Privacy

 

Er is heel wat heibel over het feit dat men drones zou inzetten om de coronamaatregelen te controleren...

Privacy is een modewoord.

Je moet al veel geluk hebben om er niet minstens één keer per week over te struikelen.

Ergens is dit logisch, want zeldzame zaken krijgen door hun zeldzaamheid een hoge waarde.

Privacy is héél zeldzaam !

Als je betaalt met een bankkaart, dan weet men niet alleen wat je eet en drinkt, hoeveel benzine je wagen slurpt, maar ook dat je daar waart op dat uur op die dag.

Je moet al verschrikkelijk zoeken om 5 kilometer van huis te gaan, fietsen, autorijden, zonder dat je een camera passeert.

In de steden wellicht geen kilometer, want daar struikel je zowat over de camera's, zowel camera's die "privé" zijn (bescherming tegen inbraak ? (Op de privacy?)), als "officiële" camera's, daar geplaatst door de gemeente in het kader van de "veiligheid".

Heb je een smartphone ? Ze kunnen precies bepalen waar je nu bent, op basis van de gegevens van de zendmasten.

Kortom, zodra je een voet buiten zet, ben je gezien. Letterlijk !

Die drones maken de dichtheid van het net van waarnemingen alleen nog wat fijnmaziger.

Ik maak me er niet meer druk om.

Ik kan het toch niet vermijden dat ze weten waar ik ben, wat ik koop, waar ik rijd met de wagen...

Als ze me nu 100 keer per dag waarnemen, of 120 maal... Het maakt niet veel uit.

Trouwens...

Ik zou niet de man of vrouw willen zijn, die zich onledig houdt met het kijken naar uw en mijn tronie. Ik heb helemaal geen interesse in uw verplaatsingen, en u wellicht niet in de mijne... Tenzij je behoort tot mijn "nest"... Want dan ik verschrikkelijk ongerust zijn in uw verplaatsingen, vooral bij sneeuw of ijzel, of als je heel verre verplaatsingen doet, of als je door dat verschrikkelijke drukke verkeer moet, en ik kan nog wat dingen opnoemen waarbij ik me wat ongerust maak... en weet je, dan zou ik misschien wel heel blij zijn, mocht ik beelden hebben van die camera op dat verschrikkelijke kruispunt, en zien dat je er veilig over gaat...

Maar ja, DAT is dan weer een schending van de privacy... Want ik zie niet alleen mijn kind, maar ook de uwe, en geef toe, dat is helemaal niet gepast !

Of toch ?

Als ik een foto maak van het prachtige stadhuis van Oudenaarde, en jij loopt daar ergens in beeld, dan moet ik, als ik die foto wil publiek maken, in feite eerst uw toestemming hebben... Anders zit ik te rommelen in jouw privacy... Dat is de wet.

Soms kan dit ook wel zin hebben... Stel dat je daar juist floreert met een dame die niet uw dame is?

(Al zou ik je dan in de eerste plaats aan raden dat niet te doen op openbare plaatsen...)

Privacy... te gek om los te lopen.

Iets wat we steeds meer aan het verliezen zijn, en eigenlijk al niet meer hebben.

djudedju

Teloorgang van een vereniging

 

2020 - Jaar van Corona (Covid-19)

Bijna een gans jaar leven we zowat op ons eentje... Afgesloten van de gemeenschap en dus ook afgesloten van alles wat verenigingsleven is...

Geen Samana (ziekenzorg) bijeenkomsten, geen OKRA, geen toneelvoorstellingen, geen repetitie van het zangkoor, geen bloemschikken, geen Crea, geen... Geen... Geen.

Geen.

De meeste mensen leven in de verwachting dat, zodra Corona tot het verleden behoort, de talrijke verenigingen gewoon weer zullen opstarten en alles zal weer als vanouds zijn. Ik geloof dat niet.

Er zijn links en rechts mensen weggevallen, ook steunpilaren van de verenigingen.

