Snieklaas

Herinner je nog de sketches van wijlen Toon Hermans? Over Snieklaas...
Wij hebben het vaker over Sinterklaas, of Sint Niklaas, of ook nog Sint Nicolaas...

Morgen is het weer zo ver, ben ik weer van dienst in de academie te Zottegem. Woensdagnamiddag nog eens, en volgende week zaterdag moet ik de Heilige man zijn bij Okra.
Een jaarlijks terugkerende, aangename plicht.
Om het anders te zeggen: ik doe het graag, doodgraag.
En, een beetje tot mijn verwondering, even graag bij de gepensioneerden... Ik had dat eigenlijk niet verwacht. De teksten die ik kreeg om uit te spreken waren heel droog en heel saai, zoals wellicht ieder jaarverslag saai is. Dus doorspekte ik het wat met humor, en kijk, bij dat publiek kun je heel wat meer dan bij de kinderen.
Bij kinderen ben je een heilige, een serieuze figuur... Bij de gepensioneerden ben je alles, uitgenomen een heilige.

Ik ben al druk bezig met het zoeken van zaken waarmee ik straks de gepensioneerden kan verblijden... en andere dingen die ik kan vertellen tegen de kinderen. Soms kun je wat het ene naar het andere mee nemen, maar meestal niet. Bovendien heb ik bij de kinderen de kleinen, waar de meerderheid nog heel stellig gelooft aan de Sint en het wonder, en de ouderen, die de neiging hebben om de zaak wat in het belachelijke te trekken. Die moet je dan helemaal anders aanpakken. Ik ga er gewoonlijk een stukje in mee, om alles te relativeren, en tezelfdertijd het geheel toch wat ordentelijk te houden.

Een collega, die ook Sint mag zijn in een school, vertelde me dat hij met de grotere klassen heel wat ambras heeft, en dat het soms echt uit de hand loopt. Tot op heden heb ik dat kunnen vermijden. De leraars staan me bij, en zoals gezegd, ik ga een stukje mee, in die zin dat ik helemaal niet probeer de heilige te zijn, de betuttelende figuur, of als ik het wel eens doe, het dan doe op een manier dat alle leerlingen het eerder als grappig zien, en niet als iets waar ze tegen moeten rebelleren.

Ook de leraars doen daar aan mee... Vorig jaar had meester Kristof met een van zijn leerlingen gewed dat hij mijn baard niet kon aftrekken. De knaap had natuurlijk niet verwacht dat ik er zat met een echte baard, geen valse... De knaap, die anders zowat het haantje de voorste van de klas was, was meteen zijn pedalen kwijt. Heel de klas lachte. De jongeman in casu wist dat hij vijf weken de afwas van heel de klas mocht doen...en dat zijn geen kopjes, maar borstels en schoteltjes met verfrestjes en zo...

...
 Brouwerij Roman
Heb je het ook gehoord dat er een jongeman een tijdje in hechtenis is genomen omdat hij een foto wou nemen van een fout-geparkeerde politiewagen?
Kijk, dat lijkt me wel héél erg op machtsmisbruik. Twee keer zelfs: het parkeren waar het niet mag en dat als een recht beschouwen, en dan bovendien het in hechtenis nemen van de jongeman die een foto wou nemen...
Ik kan dergelijk machtsmisbruik niet aanvaarden ! Er moet (jammer maar waar) politie zijn, die instaat voor het doen respecteren van de wet, maar dat kan en mag geen reden zijn om zelf die wet niet te respecteren. Integendeel ! Ze hebben niet alleen gezag, ze hebben ook een voorbeeldfunctie. De meesten doen dat ook voortreffelijk, en net zoals altijd, wordt er van wat in orde is niet gesproken. Wat niet in orde is, wat machtsmisbruik is, dat springt meteen in het oog.
Het kan en het mag ook niet. Punt.
Maar laat ons de zaken niet scheef gaan trekken, de meerderheid van de politie doen hun taak zo goed mogelijk. Want makkelijk is het lang niet altijd. Naast de beteugelende wetten zijn er ook beschermende wetten, en nu en dan zijn die met elkaar in conflict. Ik herinner me dat een politie me zei: "Ja, meneer, u hebt gelijk, maar zolang er geen doden of gewonden vallen, kunnen wij in die zaken niet optreden..."
Laat ons dus niet altijd op die mensen hun kap zitten. Goed, dat die drie die de jongeman hebben opgenomen op het matje geroepen worden, want ze hebben hun macht misbruikt lijkt me, maar laat ons niet het geheel veroordelen.
Zonder de politie zouden we heel wat verder staan van een maatschappij op mensenmaat...

tot de volgende ?

toppunt van eenzaamheid

Heb je het ook gelezen/gezien/gehoord ?
In Amsterdam, een heel grote, heel dichtbewoonde stad, is een dame gevonden die al tien jaar dood lag in haar woonst.

Ze had (heeft !) een dochter, waar ze al 20 jaar geen contact meer mee had.

Hoe eenzaam kan een mens zijn ?
Stel het je maar eens voor: je ligt daar dood te gaan in je appartementje, en geen mens die het weet, geen mens die er zich wat van aantrekt.
De huur van je woning wordt gewoon verder betaald, van je rekening.
Een buur duwt nu en dan de post wat dieper in de bus, zodat er wellicht in die tien jaar een hele berg post op de deurmat lag.
Maar geen mens die ook maar eventjes er aan denkt om eens even te informeren hoe het komt dat je al zo lang niet meer te zien waart... Geen mens die ooit op bezoek komt. Geen mens die je mist.

Ik vraag me dan af: "Zou er ook voor de eenzame mens een leven na de dood zijn?"
Zou het die eenzame mens wel interesseren om verder te leven, waar naar toe? Waarom? Ik ken geen mens, en geen mens kent mij...

Ik kan me voorstellen dat de dood eerder als een verlossing wordt gezien, dan wel als het einde. Ik kan me voorstellen dat het een verlossing is, weg uit de eindeloze leegte.
Zou je dan echt verlangen naar een nieuw, een ander leven, na dit hopeloos eindeloos lege?

Of leef je dan, in een eigen wereld ? Vul je de leegte met echte en gedroomde herinneringen? Weet je op de duur niet meer of de gedroomde mensen er nu echt zijn of niet? Ben je niet echt eenzaam, omdat je een hele kring van vrienden hebt opgebouwd in die eigen denk-wereld? Het is donderdag, dus komt Jeanneke, hoe zou het nu gaan met haar zoon? Terwijl je in de chte wereld nooit een Jeanneke hebt gekend. Zo is het goed, want Jeanneke heeft alleen mij, en ik alleen haar. En bij haar komt mijn dochter wel nog regelmatig op bezoek, Jeanneke weet dat, want mijn dochter komt nu en dan met haar mee. Hoor, daar gaat de bel al. "De deur is open" murmel ik (al denk ik dat ik roep)...

Zouden aan haar sterfbed dan al die imaginaire vrienden en kennissen hebben gestaan? Zou ze het einde voor haar een intrede zijn geweest naar een hemel waar al die denkbeelden de werkelijkheid worden?

Eenzaamheid...

In een stad waar het wemelt van mensen, zijn er ontelbare eenzamen.

Hoe wordt een mens eenzaam?
Ziekte is een van de mogelijkheden. Door ziekte val je in een zwart gat. Al je gewone contacten, die verbonden zijn met je beroepsleven, vallen plots, in één klap, weg. Of pensioen. Als je niet een echte kring hebt van bekenden die ook over die zee van tijd beschikken, dan ook val je plots in dat zwarte gat. Dan is dat pensioen geen eeuwigdurende vakantie, nee, dan is het een sleur van opstaan, de krant van A tot Z lezen, heug tegen meug je kostje in de microgolf opwarmen...
Eenzaamheid kent veel gezichten.
Soms sluiten mensen zichzelf op in de cel der eenzaamheid.
Ze horen er niet bij. Althans niet naar hun gevoelen. Ze zijn dik in een wereld van slanke mooie mensen, ze zijn oude op een werk vol jonge krachtigen en traag in een wereld van snellen...

Eenzaamheid.
Eigenlijk is de muur naar Leven flinterdun.
Gewoon de deur opendoen.
Als je op de bank in het park zit, gewoon de mens naast je aanspreken.
Maar als die niet wil spreken?
Dan spreek je een ander aan, op een andere bank.
Dan ga je niet gewoon achter een kop koffie zitten in het café, maar babbel je wat met een of ander van de anderen...

Flinterdunne muren...

... en toch raakt de eenzame er niet doorheen...
Als er ooit eens iemand, je zo maar aanspreekt, denk er dan aan, je kunt die muren om die mens heen slopen! Je kunt een medemens uit zijn gevangenis halen, gewoon door even met hem te babbelen. In de wachtzaal bij de dokter zie je mensen die bezig zijn die muren om zich heen op te trekken...
 Verbreek ze, doen !

tot de volgende ?

Het bewaren van de schat...

Zoals ik reeds eerder heb gemeld, ben ik nu, naast verantwoordelijke voor de Crea van Ziekenzorg, er ook de schatbewaarder van...
Een wreed woord, want heel groot is deze schat niet...

Nu ja, ik ben van mening dat dit ook niet hoeft.
Een vereniging moet niet rijk zijn, de kassa moet alleen een middel zijn om de werking te kunnen waar maken.
Want het mag triestig zijn: voor niets gaat alleen de zon op !

Wat je ook doet, hoe goedkoop je dat ook wilt doen, je hebt geld nodig.
En sedert de invoering van de Euro lijkt het wel of alles 40 maal duurder is geworden. Je moet eens de moeite nemen om de prijs van een kop koffie of een pint bier of een cola om te rekenen naar onze oude franken... (Voor wie het mocht vergeten zijn: 1 Euro = 40.39 frank). Je hoeft echt niet te sukkelen met die 39 centimes, vermenigvuldig gewoon maal veertig. Het is om nooit nog een kop koffie te drinken in een café !

We hebben een massa activiteiten in Ziekenzorg, en ieder van die activiteiten kost geld. Je moet dus noodgedwongen ook zorgen voor inkomen. Op een feestvergadering richt je dan een Bingo in, of een tombola. Je verkoopt de loten van Ziekenzorg, en je gaat rond met dozen koeken... Op de feestvergaderingen bied je, naast het eten en de aangeboden koffie, ook de gelegenheid om iets anders te drinken, maar dat moet dan wel betaald worden, en daar neem je dan een kleine winst op... Allemaal om de kosten te kunnen recupereren...

