Blaffen

Image by David Reeves via Flickr

Zoals ik had voorzien zijn mijn beide honden geëuthaniseerd ... De veearts zag ook geen andere mogelijkheden meer, net zoals ik had gedacht. De veearts deed het nodige, met mij er bij, in de garage, buiten het zicht van Anny, die het wel even kwaad had.
Het is raar zo zonder honden, geen geblaf, geen stil janken meer aan de deur om even buiten te mogen om te plassen, geen hondenogen die iedere hap van je eten aandachtig volgen (één hond links, de andere rechts van mijn stoel), in de wetenschap dat er altijd een stukje overblijft voor hen... De kippen krijgen nu dat hapje.
En wat het blaffen betreft, dat doe ik zelf... Ik zit met een zware bronchitis (heb de dokter laten komen!!! en dan moet het al erg zijn!) en door die zware hoest maak ik de blaffende geluiden...
Gisteren heb ik bijna heel de nacht liggen hoestensten (in overtreffende trap), maar vannacht was het na een paar uur oefenen weer wat beter, en ik heb vannacht geslapen, toch na die hoestsessie.
Nu zit ik hier, te bloggen met korte hoestonderbrekingen...
Maar geen schrik, onkruid vergaat niet.

Buiten is het nat en vuil weer, buiten de grote hopen sneeuw door de bulldozer op het veld gekieperd, is bijna alle sneeuw weg. Van mij mag het koude weer wat achterwege blijven, we hebben ons deel gehad. Maar zo'n strontweer als vandaag, dat hoeft ook niet. Geef mij maar een vrolijk lentezonnetje, met een wat warm aanvoelende wind, en botten die zwellen aan de bomen. Maar ja, ik heb goed te willen, we kunnen het weer niet commanderen hé. (Misschien maar best ook, wedden dat het nog veel slechter zou zijn dan nu? Bij mij de zon, en bij mijn buur een malse regen voor zijn pelouse...)

1 maart is het negen jaar dat onze Koen is gestorven. Het kan raar klinken, maar met de dood van de honden, komt ook die dood weer de kop opsteken. We hebben op onze levensweg al heel wat keren afscheid moeten nemen, maar een kind verliezen, dat is anders, dat snijdt veel dieper. En het gaat niet over. De scherpe kantjes gaan er wel wat af, maar het blijft een bewust missen. Bij vader, moeder deed het ook pijn, maar ergens is dat anders, je weet dat je eens je ouders zult moeten afgeven, maar een kind hoort jou te overleven.

En nu, met die bronchitis, het wakker liggen, de honden...komt alles weer wat scherper naar boven. Bovendien - het is gek - van zodra er iets is, heb ik ook weer meer pijn in de rug, zit ik weer met uitstralingen in mijn linkerbeen en kruip ik 's nachts nu en dan uit mijn bed, ga op het toilet zitten, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te doen minderen. Kortom, door al die dingen, ik voel me niet echt lekker in mijn vel, en weet dat het nu nog wel een tijdje zal duren, ik zal ook bij Anny die stijgende verstrooidheid en afwezigheid zien toenemen, tot die datum van 1 maart weer wat voorbij is, en we weer in het oude stramien terugvallen.

Sorry, dat ik jullie, lezers wat als klankbord gebruik om ne keer mijn hert te luchten. Want, het is gek, ik kan die dingen niet uiten in een gesprek. Zo'n blogje is net onpersoonlijk genoeg om eens die dingen van me af te zetten...

Straks ga ik bij Frederik verder zijn kwampjoeter in orde zetten...met Ubuntu ! Zijn windows was plots helemaal weg. Wellicht een of ander beestje, en dan mag pa opdraven om hem te depanneren. Ik heb hem aangeraden Ubuntu te nemen, daar hij dan alvast geen virussen meer zal hebben..
Maar gisteren heb ik een heel eindje zitten sukkelen om internet binnen te halen... Bleek dat Frederik, in zijn zoekwerk naar de fout in zijn Windows een kabel verkeerd had aangesloten...djudedju...en daardoor mag ik vandaag gaan voortdoen...

tot de volgende ?