terrorisme

Het kan zijn dat het kan zijn, maar ik twijfel heel sterk...
Soms kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat "het terrorisme" wel heel goed in het kraam past van de regering, die op die manier alles en iedereen meteen monddood maakt.
Betogen "kan" niet meer, mag niet meer, en een staking is asociaal...

Er rijzen stemmen om de vakbonden te muilkorven, en dan komt dat terrorisme - echt of fictief - wel heel goed van pas. Ik noem het dan gewoon muilkorven !

Ik had al een raar gevoel toen, in Verviers, waar men meteen maar de verdachten doodschoot, zonder kans op proces, en die ene die wel aangehouden werd, werd in alle stilte, zonder commentaar na een tijdje weer losgelaten. Was er eigenlijk wel iets? Of heeft men er voor "de goede zaak(?)" zomaar enkele jonge mensen opgeofferd ?

Ik weet het niet, maar het feit dat ik het niet weet, en het feit dat het allemaal zo goed te pas komt in het kraam van de regering doet me op zijn minst twijfelen.

Nu heeft men opnieuw een raid uitgevoerd, gelukkig zonder doden, maar wel met enkele aanhoudingen. Ik ben benieuwd of we er nog iets van zullen horen, of er een proces komt, of dat ze binnen een paar weken in alle stilte weer zullen worden losgelaten...

Goed, we hebben in het Westen al een paar keer te maken gehad met terrorisme, dus het zou kunnen. Maar ik zou echt graag zeker weten of het wel echt zo is, of zo was, hier in ons landje. De link naar België werd wel heel gretig aanvaard en gebruikt om hier meteen een soort staat van beleg in te voeren. En omdat het misschien nog net niet genoeg indruk maakte, werkt men aan een systeem waarbij de staat van beleg nog een tandje gaat kunnen bij zetten... Wat dan ? Alleen nog buiten tijdens daglicht, en met een speciaal pasje ? Overal controle en gewapende soldaten en flikken - op die manier hebben we echt geen bezetters nodig om ons onveilig te voelen.

Ik heb nog maar één keer zo'n schrik gehad in mijn leven, dat ik het haast in mijn broek deed, en dat was toen rijkswachters met het geweer op mij richten om me tegen te houden... (Ze waren op zoek naar een ontsnapte moordenaar).

Ik wil maar zeggen dat bewapende mannen in het straatbeeld me alles behalve een veilig gevoel bezorgen.  Ik herinner me heel goed dat we in Rome, op het vliegveld plots geconfronteerd werden met een honderdtal bewapende blauwe mannekes... Wat de reden toen was is me niet bekend, maar het gaf me helemaal geen veilig gevoel !

Wapens zijn er niet om te beschermen, wapens zijn gemaakt om te doden of op zijn minst uit te schakelen, tijdelijk of voor altijd... De wapenwedloop ligt gelukkig al een tijdje achter ons, maar laat het duidelijk zijn, ook dat gaf geen gevoel van zekerheid, en de grootste manifestatie ooit was tegen die wapens ! We zien dat we nu stilaan weer naar een wapenwedloop aan het groeien zijn, men spreekt weer van blokvorming, en men heeft om escalatie te voorkomen maar een gemeenschappelijke vijand gezocht, waar ze samen hun wapens wat kunnen uit proberen, zodat ze weten of ze al dan niet kans hebben om de ander uit te moorden...

Wapens zijn er NOOIT voor de vrede ! Ze dienen op zijn minst om te dreigen, en geef toe, dreigen is niet iets waar de mens rust en vrede uit haalt.

Economisch gezien moeten er oorlogen zijn ! Wat doe je anders met die wapens en wat doe je met de bedrijven die wapens fabriceren? De soldaten die nu tegen IS gaan vechten, vechten veelal tegen wapens die geleverd werden door hun eigen land of door bevriende landen. (Ook België !)
Oorlog is - zo zei mijn wijze vader - economie...
en zo kom ik weer aan de drie G's, die het kwaad in de wereld vormen. God, Geld en Gat (met dat laatste word het vrouwelijke geslachtsdeel bedoeld - anders kom je niet aan die drie G's )... Maar inderdaad, het meeste kwaad kun je terugbrengen tot religie, geld (macht) en seks...

