kaal

De linde voor mijn raam is eindelijk kaal. Er hangen wel nog een paar blaadjes, maar ik heb de indruk dat die veeleer ergens gevangen zitten tussen het takkenwerk dan echt nog aan de tak hangen.
Nu is het voor mijn bomen pas winter.
Voor mijn raam staat ook een lantaarnpaal, en als het regent, dan zie je 's morgens, in de goudgele gloed van de lamp de takken van mijn linde opblinken als ware het een meesterwerk in edelsmeedkunst.

Zo is er altijd, aan alles ook wel een mooie, een goede kant... Ook al zien we die niet meteen.

Gisterenmorgen, na een slapeloze nacht opgestaan, zwaar hoestend, tedju! ik heb een valling vast. Bij mij is een valling altijd meteen eerder een bronchitis dan een neusvalling. Ik denk dat dit een van de gevolgen is van mijn medisch verleden: ik lag drie keer op sterven voor mijn 2 jaar, aan longontsteking... Was de penicilline niet uitgevonden, dan was ik er wellicht niet meer geweest.

Zat ik dan hoestend aan mijn computer, door mijn tranende ogen te turen naar het scherm, en las ik daar toch wel dat gember een van de beste geneesmiddelen was tegen vallingen, hoest, blaasontstekingen, lever en zelfs tegen kanker zou zijn. Anny drinkt hier al een hele tijd Indische thee, nu een variëteit waar gember in zit... Niet verlet, een grote pot thee gezet, er nog wat verse gember bovenop gedaan (Gember is een heerlijk kruid !) en zoet gemaakt met honing... Al na de eerste slokjes voelde ik het weldoende effect. Ik heb gisteren meerdere koppen gedronken, en geloof het of niet, mijn bronchitis komt al los, en ik ben eigenlijk niet ziek geweest er van (Wat ik anders altijd wel ben!) Ik ga straks nog wat thee zetten met verse gember er bovenop... Het smaakt lekker en het is inderdaad een goed middel tegen de hoest en de vallingen ! Probeer het maar eens zelf ! Je hoeft er geen Indische thee voor te zetten (Tulsi kun je in België niet kopen, Bart brengt het mee uit India voor zijn ma ! (en nu dus ook voor mij !)).
Maar je ziet, zo is er zelfs aan de computer en het hebben van een valling, een goede kant ! Ontdek je de ongekende geneeskracht van gember !

Menslief, ik wil maar zeggen, ga niet in een hoekje zitten, voel je niet altijd en overal het slachtoffer van alle denkbare en ondenkbare tegenslagen... Zelfs in een tegenslag zit er altijd wel iets goeds, ook al zien we het niet meteen. Toen ik plots, haast volledig geblokkeerd zat door mijn rug, zat ik ook in zak en as. Maar ik heb altijd het vermogen gehad om bezig te zijn, bezig te blijven. Dus zocht ik dingen die binnen mijn mogelijkheden lagen.Ik stelde vast dat er een heel pak mogelijkheden verdwenen waren, maar er bleven er nog over. En daar heb ik mij dan op geworpen, wetende dat bezig zijn héél belangrijk is als pijnbestrijder.

En ja, ik heb pijn terwijl ik die dingen doe, maar het is telkens weer het maken van een bewuste keuze. Is het me waard wat pijn bij te krijgen, als ik dingen kan doen die ik graag doe? Ja ! En in veel gevallen is het zelfs zo dat de pijn vermindert door het bezig zijn ! Ook al is dat in feite belastend. Natuurlijk zijn er ook momenten waar ik met meer pijn uit de bezigheid kom, maar ik heb ondertussen behoorlijk mijn grenzen leren kennen, en stop voor het te erg wordt. (Rommelmarkten moet ik soms halverwege het parcours verlaten, maar dan ga ik weg met het besef dat ik toch van die ene helft deugd heb gehad.

Nu zit Anny ook op de sukkel, en omdat ik weet wat het is, kan ik haar bijstaan met alle mogelijkheden die ik heb. We bouwen samen aan een nieuwe wereld binnen de mogelijkheden. Misschien lijkt dat gek als je niet ziek bent, geen pijn hebt, maar toch is het zo.

