Carrefour op het kruispunt

Image by Getty Images via Daylife

Wie een beetje Frans spreekt zit nu te grinniken...Kruispunt op het kruispunt...
Maar wie werkzaam is in een van die vele vestigingen die sluiten, zal niet kunnen lachen met dit dwaze woordspelletje...
1672 mensen die werkloos worden? Nee, het zijn er een pak meer, want de restaurants Lunch Garden die hokt in de Carrefourvestigingen verliest überhaupt ook een deel cliënteel, want eten en boodschappen werden veelal in een beweging genomen voor dit type restaurant.
Bovendien heb je dan ook nog de toeleveringen, waar in ieder geval minstens een heel pak vrachtwagenritten verdwijnen...
En dat alles voor de God -summum inter pares - , zijne Heiligheid Winst...
Het voelt zo onrechtvaardig, maar het is een onverbreekbaar onderdeel van het kapitalistische systeem waarin we leven.
Om het heel eenvoudig uit te drukken, je zet je geld op een spaarrekening opdat het zou renderen. Heb je veel meer geld, dan beleg je het in aandelen. Opdat het nog meer zou opbrengen. Aandelen, dat zijn in feite onderdeeltjes van - in dit voorbeeld - de Carrefour... Als die aandelen niet genoeg opbrengen, dan ga je ofwel die aandelen verkopen, desnoods met wat verlies, om iets beters aan te kopen, of je gaat als mede-eigenaar van Carrefour van je oren gaan maken omdat er te weinig rendement is van je geld... Rendement, dat is winst voor het bedrijf, waar jij een stukje van krijgt...
De spaarder die belegt in aandelen grijpt dus alsdusdanig rechtstreeks in in het kapitalisme, in het systeem van steeds weer, steeds meer winst...
Eigenlijk doe je dat ook al met je gewone spaarrekening of spaarboekje, maar daar is de link naar Carrefour er niet of toch niet zo duidelijk, daar zijn de risico's verdeeld over vele, vele bedrijven...die je als spaarder niet kent, ook niet wil kennen, en waar je geen binding mee wilt hebben, en daarvoor opteert voor een vaste rente.
Maar in alle gevallen, hoe je het ook bekijkt, ben jij, als spaarder, een klein radertje in het geheel dat voortdurend opteert voor meer groei, meer winst.
Met ander woorden, we zijn in feite allemaal kapitalisten, 't zij kleintje, 't zij groot...

Hoe gek het dus ook klinkt, wellicht staan de getroffenen van de sluiting nu te jammeren, maar kijken ondertussen hoeveel hun spaarcentjes opbrengen in hun spaarsysteem. Om het anders te zeggen, het feit dat de aandelen van Carrefour stijgen wordt als winst gezien door degenen die nu zwaar getroffen worden als afgestoten werknemer van datzelfde Carrefour...

Ik weet wel, die werknemer speelt in dat kapitalistische spel maar een heel microscopisch klein rolletje, maar het rolletje is er...Want we leven met zijn allen in dat systeem.
We snappen dus wonderwel wat de zwakte is van dat systeem, het houdt geen rekening met de mens in het geheel. Maar het alternatief een soort commune-systeem (om niet te zeggen communisme) is al even zwak, omdat daar dan de reden voor de groei en de inzet vervaagt, ja verdwijnt, omdat het niet meer rechtstreeks te voelen is. Dit systeem is dus al even zwak, zij het op een andere manier.

De ervaring heeft ons geleerd, dat een sociaal kapitalisme het meest ideale is (zonder ideaal te zijn), maar het blijft een voortdurend gevecht om het sociaal aspect in het geheel te bewaren. Het zal dan ook steeds nodig blijven om binnen het kapitalistische systeem, een systeem van waakhonden in te bouwen, teneinde het sociale te blijven waarborgen. Die rol van waakhond, die is opgenomen door de vakbonden.

Maar het blijft, de Carrefour is een duidelijke illustratie, een voortdurende heen en weer getrek. Als we het grote geheel bekijken, dan is het kapitalisme van nu héél sociaal te noemen, in vergelijking met het kapitalisme van de negentiende eeuw, maar de strijd blijft duren. Ik meen dat de macht eigenlijk nooit volledig in het ene noch in het andere kamp mag terechtkomen. Wint het kapitalisme, dan verdwijnt het sociale, winnen de vakbonden, dan verdwijnt het kapitalisme en daarmee industrie, inkomen, tewerkstelling... dan verdwijnt het motief zijn kapitaal te investeren voor de winst...

Met andere woorden, het is des mensen...een voortdurende niet-oplossing... een benaderen van een niet haalbaar ideaal.

In de meest ideale matschappij heb je dus een kapitalisme met een quasi even sterke vakbondsvleugel er tegenover. Van zodra één van de partijen de overhand dreigt te krijgen, dreigt ook het onevenwicht.

We moeten dus pleiten voor een sterke vakbond in een sterke kapitalistische wereld... Om zo tot een maatschappij te komen waarin het goed is om leven, dank zij een voortdurend gevecht om het precaire evenwicht... 't Is maar dat we het beseffen en van alle partijen uit weten waarvoor we elkaar van node hebben...

maar het is in al zijn menselijkheid onvolmaakt per definitie

tot de volgende ?