3.340

Hé ! Dit is mijn 3.340° blog !
Niet dat ik er zoveel heb geschreven, er zijn er ook wel eens verschenen met alleen een filmpje of een tip naar een ander bericht, en er zijn zelfs een paar keer blogs verschenen die er twee keer staan, of die er half op staan (tedju, op een verkeerde knop geduwd !), maar al bij al, ik zit dus al een eind boven de 3.000...
Mijn eerste blog is verschenen op 15 februari 2006, dus straks is het tien jaar dat ik aan het bloggen ben...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Op een gegeven ogenblik heb ik de beslissing genomen om niet meer te bloggen op de dagen dat ik naar de rommelmarkt ging, omdat ik dan met blog en nakijken van de berichtjes en zo, gans de rest van de dag zat te computeren... Maar zelfs dat was in het begin een aanpassing, met de nodige ontwenningsverschijnselen...

Ik heb niet zo een enorm aantal lezers, en vermoedelijk lezen de meesten niet iedere dag het verse blogje, maar ik heb het vermoeden dat er enkelen zijn die dan iedere keer al de gemiste blogjes in één keer, alles na elkaar lezen. Ik heb ook de indruk dat ik een behoorlijk trouw publiek heb...

Enkelen reageren regelmatig op mijn schrijfsels, sommigen op de geijkte weg, anderen sturen me gewoon een mailtje, en soms krijg ik een anonieme reactie...

Ik antwoordt zelden op die reacties... Ik heb voor mij het gevoel dat ik in de betreffende blog mijn ding heb gezegd, en dat reageren een beetje dubbel gebruik zou zijn. Soms voel ik me heel vereerd door de reactie, en heel soms een beetje gekrenkt... Maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Heel soms ga ik zelf eens in mijn blogjes van lang geleden lezen... Zomaar willekeurig ergens beginnen en dan lees ik er gewoonlijk wel enkele na elkaar. Ik stel vast dat mijn manier van de dingen bezien in de loop der tijden veranderd is, dat ik, en wellicht dus ook iedereen, willens nillens beïnvloed worden door de media, ook al weten we dat ze ons heel wat wijsmaken en heel wat waarheden verwringen of het ons anders doen geloven door het uit zijn verband te trekken, of door er slechts enkele beelden van te tonen, helemaal uit de context... Dat bewijst dat ze hoe dan ook succes hebben met hun strategie, en dat wij niet in staat zijn om echt onze eigen mening te vormen. (Jammer, maar helaas...)

Maar het bewijst ook dat het bijhouden van zo'n blog, en het nu en dan doorbladeren verfrissend werkt, en ons helpt om toch min of meer op de rechte weg te blijven met ons eigen gedachtegoed.

Soms, heel soms, denk ik er toch aan om maar te stoppen met dat bloggen... Maar naast het feit dat het een verslaving is, is het een van de weinige wegen die ik heb, om vanuit mijn situatie als minder mobiel wezen, met mensen te babbelen. Meestal eenzijdig, maar toch, het laat me toe om eens mijn mening te ventileren, om eens te vertellen, om wat zin en soms wat onzin te brengen, om soms gewoon een verhaal op papier te zetten, om... nog duizenden kleine redenen meer...

Ik heb fictie gebracht en zelfs wat science-fiction, ik heb soms de draak gestoken met zaken, ik heb soms heel heftig gereageerd en soms (heel zelden) heel koel.

Maar dat ben ik, zo zit ik in elkaar...
Ik heb nood aan het ventileren van alles wat in me opborrelt... Zinnig en onzinnig, leuk, droef, bitter, sarcastisch, wat er op dat moment in me leeft. Ik kan niet alles schrijven, sommige zaken zijn te persoonlijk of zouden te erg bepaalde mensen raken, schaden... Maar dan ventileer ik soms op andere dingen, omdat ik toch iets nodig heb om op af te geven..

Maar trouwe lezers zullen me op de duur wel kennen, en wellicht zelfs aanvoelen dat ik eigenlijk iets anders vertel dan wat ik op dat moment op papier zet...
Kortom, mijn blog is ook een soort zelfportret...
Het is geen foto, het is veeleer een schilderij. Een goed portretschilder weet immers niet alleen een duidelijke gelijkenis op doek te zetten, nee, hij schildert ook de persoonlijkheid, het karakter, de persoon achter dat gezicht.

God, nu ben ik al een heel blad lang bezig over "de" blog te zeveren...

