thuis blijven

Vanmorgen vroeg opgestaan, want we zouden naar de rommelmarkt gaan... Even buiten gekeken, geluisterd naar radio en tv, en we zijn thuis gebleven.
We gaan voor een rommelmarkt geen risico nemen, zoveel is dat niet waard.

Nu en dan passeert hier toch een auto, heel voorzichtig, en als je buiten staat, hoor je het ijs onder zijn wielen kraken. Het is koud en glad.

Misschien is het op de grote banen wel iets beter, maar we moeten voor die rommelmarkt heel wat kleine wegen doen, dus, nee, we blijven veilig thuis.

Gisteren zijn we wel naar de rommelmarkt geweest, te Wieze, in de Oktoberhallen. Dat is een behoorlijk grote markt, maar het wordt er duur: de parking is duur en de ingang is ook al niet van de goedkoopste. Nu ja, dat is dan ook een van de weinig uitstappen die wij doen... Zo dikwijls gaan we niet weg. We verlangen beiden naar goed weer, want Anny moet wandelen op doktersvoorschrift...

Dat wandelen valt ons een beetje zwaar... Voor mij is wandelen net niet zo goed, en we zijn beiden zo vergroeid, dat het haast ondenkbaar is dat een van ons gewoon alleen op baan gaat, tenzij het voor een vergadering of zoiets is, maar voor ontspanning, waar een wandeling toch zou moeten bij horen... Nee, ik zie Anny niet alleen vertrekken. Bovendien gaat ze stilletjes moeten opbouwen, niet te veel in één keer, en zeker niet als het glad is zoals vandaag.

We gaan dus moeten zoeken naar een modus vivendi... voor mij tot op het randje gaan, voor haar mag het misschien wel iets meer zijn...
We stappen stilletjes naar 50 jaar samenzijn, dit jaar vieren we -hopelijk- de 49 jaar, onze vrijersperiode niet mee geteld. Maar het zijn vooral de laatste 20 jaar, waar ik door ziekte, hele dagen thuis was. We zijn in die jaren elkaar zo gewoon geworden, zo vergroeid, dat we niet meer zonder elkaar kunnen. We moeten niet veel praten, een vage beweging, een aanzet tot een woord, en we weten al van elkaar wat er komen gaat, wat we willen... Het is een beetje "creepy", we lijken steeds meer één te zijn.

Toch verschillen we eigenlijk enorm... Maar misschien is het inderdaad zo dat "les extrèmes se touchent"... (Hopelijk schrijf ik geen fouten in de taal van Molière, want het is al zo lang geleden dat ik dat moest doen... ) . We vinden elkaar in onze verschillen. En er is geen hiërarchie te vinden bij ons. We weten wat er voor de ander belangrijk is, en laten de beslissing dan aan die partij. En in de weinige zaken waar er niet echt iemand speciaal is, daar bekijken we het samen, en tasten elkaars "goesting" af, want eigenlijk komt het meestal er op neer dat we eerder geneigd zijn de ander te plezieren dan onszelf. "Gaan we eens asperges klaarmaken?" " Ik eet eigenlijk liever schorseneren..." "Ha ja, daar had ik nog niet op gedacht..." Dus kopen we schorseneren.
Gaan we vanmiddag frietjes eten met eieren? Ha ja, dat is al een tijd geleden. Wat eten we morgen? antwoord: Wat zit er nog in de diepvries?

Het is allemaal zo gewoon, maar het is de samenvatting van een levenslang proces naar elkaar groeien.

We observeren elkaar ook naar de pijn. "Gaat het weer niet?" "Jawel, maar ik moet eerst wat in gang zijn, dan gaat het wel..." Of dat laatste helemaal juist is, of een vorm van de ander geruststellen is niet steeds duidelijk, maar het wordt in beide gevallen aanvaard, en alleen de verdere houding gedurende de rest van de dag wordt dan verschillend ingevuld.