Eigenlijk volstaat het niet eens dat je uit de kosten komt, want je stelt vast dat de kostprijs van alles wat je doet, ook stijgt, en dat je dus ook een grotere buffer moet hebben.

Kortom, hoe klein en onbenullig de schat ook is, ze is van levensgroot belang !

Maar nog eens, we mogen niet de bedoeling hebben om winst te maken. De kassa van een vereniging mag er alleen zijn om de werking mogelijk te maken, en ... om eventueel een mislukte actie te betalen ! Want dat kan ook !
We houden tweemaal per jaar een algemene vergadering, een feestvergadering zeg maar. Daar bieden we de leden een kop koffie aan, bieden we een attractie aan (En die mannen moeten ook betaald worden), we doen een tombola of een bingo, en eindigen met een broodmaaltijd (Of koekebrood, of brood met kaas of geperste kop) ... Stel nu dat er plots enorm slecht weer is, waardoor heel wat mensen niet afkomen, of dat er een ware griepepidemie heerst... Je staat daar met je koffie, melk, koekjes, brood en beleg...
Je moet dus een kassa hebben.
Je kunt anders gewoon niet werken.

Ergens vind ik dat erg.
Wij, en ieder ander beweging die zaken organiseert voor de gemeenschap, die zou ergens moeten gesubsidieerd worden... De rol die ze spelen op maatschappelijk vlak is enorm belangrijk, en eigenlijk niet te betalen.
Iedere beweging is het cement van de samenleving.
En wat zien we in werkelijkheid ?
In plaats van ondersteuning worden alle bewegingen eigenlijk gestraft !
We moeten de lokalen (eigendom van de stad !) huren, en dus voor iedere bijeenkomst van bestuur, Crea en ook de algemene feestvergaderingen moeten we betalen voor het gebruik van het gebouw, elektra, water ...
Ik weet niet hoe het in andere steden is, maar dit gemeenschapslokaal wordt ook verhuurd aan privé personen, voor familiefeestjes, babyborrel en dergelijke. Dat men daar geld voor vraagt, tot daar, maar mij lijkt dat de werking van de bewegingen veeleer zou moeten gesubsidieerd worden dan wel veroordeeld tot het betalen van huur.

Misschien ben jij één van die mensen die zich op geen enkele manier bindt aan het leven van je dorpsgemeenschap? Misschien ga je niet naar het toneel van de plaatselijke vereniging, of luister je niet naar de muziek van de fanfare, misschien trekt u zich niets aan van al wat er op het dorp gebeurt... Vind je het vervelend dat er een kermis is, vuurwerk...

Weet je niet eens dat je buren hebt, uitgenomen als de onverlaat zijn gras afrijdt in het weekend...

Misschien leef je dus helemaal alleen, op een eilandje in een zee van mensen.
Dan heb ik diep medelijden met u.
Dan is uw wereld maar heel triest, heel klein, heel bekrompen.

Nee, geef mij maar een dorp met jeugdbeweging(en), met een toneelvereniging, een of meerdere vrouwenbewegingen, kooklessen, ziekenzorg en tutti quanti... Een dorp dat leeft, waar de mensen met elkaar leven !

Zondag, toen we naar huis reden uit Affligem, stonden aan het rode licht te Burst enkele scouts, die truffels verkochten, wellicht om hun kamp of een andere activiteit te kunnen bekostigen. Ik heb een doos gekocht, en met een brede smile gezegd: "Alles voor de Chiro hé !" "Neenee, de scouts!" protesteerde de jongeman, en dan zag hij mij grinniken, en schoot ook in een lach...

Kijk, dat, dat maakt mijn dag goed !
Daar is leven, daar kan men elkaar plagen, daar kan men lachen, daar leeft iets !

tot de volgende ?

De huik naar de wind hangen...

Heb je het ook gehoord/gelezen? Er is er weer eens eentje van politieke partij veranderd... Nu van de open VLD naar de NVA.

Wat mij daarbij opvalt, is dat ik nog geen één politicus heb weten overlopen naar een partij die het wat minder doet in de peilingen. Hoewel ieder overlopende politica of politicus zweert dat ze het uit overtuiging doen, is er geen een die zijn overtuiging verzilvert als het naar een kleinere partij is, of een partij die achteruit gaat.

Hun overtuiging gaat altijd naar partijen die het op dat ogenblik beter doen dan waar ze zaten.

Toeval ?

Daar ik niet in toeval geloof, hou ik het op gewoon opportunisme.
Winstbejag kun je het ook noemen.

We hebben al politici die diverse keren van overtuiging veranderd zijn.
Dat noemt men de huik naar de wind hangen. (Een huik schijnt ooit een soort kapmantel geweest te zijn, als men tegen de wind in gaat staan, waait dat ding open, als je de huik naar de wind hangt, sta je met de beschermde rug naar de wind...)

Dat politici dat doen, dat verwondert me geen zier. Ik verwacht immers niets hoogstaands of idealistisch van dergelijk volk, maar dat de mensen daar dan blijven voor stemmen, dat snap ik niet.
Dat kan er bij mij niet in.
Stel dat ik op Jan stem, omdat Jan binnen de partij zit die mij het best ligt, en dat hij binnen dat programma het dichtst bij mijn wensen aan sluit... Ik zou er niet mee kunnen lachen als Jan met mijn stem gaat lopen naar een andere partij, waar hij een heel ander soort programma aanhangt, en waar hij helemaal niet meer mijn opinie vertegenwoordigt !

(Dit in de onzinnige veronderstelling dat Jan binnen de partij ook maar iets in de pap te brokken heeft ! Jan moet, zoals alle politici gewoon knikken als zijn partijtop aan de touwtjes trekt !)

Eén ding hebben die overlopers bekomen ! De mens, Jan Modaal, heeft -terecht- alle vertrouwen verloren in alle politici. Hoe kunnen we ook vertrouwen hebben als er voortdurend dergelijke dingen gebeuren, en geen mens, zelfs geen partij daar echt tegen reageert?  Ze kunnen ook niet reageren, want ze hebben allemaal boter op het hoofd !
Ik denk niet dat er nog één partij is (toch van de partijen die enig gewicht in de schaal werpen), waar men nog geen overlopers in de armen heeft gesloten ! Ook geen enkele partij die nog geen overlopers heeft gekend in eigen rangen.

Met andere woorden, als zelfs de politici geen vertrouwen hebben in de politieke partij, zij zelf de woorden en beloften van de partij niet echt in het vaandel dragen, hoe kan de kiezer dan ooit nog vertrouwen hebben in het politieke systeem ????

Bovendien worden we tegenwoordig voortdurend er op gewezen dat politieke partijen en regeringen de waarheid verwringen tot het in hun kraam past. Jammer genoeg voor hen, zijn er steeds meer mensen die dit spelletje doorzien, en die dan ook, stilaan tot een meerderheid behoren die niet meer in de politiek gelooft.
Dit feit is meteen het succes van nieuwe partijen. Veel mensen stemmen voor die nieuwe partij, in de ijdele hoop dat die nu eens anders zal zijn, dat die nu eens eerlijk zal zijn, dat die nu eens echt zal pogen de boel uit te mesten...

Helaas... Dat succes is er meteen de oorzaak van dat talrijke politici uit de oude partijen overlopen naar dit nieuwe succesnummer, en er meteen de oorzaak van zijn dat deze zich moet aanpassen aan steeds meer verdund idealisme.... Zelfs al zou, ik benadruk ZOU, deze partij oorspronkelijk een eerlijk en oprecht ideaal hebben gehad, binnen de kortste keren is het besmet door de politieke geest van dit land... En zie, je hoeft echt geen profeet te zijn, om te weten dat één keer regeren, voldoende is om te bewijzen dat het ook niet meer is dan de zoveelste politieke partij, die voor de zoveelste keer zijn eigen kiezers verraadt...

Er is niets nieuws onder de zon, zelfs niet in de politiek.
Zolang we het normaal vinden dat een minister de ene keer bevoegd is voor Sociale zaken, de volgende keer voor openbare werken en de keer daarop voor Financiën, zolang we menen dat deze mensen genieën zijn, die specialist zijn in alles, zolang zullen we - ik zou bijna zeggen: terecht - bedrogen worden door de beloften van politieke partijen...
Een volk krijgt de leiders die het verdient...
Arm volk.

tot de volgende ?

Gekakel, gekraai, gekwaak, gepiep... en gezucht

Gisteren zijn we naar de kleinveetentoonstelling geweest in Affligem....
Meer dan 5000 tentoongestelde dieren stond op de aankondiging, ik heb ze niet geteld, maar er waren er veel, heel , heel veel... Twee uren aan een stuk hebben wij door de rijen met kooien gewandeld, vol bewondering voor het vernuft waarmee de mens al die rassen wist te kweken.
Zowat alle duiven stammen af van de rotsduif (Uitzondering is bv de lachduif en zo)
Alle kippen stammen af van het bankivahoen.
Alle konijnen stammen af van het wilde konijn.
Alle kalkoenen stammen af van de wilde kalkoen...
en dat mini-paardje, niet eens zo groot als een Deense Dog (of is het nu weer Duitse dog), stamt net zo goed als het grote Vlaamse paard af van het gewone wilde exemplaar...

We zagen de Vlaamse reus naast een piepklein dwergkonijntje, we zagen schitterend mooie cavia's en mooie Japanse kwartels, we zagen het Ronquièreskalkoen naast de Bronskleurige Amerikaanse Kalkoen en de Vaal rode Ardenner...
Kortom, we zagen verschrikkelijk veel soorten en van alle soorten ontelbare variëteiten. Eenden, talingen, frankolijnen... Hier een foto van een wilde kalkoen

Dik twee uur, en we hebben nergens lang bij stil gestaan ! We zagen een dametje dat van alle rassen het mooiste dier stond uit te zoeken, en er dan een foto van nam. We weten niet of ze reeds naar huis is...

Een ding weten we zeker ! We gaan volgend jaar proberen terug te gaan, want het is echt de moeite !

Maar misschien hoor jij bij de mensen voor wie een duif een duif is, en een koe een koe. Hoe ze er ook uit zien, en wat het beoogde doel is geweest van het meesterschap die onze voorouders hebben getoond in het kweken van het ras dat het best aan hun verwachtingen voldeed...

Wij zijn niet zo. Wij houden van dieren, en we bewonderen ook de teeltproducten van deze dieren.