Nee, voor mij hoeven die wapens niet.
Of ik getroffen wordt door een vijandelijke kogel of door bevriend vuur...
Nee, laat mij maar mens zijn met de mensen.
... Weet je, de winkel waar ik het vriendelijkst word ontvangen en bediend, is de Marokkaanse winkel waar ik wel eens ga... Ik heb er echt geen onveilig gevoel.
te contrarie

tot de volgende ?

collectief ?

De uitspraak van De Kesel is meteen op de korrel genomen... Hebben instellingen het recht om abortus en/of euthanasie te weigeren, als deze in de wet zijn ingeschreven als een recht?

Dit is geen gemakkelijke vraag...
Zelfs afgezien van religie, moeten we vaststellen dat men hier over het beëindigen van een leven praat, en dat is - hoe we het ook bekijken - een zaak van het geweten.
De vraag waar het hier eigenlijk over gaat, is het geweten in individuele zaak, of collectief ?

De wetten zijn er, je kunt dat betreuren, maar het feit blijft dat ze er zijn. Dus kun je van een wettelijk recht spreken, wat heel iets anders is dan het individueel recht. Men heeft dit bij het opstellen van de wetteksten ook ingezien, en men heeft duidelijk gesteld dat de dokter die de abortus/ euthanasie uitvoert, niet verplicht kan worden dit te doen. Het recht op het geweten van de dokter is dus gevrijwaard.

De Kesel gaat hier duidelijk een stap verder, en breidt dit recht op geweten uit tot instellingen. Hier zegt hij in feite dat de instelling kan beslissen dat onder haar dak (daken) er geen euthanasie noch abortus zal gebeuren, omdat dit ingaat tegen het geweten van de instelling.

De instelling dat is in feite een vereniging van mensen die samen het beleid bepalen van de instelling. Indien alle leden van dat beleid het eens zijn, zou je dus ook hier kunnen spreken van Het Geweten, ook al gaat het hier over een collectief en niet het geweten van de individuele dokter.
Je zou nog een stap verder kunnen gaan als instelling, en deze beslissing nemen in overleg met alle dokters, en als die allemaal eensgezind zijn, spreken van een werkelijke beslissing van het geweten, zowel collectief als individueel.

We weten allemaal dat dit theorie is... En zelfs de meest objectieve en neutrale instelling zal geneigd zijn het beleid van de instelling min of meer door te drukken. Dat heeft niets met religie te maken, maar met macht.  Als "het beleid" iets wenst, iets wil, dan lopen de werknemers in de pas. Het is nog steeds "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt", of om het anders te stellen: de wil van de werkgever is noch min noch meer wet. Ook al zou een rechtbank anders spreken, dan zal de instelling de boete betalen en haar beleid gewoon verder zetten.

Met andere woorden, je kunt in werkelijkheid niet anders dan vaststellen dat het beleid van een instelling geen rekening houdt met het individuele geweten.

Dus als je de wet wil doen respecteren, dan moet je de individuele gewetensvrijheid ook werkelijk individueel houden. We weten echter allemaal dat er klinieken zijn, die met hand en tand zich verzetten tegen de uitvoering van deze wet.

Het is dus logisch dat de makers van de wetten niet akkoord zijn of kunnen zijn met de stelling van De Kesel.

Een andere vraag is natuurlijk of er wel een recht op euthanasie, of op abortus moet zijn... Ik kan me heel makkelijk inbeelden dat er situaties bestaan waar het lijden ondraaglijk is, of waar de geboorte van een ongewenst kind ondraaglijk is... maar de vraag is uiteindelijk of er een recht moet bestaan op het mogen doden van een mens. (Hier bij stel ik dat de vrucht een mens is, het kan immers niets anders zijn. Je kunt uit een kippenei geen aap tot ontwikkeling laten komen. De vraag wanneer het ei een kip is, is een eerder bizarre vraag. Is de uitgebloeide en bevruchte appel geen appel vooraleer hij rijp en tot wasdom is gekomen? Als je tomaten onrijp plukt en laat rijpen op de vensterbank, zijn dat dan geen tomaten?)

