mijn parkeerkaart

Ik heb al wellicht zo'n kleine 20 jaar een parkeerkaart, omdat ik slecht te been ben. Voor mij zou de parkeerkaart gerust iets anders ingevuld mogen worden. Ik zou het heel logisch vinden dat voor mensen in mijn toestand, de kaart recht gaf op dubbele of driedubbele tijd.
Ik maak dit iets duidelijker: je moet je parkeergeld betalen in functie van de tijd dat je ergens zult staan. Voor mij zou de kaart zo mogen zijn, dat ik dubbel zo lang mag staan voor hetzelfde geld, omdat ik nu eenmaal genoodzaakt ben traag te stappen. Ik kan niet vlug meer uit de voeten.
Voor andere mensen is de kaart zoals hij is helemaal goed, er zijn immers mensen die haast niet meer uit de voeten kunnen, of die met rolstoel en dergelijke attributen opgezadeld zitten. Ik wil gewoon maar zeggen, ik heb mijn kaart eerder nodig omwille van het feit dat ik veel meer tijd nodig heb dan een ander om een verplaatsing te voet te doen (bv winkelen). Ik kan me nog heel wat mensen voorstellen die eigenlijk eerder een tijdsprobleem hebben dan wel een echt verplaatsingsprobleem. Op mijn slechtste dagen heb ik wel degelijk ook een verplaatsingsprobleem, dan kan ik haast helemaal niet meer uit de voeten.

Er zijn in België 571.056 parkeerkaarten ... Maar er zouden 200.000 kaarten eigenlijk van overledenen zijn. Ik betwijfel dit getal. Ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen de kaart niet hebben teruggestuurd, maar gewoon hebben vernietigd. Maar er word inderdaad heel wat misbruik gemaakt van de parkeerkaart !

We hebben al allemaal wel eens een jonge mens, uit zijn sportieve wagen zien springen en elegant weg zien huppelen, terwijl hij met een parkeerkaart als invalide in de wagen heeft liggen. Ho ! Niet te vlug oordelen, er zijn ziekten die niet voortdurend belemmerend werken, en waar de zieke op zijn goede ogenblikken inderdaad ogenschijnlijk gezond is, maar je kunt best gelijk hebben, en de kans is groot dat daar inderdaad een kaart ligt in de wagen die of een vervalsing of een kaart van een overledene is.

Ik vind dat erg.
Vroeger gaf de vereniging van gehandicapten een kaartje uit, die je onder de ruitenwisser van de wagen die zonder kaart parkeerde op een invalidenstandplaats kon schuiven. Daarop stond dan de vriendelijke vraag of betrokkene ook de invaliditeit bij deze parkeerplaats wou krijgen?
En toch is voor mij het staan -zonder parkeerkaart- op een standplaats voor invaliden soms te pruimen. Ik zag ooit uit zo'n wagen een man stappen met een gebroken been en arm... Die kon op dat moment veel minder uit de voeten dan ik. Maar voor dergelijke mensen is de kaart niet voorzien, omdat het slechts gaat over een tijdelijke toestand.

Ik wil maar zeggen, de kaart lost niet alles op, en het misbruik is niet altijd echt misbruik. Natuurlijk kan de politie die controleert daar niet staan wachten bij de wagen, om te zien of het soms iemand betreft die tijdelijk getroffen is door een handicap...

Maar als het duidelijk iemand is die helemaal niet mankeert, en die gewoon die plaats inpikt omdat het dichter bij de ingang van de winkel is, dan ben ik ook kwaad. Die plaatsen zijn er voor mensen die minder mobiel zijn, niet voor luie mensen.

Maar ja, het is allemaal zo menselijk hé... Vroeger, voor ik ziek werd, waren mijn vrouw en ik, fervente wandelaars, en we waren lid van een wandelclub (Dwars door Brakel). We reden naar heel wat wandeltochten, en stapten er dan gewoonlijk de dertig of veertig kilometer, soms zelfs de vijftig. Welnu, je moet echt eens gaan kijken naar zo'n wandeltocht ! De mensen gaan er heen om kilometers te gaan stappen (gewoonlijk is er een keuze tussen 6, 12, 20, 30 en soms nog grotere afstanden). Ze komen veelal toe met de wagen, en doen er dan alles aan om toch maar zo dicht mogelijk bij de inschrijving te kunnen staan... Wat de logica daarvan is, is mij een raadsel ! Maar blijkbaar is de reflex om zo dicht mogelijk bij het doel te gaan staan sterker dan de logica van: "Ik ga daar heen om te voet te gaan, te gaan stappen..."
Bizar.