En eerlijk gezegd, we begrijpen niet goed dat een ander daar geen bewondering voor heeft ! We hebben allemaal al wel eens een wild konijn gezien, ook al was het maar op de toonbank bij de slager in het jachtseizoen... Maar als je ziet dat men uit dit diertje de Vlaamse reus heeft gekweekt en zo'n piepklein dwergkonijntje, dat men er in geslaagd is dieren te kweken met een prachtige pels, zodat men niet alleen kon genieten van het lekkere vlees, maar ook de pels kon verkopen aan de bontindustrie...

Nee, ik kan mijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Het moet het werk zijn geweest van hele generaties zorgvuldige teelt.

... en eigenlijk is het nog steeds bezig. Men ziet nog steeds nieuwe rassen ontstaan.

Duiven die er uitzien als een kleine dikke kip, maar ook duiven die gestroomlijnd zijn als een zwaluw. Te veel om op te noemen.

Net zoals we in Augustus telkens naar de Stichting Levend Erfgoed gaan kijken, om de Belgische rassen te bewonderen, gaan we nu om de internationale producten van kweekkunst te bekijken.

Toen we moe maar voldaan de tentoonstellingshal verlieten, zijn we neergezakt aan het eerste het beste tafeltje in de cafetaria... Anny is een paar cola's en een paar belegde broodjes gaan halen, en toen deze op en uit waren, zijn we naar de auto gesjokt...

We waren nog niet lang thuis toen de telefoon ging...
Maar eerst moet ik je vertellen dat we zaterdagavond naar een Kaas- en wijnavond zijn geweest. We waren daar uitgenodigd door Bart, omdat we ieder jaar, als hij op verlof is, voor zijn dieren en planten zorgen. Op die kaas- en wijnavond kwam men ook rond met een prijsvraag. We moesten het gewicht van de renner en zijn fiets samen schatten, plus de schiftingsvraag beantwoorden hoelang hij deed over de afdaling van een bepaalde berg in Houffalise.... (Het was een benefietavond voor die renner).

Dus de telefoon ging...
Ik heb er geen idee van of er meer dan één prijs was, maar in ieder geval, ik was maar 800 gram van het exacte antwoord, en won daarmee een Senseo-apparaat... Joepie !

Tot de volgende ?

Bijbel, goud op snede...

English: "The Deluge", Frontispiece to Doré's illustrated edition of the Bible. Based on the story of Noah's Ark, this shows humans and a tiger doomed by the flood futilely attempting to save their children and cubs. Français : "Le Déluge", Frontispice de l'édition illustrée par Gustave Doré de la Bible. Basé sur l'histoire de l'Arche de Noé, la gravure montre des humains et un tigre tentant en vain de sauver leur progéniture. (Photo credit: Wikipedia)

Vorige week zag ik op de rommelmarkt een oude bijbel liggen, een knoert van een boekwerk, met hele dikke stevige kaft, met leder bedekt, op de rugzijde "Holy Bible" in goudopdruk, de zijkanten van het boek blonken goud... Goud op snede heet dat in het jargon...
Ik had er graag eens in gebladerd, maar er lag een kaartje op: "Verboden aan te raken".

Vannacht lag ik, om God weet welke reden, op die bijbel te denken... Ik denk dat het een familiebijbel was. In bepaalde groepen van Christenen is de bijbel niet alleen een dagelijks gebruikt item, het gaat ook over van vader op zoon, en iedere generatie schrijft er zijn gezinnetje netjes in op.
... maar ik mocht er niet in kijken...

Het was ook nu een duur stuk, maar in die uitvoering moet het ook nieuw ooit een heel dure aankoop zijn geweest, gemaakt om de eeuwen te trotseren, misschien wel met hier en daar een belerende lithografie in van Gustave Doré of een andere kunstenaar. (Ik heb er een liggen met etsen en schilderijen van Rembrandt)

... maar ik mocht er niet in kijken...

Eigenlijk is dat "Verboden er in te kijken", voor de bijbel niet nieuw. De katholieke kerk heeft jarenlang het gewone volk verboden om de bijbel te lezen. En zelfs toen de bijbel wel mocht, bleef voor de meesten de bijbel een boek dat je niet zo maar kon en mocht lezen. En je moest opletten, want er waren ook protestantse bijbels ! Je moest uitkijken, alleen de katholiek goedgekeurde versie lezen !!!

In de familie van mijn vrouw waren er twee nonnetjes, een er van was ooit missiezuster, en was door ziekte hier weer in het oude vaderland ingekwartierd. Bij een bezoek toonde ik haar enkele van mijn bijbels. Ze bekeek ze met veel argwaan. En mij ook. En toen ik haar vroeg wat er dan anders was aan die protestantse bijbels, antwoordde ze me: Daar staat Onze Lieve Vrouwke niet in...

Blijkbaar was zelfs in het klooster een en ander niet doorgedrongen... Ik heb haar dan uitgelegd dat er alleen een verschil was inzake de deutero-canonieke boeken, maar het was duidelijk dat ze me maar half geloofde, en dat ze vreesde voor mijn zieleheil...

Als ik met Anny ga winkelen in de grote winkel van Auchan, dan laat ik Anny de boodschappen doen, en ga ik kijken naar de dingen die mij interesseren; bloemen, tijdschriften, computers en... boeken...  In die boeken vind ik steevast heel wat boeken van die reeks "for dummies" (Daar pour dummies...). Ofte in het Nederlands boeken voor dommeriken...
En iedere keer weer kijk ik met verbazing naar twee boeken:
La Bible pour dummies
Le Koran pour dummies (Of is het Coran?)
En iedere keer weer kriebelt het, om daar eens in te gaan lezen...
Wat en hoe zouden zij deze boeken uitleggen?
Wetenschappelijk?
Religieus?
Beide?

Ik neem ze niet in handen... Want anders loop ik de kans dat Anny me niet meer terugvindt als zij gedaan heeft met winkelen, en dat ik met honger naar meer het boek moet terugleggen.

Er is een tijd geweest dat ik die boeken zeker zou hebben gekocht... Nu niet meer.
Ik heb al zo veel gelezen over die boeken, dat ik het gevoel heb dat ik alle manieren van interpreteren al wel minstens één keer ben tegen gekomen. En hoe meer ik het lees, hoe minder ik weet. Want het is duidelijk zo, hoe meer je weet, hoe beter je beseft dat je niets weet. Ook in die zaken.

Bovendien lijkt er mij duidelijk een tweespalt tussen de verhalen en het geloven.
En het geloof is op zich een interpretatie.
En in alle geloven lijkt het wel of altijd en overal verschillen in interpretatie en dus in geloven zijn.
... en ik trek het me niet echt meer aan.
Ik ben voor mezelf begonnen.
Ik heb mijn interpretatie opgemaakt, en ik probeer er naar te leven.
(niet dat dit altijd lukt)
Mijn geloof is heel simpel: Bemin je medemens als jezelf.
En hoewel ik mijn medemens in die verre landen niet uitsluit, vind ik het al moeilijk genoeg om dit te proberen toe te passen hier, en op mijn wereldje om me heen.

Vooral dat "als jezelf" is héél erg moeilijk.
Moet je maar eens proberen.

tot de volgende ?

't es winter, 't sneuit !

Of in het West Vlaams: 't Is wienter, 't snèèwt !
In het Nederlands: Het is winter, het sneeuwt... Maar dat had u ondertussen al lang geraden...
Eigenlijk sneeuwt het nu niet meer, het heeft gisteravond en vannacht gesneeuwd, en we zijn wakker geworden in een witte winterwereld.
De wegen zijn vrij, maar de tuin en zelfs het voetpad liggen netjes wit, als een reclame voor zeeppoeder.

Hoever de sneeuw ligt is niet te zien, want ik zie zelfs de overkant van de straat niet: het is mistig.

Kortom, laat het duidelijk zijn: HET IS WINTER !
Ook al is het volgens de kalender nog steeds herfst, voor het gevoel is gisterenavond/vannacht de winter echt begonnen.

De winter houdt zich niet aan de afspraken met de blaadjes van De Druivelaar of een andere kalender, de winter is er gewoon, soms nogal plots, zoals nu. Maar we mogen niet klagen, gewoonlijk hebben we op deze tijd van het jaar al een tijdje te maken met echte kou en vorst aan de grond. Nu kregen we alleen water, massa's water, en toen de winter besloot te voorschijn te wippen, besloot hij de trend voort te zetten, en ons wat water in bevroren toestand te sturen.

Het is best mooi, zo'n witte wereld... zeker van achter mijn dubbel glas, vlak naast de radiator. Maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo happig op naar buiten gaan... Het ziet er koud uit. Natuurlijk is het DE gelegenheid om mijn hondenkot op te zetten !
Ja, ik heb een hoed gekocht... een hondenkot om mijn steeds dunnere haardos te beschermen tegen het verder uitwaaien. Ik had al geprobeerd met een pet, maar eerlijk gezegd staat dat me nog minder, dus maar eens geprobeerd met een hoed... Volgens mijn teerbeminde echtgenote staat het me. Ik zal het maar geloven ...

Om eerlijk te zijn, in de zomer draag ik - bij zon - al een hoedje, ik heb er zelfs twee, een net wit hoedje en een strooien hoed, alle twee in het model van zo'n jagershoedje, je kent dat wel... Maar nu heb ik dus een volwassen hoed gekocht, een uitgegroeid exemplaar.

Wie weet zie ik er nu uit als een serieuze mens... Dat zou een hele verandering zijn, maar wellicht geen verbetering. Misschien zal mijn oudste zus nu content zijn, want volgens haar loop ik altijd rond als een sloddervos... en een sloddervos met een hoed op is toch al iets beter... of niet ? Nu ja, mijn zus heeft voor die dingen aandacht. Voor haar moet je steeds in orde zijn, want wat zouden de mensen wel niet denken. Van mij mogen de mensen denken... (voor sommigen zou dat een verrassende verbetering betekenen !). Voor mij geldt maar één ding, en dat is dat ik me goed in mijn vel voel, al de rest trek ik me niet echt aan.

... en ik ben een gelukkig mens, want ik heb een vrouwtje getroffen, die net als ik zelf, heel weinig aandacht hecht aan uiterlijk, maar veel aan comfort. Ik ga nu niet gaan vertellen dat we helemaal geen oog hebben voor het uiterlijk (anders zou ik die pet blijven dragen), maar het goed in zijn vel zitten gaat voor alles. Zo hecht ik enorm veel belang aan mijn schoenen, niet op hun uiterlijk, maar op het feit dat ze goed zitten. Ik heb brede voeten en een hoge wreef, en dus zoek ik schoenen die nergens duwen of wringen. Hoe ze er uit zien is bijzaak, als ze maar gemakkelijk zijn. En eigenlijk gaat het toch daar over ? Je draagt die dingen om je voeten te beschermen, niet om ze te pijnigen !