Dat is ook de formule naar en van het geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt, met wat je kunt. Het hebben van onmogelijke verlangens, dat is de poort naar niet-geluk !

Ik heb de indruk dat we Geluk, Liefde, Hoop (en wellicht ook Geloof), een veel te hoge waarde toekennen. We schatten het veel te hoog in, we streven veel te veel naar onhaalbare hoogtepunten... En in feite ligt het gewoon voor ons voeten. Je moet haast opletten om er niet over te struikelen. Geluk is aanvaarden en er het beste van maken, Liefde is graag zien, en dingen doen voor de ander, gewoon om hem of haar gelukkig te kunnen zien, hoop is niet een verlangen naar het onbereikbare, maar pogen telkens een stap dichter te komen bij het doel... Het is allemaal niet zo groot, het is eigenlijk heel klein, zo klein dat velen er overheen stappen zonder het te zien. Ziek zijn is voor mij geen ongeluk, haast integendeel, het heeft me zo traag gemaakt dat ik ook die kleine dingen voor mijn voeten zie, dat ik nederiger ben geworden en blij ben met een goede dag. (Zowel een groet als een dag zonder pijn zijn welkom).

Streef niet te veel, het is niet gezond om de lat telkens weer net niet bereikbaar te gaan leggen. Een heel leven op de toppen van je tenen lopen moet verschrikkelijk zijn voor de geestelijke kuitspieren !

tot de volgende ?

moord

"gotferdegotferdegotfer !!!"
Het was zijn gewoonte niet, maar Max was woedend !
Heel zijn leven had hij dienst gedaan als bewaker van het terrein van "censuur" in de haven van Antwerpen. Het was een behoorlijk groot terrein, en bij een paar inbraken was Max zelfs een paar maal gewond geraakt, eenmaal zelfs getroffen door een kogel. Gelukkig was het maar een oppervlakkige vleeswonde geweest...
En nu !
Gotfer !
Van vandaag op morgen was hij afgedankt en meteen ook dakloos geworden, want Max woonde en werkte op het bedrijf, zijn bedrijf, noemde hij het...
Maar nu, nu hij oud werd, niet meer zo snel, last had van artritis en artrose, werd hij hij zomaar, van vandaag op morgen afgedankt !
Ze voerden hem naar een soortement rust- en verzorgingstehuis... Klootvis ja !
Dit was hier geen rusthuis, dat was hier een gevang, en een moordhol !

Max bromde naar de verzorger die hem eten gaf. Sinds hij eenmaal gedreigd had aan te vallen, schoof de schijthaas het eten via een luik naar binnen.

Max zat in een kamer alleen.
Nu ja, kamer... Noem jij een hok met tralies voor een kamer ?
Naast hem zaten ze met z'n drieën.
Tenminste tot gisteren...
Gisteren kwam een van de verzorgers, greep de kleine oude  Fedor beet, zo maar bij de nek, en sleurde hem de kamer uit en de gang door. Max keek hem na, zover hij kon...
Fedor kwam niet meer terug.
In de plaats van Fedor kwam een oud krikkemikkig onding er wonen bij de twee overblijvenden.

Max vermoedde dat Fedor vermoord was !
Hij zat er als langste, en er was plaats tekort.
Fedor was niet de eerste ! Haast dagelijks werden oudjes meegesleurd, en kwamen niet meer terug.

Wanhopig poogde Max zich tussen de tralies door te wringen, maar dat lukte niet. En in de grond een put maken, zonder materiaal door een betonnen vloer ... Vergeet het...

Het eten was ook maar zo en zo, iedere dag hetzelfde, samen met een pot water voor de dorst.
Op die koude vloer slapen deed hem geen deugd.
Hij werd volledig stijf en stram en verging van de pijn in spieren en gewrichten.

Toen kwam de verzorger, samen met de veearts... Ze keken naar Max "Tja, niets meer aan te doen ! We doen er beter aan hem te verlossen uit zijn lijden !"

De verzorger greep Max, met een lus aan een stok, wurgde hem haast om hem stil te houden, de veearts kwam nader, een prik...

Geef toe, zolang je dacht dat het over een mens ging, was je verontwaardigd...
Toen het over een hond ging vond je het al veel normaler, maar is het dat wel ?