Heb je dat gehoord van dat lieve kind dat opeens verscheen met een hoofddoek op ? Hoe ze van haast iedereen werd verlaten, uitgestoten, hoe de mensen haar probeerden "terug te halen" met de bedreiging dat ze nooit meer aan deftig werk zou geraken...
Ergens vind ik dat een schitterend initiatief van dat meisje ! En tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik tot die kleine minderheid behoor die niet negatief sta tegenover moslims en moslima... Dat ik behoor tot een minderheid die de mens blijft zien, en niet zijn kleur, zijn religie, zijn taal... Maar wat wil je ? We leven in een klein, miniem hoekje van de wereld, waar ze ons leren dat wij apart zijn, speciaal zijn en dat we niet thuis horen in dit land, dat we moeten opkomen voor onze eigenheid, voor onze eigen taal en onze taalgemeenschap... Hoe kun je tegen zo'n opvoeding in gaan en zeggen dat alle mensen broeders zijn???

djudedju

tot de volgende ?
(Foto: zelfportret van Antoon Van Dijck onze grootste portretschilder...)

Het daghet in den Oosten...

Vanwaar ik hier zit, zie ik de hemel in het oosten lichter worden en kleuren, de blos van een jonge, nog verlegen dag...

Wij hebben hier in het Westen, heel wat te danken aan het Oosten...
De eerste stappen naar een modernere interpretatie van de geneeskunde, de scheikunde, de wiskunde, onze cijfers, het cijfer nul...

Als ik het zo bekijk, dan denk ik aan aan andere volkeren...
Toen ik jonger was, hadden de Japanners de naam alles na te maken, maar meestal veel goedkoper en minderwaardiger... Maar alras groeiden ze over die kinderziekten heen, en werden een economische belangrijke speler op de markt.
Nu zitten we te spreken over de vele kopieën van allerlei dingen uit China, maar we wijzen ook nog veelal op het minderwaardige van die producten, al zie je nu al dat ook zij stilaan beter worden en nu al een niet te onderschatten speler zijn op de wereldmarkt.
We zien nu India aankomen, en daarachter zie je al Afrika omhoog rijzen...

Maar wij waren dus zowat de eersten kampioenen in het afkijken, overnemen, verwerven andermans wijsheid en kennis... Nog ver voor de Japanners...

Na een hele tijd overvleugelden we zelfs onze leermeesters, meer zelfs, we veroverden hun land en roofden (lees roven) het leeg... In de naam van de beschaving ???????????????????????

Soms vraag ik me af, of de pionnen niet al weer aan het verschuiven zijn... Een herboren Rusland, een rijzend China en India... Zet er maar Brazilië en Zuid-Afrika bij, en je hebt de nieuwe economische grootmachten omzeggens in één hand...Een hand die zich misschien aan het voorbereiden is, om de economie te gaan dicteren aan de rest van de wereld.

Wij hebben hier niets meer zelf, geen grondstoffen, we moeten alles halen bij anderen, anderen die eindelijk inzien dat ze daar een machtsfactor in handen hebben, en die stilaan de westerse invloed uit de economie der grondstoffen aan het uitroeien zijn, en het zelf in handen gaan nemen. Je ziet steeds meer de wanhopige pogingen van dat Westen om met een "Verdeel en Heers-politiek" baas te blijven, maar je ziet ook dat dit niet zal blijven duren. ( Om eerlijk te zijn, soms heb ik de indruk dat het Westen veel meer inspanningen doet op vlak van de bewapening dan op het vlak van investeren in nieuwere en betere technieken - Ze weten dat ze economisch hun impact aan het verliezen zijn, en zetten alles op militaire overheersing !!!)

Soms, heel soms, is er een sprankeltje hoop...
Ik zie dat er stemmen opgaan om terug te gaan leven op een natuurlijker wijze, met groenten en vlees die op een natuurlijke wijze zijn gekweekt...
Ik lees dat er in Berlijn een Pastoor, een Rabbi en een Imam aan het overleggen zijn om de eerste gebedsruimte te bouwen voor alle drie samen...
Ik zie dat er meer en meer stemmen opgaan tegen bedrijven zoals Monsanto, die de natuur vernietigen op een barbaarse wijze...
Ik zie dat er mensen zijn die vluchtelingen niet zien als een economische bedreiging, maar als mensen in nood...
Ik zie ... eigenlijk veel te weinig goeds, en veel te veel oorlog, honger, machtswellust, religieuze fanatici, racisme...

Er is nog heel veel werk aan de winkel om de mensheid te overtuigen van het feit dat samenleven alleen echt kan als we werkelijk samen werken, samen opbouwen, samen ...

Zaterdag op de rommelmarkt: " Och meneer, en dan moet je nog heel de tijd opletten dat er niets gepikt wordt ! Je kunt het je niet voorstellen hoeveel er verdwijnt ! En het zijn niet de vreemden die het doen, hé meneer ! Het is net zo goed ons eigen volk ! Weet je, de eerlijkste mensen, dat zijn de zwarten, daar heb ik nog nooit diefstal of bedrog van ervaren..."