Maar het is een bizar feit, dat mensen ook gewoontedieren zijn, dat wil zeggen dat, als ze gewoon zijn om iedere woensdag naar de kaarting te gaan, er zonder die kaarting ook schijnbaar geen woensdag meer is. Dit was indertijd ook het geval met de zondagsmis. Geen mis was geen zondag. En het invoeren van de mogelijkheid om ook op zaterdagavond je zondagsplicht te vervullen was op die wijze de eerste afbraak van een vast ritueel.

Door Corona zijn de mensen dus uit gewoonten gerukt, en ze hebben in die lange tijd geleerd dat het leven ook verder gaat zonder die vaste bijeenkomst. 

Er is ook sprake van enige wrevel tenopzichte van de verenigingen. in de meeste gevallen is er een lidgeld te betalen, en nu hebben ze niets gekregen voor dat geld. (Bij ons geeft Okra ons de lidkaart voor 2021 gratis, omdat we niets hebben gehad aan de lidkaart van 2020... Prachtig initiatief, die echter alleen haalbaar is als de vereniging financieel deze geste aan kan !)

Maar het is niet alleen het lidmaatschap, er is niet alleen het honkvast zijn, er is ook het feit dat je geleerd hebt om die tijd in te vullen met iets anders. En terug naar de vereniging betekent afstand doen van de nieuwe gewoonte.

Het is allemaal niet zo makkelijk.

Ik werkte in een beweging, en moest me aanpassen aan het fenomeen van de televisie. Ik moest bijvoorbeeld geen vergaderingen meer beleggen op de woensdagavond, want als er voetbal was op TV, was dat steeds de woensdagavond, en de interesse voor het voetbal was sterker dan de interesse voor de vergadering. Dit bewijst dat je als vereniging ook de concurrentie krijgt van TV en vooral van serie's en van voetbal. Iemand die iedere dag of iedere dinsdag kijkt naar een reeks op TV, zal daarvoor thuisblijven. Eén winstpuntje is dat je - als je daarvoor betaalt in je abonnement) ook nog nadien kunt kijken naar die reeks, of het kunt opnemen om nadien te bekijken.

Wie vroeger op verlof ging miste een deel van de reeks, nu niet meer als hij beschikt over de technologie.

Maar net dat is ook een moeilijkheid - waar niet genoeg rekening mee wordt gehouden - .

Okra en Samana hebben veel oudere leden, en net daar vind je nog verschrikkelijk veel mensen die geen smartphone, geen computer, geen tablet of wat dan ook hebben. Er zijn er zelfs veel die geen bankkaart hebben, of die deze niet gebruiken. (Banken houden daar absoluut geen rekening mee en dwingen die mensen om zicht te laten helpen door anderen, wat een enorm verlies van zelfredzaamheid betekent voor die mensen! )

Conclusie ?

Ik vrees dat na Corona, voor veel verenigingen het zeer moeilijk zal zijn om her op te starten. En dan heb ik het niet eens gehad over het feit dat veel verenigingen door dit verschrikkelijke jaar, ook moeilijkheden hebben om het financieel te houden...

Nee, 2020 zal naar mijn gevoel voor het maatschappelijke leven nog heel lang nazinderen !

Bubbeltje

 

Met kerst zal het hier maar flauwkens zijn... Ik mag maar twee knuffels uitnodigen. Maar wie of wat zijn je knuffels?

Ik knuffel nooit met zoon of dochter, schoondochter of kleinkinderen.

Knuffelen ligt voor mij op een ander vlak... een vlak dat al maanden uit mijn leven is verdwenen.

Met anderen ?

Ik ben ook niet de zoentjes-gever.

Voor mij is een oogje-pinken, een vriendelijk duw, een schouderklop... al heel wat. 

Ik ben geen knuffelaar.

Meer zelfs, ik kan er niet goed tegen dat er mensen elkaar zitten te knuffelen in mijn bijzijn. Dat was iets wat ik thuis zowat nooit zag, en wellicht daardoor vind ik het niet echt gepast. Dat hoort ergens in het vakje intimiteit, en dat woord houdt voor mij in dan het dan ook intiem moet zijn, niet in bijzijn van anderen.