Om zo'n parkeert te krijgen, moet je een medische controle ondergaan, dus de kans dat je een kaart krijgt zonder dat er feitelijke redenen zijn, is héél klein... Maar zoals gezegd, voor mij zou men gerust ook gebruik mogen maken van tijdelijke kaarten. Aan veel winkels zie je nu parkeerplaatsen voor zwangere dames, dat is ook een tijdelijk iets. Dat zwanger zijn is meestal zo zichtbaar, en voor het zichtbaar is vormt het gewoonlijk geen reden om wat stappen te gaan sparen. Maar voor iemand die door een tijdelijke ziekte is getroffen, die minder mobiel maakt, daar zou ook iets voor moeten bestaan. Een kaart met een duidelijk afwijkende kleur en heel duidelijk begin en einddatum van de ongeschiktheid.

Misschien om eens over na te denken?

tot de volgende ?

Visserke vis

Gisteren zijn we (Bart, mijn zoon, Ewoud, mijn kleinzoon en ik) gaan vissen. Van 12 uur in de middag tot ongeveer 17 uur...

Er was stralend weer, met een beetje wind, die echter (door de bomen) het water amper beroerde. Het water was zeer blond (bloei), en de bliek beet maar bij mondjesmaat. Ik heb er een stuk of dertig gevangen, Bart maar een twintigtal en Ewoud zat daar wellicht ergens tussen in.

Maar ik had ook een karperlijn gelegd (met een werphengel), en ik heb maar liefst 8 karpers gevangen, waarvan twee exemplaren van  respectievelijk 6.5 kg en 6.250 kg... Ik weet het zo precies, omdat we deze gewogen hebben !

Zoals je kunt zien, was er een boerenkarper (bovenaan) en een spiegelkarper (eigenlijk is het bijna een lederkarper, hij heeft maar enkele schubben !) bij die twee zware exemplaren ! 

Misschien vraag je je nu af, of dat wel mogelijk en doenbaar was voor mijn rug, maar er is een immens verschil tussen karpers vangen met een karperlijn of met een blieklijntje. Met een blieklijntje kun je meer dan een halfuur over en weer lopen om de vis zo uit te putten dat je hem kunt scheppen, met een echte karperlijn draai je de molen op en dwing je de vis nader. Je moet wel stevig vasthouden, en ook het opdraaien van de molen gaat stug, maar in enkele minuten is het leed geleden... Op die manier is "karperen" geen overdreven zwaar werk !

Maar het is wel heerlijk vissen !

Bart had gelukkig er op gedacht om zonnecrème mee te brengen, zodat deze keer mijn knieën niet bloedrood staan. 

Het was een heerlijke namiddag ! 

Leuk is ook dat Bart met zijn GSM iedere keer foto's nam, zo blijft de herinnering bewaard. Als ik met Anny ga, dan is dat niet het geval. 

Wat bijzonder was, is dat ik ook een graskarper heb gevangen. Daar zitten er heel weinig van op de vijver. 

Zoals je kunt zien is deze karper veel minder zwaar gebouwd, heeft een smaller lijf en toont langer in verhouding.

Deze morgen ben ik al naar de kapster geweest, Anny zit daar nog. Straks belt de kapster me op, als ik Anny kan gaan ophalen. Dus zit ik hier alleen, in een stil huis (dju, de radio speelt nog niet !)

We zitten weer in volle zomer, prachtig weer, maar warm, ik moet weer maatregelen nemen om de temperatuur binnenshuis leefbaar te houden. Vooral voor mijn aquarium is dat van belang. Als de temperatuur stijgt, daalt het zuurstofgehalte ! En mijn tweede zorgenkind is de slaapkamer: ik haat het in een warm bed te kruipen in een warme kamer !