Als het over een huisdier gaat, beslissen we in zijn plaats over het al dan niet toepassen van euthanasie. We denken er niet aan of we daarmee wel handelen in overeenstemming met de wil van het dier. Misschien hangt ook het dier wanhopig vast aan het leven, hoe pijnlijk dat ook is.
Ik zit al twintig jaar thuis, met een pijnlijke rug, kan haast niets meer doen. Moest ik een hond zijn... Maar ik wil wel nog leven ! Ik voel me, met pijn en al, toch nog een gelukkig mens.
Maar de hond, de kat? Daar kan men de mening niet vragen en we beslissen in zijn plaats. Och, we doen het meestal uit echt medelijden, omdat we zijn leed niet meer kunnen aanzien... Doe je dat straks ook met Opa ?

tot de volgende ?

jeuk

Al heel wat jaartjes heb ik last van winterjeuk. Wellicht zal daar  ook een wetenschappelijke naam voor bestaan, misschien zelfs ergens een goed Nederlands equivalent, maar ik ken het niet.
Ieder jaar weer krijg ik in de winter, om god weet welke reden, jeuk aan mijn onderbenen.
Het eerste jaar heb ik het, bij gelegenheid van een jaarlijks bezoek, aan de dokter gevraagd, hij heeft het bekeken, geen naam genoemd en gezegd dat ik het dagelijks moest inwrijven met een vochtinbrengende zalf "Is uiervet dan ook goed?" "Ja, dat is ook goed."
Ik had er daar nog een grote pot van staan, onze Koen gebruikte dit wel eens voor zijn droge huid.
Dus, zodra de jeuk begint, begin ik te smeren.
De eerste pot uiervet is allang op, maar ik heb in de melkerij een nieuwe pot gekocht. Weer een van groot formaat met zo'n liter zalf in.
Ben ik weer voor jaaaaaaaaaaaren goed.
Sinds een paar dagen ben ik weer smerende.
En iedere keer denk ik dan ook aan Koen. Dat hij moest smeren leek en lijkt me nog altijd ergens logisch, hij had een extreem droge huid, maar ik, met een eerder vet vel ? Maar toch, het helpt ! Zodra ik maar een zweem van jeuk voel, begin ik de smeerprocedure.

Twee keer daags.
Eén keer 's morgens bij het wakker worden, één keer 's avonds bij het slapen gaan.
Met mijn vingertoppen in de zalf, rondom een onderbeen aan dippen, en dan smeren, smeren tot de zalf verdwenen is, en je niet meer glijdt over je been, maar weer stroef wrijft. Ander been idem dito.
Dan eens goed mijn handen wrijven, om daar ook het laatste spoor van de zalf in de huid in te werken. De zalf ruikt nog lekker ook.
Zelfs nadat ik me gewassen heb, ruik ik nog vaag iets van zalf aan mijn handen.

Ik heb nu geen jeuk meer, maar ik weet dat ik, mocht ik het smeren vergeten, ik binnen de korstste keren weer jeuk krijg. Als de lente al aan het zomeren gaat, kan ik het smeren laten, dan komt de jeuk niet terug, toch niet voor de volgende winter. Ik denk dat het iets te maken heeft met de centrale verwarming...

Zuchtend overdenk ik de procedure die ik iedere morgen moet volgen...
Om zo'n zes uur in de morgen, knip ik het lichtje naast het bed aan, pak mijn boek en lees nog enkele minuten. Dan ga ik naar het toilet, zet me neer (staande kun je moeilijk genieten van je boek), lees de rest van het hoofdstuk terwijl ik aan alle natuurlijke behoeften voldoe die je daar normaliter voldoet. Dan ga ik weer naar mijn bed, zet me neer op de rand van het bed, behandel de dagelijkse acupuntuurpunten (acupressuur weet je wel) om een lang en gezond leven te hebben. Dan snuit ik mijn neus, en ga turnen in de kamer van Koen.
Na een kwartier, twintig minuten kom ik terug naar de slaapkamer, doe mijn pyjamavest uit, snuit nog eens mijn neus, ga op de weegschaal staan. (Djudedju.)
Naar de badkamer, laat de kraan lopen tot het water lauwwarm is, doe ondertussen zeezout in mijn neusspoeler, zodra het water niet meer koud is, vul ik de neusspoeler, en schud ik de fles tot het zeezout helemaal is opgelost in het water.