Soms hoor je eens iets wat anders klinkt dan wat ze ons proberen op te dringen. Oef !

tot de volgende ?

Sniper

Ik ben een boek aan het lezen, een misdaadroman, waarin de slechterik een sniper is ... In het Vlaams noemden we dat vroeger een scherpschutter. In wereldoorlog 1, tijdens de stellingenoorlog, waren dat gevreesde wezens! Zij zaten goed verborgen, haast onzichtbaar, en hielden de stelling van de vijanden doodstil in de gaten. Door hun haast onvoorstelbaar vermogen om van haast onmogelijk ver, zeer juist te schieten, wisten ze soms vele tientallen slachtoffers te maken, vooraleer ze zelf aan hun einde kwamen.

In het boek is de misdadiger dus een sniper, die in opdracht van een misdadiger, de getuigen uit de weg moet ruimen. Hij doet dit met een gewoon maar zeer goed onderhouden geweer, met een zeer degelijk en zeer goed afgesteld vizier, en hij heeft zijn kogels uitgerust met keramische koppen, waardoor ze zelfs door kogelvrije vesten gaan. (Klopt dat? Is een kogelvrij vest dan niet veilig?)

De man kan, dank zij zijn schutterskwaliteiten op haast een kilometer afstand, haarzuiver zijn doelwit uitkiezen en met één schot doden.

Het verhaal gaat voor een groot stuk over de moeilijkheid om zo'n scherpschutter te pakken... Ze zitten zo ver weg van hun doel, dat ze haast onvindbaar zijn...

Ik kan me dat goed voor stellen... Als je een kwartier stappen (4 km/uur) van je doelwit zit, dan ben je voor het blote oog haast onzichtbaar, en kun je haast overal zitten.  Zeker als het doelwit niet in een echt bebouwde kom zit, is de te bewaken ruimte haast oneindig groot. Neem maar eens een stadskaart bij je, stip je woning aan, en trek een cirkel van 1 km rond je woning. Dit geeft je een idee van de oppervlakte waarover men spreekt. In een stad zijn tussen de gebouwen wellicht geen of weinig openingen voor een schietvlak, maar in een haast open veld wordt de ruimte plots heel, heel groot.

Vannacht lag ik weer wakker... Pijn.
En dan lig ik te denken. Eigenlijk had ik lust om te liggen lezen, maar dan hinder ik Anny bij het slapen... en dus doe ik dat slechts heel zelden, alleen als ik de pijn niet zelf weg kan denken...

Maar vannacht lukte het denken behoorlijk...
Ik stelde me voor dat ik een sniper was...

Vraag 1: Wie zou ik uitkiezen als slachtoffer ? Ach, laat ik het niet te moeilijk maken, en gewoon de mensen kiezen die me echt regelmatig -door hun activiteiten - hinderen in een rustig bestaan: de politici... Dus mijn slachtoffers zijn, om te beginnen de ministers, en in ons Belgenland hebben wij er veel, heel erg veel ! (Met al die regeringen ...)

Vraag 2: Waar zou ik me opstellen? Ik kon de woning van de politicus centraal zetten, de weg naar het parlement in kwestie, of net voor het parlement. Best kon ik wisselen van techniek en plaats, om me zo onvindbaar mogelijk te houden.

Vraag 3: Waar moet je een politicus raken om zeker te zijn dat hij of zij dood is?
Dat is een moeilijke !
Je moet niet proberen ze door het hoofd te schieten, want daar raak je niets... Geen hersenen, of zo miniem dat een raak schot haast onmogelijk is...
Je moet niet proberen ze door het hart te schieten, want het is algemeen geweten dat politici geen hart hebben, en als ze toch ergens iets of wat van een dergelijk orgaan hebben, dan zit het niet op de juiste plaats...

De enige plaats waar je een politicus dodelijk kunt raken, is zijn portefeuille. Maar in België heeft dat woord in dit geval minstens twee betekenissen: de ministerportefeuille en zijn persoonlijk bezit, zijn geldbeugel, zijn bezit...(het tweede wordt grotendeels opgebouwd door invloed van het eerste). Het probleem van dat laatste is dat het wellicht verdeeld is over verschillende financiële instellingen, en wellicht zelfs voor een groot gedeelte in het buitenland... Iets wat ze zogezegd steeds aan anderen willen verhinderen, maar alleen als het over kleinere bedragen gaat, de echt grotere bedragen zijn veilig te stouwen in belastingparadijzen...

Met andere woorden...
Politici zijn als heel ambetant onkruid: onuitroeibaar... Je kunt het uittrekken, je kunt producten gebruiken van Vot'santo (het is zeker niet het mijne), je krijgt het niet echt weg...