Ik ga stoppen...

Tot de volgende ?

Jebro

De houding van de katholieke kerk tegenover aliens doet me een beetje glimlachen... of is het grimlachen? Het kan niet dat er nog ergens een Jezus zou geweest zijn, maar er is niets tegen het dopen van aliens...

Als er ergens anders leven is, en die hebben ook een soort dat verstand heeft ontwikkeld, dan is de kans groot dat ook zij begonnen zijn met de vraagtekens in te vullen met een godsbeeld. Wellicht hebben ze ook voor zichzelf een scheppingsverhaal bedacht, en wellicht hebben zij ook profeten gehad, en wellicht verwachten ook zij ooit "Het Koninkrijk der Hemelen", het rijk van God op aarde...
Dat zijn immers kenmerken van haast alle godsdiensten die we kennen, dus de kans lijkt groot dat wie denkt op de manier die wij denken noemen, ook denkt op dezelfde wijze.

Maar er zijn andere opties...
Misschien namen zij wel een goede start, en aten niet van de appel... en was er geen zondeval, en leven zij nog steeds in het Alien-paradijs ?
Of misschien hebben zij wel op het cruciale moment gekozen voor de goede in plaats van luidkeels Barabas te roepen?
En is de geestelijke "broer" van Jezus (vandaar de titel Jebro) er in geslaagd zijn missie op een leuke manier te beëindigen... en hebben zij een wereld vol vrede en vreugde... (En om de moslim plezier te doen: dan was er ook geen bijkomende profeet meer nodig !)

Of misschien heerst op die wereld wel het kwaad, net zoals hier.
En moeten mensen voortdurend kampen tegen het kwaad en de onwil.

Maar de houding van de kerk lijkt me op zijn minst "onvoorzichtig", en opnieuw helemaal doordrongen van het idee dat wij hier, mensjes van de Aarde, het elitaire deel zijn van dat onmetelijke heelal... Was Galileo nog niet genoeg om hen te genezen van dergelijke fouten?

Wat zijn wij ?
Op stoffelijk gebied een samenraapsel van atomen, en atomen zijn voor meer dan 70 % niets, en voor de rest kleine deeltjes die om elkaar heen draaien. Het mag eigenlijk een wonder heten dat we niet doorheen onszelf kunnen kijken, maar we zijn zo onvolmaakt dat we het niets niet kunnen zien zonder gebruik te maken van kostbare machines. (En als ik het "normale" beeld goed wil zien, dan moet ik ook een bril opzetten!)

Op kosmisch vlak is onze aarde slechts een niemendalletje, en kunnen we niet anders dan als bewoners van dat stofje concluderen dat wij nog minder dan niets zijn...maar met een enorm ego !
Misschien slagen we er ooit nog in, om als soort een andere soort te bereiken, of bereiken zij ons. En heel misschien lijken ze wel wat op ons (Er bestaat een wetenschappelijke theorie die zegt dat het leven komt van "kosmisch zaad". De vondst van bepaalde "kiemen van leven" op de komeet die men nu aan het onderzoeken is, wijst ook in die richting !) . Er is dus een reële kans dat zowat al het leven in de kosmos van dezelfde origine is, en dat we effectief op elkaar lijken...

Maar vooral dan is de kans heel groot dat ook de ontwikkeling min of meer gelijkenissen vertoont, en dat het idee God universeel is. In plaats van die kans open te laten sluit de kerk de deur. Gek.
Lijkt het idee dat wij de enige uitverkorenen zijn dan belangrijker dan het idee van een werkelijke almachtige god die universeel is?

Weet je, ergens hoop ik het nog echt mee te maken dat we in contact komen met aliens... en dat die echt humanoïde zijn... en dat ze een godsdienst hebben... Lijkt me leuk, dan kunnen we misschien ooit komen tot een universele godsdienst, gebaseerd op werkelijke feiten... Of zou het ook daar een geloof zijn in zaken die ze pas zullen zien als ze overleden zijn. (Is het overlijden voor hen hetzelfde als voor ons?)

Momenteel heb ik een kosmos van vrijheid om te fantaseren... Heerlijk !

tot de volgende ?

Te vroeg gejuicht ?

