gebruik van het gebouw, elektra, water ...
Ik weet niet hoe het in andere steden is, maar dit gemeenschapslokaal wordt ook verhuurd aan privé personen, voor familiefeestjes, babyborrel en dergelijke. Dat men daar geld voor vraagt, tot daar, maar mij lijkt dat de werking van de bewegingen veeleer zou moeten gesubsidieerd worden dan wel veroordeeld tot het betalen van huur.
Misschien ben jij één van die mensen die zich op geen enkele manier bindt aan het leven van je dorpsgemeenschap? Misschien ga je niet naar het toneel van de plaatselijke vereniging, of luister je niet naar de muziek van de fanfare, misschien trekt u zich niets aan van al wat er op het dorp gebeurt... Vind je het vervelend dat er een kermis is, vuurwerk...
Weet je niet eens dat je buren hebt, uitgenomen als de onverlaat zijn gras afrijdt in het weekend...
Misschien leef je dus helemaal alleen, op een eilandje in een zee van mensen.
Dan heb ik diep medelijden met u.
Dan is uw wereld maar heel triest, heel klein, heel bekrompen.
Nee, geef mij maar een dorp met jeugdbeweging(en), met een toneelvereniging, een of meerdere vrouwenbewegingen, kooklessen, ziekenzorg en tutti quanti... Een dorp dat leeft, waar de mensen met elkaar leven !
Zondag, toen we naar huis reden uit Affligem, stonden aan het rode licht te Burst enkele scouts, die truffels verkochten, wellicht om hun kamp of een andere activiteit te kunnen bekostigen. Ik heb een doos gekocht, en met een brede smile gezegd: "Alles voor de Chiro hé !" "Neenee, de scouts!" protesteerde de jongeman, en dan zag hij mij grinniken, en schoot ook in een lach...
Kijk, dat, dat maakt mijn dag goed !
Daar is leven, daar kan men elkaar plagen, daar kan men lachen, daar leeft iets !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten