Rouw

Ik ben een nitwit als het over muziek gaat... Niet dat ik niet graag muziek hoor, maar ik ken er niets van, heb zelfs geen ritme in dat grote lijf van mij, en vraag me niet om noten te lezen, want daar ken ik niets, nothing, niente, nada van...

Maar toen ik las dat Luc De Vos dood was, dan schokte mij dat, want dat is er een van de weinige die ik ken. Met kennen bedoel ik dat ik meestal hoor dat hij het is die aan het zingen of aan het praten is op de radio. Ik ken er heel weinig, omdat die namen en zo me ook helemaal niet interesseren. Diegenen die ik wel ken, dat zijn er die bij mij een vijfsterren-notering hebben, omdat ik zowat alle liedjes van hen kan appreciëren.

Luc De Vos was er dus eentje van.
Eentje met 5 sterren.
En die veel te vroeg is heengegaan.

Blijkbaar stond ik niet alleen met Luc een vijf sterren quotering te geven... Want de reacties op radio, TV, geschreven pers, sociale media was en is enorm. Wellicht maar ietsje versterkt door de veel te jonge leeftijd. Want iedereen wordt natuurlijk ook geraakt door het veel te jong heengaan.

Vraag mij niet naar namen van liedjes, buiten Mia kan ik er geen een opnoemen, ik zei het al, ik ben een nitwit op dat gebied. Maar ik herken ze wel als ik ze hoor, en ik vind ze goed.
Wat is het dat mij bepaalde liedjes goed doet vinden?
Ik weet het niet, soms ben ik geneigd te zeggen "De tekst." maar dan schieten mij liedjes te binnen die ik leuk vind, en waar de tekst heel stom is. "De melodie" is het ook niet echt, want er zijn liedjes die zonder de tekst helemaal niet aanspreken... Ik weet het niet, echt niet. Om een of andere duistere reden spreken ze me aan. Het heeft ook niet met taal te maken, want er zijn liedjes die ik hemels vind, in een taal waar ik geen letter van begrijp. Het heeft ook niet met volksaard te maken, want ik zit momenteel mee te deinen op Patapata van Myriam Makeba (hé, weer eentje waarvan ik de naam ken !)

Maar voor mij zijn die mensen wat meer dan de anderen op muziek-gebied... Zonder dat ik daar dus echt een reden voor heb, buiten dat vage: "Dat vind ik goed !"

Ik ben dus zeker niet de mens om een necrologie te schrijven over Luc De Vos... Maar ik zal hem wel missen...

Hij vervoegt nu die ondertussen grote hoop mensen die ik in meerdere of mindere mate mis. Het zijn er ondertussen al heel veel. Gelukkig komen er ook steeds nieuwe mensen bij die ik leer kennen en leer appreciëren. (Er komen er jammer genoeg ook bij waar ik een gloeiende hekel aan heb, maar die zitten dan allemaal in de politiek, en ik kan ze dus meestal makkelijk vermijden)

Maar ik heb veel meer mensen die ik tof vind, dan mensen die ik niet kan luchten. Veel meer. Ik hoor bij de mensen die iedereen krediet geef, voor mij is iedere mens goed, tot hij het tegendeel heeft bewezen. Ook als hij of zij een andere huidskleur heeft, of een andere taal spreekt... Ook als zij een andere religie belijden, of zelfs helemaal geen religie belijden. Ook als ze andere kleren dragen. Ik wou dat we allemaal een beetje op die manier met elkaar zouden omgaan, dan zou het leven wellicht heel wat eenvoudiger zijn.

Ik heb ook geen behoefte om anderen te bekeren, noch tot mijn overtuiging, noch tot mijn religie. Ik ben er van overtuigd, dat je met of zonder welke religie dan ook, best een goed mens kunt zijn, en als er een leven is na dit leven, dan geloof ik dat zij, met of zonder religie daar wel terecht zullen komen, want als er een God is, dan is die noodzakelijk zo groot en zo allesomvattend, dat hij ook werkelijk allen omvat, en heus niet zal wakker liggen van die vorm of deze ritus.
Dus geloof ik dat een zanger die er in slaagde mensen te ontroeren, mensen vreugde te brengen, dat zo'n zanger ook wel zal opgenomen zijn in dat grote alles, en als ik goed nadenk, en de zingende engelen van het Lam Gods voor mijn geest haal, was er daar gene bij die op Luc lijkt ?

tot de volgende ?

't flerecijn

"Tju, moeder 'k peize da' 'k met 't flerecijn zitten"
Wat doe ik dan? Juist ja, naar Google, om te kijken of het wel juist is, en wat ik er tegen kan doen...
....
Ik heb geen flerecijn, want flerecijn is alleen aan het heupgewricht te voelen, en dat is nu een van de weinige plaatsen waar ik geen pijn heb. "'t Zal dan reumatiek zijn of zoiets..."