Vanmorgen opgestaan met een rug van 1.000 jaar oud... 't Kraakt (letterlijk!) en het doet pijn. Of dat nu van de drie drukke dagen komt, of van het slechte weer, is een raadsel. Ik vermoed dat beide zaken een beetje spelen.
In ieder geval, het turnen deed vandaag pijn, en gaf veel minder soelaas dan anders...
Maar ik klaag niet, ik heb dat glorieuze gevoel dat we een kaap omzeild hebben, dat we een stap in de goede richting hebben gezet.
Als ik mezelf zo eens van op een afstandje bekijk, dan ben ik net een patiënt in revalidatie... Oefenen (het dagelijkse turnen) en blij zijn met iedere overwinning op jezelf. Het grote voordeel het zo te bekijken, is dat we we voortdurend blijven vechten tegen het immobilisme dat ons bedreigt. Immobilisme is geen te groot woord, ik heb ooit de uitstapjes met een rolwagen gedaan, tot ik door de dokter van de pijnkliniek leerde om dagelijks te gaan turnen. "Het geeft niet wat je doet, maar je moet doen wat je kan, en dat proberen uit te breiden!"

Het enige hulpmiddel wat ik nog gebruik is een wandelstok, het begin van een grote collectie.

Nu Anny ook patiënt is geworden, is het soms nog een zoeken en tasten om het nieuwe evenwicht te vinden. Ik maak nu de bedden op, want dat is iets waar Anny last mee heeft, en mij lukt het redelijk. Als er eens een emmer of een gieter water moet gedragen worden, dan doe ik dat nu, want Anny heeft er duidelijk pijn van. Of we opteren om twee keer te lopen, met iedere keer een halve emmer. Wat we nog niet hebben geprobeerd, is twee halve emmers, zodat beide zijden gelijk belast zijn. Moeten we eens uit testen.

Zo moeten we ons leven herinrichten, binnen het veel kleinere kader. Het is wellicht een beetje als verhuizen van je huis naar een appartementje... Ik denk dat dit ook verscheurende keuzes moet veroorzaken. Wat moet je houden, wordt eerder wat kan ik houden, en wat moet ik wegdoen... Die oude zetel... Maar die zit zo makkelijk, en die is nog van toen we... en die kader met foto's... En die boeken... Ik mag er niet op denken ! En dan heb ik bewust onze verzamelingen vermeden... Maar die zouden wellicht ook moeten wijken voor het gemak van een appartementje met lift in dicht bij de winkels...  Ik denk dat we beiden alles op alles zouden zetten om zo lang mogelijk in ons huis te kunnen blijven. Krijg ik moeite met de trappen, dan komt er een traplift. Maar voorlopig doen we er alles aan, om binnen onze mogelijkheden zo fit mogelijk te blijven. (Al lukte het deze morgen net niet om met mijn handen plat op de grond te raken (met de benen gestrekt) - iets waar ik een beetje fierheid terug vind ondanks mijn vele tekorten.)

We hebben al gezegd dat we volgend jaar weer een abonnement nemen op Paira Daiza, gewoon om ons te dwingen om regelmatig een dag te gaan slenteren door dat heerlijke park. Dat doet me er op denken dat we de laatste keer ook een kijkje hebben genomen op de naakte molrat... Ik kende het die vanuit boeken en van de TV, maar zoals zo vaak ben je dan verrast van de werkelijke grootte... Ik had gedacht dat die naakte molratten ongeveer zo groot waren als een mol, maar ze zijn eerder van het formaat van een muis !

Ik heb indertijd ook zo verbaasd gekeken naar de slijkspringer, die vissen die over land kunnen kruipen... Die zijn ook maar heel kleine visjes... Waarom noemt men die dan niet "slijkspringertjes" ???

Dat doet me er op denken dat we volgende keer het aquarium moeten gaan bezoeken in Paira Daiza ! Wie weet zie ik daar nog dieren die me verwonderen.

Ik ga stoppen voor vandaag... Misschien nog eens wat zoeken voor de komende Crea... Wat gaan we doen ?

djudedju

op den lange duur wordt het soms wel eens zoeken, weet je !

tot de volgende ?

en we leven nog...

