op bezoek

Deze namiddag gaan we nieuwjaren bij tanteke...Ik zie er een beetje tegen op, er is zo weinig waarover je met haar kunt praten.
Er zijn mensen waar je graag naar toe gaat, omdat je er altijd opeen goed gesprek kunt rekenen, of gewoon positieve mensen, waar je "opgeladen" weer buiten komt... Tanteke zit ergens in de tegenovergestelde hoek...Je kunt er geen zinnig gesprek mee voeren, en ze straalt gewoon mistroostigheid uit. Ze snapt niet dat ze het feit van weinig of geen bezoekers alleen aan zich zelf te danken heeft. Niemand gaat graag op bezoek bij mensen die niets doen dan klagen. Maar hoe kun je zoiets zeggen tegen mensen die alleen luisteren naar hun eigen miserie ?
Ik probeer altijd het onderwerp van mijn ziekte en pijn zo kort mogelijk te houden. De mensen vragen er naar, je moet dus wel er over praten, maar ik hou dat bewust altijd zo kort mogelijk. Ik weet dat anders het bezoek bij de mensen in het vakje "zeuren" zou gecatologeerd worden, met als gevolg geen of veel minder bezoekjes. Je moet proberen dat het bezoek als "goed" of "leuk" gecatologeerd wordt in het menselijk geheugen.
Daarom mag je ook niet zelf gaan "zwemmen" in je eigen leed, anders raak je er zelf ook niet uit. Bovendien is het feit dat je véél méér pijn voelt als je met die pijn bezig bent. Je moet steeds proberen iets te vinden die de aandacht wegleidt van de pijn, of dat nu geestelijk of lichamelijke pijn is. Ik ken jammer genoeg beide, en ja, ik ook heb momenten dat ik plots aan 't verdrinken ben...maar dan, meer dan ooit is het tijd om je gedacten op iets ander te zetten...
Makkelijk ? Niet altijd... Soms kan de pijn zo alles overheersend zijn dat je moeilijk iets vindt die je gedachten wegleiden van de pijn. Maar ook dan moet je bewust proberen iets te doen, om het even wat, maar doe iets ! Laat je niet wegzakken.
Kijk, morgen ga ik naar de rommelmarkt te Gent...Denk niet dat ik daar geen pijn heb, meestal verrek ik er van de pijn...Ik kan immers niet goed staan, ik kan niet goed stappen...Maar die rommelmarkt heeft het grote voordeel dat je er wel eens dingen ziet die werkelijk je aandacht trekken, het hoeft zelfs geen enkele koopzucht op te wekken, gewoon nieuwsgierigheid naar het vreemde object is genoeg. Bovendien zie je er mensen, mensen die veelal dezelfde interesses hebben en waar je eens mee kunt babbelen. Anny zegt dan dat ik daar bijna iedereen ken, dat is niet waar, maar ik spreek wel heel veel mensen aan, en als je in dezelfde interessesfeer zit, dan heb je vlug een gesprek, ook als de mensen het gevoel hebben dat ze jou iets kunnen leren, of dat jij hen iets kunt leren...dat opent veel deuren...en al die dingen leiden de aandacht af van de pijn. En gaat het echt niet meer, dan zoek ik waar de "bar" is bij rommelmarkten binnen, bij buitenrommelmarkten is er altijd wel een café of een bar ingericht door de markters, en dan ga ik daar zitten en iets drinken. Zodra de pijn weer draaglijk is, ben ik weer vertrokken...
Ben ik in een echt slechte periode, dan neem ik mijn rolwagen mee. (Ook als het een grote markt is, waarvan ik weet dat er geen of weinig gelegenheid is om eens te zitten)
En, het belangrijkste !, ik vind dat "markten" veel belangrijker dan de pijn ! Het is naast een interessepunt ook een onderbreking van de gewone bezigheden, iets anders...dus iets dat de aandacht afleidt...(zie boven !)

Bovendien heb ik één ding gelukkig niet geërfd van mijn vader...zijn fierheid ! Toen ons vader ziek geworden was, was zijn ziekte goed merkbaar voor de buitenwereld, en ons vader wou niet dat iemand zou zien dat hij niet meer de sterke man van vroeger was...dus bleef hij veelal thuis. Ik ken veel zo'n mensen...er zijn er zelfs die mij vragen of ik het niet vernederend vindt om met een stok te gaan...Bah dju, neen, die stok is het middel om naar buiten te kunnen, en ik wil naar buiten ! Vroeger deed ik zelfs nog eens kleine wandelingetjes hier in de omtrek met mijn wandelstok, nu kan ik dat jammer genoeg niet meer...maar ik ben nooit beschaamd geweest op die stok, integendeel, dankbaar dat ik zo nog wat kan doen.
Ook dat zal wel een van de zaken zijn om pijn te verdragen, de pijn aanvaarden...maar ze nooit uit de achtergrond laten komen...Laat ze niet alles overheersen.

Heb je al eens buiten gekeken ? Als pepé van Wannegem gelijk heeft, dan staat ons een druipnat jaar te wachten...

Gisteren kwam Bart langs op zijn wekelijks bezoek. Volgende week zal hij er wellicht niet zijn, hij moet weer naar de Duitse Messe, de beurzen. Wellicht volgende maand ook weer naar Indië...Hij wordt nu ook gewaar dat "roem" een prijs heeft, hij wordt voortdurend met nieuwe mensen en nieuwvragen geconfronteerd en die allemaal bij hem terecht komen omdat hij nu al die prijzen won, en dus naam krijgt... Hij kan die mensen en hun vragen niet zo maar afschepen, maar het brengt een bijkomende druk... Hij is momenteel nog aan 't worstelen om een nieuwe "modus vivendi" te vinden... tja, alles heeft een keerzijde...Maar hij raakt er wel door, hij is een postivist!

tot de volgende ?