tweede golf

Wandelen is geen sport.
Fietsen wel.
Joggen wel.
Met wat moeite kan ik die redenering wel volgen.
Maar dat golfen ook een sport is... dat hoort in dit rijtje niet thuis. Of wandelen is ook een sport, want het is niet omdat tussen de korte wandelingetjes ze ook nog eens op een balletje kloppen dat dit plots een sport is... (Ik wil desnoods wel een bal meenemen, een wandelstok heb ik al, en ik kan met mijn wandelstok wel tegen dat balletje kloppen)

Oh ja... Wandelen.
Voor mij is er een groot verschil tussen flaneren en wanden. Als je lekker keuvelend met zijn tweeën of nog enkelen meer, met de handen op de rug, allesbehalve inspanning leverend voortbeweegt, dan ben je niet aan het stappen, zelfs niet aan het wandelen, dan flaneer je, langs etalages of langs groene velden, maar je doet inderdaad geen sport. Het is bewegen, maar met weinig voordeel voor je gestel.

Wandelen is een vorm van lichaamsbeweging. Je doet het omdat het gezond is, en omdat je voelt dat je er deugd van hebt. Dat je lichaam er deugd van heeft.

Je hoeft geen kilometers te verslinden, je hoeft geen rugzak mee te sleuren, je moet het gewoon doen om je lichaam te plezieren, voor de gezondheid.

Ik wandel alleen. Want met mijn gezondheid is mijn tempo niet meer wat het was. Ik stap om mijn gezondheid weer op peil te brengen, op peil te houden.
Je kunt ook wandelen in groep of in een groepje. Al naar gelang met hoevelen je bent, lijkt het me ja dan neen wenselijk jezelf en je medestappers te beschermen met een mondmasker.

Ik vrees dat het mondmasker voor mij betekent dat ik moet stoppen met wandelen. Ik stel vast dat ik in de winkelruimten al last heb van dat ding, dat het mijn ademhaling zeer belast (en ook mijn bril bedampt). Hier in onze regio met zijn pittige heuvels zie ik niet stappen met een masker aan. Dus... niet meer wandelen?

Ik doe meest stukken van de wandelwegen van Wandelknooppunten, die zijn heel mooi, en vind je op kalmere, kleinere wegen en voor een zeer groot gedeelte ook op zuivere voetwegen, en veldweggetjes. Waar de een een stukje in het veld moet uitwijken als er een ander zou passeren... (Ik heb er nog maar héél weinig tegengekomen!)

Wandelen is een zachte sport.
Het is niet de snelheid die het hem doet, het is het bewegen in het ritme dat voor jou haalbaar, doenbaar en deugddoend is.
Thuis kijk ik dan eventjes hoeveel stappen ik heb gezet... Volgens velen moet je - voor de gezondheid - een 10.000 stappen per dag doen. Maar ik las ergens dat aan mijn leeftijd 6.000 stappen al genoeg is om een effect te hebben op de gezondheid.
Hoe dan ook, dit houdt in dat wandelen, stappen, marcheren gezond is !

Met andere woorden, dat feit bewijst dat het een sport is.
Het is gezond, en het is gewoon voor je eigen gezondheid, zonder veel kosten en zonder dat je er geld mee verdient.
Gek, voel je het ook aan dat sport en geld verdienen eigenlijk niet passen?
Ik hou er niet van dat mensen werkloos worden, ook niet als dit door een virus komt.
Dus ben ik niet gelukkig dat we moeilijkheden zien ontstaan in de sector van het wielrennen, en wellicht ook in de sector van het voetbal en wellicht ook nog in een paar andere "sporten"...
Maar ik zet sporten hier bewust tussen haakjes. Dit zijn beroepsmensen, in een beroep waar sommigen absurd hoge inkomens hebben. Inkomens die jij hen geeft. Jij bent de supporter, jij bent degene die betaalt om hen te zien, om te kijken naar hun reclamespotjes, en hun grilletjes.

Oh ja... dat is wel sport...
djudedju
Ik kan niet volgen.
Het gaat mijn begrip te boven.