Misschien kun je me niet geloven, maar ik lag te lachen in mijn bed.
En dan nog dank zij politici

djudedju

tot de volgende ?

Mars

Het is al "oud" nieuws dat er water is gevonden op Mars. Gisteren hoorde ik dat er water en atmosfeer is gevonden op Pluto...
Dat is groot nieuws, dat wil zeggen dat er mogelijks leven is op Mars EN op Pluto.

Op Mars zijn sporen gevonden waar ooit water stroomde, wat er op duidt dat er wellicht ooit veel water aanwezig was, en dus wellicht ook een veel dichtere atmosfeer...

En dan gaat ik nadenken, fantaseren, dromen...

Ik kan alleen vertrekken van wat ik ken, van wat me vertrouwd is. De Aarde.

De "Global Warming" is ondertussen al een "vertrouwd" idee. We geloven er nog niet echt in, iedere periode van koud weer doet ons weer zeggen "Is dat nu de opwarming", maar we kunnen niet ontkennen dat er iets aan de hand is met het weer.

Laat ons eens aannemen dat er werkelijk sprake is van Global Warming, laat ons aannemen dat het weer steeds extremere vormen aanneemt... Hoe ver gaat dat dan uiteindelijk? Er zijn onrustwekkende berichten over woestijnvorming, en woestijnen hebben de onprettige gewoonte uit te breiden. Er zijn steeds meer meldingen over abnormale wind, tornado's en dergelijke. Ik herinner me, dat er omstreeks 1966 of daaromtrent, een windhoos was in Oostmalle... Dat was zo'n uitzonderlijk fenomeen, dat het me is bijgebleven. Maar de laatste jaren zijn er haast ieder jaar wel ergens in ons zo kalme en rustige landje een of meerdere van die weerfenomenen...

Naast de woestijnvorming zien we een sterke toename van abnormale regenval. Enkele dagen geleden nog in de streek van Nice en omgeving... Ook dat is een steeds vaker voorkomend fenomeen. Het gevolg van al die extreme zaken is vernieling.
En dan gaat mijn fantasie weer met me op de loop... Dan laat ik gewoon in mijn gedachten die extremen de gewoonste zaak van de wereld worden. Dan krijgen we steeds meer en meer te maken met woestijnvormingen, met overstromingen en vloedgolven op andere plaatsen, dan lijken de winden steeds sterker en steeds maar erger en frequenter te worden, en lijkt het wel of niets tegen de kracht van de ontketende natuur bestand is...
Steeds meer verdwijnen de bomen, steeds meer wordt de landbouw vernielt, weggewaaid, weggespoeld, bedolven onder meters zand of wat dan ook. De wereld hongert, en steeds meer mensen hebben geen schuilplaats meer tegen dat extreme weer, omdat niets bestand lijkt tegen de ontketende krachten van de natuur.

De mensen sterven als vliegen, de wereld wordt door water, wind en vuur als het ware platgeschuurd, gepolijst door wervelend zand. Bouwwerken vervallen in puin en door wind, water en het rollen over de bodem lost uiteindelijk alles op in een bruin-grijzige massa zand en stenen...

De wereld is alleen nog maar zand en water... De winden schuren alles steeds fijner, de winden nemen op de wereld zonder hindernissen steeds meer en meer toe in kracht. De opwarming verandert in een ijzige temperatuur, doordat het fijne zand steeds meer in de hogere atmosfeer terecht komt, en de warmte van de zon weerkaatst voor het de grond kan bereiken. Alle water bevriest, de laatste sporen van leven verdwijnen... Eeuwen en eeuwen hevige kou doet het laatste water opdrogen en verdwijnen. Het fijne stof uit de atmosfeer daalt langzaam terug op de aarde of verdwijnt in het niets van het heelal... De aarde, onbeschermd door een verdwijnende atmosfeer is een dode planeet geworden...

In mijn droom, mijn fantasie zie ik uiteindelijk wat het lot van Mars misschien ooit was... En heel misschien zijn er ooit, in de nevelen van de tijd, Marsmannetjes geweest, die hun stervende planeet zijn ontvlucht, en hier op een jonge aarde zijn terechtgekomen... (Het zou meteen een antwoord zijn op heel wat onverklaarbare vondsten uit het verre verleden)...
De oude Marsianen hebben hun wereld eerst kapotgemaakt, nu de onze opnieuw, en straks vluchten er misschien weer enkelen om opnieuw ergens een planeet te gaan verkloten...
Het mensDOM.

djudedju

tot de volgende ?