Dus knuffelen? De enige uitzondering die ik zo voor me zie, is een baby'tje... Zo'n heel klein brokje mens, daar kun je niet afblijven. Dat moet ik eens vast pakken, tegen me aandrukken, wiegen in mijn armen...

Maar eens ze de peutertijd voorbij zijn, is voor mij het echte knuffelen ook voorbij. Zo'n kleuter ga je wel eens vastpakken, maar al niet echt meer knuffelen als een baby. Hij (zij) is daar al te groot voor, moet al leren mens worden. 

Het is me heel duidelijk dat mijn "mens-zijn" verschilt van de meeste anderen.

Toen ik in de jaren 1960 in Brussel werkte, zag ik dat mensen van de trein stapten en hun kennissen een zoen gaven. Ik vond (vind) het raar. Dat was iets voor de Russen. Kroetsjov deed dat, voor de TV, en duidelijk niet gemeend. Zoentje met Kennedy, iemand waarvan hij eigenlijk het bloed kon drinken.

Maar blijkbaar was in Brussel - naar mijn idee import uit Wallonië, dat kussen bezig heel gewoon te worden.

Nu zie je het hier ook al als gewoon.

Niet voor mij.

Ik heb dus geen knuffel.

Dus ook niet echt een bubbel.

Ik heb alleen een bubbeltje... in het liedje van Willem Vermandere "Klein bubbeltje, klein bubbeltje, klein broekventje van mien..."  En tegen kerst heb ik zo'n klein bubbeltje bij me !

Mijn privé-knuffel.

Mijn bubbeltje blaft.

... een bubbeltjesblafje....

De bench staat al klaar, ik kreeg er een van Bart voor mijn Nieuwjaar... een beetje vroeg, maar ja, we knuffelen dan ook niet echt hé... Maar daarvoor zien we elkaar allemaal niet minder graag.

Ik ben wellicht wat antiek, een relikwie uit vroeger dagen... Ik voel me ook niet echt happy als ik anderen zie elkaar knuffelen, zoenen, vastklemmen... Voor mij is het dan precies of ik gluur. Dat is voor mij hun intimiteit. Niet de mijne. 

'k Zal nu niet meer veranderen... Ik hou van heel veel mensen, en dat moet niet zichtbaar zijn. Ze worden het zo wel gewaar.

Menslief ik hou van je, is niet een slogan om elkaar te gaan zoenen. Het is een slogan om vriendelijk te zijn, te helpen, te praten, te lachen, mee te leven met vreugde en verdriet.

Maar ja, DIE pater is ook al dood...

djudedju.

Stel...

 

Stel dat we de geschiedenis konden herschrijven... Hoe zou je dat dan doen?

Ik zou de mens al zijn drang naar bezit, naar macht ontnemen.

Laten wij eens een voorbeeldje nemen... Columbus lijkt me een mooie. Een schitterende zeeman, navigator, maar een luizige onderkoning en een betweter tot en met.  Hij ontstal de beloning die de koning had beloofd aan de zeeman die eerst land zag, en stak het profijtig in eigen zak.

Niet zo'n lieve jongen dus.

Maar eigenlijk was hij gewoon één van de velen, een stukje van de maatschappij ...

Maar als de mensen nu een anders waren...

Columbus was nog steeds een schitterende navigator, en huppelde blij als een kind het nieuwe onbekende strand op.

Hij maakte kennis met de bewoners, die hij Indianen noemde, want hij dacht Indië van de andere zijde bereikt te hebben. Hij schudde vol vreugde hun handen (Wat voor hen wellicht een raar gebaar was...) en gaf hen schitterend gekleurde glazen parels, en aan de hoofdman gaf hij zijn mooiste hoed, die met die struisvogelveren...