Ik ga op de rand van het bad zitten, mijn gezicht boven de lavabo, en houd de neusspoeler in mijn rechter neusgat. Laat het water door mijn neusholten stromen, zodat het via het andere neusgat weer naar buiten stroomt (Komt uit de oude Indische geneeskunst Adjurveda). Dan dezelfde procedure voor het andere neusgat...
Fles uitspoelen met heet water.
Rechtstaan, en overgaan tot het poetsen van de tanden. (met koud water)
Tandenborstel naderhand uitspoelen met heet water.
Zeep nemen, en me wassen.
Afspoelen met koud water.
afdrogen...
Licht uit doen in de badkamer, en het rolluik omhoog trekken.
Nu ga ik terug naar de slaapkamer.
Ik maak het bed op.
Doe mijn kleren aan en daal de trap af.
Ik kijk even door het raampje op de trap, om te zien welk weer het is.
Ik ga aan tafel zitten.
Anny heeft ondertussen alles al klaargemaakt  en klaar gezet voor het ontbijt. Ik drink een glas fruitsap, en met het laatste beetje slik ik meteen ook mijn pillen van 's morgens door. Neem mijn kop yoghurt met fruit, en lepel dit op.
Dan is het tijd om met de kop koffie naar de computer te trekken. Even het nieuws verticaal door nemen, hier en daar iets wat me interesseert helemaal lezen...
Naar de bladzijde gaan waar ik deze blog op typ...
Na het afreageren van wat ik las, of net niet las, of met zomaar dagdagelijkse dingen reageer ik wat me nog restte aan zorgen en besognes af... en ben ik weer klaar om de dag te vullen met wat er allemaal op het drukke programma staat van een gepensioneerde met rugpijn.
djudedju

tot de volgende ?

Warm Ziekenzorg

Gisteren was het een heerlijk grootse dag voor Ziekenzorg Midden Vlaanderen... Honderden medewerkers kwamen er samen in een groots feest, een feest van dank, vol vreugde en plezier, met aandacht voor wat verwezenlijkt is, en voor de toekomst.

Een ganse namiddag met zielsverwanten, mensen die ook oog hebben voor anderen, en ook proberen iets voor die anderen te betekenen.

Wij, Anny en ik, waren er al van in de voormiddag, want ik moest er mijn versierde rolstoel gaan klaarzetten en optuigen met diverse mandala's. Ik was niet alleen, we hadden met verschillende medewerkers dergelijke rolstoelen versierd, elk naar eigen inspiratie en eigen kunnen. Ze waren grandioos, en heel verschillend, wat het nog mooier maakte, en een duidelijk beeld gaf van wat Crea allemaal in huis heeft.

De ganse namiddag gaf ik een demonstratie in pyrografie (tekeningen branden in hout), en her en der zag je nog collegae van Crea die demonstreerden wat er allemaal kan. Waar ik eerder een technisch moeilijk iets presenteerde, waren er ook die bewezen dat je ook voor heel erg gehandicapte mensen toch nog een creatieve bezigheid kunt bedenken, en hen kunt begeleiden in het maken van mooie dingen. Om eerlijk te zijn, daar schiet ik volledig te kort ! Dat zijn zaken waar ik dan weer geen grein verstand van heb. Ik kan me blijkbaar niet inleven in de denkwereld en het vermogen van die zwaar gehandicapte medemensen. Leen is daar naar mijn gevoel een krak in... Ze ontwerpt technieken die zo simpel zijn dat iedereen het kan. Ik vond één idee fantastisch ! Ze laat de mensjes met wasco kriskras kleurenmassa's aanbrengen op een stuk wit karton. De mensen bekomen een veld vol kleur, waar niets in te zien is, maar dan neemt Leen een vooraf er op gekleefde en eerder onzichtbare vlinder weg, en daar heb je plots een kleurig vlak met een onwaarschijnlijk witte vlinder ! Schitterend. De ergst gehandicapte maakt zo "zelf" iets moois ! (Ik denk dat dergelijke techniek ook bruikbaar zou zijn in het peuteronderwijs... ?)