Writers blog

Een kleine woordspeling met Writers block... maar ja, soms heb ook ik er wel eens last van... Geen inspiratie... Niet dat ik geen ideeën heb, maar veel van die gedachten zijn nog niet uitgewerkt, of zijn te groot en te zwaar om in een blog te verwerken. Ik heb al wel enkele keren een blog in episoden geschreven, maar echt handig is dat ook niet.

Neem nu het idee van de bibliotheek... Stel dat je verdwaalt in de bibliotheek, maar dan niet in de gangen tussen de boeken, maar van het ene boek in het andere. Je zit als het ware van het ene avontuur in het andere, je vlucht voor een leeuw en komt midden in een vuurgevecht terecht. Je wil daar weg, maar komt terecht in een poëtisch gedicht over de zee... Tekst die je helemaal niet aanspreekt, want jij moet zwemmen voor je leven. Eén grote golf werpt je midden het drukke New York en je moet je meteen verbergen voor een gangsterbende uit de tijd van Al Capone... Je ziet, er zit meer dan genoeg stof in om een boek te schrijven, maar veel te veel voor een blog als dit...
En waarom ik dan geen boek schrijf ? Omdat ik wellicht niet het juiste karakter heb om dat zo lang vol te houden, of omdat mijn fantasie voortdurend met me blijft weglopen...

Die fantasie dat zal wellicht mijn vorm van dromen zijn... Want ik hoor iedere keer weer dat mensen dromen en hun dromen kunnen vertellen... Ik heb dat omzeggens nooit. Waarschijnlijk droom ik ook wel, maar ik weet het 's morgens nooit meer. Maar ik lig veel wakker, heel rustig en kalm, te dwalen in mijn fantasieën... Misschien is dat wel mijn vorm van dromen, misschien ben ik wel niet echt wakker, maar is het mijn droom die me zegt dat ik wakker was...

Wij hebben in ieder geval allemaal wat moeite met het tijdsbesef in bed... Anny kan me in volle ernst vertellen dat ze héél de nacht wakker heeft gelegen, terwijl ik ze hoorde ronken dat het niet mooi meer was... Als ik dat dan zeg, dan ben ik het die gedroomd heb. Maar ik heb al net hetzelfde meegemaakt, dat ik, naar mijn gevoel gans de nacht wakker lag, en dat Anny dan reageert: "Gij? Wakker ? Je had ne keer moeten horen hoe je snurkte !"... Ik denk dat we een totaal vertekend beeld hebben van de tijd tijdens de nacht. Zelfs als ik zowat ieder uur hoorde slaan op de klok, vertelt Anny me dat ik heb liggen snurken... Of Anny droomde, of ik droomde, maar de ervaringen van de nacht kloppen niet...

Dus zijn mijn verhalen misschien geen bewuste verhalen, maar fantasieën van mijn dromenwereld? Of hebben de Aboriginals gelijk, en is de droom het echte leven, en het leven over dag een droomwereld ?

Ach, het heeft allemaal weinig belang... Wat de werkelijkheid ook is, ik voel me gelukkig dat ik die ongebreidelde fantasie heb, dat ik beschik over massa's werelden waarin ik kan dwalen en avonturen beleven. Ik wens het iedereen toe, het maakt mij gelukkig, dus zou het wellicht ook de anderen gelukkig maken?

Geluk is immers zo'n vaag begrip, zoiets waar je niet echt van kunt zeggen: "Dat is het !", of iets wat je kunt vastgrijpen en vasthouden, in je zak kunt stoppen en koesteren... Nee, geluk is iets heel vaags... Een haast ijdel begrip... Een zeepbel, waar het minste heel dat moois kan doen uiteenspatten tot niets... Gek genoeg willen de meesten het wel vastgrijpen, het wel wegstoppen, het wel koesteren... En beseffen niet dat dit de zekerste manier is om het te doen uiteenspatten.

Ik ben bijna steeds gelukkig, de momenten waarop ik dat niet ben, zijn talrijk, maar kort van duur. Als ik me eens kwaad maak, als iets tegenslaat, als iets niet lukt... Maar ik heb het vermogen me daar niet op vast te pinnen, het te aanvaarden, het te laten voorbijgaan... En joep, daar zijn de zeepbellen van het geluk weer ! Geluk is vooral tevreden zijn. Aanvaarden.
Geluk ligt niet in het betrachten, in tegendeel, het ligt ook niet in bezit. Bezit kan een tijdelijke tevredenheid geven, maar meer niet... Het hebben is er meestal de oorzaak van dat je beseft dat er nog zoveel is wat je niet hebt !

