Coucke Daiza

Gisteren zijn we weer eens gaan wandelen in Pairi Daiza...Of is het nu Coucke Daiza... Maar dat trekt wellicht te veel op koekedoze ???

Misschien denkt u aan de regenbuien, maar troost u, de enige regen die we gehad hebben, is wat grote druppels gedurende de roofvogelshow, vandaar zijn we rap-rap een gebouw binnengelopen, en hebben er een koffie genoten in het onverwachte gezelschap van enkele oude kennissen uit Oostende.

Ik had hen niet gezien, maar zij mij. En toen de eerste bij me kwam herkende ik haar eerst niet, tot haar zuster er bij kwam, en dan scheen meteen het licht weer in dat achteraf-zolderkamertje van mijn hersenpan... Monique en Nora ! Dju toch !

We hebben nog wat zitten praten over oude tijden, en dan valt het stil... Over het heden kunnen we niet veel zeggen, want er is niets meer gemeenschappelijk.
Als mensen me vragen: "Wil je niet terug naar Oostende?", dan is dat mijn grootste argument om daar volmondig "Neen !" op te zeggen. Ik ken nog wel wat mensen, maar we zijn volkomen uit elkaar gegroeid, het enige wat we nog gemeen hebben is een ver verleden. In het heden delen we niets meer. En geef toe, het is niet goed je alleen vast te pinnen op oude tijden, dat lijkt me haast op een spoedcursus "Hoe krijg ik rap Alzheimer"...

Waar wij Anny en ik, en onze kinderen en zowat al onze kennissen, dol zijn op Pairi Daiza, waren de meeste van de Oostendenaars helemaal niet content van het park. Ze hadden een dierentuin verwacht, waar je de dieren één na één kunt bekijken van dichtbij, voorgeschoteld in kooi na kooi. Pairi Daiza is dat niet.
Pairi Daiza is een prachtig park, met verbluffend veel exotische planten, prachtig aangelegde tuinen het thema van een of ander deel van de wereld. Ben je in het Chinese deel, dan zie je hoofdzakelijk planten uit dit stuk van de wereld, en de dieren zijn ook van daar afkomstig. Maar die dieren worden je niet getoond in een klein hok waar ze heen en weer lopen voor de tralies, nee, ze worden in een stuk haast natuurlijke biotoop gezet, en het is aan u om dat stukje natuur goed te bekijken en te speuren waar de dieren zijn.  Sommige dieren zijn makkelijk en duidelijk zichtbaar, maar andere moet je soms echt langs het stuk terrein heen en weer wandelend gaan zoeken. Voor wie dan een dierentuin à la Zoo van Antwerpen verwacht, is dat misschien een desillusie, maar voor wie de dieren wil zien op een zo natuurlijk mogelijke manier, met eerbied voor het dier en zijn levenskwaliteit, moet hier in Pairi Daiza zijn. In Planckendael (het stuk Zoo in Muizen bij Mechelen) werkt men ook meer in functie van het dier in zijn zo natuurlijk mogelijke biotoop, en wellicht zou de Zoo-fan daar ook niet echt happy zijn.

Pairi Daiza vind ik nog een stuk mooier dan Planckendael, omdat het park zo veel mooier is... Het biedt niet alleen tuinen aan volgens de werelddelen waarvan ze het thema vormen, maar ze worden ook nog eens mooi opgeluisterd met prachtige replica van beroemde gebouwen uit die delen van de wereld. Bovendien vind je in de tuin nog eens bijkomende verrassingen in de vorm van museumstukken, hier en daar in een gebouw echt prachtige stukken, maar ook buiten, in volle natuur zie je beelden en ook stukken natuursteen, waaronder formidabel mooie halfedelstenen, maar dan in formaten die enorm te noemen zijn, zeker voor wie gewoon is deze stenen te zien in een verzameling van minieme stukjes steen.

Wij raken er niet op uitgekeken... Maar ja, als die dingen je niets zeggen, dan raad ik je aan naar de Zoo te gaan... Een type dierenverzameling die ik helemaal niet mooi vind. Ik verwijt de Zoo niets, ze doen inspanningen om het de dieren ook een zo goed mogelijk leven aan te bieden, en ze hebben Planckendael opgericht om daar nog meer aan te voldoen, maar op het gebied van de Zoo te Antwerpen, is het grondgebied veel te klein om op een natuurlijkere manier te werken.

Maar, zoals je ziet, soms verwachten mensen blijkbaar dat oude type van dierentuinen, een verzameling van zoveel mogelijk dieren op een zo klein mogelijke oppervlakte... Zoals het vroeger was, zoals het vroeger opgevat werd: een verzameling van dieren...