Ik heb pijn in mijn armen, mijn nek, mijn schouders, zelfs in mijn vingers.
Soms, vooral met mijn linkerhand, kan ik mijn kop koffie niet meer tot aan mijn mond heffen zonder pijn, echte pijn.

Als ik nog eens naar de dokter moet voor wat voorschriften of zo, zal ik hem eens vragen wat dat is, en wat ik er aan kan doen. (Ik denk dat het antwoord weer zal zijn: "Leren mee leven"... Zoals met mijn rug.)
Maar het is wel vervelend.

Ik begin stilaan te voldoen aan het beeld van de oude mens. Als ik maar op één plaats pijn heb, dan voel ik me picobello...

(Mopje: 's Morgens heel vroeg maakt Jules zijn Marie wakker. "Marie, ik ben dood!" "Hoedadde? En ge klapt nog ! Waarom peisde da'ge dood zijt? " " 'k Heb nergens pijn !")
djudedju

Wellicht is dat het meest vervelende aan ouder worden, de stille aftakeling.
Het doet nu eens hier, dan weer daar zeer, en je raakt bijlange zo vlug niet meer door je werk als vroeger, en je moet heel regelmatig zoeken naar een woord of een naam... Allemaal op zich niet erg, maar het totaalbeeld wijst op ouderdom. En dan ben je nog van de goeie, want er zijn er al heel veel die dat niet meer kunnen krijgen, jij wel, want je bent er nog.

Maar er zijn ook heerlijke dingen aan het ouder worden. Je mag terugblikken op een heel lang leven... Je herinnert je dingen van heel ver terug, en je kunt wegdromen in de tijd van toen. Het is ook een wereld vol ervaringen, die je nu behoeden voor een heleboel stommiteiten die je vroeger al eens hebt gedaan of hebt voor gehad... Je bent op diverse manieren veel voorzichtiger geworden: enerzijds door al die ervaring, anderzijds door dat je je eigen lijf niet meer zo goed kunt betrouwen.

Je mag ook wat trager reageren, niemand neemt het je nog kwalijk, ze denken dat het aan dat oud worden ligt, waar het in feite (soms) aan putten uit die massa ervaringen ligt. (Hoe moest ik dat ook weer doen, om het zo goed mogelijk en met zo weinig mogelijk inspanningen voor elkaar te krijgen?)
Je zwaait het te klieven blok hout niet meer met al je macht naar beneden, nee, je heft het twee, drie keer op, en laat het gewicht van het blok zelf mee spelen in het klieven...

Je bent zuiniger in het gebruiken van je lichaam, misschien komt dat ook door de pijn dat ik dat leerde, maar ik heb leren nadenken in plaats van er op te vliegen en het haastig, haastig gedaan te willen hebben.

Maar het mooiste, het heerlijkste vind ik al die herinneringen...
Vrienden die al lang dood zijn, leven nog in mijn herinneringen. Mensen die uit mijn leven verdwenen zijn, door verhuizen, door ander werk, die zijn er nog allemaal... in mijn herinneringen. Het zijn mijn persoonlijke Schatten op zolder... Ik herleef zelfs mijn prille jeugd, loop weer door de weiden van Ittre, op kamp met de Chiro, ik slaap weer op dat half-toegestikte laken, opgevuld met stro, in die schuur van de boerderij, en we worden 's nachts weer wakker door het geritsel van muizen en ratten in het stro. Onder ons horen we de geluiden van de massieve stier die, onder ons, geketend staat in zijn "sliete"... En al heel vroeg vloeken we op de haan, en draaien ons vruchteloos nog eens om.

Ik zie weer de meters hoge vlammen van het nachtelijke kampvuur, zing inwendig weer die kampliedjes... En dat zijn allemaal persoonlijke herinneringen, die jij niet met me kunt delen, omdat jij er toen niet bij waart. Het zijn bladzijden uit die heel eigen reeks dagboeken...

Wat ben ik blij dat ik dat allemaal mag herbeleven... 't Doet me zelfs de reumatiek in mijn armen vergeten !
djudedju

tot de volgende ?
(Dat kasteel te Ittre heb ik niet gezien... of het staat niet opgeschreven in het dagboek van mijn memorie... Oh ja, Ittre is het echte middelpunt van ons landje !!!))

Busje komt zo...

Marihuana toelaten in de geneeskunde...
Moet dat kunnen, of net niet ?

Als ik al de berichten lees op de alternatieve sites over geneeskunde, dan zou ik volop moeten "JA" zeggen, maar ik weet niet hoe betrouwbaar of onbetrouwbaar die sites zijn, en ik ben niet in de mogelijkheid om het zelf te controleren...

Maar het lijkt duidelijk dat er in Marihuana inderdaad stoffen zitten, die bruikbaar zijn in de geneeskunde, en heus niet alleen op het gebied van pijn-stillen.

Maar we zij zo wat allergisch aan het woord en aan de binding met drugs.