Ik heb het je al gezegd, we zijn, ondanks al wat we al tegenkwamen, ondanks de pijn en het niet meer aankunnen van zoveel dingen, heel gelukkig... Niet dat we zonder zorgen zijn, of geen besognes hebben, maar die horen er bij, en worden mee gepakt op de levensweg. Gelukkig zijn is geen kunst, het is aanvaarden en niet wegdrijven in onvervulbare verlangens. Het is niet blijven treuren over wat gisteren was, of niet bang zijn van wat komen gaat... We leven vandaag, nu. En dat gaat.

tot de volgende ?

neutraliteit

Heb jij jezelf ook al betrapt op het feit dat je eigenlijk niet neutraal bent? Dat je niet in staat bent om onbevangen te oordelen? Dat je vooringenomen bent?

Ik ben katholiek opgevoed, en van uit die opvoeding bekijk ik "de anderen". Ik ken mensen die niet-gelovig zijn, en ik betrap hen er op, dat zij zich niet kunnen vrijmaken van deze vooringenomenheid. Met andere woorden, we doen het allemaal, op een of andere manier.
Als je eenmaal "iets" bent, dan is het niet zo simpel om "de anderen" op een neutrale manier te bekijken. We hebben allemaal een bepaalde bril op, en zien alles doorheen deze bril.

Als katholiek leerde ik dat de anderen heidenen zijn. Nu ik oud ben, en al heel veel water naar de zee heb weten vloeien, denk ik daar anders over. Niet dat ik nu, oud en wijs geworden, eindelijk tot een echt neutrale kijk kom... Nee, ik kan dat nog steeds niet. Meer zelfs, ik betrap mezelf er op, dat bij dingen waar ik veranderd ben van idee, ik nu het oude denkbeeld dat ik had, veracht, neig tot afbreken, en eigenlijk geen sikkepit neutraler ben geworden.

Dat is wellicht één van de voornaamste redenen waarom wij als mens voortdurend met elkaar in de clinch gaan... We verdedigen niet alleen ons eigen standpunt, nee, we moeten zo nodig het idee van de ander gaan afbreken.

Ik sta open voor de vluchtelingen, en behoor tot de mensen die zich (soms alleen in mezelf om geen ruzie te maken) kwaad maken op de mensen die negatief staan tegenover de vluchtelingen. In werkelijkheid zouden we eigenlijk heel neutraal moeten zijn, niet voor, niet tegen. Het probleem is er, wat doen we er aan, hoe lossen we het het best op? Maar nee, we zijn voor of we zijn tegen.

Ik ga uit van het standpunt dat ieder mens gelijk is, en dus ook gelijke rechten moet hebben, maar anderen gaan er van uit dat die vreemden hier niets te zoeken hebben, en dat we hier al genoeg hebben aan onze eigen zorgen en eigen moeilijkheden.

En eigenlijk zijn we alle twee niet goed, niet neutraal, niet logisch bezig. Stel nu dat voorval in Keulen... Daar kun je toch niet anders dan boos over zijn, maar ik stelde bij mezelf vast dat ik de facebook-berichtjes over die kwestie niet aanklikte, vermeed, niet wou hebben, want ze pasten niet in mijn beeld van vluchtelingen zijn net als ons...

Ik stelde ook het omgekeerde vast, mensen die tegen de vluchtelingen zijn, grepen dit voorval aan om hun gelijk te halen, om te stellen "Zie je wel ! Het zijn allemaal slechten ! Wat halen we hier binnen!"
Wat uiteraard ook een verkeerde stellingname is... Maar het bewijst hoe moeilijk het is om neutraal te zijn, eerlijk, zonder vooringenomenheid.

Als we logisch denken, dan zullen die vluchtelingen, net zoals ons eigen volk, wel een mengelmoesje zijn, van "goeden" en "slechten", wat die woorden ook inhouden.