Schoenen moeten dus goed zitten, een degelijke zool hebben die mijn voeten beschermt, en waterdicht zijn, mocht ik eens door een plas heen moeten stappen. Van mijn auto verwacht ik dat ik er behoorlijk in kan zitten, dat hij rijdt en dat het niet binnen regent... (En sinds de oliecrisis: dat hij niet te veel verbruikt - en liefst ook niet te vervuilend is...)

Ach, ik ben dus zo te zien een simpel iemand... Maar soms lijkt het net daardoor dat ik buiten de regeltjes loop, dat ik opval... Door niet op te vallen kun je inderdaad ook opvallen.  Bizar maar waar.

... en soms ben ik een beetje het slachtoffer van het feit dat ik graag de mensen ter wille ben. Zo zit ik nu met de boekhouding van Ziekenzorg boven op al mijn andere besognes. En zit ik met jeuk en moet ik mijn haar vaker wassen dan anders omdat ik straks weer Sinterklaas moet zijn in de academie en bij Okra... Met mijn lange baard moet ik geen valse baard dragen, en om ook geen pruik aan te moeten, laat ik in die periode mijn haren wat langer groeien... Maar eigenlijk kan ik dat niet goed verdragen ! Dat kittelt altijd maar in mijn oren, en ik moet veel vaker dan anders mijn haren wassen... Je ziet, gewoon doen wat de mensen graag hebben is ook niet altijd alles...

En dan vertel ik nog niet alles... Er hangen mij nog dingen boven het hoofd.
djudedju

tot de volgende ?

Selfie

Selfie is Het Woord ven het jaar...
Voor wie het niet kent, of niet gelezen/gehoord heeft, selfie is het woord voor zo'n (gewoonlijk knoertlelijk) zelfgenomen zelfportret die je dan op een van sociale media zet...

Ik moet eerlijk zijn, ik kende het fenomeen, maar gaf er een andere naam aan, een ouderwetse naam, totaal démodé... Ik noemde die dingen uitingen van Narcisme.

Narcissus was een of ander godje of godenkind, die verliefd was op zichzelf, en voortdurend zichzelf zat te bewonderen in de waterspiegeling... Tot straf werd hij veranderd in een narcis.

Maar dus gewoon een woord waarmee je aanduidt dat iemand vooral bewondering en liefde heeft (en geeft) voor zichzelf. Ook het woord Selfie, waarin we zelf vinden lijkt me eigenlijk die richting aan te duiden...

Ik moet bekennen: soms ben ik heel ouderwets, en dus ergerde ik me al dikwijls aan die selfie's (of schrijf je selfies?). Ik had al enkele keren mijn ongenoegen geuit over bepaalde personen die voortdurend op Facebook of andere sociale media van die "zelfportretten" publiceren. Niet alleen vind ik het narcistisch, ze voldoen ook meestal niet in het minst aan de eisen van een goede foto. De meeste zijn wazig of staan schots en scheef, of vertonen gezichtsuitdrukkingen die wellicht leuk bedoeld zijn, maar het helaas niet zijn. Nee, ik hou er niet van. Ik ben ouderwets.

We zijn allemaal behept met een overmaat aan eigenliefde. Zelfs de meest altruïstische mens heeft nog steeds een behoorlijke portie eigenliefde. Dat is goed, want het hoort bij het overlevingspakket van ieder levend wezen. Ieder levend wezen, dus ook de mens, poogt zichzelf te beschermen, poogt in leven te blijven. Het gaat dus over de mate waarin je dat doet. Voor zover het een reflex is waarmee je jezelf beschermt, lijkt alles redelijk in orde, maar eens je die onzichtbare grens over gaat, en je eigenlijk gaat onderdompelen in zelf-liefde, daar heb ik problemen mee.

Ik vermoed dat die mensen in casu zich niet echt bewust zijn van het feit dat ze die lijn hebben over gestoken... Ze vinden zichzelf zo mooi dat ze de wereld dit moois niet willen onthouden.

Zouden ze er ooit hebben aan gedacht, dat, als je die wereld dan verveelt met ontelbare poses van je gelaat, die wereld tenslotte steeds meer en meer aandacht gaat geven aan de onvolkomenheden? Zouden ze er zich van bewust zijn dat hun neus net iets te dik is? Dat hun ogen wat dichter bij elkaar staan dan wat de norm is? Dat hun lippen... en zo kun je wel blijven doorgaan.

Eigenlijk is het net het zelfde als onbeleefd zijn tegen een politieagent... Als die zich boos maakt en je wagen begint te inspecteren van A tot Z, je papieren, je boorddocumenten, dan vindt hij altijd wel enkele dingen die niet helemaal koosjer zijn... En mag jij de boete betalen.

Wie voortdurend selfie's plaatst, mag er van overtuigd zijn, dat iedereen al de foutjes van je gezicht zal gescreend hebben op alle mogelijke en onmogelijke fouten.

Voor wie het interesseert, je kunt bij tekencursussen soms ook wel een cursus vinden in de kunst van het karikatuurtekenen... Daar kun je leren wat de ideale verhoudingen zijn van het gezicht, en dat een van de gevestigde manieren om een karikatuur te tekenen is: je legt het ideale gezicht boven op het gezicht waar je een karikatuur van wilt maken. Je noteert de afwijkingen. (bv: De ogen staan iets te dicht bijeen, de neus is iets te lang en iets te spits, de kin net wat te klein...) Dan ga je het gezicht tekenen, maar je vergroot de afwijkingen. Niet te fel overdrijven, want de gelijkenis moet blijven. Op die manier maak je schitterende karikaturen.

Mensen die selfies in massa publiceren stellen zichzelf daar aan bloot... Want op de duur gaat iedereen, ook de niet-tekenaar, bijna onbewust, dat gezicht gaan vergelijken met het ideaal, gaat iedereen voor zichzelf die iets te dikke neus gaan zien, en gaan uitvergroten.
Het herhalen van fouten doet die fouten immers altijd groter lijken !

Het mag dan al het woord van het jaar zijn.
Het mag dan al mode zijn, in zijn... doe het niet...
Je stelt jezelf bloot aan ongewenste kritiek.
Het klinkt misschien gek, maar laat je eigenliefde zo groot zijn, dat je jezelf niet blootgeeft...

tot de volgende ?

Suske en andere wiet...

Voor wie niet vertrouwd is met de vinkensport, suskewiet is een weergave van het liedje van de vink. Bij vinkenzettingen telt men het aantal gezongen liedjes, en het liedje moet een voorgedeelte hebben en daar bovenop eindigen met wiet. Eindigt het met weew, dan is dat niet goed, want dat is het Waalse dialect van de vink. Jaja, u leest het goed, ook vogels hebben een dialect, en hebben een soort taalgrens.
Indertijd vingen de vinkeniers jonge vinken, die dan meestal "Waals" zongen, en verleerden die. Als ze er in slaagden hen Vlaams te doen zingen, dan waren dat gewoonlijk de zangers die meest zongen...

Toen ik, helemaal in het begin van mijn huwelijkse loopbaan nog in Loppem woonde, kwam er een vriend enkele kooitjes met Waalse vinken in mijn enorme tuin hangen, om te verleren. Vandaar mijn kennis...

Maar eigenlijk wou ik het over wiet hebben, zonder suske...
Er zijn weer eens een paar profs die willen hebben dat men de wiet zo maar zou verkopen, op een - wat zij noemen- gecontroleerde - manier, met mogelijkheid er belasting op te heffen en zo meer...

Ik heb me indertijd wel eens onledig gehouden met het bestuderen van de Hennep, wiet, cannabis of hoe je die drug allemaal noemen kunt. Niet alle studies waren eensluidend, maar de meerderheid wees toch op sterke gevaren, waaronder onder meer hersenschade. Niet in het minste noemde men ook het feit dat het leek of wiet veelal een eerste stap was naar het nemen van zwaardere en nog gevaarlijkere drugs.

Een kennis van me werkt in een instelling voor verslaafden, en als je hoort hoeveel jonge mensen daar zitten, zonder enige hoop op herstel... dan kun je niet anders dan tegen alle drugs zijn...

Maar alle drugs, dat wil zeggen dat je ook tegen de nu sociaal aanvaarde drugs moet zijn, dus tegen tabak en tegen alcohol...

Ik leef nu al een tijdje zonder al die dingen, en ik moet zeggen dat ik me beter voel. Maar ik ben niet zo'n held dat ik mijn vrienden en kennissen het recht zou gaan ontzeggen om een pint te drinken of een lekkere sigaar te roken...

Als ik hier rokers in huis heb, dan laat ik ze roken (Als ze weg zijn ledigen we meteen de asbakken, en als het weer het toelaat zetten we even ramen en deuren open, want we vinden dat het stinkt). Als er bezoek komt dan geef ik hen als goede Belg de kans een pint of een druppel te drinken, en ik zal hen zeker dit genot niet ontzeggen... (Ook al presenteer ik hen tegenwoordig nog een derde optie aan: alcoholvrije aperitief...)

Misschien is het roken van een wiet-sigaret niet erger dan een gewone sigaret, maar ik denk dat het gevaarlijker is voor het verkeer... Van een sigaret wordt je rijstijl wellicht niet beïnvloed, maar van wiet wel. (Van een pint of een druppel of een aperitiefje wordt je rijstijl ook negatief beïnvloed !)
Dus we zijn wellicht niet helemaal consequent in onze houding.

Maar ik ben het meest ongerust over het verslavende effect, en de effecten op lange termijn op de hersenen, al kun je dat van alcohol ook stellen.

Het gaat dus inderdaad vooral om het idee "sociaal aanvaardbaar"...
Maar moeten we echt de norm op aanvaardbaar leggen? Moeten we de norm niet leggen op het wenselijke, het beste, de hoogste norm ?
Als we de geschiedenis bekijken, dan is het bier een aanvaardbaar iets geworden in de tijd dat water gevaarlijk was voor de gezondheid... Veelal waren de bronnen besmet met allerlei dodelijke ziekten, en het proces om bier te maken was ook een proces dat die ziektekiemen doodde... Dus het drinken van bier was veiliger dan het drinken van water !
Tabak werd, toen het hier voor het eerst werd ingevoerd, aangeprezen als een geneesmiddel tegen zowat alle ziekten...
Al na een betrekkelijk korte tijd kwamen de eerste verboden er op tabak (Van de kerk mocht men niet roken tijdens de mis !)