En toch is het net dat wat de maatschappij ons wil opdringen als "geluk"... Je hebt een goede en makkelijke broek, maar de mode schrijft je voor dat je dit jaar echt een broek moet hebben met smallere pijpen, en ze proberen je ervan te overtuigen dat je hopeloos ten achter loopt met die ouderwetse broek van je... Gek toch ? Waarom draag je een broek? Om je te bedekken, om warm te hebben, om je benen te beschermen... Voldoet de broek die je aan hebt voor die vereisten. Ja ? Welke zinnige reden kun je dan hebben om een andere broek te willen???? Of een andere auto, of een andere smartphone of...

Ja, maar de economie moet draaien... Maar draait de economie nog echt? Is dat nog echt economie??? Vind je het logisch dat je dingen weggooit die nog perfect doen waarvoor je ze ooit kocht? Erger nog, vind je het normaal dat ze in de machines die je kocht, een software stoppen waardoor het wel MOET stukgaan na een bepaalde tijd???? Is dat nog economie?
Als je in je huishouden economisch wilt zijn, dan zit daar GEEN overproductie in, Geen weggooien van eten, geen vernietigen van waardevolle dingen... In het begrip economie zit voor ons, gewone mensen, iets van zuinigheid, iets van sparen, iets van een appeltje voor de dorst, iets van denken op lange termijn...

Hoe kan het dan datDE Economie dat net andersom doet?
Dat is toch geheel en al tegen alle logica in?
Dat is dan ook de reden waarom het allemaal steeds sneller gaat mislopen in deze wereld.
Dat is de reden waarom er zoveel armoede is en hanger en oorlog... en vluchtelingen... Voor het kunstmatig opvoeren van de waanzinnige economische groei haalt men de grondstoffen weg, en houdt men daar een politieke vinger in de pap, ook als dat moet gaan ten koste van levens... Als de "economie" maar draait...
djudedju

tot de volgende ?

wolkenzwangere hemel

Heb je al eens buiten gekeken? 't Ziet er niet uit ! Er is geen hemel meer te zien, alles is bedekt met wolken in 50 tinten grijs...
Zitten wij nu onder de wolkendeken, of heeft de hemel zich eens warm toegedekt?
Ik weet het, dat is een dwaze vraag, maar de laatste tijd lees ik niets dan dwaze dingen... Neem nu al die heisa over de boerkini... Lig jij daar van wakker ? Ik niet. Eigenlijk hebben ze meer mijn sympathie met die boerkini dan meiden met die piepkleine bikinietjes, die niets aan de verbeelding overlaten.
Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik krijg liefst een geschenkje in een niets-verradende-verpakking... Dat maakt je veel nieuwsgieriger naar de inhoud, dan een cadeautje waarvan je zo ziet wat er in dat papier zal zitten...
Bovendien laat een bikini ook veel te goed alle kleine onvolmaaktheden van het lichaam zien. Om mooi te zijn in een bikini, moet je volmaakt figuur hebben. Alles in de juiste proporties, en niet te dik en niet te mager, kortom alles zo als het zou moeten zijn... en zoals de mens haast nooit echt is.
De ene heeft te korte beentjes, de ander te grote borsten, en weer een ander lijkt wel de billen te mankeren.. Nee, geef mij dan maar een gewoon zwempak of zo'n boerkini...
Dan zie ik wat mij steeds het meest interesseert aan de mens: de ogen...

Als ik in contact kom met een mens, dan kijk ik altijd eerst naar de ogen. De manier waarop een mens uit zijn ogen kijkt, zegt me veel meer dan hoe hij of zij er uit ziet. Dat komt slechts in een volgend stadium, en al naargelang de reden waarom ik met die mens kennis maak, zal ik hem of haar anders bekijken. Wordt het een collega, dan kijk je naar de lichaamstaal, wat vertelt zijn houding zijn bewegen je... Als het iemand is waar je slechts heel kort je blik op hebt, dan kijk ik naar hem of haar met de ogen van de kunstenaar... De verhoudingen, de houding... Soms ben ik in gedachten zelfs bezig met het vastleggen in enkele lijnen van iets wat me opvalt...

Heb je al eens echt naar een bultenaar gekeken? Wellicht heb je dan vooral naar de bult gekeken, welnu, ik kijk dan met verbazing naar de vervorming van de borstkas, want dat is lijkt me eigenlijk de plaats waar dat lichaam is samengetrokken...

Het is vooral uit gesprekken met anderen, dat ik heb vastgesteld, dat ik anders kijk naar de dingen... De wolkenhemel trekt bij de meeste mensen de aandacht gedurende een seconde, ik kan er minuten naar kijken. Heb je al eens geprobeerd om met een gewoon potlood zo'n lucht neer te zetten? Niet gemakkelijk, ik maakte in mijn inleiding aan allusie op 50 tinten grijs, maar het zijn er veel en veel meer, je kunt haast geen vierkante centimeter in je beeld vastnemen en zeggen dat is nu één soort grijs... Soms zie je ook de beweging in de lijnen van de wolken.

