Ik ben wat later dan gewoonlijk, vanmorgen mocht ik de dag beginnen met een begrafenis van de echtgenote van een van mijn oude bestuursleden. We hebben daarvan geprofiteerd om nog wat boodschappen te doen, en zo was het "abij" 12 uur.
In Spa, Sol Cress, hebben we het goed gesteld, en zijn we gezond en wel weer thuisgekomen. Het hangde nochthans aan een draadje of we wel zouden kunnen vertrekken, Enige dagen voor ons vertrek was Anny gevallen in de keuken (uitgegleden over iets). Het was gelukkig zonder erg. Maar de avond voor ons vertrek gaan wij naar bed, en Anny doet blijkbaar een verkeerde beweging, en ze hoorde iets kraken...Blijkbaar moet er (door die val ?) iets gebeurd zijn, en door die beweging had ze plots een enorme pijn aan haar ribben.
Na enige tijd kon ze het bijna niet uithouden, maar gelukkig hebben we nog zo'n speciaal strak en breed rekverband, speciaal om de ribbenkast in te snoeren. Daarmee ging het gelukkig weer, maar het is nog altijd niet gedaan. Ze moet nog steeds rondlopen met die strakke band rond haar ribbenkast.
Enfin, het betert toch, en veel kun je daar niet aan doen, wat insmeren, wat pijnstillers en strak insnoeren...en hopen dat het rap geneest.
Binnen een paar weken zijn we nog eens in de ardennen, nu samen met collega Jef en zijn teerbeminde echtgenote Lut. Hopelijk stellen we het dan ook goed, en zit Anny dan zonder pijn.
Ik kreeg hier een mailtje binnen van een bezorgde vriend, die me wees op het feit dat het misschien onveilig was in mijne blog te zeggen dat we niet thuis zijn...Geen vrees, beste bezorgde vriend, mijn woning staat niet leeg...hij is gevuld met dog-sitters, fish-sitters, bird- en parrot-sitters,die bovendien ook nog op mijn bloemen passen en op de kippen, die hun taak zeer ter harte nemen, en dan hun moeder doen slapen in het kleine bed (een éénslaper) en zij in het grooooote bed van Oma en Opa....
Ze hebben deze keer zelfs de honden gewassen, en zouden ook de auto gewassen hebben, maar ze hadden geen sleutel en konden hem niet buiten zetten....
De rest van het huis draagt sporen van de bezetting.
Wie nog niet zo ver is, zit wellicht nog met zijn eigen vervuilende kroost, of is het vervuilen der kleinkinderen verwachtendededede...
Denk nu niet dat we daar door gestoord zijn, integendeel, kinderen en kleinkinderen dat zijn de enigen die een volmacht hebben om ook in huis te spelen en te ravotten...en kleinkinderen mogen wellicht nog meer dan vroeger ons bloedeigen kadeeën.(En die maakten er hier al de zoeten toeval van)
De laatste voormiddag zijn we met de wagen van Roland meegereden naar Banneux. Ik heb nog nooit zo'n groot bedevaartsoord gezien als daar, en zo prachtig ingekaderd in de natuur van de "Ardennes Bleues". We praatten er met een zuster die 35 jaar in de Filipijnen werkte. Ze kende Jan Decloedt, een toffe gast die heel lang geleden mijn chiroleider was...
Je ziet, de wereld is maar een marbol groot...
Tot de volgende
Geen opmerkingen:
Een reactie posten