Nogmaals, de Zoo van Antwerpen doet wat ze kunnen om de dieren ook zo goed mogelijk te verzorgen, en ze zo natuurlijk mogelijk te laten leven, maar ze zitten nu eenmaal op een veel te klein stukje grond. Beide dierentuinen doen echter ernstige inspanningen om van de dierentuin ook een stuk conservering te maken, waarbij ze bedreigde diersoorten op kundige en beschermde manier pogen tot voortplanting te brengen, en zo de soorten te beschermen en te conserveren. Heel wat dieren zouden al niet meer bestaan op onze wereld, zonder de inspanningen van de dierentuinen.

De eerste keer dat ik een moderne dierentuin zag, waar men de dieren zoveel mogelijk plaats gunde, en ze op een zo natuurlijk mogelijke manier liet bewegen in een zo natuurlijk mogelijk midden, dat was Burgers Zoo in Arnhem, groot gemaakt door de betreurde Antoon Van Hooff. (Hij ligt begraven in zijn geliefde dierenpark).

Toch blijf ik vinden dat Pairi Daiza een stukje hoger zit op de lat, door de fantastische aanleg van het park en de vele replica van gebouwen, waardoor je haast echt in een ander werelddeel denkt rond te lopen.

Nu hadden de Oostendenaars twee zaken tegen... Ze hadden geen zonnige dag, en ze zijn per toeval in zowat het minste van de vele eetgelegenheden terecht gekomen... Toen wij het Chinese restaurant loofden, keken ze bedenkelijk, tot ze van een andere Oostendenaar hoorden dat het er zo goed was...(Je ziet ook daaraan dat ik niet meer echt tot de hunnen hoor, we leven "in den vreemde, hebben andere levenswijzen"...)

Ik ben blij nog eens mensen uit de tijd van toen te hebben ontmoet, blij nog eens in het Oostends te kunnen babbelen, en vooral blij dat we beiden beslist hebben hier in onze mooie, heerlijke Vlaamse Ardennen te blijven wonen, waar we ondertussen al lang thuis zijn.

Voor ons was het bezoek gisteren heerlijk... De scholen zijn begonnen, en dus was het park veel kalmer, kon je rustig genieten van al het moois, en we ontdekten weer heel wat nieuwe dingen, die we de vorige keren niet hebben gezien. Zelfs de stukjes die we voor de tweede of derde keer door liepen, boden weer wat andere zichten en we ontdekten weer planten en dieren die we de vorige keer niet hadden gezien. Ja, ook dieren... Want in veel stukken zitten diverse diersoorten bij elkaar op grote stukken grond, en ja, soms vind je ze gewoon niet bij het eerste bezoek. Nu het kalmer is kun je beter en rustiger kijken, en wellicht zijn ook de dieren minder schuw.

Dat is voor ons mede een deel van het heerlijke van dit wondermooie park...

tot de volgende ?

Materie

Ik weet niet of je soms ook eens zit te zappen op al die vreemde zenders die er op je tv zitten??? Misschien zitten ze wel niet eens bij u op jou tv, maar bij mij wel. Van die zenders die haast evenveel reclameblokken hebben dan echte zendtijd, je kent dat wel.
Op enkele van die zenders zie je veel over de natuur, bij andere zijn het hoofdzakelijk films, bij nog andere gaat het over iemand die auto's verzamelt, en ga zo maar door. Soms echter is het héél bizar.

Er is een dagelijkse uitzending van spokenjagers of onderzoekers van vreemde fenomenen. (Er zijn zelfs reeksen waar men het eerder heeft over dingen die een kwade invloed uitoefenen, en dan onder het fundament van je huis een stuk oud ijzer vinden, vaststellen dat dit de bron van het kwaad is, en dat verwijderen ze dan, en leggen het op een plaats die veilig is, waar de krachten afgeschermd worden...

Maar de spokenjagers, dat is andere koek, met een heel peloton onderzoekers gaan ze, uitgerust met allerlei technische hoogstandjes, in alle plaatsen van je huis plaatsnemen, dagen de geesten uit hun aanwezigheid kenbaar te maken.

Ze tonen je dan beelden van een stoel waar je duidelijk kunt zien dat er warme en koude plaatsen op zijn (infrarood), ze tonen je bewegende schaduwen, en het gekst van allemaal, ze nemen geluiden waar (en nemen die op), die duidelijk lijken op menselijke stemmen, en die soms zelfs verstaanbare boodschappen hebben...

Bizar

Natuurlijk kun je al dergelijke dingen héél makkelijk nabootsen, je hoeft er echt geen techneut voor te zijn, om dergelijke beelden en tapes te maken. Maar voor dergelijke haast onbenullige beelden breng je geen hele groep mensen op de been met een hele technische uitrusting...Tenzij je daar een echte markt voor hebt.