We konden er niet alleen genieten van elkaars aanwezigheid, er waren ook tal van versnaperingen en drank te krijgen. Bij de slotceremonie, met korte en zinnige redevoeringen door medewerkers, kwam er ook een heerlijke groep muzikanten met een fantastisch mooie en leuke show ! Knap ! Fantastische muzikanten en goede performers !

De groep was afkomstig uit Vilvoorde en noemt ZAKDOEK...

Vermits de kosten van de drukker te hoog zijn, zongen ze hun gegevens in een meeslepend deuntje: www.zakdoek.be...
Ze speelden meezingers, maar ook enkele mooie klassieke werken en wisten zelfs de sfeer van echte zigeunermuziek te brengen. Ze wisselden dit af met leuke conversaties, soms met het publiek, en toen ze een goedlachse dame zagen, was dit nu en dan een leuk mikpunt.

Nadien daalden we af tot in de ondergrondse parking van het ICC, zochten er onze auto, en reden naar Mater terug... Uitrusten van een heerlijke maar vermoeiende dag. We lagen alletwee, met pijn in de rug, nog wat naar de TV te kijken... en dan slapen gaan...
slaapwel

tot de volgende ?https://youtu.be/QvjckX6Bexc

Fredor

Fredor Dewaele, 106 jaar jong, is 's nachts gevallen en zeer kort daarna overleden.
Tot zijn 104 woonde hij nog in zijn huisje in Meerse, Kluisbergen.

Een heel kort berichtje, over een heel oude mens.
Een mens die al bijna weg gedeemsterd was, maar bijna haast per ongeluk hier nog rond liep.
Alleen zijn familie en enkele goede kennissen gaan van dat bericht even wakker liggen. Aan die leeftijd zijn de meesten al lang via exit afgemarcheerd.
Dat er een bericht over zijn verscheiden in de krant verscheen, had niets met Fredor van doen, maar met zijn haast onwaarschijnlijke leeftijd, en aan het feit dat hij zo lang goed was en tot zijn 104 in zijn huisje bleef wonen.

Als je zijn portret bekijkt in de krant, dan doet mij dat op een of andere manier op een mummie denken, hij leek al een beetje tot de eeuwigheid te behoren, nog voor zijn verscheiden.

We lazen onlangs dat men goed op weg is om de gemiddelde leeftijd van de mens een stuk omhoog te jagen, en 100 jaar zou dan wellicht een gemiddelde leeftijd worden.

Oh ja ?
Mij lijkt dat helemaal niet nodig, tenzij men er ook systeem zou bij voegen, waardoor we allemaal tot die gezegende leeftijd ook "goed" zouden blijven, in staat onszelf te verzorgen en haast onafhankelijk te kunnen leven en nog te kunnen genieten van dat leven. Als ze mij tot 100 in leven houden, om daar stil in een hoekje te zitten, vol pijn en weemoedige gedachten, dan hoeft het niet.

Fredor heeft dus blijkbaar op een goede manier kunnen leven, en volgens het artikeltje kon je lezen dat hij de dag voor zijn dood nog had zitten babbelen en lachen, want hij was nog steeds "goed".... Ik heb hem niet gekend, ook al was hij duidelijk de oudste man van heel de regio, en wellicht nog een stuk daar voorbij.

Ons vader was nog geen 58, onze Koen nog geen 32 toen ze het tijdelijke wisselden met het eeuwige. Dat was véél te jong. Fredor was er 106, en als hij echt zo goed was als men in het berichtje laat uitschijnen, dan was dat geen dag te lang. Ook al was het ver voorbij het gemiddelde.

We kiezen het niet. We ondergaan het.
Sommigen krijgen een groot deel, andere enkele kruimels.
Willekeurig.
Zonder aanwijsbare reden.
Maar dat is een typisch Westerse reflex...
Als je geboren wordt in een van de hongerlanden, of oorlogslanden, dan is de kans dat je leven op een drastische manier, van buiten uit, door gebrek aan eten, door een bom of een kogel plots wordt afgesneden. En in de meeste gevallen opteer je dan voor plots... Want sterven van honger of/en dorst, dat is niet genadig snel, en een buikwond is niet snel en genadig...