Ik heb al altijd een beetje zitten worstelen met deze moeilijkheid. Ik werkte in een katholieke organisatie, een katholieke vakbond, en als er een geestelijke eens een woordje deed, en het evangelie bekeek vanuit arbeiderszijde, dan zat ik me af te vragen "Wat vertelt een proost nu bij de katholieke werkgevers ???"...

Mens zijn is héél moeilijk !
Mens zijn met de mensen nog veel moeilijker !

djudedju

tot de volgende ?

winter

Het komt er toch nog van: het wordt winter in ons landje.
Het wordt kouder, het zal zelfs over dag gaan vriezen, en er komen winterse buien.
Tja, de kans was groot dat het zou gebeuren hé? Maar tot heil van mijn huisverwarming was het er tot op heden nog niet echt. Gisteren hebben we, Anny en ik, het deksel van de put gehaald, Anny heeft de dop afgedraaid, en er de lange meetstok in geschoven: we hebben nog niet veel mazout verbruikt... Maar nu het toch gaat winteren, zal dat wel wat vlugger gaan...

Voor mij hoeft het niet... Ach, de koude is niet wat me stoort, maar ik hou niet van de bijverschijnselen. Alles wat de grond onder mijn voeten of mijn banden glad maakt, vind ik helemaal niet nodig. En dan stuurt er mij nog iemand een mailtje met een filmpje van auto's die verschrikkelijke accidenten hebben op spekgladde wegen... Iets waar ik niet mee kan lachen! Zit er maar eens zelf in !

Ik vrees ook dat we nu, meer dan anders, schade aan de planten gaan krijgen! Het was tot op heden zo warm, dat we allerlei planten en bomen in bloei zagen staan, en nu gaan die bomen, die duidelijk weer vol levenssappen staan, plots bevriezen. Met andere woorden, de kans zit er in, dat de cellen in de planten/bomen gewoon stuk vriezen. Normaliter zijn de cellen quasi droog in de winter, en zitten er haast geen sappen in, zodat schade door vorst weinig waarschijnlijk is. Voor een groot stuk is dat ook het verschil tussen winterharde en niet-winterharde planten: de planten bevriezen alleen als de plant zich niet "droog maakt". Niet-winterharde planten komen uit gebieden waar deze reflex niet nodig is, en hebben deze mogelijkheid dus niet.

Met andere woorden, als onze planten er nu niet in slagen zich voldoende aan te passen aan de plotse kou, dan zit de kans er in dat ze bevriezen. In onze tuinen hebben we heel wat planten die zone-vreemd zijn, met andere woorden, die uit een iets ander klimaat komen. Vandaar dat er ook gradaties zijn in het al dan niet winterhard zijn. Sommige planten kunnen makkelijk overleven, mits ze wat beschut staan, of mits de wortelkluit goed af te dekken. Andere zijn helemaal niet winterhard, en de minste kou is fataal voor hen.

Let wel, in principe kan iedere plant kapotvriezen... Alleen ligt de grens voor haast iedere plant anders. Maar in heel koude winters in het hoge Noorden, zag men al dat zelfs de ijzersterke sparren soms gewoon open vroren van de kou, ze scheurden gewoon open doordat de cellen teveel zwellen bij het bevriezen. Het is inderdaad die gekke eigenschap van het water, die bij kou meer volume inneemt, die de reden is. Water is bij mijn weten daarin een unicum: alle stoffen krimpen bij koude, water gaat volumineuzer worden. (Dus heb je eigenlijk te maken met het krimpen van de plant én het zwellen van het water in de gekrompen cellen...)

Ik heb heel wat planten die horen bij de planten die hier gewoonlijk winterhard zijn... Maar ik herinner me een winter waarbij het kwik hier tot min 20°C ging, en dan bleken een deel van die planten dus niet bestand...ondanks ze hier al jaren stonden en groeiden en bloeiden. Nu hebben we met een ander, een nieuw fenomeen te doen... Hopelijk gaan er niet teveel planten kapot.