Bij euthanasie kun je nog stellen dat de persoon oordeelt over zijn eigen leven, bij abortus gaat het nog veel verder, daar oordelen anderen over het beëindigen van een leven. Maar goed, laat ons gemakshalve stellen dat het in deze duidelijk is, dat het hier een individueel recht is, en dat in geval van abortus de moeder beslist. Ik weet dat ik hiermee heel wat cruciale vragen ontwijk, maar laat ons deze buiten de discussie houden. Het gaat er hier immers over, of een collectief kan oordelen, kan beslissen over het al dan niet toepassen van abortus/euthanasie.

Mag ik de vraag eens omkeren? Soms geeft dit een helderder beeld op...
Laat ons een stellen dat de instelling het recht heeft, zich het recht toe-eigent om abortus/euthanasie op te leggen en uit te voeren... Dan gaan we meteen op onze achterste poten staan, en krijsen woedend dat dit niet kan, dat dit moord, willekeur en wat al meer zou zijn... Met andere woorden, het lijkt heel duidelijk dat we niet aanvaarden dat een instelling voor ons zou beslissen.
Dus, afgezien van de discussie over abortus of euthanasie op zich, lijkt het zonneklaar dat we hier geen beslissing van een collectief aanvaarden, en dat we het willen houden bij de individuele beslissing.

De discussie over het mogen van euthanasie en abortus laat ik over aan uw geweten. En aan de feitelijkheden van het moment waarmee u daar ooit mee zoudt geconfronteerd worden.

Maar we stellen vast dat we steeds meer  geconfronteerd worden met wetten die eigenlijk handelen over individuele gewetensvragen... De grote vraag is dan ook: kan een regering, een bewind een regel opleggen die gaat over individuele gewetensvragen? Het onderzoek op de instellingen leert ons dat dit NIET kan, en de regering, het bewind is niets anders dan een grote instelling...

Hoe dan ook, uw geweten blijft uw zaak, niet dat van de regering !

tot de volgende ?

shopping

Als 100% anti-militarist, ken ik alleen de bloem in de loop van een geweer als sterker symbool dan een soldaat met een boodschappentasje in zijn hand.... Maar geef toe, als er al één soldaat in slaagde om de mensen een gevoel van veiligheid te geven, dan was het veeleer die soldaat met zijn boodschappentasje dan wel zijn grimmig kijkende en gewapende collega's.

Dat boodschappentasje lijkt mij veel efficiënter dan die Uzi of Kalasjnikov...

In mijn gezin heeft niemand militaire dienst gedaan, en daar ben ik fier op. Ik geloof niet in bewapenen voor de vrede, en het is alleen in het hoofd van een bezettende keizer dat het opkomt te stellen dat "Wilt gij de vrede? Bereidt dan de oorlog voor !".

Vrede komt niet uit de loop van een kanon.

Ik behoor tot de generatie die met schrik leefde voor de dreigende kernoorlog, kernoorlog die een paar keer heel dichtbij was, onder meer met de Cuba-crisis. In die tijd kon je reclames zien over het bouwen van een schuilkelder tegen atoomgeweld.

Kortom, de mensheid leefde met schrik.
En de zever dat die atoombommen er net waren om de vrede te bewaren??? Dikke bullshit ! We zijn, ook in die tijd geen moment zonder oorlog geweest op de aarde.

Ik behoor ook tot de generatie die hier nooit de oorlog heeft gekend. Ik hoorde er veel over vertellen, las er veel over, voelde de spanning en de schrik bij mijn ouders met de Korea-oorlog, maar ik was zo gelukkig nooit echt een oorlog te moeten beleven.