Leve het mondmasker, leve de logica.
... ook al lijken beide niet helemaal samen te lopen...

ademen

Ik ben nu al een tijdje bezig met regelmatig wandelen, en bij mijn gewone dagelijkse turnoefeningen heb ik nog een paar bijkomende oefeningen gevoegd.
Ik ben niet echt aan het vermageren - toch niet volgens mijn weegschaal- maar er is al heel wat vet verdwenen, en vermits het gewicht quasi gelijk blijft, moet dat vet veranderd zijn in spiermassa (stel je nu aub geen bodybuilder voor !!!)... Ik zie er niet alleen wat beter uit, ik zie er ook gezonder uit, en ik voel me ook gezonder.

Nu ja, dat ik geen spieren meer had, dat is niet moeilijk om te begrijpen... Zo'n dikke 10 maanden heb ik alleen in de auto naar de kliniek gereden, in de kliniek bij Anny gezeten en weer met de auto naar huis gegaan... Lange moeilijke dagen die je niet alleen geestelijk vermoorden, maar dus ook je lijf aantasten. Wie ooit een been of arm brak, weet hoeveel spiermassa je verliest in enkele weken...

Bovendien werd bewegen me ook nog eens lastig gemaakt door ouderdomsastma...

Ik voelde me oud.

De enige beweging die ik had was 's morgens mijn turnoefeningen en voor de rest eens instappen en weer uitstappen van de wagen...

Terug beginnen wandelen was dus niet zo makkelijk !
De eerste dagen een klein toertje, waarvan ik dacht dat het al heel wat was, maar na enkele dagen en het installeren van een programma op mijn smartphone, moest ik wel vaststellen dat het al bij al nog gene vette was...

Dus stilaan de afstand wat opgetrokken, en er wat meer van onze mooie heuvels in voegen...

Dan raadde Bart me aan eens te kijken op het wandelknooppunt... Daar kon ik een wandeltocht uitstippelen die niet overdreven ver was, maar op heel andere paden liep dan ik normaal deed... Het waren veelal aardewegen en kleine voetpaadjes, die ver van het verkeer door onze mooie Vlaamse Ardennen liepen... Bergop en bergaf... soms op keien en soms op aarde, soms op nette beton en soms op kasseien die ze wellicht hebben gerecupereerd van een oude afgekeurde Romeinse heirweg... Lastig, mooi en ... in mijn geval nog meer dan voor de meesten onder u: adembenemend. Letterlijk.

Ik stopte niet, hoezeer ik ook om adem snakte...
Mijn pols steeg van zijn gewone 52 naar 114 slagen per minuut...
en ik maar blazen en hijgen...

Maar nu gaat dat al véél beter !

Waarom heeft geen enkele dokter ooit gezegd dat je die vorm van astma (minstens gedeeltelijk) kunt terug naar normaal brengen. Daar ben ik nog niet, maar ik stel vast dat ik gewoon veel meer adem heb en veel makkelijker die inspanningen verteer !

De stijfheid tijdens en vlak na het wandelen verbetert ook.
Kortom: ik kan het je aanraden !
Doe iedere dag bij het opstaan een reeks turnoefeningen, waarbij je vooral aandacht hebt aan je zwakke plekken, en ga regelmatig wandelen.
Het hoeft echt geen sportoefening te zijn, eens goed stappen, en zo mogelijk doe er wat heuveltjes bij, zodat je je eigen ademhaling weer uitrekt naar zijn oude toestand, de toesatnd van vroeger... of toch een beetje in die richting.

Ik heb vandaag weer een kleine wandeling gedaan, op bijna vlakke wegen... een 6300 stappen omtrent. Ik voel me goed.
Nu ga ik mijn middageten bereiden, want ik moet vandaag mijn plan trekken.

Een goede NATIONALE FEESTDAG aan u en de uwen !

'k go vite...

Ze maken me bang !
De tweede golf... en drie kleinkinderen die ergens ver weg op verlof zijn en straks terug komen uit een land waar geel in rood is veranderd ?
Ik mag er niet op denken.

Ik zou momenteel niet durven op vakantie gaan naar Verweggistan... Ik heb nu al complexen omdat ik in de winkel nu en dan - heel dievelings - even mijn mondkapje wat omhoog trek, om weer een normale hap lucht binnen te krijgen. Die ouderdomsastma maakt ademen door een vod echt niet makkelijker.