Daarmee zeggen we eigenlijk duidelijk dat de dood ook welkom kan zijn.

En uit die reactie kwam ook wellicht de euthanasie voort.

Wij hebben onze Bobbie een spuitje laten geven, het beestje verging van de pijn, kon haast niet ademen, en kon zich niet meer neerleggen of hij had geen adem meer... Die euthanasie vinden we allemaal normaal, genadig... Als het over opa gaat, dan is het een heel ander verhaal.

Ik ga niet moraliseren, ik heb er zelf veel te veel vragen en bedenkingen over, en lees met veel bewondering dat er mensen zijn die hun hondje niet euthaniseren, maar een haast palliatieve zorg en liefde geven, tot de laatste snik.

Maar of dat de beste oplossing is?
Ik weet het niet.

Ik zal wellicht mijn leven lijden tot het bobijnte t'enden is ... Ik weet niet wanneer de ende komt, en dat is maar goed ook. Ik hoop alleen dat ik niet moet afzien, dat men zich de vraag niet moet stellen, of de bedenking maken... of dat ik zo erg afzie dat ik zelf schreeuw om de dood.

Fredor kende blijkbaar een lang en goed leven en een kort einde...
Heerlijk voor hem.
ik wens het iedereen toe.
... maar ik weet dat er velen zijn die gaan sterven in pijn, in afzien, in honger, bloedend door een verdwaalde kogel of een splinter van een kwaadwillige bom...
djudedju

tot de volgende ?

geheugen

(Voor West Vlamingen: hegeuhen) (Ik kan het weten, ik ben zelf een West Vlaming)

Ik durf er geen eed op te doen, maar ik meen me te herinneren dat mijn eerste personal computer een geheugen had van omtrent 20 mega... En men vertelde ons dat daar een héle bibliotheek kon op gestockeerd worden ! Het was een enorme ruimte die je wellicht nooit vol zou krijgen in één mensenleven...
Nu zitten we al met duizenden keren zoveel geheugen, en nog lijkt het voor sommigen maar krap, en kopen ze sticks en externe harde schijven om toch maar meer en meer programma's te kunnen stockeren. Na de mega kenden we gigs en nu zitten we al aan tera... (of hoe noemen die dingen?)

Ik ga daar niets van zeggen... In het begin dat ik computerde deed ik dat ook, installeerde ik ook allerlei programma's die ik nadien nooit of hooguit een enkele keer gebruikte...
Nu heb ik zeeën van ruimte op de harde schijf, waar nooit iets op komt. Dat komt vooral door het feit dat ik nu heel selectief ben in het installeren van programma's en ook omdat ik mijn vele foto's voor het grootste gedeelte bewaar in the clouds...

Want oh ja, we hebben van her en der ook nog eens zeeën ruimte gekregen ergens ver weg op het WWW... Vraag er mij geen uitleg over, maar het werkt perfect.

Ik heb alles wat ik nodig heb aan programma's, en in het pakket dat ik installeer zitten zelfs al een boel dingen op, die ik nooit ofte nooit gebruik.

Ik heb zo ooit skype gehad, maar ik gebruikte dat nooit, en ik vond het verschrikkelijk vervelend als iemand mij opbelde op skype, terwijl ik net bezig was aan een of ander ... Dus heb ik geen skype meer. Ik heb al een vaste telefoon en een smartphone (waarop ik al de mogelijkheden amper benut). Wat moet ik met al die dingen ?

Ik ben al zo'n twintig jaar of daaromtrent thuis wegens ziekte... Helemaal niets om je over te verheugen, maar toch was er één ding waarover ik tevreden ben: ik ben daardoor net ontsnapt aan de GSM van het werk... Als ik nu niet thuis of niet op het bureel was, dan was ik onbereikbaar, kon ik geestelijk eens afkicken van de werkdruk... Met de GSM blijft die druk er, dag en nacht, waar je ook bent.

Mijn auto was een beetje een "niet-storen-area", maar met die GSM is er geen vrijheid meer. Ik snap niet dat iedereen er op staat dat ze zo een ding moeten hebben, "want we moeten toch bereikbaar zijn"... Och ja? Vroeger waren wij ook niet bereikbaar en zie, we leven nog altijd. En ik vind die GSM veeleer een onding dan wel vooruitgang.