Vrijdag 31 juli... We zijn 's morgens naar Luc gereden, van van bij hem te vertrekken naar Pairi Daiza... Langs de binnenwegen, want we moesten de punten vermijden waar de landbouwers aan het betogen waren... In Paira Daiza kon je de gevolgen van die betoging heel goed zien: het duurde zeker tot de middag voor het park vol kwam te lopen. Dat betekende dat we in de voormiddag heel makkelijk alles konden bekijken, zonder te moeten aanschuiven of drummen om dichterbij te komen. Wat me vooral bij blijft, is het paviljoen van het houtsnijwerk ! Daar staat een mens met zijn mond open te kijken naar al dat fraais ! Het is met ons kodakje moeilijk om het goed te fotograferen, maar we probeerden het toch...

Je ziet er Luc ook in bewondering staan. Luc is speciaal goed ingeduffeld uit schrik voor de wespen. Hij is immers uiterst allergisch aan die beestjes, het scheelde geen haar of hij was er niet meer, gewoon door een wespenprik... Nu loopt hij altijd buiten in speciale kledij, met zo weinig mogelijk huid blootgesteld aan de wespen... En bovendien spuit hij nog een insectenwerend middel !

Rond 11.30' uur gingen we iets eten in het Afrikaans dorp (Chez Foufou)... Daar zaten we gezellig buiten, onder de bomen, in de schaduw. Kip met rijst, een drankje en een ijsje toe... Het moet niet steeds zo uitgebreid zijn als vorige keer bij in het Aziatische restaurant...

Rond 5.30' uur was mijn pijp uit... De rug begon weer serieus op te spelen, en eens gaan zitten en rusten hielp niet meer. We gingen naar de brouwerij, dronken nog iets, en wandelden dan naar de auto. (We zagen er nog eens de pauw met de bruine waaierstaart lopen !)

Luc wou terugkeren langs de gewone weg "Die boeren zijn nu al weg!" beweerde hij. Hij had gelijk. Maar we zagen de sporen van hun aanwezigheid nog heel goed !  Het rondpunt aan de magazijnen van de Colruyt lag nog te roken, en je zag nu en dan nog een vlam op de resten van de massa smeulende autobanden. De baan was op een plaats ernstig aangetast door het vuur en de hitte.  Er waren verschillende ronde punten waar ze bezig waren geweest, maar die aan de Colruyt waren wel het ergste ! (Als je Google doet zoeken naar "Boeren Ghislenghien", dan zie je beelden van hun acties ! Maar ze zijn niet vrij te gebruiken...)

Zaterdag gingen we naar de rommelmarkt te Brugelette (Dat is de gemeente waar ook Paira Daiza ligt, alleen ligt het dierenpark op de deelgemeente Cambron Casteau).

Na nog eens onderweg het werk van de boeren bewonderd te hebben, kwamen we te Bugelette aan. We hadden ons eerst langs de weg geparkeerd, maar toen ik mensen tegenkwam van de organisatie, zegden die ons dat we daar niet mochten staan... En ze wezen ons de weg naar een parking op een weide. We slenterden naar de markt, en aan het tweede of derde kraam was het al "BINGO !!!". Er zat een jonge man met heel wat soorten zaken, onder meer drie wandelstokken, twee heel gewone, en één glazen wandelstok !!!

Misschien vraag je je af "Wat kun je daar nu mee doen ???", maar daar hangt een heel verhaal aan vast! Naar men mij vertelde was het gebruikelijk dat de lotelingen (Vroeger moest alleen de man die een slecht lot trok, militaire dienst verrichten. Rijke mensen kochten van de armen een goed lot, en gaven hen voor dat geld dan het slechte lot in de plaats... Wie zijn legerdienst had vervuld, kocht een glazen wandelstok, een symbool... De meeste van die stokken sneuvelden in het drinkgelag om de vrijheid te vieren. Aan die glazen kun je niet zien of ze oud zijn of niet, het kan dus perfect dat ze ook nu nog gemaakt zouden worden... Maar ze kosten normaal veel geld. Ik heb er nog nooit een willen kopen, omdat ik mijn verzamelen als een hobby beschouw, en het ook zo wil houden. Maar toch vraag ik altijd de prijs... Ook nu ! En tot mijn verwondering vroeg de jonge kerel maar 5 (vijf!) euro !!! Dat is maar een twintigste van de gebruikelijke vraagprijs !!!