Ik heb een bezoek aan de familie afgezegd, en morgen durf ik niet naar de rommelmarkt gaan in Parike...

Ik ben bang.
Oh, niet van dood te gaan, maar als ik zie hoe ze doodgaan met Corona... Als ik zie dat er eentje haar been verliest in en door die ziekte, als ik lees dat sommigen na maanden nog steeds niet normaal kunnen ademen en functioneren...
Dan ben ik bang.

Maar eigenlijk ben ik nog veel banger voor wat die pandemie doet met de mensheid.

Op mijn (nu haast dagelijkse) wandeltocht stel ik vast dat de mensheid helemaal anders wordt. Mensen durven haast niet meer met je praten, houden afstand en sommigen draaien hun gezicht weg alsof je er verschrikkelijk uitziet. Of denken ze dat ze zelf veranderd zijn in virus-spuwende geisers?

Anderen zijn - ook al ken je ze niet - heel blij dat er iemand tegen hen durft te praten.

Als je een groepje wandelaars tegenkomt, dan zie je dat de ganse "bubble" in blok reageert, in de ene of in de andere zin.

Maar het lijkt wel of niemand nog gewoon reageert zoals vroeger.
Ik ook niet.
Ik ben ook aangetast door de mentaliteit die ons min of meer opgelegd wordt door de virologen en de overvloed aan onbekwame ministers die ons tegengestelde opdrachten geven, en als ze het zelf niet meer durven zeggen, door het raam proberen te ontsnappen aan de werkelijkheid. (Zo haalt ons "beleid" ook nog eens de wereldpers...)

We lijken steeds meer op rupsen die aan het verpoppen zijn, en daar stil opgesloten in onze cocon hangen te hangen... Nu en dan zie je dat de cocon wat beweegt, dat er leven in zit, maar het klimaat is er niet naar om te ontpoppen... We hangen daar maar in een hoek of een kant, er op hopend dat de virusvogels ons niet vinden en opvreten of voeren aan hun jongen.

djudedju

Vijveren en zessen

Misschien hebt u al gelezen of gehoord dat mijn visvijver lek was... Bart heeft hier, na al het leed met de vijverpomp, ook weer heel wat werk verricht aan de vijver zelf. We hadden (dachten we - hoopten we) het lek eindelijk gedicht, maar niets bleek minder waar. Er moest nog ergens een lek zijn ! (Djudedju !)

De enige plaats waar het kon, was ergens in de plantenbak, een bak met heel veel planten in, waar het water doorheen stroomt, om zo enerzijds wat te filteren, anderzijds de nitrieten en nitraten op te nemen uit het water (meststof voor de planten, gif voor de vissen)... Maar dat betekende dat ik, om die bak te onderzoeken de planten moest verwijderen... En dat is geen sinecure !

Die planten staan als het ware in de modder, en vele staan er al zolang, dat het wortelgestel heel uitgebreid en heel diep zit. Op basis van waarschijnlijkheid, begon ik eerst met de planten in het middendeel te verwijderen. Dat was ook het handigste, want daar zijn ruimten waar het water kan doorlopen naar de andere vijver. Heel wat modder, planten met wortel later, voelde ik plots een scherp stuk in de folie ! (Dat kun je nog zien aan mijn pink, want er was een sneetje in...)

Goed tasten, en ja hoor ! Daar zat het lek !!! Op een moeilijk plaats, doordat de oude bekleding daar in een plooi zat, en het gat netjes in en over die plooi liep. De plantenbak verder uitbaggeren, en zoveel mogelijk van het water uitscheppen, zodat het lek droog en bereikbaar werd...

Door het feit dat het lek ook in de vouw van de folie zat, kreeg ik het niet helemaal droog: als ik er op duwde, dan kwam er nog vocht uit, hoelang ik ook zat te deppen met droge vodden. Enfin, we zouden dan maar proberen het lek te dichten, met een redelijk grote lap dichtingsmateriaal, zodat ik -vocht of niet - voldoende zou hebben om die lap dicht te krijgen zonder dat er vocht tussen de lijm kroop. Het is gelukt ! (Meer geluk dan kennis, maar 't is dicht !)