De hoofdman van de "Indianen" schonk hem een mooi bewerkte huid, zo zacht en soepel als hier nooit gezien was. Hij toonde zijn kostuum, gesneden uit dergelijke huid, en versierd met prachtige tekeningen die in de huid waren geschroeid.

Columbus en enkele van zijn mannen liepen rond in het dorp en schreven alles op wat ze zagen en maakten mooie tekeningen van de vreemde dingen. De Indianen keken verbluft naar het geschrift en naar de ganzenveder waarmee ze schreven. Columbus leerde hen wat geschrift was en wat ze ermee konden doen. Hij beloofde hen een geleerde te laten die hen deze kunst kon aanleren.

's Avonds bij het vuur vergeleken ze hun religies, zonder ook maar er aan te denken om de ander te bekeren... Je kunt immers zalig worden op allerlei manieren, elk op de zijne. Je hoefde ook niet klakkeloos alles letterlijk aan te nemen, je mocht en kon er over nadenken, er over discussiëren... Geloof was een individuele zaak, die eigenlijk alleen een soort moraal betekende, die uiteindelijk universeel was. 

De Indianen bezochten op hun beurt het schip, vonden dat het stonk en veel te klein was om in te leven, waarop Columbus hen uitlegde dat dit slechts een voertuig was, om hen te bezoeken en met hen handel te drijven.

Tot verbazing van de Indianen vonden de blanken het gele metaal mooi en ruilden het voor echt waardevolle dingen, zoals een mes en een lepel. Echt nuttige zaken. Toen een van de blanken iets wou ruilen voor kleine koperstukjes, lachten de Indianen. Geld kenden ze niet. Dus gaven de zeelieden hen les in deze manier van handel drijven.

Na enkele maanden verliet Columbus zijn India, de Indianen wuifden hem na, samen met enkele zeelieden die daar bleven. Op de schepen waren er ook Indianen die op hun beurt kennis wilden maken met het land van de blanken.

Op de reis leerden ze de taal en het geschrift, en leerden ook hoe de handel werkte in onze wereld.

Er was en bleef vrede, we ruilden goederen en kennis. 

Heel wat blanken reisden naar dat immens grote land, waar grond te over was, en ze leerden elkaar leven in samenhorigheid en in vrede met elkaar. Hun beschavingen smolten samen. Er was geen druk van het ene systeem op het andere, ze groeiden gewoon langzaam naar elkaar toe.

Er was voortdurend handel en de wereld werd voor alle inwoners weer een stuk beter om op te leven.

Samen.

Eén.

Geen dwang, geen dwingende wetten maar zinnige en nuttige leefregels

Geen ruzie tussen religies

Geen politiek

Geen rijken, geen armen

Jij bewerkte het land, en deelde je overschot. Een ander kweekte katoen, nog een ander weefde... en de boer kreeg zijn kleren en gaf aardappelen aan de ander. Het was niet eens echt ruilen. Het was..

samen - leven.

Het zou moeten kunnen hé ?

Geen overbevolking, geen druk, geen pressie.

Jij vond het leuk auto's te bouwen? Goed, dan deed je dat.

Hij vond het leuk brood te bakken?

Zij maakte wonder-lekkere taarten...

Hij maakte suiker

Er was geen druk... dus ook geen nood aan drugs, alcohol... Zelfs als je het leuk vond om te schrijven, te dichten, dan was dat een stukje van het geheel.

Waarom doen we dat niet ?

Waarom moeten landen bestaan?

Politiek?

Macht ?

Rijkdom?

Religie's ?

Menslief... Nu, in deze tijd waar we veroordeeld zijn tot eenzaamheid, voel je meer dan ooit dat je de mensen liefhebt !

Doe het dan !

Brief

Aan Corona,

Covid, 19

00000 Aarde

 

                                                                                                             Mater, 11 november 2020

Corona,

Vandaag is het voor ons een speciale dag, waarbij wij "De Groote Oorlog" gedenken.

Die grote oorlog woedde hier in onze contreien van 1914 tot en met 1918, en er vielen verschrikkelijk veel doden aan weerszijden.