Die markt lijkt er aanwezig te zijn !
Je ziet -gewoonlijke bange of ongeruste bewoners van een pand -, die hun huis of gebouw voor de duur van een dag en nacht overgeven aan dat peloton "onderzoekers" (Echt of niet?)
Na het onderzoek worden de resultaten aan de eigenaar bekend gemaakt, en ook getoond en/of ten gehore gebracht. Je ziet de spanning op het gezicht van die mensen. Of het zijn goede acteurs, of het zijn inderdaad mensen die geloven in de aanwezigheid van een of meerdere geesten.

Ik lig 's nachts heel veel wakker, maar ik heb nog nooit iets gezien dat wijst op de aanwezigheid van een "entiteit", wat dat ook mag zijn. Ik zou doodgraag eens een nacht doorbrengen op een plaats waar ik wel geesten zou kunnen ontmoeten... Maar tot op heden heb ik dat "geluk" (?) nog niet gehad.
Ik ga niet beweren dat ze er zijn, ook niet dat ze er niet zijn...maar ik geloof er niet echt in. Ondanks die filmpjes op tv.

Maar ik zou ik niet zijn, als ik daar niet over ga fantaseren...
Stel dat ET niet zo'n gek wezentje zou zijn met een groot hoofd op een tenger lijfje, maar een onzichtbaar iets? Helemaal ondenkbaar is dat niet, want al onze zintuigen hebben hun beperkingen. Alles wat we waarnemen kunnen wij slechts waarnemen binnen bepaalde grenzen. Dat geldt zowel voor geluid als voor gezicht. Wij zien geen infrarood, wij zien geen ultraviolet, wij horen slechts tonen van zoveel tot zoveel hertz, en wellicht voelen we ook slechts binnen bepaalde grenzen. Het zou dus heel goed mogelijk zijn, dat er "dingen" in onze wereld rondlopen, die we niet zien of horen met onze middelen. Honden kunnen meer horen en bijen zien andere dingen dan wij.
(Als je een hond hebt, dan heb je ongetwijfeld al gezien dat hij starlings kijkt naar iets waar er niets is... Niets wat wij kunnen waarnemen...)

Als ET nu zo'n wezen is, die buiten onze waarnemingsmogelijkheden, hier in huis rond flaneert, dan zouden onze geest niets te maken hebben met vrolijk rondhuppelende afgestorvenen, maar met andere werelden.

Ik zeg niet dat het zo is, maar het zou perfect kunnen...
Eigenlijk is heel onze wereld een heel bizar fenomeen ! Alles wat we zien bestaat uiteindelijk uit atomen. Een atoom is voor meer dan 90% niets, waar een kern in zit, en waar wat neutronen en andere nog kleinere dingen om heen draaien.
Leg jij me maar eens uit waarom wij de dingen die vooral bestaan uit meer dan 90 % niets, kunnen zien en kunnen voelen... Dat wij zelf niet gewoon lek zijn, een soort ballon zonder dat dunne vliesje er om heen. (Trouwens dat ballonnetje is dus dus een vliesje dat voor meer dan negentig procent er niet is ???)

Ik ga stoppen, dergelijke onmogelijke mogelijkheden gaan mijn grijze massa (ook al bestaande uit meer niets dan iets) ver te boven...
djudejdu
Je moet echt niet zoeken naar mirakels, we zijn er zelf een.

tot de volgende ?

doof

Ik heb vastgesteld dat de leeftijd niet alleen iets deed met mijn rug, benen en ogen, nee, het deed blijkbaar ook iets met mijn oren...
Gisteren schreef ik over Ayan, waar ik nadien las dat de kleine sukkelaar eigenlijk Aylan heette... Sorry, wijt het maar aan de ouderdom...

Maar ja, ik ben 69, dus ben ik in mijn zeventigste levensjaar, en dan komt er wel eens wat sleet op, hier en daar. Pas op, dat is geen waardevermindering ! Mocht ik een auto zijn, dan zou mijn waarde heel wat hoger liggen dan de aankoop van een gloednieuwe...Maar ik ben geen auto, eerder een krakende wagen. (Maar krakende wagens lopen het langst !)

Maar een mens voelt wel de leeftijd, wat men je ook vertelt... Deze morgen tijdens het turnen deed plots mijn rechterarm pijn, maar hoe ik er ook aan voel en tast, ik kan nergens de pijnlijke plaats ontdekken, het is één van die vele onbestemde pijntjes, waar we normaliter niet eens over praten. Het hoort er bij... Ik hoor het van mijn collega's, die wel nog een goede rug hebben, ook zij hebben van die vele vage klachtjes en pijntjes, die komen en gaan zonder dat men ooit de reden van het komen (en het gaan) er van ontdekt. Niet erg dus. Helemaal niet om over naar huis te schrijven.