Een deel van de planten terug geplant, en de rest is voor Bart.

Opdracht vervuld !

Vanmorgen - eerste werk, nog voor het koffiezetten - gaan kijken of er nog waterverlies was...
Nee ! Joepie !
De vijver lijkt eindelijk volledig dicht !!!

De pomp werkt, de vijver is dicht, en de vissen zwemmen vrolijk rond in heerlijk helder water. (Met een net er over, want de reigers komen hier op bezoek !)

Bij al die waterachtige werkzaamheden van de laatste weken, was mijn uurwerk kapot gegaan... Water in het mechanisme (de vermelding waterproof klopt dus niet volledig !)... Na het uurwerk van Bart en co bekeken te hebben, en wetende dat ik nu regelmatig wat wandel, besloot ik een smartwatch aan te schaffen. Nu zie ik hoeveel stappen ik doe op een dag, hoe snel mijn moteur draait, hoe de barometerstand is, en zie ik ook de hoogtemeters... Ik woon hier blijkbaar op 80 meter boven de zeespiegel. Als het zeeniveau stijgt zoals ze altijd zeggen, dan zit ik nog veilig...  En ik kom van de kust en als het klopt, komt nu de kust naar mij... djudedju

Hou het veilig, masker aandoen om dit modderige stukje te lezen !!!

Wankeltochtje

Vandaag voor de eerste keer gewandeld op basis van de wandelknooppunten. Goed systeem...

...

Tenminste, als je oplet, niet begint te babbelen met een ander wandelaar, en vergeet uit te kijken naar die bordjes...

Och, ik heb het me niet beklaagd !
Ik heb een heel end gewandeld in een mooi bos, waarvan ik het bestaan niet kende. Mooi maar lastig !
Eigenlijk zaten er in de stukken waar ik wel correct de weg  volgde, ook behoorlijk lastige stukken. Hele einden ongebaande paadjes en die dan ook nog eens flink bergop gingen... Knap lastig, maar mooi !

Tot ik dus die wandelaar uit Mechelen ontmoette, en aan de klap raakte... dan was het om zeep. Och, een heel eind verder kwam ik weer op een grotere baan en zag ik waar ik was... Ik stapte dan maar gewoon naar huis (nog zo'n 2.5 km ver... en vooral bergop). Het is gek, waarom heb je steeds het gevoel dat bergop veel steiler is dan bergaf... Ook als je in de andere richting stapt. Zot.

Ik heb in totaal 7.678 meter gestapt... Dat is zowat een verdubbeling van de vorige afstanden, al deed ik in de laatste toch al 4.5 km... maar ik was bekaf...
Mijn tempo lag heel wat lager dan in het begin...
en toen ik aan mijn deur kwam en plots stilstond om mijn huissleutel uit te halen, dan had ik de indruk dat ik niet echt vast meer op de been was... Van daar: wankeltocht

djudedju

Maar we gaan vooruit !
(En dat nadat Bart en ik gisteren een halve dag gewerkt hebben aan de vijver. Er was een lek, op een plaats waar we het maar na een tijd vonden...  Een vijver dichten is niet zo simpel, maar het ziet er naar uit dat het nu in orde is ! Dank zij Bart. Ik heb gisteren heel veel op Koen gedacht, dat zou zijn werk geweest zijn mocht hij nog leven...)

Er zijn al grote gaten gevallen in het weefsel van mijn leven !

djudedju

'k planten eki patatten...

Ik kan het niet laten, op mijn bijna dagelijkse wandeltochtje kijk ik niet allen naar de grond onder mijn voeten, maar ook om me heen...
Ik geniet van de wondermooie landschappen van onze mooie Vlaamse ardennen... en zo zie ik, willens nillens ook de vele velden...
Maïs, aardappelen, graan, boontjes gras...

En ik lijd aan de ziekte van oude mensen...
Ik vergelijk met de tijd van toen.