Hier zit dan ook een gelukkig verzamelaar !!!

Brugelette is een klein gemeentje met een grote rommelmarkt ! Het is ook een bizarre gemeente, we liepen er op een moment in een straat waar auto's elkaar niet konden passeren, zo smal, en op het einde van die straat was er ijzeren versperring zoals je soms ziet om te verhinderen dat er anderen dan voetgangers zouden passeren... Je verwacht dit niet midden in een dorp !

Ik weet niet of de aangekondigde 400 kramen er stonden, maar het kunnen er net zo goed wat meer dan iets minder zijn geweest ! Het was een leuke markt!

Zondag (gisteren) gingen we dan naar de hele grote markt te Ogy... Daar gaan Bart en zijn gezin ook altijd naar toe, en gewoonlijk komen we ze dan wel ergens tegen. Gisteren waren ze er ook behoorlijk vroeg, en na een telefoontje spraken we af aan een café aan de grote baan, wij waren daar niet zo ver meer af, en zij ook niet. (Wij hadden dan al één lange straat kraampjes bekeken, en er onder meer een heel pak zilveren (of verzilverde?) vorken en lepels gekocht, die ik wil gebruiken om juwelen mee te maken.)

We hebben dan samen, heel gezellig keuvelend de markt gedaan, hebben er een BBQ-worst gegeten, en iets gedronken, Anny en ik hebben er bij de vietnamees een heel pakket loempia's en co gekocht (en thuis in de diepvries gedaan), en we spraken af dat we na vieren bij hen zouden langs gaan om samen te BBQ-en...

Het was na achten toen we thuis kwamen... Steendood moe en met veel pijn.

Eén gek ding had ik rond de middag, toen we iets gingen drinken (en de BBQ-wordt aten). Ik ging me neerzetten, en er schoot een verschrikkelijke pijn door mijn rug en linkerbeen ! Ik jankte echt van de pijn ! De pijn ebde weg, en ik heb niet meer of geen andere last meer gehad dan anders... Gek.

Tot de volgende ?

Waals Weekend

Morgen gaan we naar Wallonië, zaterdag ook, en zondag zeker !
Morgen gaan we Pairi Daiza weer eens onveilig maken door onze aanwezigheid, zaterdag - als onze gezondheid het toelaat, gaan we in dezelfde gemeente gaan rommelmarkten, en zondag is er de grote rommelmarkt in Ogy... Allemaal in  la Wallonie, en allemaal op een boogscheut van hier. (We hebben ferme boogschutters !)

Morgen gaan we met Luc samen verder de prachtige tuinen en gebouwen en bezienswaardigheden gaan bekijken van Pairi Daisa, en tussendoor zien we dan zelfs ook nog de dieren. Misschien frons je nu je voorhoofd een beetje, maar zo ervaar ik het. Het park en de bouwwerken zijn zo mooi, dat ze voor mij het begrip dierentuin ver overtreffen. Bovendien, met de TV in huis met National Geographics en dergelijke, worden we dagdagelijks geconfronteerd met al die dieren in hun echte habitat, wat toch nog altijd beter oogt en beter is, dan de beste dierentuin. (Let wel, ik keur dierentuinen niet af, mits ze zich ook heel duidelijk profileren als instellingen die vechten voor het in stand houden van bepaalde diersoorten die in hun bestaan bedreigd zijn!)