Die GSM is trouwens allang het telefoon zijn ontgroeid ! In feite is dat nu ook een soort computer met wellicht meer mogelijkheden dan mijn eerste computer van toen, lang geleden...
Heb je de jonge mensen al eens bekeken? Het lijkt wel of die smartphone een aangroeisel is van hun lichaam. Je ziet ze nooit zonder. Gelukkig zijn die ondingen niet waterdicht, of ze zaten er mee onder de douche. Je kunt amper nog een zinnig gesprek voeren, want voortdurend zitten ze met dat ding bezig, en als ze het eens uit handen leggen, dan is dat voor enkele seconden... dat hoor je weer een piepje of een deuntje en hop, ze zijn weer afwezig...

Voor hen is bereikbaarheid een must, een noodzakelijk iets geworden.
Voor mij is onbereikbaarheid een heilig goed. Een sanctuarium, een plaats waar je je terug kunt trekken.

Herinner je je nog de tussenperiode? Voor de GSM was er al een eerste vorm van bereikbaarheid in de auto... Dan zag je wagens met enorme antennes er op, en ergens in of aan het dashboard hing dan een radio zender-ontvanger... Op bepaalde bandbreedte mochten de gewone mensen dan met de radio met elkaar in contact komen. Dat iedereen kon meeluisteren was blijkbaar geen hinderpaal, of was misschien zelfs een soort kick... Want je hoorde soms wel héél intieme gesprekken op die dingen. Ook die radio (hoe heetten die ondingen weer ?oh ja CB (spreek uit: siebie)) heb ik nooit gehad, maar toen onze kinderen van Sinterklaas eens een stel Walkie-Talkies kregen, hebben we ons ziek gelachen met wat we allemaal hoorden op de burgerbanden... En meestal wisten we ook perfect wie aan het woord was, want we kenden die stemmen, en we zagen die antennes in hun tuin en/of op hun auto...

Laat mij maar wat onbereikbaarheid, dan kan ik eens heerlijk dwalen in mijn eigen lijfelijke geheugen... Hoeveel giga of tera zou daar al niet gestockeerd zijn? Wat moet ik met een bijkomend geheugen op mijn pc ?
djudedju

tot de volgende ?

Nederlands slagveld

Men heeft -eindelijk- kunnen bewijzen dat Julius Caesar ook in Nederland de beest heeft uitgehangen. Hij heeft er niet alleen een slag gewonnen, nee, hij heeft de ganse bevolking van de stam of stammen uitgeroeid.
Tot zover het brengen van beschaving.

Ik had er geen bewijzen voor, maar ik heb altijd de Romeinse overheersing gezien als een bezetting, een onderdrukking.

Nu komen er eindelijk steeds meer bewijzen boven water (en vooral boven de grond), dat ik gelijk heb. Steeds meer vind men bewijzen dat de Kelten helemaal niet zootje ongeregeld waren, helemaal niet onbeschaafd waren, maar integendeel op veel vlakken een stuk verder stonden dan de roemruchte Romeinen. Ook vindt men steeds meer bewijzen dat de Romeinen hier werkelijk hele bevolkingsgroepen hebben uitgeroeid.

Waarom ik dat al lang vermoedde ?
Waarom zou men het Keltische gebied hebben veroverd? Voor de grondstoffen? Die waren er niet zo erg veel, of toch niet op voor die tijd bereikbare manier. Nee, het ging er hem gewoon over dat de Kelten rijk waren, en dat men zich die rijkdom wou toe eigenen. Bovendien vond men er slaven.
Leuke beschaving die de Romeinen hier brachten !

De Romeinen waren op militair gebied wel superieur aan de Kelten. Kelten leefden in stamverbonden (ook stamverbonden), en als ze vochten, was dat een wild op elkaar afstormen, met zwaard en schild, maar voor de rest naakt, want het bloed moest zichtbaar zijn, dat was een soort ereteken. Het waren geen veroveraars en een getraind en gehoorzaam leger was hen onbekend. De Romeinen hadden een gedisciplineerd en getraind leger, dat in formatie het gevecht aanging met dat ongeregelde zootje Kelten. Toch leden ze her en der nederlagen, vooral door de woestheid en door de persoonlijke moed van de Kelten. De Romeinen stopten dan echter niet, trokken zich terug formeerden de slagorde opnieuw en gingen weer over tot de aanval.