Ik heb dus heel mijn leven het anti-militarisme kunnen blijven hoog dragen. Want als men in oorlog is, dan kun je geen antimilitarist meer zijn. Dan ben je laf of men beschouwt je als een halvelingse meeloper met de vijand. Er is geen andere optie dan partij kiezen, ook al is het dik tegen je gedacht. In iedere oorlog heeft alleen de winnaar gelijk. Let op, mispak je niet, denk niet te vlug "DAT is de winnaar!"... Want net zoals in de koers telt alleen de zege op de eindmeet. In de laatste oorlog zou het heel makkelijk zijn geweest om te denken dat Duitsland de winnaar was, maar door het feit dat ze nooit tot een eind aan de gevechten toe kwamen, delfden ze uiteindelijk nog het onderspit.

Best kun je dus heel voorzichtig zijn, en je voorkeur niet echt uiten.

Ik geloof in de vrede... Niet in de oorlog.
Geen enkele oorlog heeft ooit geleid tot vrede. Er zijn altijd brandhaarden blijven bestaan, en de gevolgen van de laatste wereldoorlog zijn nu nog steeds voelbaar. Als  je een analyse maakt van de huidige moeilijkheden en het terrorisme, dan kom je uiteindelijk terecht bij de laatste wereldoorlog en het kolonialisme... Alleen vrede zou vrede baren... Maar er is geen vrede.

Nee, er is geen vrede...en wellicht is die er ook nog nooit geweest. Volgens de bijbel sloeg in het allereerste gezin de ene de andere al dood. Het is ook niet echt gemakkelijk... Want de vrede bekom je alleen als je echt de stelregel gaat toepassen die je uiteindelijk in haast iedere religie terugvind: Bemin je naaste als jezelf... Maar dan gebruikt men diezelfde religie nogal eens als basis om over dit principe te gaan vechten...

Wie is je naaste ?
In de tijd van toen was dat een stuk makkelijker dan nu. De wereld dat was haast beperkt tot de huizen onder de kerktoren. Je wereld was héél klein, het was al haast een expeditie als je de dichtstbije stad wilde gaan bezoeken. Je kon dat alleen te voet doen, of misschien, als je bij de gelukkigen waart, meerijden op de kar van de boer. Toen waren je naasten een heel beperkt groepje: de parochie waar je woonde. Met de kermis kwam er wel eens bezoek van de jeugd uit omliggende parochies, maar die behoorden duidelijk niet tot de naasten, en het was toegelaten daar op te kloppen.

Toen kwam de trein en de auto, en plots was je parochie maar een klein deeltje meer van de wereld, wereld die plots veel groter werd. Wereld waar je plots kon gaan werken in de fabriek of de mijnen. Waar het begrip naaste plots heel sterk uitgebreid werd, en het gebod véél moeilijker was om toe te passen.

Nu zijn er geen afstanden meer... Waar we in 1958 nog op de wereldtentoonstelling gingen kijken naar die zwarte mensen, lopen nu alle rassen, kleuren en religies in onze straten, en gaan we skiën in hoge bergen, en zonnen aan verre stranden... De naasten, dat zijn plots alle mensen geworden, en dat zijn er ondertussen miljarden !

Vroeger waren vele oorlogen totaal onbekend, later waren het artikels uit de krant, nog later hoorde je wel eens iets op de radio en nu zie je het iedere dag voor je ogen gebeuren op je tv: "Zie Marie, dat stukgeschoten gebouw, hebben we daar niet gelogeerd, toen we op vakantie waren in 't jaar..."

Vrede...

djudedju

tot de volgende ?

Kerst nummer 2015

Klopt eigenlijk niet, want de datum van Kerst werd pas na een hele tijd christendom ingevoerd, onder meer om een heidens (?) feest te beconcurreren... Bovendien is men er steeds meer van overtuigd dat ook de bepaling van het jaar van de geboorte verkeerd is, maar wie maalt daarom?
Op tv tonen ze een bevraging van het plebs "Weet je de betekenis van het kerststalletje?"... Mensen van onze leeftijd zien verbaasd dat bijna niemand dat nog weet.
Ik werd opgevoed in een christelijk gezin, ging naar een christelijke school en stuurde mijn kinderen naar een christelijke school, overtuigd dat dit het beste circuit was...