Voor ons is het wandelen in Pairi Daiza een lastige karwei (maar zéér aangenaam), door het heuvelachtige parcours. Het is voor ons altijd een beetje een twijfelen: nemen we de trappen (korter maar lastiger) of nemen we het wandelpad (langer en eigenlijk ook behoorlijk lastig) ? We weten bij voorbaat dat we alle twee met veel pijn naar huis komen, maar in ons leven is de vraag eigenlijk: voor welke dingen zijn we bereid pijn te lijden. Nooit kiezen voor pijn is ook niet meer bewegen. De hartspecialist steunde er op dat we, ondanks alles moesten pogen zoveel mogelijk te bewegen... Dus !
We vertelden hem van de rommelmarkten, en dat was voor hem een heel goed iets, we bewogen, we wandelden... Wij rekenen het bezoek aan Pairi Daiza daar ook bij, al is het veel lastiger dan rommelmarkten. Bij rommelmarkten heb je voortdurend een or andere mogelijke reden om eens stil te staan, iets te bekijken of te doen alsof je iets bekijkt. In een park is dat niet zo. Je kunt er hoogstens eens wat stilstaan bij een plant of bij een dierenverblijf, de rest zijn wegen voor actieve wandelaars.

Toch doen we het graag ! Het is er zo mooi! en we gaan er aan ons eigen tempo, Luc en Rita houden zich aan onze mogelijkheden (Dat zijn pas vrienden !).

Als we zaterdag voelen dat het gaat, gaan we naar Brugelette

(dat is de gemeente waar Pairi Daiza op gelegen is !), naar een rommelmarkt/ artisanale markt/ Boerenmarkt... Een combinatie die we nog niet eerder hebben gezien. Voelen we ons niet goed genoeg, dan blijven we thuis om zondag zeker Ogy te kunnen bezoeken. Dat is een enorme en mooie rommelmarkt !

Wij houden van de sfeer van de markten in Wallonië... Alles is er wat losser, wat vrijer, wat minder georganiseerd, en ook de inwoners zien het als een feest (Verkeersborden: Attention: Kermesse !) en doen lustig mee aan de markt. Veel mensen houden die dag een soort café open, verkopen drank en veelal ook BBQ-worsten met brood... Je kunt haast alle twee- driehonderd meter een halte houden en je even zetten. Daardoor zijn die afstanden eigenlijk ook zo makkelijk te overbruggen.

We hoeven niets te vinden op die markten, we gaan veeleer voor de sfeer en voor de uitstap. Het bezoeken van rommelmarkten is voor ons een vorm van uitgaan die we alle twee doodgraag doen. We hoeven niets te vinden, dat doet er niets toe. Het is de uitstap die belangrijk is.

Als we moeten kiezen tussen een markt in Vlaanderen en een markt in Wallonië, dan kiezen we negen keer op tien voor de Waalse markt, omwille van de sfeer. Bovendien vind ik de dorpjes veelal mooier... Je ziet er veel meer van die huizen die de tijden hebben doorstaan zonder dat men het nodig vond om er een nieuwe, modernere gevel tegen te kwakken. Zo heb ik je een tijdje geleden verteld over het mooie Steenkerque... Denk echter niet dat ze je er niet verstaan, er zijn heel veel Walen die behoorlijk goed ons Vlaams begrijpen, en je aanspreken in het Nederlands. Vroeger was het zo, dat haast alle Vlamingen Frans kenden, nu verkiest de jeugd Engels te leren, maar ik heb de indruk dat in Wallonië de jeugd veelal kiest voor Nederlands, zeker in de streek waar wij verkeren, aan de rand met Vlaanderen.

Ik heb er nog nooit ook maar een bits woord gehoord tegen ons Vlaams zijn. Het lijkt veel eer dat ze blij zijn met ons bezoek. Je stelt er ook vast dat er heel veel zijn met Vlaamse roots, en daar praten ze met fierheid over, desnoods in het Frans. Ik vind het er heerlijk om rond te wandelen op de markten.

Ik kan het je aanraden ! Bart gaat in ieder geval ook al heel graag naar Ogy flaneren op de markt, met gans zijn gezin.
Je moet het ook eens proberen ! Het is een aanrader !

tot de volgende ?

30 km

Eindelijk begint men met snelheidscontroles in de zone dertig. Her en der zal dat wel al eens eerder gebeurd zijn, maar nu lijkt men het structureel aan te pakken. Meteen komt er ook duidelijkheid: zone dertig wil zeggen dat je maar 30 km per uur moogt rijden ! En dat niet alleen tijdens de uren dat de school begint of eindigt, maar gewoon altijd, tenzij het zo'n speciaal bord is, dat slechts de dertig toont op bepaalde uren...