Maar na een betrekkelijk korte tijd was tabak in onze maatschappij niet meer weg te denken (Het is geen man die niet roken kan)... Het kostte meer moeite om de aardappel hier te doen aanvaarden dan de tabak !!!

Ik wil maar zeggen, als we de wiet gaan aanvaarden, dan zitten we binnen de kortste keren met een nieuwe sociaal aanvaarde drug, eentje op de hoop. Hoe je het ook bekijkt, het idee "sociaal aanvaard" is eigenlijk gewoon een erkenning van de zwakte van de mens.

Moeten we echt officieel de stap zetten naar het aanvaarden? Moeten we niet ten allen prijze pogen te voorkomen dat er nog maar een zwakte bij gecreëerd wordt ?
Opvoeden is niet de mogelijkheid scheppen tot het aanvaardbaar maken van fouten, maar net pogen de fouten te leren vermijden. Of dat nu is in de opvoeding van het kind of van een volk.

tot de volgende ?

huwelijksfeestje...

Gisteren waren we precies 46 jaar gehuwd... 46 jaar geleden was het een schitterende mooie dag, zonnig en warm (Toen in de namiddag enkele feestvierders even de benen wilden strekken, wandelden ze buiten in hun hemdsmouwen aan de Lac van Loppem wat rond)
Het was een heerlijk huwelijksfeest, volgens de modes van toen: copieus en veel eten, veel leute maken, en 's avonds een orkestje met heerlijke dansmuziek...
Nu eet men niet meer zoveel op zo'n feest, en de dansmuziek komt niet meer van een orkestje, maar van CD's...

Als we het fotoboek van die heuglijke dag in handen nemen, dan stellen we vast dat de meesten van toen er al niet meer zijn. En de vrienden die op het avondfeest waren, die kennen we niet meer. Meer zelfs, soms moeten we al eens denken over hun naam. Het feit dat we 40 jaar terug naar het verre (?) Oudenaarde verhuisden zal daar niet vreemd aan geweest zijn... Maar ook het feit dat toen, veel meer dan nu, een gezinnetje zich terugtrok in zijn eigen wereldje. Je had geen vrienden meer nodig, je was met zijn tweeën, en daar kon je de hele wereld mee aan...

Het feit dat we ver weg woonden van iedereen, maakte ook dat we effectief veel meer op onszelf aangewezen waren. Waar een ander stelletje al vlug eens aan ma of pa, broer of zus kon vragen om eens op de kinderen te passen, konden wij dat slechts als het echt een noodgeval was, want dan moest ons moeder vanuit Oostende, naar Oudenaarde komen...

Ik herinner me een keer dat op een nacht heel het gezin, de drie kinderen en Anny ziek werden. Hevige diarree, overgeven, buikpijn... Ik moest gaan werken, dus belde ik moeder op. En Ma kwam, ik meen me te herinneren dat het die keer een buurman van Ma was, Frans De Poorter, die ons ma tot bij ons bracht. Zodra Ma er was, ging ik werken... Moeder zorgde voor heel die bende zieken.

46 jaar... Het lijkt veel als je het zo zegt, maar het lijkt wel of het in een zucht voorbij is gegaan...
Gisteren zaten we in een restaurantje, en naast ons kwam een stelletje zitten met hun drie kleine kinderen, de oudste met een kroontje op het hoofd met daarop een grote 6. We wensten hem proficiat met zijn verjaardag... De drie kinderen scheelden niet heel veel van elkaar in leeftijd. Wij vertelden dat we er ook zo drie hadden, elk 18 maanden uit elkaar... Bij hen was de oudste zes, het tweede scheelde 6 maand en het derde twee jaar...
6 Maand? Toen we later in de auto zaten naar huis vroeg Anny nog een keer, "zei ze 6 maand?" Ik knikte. "Waarschijnlijk zo'n nieuw samengesteld gezin. Eentje van haar, eentje van hem en eentje van hen bieden samen??? "
Zo gaan ze nooit aan die 46 jaar geraken dacht ik bij me zelf...

Thuis was er een cowboyfilm op TV...

En de dag was weer een gewone zondag.
Net zoals die vrijdag 17 november in 1967 voor de meerderheid van de mensheid een héél gewone werkdag was...
Ons huwelijk veroorzaakte zelfs geen rimpeltje op het water van de tijden.
... en toch was het voor ons zo'n speciale dag. Zo'n dag die je nooit meer vergeet.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend in al die jaren, maar nooit in ons huwelijk. Daar verliep alles zonder haperingen, ook zonder stroomversnellingen. Het geheim is en was heel simpel. Bij ons is niemand de baas, en zijn we het alle twee. Als ik voel aan Anny dat dit voor haar iets belangrijks is, dan laat ik dat aan haar, voelt zij dat iets voor mij echt belangrijk is, dan gunt ze het mij... We spreken en spraken elkaar tegenover de kinderen nooit tegen, ook al hadden we soms een ander gedacht (daar werd dan later wel eens over gepraat, als alles ver voorbij was, en het geen rimpels meer kon veroorzaken, omdat alle wrevel al lang weer weggesleten was)

Het leven was als een malse regenbui, die doordrong in de bodem van ons huwelijkse leven. De pijn en de vreugdes droegen we samen en dragen we nog samen.

Ik kan alleen dankbaar zijn voor het leven dat we kregen met elkaar, voor elkaar, door elkaar... al 46 jaar lang, en het mag gerust zo nog een hele tijd doorgaan...

tot de volgende ?

bijterkes

Voilà, de tand die ik afgebeten had is weer hersteld.
En de maaltand die ook niet meer was zoals hij moet zijn, is ook weer opgelapt.
Deze morgen om 8 uur zat ik reeds op de stoel bij de tandarts, en ik was niet de eerste klant ! Ik heb nog eventjes moeten wachten voor ik aan de beurt was.

Volgens de tandarts is het niet door het bijten dat ik steeds weer mijn tanden afbreek, maar door het trekken... Zou best juist kunnen zijn ! Ik heb deze tand gebroken bij het eten van droogvis, en droogvis, daar bijt je eerst in, en dan trek je om er een stuk af te sleuren... Mag niet !
Dus geen droogvis meer...
Je moet de stukjes afsnijden zei de tandarts. Wellicht eet hij geen droogvis, want ik zie het niet echt zitten om droogvis te snijden. Daar zitten graten in !

Met ribbetjes en zo kan dat wel, ook al is het genoegen van het knagen mij dus in het vervolg ontzegd.

djudedju

Maar om het kort te houden: tanden zijn dus bijterkes, geen trekkertjes...

Toen ik deze morgen, in de donkerte, naar de tandarts reed, was het ferm mistig ! Maar nu is het - vanachter het raam - heerlijk zonnig weer ! Hopelijk is het voor een tijdje gedaan met de regen, want de velden liggen er maar verzopen bij!

We hebben ook menen te zien dat het al wat heeft gerijmd, en de bladeren van mijn linde zijn al ferm bruin aan het worden. Bomen zijn duidelijk anders dan mensen: zij bruinen van de kou, en wij van de zon...  We moeten dus ook vliesdekens gaan aanbrengen aan de vorst-gevoelige planten. De zeer gevoelige zijn al binnen gezet.

Heb je het ook gelezen of gehoord, er is weer een voorspeller die zegt dat we een verschrikkelijk harde winter tegemoet gaan ! In december zou het héél de maand hard sneeuwen... Vorig jaar zou het ook zo'n bitterkoude winter worden, maar gelukkig is voorspellen duidelijk geen wetenschap ! We kregen wel een lange winter, maar niet een echt harde winter.

Van mij moet het geen harde winter worden, en liefst ook niet weer zo'n lange winter !
Ik hou van de Lente, ik hou van de zomer, maar herfst en winter hou ik helemaal niet van. Maar dan spreek ik niet echt van de seizoenen op kalenderbasis, want veelal klopt dat niet. Wij hadden dit jaar een lange zomer, en de herfst begon pas heel laat.  Voor mij is het dan ook zo dat de seizoenen gevoelsmatig aanwezig of afwezig zijn. En ergens ben ik het eens met de heel oude manier van denken, waarbij men eigenlijk maar sprak van twee seizoenen: Winter en Zomer.

Geef toe, een mooie lente geeft je veelal een zomers gevoel, en die natte kille herfst voelt soms heel erg winters aan. Spreek met de mensen, en bijna iedereen spreekt nu van de winter, ook al begint die officieel pas op 21 december... Maar 21 december is voor mij de eerste aanzet tot beterschap! Op (of ongeveer op) die dag beginnen de dagen weer te lengen...
Vanaf 21 december zien wij het licht terug komen. Onze Kerst is eertijds door de kerkelijke instanties op 25 december geplaatst, net om het oude Joelfeest of Lichtfeest te vervangen... De concurrentie met dat oude gebruik was te groot, dus heeft men het maar in de kerkelijke ritus opgenomen.

Denk niet dat dit een uniek iets is... Heel wat van die oude zaken zijn blijven hangen, of zijn "verkerkelijkt".... In Eine heeft men ook een paardenommegang, met wijding van de paarden. Nog niet zo ver terug werd die zegening uitgevoerd met het lichtjes "kloppen" met een zilveren hamer op het hoofd van het paard. Die hamer was een restantje van de Hamer van Thor, de dondergod...

(Net als taal vind ik Geschiedenis van de mens héél interessant, het vertelt ons heel wat die ons de mens beter leert begrijpen...)

Ik ga stoppen voor vandaag...

tot de volgende ?

Hobbit

The Hobbit (2012 film) (Photo credit: Wikipedia)

Voila, het boek Hobbit is uit.
Prachtig ! Het lijkt mij niet helemaal de "voorloper" van "In de ban van de ring", maar het is net zo goed een heel mooi boek.
Ik hou wel van die soort Fictie. Voor mij is het echt kunst je fantasie de losse teugel te laten, en een verhaal te creëren van uit je eigen pure fantasie.
Als ik zo'n boek lees, dan zit ik meteen zelf in die wereld. Ik trek zelf mee met de dwergen, ontmoet zelf de boselfen... Kortom, ik duik onder in het boek.
Dat is wat voor mij een boek veel intenser maakt dan een film. Een film geeft mij niet die ruimte tot zelf fantaseren. Het fantaseren is daar reeds door een ander gedaan. Daarom is het bekijken van een film na het lezen van het boek, voor mij, bijna altijd een desillusie.
Gewoon, omdat ik de beelden die ik zelf, in mijn eigen geest, niet kan terug vinden in de film.