Er zijn ook planten die zich tegen de kou verdedigen door het bovengrondse gedeelte te laten sterven, maar die winterharde wortelen hebben... Ook deze lopen nu gevaar, omdat er vele zijn die al met nieuwe groeiknoppen boven de grond staan. Het wordt dus afwachten.

In principe plant ik planten die het niet uithouden niet meer terug aan, maar wat we nu meemaken is geen gewone situatie... Ik hoop dan ook dat dit uitzonderlijke fenomeen echt uitzonderlijk blijft, en dat het geen nieuw gegeven is, ontstaan door de Global Warming... Want dan zouden we wellicht nog vaak met dit fenomeen te kampen hebben. Voor mijn bloemen is dit erg, maar voor mensen die van de teelt van planten (bloemen, fruit, groenten) is dit pas heel erg !
Dit zou ook voor ons een bijkomende ramp kunnen zijn, in de zin dat we volgend jaar extreem dure groenten en fruit zouden krijgen...

Afwachten, met wat schrik, is dus de boodschap...

Heel erg koud wordt het nog niet, er is nog geen sprake van echt extreme winterkou. Wellicht komt het ook niet zo ver. De winter begint ook laat, en zal dus wellicht niet zo heel lang duren. Maar er zijn uitzonderingen op alle regels. De langste winter die ik mee maakte was die van 1962-1963, toen de sneeuw die rond kerstmis viel, bleef liggen tot in maart... Ik heb dat jaar "op" de zee gelopen. Nu ja, de zee was geen ijsvlakte, het waren eerder massa's ijsschilfers die samengekoekt waren tot dikke drijvende pakken, waar we overheen liepen, terwijl de bodem onder ons bewoog.
De koudste winter was die waar we onder de twintig graden doken.
De winter die ik als het ergste aanvoelde, was de winter waar ik met mijn fiets door een sneeuwstorm naar huis moest meer dan 17 km ver... Ik heb er uren over gedaan, en nog na jaren voelde ik hoe de schrik mijn maag samentrok bij het zien van sneeuw...
Met andere woorden, winter is voor een groot stuk ook hoe je het ervaart...
Als kind is sneeuw en ijs heerlijk, als volwassene is het vooral ambetant, en als je oud wordt is er de schrik voor het vallen...

tot de volgende ?

Sparen?

Is dat om te lachen?
De index blokkeren, de lonen bevriezen, de prijzen de hoogte laten ingaan, en dan zeggen dat we eindelijk met zijn allen de economie aanzwengelen door meer te spenderen van ons inkomen...

Nee meneer, we zwengelen de economie niet aan, we sparen niet meer omdat we niets meer over hebben... Of zoals zoals ik het onlangs hoorde: "Aan het einde van mijn pree heb ik nog maand over..."

Het aantal armen in ons land stijgt dramatisch.
Dat is er aan de hand !
Wij kunnen niet of haast niet meer sparen.
En velen eten hun zuur bijeen gespaarde centjes op, om te vervallen in de kloof van de armoe.

Oh, ik weet het wel, meestal is de armoe hier niet te vergelijken met de armoe ginder ver in die hongerlanden, maar alles is relatief. Wie hier arm is, vergelijkt zichzelf met de wereld om hem heen, niet met de ver-af wereld. Je moet eens gaan kijken aan de voedselbedelingen, aan de OCMW's en dergelijke, aan initiatieven voor armoedebestrijding, en je begrijpt de opmerkingen van "Help eerst je eigen behoeftigen !" wel ietsje beter. Ik ga zo ver niet, want je helpt de ene arme niet met de andere helemaal te laten vallen. Veeleer moeten we stellen dat we meer oog moeten hebben voor alle armoede. Voor alle nood.