Stel, je bent aan het wandelen, en plots gaat je rechtervoet pijn doen. Je hinkt er warempel van. Je denkt bij jezelf "Wat is dat nu?", maar voor je een antwoord kunt bedenken stel je vast dat het al weer over is. Gek? Nee, oud.

Met dat doof zijn is het net zoiets... Je voelt dat niet, je wordt het meestal helemaal niet gewaar, behalve...
Als Bart hier op bezoek komt, dan is zijn eerste werk kijken waar het bakje van de tv ligt, en het geluidsvolume verminderen. Op de reis naar Brussel zaten we in een zaal met zo'n zeventig vrienden en bekenden, die allemaal aan het babbelen waren en ik moest wel 100 keer weer vragen om het even te herhalen, maar dan luider... En in veel gevallen heb ik geknikt in de hoop dat dit het verwachte antwoord was...

Och, het is nog niet van die aard dat ik van plan ben om naar de dokter te hollen, of naar zo'n winkel waar ze gratis je gehoor testen om je dan een hoorapparaat aan te smeren... Nee, ik hoor, naar mijn gevoel nog meer dan genoeg. Om eerlijk te zijn, soms denk ik dat ik teveel hoor, meer dan ik eigenlijk moet horen. Ik heb wel al jaren last van tinnitus, in mijn linkeroor ruist en fluit het altijd door, de ene keer meer dan de andere keer, maar het is er altijd. Volgens mijn huisarts is daar niet veel aan te doen, dus ga ik mijn tijd niet verprutsen in de wachtzaal van weer een andere specialist. Ik lees en hoor dat er mensen zijn die van zo'n ruis of fluittoon haast gek worden, maar blijkbaar hoor ik tot de gelukkigen die dit kan verdringen naar de achtergrond van de hersenen, waardoor je je haast niet meer bewust bent van dat geluid. Alleen de dagen dat het heel erg luid gaat, werkt het soms wat op mijn zenuwen...

Al ben ik al jaren thuis door de eeuwige rugpijn, toch voel ik me eigenlijk "gezond"... Ik vind dat rugpijn eigenlijk geen ziek zijn is... Ziek zijn, dat is zich ellendig voelen, koorts hebben, overgeven, hoofdpijn en spierpijn en dergelijke hebben, en dat alles meestal ook nog op hetzelfde ogenblik. Je voelt je ellendig, te ellendig om ook maar iets te doen... dat is ziek zijn. Pijn hebben, zonder dergelijke symptomen, dat is ambetant, dat verhindert je heel wat dingen, maar dat is niet ziek zijn in de zin van koortsig, ellendig en zo.

In die zin ben ik dus NIET ziek. Ik voel me - buiten die rugpijn - eigenlijk kiplekker, alleen doet het nu eens hier dan weer daar ook wel eens onverwachts pijn...

Maar allee, ik schrijf deze blog eigenlijk om me te excuseren dat ik u de verkeerde naam gaf bij het schrijven over de kleine Aylan, en ik hoop dat die kleine kapoen, vanuit de moslimhemel niet kwaad naar me zit te turen...Het was niet kwaad bedoeld... Moslimhemel... Ik weet niet of er een hemel is, en als er ene is, dan zal het er maar ene zijn, voor alle mensen van goede wille, welke religie of zonder religie dan ook... Misschien maken ze een uitzondering voor kinderen, die sterven vooraleer ze echt geleefd hebben, en krijgen die een tweede kans, een soortement reïncarnatie... Ik hoop het voor hen. Want de hemel... dat duurt zo lang hé ?

tot de volgende ?

Vergift

Bent u ook een van de mensen die getroffen waren door het beeld van dat kindje aangespoeld op het strand? Was jij ook zo getroffen door de dood van de kleine Ayan? Had je ook een krop in de keel toen je hoorde dat de vader niet alleen zijn zoontje Ayan had verloren, maar nog een andere zoon en zijn vrouw?

Eerlijk- Heb jij een moment getwijfeld aan wat je zag op je tv ?

Heb jij daar abnormale dingen vastgesteld?

Toch kun je op internet hele beschuldigingen horen dat dit beeld volledig bedrog was, dat dit kind zelfs niet eens door verdrinking om het leven kwam, dat zijn positie ten opzichte van de zee helemaal verkeerd is, dat de richting van zijn natte haren niet kloppen met de stroming van het water...

