De bewaarder van de schat...

Nederlands: Zwarte piet (Photo credit: Wikipedia)

Allee, het is zo ver... We hebben de bank vereerd met een bezoek, de oude voorzitster en de oude schatbewaarder zijn uit het bancaire bestand verwijderd, en Chantal is er als voorzitster en ik als schatbewaarder in gezet...
In de tijd van de computer houdt dat allemaal niets meer in, na elvendertig formulieren en zevenenzeventig handtekening is alles al in orde !
Nu ja, in orde, eigenlijk pas morgen, want de bank stuurt de gegevens 's nachts door naar Nationaal, dat is goedkoper.

En morgen zijn we er eigenlijk nog niet, want voor het krijgen van de bankkaarten moeten we nog wat langer wachten...

Moderne tijden... Ik herinner het me als de dag van gisteren: "Nu de computer er is, treden we binnen in een wereld zonder papier !"
Ik heb nog nooit zoveel papier gezien  !
Een computer is zeker niet de beste vriend van de bossen !

Ik moet nog een ordner en een kasboek aanschaffen om alles bij te houden. Ach, wat heb ik weer over mijn hoofd getrokken. Ik die dacht eindelijk de papieren wereld achter me te kunnen laten, zit er weer midden in.

De voornaamste taak van een schatbewaarder, van een goede schatbewaarder, is op zijn geld zitten, zodat er niemand aan kan, en er niets verdwijnt... Maar in de praktijk zit je als vereniging voortdurend met kosten van dit en kosten van dat... en gelukkig ook nu en dan wat inkomsten...
Ach ja, het is niet nieuw voor mij, dus zal het wel loslopen, en zoveel werk is er echt niet aan.

Ik heb mijn bestelling al gedaan om, zoals een goede bewaarder van de schat, mijn slagtanden al besteld (mijn oude zijn versleten), naast me heb ik een fles benzine en een aansteker, zodat ik in geval van nood ook nog vuur kan spuwen...Zoals de draak in de sprookjes...

En ondertussen zit ik al weer te piekeren wat ik als Sinterklaas weer ga moeten vertellen:
a) aan de kinderen in de academie
b) aan de oudere kinderen in de academie
c) aan de heel oude kinderen in Okra...
In ieder geval een en ander over Zwarte Piet... Maar dat kan en mag niet bij de kleintjes...
En zo is een mens altijd maar bezig,
voel ik me onmisbaar en gelukkig
kan ik klagen dat het drukdrukdruk is... Wat wil een mens meer ?

Ik ben nu al 5 dagen mijn antibiotica aan het slikken voor mijn sinussen, maar ik merk nog geen verschil. Mijn neus zit nog steeds versdobt... en ik zit te snotteren. Nu rap gaan middagmalen, en dan kom ik terug...

... om uiteindelijk ook dit blogje de wereld in te kunnen sturen... Het zoveelste in een eindeloze rij. Hoeveel bladzijden zou ik al bijeen hebben gepend ? Ik moet dat wel ergens kunnen zien. Maar het zijn er alvast heel veel.

En als je terug gaat naar oudere blogs, dan zou je zien dat de stijl ook al heel wat veranderd is. Eigenlijk is zo'n blog op zich al een soort tijdsdocument, die iets zegt over de levenswijze en de gebruikte taal in onze jaren. Wie weet, mocht deze blog ergens blijven rondhangen op dat grote wereldwijde internet, zal er ooit een of andere student misschien hieruit gaan putten om iets zinnigs te kunnen schrijven over onze tijd...

Meer waarschijnlijk is het dat, nadat ik enkele jaren niet meer verschijn op dit medium, Google heel dat bestand zal wissen, om plaats te maken voor nieuwe, anderen...
Net zoals we dat zelf ook zullen doen...
Maar ik ben niet gehaast...

tot de volgende ?