Beelden in je verbeelding zijn grootser, niet beperkt door de rechthoek van het scherm, ze omvatten de hele wereld van dat moment. Een film mag nog zo groots zijn, het heeft zijn beperkingen, het speelt binnen een kader.

De wereld die je zelf creëert heeft die belemmering niet. Je zit werkelijk midden in het avontuur, Je moet niet het beeld hebben van de held die het hoofd omdraait om te kijken wat hij daar hoorde, nee, geestelijk kijk je zelf om, want jij bent zelf de held, je leeft je in in de figuur en zijn wereld.

Wellicht dat dit de reden is waarom ik vooral hou van fictie, of het nu Science Fiction is of Horror of een knappe detective... Ik leef mee. Ik ben de speurder, de ruimtepiloot, de held op het eiland vol dinosaurussen... Geen film kan me dat ooit geven.

En toch hou ik ook van een goeie film nu en dan. Liefst zonder sex, zonder bloot, want die scènes zijn voor mij telkens een storende onderbreking van vlotte gang van het verhaal. Men kan rustig het idee van liefde suggereren, maar van mij hoeft men daar echt geen pellicule aan te besteden. Het erge is, dat ik de indruk heb, dat men net die beelden er bij voegt, om meer kijkers te trekken. Mij stoot het eerder af. Neem nu de prachtige reeks The Band of Brothers, daar komt amper een vrouw in voor, en het blijft bij een suggestie van liefde, en het is op geen enkele manier een onderbreking van het machtige verhaal van de tweede wereldoorlog in Europa... Na het succes maakte men nog een tweede reeks, The Pacific, maar daar waren er voortdurend liefdesscènes in te zien, en gaat het verslag van de oorlog verloren in al die scènes die helemaal niets tot het verhaal bijdragen.

Ik vind de liefde en mijn vrouw heerlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de beelden van de beleving van deze liefde zou gaan tonen aan het plebs... Wat mooi is in werkelijkheid, lijkt plat en vulgair als je het tot een schouwspel degradeert.

Nee, in boek en film mag de liefde voor mij rustig een suggestie, een ampel vermelden blijven. Als men de liefde echt wil beschrijven, dan hoort dat niet tot dat enkele lichamelijke te blijven, maar vooral in te gaan op wat de liefde echt is, leven voor en met elkaar. Liefde is immers duizend keer meer dan die momenten van sex.

Nee, het avontuur in boek of film kan de liefde, de echte liefde nooit echt verfilmen, en wellicht daardoor valt ze terug op dat ene, kleine onderdeel van het geheel. Ik ga niet ontkennen dat dit lichamelijke geen belangrijk onderdeel is van de beleving, maar het is niet DE Liefde. het is er slechts een eigenlijk, zeker in tijdsduur, klein onderdeel van gezien in een heel leven vol van die liefde.

Als ze dit te veel, te naakt beklemtonen in boek of film, dan stoort mij dat, dan is het een onderbreking van de lijn van het verhaal. Dan brengt het je weg van het verhaal.

Wellicht dat Hobbit en "In de ban van de Ring" dan ook de boeken zijn waarin ik me helemaal kan laten wegzinken in het verhaal. Alles hoort in het geheel, in de lijn van het verhaal.

... maar ik blijf het boek mooier vinden dan de film's hoe mooi die ook zijn !

tot de volgende ?

Creatief bezig zijn

Gisterenavond, op zijn eerste werkdag na het lange weekend, belde ik mijn dokter op, met de blijde mededeling dat de pillen niet geholpen hadden, of toch niet veel. Ik zit nog steeds met een velstobde neuz.
Ik moest direct bij hem gaan, en moest nog een doos van die antibiotica nemen en daar boven op nog cortisone in pillen...
Gisterenavond meteen nog van die pillen geslikt, en - Oh Wonder - vannacht niet wakker geworden bij gebrek aan adem... Mijn neus is nog niet zuiver, maar ik kan er nu toch door ademen. Oef.

Deze morgen moet ik geld gaan afhalen voor Ziekenzorg, en vrijdag moet ik naar de tandarts... Ik heb voor de zoveelste keer een tand rats afgebeten, en bovendien vermoed ik dat er minstens twee van mijn maaltanden gaan moeten gerepareerd worden, want ik voel een zekere gevoeligheid bij heel koude dingen. (Meer voel ik nooit, ik schreef het reeds eerder, ik heb nooit tandpijn).

Deze namiddag, vrijdagnamiddag en zaterdagnamiddag dan nog naar de lessen keramiek, en je ziet dat het leven van een gepensioneerde heel druk kan zijn.

Gisterenvoormiddag heb ik een interview gegeven over mijn taak bij Ziekenzorg, voor een artikel in Visie die wellicht ergens in december zal verschijnen. Anny heeft dus gisteren ook enkele fotootjes gemaakt van onze activiteiten... Voor de pers, maar jullie krijgen het al eerder te zien.

Op facebook kreeg ik meteen al reacties van enkele jaloerse heren, dat ik daar met niets dan vrouwen "mocht" werken. Heren, er is niets dat u tegen houdt om hetzelfde te doen, en u ook verdienstelijk te maken in een van de bewegingen dier er gelukkig nog steeds zijn op onze gemeenten... Als je je specialiseert in bloemschikken, dan heb je heel veel kans ook voornamelijk met vrouwen te mogen werken... ('t Is maar een tip hé...)

En om hen helemaal gerust te stellen, de lieve dame die daar iedere keer weer koffie zet voor ons, de dame die ook de foto nam, de liefste van allemaal, is mijn echtgenote waar ik binnen 4 dagen 46 jaar mee gehuwd ben. En die reeds al die jaren zorg draagt voor mij, want alleen kan ik helaas niet meer bestaan. Heel wat dingen die je moet kunnen in het dagelijkse leven, kan ik helaas niet meer. En mocht het je interesseren, gisterenavond verrekte ik van de pijn, na het geven van de les Crea... Je hoeft dus echt niet jaloers te zijn op het gezelschap van al die vrouwen (er zijn er nog wat meer dan je op de foto kunt zien !).

Maar weet je, ondanks die pijn, ben ik gelukkig als ik bij de mensen ben. Ik ga naar de lessen keramiek voor de lessen, maar minstens evenveel voor de babbels... Ik ga naar de rommelmarkten voor de markt, maar minstens even erg voor de vele babbels. En als ik naar Wallonië ga markten, dan babbel ik, zo goed het gaat, in het Frans. Ik vraag uitleg, ik geef leuke commentaar, en slaag er meestal in de mensen te doen lachen. En dan voel ik me goed. Dan hoor ik weer ergens bij.

Want ziek zijn, dat is niet alleen de pijn, dat is niet alleen het niet meer kunnen, dat is vooral het vereenzamen...

Daarom spreekt Ziekenzorg mij zo aan ! Een organisatie die mede tot doel heeft zich te bekommeren, op bezoek te gaan bij de zieken.

En we doen dat daadwerkelijk ! Ik kan zeker een tiental van onze leden opnoemen, die regelmatig op bezoek gaan bij zieken. Zo maar. Wat gaan babbelen, de zieke zelf eens laten babbelen.

Dat is véél belangrijker dan de Crea die ik geef, veel belangrijker dan mijn taak als schatbewaarder... Ik ben maar een heel kleine schakel in de beweging.

Eén ding heb ik misschien voor op veel anderen, ik weet aan den lijve hoe belangrijk het werk is dat we doen.

tot de volgende ?

Filipijnen

Iedere dag hoor en zie ik weer beelden van de verschrikkelijke ramp die de Filipijnen heeft getroffen. Duizenden doden, ze weten nog steeds niet hoeveel, maar het cijfer loopt dagelijks op.
En iedere dag denk ik dan aan Jan.
Eigenlijk denk ik nog steeds aan hem als pater Jan, ook al is hij al lang geen pater meer.
Ooit, in een heel ver verleden, was hij Chiroleider bij ons, en was een wondere figuur, die iedereen wist enthousiast te maken en iedereen wist mee te slepen in het grote Chiro-avontuur.
Toen hij pater van Scheut werd, was daar geen mens van verwonderd. Als er ooit iemand voor die job geschikt was, geschikt om naar de missies te gaan, dan was het wel Jan.

En toen hij gewijd en wel vertrok, kreeg hij van mijn ouders een mooi geschenk om ginder te gebruiken, als pater...

Enkele jaren later hoorden wij dat Jan geen pater meer was. Dat hij zijn kap over de haag had gesmeten. En ik hoorde van ons moeder hoe verdrietig de moeder van Jan daarover was... Ons moeder heeft haar dan nog getroost, dat het veel beter zo was, dan dat hij een slechte pastoor was...

Maar voor mij blijft ergens bij Jan dat pater hangen, en als ik dat pater er niet bij denk, dan denk ik aan leider Jan, de toffe peer die ons zoveel heerlijk uren Chiro liet beleven...
Enkele jaren terug, in een bedevaartsoord spraken we toevallig met een nonnetje dat heel haar dienstbaar leven had doorgebracht in de Filipijnen... Ik vertelde haar over pater Jan, en ze kende hem heel goed ! Hij was nu directeur van een technische school daar ergens in dat grote verre land, en ze hadden nog steeds goede contacten met hem. In de missies - zo zei ze - is het niet zo bekrompen als hier... Daar laten we elkaar niet vallen, ook al is men uitgetreden...

En nu vraag ik me af of Jan ook ergens in het rampgebied zou zitten...?

Dat maakt voor mij de Filipijnen iets dichter bij.

Koen, een man uit de wijk hier, (hij komt straks naar hier), die is gehuwd met een vrouw van Filipijns origine, en was vorige zomer naar ginder gegaan, naar de familie... Voor hem zal de Filipijnen wel nog een pak dichter bij zijn, dan voor mij.

Hij weet ook lijfelijk de afstand, hij is er geweest.
Toen ik jong was, in de tijd dat Jan naar ginder trok, dan was de andere kant van de wereld nog echt de andere kant, heel heel ver weg. Nu gaat een gezin uit de wijk daar heen voor een verlofperiode... Ik denk dat men vroeger langer nodig had om er te geraken dan die verlofperiode.

De wereld is gekrompen...
Nieuwtjes uit Verwegistan maken wij nu à la minute mee...
Amerika dat is vlakbij, we zagen de ramp van 9/11, toen de twin  towers door aanslagen instortten, op het moment zelf gebeuren...
Alsof we er bij waren.
Ook de ramp nu in de Filipijnen... Je ziet en hoort de mensen huilen van ellende, je ziet ze aanschuiven voor een drup drinkbaar water...