Dat was haast ondenkbaar voor de Kelten, want die waren helemaal niet op veroveren, op oorlog ingericht.

Als wij nu de legers bekijken van deze tijd, dan kunnen wij dus zeggen dat dit nog steeds een restant is van de Romeinse inbreng. Maar noem dat geen beschaving, eerder het tegendeel !

De Romeinen hebben onze gebieden zo'n 400 jaar onder de knoet gehouden, hebben hier talloze Romeinen grond geschonken en het recht op slaven uit de Keltische bevolking. In die eeuwen hebben ze uiteraard banden gekregen met de plaatselijke bevolking, de Gallo-Romeinen zijn daar een duidelijk gevolg van. Wellicht is de onmin met de bezetter wel steeds blijven smeulen, dar zijn ook bewijzen van, maar toch werd het steeds meer en meer een echt deel van het Romeinse rijk.
Dat is logisch, we kunnen in ons bestaan sporen terugvinden van bezetters die hier veel minder lang waren dan de Romeinen. Wat nuttig is en praktisch is wordt overgenomen. Dat is logisch, dat is gewoon nuttig, dus neem je het over.

Bovendien kwam ook het christelijke geloof hier met de Romeinen binnen. Na een tijdje zelfs als staatsgodsdienst. De kerk bouwde zich uit, met steun van de overheid en werd een deel van de georganiseerde maatschappij.
Toen de Germanen hier de boel overnamen, was het geloof al zo sterk, dat de structuur van de kerk grotendeels kon blijven bestaan, en een macht bleef, ook in het nieuwe Germaanse Rijk. Dat kwam voor een stuk ook door het feit dat het Germaanse rijk niet echt hecht gestructureerd was. Het was op het gebied van gestructureerd zijn, een stap terug. Het was het begin van de donkere middeleeuwen. Vooral doordat de structuur er niet meer was.

Een misschien gek voorbeeld is de grootte van de runderen. In de Romeinse tijd werd er bewust en gereglementeerd aan een zekere veredeling gedaan, waardoor de runderen groter en sterker waren. Toen de Germanen hier de plak zwaaiden, viel die reglementering en bewuste veredeling weg, en werden de runderen gewoon ter plaatse geteeld, zonder regelmatige inbreng van nieuw bloed, met als gevolg een sterke verkleining van het rund.

In die zin zou je kunnen spreken van de Romeinse beschaving: we kenden een meer gereglementeerde, georganiseerde maatschappij, op een bijna militaire leest geschoeid. Maar hoe je het ook draait of keert, het was gewoon een bezetting, een onderdrukking. Toen het christendom ook nog eens staatsgodsdienst werd, onderdrukte men ook het eigen geloof van de bevolking, en ook dat zal wel hier en daar mede-oorzaak zijn geweest van opstanden.

Toch was het christendom nog niet echt helemaal de basis, zelfs niet na 4 eeuwen bezetting. En toen de Germanen hier kwamen met hun geloof, dat heel dicht aanleunde bij het oude geloof van de Kelten, zagen wij dat er een opleving kwam van het oude geloof. Karel Martel de redder van het christendom tegen de oprukkende islam, was hoogstwaarschijnlijk een aanhanger van het oude Germaanse geloof. Zijn naam wijst heel sterk in die richting: Martel denk aan het Franse marteau, hamer... Karel met de hamer, en de hamer was het symbool van de hamer van Thor. Aanhangers van dat geloof droegen geen kruisteken, maar een hamer...

We kunnen alleen fantaseren hoe onze wereld er zou hebben uitgezien zonder dat er een militaristisch volk onze wereld veroverde... Misschien hadden we dan geen kolonisaties gekend, geen leegplunderen van verre landen om er slaven en goederen te halen...Misschien zou de wereld er helemaal anders, beter hebben uitgezien !
Bij Thor !
djudedju

tot de volgende ?