Deze morgen bij het ontwaken wensten we elkaar een "Zalige hoogdag" en ik wens jou hetzelfde. Ben je niet gelovig, laat dat zalig dan duiden op de lichamelijke genoegens van deze dag. Ik heb er geen problemen mee dat je wel of niet gelovig bent, of lid van een andere religie... Voor mij ben je allereerst een medemens. En dat is het belangrijkste. De rest vul je maar persoonlijk in. En laat het daar aub.

Ik heb geen nood aan bekering in een of andere richting, ik voel me goed bij het beeld dat ik me heb gemaakt van de wereld en van de schepping. En ik hoop dat jij je er ook gelukkig bij voelt, en niet zit waar men het zo nodig acht anderen te gaan bekeren... Nee, ik hou van dat beetje vrijheid... Ik weet niet of mijn beeld correct is of niet, maar het voldoet, dank u. Ik hoop dat jij je evengoed voelt, en je persoonlijk gelukkig voelt bij jou invulling.

Mocht iedereen denken zoals ik doe, dan was er vrede.
En daar gaat het over.
Voor mij is ieder mens gewoon een mens. Ik geloof niet in onderscheid. Een domme mens is evengoed mens als een genie, een gelovig mens net zo goed als een ongelovige, een geleerde evengoed als een ongeletterde, zolang ze elkaar gerust laten en niet gaan betuttelen of gaan commanderen of gaan koeioneren, zijn het voor mij allemaal gewoon medemensen. Als ze nu ook nog eens allemaal mens worden met de medemensen, dan is alles in orde, en hebben we een hemel op aarde. Want ik wil geen hemel met rijstpap en gouden lepeltjes, of met zeventig maagden of wat dan ook, ik wil gewoon van de tijd dat we hier mogen rondlopen, een hemel maken. En een hemel kun je niet maken voor jezelf alleen ! Je kunt pas een hemel hebben als je die kunt delen en mee kunt delen.

We zijn niet gemaakt om alleen te leven. We kunnen pas leven in een gemeenschap.
Het moeilijke van de dag van vandaag is dat we niet meer mogen en kunnen samenleven. We worden door duizenden wetten en wetjes betuttelend in die of deze richting gedwongen, we kunnen en mogen niet meer leven zoals we willen voor onszelf en onze medemens.
Je kunt geen mens overtuigen met dwang.

Er is geen beter middel om tabak te propageren dan het te verbieden. Dan pas gaan we het als mens willen doen, willen proberen... Of de wet goed is of niet, speelt eigenlijk geen rol, het feit dat het verboden is, maakt het net aantrekkelijk. Dat is zo voor kinderen, maar dat is ook zo voor volwassenen. We willen niet betutteld worden !
Veel beter is het als men ons kan overtuigen van het nefaste van tabak voor onszelf. Dan pas kan men echt gemotiveerd stoppen met roken, en het volhouden. Ook al praten we hier over een verslaving, zowel lichamelijk als geestelijk verslaafd zijn.

Als men echter probeert je te overtuigen van de slechtheid van de tabak, dan moet men dat niet alleen doen met het aantonen van de negatieve gevolgen, nee, men moet het ook op het goede ogenblik doen, een ogenblik waarop betrokkene eigenlijk al neigt tot stoppen...

Wellicht kunnen we dat een beetje voor ogen houden als we mensen willen overtuigen van het doen van iets... Je moet het aanbrengen op het moment dat hij of zij zelf al over dat punt aan het denken is, en aan het twijfelen is over zijn eigen mening terzake... Niet makkelijk !
Daar zitten we op het knelpunt der knelpunten !
We zijn alleen mens als we met medemensen zijn, maar we hebben in ons iets wat ons tot verdomde individualisten maakt.
We weten het wel dat eendracht macht maakt, maar dat doen we liefst op onze manier...
... en we zijn er zeker van dat onze manier de beste is...

djudedju

tot de volgende ?

en 't miek er zo koud...