Ik heb het heel aandachtig allemaal gelezen.
Omdat ik niet alleen met mijn verstand geloof, maar vooral met mijn hart, poogde ik die argumenten te weerleggen, maar een deel er van kun je niet zo maar, niet zonder er bij te zijn geweest, weerleggen.
Een deel wel... Ik ben een kind van de zee, en heb meerdere keren dingen zien aanspoelen, weliswaar geen lijken (Gelukkig maar), maar de zee is een gek ding. Je ziet soms een balk regelrecht op het strand komen, bijna als ware het een afgeschoten pijl, soms komt het helemaal dwars aangespoeld, en soms schots en scheef. Bovendien gebeurt het aanspoelen meestal niet in een keer. Je ziet het aanspoelen, door een volgende golf weer halvelings opgepikt worden, scheef mee getrokken worden, soms weer helemaal vrij komen van het strand, en dan weer drie, vier golven later pas weer op het strand belanden. Je kunt dus uit de positie van het lijkje niets afleiden, en evenmin uit de richting waarin de haren op zijn hoofdje lagen.
Over de verkleuring van zijn handen kan ik niets zeggen... Ik heb nog nooit zo'n drenkelingetje gezien... Maar lijkverkleuring heeft met veel factoren te maken. De warmte van het zeewater, maar misschien - ik ben een leek in dit vak - ook met het feit dat het zoutwater is.

Maar ik moet toegeven dat ik met mijn verstand het verhaal niet helemaal kan ontkrachten. Als ik zuiver verstandelijk reageer, dan moet ik zeggen dat ik het niet meer weet.

Maar zie jij iemand in staat om met een kinderlijkje rond te zeulen, dat nat te maken, en netjes te positioneren op het strand? Bovendien moet hij dat kinderlijkje niet alleen nat hebben gemaakt, doorweekt, hij moet het ook nog eens hebben aan gebracht door het water, want er waren geen voetsporen in het zand te zien. Maar het zou dus kunnen.

Het zou wel een misvormde geest moeten zijn, om zo'n mis en scène op te stellen !
Net zoals het een misvormde geest moet zijn, om -als het wel waar is - een verhaal op te bouwen om dit te ontkrachten.

Maar zuiver verstandelijk ?
Je weet het niet meer.
Heel wat van die foto's en momentopnamen van de tegenstanders der vluchtelingen worden makkelijk ontkracht, soms door gewoon het filmpje niet te stoppen op dat moment, maar ook de verdere beelden weer te geven.

Je kunt alleen nog kijken met je hart, met je gevoel, vanuit je overtuiging.
Maar dat wil dan ook zeggen, dat wie tegen het binnenkomen van die sukkelaars is, kijkt met zijn ogen, met zijn gevoel, met zijn hart...
Met andere woorden, het is haast onmogelijk om mensen anders te doen kijken.

Ja, we hebben hier al heel wat armoede in ons eigen land, nee, we hebben die toevloed van mensen helemaal niet nodig, ja er is al werkloosheid... Maar verandert daar iets aan door de komst of door het weigeren van die sukkelaars? Worden de armen bij ons daar armer door ? Nee. En ja, we moeten iets aan die armoede doen, aan die werkloosheid...

Maar we moeten gewoon de mensen in nood helpen, om het even wie het is, om het even van waar ze komen, om het even welke huidskleur ze hebben of welke godsdienst ze belijden... Of ze nu van Gent zijn of van Syrië, van Pakistan of van Oeganda... Mensen in nood moeten geholpen worden.
Zonder voorkeur !
De enige maatstaf moet en mag de nood zijn.

En probeer asjeblief  de zuivere, nuchtere waarheid te vertellen, ontdaan van gevoelsmatigheden.

Laat ons proberen de waarheid te zien.
Maar laat ons vooral ons hart behouden, een hart dat nog kan en wil mee leven met de medemens, met alle medemensen...

En of de kleine Ayan nu verdronken is, of op een andere manier is gestorven, het is een kind dat gestorven is ! En ik weet uit ervaring hoe hard en pijnlijk dat is en blijft.

tot de volgende ?

herfst ?

Waar is "The Indian Summer" ?
Als ik vanmorgen de rolluiken omhoog trok, brandde de straatverlichting nog. Het is nu zelfs nog niet echt klaar. Het lijkt wel of we reeds een heel end in de herfst zitten, en officieel moet die nog komen.

Het is niet echt herfst, niet qua vallende bladeren en aarzelende nachtvorst, want echt koud is het niet, maar het is de voortdurende bewolking die de sfeer wekt van de winteravonden...

De verwarming slaat nog niet aan, maar gek genoeg hebben we allebei het gevoel dat het niet echt warm meer is in huis. Gek, want het is dus nog warmer dan wat we in de winter aanhouden als normale temperatuur. De reden is niet ver te zoeken: in Brussel in het hotel waar we verbleven stond de verwarming wel aan, en vonden we het eigenlijk haast te warm voor ons normale doen. Maar ergens heeft dit tijdelijk onze ingebouwde thermostaat ontregelt.