Dertig per uur is traag ! Heel traag !
Oh ja ? Je moet eens proberen 30 km per uur te lopen  !
Je moet eens je fiets nemen, en gedurende een uur dertig km per uur te fietsen, met een gewone fiets.Dan zal die dertig km/uur plots niet zo traag lijken !

Snelheid is een begrip die we steeds maar verder opschuiven.
Toen ik kind was, was 100 km/uur met onze Opel Olympia al héél snel !
Nu met mijn Opel Combo moet je echt geen moeite doen om 100 km /uur te halen...
De auto's kunnen steeds harder rijden, en men moet steeds meer de snelheid beperken om het een beetje veilig te houden. Niet dat de bestuurder van vroeger een veel bewuster rijder was, maar er waren doodgewoon niet zoveel auto's.

Toen men het Kennedy-rondpunt aanlegde in Oostende, werden de auto's van de snelweg tijdelijk door onze straat geleid... Wij vonden dat toen druk, want er waren maar een auto of drie, vier in gans onze wijk. Maar we konden te voet nog netjes die straat oversteken, zonder dat er sprake was van lichten of zelfs maar van een zebrapad.

Toch was dit de tijd waarin men in de zomer het nodig vond om beide rijrichtingen van de snelweg iedere zondagavond in één rijrichting te veranderen, om de dagjestoeristen snel en veilig weg te krijgen van de kust.

In mijn herinnering was er toen op de snelweg geen snelheidsbeperking...
Borden van 50 of 70 waren er ook amper. Als je dan een bord zag, dan was dat een bord van 60 Km/uur... Je kunt nog zo'n oude borden (60 km) vinden op de baan van Kruishoutem naar Deinze, ter hoogte van Lozer... Maar dat zijn zowat de enige die ik nog ken... Overblijfsels van het verleden...

Globaal gezien was de snelheid toen lager dan nu op de snelwegen, gewoon omdat de meeste wagens last hadden met die hoge snelheid. In de steden zal er wellicht ook anders gereden zijn, maar dat kan ik me niet herinneren. Ik vermoed dat men dan meestal ergens rond die  km/uur reed. De wagens waren minder veilig, voor de inzittenden, maar ook voor wie aangereden werd. Op de motorkap stonden toen nog "beeldjes", die bij botsingen heel wat kwaad deden aan de aangereden voetganger of fietser. Het rondje bij Mercedes is nog een overblijfsel, maar men maakte het dan verend, zodat het weg plooide bij een botsing.

Nu zijn er verschrikkelijk veel auto's... Heel onze maatschappij is er op ingesteld. Wie geen auto heeft, verliest heel wat kansen op tewerkstelling. Waar je denkt dat je geen auto nodig hebt om dit of dat werk te doen, blijkt het bezit van een rijbewijs verplicht. Vroeger ging een mens bij het werk wonen, of bij een station, nu heeft iedereen zijn wagen. Iedereen, want ook de vrouw gaat werken, en ook zij moet de wagen hebben voor het bereiken van haar werk en om na het werk nog vlug de nodige inkopen te doen, en zodra de kinderen gaan werken, moeten ook zij een auto hebben... en zo zie je hier, in de eerder stille woonwijk waar ik woon, aan ieder huis minstens twee auto's staan en veelal meer. Alleen aan de huizen van de gepensioneerden staat er maar één auto meer...

Wij speelden op de straat... En ergens waren wij de baas, want een auto die kinderen zag spelen minderde vaart en claxonneerde om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Dan gingen we uit de weg, tot de auto voorbij was. Nu kan een kind niet meer op straat, ouders zijn bang voor het verkeer in confrontatie met kinderen, want er zijn meer auto's dan kinderen.

Ook ouderen worden bang op de straat, want zij zijn niet meer zo vlug, en de automobilisten zijn zo gehaast.

In deze wereld is het nodig om de snelheid drastisch te beperken, om de wereld weer leefbaar te maken.

Als we nu nog de fossiele brandstof ook kunnen wegkrijgen uit de straat, dan ... dan wordt de wereld misschien weer een wereld waarin het kind, waarin de mens weer een plaatsje krijgt...

djudedju

tot de volgende ?