België boven... ?

Image by verbeeldingskr8 via Flickr

't Is zo ver, ons Koninkrijk der Belgen heeft er nu ook een.
Een kleintje, maar toch, lang niet iedereen heeft er een!
Wij dus wel.
Een zatteliet. Een kleintje, en omdat er hier niets meer te onderzoeken of op te lossen is, hebben de vroede vaderen besloten er eentje tot in de hoogste sferen te sturen om de zon te bestuderen. Kwestie van die laatste warme zomer.
Hoeveel miltioenen dat spelletje gekost heeft wil ik zelfs niet weten, alleen ben ik benieuwd hoeveel arbeidsplaatsen er zouden kunnen gecreëerd worden met dat wegvliegende geld... Want, in deze periode van crisis, denk ik dat dit wel de allereerste zorg is, of zou moeten zijn. Niet dus, niet in ons Koninkarm. Alhoewel, de koning zelf...

Wellicht zal men te laat ontdekken dat het daar, dicht bij die grote bol, te warm is voor kleine Belgische zattelietjes, en krijgen wij nog één opgewarmde bip te horen, en dan niks meer. Alle werklozen zullen in de ledigheid van hun dagen, kunnen genieten van het geluid van die opgewarmde kreet, terwijl ze in doffe verdoving voor hun teeveetje zitten te zitten.

Van mij mogen ze het oplaten van zattelieten rustig overlaten aan de Kamerikanen, de Roeskis en de Chinoiserietjes... Dat zijn grote landen, met veel grotere schuldenbergen dan wij.
Die kunnen dat beter verteren, hebben meer ervaring in het hebben van schulden, en ze zijn zo groot dat geen deurwaarder ooit durft bij hen aan te kloppen. Bij ons in ons kleine Absurdistan, kloppen Europa, de VN, de UNO en een heleboel andere mastodonten voortdurend op de deur (want de bel doet het niet)...

Ik heb eens gezocht of er ook landen zijn zonder schulden.
Neen.
Of ik heb er toch gene gevonden.
Eigenlijk leven wij op deze aardkloot in een voortdurende staat van faling.
En geen curator te zien.
Ook geen uitverkoop.
Iedereeen doet voort en reclameert op de andere die schuld hebben.
En dan zijn we verwonderd dat de economie als een zeepbel uit elkaar spat.
Wat doen grote blazen vol niks anders ?
Och, er zijn er die denken dat zij zelve curator kunnen spelen! Zij noemen zichzelf minister. Maar eigenlijk mogen ze die ster er aflaten, mini is op zich al veels te groot.
(Ik zit regelmatig te denken wat je van mijn teksten maakt als je het door de vertaalmachine van Google haalt???? Al mijn dichterlijke vrijheden moeten dat machine in de gordijnen jagen!)

Nu we toch stillekens bezig zijn om ons in het heelal te wagen, vraag ik mij af of ze daar niet ooit de markt zullen ontdekken??? Want dan zal die markt meteen ook ons kennen, en op de marktdag, achter het kosmoshuis, is er dan openbare verkoop van de aangeslagen goederen... Te koop één aardkloot, één... In belabberde toestand, stervende natuur en en alleen in het bezit van schulden... Geen schrik, we zijn zo slecht dat we toch niet verkocht zullen geraken. Kunnen we rustig verder de boel naar de kl. (voor de vertaler: testikels) jagen.

djudedju. (geen vertaling mogelijk)

Maar wij hebben nu onszelven verheven boven een heleboel anderen, en jagen vanuit ons faillissement een satteliet naar de zon. Moet kunnen. In een wereld vol idioten is heel veel mogelijk. Zelfs zattelieten vanuit Rusland omhoog jagen, want zelf hebben we de middelen niet. Dus liften we maar wat. Een zatteliet die raketjestop doet. Moet mooi staan als cartoon, in het gerenommeerde "Science"...

't Zou natuurlijk kunnen, dat we onze oude roots hebben gebruikt, en dat we dat piepkleine zattelietje gewoon in die grote roeskiraket hebben binnengesmokkeld???

We hebben al een paar keer met een diergelijke raket een ambetanterik de lucht ingejaagd, maar ze komen altijd terug. Nederland heeft het ook al geprobeerd, met evenveel sukses. Hopelijk moeten we de verblijfkosten niet betalen, want we hebben er eentje zitten die er nu al wel heel lang verblijft. Anders wordt onze schuldenlast nog wat groter. Maar ach, wie trekt zich daar wat van aan??? Zoals ik hier op een virtueel blad zit te bloggen in de wolken (in the clouds), zo leven wij eigenlijk voortdurend...in een virtueel staatje, dat eigenlijk niet meer kan bestaan door zijn schuldenlast, maar niemand wil het hebben, dus blijven we zitten en spelen met de knikkers en de zattelietjes.

Sjongejongejonge... kijk, dat doe ik nu eens dolgraag zie, zo giftig humoristisch schrijvelen. Met een virtuele pen die druipt van het virtuele gif...

De barometer zakt tot stormniveau, en als ik buiten kijk schijnt de zon vrolijk. Zelf ons weersysteem is failliet.

tot de volgende ?