Want we zien in ons land niet alleen een stijging van het aantal armen, we zien ook dat men nu op zieken en werklozen gaat jagen, hen voortdurend gaat dreigen met armoede, gaat afdreigen met dwang om toch te gaan werken. De minister zegt dat iemand in een rolstoel nog heel wat werk kan doen... Misschien heeft ze wel gelijk, maar wie gaat ze tewerkstellen, welk soort werk gaat men hen toe bedelen? Ga je een bouwvakarbeider die in een rolstoel is terecht gekomen nu tewerkstellen aan een systeem van bandwerk, iets waar die man men zijn verleden, zijn ingesteldheid van wurgt ? Of ga je een hoog-geschoolde gaan dwingen om brieven in enveloppen te plooien? Hele dagen lang, dag in, dag uit? Ga je ook bij hen controleren hoe vaak en hoe lang ze naar het toilet zijn? Ga je rekening houden met hun houding, en speciaal aangepast meubilair installeren? Waar is die werkgever ? Of is het gewoon om te zeggen dat zelfs die mensen moeten oppassen want ze kunnen uitgesloten worden van de mutualiteit... Is het begrip 66% ongeschiktheid plots veranderd ?

Trouwens, ons Belgisch systeem is niet te vergelijken met het systeem in de landen om ons heen. Wie geen 66% ongeschikt is, is niet ziek... Iemand die 65% ongeschikt is, komt dus niet op de ziekte-uitkering, maar wordt werkloos... Een werkloze die je niet zo maar aan het werk kunt helpen, want eigenlijk is die mens niet geschikt wegens zijn percentage arbeidsongeschiktheid... Leuk om zo iemand te gaan bedreigen omdat hij of zij langdurig werkloos is...

... en dan stellen dat de economie aangezwengeld wordt, want er wordt minder gespaard...
djudedju !

Eigenlijk moeten we in ons landje de revolutie gaan prediken ! De democratie is verdwenen, in handen van Das Kapital... Niet moeilijk, een land met schulden wordt uiteindelijk geregeerd door de schuldeisers en niet door de regering. Kijk om je heen, en zie met mij, dat heel het Westen, het rijke Westen, in de schulden zit, en geregeerd wordt door de schuldeisers !

Er zijn enkele landen in de wereld, die zich hebben losgescheurd van dat wereldomvattend geldsysteem, en op zichzelf zijn herbegonnen, vrij van alle schulden uit het verleden, en zie, hun economie doet het wonderwel ! Moeten we Rotschildt en co hier ook niet eens buitenstampen, en herbeginnen, vrij van het verleden ?

tot de volgende ?

gps-perikelen...

Gisteren moesten we al heel vroeg in het UZ Gent zijn. Ik ette mijn gps aan, om in de duisternis zeker niet de afrit te missen...
Een gps is een wonderbaarlijk ding...
tot gisteren.

We kwamen aan de afrit, netjes en vroegtijdig aangekondigd door de gps, met de boodschap dat ik links moest aanhouden... Ik netjes op het linkerrijvak, en plots zie ik helemaal rechts, en niet meer te halen de afrit ! Ik heb poddomme in mijne gps een madam zitten die links en rechts niet uit elkaar kent ! Val dood ! Ik zat de stad in, en je moet een heel eind rijden voor je ergens kunt proberen een U-bocht te maken op een wettelijke manier... Maar die U leidt me niet op de terugweg, maar een ander kant van Gent in, en heel schuldbewust zwijgt mijn gps in alle talen, en toont niks niemendalle !

djudedju

Puur op het gevoel, in een donkere stad heb ik wat rondgetoerd, tot we plots, na een héél eind toch een bordje zagen UZ Gent... dat dan maar volgen, recht een enorme omleiding in, want ze zijn weer eens de banen aan het opbreken...

Gelukkig ben ik iemand die altijd vroeg vertrekt (er zou eens iets moeten gebeuren!), en is de dokter gewoonlijk een paar minuutjes te laat. We hebben het netjes gehaald. Met de nodige zenuwen en krachttermen op dat klotewijf in de gps !
(Sorry voor de terminologie...Maar ik moest het even kwijt.)