Toen de oorlog zowat gedaan was, en een zwaar getroffen en wat ondervoede bevolking dacht te kunnen herademen, vonden jullie, virussen, het "HET" moment om een grootscheepse aanval te richten op de mensheid. De Spaansche Griep woedde over zowat heel de wereld, en maakte nog meer doden dan die verschrikkelijke oorlog. Maar wij, de mensheid, hebben het doorstaan !

Het was niet de eerste keer dat jullie, ziekteverwekkers dachten ons uit te roeien, maar het is je nog nooit gelukt, en ook nu zal het niet lukken !

Met de Pest halveerden jullie de mensheid, maar de mens herstelde en de mensheid floreerde beter dan tevoren.

Als wij onze geleerden kunnen geloven moeten jullie, in een heel ver verleden er één keer bijna in geslaagd zijn ons uit te roeien, en restte er niet meer dan enkele duizenden mensen op heel de aardkloot... Maar ook toen herpakten we ons, en zie eens met hoevelen wij u nu kunnen weerstaan, allemaal afkomstig van die paar duizend van toen !

Ik wil niet stoefen, maar het ziet er naar uit, dat wij niet uit te roeien zijn !

En let op ! Ook nu weer zijn wij al aan het herstellen van de eerste en zware klappen die we kregen, en wee u ! Oh onverlaat ! we hebben de eerste wapens gemaakt om u te verslaan en op termijn uit te roeien of verwaarloosbaar te maken in het geheel van de mensheid.

We hebben nu al minstens twee (en eigenlijk 3 als we het Russische vaccin mee tellen) vaccins ontworpen waarvan we nu al weten dat het u, snoodaard, quasi onschuldig, onmachtig maakt.

Als je je wilt terugtrekken zonder zelf haast uitgeroeid te worden, dan is het nu HET ogenblik ! Vade retro Corona !!!

Ik groet je niet met hoogachting, en ook met afnemende schrik, 

We winnen ook deze strijd !

Voorlopig dus geen wapenstilstand, tenzij jij je haastig terugtrekt en verdwijnt !

Groetjes,

Toontje en al die miljarden medemensen !!!

Dictatuur

 

Misschien ben jij een van de mensen die zich verwondert over het succes van Trump, alhoewel het duidelijk is dat hij (meer dan) dictatoriale neigingen heeft.

Ik niet.

Het is me al eerder opgevallen dat er een heel pak mensen zijn, die zich pas happy voelen als ze geleid worden. Als ze niet zelf moeten beslissen, maar dat een ander dat voor hen doet. 

De cijfers in Amerika wijzen ons dat ongeveer de helft van het mensdom zich goed voelt in een dergelijke situatie. Hoe moeilijker de situatie, hoe makkelijker het is als er iemand voor u beslist.

Wij zitten trouwens (in Vlaanderen) niet ver meer van een dergelijk iets, de manier waarop Jambonneke reageert op de oppositie (Gade gij da beslissen?), wijst daar duidelijk op, en ook hier zie je geen reactie van het volk...

Natuurlijk, je hebt dictatuur en dictatuur... Fidel Castro bleef geliefd, maar we kunnen dit niet zeggen van ene Pol Pot, die alleen maar macht had door dwingelandij. 

Er zijn dus gradaties in het dictatorschap !

Je hebt dictators die goed overkomen bij een groot deel van de massa, omdat ze uiteindelijk ook een deel goede of (en dat is niet hetzelfde) een deel sympathieke maatregelen nemen. Als we hier weer eens in eigen boezem kijken, dan zie je dat partijen die ageren tegen de vreemden, heel wat mogen doen van een heel deel van de massa, want er zijn heel wat mensen die zich bedreigd voelen door alles wat vreemd is, anders is, een andere taal spreekt, (hoe gek ook, denk maar op de Walen in dit verband), een andere huidskleur heeft, een andere godsdienst, ... Denk aan de muur aan de Mexicaanse grens bij Trump, die stelt dat het massale indringen van vreemden het werk bedreigt van de echte Amerikanen... (De gelijkenis met het Vlaams belang is groot hé ?).