Nu ja, alles komt wel weer in orde. Mochten we dat koude-gevoel niet kwijtraken, dan schakelen we over naar de meest economische isolatie die we kennen in onze moderne wereld: we trekken een wollen trui aan in plaats van dit lichte katoenen T-shirt... Gek, maar de meeste mensen vergeten deze goedkope en adequate isolatie... Ze doen dure investeringen om hun huis over te isoleren (zodat er soms problemen komen inzake luchtverversing), en vergeten dat je jezelf kunt isoleren op een perfecte en veel goedkopere manier. Natuurlijk moet je niet in de kou gaan zitten, maar 20° is zelfs twee graden warmer dan de normale temperatuur die aangeraden wordt om in te werken. Dat is dus zeker niet koud. Nee, we hebben alleen last van de overgang van zomer naar herfst en van de tijdelijke gekke verwarming in het hotel.

Om naar buiten te gaan vergeten we de kleren-isolatie niet, maar voor binnen ? Ho maar !
Vroeger, in de tijd voor de centrale verwarming algemeen werd, kenden we die truc allemaal! Kijk maar eens naar de oude fotootjes, uit de tijd van de brandende kachel... Dan zaten we niet in huis in een T-shirt in de winter, nee, we hadden een dikke trui, veelal nog door moeder met de hand gebreid, en ook onze sokken waren van degelijke wol. 's Nachts kropen we in een ijskoude kamer in een koud bed, onder een massa dekens, en aan ons voeten lag een baksteen in bruin papier gewikkeld, die eerst opgewarmd was in de oven van de kachel. We lagen alleen met het puntje van de neus boven de dekens, om onszelf warm te houden, en als we 's morgens wakker werden, dan was het slaapkamerraam versierd met ijsbloemen... We hielden er onze warme vinger tegen om een kijkgaatje te maken.

Op onze slaapkamer staat een radiator, maar die laten we nooit warm worden. Onze kamer is echter nooit zo koud als de slaapkamer uit onze kinderjaren... Ons huis is veel beter geïsoleerd, en de ramen zijn uit dubbelglas, en daar komen geen ijsbloemen meer op. We liggen niet meer onder een dik pak dekens, maar dekken ons met een donsdeken, die perfect onze lichaamswarmte bewaart. In de badkamer staat de verwarming wel aan, en die warmte komt ook een beetje de slaapkamer in. Het dak is geïsoleerd, de ramen dubbelglas, en die moderne ramen hebben geen kieren meer waardoor de koude noordenwind de kamer in kan waaien...  Zelfs als het echt koud is, komt de temperatuur van de slaapkamer nooit beneden de 12 - 13 °... en geef toe, dat zijn niet echt wintertemperaturen. Anny heeft dan wat last om warme voeten te krijgen, maar ik vind het heerlijk om in een fris bed onder de donsdeken te kruipen. Veel leuker dan de zomer, waar je zoekt naar een fris plaatsje, en je draait en keert om toch wat afkoeling te vinden.

Ergens hou ik dus wel van de winter... Alleen... Ik zie nu al op tegen die korte dag-uren, tegen dat vroeg donker worden en laat licht worden, tegen de kale bomen die als skeletten wanhopig naar de zon pogen te grijpen...

Ik hou van licht en zon en kleur...
djudedju... de winter komt er aan !

Waar is die verdoemde Indian Summer ?
Help ! Ik wil licht, ik wil zon !

tot de volgende ?

Broekzeels blogje

We zijn 3 dagen op reis geweest, naar onze hoofdstad, Brussel, Bruxelles, komende van de oude naam Broekzele, waarbij broek staat voor moeras.

Brussel ligt zoals Rome, op 7 heuvels. Iedere dag was er een uitstap met gids gepland, maar zoals je weet, dat zijn dingen die ik niet aankan. Anny heeft de uitstappen wel gedaan, en is nu nog val van de pijn in haar rug en been (uitstralingspijn)... Het ziet er naar uit dat ook voor haar de uitstappen te lastig worden...

We logeerden in het NH-Hotel op de Grote Zavel, een van de rijkere stukken van die grote stad.  Vrijdag middag vertrokken de groepen om een heel stuk van Brussel af te stappen en te bewonderen, en ik deed enkele dingen in de onmiddellijke nabijheid van het hotel...

Ik bezocht de Zavelkerk, verwonderde me over het bijna in volle grootte aanwezig zijn van een sloep op één van de zijaltaren, tot ik de legende las van de sloep die het miraculeuze beeld van O.L.Vrouw tegen stroom in van Antwerpen naar Brussel bracht, stroom op, zonder zeilen, zonder roeien...