Uiteindelijk lijkt alles nog mee te vallen voor Anny, en is heel wat van haar pijn te danken aan de spieren. Wellicht spant ze - om de pijn te vermijden- haar spieren onbewust op, waardoor die dan ook weer pijn gaan doen. Ze moet voorzichtig wat beginnen met turnen, en we moeten in de mate van het mogelijke wat gaan wandelen... Allee, zij moet gaan wandelen ("Want voor u zal dat wellicht niet zo evident zijn hé?" zei de dokter tegen mij...) Je ziet, wat ik al duizenden keren heb gedebiteerd: geen twee ruggen zijn gelijk ! Maar het is positief dat ze voorlopig geen inspuitingen moet hebben, het is niet evident om met die gestresste spieren te gaan wandelen. (Wanneer is Pairi Daiza weer open?)

Ik zie Anny niet alleen gaan wandelen, dus gaan we moeten proberen een modus vivendi te vinden, waarbij we haar van de pijn af helpen, en er mij niet in duwen. Het is sowieso al het lot van een pijnpatiënt om voortdurend te zoeken naar dat wankele evenwicht op de pijngrens, en nu moeten we het op twee pijngrenzen doen... djudedju.

Het is niet de bedoeling kilometers te gaan stappen, nee, heel voorzichtig opbouwen en proberen die spieren weer wat los te werken. In de zomer, met de rommelmarkten buiten, hebben we haast automatisch beweging, maar in de winter zijn de rommelmarkten binnen, waar de afstanden uiteraard ook kleiner zijn, en je amper van wandelen kunt spreken.

Gisterenavond ben ik dan nog naar de huisarts gegaan, want ik zit weer met sinusitis. De gebruikelijke antibiotica + ook nog een antibiotica om in mijn neus te druppelen ! Hopelijk ben ik er vlug van af, want een verstopte neus is lastig, en ik vind het afschuwelijk hoe mijn stem dan klinkt.

Vandaag is het crea, wat verder doen aan ons juwelenkistje, en als er tijd over is, maken we een teddybeertje... Maar het is nieuwjaarsvergadering, dus gaan we ook eens lekker samen een broodje eten.

Tot de volgende ?

waterdag

Ik heb zo net het rolluik opgetrokken, het is 8.20' uur, en het is buiten nog steeds donker. Ik weet niet of het regent, maar het ziet er in ieder geval naar uit dat het weer een waterdag wordt...
Vriezen de bloeiende camelia's niet stuk, dan gaan ze wellicht kapot regenen.

Het wordt hoog tijd dat we weer wat vroeger licht hebben, dat het lente wordt, dat je de felle kleuren van al die soorten groen weer ziet, dat je op je rug in het gras kunt liggen, dat je rustig dromend aan het water kunt zitten, amper kijkend naar je dobber, want het is zo heerlijk buiten...

Nu is het buiten niet heerlijk.
Je ziet dat ook aan de mensen.
Niet dat je nooit iemand met een vies bakkes ziet in zonnig weer, maar toch... De mens ondergaat de invloed van het licht. Momenteel behandelt men zelfs depressies met lichttherapie. Men zet de mensen in een kunstmatig zonlicht... Ik hoop dat ze dan de muren van de behandelingsruimte bekleden met mooie zonnige beelden van heerlijke natuur op zijn best...
Gisteren gingen we naar de Action in Oudenaarde, en daar heb je een meters lange en hoge foto van onze eigen Vlaamse Ardennen... We wandelen daar altijd langs, kijkend naar dat mooie beeld, en slechts nu en dan eens in de wandelrichting, om nergens tegen te botsen...
Die foto is zonnig. Je ziet als het ware de zomerhitte uit het beeld stralen.

In deze donkere tijden zou een mens eens naar dit winkelpand gaan, omwille van die foto. Helemaal in de hoek, ter hoogte van de trap staat een boom op de foto. Op een of andere manier hebben ze daar een drie-dimensionaal effect weten aan te geven, en het is net of de boom uit de foto wil komen.

We hebben er even voor blijven staan. Genietend en ondertussen de pijn van het stappen wat laten wegebben...