Buiten is het nog stikkepikkedonker... Ik zit hier voor mijn computer op een wit blad te staren, en denk aan gisteren...
Gisteren, toen we na de kine gingen winkelen "'t Gaat nu nog zo druk niet zijn" zei Anny, "Morgen zou het veel slechter zijn..." Blijkbaar had iedereen dat lumineus idee, en dus kon je haast over de koppen lopen (Mag niet van onze dokter).

Bij het inkopen is Anny de baas... Nu en dan mag ik eens iets gaan zoeken... "Oei, ik heb het afwasmiddel vergeten, ga dat eens halen...". Nee, dat is geen bevel, dat is een vraag, en ik ga op zoek naar het afwasmiddel. In welke rij zou je dat vinden. Ach, daar is er een mens van de Colruyt, vlug even vragen. Even later sta ik kwispelstaartend met de bus afwasmiddel in mijn bek pootjes te geven.

Ik ben gek.
Nee, gisteren had ik vooral oog voor de karren van anderen...
Soms kreeg je het gevoel dat ze nood hadden aan een tweede of derde kar, als aanhangwagen. Liters drank, kilo's eten...
Geen waspoeder of wasverzachter, geen pampers, geen gewone dingen van alledag, nee, nu is het allemaal bestemd voor De Feesten. Met hoofdletters.

We staan daar tussen met enkele gewone producten, en er zijn er warempel die kijken naar onze kar. Wellicht in de zin van "Zie je die arme mensen daar????"... Wij zijn gelukkig niet arm (ook niet rijk), maar wij gaan nu niet feesten. Voor ons zijn dat dagen zoals de andere dagen, of toch niet helemaal, want we gaan weer de beesten mogen gaan voederen in Lierde... Daar gaan ze er een weekje tussenuit. Gelijk hebben ze. En wij hebben weer een dagelijkse uitstap. Gelukkig is het nu niet glad, we hebben andere jaren gekend.

De distilleerderijen en de veeboeren, slachthuizen en beenhouwers maken overuren, bakkers raken niet weg van de oven, het is feest, Vlaanderen Vreet... In gedachten zing ik "Maria die soude naer Betlehem gaen, Kerstavond voor de noene... " Een beetje een absurde tekst. Hoe kon Maria nu op kerstavond ergens naar toe gaan, op een moment dat kerstdag nog niet eens uitgevonden was ??? "... Het miek er zo koud..." Nu niet, het is eerder warm voor de tijd van het jaar, en het ziet er steeds meer naar uit dat we weer eens geen winter gaan hebben. Voor mij niet gelaten, bespaar ik netjes op de mazout. Heb je er op gelet dat men zingt "Het miek er..." In die tijd was maken nog een sterk werkwoord. Nu is maken een zwak werkwoord geworden, nu ja, wat ze tegenwoordig maken is niet veel soeps meer, vandaar wellicht dat zwakke?

(In het Oudenaardse dialect hoor je nog dat geven vroeger ook veel sterker was, daar zegt men nog gegoven... Maar ja, geven gaat ook al achteruit hé)

Ach, ik moet eens leren mijn rond dwarrelende  gedachten in toom te houden. Maar ja, de winterperiode met zijn donkere dagen, de feestperiode, het schoolverlof, de rustdagen en vakantiedagen... het is een periode waardoor je uit je gewone doen bent, ook al doe je niet echt mee met die heisa.

Anny doet de rolluiken omhoog, het is halfnegen, maar het is nog donker buiten...
In het zwart zie ik de witte vlekken van de bloeiende camelia... Helemaal uit zijn doen. Net zoals de mensheid...
Vrede op Aarde, 't Belgiekske koopt oorlogstuig als kerstcadeau voor Europa...
djudedju

tot de volgende ?

Hoest

Mijn valling komt los, en nu en dan zit ik hier te hoesten dat de tranen uit mijn ogen lopen en het snot uit mijn neus. Ik zweet er van, en mijn hoofd doet pijn van de inspanning. Maar 's nachts slaap ik als een roosje. Gek.
't Zal wel aan mij liggen, en wellicht zal er gedeeltelijk een prikkelhoest bij zitten, want als ik druk bezig ben, dan heb ik het niet of veel minder.