In crea heb ik de mensen eens een hoofd doen boetseren, heel simpel, maak een hoofd, zet er een neus op, duid de plaats van de ogen aan en van de mond... Als je dat doet, stel je vast dat er haast geen mens is, die er echt een idee van heeft hoe een kop er eigenlijk uitziet. Haast allemaal maken ze het gezicht te plat, plaatsen ze de ogen veel te hoog...

Je moet maar eens je hand op je voorhoofd leggen, goed aansluitend aan de vorm van je schedel. Haal dan de hand naar beneden, terwijl je de vorm van je hand behoudt... Er is niets plats aan je voorhoofd hé ???? Meer zelfs, je bent wellicht verbaasd dat het zo bol is !

De meest mensen kijken niet echt... Ze nemen veel te oppervlakkig waar.
Heb je een kat of een hond lopen? Teken dat beest eens, zonder er naar te kijken. Probeer een van die karakteristieke houdingen van je dier vast te leggen... Kijk dan eens naar de werkelijkheid. Lukt dat nog niet, maak er eens een foto van, en maak dat met een of ander programma eens groot genoeg om goed te zien, als je een goed programma hebt, leg dan eens de lijntekening vast...
Gek hé... Je kijkt nooit echt naar dat dier, net zoals je haast nooit bewust naar iets kijkt.
Teken eens een van je eigen dagelijks gebruikte koffiekoppen, zonder dat je kans hebt het te bekijken... Haal dan de tas er eens bij... Klopt de vorm? De dessin?

Hoe zit een vogel op een stok? Teken eens een kip...
Je zult zien dat je wellicht bij de grote hoop hoort, en niet echt kijkt naar de dingen.

Mag ik je dan uitnodigen naar de wondere wereld om je heen? Kijk eens anders naar de dingen. Teken ze ! Je hoeft echt geen Rubens te zijn, probeer gewoon de lijn vast te leggen. Teken de mens gerust als een lucifer-mannetje, maar maak dat je zijn houding vast hebt. Probeer eens een man rustig te laten wandelen, en iemand die haastig naar de wachtende trein stapt, iemand die holt...
In het begin zal het niet echt lukken, zul je misschien geneigd zijn je probeersels in de papiermand te wippen, en heel dat tekenen te vergeten... Doe het niet, hou de tekeningen bij, hou vol en stel vast dat je wel kunt tekenen, dat je wel talent hebt en dat oefening inderdaad kunst baart... En leer kijken !

Als men mij zou vragen waar ik het meest heb zitten tekenen, dan zou ik moeten bekennen dat dit aan de telefoon was... Terwijl ik aan het luisteren was zat ik op een rand van het papier kleine tekeningetjes te maken, gedachten bij het gesprek, handen ergens anders...

Ik zweer het, iedereen kan het. Genoeg om het voor jezelf leuk te vinden, en dat is toch waar het om gaat ???

tot de volgende ?

zwaar weekend...

Zoals ik al eerder heb gemeld, was er zaterdag koekenverkoop ten bate van Ziekenzorg. Om 13 uur was Monique hier, en zijn we vertrokken voor een namiddag koekenverkoop. In het begin vlogen de koeken weg, maar eens we in het Klokkeveld kwamen, waren ze of niet thuis, of hadden geen trek in koeken... Daar verkochten we plots veel minder dan in het eerste stuk van de Keirestraat.
Maar we hadden zo veel verkocht dat we besloten om bovenop de vijftig dozen die we bij hadden voor het vertrek, we nog een bijkomende voorraad van 10 dozen zouden halen.
Helaas, driewerf helaas... Ook in de rest van de keirestraat verkochten we niet bijster veel... In de Hoek enkele dozen, zodat we na het vervolledigen van onze "toer", nog zeven dozen over hadden.
We, Monique en ik, zijn alle twee rugpatiënt, en alle twee waren we steenstokkedoodmoe, en hadden pijn in de rug.
We hebben dus 53 dozen koeken verkocht...
Niet slecht voor ons doen, maar het kon beter.

