Begroavinge ?

Image by Michel Coumans via Flickr

Toen wij vanmorgen naar Melle reden voor een rommelmarkt, zijn we drie kerken voorbijgereden waar een begravingsmis bezig was...Eentje zelfs waar je het volk gewoontegetrouw zag buitenstromen, en van de cafe rechtover naar de kerk zag instromen om "ter offerande" te gaan...
Of, mensen die gewoon eens acte de présence geven aan de familie, maar het liefst niet te lang in de kerk willen zijn. Want, het gezegde luidt: Als je 't gat van de paster gezien hebt, dan is heel je dag naar de kl... Dat het gezegde nog dateert uit de tijd van de latijnse missen met de pastoor aan het altaar, de rug naar de parochianen gekeerd, dat doet niets af van de geest van het spreekwoord.

Dan zit je daar in de kerk...treurend om het ontvallen van een beminde persoon, en de lange rijen ter offer gaanden schuifelen voetje voor voetje voorbij, kijkend of je hen wel gezien hebt...Ze waren er ook !

In "de" Limburg zag ik het anders, daar was de offerande na de mis. Wie er was en het doodsbeeldeke wilde, moest blijven zitten tot de mis uit was...Maar ook daar zullen er wel geweest zijn die binnenwipten op het moment dat de eersten met het sanctjen in de hand buitenkwamen...

Gek... Net of je daar mee je schuld inlost tegenover de dode of tegenover zijn of haar familie. Net of vriendschap, medeleven een soort schuld is... Net of je nog één keer de parade moet doen voor het slachtoffer volledig verdwijnt. Politiekers haasten zich van de ene kerk naar de andere, om overal tochgezien te worden, maar de meesten die er zitten doen eigenlijk, zij het in één kerk, krek hetzelfde. Zich tonen, zich manifesteren.

En dan buiten, "Ewel, der was wel véél volk hé!" "Ja, wat wilde, zo'n grote familie" of "Zo'n jonge mens" of nog een van die andere dooddoeners. En ook de familie weet zich een klein beetje getroost door die vele sympathiebetuigingen... Niet dat het er echt iets aan doet, maar allee, er was toch veel volk, we hadden zelfs sanctjens te kort.

Op de begrafenis van mijn schoonvader zag ik ooit de koster, die de doodsbeeldekens g uitdeelde, een beeldeke weigeren aan iemand... Toen ik hem na de mis om uitleg vroeg, verklaarde hij dat dat zo'n verzamelaar van beeldekes was, en dat het zijn derde keer was dat hij aanschoof... Want doodsbeeldekens zijn een gegeerd verzamelobject.

Ik vraag mij af wat mijn gevoelens zouden zijn, moest ik op een rommelmarkt plots het doodsbeeldeke van mijn zoon, of vader, of moeder, of broer, of schoonvader, schoonmoeder of... of... zou zien te koop liggen...

Op die heel oude beeldekens, daar stonden soms prachtige houtsneden op, van gekende kunstenaars. Nu is het meestal een foto van de overledene, of een foto van een kale winterboom...

Gek wat er allemaal door je heen gaat, gewoon, met die begrafenissen voorbij te rijden. Heb jij dat ook ? Of ben ik de enige gek op deze wereld die geraakt wordt door die dingen?

tot de volgende ?