Zenuween zouden ze hier zeggen... Met nadruk op ween.

Buiten ziet het er goed uit, het is vandaag redelijk klaar, ook al is het geen open hemel. Gisteren was het gans de dag veel meer overtrokken en bewolkt.

Straks ga ik met Anny naar de kinesist, en daarna gaan we de inkopen voor de ganse week gaan doen, zo is dat ook gedaan. We doen niets speciaals met kerst, dus moeten we ook geen speciale dingen in huis halen... Het is voor ons een week zoals de andere. Met oudejaar komt Veerle met de kinderen en Fre, en pas een heel eind daarna gaan we eens samenkomen met alle kinderen en kleinkinderen samen. Dat wordt steeds moeilijker, je moet met steeds meer rekening houden, zodat we besloten hebben de eindejaarsperiode uit te sluiten, en te kijken in een periode waar alles weer wat rustiger is.

Voorlopig wordt het de laatste beurt bij de kinesist. We gaan eens kijken hoe het gaat, en gaat het niet, dan doen we nog een "kuur" van zes weken... Maar we zijn door de specialist verwittigd dat het een hopeloze zaak is, iets wat haast niet geneesbaar is, en wat telkens zal verergeren door het feit dat ze niet "normaal" meer kan stappen door de rugpijn met uitstralingen in de benen... We zijn er goed mee.

Maar we leven nog. Gisteren is de sociale assistente van de mutualiteit langs geweest, om te kijken waar we eventueel zouden recht op hebben... Gezien onze penibele lichamelijke situatie. We horen wel van haar.

Ons grootste probleem is in feite de zelfredzaamheid... We kunnen een deel dingen niet meer zelf doen, en moeten hulp zoeken. De Sociale assistente drukte haar verwondering uit dat we nog zo optimistisch waren, ondanks alles wat we hebben aan pijn en klachten. Ik wees haar er op dat het niet helpt om bij de pakken neer te zitten, we moeten vooruit, want niet meer vechten is heel rap achteruit gaan. Ze beloofde alles zo goed mogelijk te bekijken, en na te zien en te zorgen dat we krijgen waar we recht op hebben... Meer kunnen en mogen we niet vragen.

Het is natuurlijk een flauwe troost, maar er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan wij... Maar ergens heb ik het meest medelijden met hen die niet meer vechten, die zich laten gaan... Dat is een snelweg naar het einde !

We blijven bezig, met wat we nog kunnen. De beperkingen zijn geen grens, het zijn alleen omwegen naar andere dingen. Een mens mag zich niet vastpinnen op wat men vroeger kon, dan maak je jezelf ongelukkig. Je moet binnen je mogelijkheden doen wat je wel nog kunt.

Als ik ga vissen, wat ik dolgraag doe, dan heb ik steeds meer schrik dat ik een grote aan de haak zal slaan, want daar weet ik dat ik soms over de grens van mijn kunnen ga... Soms doe ik dan mezelf te veel pijn om nog leuk te zijn. Ik weet dat zowat alles wat we doen een keuze is: "Hoeveel pijn is dat waard", maar soms ga je echt te veel over de grens, en dan zit de kans er in dat je weer met vastzittende pijn komt te zitten, en een hele tijd haast niets meer kunt... Ik weet dus dat de tijd nabij is, dat ik niet meer op karper ga kunnen vissen, maar dan blijf ik op bliek gaan ! Zie je, dat is de manier waarop we eigenlijk alles afmeten... en toch actief blijven.

Ik wens je uiteraard geen ziekte of pijn toe, maar ik wens je wel toe, mocht je ooit ziek of gehandicapt worden, toe dat je ook de spirit behoud om bezig te blijven en blijft vechten !

Tot de volgende ?

zie ik de lichtjes...

Vorige week reed ik door de stad, toen het al donker was...
Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.

Met de prijsstijging van "den illentriek" zal dat wellicht het laatste jaar zijn dat je daarvan kunt genieten. Van mij hoeft het er echt niet te hangen.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...

In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...

In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).

Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.

Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.

Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.

Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?

Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?

Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?

djudedju

tot de volgende?