In deze winterperiode zijn er maar weinig rommelmarkten, en hebben we dus heel weinig uitstapjes. Eens naar een winkel, en daar hebben we het mee gehad. We luisteren iedere keer weer naar de verhalen van vrienden die nu en dan eens gaan eten... Wij doen dat haast nooit, en als we het doen, is het in combinatie met een uitstap om andere redenen. De reden is heel simpel, we zijn allebei maar heel kleine eters... 's Middags schilt Anny één patat,, en daar is er iedere dag nog wat van over, restje die dan naar de kippen gaat. We vinden het dan ook zo zinloos, zo verspillend naar een restaurant te gaan, en meer dan de helft op ons bord te laten liggen... Zou die mens wel kippen hebben?

's Morgens eet ik een grote kop yoghurt, en drink ik een glas fruitsap. 's Middags eet ik een grote kom soep, een stukje vlees (steeds minder), één stukje patat, een grote schep groenten. In de namiddag een kop koffie met twee koekjes. 's Avonds twee boterhammen met beleg, en een paar stukken fruit.
Zo ziet iedere dag er uit... Tenzij het mosselen zijn met frietjes, want dan eet ik wel iets meer, en eet ik een half bord frieten en heel wat mosselen... We kopen zo'n pak mosselen in het grootwarenhuis, en dat betekent dat we 's avonds nog eens mosselen eten bij de boterham. Anny bakt die mosselen dan met wat curry er op gestrooid. Heerlijk bij de boterham.

Vermageren doe ik niet.
De reden?
Ik lees iedere keer ik een regime tegenkom, hoe en wat ik moet eten om te vermageren... En iedere keer weer staat daar dan bij dat je het dieet moet aanvullen met beweging... Met andere woorden, daar zit het hem... Wij kunnen niet meer "bewegen" in de zin zoals die diëtisten ons dat opleggen. De rugpijn maakt dat je niet veel meer kunt bewegen.

Toen ik kind was, las ik wel eens sprookjes van Duizend en één nacht... Je zag daar dan een tekening bij van een Pasja, gezeten op een heerlijke stapel malse kussens, een slaaf die met een waaier wat verkoeling bracht, en een andere slaaf die zorgde voor eten en drinken... Die Pasja was altijd heel dik, want hij bewoog niet, dat deden de slaven voor hem.

Nu ik oud en stijf en stram ben door die rug van mij, weet ik dat dit beeld klopt. Als je een zittend leven lijdt, dan is de kans heel groot dat je dik wordt, dik bent !

Toen ik gemiddeld zo'n zestig kilometer per week jogde en daarbij ook nog regelmatig ging wandelen, toen was ik magerder... Maar minder bewegen betekende kilo's er bij.
Onlangs las ik dat mensen met de bloedgroep O de eigenschap hebben om dik te worden. Dus ook het verhaal dat het in je aard zit, klopt. Ik maak er me niet echt zorgen meer over... Bij ieder geneeskundig onderzoek zegt men me dat alles in orde is, en dat ik moet proberen zoveel mogelijk te bewegen als mogelijk is... Gaat het niet, maak je geen zorgen, want zorgen zijn nog slechter dan het niet-bewegen op zich...

... en ondanks onze pijn, ondanks alles wat we al meegemaakt hebben, zijn we gelukkig, we zijn nog samen en maken van ons leven wat er van te maken is...

tot de volgende ?

ogen

Heb je ook dat hongerige Syrische kindje gezien op tv ? En die uitgemergelde volwassenen?

Heb je ook naar hun ogen gestaard ?

Of ben ik heel alleen die altijd eerst naar de ogen kijkt van een mens?
Ogen, de spiegels van de ziel. Voor mij klopt dit gezegde grotendeels, je kunt goedheid, boosheid, na-ijver zo lezen in de ogen van de mens.