Zondag vertrokken we omstreeks 8 uur naar Neufmaison, naar een rommelmarkt, wellicht een van de laatste buitenmarkten van het jaar. (Neufmaison ligt iets voorbij Beloeil, dus niet zo ver van hier)

We vonden parkeerplaats op een weide die daarvoor ter beschikking stond. (Bij het vertrek in de namiddag bleek die parking eivol te staan, en stonden de auto's langs de weg in een eindeloze rij geparkeerd...) We moesten zo'n honderd meter stappen voor we aan de markt kwamen (al passeerden we wel enkele standen van buurtbewoners die profiteerden van de kans om ook hun zaken te verkopen. We namen de weg rechts, en slenterden langs de talloze kraampjes, op een lange, lange straat, terwijl we de kraampjes rechts van ons bekeken. Teneinde gekomen terug, en nu langs de andere kant van de straat kijken. Plots een zijstraat... Joep dan maar dat eerst meepakken... Lange, lange straat door, en dan weer terug... Enfin, om een lange reeks kort te vertellen, we hebben langs zo'n 800 kraampjes geflaneerd !

We hebben maar één ding gekocht dat thuis hoorde in onze verzamelingen, maar dat heb ik moeten dragen, omdat de "zak op wieltjes" al helemaal vol zat...  Anny kocht een nieuw eitje om thee te maken, dan kochten we een kilo peren van de boer, 5 verschillende siropen in potten (Echte stroop, zonder toevoeging van suiker !), 8 cactusvruchten, een warme sjaal voor Anny, onderbroeken voor mij, gedroogde worstjes... Een hele kabas vol dingen...

We waren al bijna aan het einde van de markt, toen we plots een hele mooie Ganesha zagen, helemaal uitgesneden in hout, zo'n 45 cm hoog, heel gedetailleerd, zagen staan. Ik dacht dat dit een heel duur ding zou zijn, en veel te duur voor mijn verzameling, want dure aankopen doe ik niet... Maar het bleek heel goedkoop te zijn, "Want," zei de verkoper," het beeld is geschonden, er is een tand af!"... Ik heb gezwegen in alle toonaarden, de man wist duidelijk niet dat de meeste beelden maar één tand hebben, omdat de ene tand in de strijd zou zijn afgebroken... Zo werd ik onverhoopt eigenaar van een "groot" beeld van Ganesha ! Héééééél mooi uitgesneden en hééél gedetailleerd !
Maar zwaar...
Het kon niet meer in de rolwagen, en dus moest ik het dragen.
De lengte van de markt maakte dat we alle twee steendood waren, alle twee behoorlijk veel pijn hadden. We waren blij dat we weer op de parking waren, en in de auto konden zitten. Dan voorzichtig de baan op, na wat geharrewar met andere auto's die de parking wilden oprijden. Oef, eindelijk de straat op, langs de eindeloos geparkeerde auto's. Oei ! Een tegenligger ! Waar er een gaatje tussen de geparkeerde auto's was, ging ik aan de kant staan om de auto's door te laten. Maar ze kwamen maar heel traag, traag af... Naast me stopte de eerste wagen, alles blokkerend... Net toen ik wilde uitstappen om te vragen wat er haperde, zag ik een jonge vrouw komen aanlopen... Al lopen nog wat schikkend aan haar kleren... Madame was blijkbaar niet waterdicht geweest, en had achter de geparkeerde wagens een plasje gedaan...

We hebben de rest van de zondag op de zetel gelegen. Moe maar voldaan, maar met die ellendige rugpijn. Wat meer pijnstillers geslikt om te gaan slapen, want gisteren moesten we vroeg naar Luc, om samen naar Pairi Daiza te gaan...

Het was prachtig weer, niet te warm, niet te koud, de tijd vloog voorbij, en we zagen heel wat dingen die we nog niet echt gezien hadden, omdat je tijdens de zomer altijd in een grote massa mensen zit, en moet mee schuiven met de stroom... Nu konden we rustig staan kijken, zagen vol verwondering dat één hyena daar maar lag te liggen, en dat de vier anderen hem regelmatig kwamen "begroeten"... Wat dit ritueel wil zeggen ??? We hebben er het raden naar.

Gisterenmiddag zijn we dan in het mooie park gaan genieten van een voetbehandeling... Je kunt er met je voeten in het water gaan zitten, terwijl honderden visjes je voeten afknabbelen... Allee, niet je voeten, maar alle dode huidcellen bijten ze af, en dat is blijkbaar hun voeding. Het is een heel bizar gevoel, het is niet echt kriebelen, maar eerder een zinderend gevoel. Na de behandeling voelen je voeten aan als babyvoetjes, zo zacht !
Ik had één probleem, na de wandeling en door de pijn en de vermoeidheid lukte ik er niet meer in mijn voeten te bereiken... Rita was zo vriendelijk mijn sokken aan mijn voeten te schuiven. Makkelijk als je een verpleegster bij hebt ! Merci Rita !

Gisteren lagen we alweer vroeg in bed... en vannacht hebben we alle twee geslapen dat het ene oog het andere niet zag... Deze morgen heb ik amper werk gehad om de bedden op te maken, het leek of er niemand had in gelegen !

Tot de volgende ?