Dat de aanhangers van de dictator ook bereid zijn met geweld en dreigementen hun leider te verdedigen, zie je ook nu in Amerika...

Toch kan een dictatorschap ook goed zijn...

Ons democratisch systeem is "uitgevonden" in het oude Griekenland, waar voor het eerst de leiders verkozen werden door een geheime stemming.

Maar net daar hadden zij, binnen die democratie, een mogelijkheid ingebouwd om tijdelijk een dictator aan te stellen. De duurtijd was strikt bepaald, en na de "ambtsperiode" moesten ze aftreden en meestal zelfs het land verlaten. 

Het voordeel van dit systeem was dat er heel snel kon gereageerd worden op bepaalde situaties, dat de reactie eensgezind was (willen of niet)... In de meeste gevallen ging het hier over oorlogsdreiging, waar het niet aangewezen was om tijd te verbabbelen, maar er onmiddellijk moest gereageerd worden.

Dat die dictator niet als slechte mens werd gezien, bewijst het feit dat men minstens in één geval, de dictator uit ballingschap terug riep, om opnieuw dictator te zijn gedurende een vastgestelde periode.

Zo te zien, zijn er dus situaties waarbij een dictator helemaal niet slecht is. 

Om in moderne tijden te kijken, Fidel Castro was en bleef populair, wellicht hoofdzakelijk te danken aan de voortdurende druk van Amerika, maar toch... 

Of Cuba het met hem beter had dan met een democratie, is een vraag die je hier niet echt kunt stellen, omdat Castro het volk "bevrijdde" van een dictator...

(Gek ? Niet echt, zo gaat het meestal, ga de geschiedenis maar na)

En ik moet eerlijk zijn...

Enkele weken terug heb ik gewenst dat we het systeem van de oude Grieken zouden kunnen toepassen. Als je ziet hoeveel tijd we verloren hebben in de strijd tegen Corona, gewoon omdat iedere politicus, en iedere partij toch iets zou kunnen vertellen, iets inbrengen, iets tegenwerpen, opkomen voor die stand, opkomen voor die soort handel, opkomen tegen dit of dat... kortom, oeverloos gezwets, die wellicht heel wat levens heeft gekost en nog kost !

Ik droomde toen van een tijdelijke dictator. 

Ik droom er eigenlijk nog van!

En als er nu nog mensen zijn in ons Absurdistan, die niet beseffen dat de splitsing die politici willen doorvoeren, en de dingen die ze reeds door de strot duwden, nefast zijn voor u en mij, die denken niet na.

Het is immers grotendeels door dit systeem dat wij niet met één regering zitten, maar met elfendertig regeringen, die het toch zo nodig vinden om hun rolletje te spelen, ook al weten ze dat dit wellicht levens kost...

Ik droom van de terugkeer van één land, met één regering, met drie nationale partijen (maximum), zijnde een linkse, een rechtse en een middenpartij... Zoals het in een (veel te ) ver verleden was...

Och, ik ken de argumenten pro en contra ook, maar de beste oplossing is altijd de eenvoudigste !

Amen.

Oorlogsgebied

 

Misschien heb jij ook ooit die speciale heruitgave gelezen van de oorlogskranten? Een herdruk van de krant zoals die dagelijks verscheen tijdens de oorlog...

Ik heb ooit de kans gekregen het dagboek te lezen van een jonge seminarist die in de Groote Oorlog (14/18) aan het front zat... 

Ik moet zeggen dat ik zowel bij het lezen van de oorlogskranten, als bij het lezen van het dagboek telkens heel erg verwonderd was...

In de loopgraven was niet de Duitser de grootste vijand, maar de verveling. Dat was wellicht mede de oorzaak van het feit dat veel kleine zaken zo sterk uitvergroot werden. Als je niets anders hebt om over te denken, om over te praten om mee bezig te zijn, dan wordt kleine zaken enorm groot.

