Wat moet je dan zeggen...

Ik ontvang zo juist het overlijdensbericht van Erik's moeder... Vijf minuten geleden stuurde ik nog een kaartje om hen te danken voor het mailtje ter gelegenheid van onze 39° huwelijksverjaardag...
Gek, 't is nu precies of je schreef dat bedankingskaartje zonder je iets aan te trekken van dat overlijden. Het is wel niet zo, maar je hebt schrik dat het wel zo zou overkomen.
Echt waar, Lieve en Erik, ik kreeg het overlijdensbericht pas nadien... Je weet wel dat ik op dt stuk nogal gevoelig ben. Mijn oprechte deelneming !

Deze namiddag moet ik dus ook nog naar tanteke, benieuw wat het daar zal zijn...

Heb je de berichten gehoord over de warmste november ooit ? En je moet maar buiten kijken om te zien dat er inderdaad iets geks aan de hand is...De meeste blaren zien er verkleurd en veelal verschrompeld uit, maar de meeste hangen nog aan de boom. Iedere dag ga ik naar de vijver om de afgevallen blaren uit te vissen, en er liggen er altijdwel wat, maar massaal is het nog altijd niet...Ook nog maar één morgen zagen wij wat rijm en we zijn 17 november !
39jaar geleden was het net als vandaag prachtig weer, we hebben foto's waar de bruiloftgasten in hun hemdsmouwen buiten stonden...'s Avonds was het een druk heen en weer geloop van al de gasten die eerst hun wagen moesten ontdooien vooraleer ze naar huis konden...Dat laatste zit er blijkbaar niet in voor vandaag... Ik vond die koude nacht heerlijk...om dicht bij elkaar te kruipen...

De kamer was ijskoud, want we hadden eerst nog ons bed moeten voorzichtig aftrekken, en het laken dat vol bloem lag door het raam uitschudden... Desondanks konden we jaren later nog bloem laten opvliegen als we de matras uitklopten... Dat was het werk van onder andere dat tanteke waar ik vandaag naartoe moet...

Waar is de tijd...Toen ik een feest gaf op ons zilveren jubileum, stelde ik vast dat toen al zo velen die er toen bij waren, er dan al niet meer waren...Ook dat de mode veranderde...Ik zocht de kaartjes van de gasten om die uit te hangen, maar in die tijd schreven degenen die naar het feest kwamen geen kaartje... Gek hoe alles verandert, en dat je dat pas vaststelt op het ogenblik dat je iets opzoekt... Wij hebben nog altijd al de kaarten liggen die we ontvingen op ons huwelijksfeest... De meeste zou je nu niet meer durven posten...Ook de smaak is veranderd, wat niet of nauwelijks veranderd is, zijn de flauwe moppen op die kaartjes...

't Was ook op een vrijdag, net als vandaag... En als je de menu bekijkt, dan werd er in die tijd niet gegeten maar gefret... Calorieën waren blijkbaar nog niet uitgevonden...

Luc is om zijn boe gekomen over de voedingsleer uit 1932... We hebben hier samen zitten lachen, en die sukkel zat met een valling en bleef er bijna in van 't hoesten... En weet je wat er in staat ? Het recept om eieren in te leggen voor de winter ! Ons moeder deed dat ook !...en als je dat nu zegt, dan bekijken ze je als een voorwereldlijk wezen... In waterglas, en als je dan keek in die bruine stenen oplegpot, dan stond daar water in, met op de oppervlakte een dun opaak laagje...Als je er met je (toen nog) kleine vingertje inprikte, dan brak het net als een flinterdun stukje matglas... De eieren kwamen van Henri Vermeersch, de vader van Marcel, een jeugdvriend die later droef aan zijn "eindeklokke" kwam.

Ik word dus wel degelijk oud...ik heb zo véél, en zo'n mooie, zo'n trieste, zo'n schitterende en zo'n doodsdoffe herinneringen, dat ik er heerlijk lang kan in dwalen...en dat is oud worden??? Het is heerlijk oud te zijn, en tijd e hebben om te dwalen in al de ervaring...

. . . is dat wijs worden ? ? ? . . . .


tot de volgende...