Maar ik had nog nooit ellende, honger, wanhoop in de ogen gezien.
Nu wel...  Ik heb dan eens héél diep in mijn geheugen gegraven, en in Google naar foto's gezocht van de hongerige zwartjes van al zo lang geleden. Heb ik toen ook die ogen gezien?

Maar ik vind die foto van toen niet meer terug...  Wellicht zullen de ogen ook toen alle ellende van de wereld in zich hebben getoond... Wanhoop, berusting en honger en ellende, en wellicht waren het ook toen de ogen die mij het meest hebben getroffen.

Een wereld waarin kromme komkommers, kromme wortelen en geplekte appels vernietigd worden, sterven mensen van de honger, veelal is de oorlog mede-oorzaak van deze honger. En oorlog dat is economische politiek. 

We kunnen het ons haast niet voorstellen dat je als ouder, in die leeg-geschreide ogen moet kijken, en een lepeltje confituur oplost in water, om het lepeltje per lepeltje te geven aan dat onbegrijpend kijkende kind...

Je zag ook volwassenen, restanten van mensen, alle vlees was verdwenen, er bleef alleen vel en knoken over.

En weer ga ik in mijn geheugen gaan wroeten... Heb ik ooit honger gehad ?

Heb jij ooit honger gehad ?

En ik vind niets... Och ja, die keer dat ik mijn boterhammen vergeten had, en die keer dat ik op een lange wandeling vaststelde dat er nergens drinken te vinden was... Maar dat is geen honger, dat is geen dorst, niet in de zin van wat je bij deze mensenkinderen ziet.

Nee, ik heb nog nooit honger gehad.

Haast integendeel... Ik ben van vlak na de oorlog, vlak na de periode waar er wel honger was geweest, niet zo erg als ginder ver weg, maar toch, eten was heel belangrijk geworden. In ons gezin was er nooit honger. Want eten, dat was het eerste waar men voor zorgde, de rest was eventueel bijzaak, maar honger ? Nooit meer !

Toen de oorlog in Korea er kwam, en de mensen panisch weer aan het hamsteren sloegen, zag ik twee dingen die blijkbaar in die voorbije oorlog héél erg gemist waren: eten, kolen en zeep. Een wat wonderlijke combinatie, maar dat waren duidelijk de heikele punten geweest in die lange oorlog: Honger, warmte en propere kleren...

Goddank was de oorlog, in het Sperrgebiet te Nieuwpoort nooit een hongeroorlog geweest zoals ze in Nederland kenden in de hongerwinter.  (Sperrgebiet:  Gebiet, das (wegen militärischer Übungen, Krankheiten, Seuchen o.ä.) für den gewöhnlichen Verkehr gesperrt ist) Maar zelfs die hongerwinter daar lijkt mij, op basis van het fotomateriaal, niet zo erg als wat we nu zien in Syrië.

Het ergste is dat die honger er niet moet zijn.

Dat die honger het werk is van mensen, van het economische spel dat oorlog heet.

Ik ben bezig met het lezen van een boek over de FBI, en daar lees ik onder meer hoe men, door het scheeftrekken van de waarheid, door het manipuleren van de werkelijkheid, door het verwringen van de feiten, een hele bevolking er van overtuigt dat een bepaalde groepering nefast is voor de veiligheid, voor de vrede. Men gaat zo ver dat talloze mensen de cel in gaan, hun werk verliezen, geen toegang krijgen tot functies in openbare ambten enz, enz...

Ze gaan zo ver dat er uiteindelijk mensen voor moeten sterven.

Allemaal voor een politiek spelletje, voor het halen van een economische sterkere positie...

FBI is genoegzaam bekend, maar in alle landen vind je dergelijke manipulaties, dergelijke organisaties die alleen de macht en het geld dienen, tot meerdere eer en glorie van het bewind...

Zo erg, zo verregaand, dat men komt tot situaties waar kinderogen je vol honger, armoe en ellende aankijken, vol onbegrip voor het feit dat je van hen beelden komt maken, om weer een of andere politiek te dienen.

Ik moet kotsen

tot de volgende ?