Vroeger zou dat wellicht meer dan een week hebben geduurd, en ga je nog een mensenleven verder achteruit, dan zou het wellicht nooit tot hier zijn door gedrongen...

We zijn, vooral door het beeldmateriaal, veel dichter gekomen. De rampen zitten nu in je huiskamer.
Je ziet de kinderen sterven van honger ! En jij zit er op te kijken met een zakje chips in je handen en een glas wijn voor je op het salontafeltje, terwijl je behaaglijk ligt te niksen in je knusse zetel.
Als je echt geen lust hebt in die bittere confrontatie, dan zap je het gewoon weg, en gaat heerlijk genieten van een horrorfilm op Acht.

djudedju

Gek hoe we dat dichtbije, voor ons eigen gemoedsrust vlug weer naar ver weg zappen...

Vroeger was onze Naaste gewoon de mensen uit onze wijk. Nu is de Naaste ook die Filipijn...
Dit verandert niet allen fundamenteel het godsdienstige begrip Naaste.
Het verandert ook echt, tastbaar.

We zijn betrokken met héél de wereld.

En hier zitten we dan ons op te winden in een paar gekke politici, die ons piepkleine wereldje ook nog eens willen gaan verscheuren om elk een brok te hebben waar zij dan hun tanden kunnen in zetten...
djudedju

tot de volgende ?

Wapenstilstand...

walter de buck (Photo credit: delahaye - roland)

Vandaag gedenken we de Grote Oorlog, die 99 jaar geleden begon, en vier eindeloze jaren duurde... Een stellingenoorlog, waarbij mensen rechtover elkaar zaten, soms op nog geen 50 meter van elkaar, ze konden elkaar als het waren in het wit van de ogen kijken...
Kerstmis is de dag da' ze nie' schieten... zong Wannes Van de Velde.

Gedenken we vandaag de oorlog ? Of gedenken we de vrede?
Ik prefereer de vrede...
Oorlog lijkt me zo wreed, zo ellendig.
Niet alleen voor de soldaten, ook voor de burgers.
En vooral waar we spreken over burgeroorlogen, daar is het leed voor de burgers wellicht nog groter.
Daar vecht vader tegen zoon, broer tegen broer...
Daar is iedereen verdacht, niet alleen wie een uniform draagt.
Denk maar eens eventjes aan Syrië, waar het leger vecht tegen een heel pak milities, die onderling ook nog regelmatig op elkaar schieten... Daar zijn niet twee partijen, maar een hele hoop, en de burgers zijn het slachtoffer, want wat men vindt aan eten of drinken wordt geconfisqueerd door een of andere gewapende macht.

Oorlog.
Dwaasheid.
djudedju


Vandaag ben ik niet de eeuwige vlam gaan aanwakkeren, nee, ik ben naar Naast geweest, een deelgemaante van (Zinnik) Soignies... Een rommelmarkt in de school La Source... Een school die blijkbaar nog altijd school is, en die voor één dag ingenomen werd door een grote rommelmarkt. Het is een oud gebouw, met heel kleine klaslokaaltjes, met veel trappen en nauwe gangen. Massa's volk drumden door die gangen, ieder klaslokaaltje, de speelplaats en de overdekte speelplaats was één grote rommelmarkt, vol, stampvol mensen... Niet te doen.

We hebben niet veel gezien, niet dat er niets te zien was, maar omdat je gewoon wordt meegedreven met de massa. Soms sta je enkele minuten stil, als er uit een klaslokaal plots een groep naar buiten komt gedrongen, en alles stagneert.

Gisteren was het veel leuker, in Kalken (Laarne), een rommelmarkt ingericht door de plaatselijke basketbalclub.  Ik vond er een wandelstok, en een mooie ring voor Anny... En de dag daarvoor was het rommelmarkt in Wieze, en ook daar vond ik een wandelstok !

Maar het leukste wat ik dit weekend vond, waren twee boeken... Eén boek met alle liedjes en de muziek van Walter De Buck... (In mijn stroatse zijn 't almoal commeren, alles wat dat er gebeurt, niemand die kan der passeren, of hij wordt er gekierd en gekeurd...)... Ik heb hier al zitten zingen. Moest Lieselotte hier zijn, zou ze weer zeggen "Ja, opa, w' 'ebben het al gehoord"...
Prachtige teksten vol levensvreugde en vol verdriet... Een heerlijk dichter, zanger en beeldhouwer !

Maar misschien nog gekker om te vinden, was een dichtbundel...
van Nestor De Tière ...

En nu zitten wellicht heel wat mensen met grote vraagtekens in de ogen, maar de lieden van Oudenaarde, en vooral van Eine, denken meteen aan de Nestor De Tièrestraat... Ja, 't is den diene !

Ik vraag me af of er hier nog mensen zijn die deze gedichtenbundel hebben liggen ! Zou de Heemkundige Kring dat wel hebben?

Het is een boekje van 90 jaar oud... Een tweede druk, de eerste druk verscheen in 1891, gedrukt op 500 exemplaren...

Buiten deze regio zullen er weinig mensen zijn, die deze dichter kennen, (In Aalst zouden ze hem ook kennen, daar is ook een straat met zijn naam, maar hij is van ons, van Eine...)

Voor zijn tijd was het een moderne dichter, die het zelfs aandurfde, in die tijd, om gedichten te schrijven die niet rijmden, maar gewoon mooi waren, mooi zijn.

Ik heb weer te lezen...

tot de volgende ?

Water

Gisteren stroomde het water als een klein riviertje over mijn oprit...
Het veld achter ons ligt iets hoger, en bij zware neerslag stroomt het water van ginder boven naar hier (beneden)...  Ik heb de tuin al iets opgehoogd, maar ik heb vastgesteld dat er blijkbaar een stukje is, waar het water toch een weg heeft gevonden.  Door de stroming wordt dit gat blijkbaar steeds groter. Ik ga eens moeten uitzoeken hoe ik ook dat stukje kan afsluiten voor het water. Dan zou het water langs mijn eigendom lopen in plaats van er op. (Tot jolijt van de paarden?)

Een mens woont dan boven op de berg, blijkt dat de top nog iets verder ligt, en dat bij zware neerslag er toch nog heel wat water naar hier loopt.  Ik moet niet vrezen voor overstroming, maar je moet wel goede schoenen aanhebben om hier dan op mijn oprit te kunnen... Anders heb je natte voeten. Ooit heb ik een kleine greppel gegraven aan de buitenkant van mijn haag, maar na een paar jaar is dat volkomen verdwenen, dichtgeslibd. Het was natuurlijk maar een heel klein iets, amper 5 cm diep, maar dieper kan ik het moeilijk maken, anders kunnen we niet meer aan onze haag om die te scheren, tenzij we er op uit zijn ons voeten om te slaan...

Bovendien zie je maar dat dit greppeltje verdwenen is, als het water over je oprit stroomt, en ik heb eerlijk gezegd heel weinig lust om in de gietende regen daar te gaan staan graven. Zeker niet in de koude regen. Mocht het nu nog van die lekkere warme regen zijn, je weet wel, waarin je lust hebt om je kleren uit te trekken en een natuur-douche te pakken. Ik zie voor mijn ogen die reclamespot van Tahiti douche-gel, met van die mooie Hawaii - maagden onder de kokospalmen, in een heerlijke douche "en plein nature"... Maar als ik me dan mijn lijf daarbij voorstel, dan verdwijnen die Hawaiiaanse maagden terstond...en sta ik te grinniken met mezelf.

Voor het ogenblik regent het niet... De lucht zit niet zuiver, maar het regent niet. Oef ! Ik vermoed dat de Schelde heel hoog zal staan, en dat heel wat gronden onder water staan, want mensen lief, wat heeft het gegoooooten de laatste dagen ! Gisteren grapte er eentje tegen me; "Het is vast weer ! Het regent altijd !"... Ik kon er niet mee lachen. Nog een beetje en de mensheid zou rondlopen met een grijsgroene huid: schimmel....

En we mogen dan nog niet klagen, als je hoort dat ze in de Filipijnen nu met een storm zitten met windstoten tot 370 km per uur ! (Twitter van Frank De Boosere) Stel je dat maar eens voor ! Daar heeft Beaufort zelfs geen cijfertje meer voor voorzien. (In de radio spreken ze nu van bijna 300 km per uur, maar met dergelijke snelheden maakt dat wellicht het verschil niet meer !)

We zijn vandaag 8 november, en ik heb nog geen nachtvorst horen vernoemen. Bizar weer. In vroegere, normale tijden, mocht je er zowat van zeker zijn, dat alle chrysanten op het kerkhof op 1 november bevroren stonden, en dat de bloemenpracht heel kortstondig zou zijn. We wisten ook dat de noten pas vielen (en lekker waren) na de eerste nacht vorst. Nu liggen alle noten allang af, maar er is nog geen sprake van vorst.

We gaan onze spreekwoorden en zegswijzen dringend moeten aanpassen aan het nieuwe type van weer. Ik hoop dat we straks niet weer met een zeer harde winter te maken krijgen, dat de winter niet weer aanhoudt tot eind mei, begin juni... dat we dan weer een zomer krijgen tot halverwege oktober, en dat de herfst lijkt te duren tot in december... Misschien denk je, dat is gewoon een verschuiven, en niet echt anders, maar je hebt het mis ! Je vergeet dat we niet alleen kijken naar de temperatuur, maar dat we het wintergevoel ook hebben door het gebrek aan licht. En als de winter aanhoudt tot bijna juni, dan wil dat zeggen dat het wintert in een periode waar het licht ons warmte belooft !

Nee, geef mij maar jaren die ik herken, jaren waarin de seizoenen gelijk lopen met het zonnejaar.

En toch... als je dan het verlag hoort over de afgelopen maand, dan lijkt het allemaal niet zo erg te zijn, dan vertelt men ons steevast dat de temperatuur maar een paar graden verschilt van het gemiddelde, dat we echt niet zo verschrikkelijk veel regen kregen, dat er meer dan 15 jaren waren met nog meer regen, en dat het aantal uren zonneschijn quasi normaal was... Dan schud ik mijn grijze manen, en geloof het niet. "Geloof jij dat ? " Anny schudt ook neen. "Die mannen vertellen wat ze willen!" zegt ze nog steeds hoofdschuddend. Het lijkt zo abnormaal dat je het niet kunt geloven.