Het is een heel mooie kerk, met heel wat rijkdom, onder meer te danken aan de aanwezigheid van de graven van Tour en Tassis... Trouwens, de kerk puilt zowat uit van de adellijke aanwezigheid.
Ik las in een foldertje de namen van de huidige leden van de kerkfabriek, en nog steeds is dat een kliekje adellijke bietekwiets... Het zou dus, ondanks al het moois, nooit mijn kerk kunnen zijn !

Vandaar slenterde ik naar het kleine parkje waar onder meer een reuzegroot monument staat van Egmont en Hoorn, in een halve cirkel er omheel vind je dan mooie beelden van roemrijke personen uit onze geschiedenis, ik herinner me onder meer Rembertus Dodoens (Dodoneus) en Vesalius (Van Wesel)... Aan de buitenkant van het park vind je 48 mooie beeldjes, maar er zijn er momenteel enkele in restauratie...

Hee  uitzonderlijk kon men ook binnen in het mooie paleis daar achter dat parkje. Heel mooi, maar wat kaal.

Dan slenterde ik naar de Rollebeekstraat, want daar zou een winkel zijn met heel wat wandelstokken... Dat klopt, maar de nering was in faling, en de zaak Fermé gesloten... Door de uitstalramen zag ik verschrikkelijk veel wandelstokken, en heel wat exemplaren die ik al heb. Prijzen waren er niet zichtbaar, maar spoedig zou ik wijzer worden...

De zatervoormiddag gingen Anny en ik eens loeren op de antiekmarkt recht voor het hotel... Verschrikkelijk duur ! We zagen er wat wandelstokken, en eentje, waar ik een haast identiek en op het oog even oud exemplaar bezit, was getooid met de prijs... Ik had mijn stok gekocht op de rommelmarkt voor 15 euro... Daar vroeg men -schrik niet - 350 euro ! Klein verschil !

In de namiddag kwam voor mij het hoogte punt !!! Een bezoek aan het poppentheater Toone... Dat was gelegen in een heel oud pand, en het theater is op de zolder. Heel oud een allemaal hout, wat ons bedenkingen uitlokte over de brandveiligheid, maar dan bemerkten we dat er een sprinklersysteem aanwezig was !

We kregen een toneelstuk te zien over d'Artagnan en de 3 Musketiers...

Een vrije versie op het boek dat we wellicht allemaal kenden van uit onze jeugd. De zware poppen worden bediend door 6 mensen, drie aan iedere zijde van het toneel. Als een pop dwars over het toneel gaat, dan gaat hij dus over van de ene poppenspeler naar de andere. Er is een zevende man aanwezig, die de teksten doet, dus zowel de mannen als de vrouwenstemmen. Ik vond het heerlijk. Eén groot minpunt was de verschrikkelijke warmte en bevangenheid, met te veel mensen op een te kleine oppervlakte.

Vandaar wandelden we op ons dooie akkertje, en met de inbouw van een paar rustposten, terug naar het hotel. 's Avonds hadden we een receptie, een spreekbeurt van een van de huidige grote Manitou's van onze Centrale, en een lekkere maaltijd... Dan naar onze kamer om eens heerlijk te slapen, want we waren moe. Maar ja, een mens zet dan nog even de TV aan, gaat wat zappen, en komt op een film van The Hobbit uit... en natuurlijk zijn we blijven kijken ... (Gisteren hebben we thuis nog eens de film, maar nu volledig bekeken !)

Op de kamer in het hotel hadden we een tv met een reuzegroot scherm... Voor een film is dat heerlijk, maar toch een bedenking... Zowel Anny als ik maakten te bedenking dat je op zo'n scherm de ondertekst niet meer in één blik kunt vangen, en het lezen moet precies rapper gebeuren (al is dat eerder een illusie dan werkelijkheid, je moet alleen vaker de blik verplaatsen, maar dat betekent dat je minder intens naar de beelden kunt zien). Maar als beeld ... Fantastisch, je zit net in een cinemazaal !

Zondagmorgen, de valies gepakt, en samen met Jef en Lut naar het Centraal station gewandeld. Daar bleek dat er werken zijn aan de spoorwegen, en de trein naar Kortrijk kwam niet in het Centraal station, we moesten eerst naar de Noord... gelukkig met de trein, en daar moesten we dan nog een half uur wachten op onze trein... Maar het werd wel tien minuten langer wachten, want met al die veranderingen door de werken veroorzaakt, vertrokken we met 10 minuten vertraging... De NMBS is altijd een beetje reizen...

Thuis vlug wat frietjes gebakken met een ei, en dan vlug naar de computer... Wat is er allemaal gebeurd in de wereld tijdens onze afwezigheid ?

tot de volgende ???