Bij het lezen van de oorlogskranten viel mij vooral op dat het leven voortkabbelde.

Er was geen aaneenschakeling van oorlogsfeiten, nee, de oorlog was beperkt tot eerder kleine berichten in die kranten, berichten die wellicht gekleurd waren, lees gecensureerd, maar die eigenlijk bijna vervielen tot een fait-divers. De mensen waren er wellicht heel erg in geïnteresseerd, en poogden via allerlei middelen ook de andere klok te horen (verborgen radiotoestellen en dergelijke), maar eens de oorlogsgolf over jouw gebied was gespoeld, was het meteen maar een verweg-nieuwtje meer, waren er andere leiders, die helemaal niet democratisch waren, waar je niets mocht tegen doen, zelfs niet mocht tegen protesteren, maar voor de rest... 

Ik was vooral verwonderd over het feit dat het leven voortging, alsof er niets was gebeurd. Ik las reclameberichten voor producten, er waren toneelstukken te zien en je kon naar de cinema... Voor mij was het enige waar je echt een confrontatie zag met De Oorlog, de recepten... Het kookboek waarbij men je leerde om met goedkope en te verkrijgen artikelen toch iets lekkers te maken. Taart van aardappelen is een van die dingen die me raakten. (Het leek me niet echt lekker...)

Maar hoe dan ook, het was helemaal niet zoals in de film.

Het was veelal vervelend en saai.

Een voortzetting van het alledaagse, met beperkingen inzake grondstoffen, met slecht en minder eten (dat zag ik niet in die kranten, dat hoorde ik van mijn ouders).

Het avontuur (met echt levensgevaar !) zat in het smokkelen van eten... om te overleven op een min of meer doenbare manier. Ik kan me voorstellen dat dit in de steden zwaarder was dan op de buiten. Mijn ouders leefden dan nog in "sperrgebiet", waar veel dingen nog een graadje erger waren. 

Eigenlijk wil ik dit stellen tegenover wat we nu meemaken... Sommigen nemen immers "oorlogstoestanden" in de mond. En als je goed gelezen hebt, dan was er dan ook vooral verveling, was er beperking van wat je kon en mocht doen. Tot zover is er dus gelijkenis, je zou zelfs kunnen stellen dat het nu erger is, want er is geen toneel, geen cinema, geen winkels die open zijn (buiten de enkele die toegelaten zijn)... 

Toch is er héél véél dat ook anders is. Ik kan nu chatten op Whatsappen met de kinderen, met mijn zussen, en met vrienden. Ik mag me min of meer vrij bewegen, en wandelen, joggen en fietsen en dergelijke wordt nu niet argwanend bekeken, maar eerder aangemoedigd.

Zo heel gelijk loopt het dus niet.

Het erge van deze Corona-lock down, is voor mij de eenzaamheid.

Ik ga niet alleen wandelen omwille van mijn gezondheid, ik ga ook wandelen in de hoop een medemens te ontmoeten, die net als ik, nood heeft aan een babbel. Weliswaar elk aan zijn kant van de straat, maar toch een babbel... ( Dat betekent ook dat je niet kunt fluisteren, en dat kwaadsprekerij misschien iets minder is dan vroeger !)

Moeten (mogen) we dan nu klagen? Eigenlijk niet echt.

Er zijn ergere dingen.

Je moet maar eens naar de TV kijken, hoe de oorlog momenteel is, hoe mensen leven in doorschoten gebouwen, waar je misschien niet rechtstreeks in de regen zit, maar waar het wellicht even koud is als buiten. Of waar hele volkeren uitgehongerd zijn, door oorlogen, of door het veranderde klimaat. De foto's van die kinderen, waarvan je haast niet kunt begrijpen hoe ze recht kunnen blijven staan op die dunne knokige beentjes... Moeders die hun platte borst in de mond van het kindje duwen dat zelfs niet meer de kracht heeft om te schreien...

En wij zouden klagen?

Shame, shame, shame...