We pijnigen onze grijze massa, en herinneren ons geen enkel jaar waarin het zo erg was... Ligt dat aan ons geheugen?
Volgens de weermannen en weervrouwen wel.
djudedju

Maar onze hersenen worden wel eens vergeleken met een computer...
Zou het dan niet kunnen dat de computer van het KMI last heeft van Alzheimer ?
djudedju

tot de volgende ?

plensregen

Toen ik deze morgen het rolluik omhoog trok, en nog voor mijn turnsessie de wereld wou aanschouwen, zag ik een donkere wereld, die blonk in het vale licht van de lantaarnpaal. Ik zag niet veel, maar wat ik zag was precies in facetten verdeeld: de ruit was beregend en de dikke druppels en de stroompjes water vervormden het hele beeld. Nu ja, beeld... Veel beeld was er niet, 't was donker. Wel mooi zijn de straatlichten in zo'n weer ! In plaats van een schriel lampje ergens ver weg, zijn het nu sterren die voortdurend veranderen van vorm. Een rijdende auto, waarvan je alleen de lichten ziet, tovert ook al sterren die over het beeld schieten als een soort exotische komeet...

Nu is het al "licht"... Nu ja, grijs, wat gelig, en regen, regen, regen....

Heel wat bomen zijn ondertussen al kaal, en ik sta vol verwondering te kijken naar dit natuurverschijnsel. Een eindje verder staat een partij populieren in de lucht te priemen. Bijna allemaal zijn ze volledig kaal, maar een paar hebben zowat nog al hun bladeren??? Ze staan daar bijeen te staan, in dezelfde grond, in het zelfde klimaat, dezelfde wind... Waarom hebben die enkele nog al hun bladeren en zijn alle andere kaal ? Gek.

Maar misschien ben ik wel gek dat ik mij over dergelijke feiten zit te verwonderen. Maar voor mij is heel de natuur één groot wonder. Onlangs las ik dat men ontdekt heeft dat het wortelstelsel van een boom niet alleen bepaalde gelijkenissen vertoont met de werking van de hersenen, voor een groot gedeelte zouden ze ook echt werken als hersenen... Steeds meer ontdekt men dat planten niet zo maar staan te staan, ze zijn blijkbaar ook voorzien van een zeker "verstand". Ze reageren op zaken, ze "praten" tegen elkaar, ze bewegen op basis van bepaalde oorzaken (weliswaar traag, maar toch !à  Een wortel van een boom merkt een soort gift in de bodem. De wortel sluit zich af, maar geeft ook seinen aan de andere wortels, niet alleen van de eigen plant, maar ook naar de planten van dezelfde soort rond zich. (Planten lijken wel wat racistisch ! - Of misschien praten ze gewoon een andere taal, en begrijpen ze elkaar niet)

Hoe meer men weet van de planten, hoe meer we een zeker bewustzijn ontdekken !

Ik stel me vragen over het vegetarisme... Veganisten en vegetariërs vermijden het te eten van voedsel die ven dieren afkomstig is. In het Jaïnisme, een soort veganistische godsdienst, heeft men een extreme eerbied voor het "leven". Men kijkt zelfs goed waar men de voet neerzet, om toch geen miertje of klein beestje kwaad te doen... Nu men steeds meer bewustzijn vindt bij planten, lijkt me de plant ook te behoren tot "het" leven, het bewuste leven... Als we dat idee doordenken, wat moeten, wat mogen we dan nog eten, als we een extreme eerbied hebben voor het (bewuste) leven?

(Gandhi was Hindoïst, maar heel sterk beïnvloed door het Jaïnisme. Hij was opgegroeid in een dorp vol Jaïsme.)

Ik, vanuit mijn westerse opvoeding, bekijk het gewoon anders... Zowat alle bewuste leven leeft ook van ander leven. Waarom zouden wij dat dan niet mogen en kunnen ?
Ik blijf er wel bij dat dit niet betekent dat we zo véél vlees moeten eten !
Ik pleit voor een voeding met veel afwisseling, en veel soorten vitamines en bouwstoffen. Wij, net zoals alle andere leven, maken deel uit van het geheel.
De plensregen spoelt de wereld en de lucht schoon van alle vervuilende stoffen. Met het water dringen voedingsstoffen (veelal opgebouwd uit deeltjes van "gestorven" leven!) de bodem in, en vormen de nieuwe voeding voor de planten in de komende lente en zomer...

Mocht dit niet zo zijn, dan zouden die voedseldeeltjes veel meer aan de oppervlakte blijven zitten, zouden de planten veel oppervlakkiger wortelen en minder bestand zijn tegen de wind en het water... Het hangt allemaal aan elkaar.
De grote cirkelgang van het leven.

Nee, niets gaat echt dood... Het wordt verteerd, uiteen gerafeld, en komt weer in het leven terecht.

Och, ik heb wel meer gekke gedachten... Heb je ook al verbaasd gekeken naar de gelijkenis die er is tussen een atoom en een zonnestelsel? Heb je ook al bekeken dat, als je de sterrenstelsel bekijkt, die ook weer datzelfde patroon van het wortelstelsel van een plant, van de signalen die je ziet als je de werking van de hersenen in beeld brengt ?

Dan dank ik... droom ik?... zijn we een heel klein onderdeeltje van een ontzaglijk levend universum ?
Zijn we op deze aardkloot nog kleiner dan een Higgs-deeltje ?
Wat is de "lijm" die atomen samenbrengt tot cellen? Wat is de lijm die cellen samenbrengt organismen? Wat is de lijm die organismen laat samenwerken tot een dier, .... een mens ?
En hoe kan men al die kleine onderdelen er toe brengen te denken...
te vertellen over dat grote wonder ?

djudejdu

ik voel me zo klein...

tot de volgende ?

Het wonder van de knie...

't Is niet te geloven, nu, anno 2013 hebben twee dokters een "onbekende" gewrichtsband in de menselijke knie "ontdekt".
(Onbekende tussen haakjes, want in achtienhonderd en een sjiek vonden ze diezelfde gewrichtsband ook al eens, maar ze waren dat vergeten...)

Nu weten ze waarom veel geslaagde operaties toch niet het verwachte resultaat gaven, ze hadden gewoon die gewrichtsband over het hoofd gezien. Als reden geeft men op, dat door de kijkoperaties, men eigenlijk niet het geheel ziet, maar alleen dat kleine gebied dat men aan het opereren is...
Met andere woorden, men keek niet verder dan zijn neus, of liever het gebruikte camera'tje lang was.

Men was zo zeker van zichzelf, dat niemand het ook nog maar de moeite achtte om de knie nog eens echt van dichtbij te bekijken. Men gaat Mars gaan bekijken, ja, maar de eigen knie ? Ho maar !
Ergens ergert mij dat.
Misschien ben ik wat overgevoelig aan kijkoperaties, en zeker aan deze aan de knie, want onze Koen is daardoor gestorven, maar overgevoelig of niet, het is echt niet normaal dat men nu pas een gewrichtsband vindt ! Dat men een miniem pietepeuterig microscopisch onderdeel over het oog zou hebben gezien, daar zou ik nog wat begrip voor hebben, maar een gewrichtsband is niet zo'n pietpeuterig item ! Bovendien is het een onderdeel van een gewricht, die men al miltioenen keren heeft opengelegd, uitentreure heeft bestudeerd, er heeft over gedoceerd, waarvan men de werking heeft uitgelegd en gedemonstreerd, waarvan op bijna ieder bureau van iedere dokter een plastic kleurig modelletje staat, want de knie is een teer en fragiel onderdeel, en de dokter is blij dat hij didactisch en aanschouwelijk materiaal bij zich heeft om u, slachtoffer, te kunnen uitleggen wat er u hapert... Niet dus, want niet alleen het voorbeeldje is onvolledig, ook de kennis is onvolledig.
En men opereert dus maar, zonder echt het probleem terdege te hebben onderzocht.

Het blijkt dat, als er aan dit pas ontdekte gewrichtsbandje iets hapert, de knie nog steeds kan doorslaan naar de verkeerde kant...

Ik heb een vraagje... Is er niemand die ooit van het kniegewricht een computersimulatie heeft gemaakt? Want mij lijkt dat men ook uit een degelijke simulatie had kunnen ontdekken dat ze een onderdeel over het hoofd zagen. ????

Dames en heren, lijders van een geopereerde maar niet herstelde knie, er is hoop ! Men heeft het verloren onderdeel terug gevonden.
djudedju

Heren wetenschappers, was ik van u geweest, en had ik die gewrichtsband (terug)gevonden, dan zou ik gepoogd hebben om mijn confraters en collegae in alle stilte te verwittigen, zou ik zeker geen poeha gemaakt hebben, want ik zou beschaamd zijn, beschaamd al die jaren naar buiten toe wijsheid te hebben gespuwd, die in feite dwaasheid was...
Maar blijkbaar hebt u, heren wetenschappers, geen greintje schaamtegevoel, dus, mocht u uw job verliezen, dan kunt u, met deze eigenschap nog terecht in de politiek. (Gek, het valt mij op dat daar al veel dokters zitten !!!)

Maar genoeg gelachen... Ik denk dat deze "ontdekking" misschien een goede zaak is! Misschien zullen de heren medische wetenschappers nu wakker schieten en beseffen dat de kans er steeds blijft dat zij en al hun voorgangers iets over het oog hebben gezien, dat moeilijkheden misschien we een heel andere oorzaak hebben dan ze nu denken.
Misschien beseffen ze nu plots dat het niet, nooit, voldoende is om voort te gaan op de studies van vroeger, maar dat men alles moet blijven bestuderen om het echt en volledig en in een volledige samenhang te leren begrijpen. Telkens weer, van nul vertrekken en zijn bevindingen vergelijken met de kennis van vroeger. Telkens weer, bij terugkerende onbegrijpelijke moeilijkheden, de studie herbeginnen, zoeken naar de verklaring en zo mogelijk de oplossing.

Ik weet dat dit niet de gemakkelijkste manier is, maar het is de enige goede manier.
De geneesheren van nu, doen mij dikwijls denken aan slechte leraars. Ik heb meer dan een leraar gehad, die ooit, aan het begin van zijn loopbaan, vol enthousiasme, en vol ijver een cursus had samengesteld, en na dertig jaar nog steeds diezelfde cursus doceerde, zonder ooit ook maar een aanpassing te doen naar de nieuw verworven kennis. (Ik heb gelukkig ook veel grandioze en uitstekende leraars gehad, die het enthousiasme van de eerste dag hadden behouden en dit uitstraalden naar de leerlingen.)

En deze wijsheid moet ook voor ons, in om het even welke rol wij staan in de maatschappij, een les zijn ! Wij zijn nooit afgestudeerd, wij moeten ons, ons leven lang bijscholen om volwaardig lid te zijn en te blijven van de maatschappij !
Amen

tot de volgende ?