Wat me het eerst opviel, waren de mooie velden met aardappels ! Mooi, want ze staan in bloei, en als je niet te dichtbij gaat kijken, dan doen ze me denken aan hele velden met witte geraniums (pelargonium voor de kenners)... Als ik terugdenk aan toen, dan was de boer niet gelukkig als zijn patatten bloemen gaven...  De reden was dat die bloemen dan zaadbolletjes vormden, en de vorming daarvan zou krachten uit de plant trekken, en resulteren in minder patatten... Patatten die toen niet gesproeid werden, en in de oogstmaand vanzelf dood lagen op het veld: tijd om te oogsten. Niet met van die grote machines, nee, met een klein ding, getrokken door het paard, die de patatten "boven" zwierde. Voor het rapen ervan, waren wij de machines. Op ons knieën met de metalen of wissen patattenmande meetrekkend, aardappels rapend ...


Het graan werd ook niet bespoten zoals nu... Het mocht groeien naar eigen godsvrucht en vermogen, en er was toen nog stro met hopen, want de groei werd niet belemmerd, en het graan stond veelal meer dan "twee -kontjes- hoog" zoals het liedje zegt... Maar het kon ook anders, in een heel droge zomer (hadden we toen ook !) zagen we graan die maar twintig centimeter hoog was, en maar weinig graan bevatte...

Van pikdorsers was er toen wel al "sprake", maar bij ons zag je die nog niet. Het graan werd gepikt, met de hand of met een klein machine. We liepen er achter, namen een armvol graanstengels, en bonden met een handvol van die stengels het graan in schoven, die dan "gestuikt" werden om te drogen in de wind.

Later kwamen we die schoven van het veld halen, op de kar, door het paard getrokken. Om te dorsen kwam er toen al wel een dorsmachine op het hof. Een vervaarlijk ding met aandrijfriemen. Het graan ging in grote zakken, die toen "te lijve" langs de ladder op de zolder gedragen werden, en daar werden uitgegoten om nog verder te drogen. Soms moest men dat regelmatig keren, omdat het graan niet droog genoeg was en zou kunnen verhitten...

Waar ik woonde zagen we geen velden met boontjes of andere groenten, wellicht was de grond er te zwaar. De polderklei was niet altijd een voordeel ! Ik herinner me nog de voederbieten. Dat waren bieten die diep in de grond groeiden. We moesten die met de hand uit die klei trekken. Je kon daar soms aan trekken en sleuren dat heel je lijf pijn deed. Nadien werd het groen afgestekt met de spade en werden de bieten naar het hof gevoerd waar ze min of meer vorstvrij bewaard werden. Dat was ook zo met de aardappelen, die werden in een bunkerachtige kelder gestockeerd.

Wellicht iedere boer kweekte een paar varkens (meestal voor eigen gebruik - de rest van het nest werd als biggen verkocht aan de mensen die thuis een verken opkweekten, ook voor eigen gebruik). In de tijd dat het warm genoeg was, liepen die varkens in het veld. Zodra de zomer ten einde neigde, stak men de varkens binnen in een meestal duister hok, waar ze goed gevoederd werden, om te slachten...

Allemaal dingen die je nu niet meer ziet... Soms omdat het niet meer mag, soms omdat de teelt zo veranderd is.

Was het vroeger beter ?
Dat hangt af van waar je naar kijkt... Toen bloeiden er nog papavers en korenbloemen in het koren, en vlogen er leeuweriken hoog in 't geluchte te zingen dat het "klabetterde"... Maar er was meer kans op een tegenslaande oogst dan nu, nu met al die sproeistoffen en selectieve soorten...

Als ik, voor mij zelf, naar het verleden kijk, dan heb ik de overtuiging dat het toen allemaal meer op mensenmaat ging... Trager, natuurlijker, kleinere velden, grachten tussen de velden, tronken die ze nu moeten beschermen of ze zijn allemaal weg, vogels, kevers, sprinkhanen en krekels... En toch... Toch heb je soms de indruk dat er nu wat winst voor de natuur is, in vergelijking met toen... Vossen waren uitgeroeid, en voor het verdelgen van bepaalde dieren kreeg je een premie... (Nu een boete)

Kortom, het heeft allemaal iets...
En wellicht zal de jongen van nu binnen 50 jaar ook met weemoed terugdenken op zijn jeugd.
Maar toch...
Toch ben ik ervan overtuigd dat we voor een deel dingen terug moeten ! Denk bv aan het grondwater. Zouden de vele grachten, beekjes en greppels niet beter geweest zijn om het regenwater te doen insijpelen?
Ik denk het...
En wie weet, wie weet komt men ooit tot een systeem die goed is voor mens en dier...
Want het leven, alle leven, is kostbaar !