Karel Appel

Gisteren had ik opgemerkt dat ik na "Familie" ook wel eens even een stukje TV kon mee pikken: op Nederland was er "Tussen Kunst en kitsch", iets wat me wel aanspreekt.
Ik had geluk, ik trof net de uitzending waar men tussen de vele kitsch en mooie antiek, warempel een Karel Appel aan.
Ik zag het in beeld komen, zei meteen "Karel Appel !", en vond het mooi.
Anny vond het maar een lelijk ding.
Toen ze de geschatte waarde hoorde, was ze heel verontwaardigd.
Zo zie je maar...

Toch kan ik niet zeggen dat ik echt een fan ben van Appel... Heel wat van zijn werken spreken me niet echt aan, maar in zijn kenmerkende stijl heeft hij hier en daar toch zaken gemaakt, die echt behoren tot wat voor mij kunst is. (Ik hou ook van Picasso, maar niet van al zijn werken, ik pin me niet vast op een naam, ik ervaar telkens een per een de kunstwerken, en die vind ik mooi, spreken me aan, of niet.)

Bij Appel ben ik telkens weer een beetje verwonderd dat er dingen bij zijn die me echt aanspreken, want ik hou niet echt van zijn stijl van werken. Maar hoe meer ik me verdiep in kunst, sta ik des te meer open voor die andere richtingen.
Dat is niet echt te zien als een bredere kijk op de zaken, het is veeleer zo dat ik niet meer zwart-wit denk, niet meer hokjes-denk.
Ik denk, had je me twintig jaar geleden mijn mening gevraagd over Appel, mijn reactie ronduit negatief zou zijn geweest. Zelfs wat me ergens wel raakte zou weggeduwd geweest zijn, door het adagio "Appel trekt op niets"...

Appel is hier maar één van de velen. Als je jong bent, denk je veel meer zwart-wit, iets is goed of slecht, en dat daar wel eens stukjes grijs in zitten, of zelfs schitterend helder wit, dat wordt weggeveegd onder de verderfelijke algemene noemer.

Dat spijt me nu... Niet alleen voor de Appels en de kunst in het algemeen, maar ook voor de vele andere dingen in het leven, waar een mens min of meer genoodzaakt partij voor kiest... Ergens zijn we allemaal een beetje zoals de supporters van een of andere sportclub.

We vinden alleen wat "onze ploeg" doet goed, en als onze ploeg eens onmiskenbaar slecht speelt, dan is dat de schuld van de tegenstander die mooi spel onmogelijk maakte...Maar "mijn" ploeg kan niet verkeerd doen. We weten wel dat dit niet echt klopt, maar we bannen gewoon alle negatieve zaken uit, als het over onze ploeg gaat. De grote vijand is altijd de ploeg die onze ploeg bedreigt, de ploeg die ons de kampioenentitel dreigt af te pakken, of de ploeg waarmee we kampen om niet uit de reeks te vallen. De grote bedreiger. De eeuwige vijand.

Je moet eens op Facebook of Twitter of zoiets, de opmerkingen van supporters volgen... Valt het je ook op, dat ze eigenlijk veel minder voor hun eigen ploeg supporteren dan wel de vijand pogen af te breken?

We denken zwart/wit.

In mijn generatie kwam daar nog bij dat we hondstrouw bleven aan "Het Idee"... Eens we gekozen hadden, bleef dat zo. Er moest al heel wat gebeuren vooraleer we veranderden van politieke partij, van mutualiteit en/of van syndicaat... De jongere generatie heeft dat trouwe niet meer, ze redeneren niet meer zo gevoelsmatig. "Wij hebben drie kinderen die een bril dragen, welke mutualiteit brengt ons het meeste op bij deze dure dingen?"...

Is dat beter ? Is dat slechter ? Ik weet het niet... Misschien zullen ze veel vlugger dan ik zich bevrijden van het hokjesdenken... Ze zitten niet zo vast meer aan bepaalde ideeën. Misschien zal het dan weer negatief zijn voor het geven van een duidelijke richting aan het leven ???

Zelfs nu nog, op mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik me al van heel wat hokjes heb bevrijd, stel ik vast dat ik toch vast blijf hangen aan bepaalde zaken, zaken waarvan ik niet echt door logica kan vaststellen waarom.

We bouwen onze eigen realiteit.
Zelfs wetenschappers, vastgepind aan feiten en bewijzen, stellen vast dat de realiteit verandert door de manier waarop we er naar kijken. Logica lijkt dus ook niet logisch meer.

djudedju

We blijven mensen, een bijzonder rare diersoort.
Tot de volgende ?

(Foto's: de eerste Appel vind ik wel mooi, de tweede zegt me helemaal niets... Waarom wel, waarom niet ? Ik weet het niet echt)