Zwaar !

Ik wandel nu haast iedere dag iets meer dan 4 km... Aan een goede stapsnelheid.
Maar ik deed dit op - voor onze regio - haast vlakke baan. (Als je er met een gewone fiets moet op rijden, dan weet je meteen wat "vals plat" wil zeggen)...
Maar vandaag besloot ik me eens aan het zwaardere werk te wagen. Ik stapte langs het verlengde van de Jagerij, stak de Hauwaert over, en de Noenendal in... Daar zit je haast meteen in het heuvelwerk (de Triatlon van Vlaanderen passeert daar ook !). In het begin serieus bergaf, wat lastig is in de rug en de benen, maar eens je beneden bent, moet je natuurlijk weer naar boven hé... En dat is daar op plaatsen behoorlijk steil !

Ik heb wat last van ouderdomsasthma, en dus heb ik niet meer zoveel adem... Het was puffen en blazen. Maar ik deed het ! Het is (gelukkig) niet overal zo steil, maar het is bergop tot boven de Varent... (Ik dacht aan mijn ma, we hebben daar nog staan kijken naar de Ronde van Vlaanderen, en zagen er Merckx van de fiets stappen... En ons moeder riep naar Poulidor "Allez Poupou !" en hij keek om en knikte verrast...)

Aan de brouwerij Roman op het zebrapad de Hauwaert over, en zo langs de Hoek en de Keirestraat tot thuis...

Iets meer dan 3.7 km "gewandeld"...

... en nat van het zweet...

't doet allemaal zeer. Maar buiten mijn rug is het al weer aan het wegtrekken. Die rug is nu eenmaal mijn zwak punt hé. Maar ik vind het fantastisch dat ik dat weer kan !

Toen ik "ziek" werd, kon ik geen 10 stappen meer zetten... En dan moest ik stoppen van de pijn. Ik heb perioden gekend waar het iets beter was, en dan weer slecht. Ik heb zelfs een tijd met een elektrische rolwagen gereden. Dankzij dokter Crombez van de pijnkliniek in UZ Gent, ben ik stelselmatig terug beter geworden. Niet alleen door de goede pijnstillers, maar vooral door het feit dat hij mij dwong om terug te bewegen. "t Geeft niet wat, 't geeft niet hoe, doe wat je kan en doe het iedere dag !"

Ik turn nog steeds iedere morgen na het ontwaken. Soms valt er eens een oefening weg omdat het niet meer gaat,(ooit door een peesontsteking)  soms doe ik er andere oefeningen bij omdat ik voel dat ik daar moeite heb. Zo heb ik onlangs vastgesteld dat ik moeite had met bewegingen achter mijn rug, dus oefen ik daarop. En een paar weken terug stelde ik vast dat mijn macht - wellicht mede door dat ik een jaar bijna niets anders deed dan naar de kliniek gaan) helemaal verdwenen was. Ik ben terug gaan "pompen"... De eerste keer met heel veel inspanning en pijn 1 keer... Nu doe ik het dagelijks vijf keer, en nu al weer haast zonder pijn.

Ik turn zo iedere morgen ongeveer 20 minuten. En ik kan het iedereen aanraden, echt ! Doen ! Je beseft pas dan wat je allemaal kwijt raakt, hoe je vastroest, met de tijd.

Nu doe ik dus al weer wandelingen.
Niet meer de tochten van 50 en meer kilometer, niet meer met een zware rugzak om, maar ik kom van een periode waar ik haast niets meer kon, en ik heb nu - op mijn leeftijd - het gevoel dat ik weer beter wordt !

Als ik thuis kom vertel ik dan mijn ervaring aan Anny, kijkend naar haar foto, naar de urne... Zonder woorden. Je kunt niet geloven hoe blij ik ben dat er hier nu een kattebeest in huis rond loopt !

djudedju

alleen is het stil hé... En zeggen dat we vroeger soms in een hele voormiddag geen 10 woorden babbelden... Toch is het nu héél anders, anders stil

tot de volgende ?