Ik woon in Oudenaarde, en we hadden hier eertijds een beroemd schilder: Adriaan Brouwer, waarvan geweten is dat hij marihuana rookte. Dat was niet zo uitzonderlijk in die tijd, maar blijkbaar toch uitzonderlijk genoeg om het te vermelden in de levensbeschrijving van onze Adriaan.

Maar het blijft een feit, dat marihuana al sedert heel oude tijden bekend is, en dat in heel veel gebieden van deze aarde, men het is blijven gebruiken als een "gewoon" genotsmiddel. De geschiedenis is veel ouder dan de geschiedenis van de tabak, en er zijn heel wat mensen die beweren dat het minder schadelijk is dan tabak. Ik twijfel daaraan, en voor zover ik al eens marihuana zag gebruiken (film en TV), zag ik dat gebruiken vermengd met tabak...

Om het anders te stellen, ken jij een "genotsmiddel" die niet schadelijk is? Toch zijn tabak (momenteel onder sterke druk) en alcohol (ook onder druk) maatschappelijk aanvaard... Maar ook van die twee is het duidelijk dat het schadelijk is.

Om eerlijk te zijn, ik heb het vermoeden dat het giftige voornamelijk zit in het feit dat we het gebruiken als genotsmiddel, en er dus meer van gebruiken dan eigenlijk aangewezen is. Ik meen dat het Paracelsus was, die stelde dat alles giftig is, maar dat de doses verschilden. En inderdaad, nog niet zolang geleden las ik een artikel over een dame die gestorven is door het drinken van te veel water... We kunnen niet zonder water, maar zelfs dat is dus giftig, tenminste als je teveel liters in een te korte tijd nut...

Genotsmiddelen hebben die eigenschap, dat ze ons een vorm van genot bezorgen. Genot, dat ligt ergens ingekapseld in onze hersenen, en is dus een lichamelijk verschijnsel, verwant aan wat we "geluk" noemen. Want het zich gelukkig voelen is ook meetbaar in die zelfde hersencellen. Let wel, ik heb het hier niet over het zich gelukkig voelen als dagdagelijks iets, maar het genot voelen bij een bepaalde gebeurtenis. Als je een mop hoort, en moet lachen, dan wordt dit ervaren als een genot.

Dat genot uit voedingsmiddelen of gebruiksmiddelen, heeft dus als gevolg, dat je niet moet wachten op iemand die een mop vertelt, maar dat je het zo tot je kunt nemen. Op die manier wordt het verslavend, het zich goed voelen wordt een lichamelijke noodzaak. Daarom stop je niet met één sigaretje, met één glaasje wijn. Bovendien is het zo dat de prikkel van het genot door het gebruik afzwakt, en men moet steeds meer gaan gebruiken om het genot nog gewaar te worden. Of, wat minstens even erg is, men probeert voortdurend in die sfeer van genot te blijven.

Ik vertel het hier uiteraard heel simpel, want verschillende middelen prikkelen ook verschillende gebieden in de hersenen, geven niet altijd "genot" in de gewone zin van het woord, maar soms vergetelheid, kleuren, geuren en ga zo maar door. In ieder geval zaken die de gewone sleur doorbreken.

Als je alcohol zou beperken tot het farmaceutisch gebruik, dan zouden we alleen de positieve gevolgen kennen, en het helemaal niet beschouwen als een verslavende drug. In die zin kan het dus heel goed zijn dat marihuana een heel goed medicament is...

Toen de dokter op zoek was naar middelen die de pijn voor mij aanvaardbaar zouden maken, kreeg ik op een gegeven moment ook morfine. Morfine is een verdovend middel en aldus ook pijnstillend. Het is een van de sterkste middelen die ons ter beschikking staan... Maar bij mij werkte het net andersom. In plaats van verdovend te werken, liep ik de muren op van de zenuwen. Ik kon niet slapen, alles kriebelde en ik moest heel vlug stoppen met het gebruik van de morfine. Ik wil maar zeggen, het middel dat je gebruikt moet passen voor jouw gestel. Het kan naar mijn gevoel dus heel goed, dat marihuana bij jouw helemaal geen genotsmiddel is. En wellicht dus ook geen universeel geneesmiddel. Het zou alleen een nog breder gamma aan middelen geven dan we nu al hebben, en hopelijk voor een deel van de mensen ook effectief werken.

En dan is het gebruik verantwoord.
In zover het niet gebruikt wordt als één van die middelen die het genot prikkelen en de rest van de hersenen negatief gaan beïnvloeden. Want dat is het grote gevaar van die middelen ! Wij rijden met auto's werken met machines, ook op momenten waarop door die middelen ons denken, onze reactie negatief wordt beïnvloed ! En daardoor zijn we niet alleen een gevaar voor onszelf, maar ook voor anderen. Dat is ook geldig voor een deel van de nu gebruikte medicamenten, en daar praat geen mens over... tot er iets gebeurt...

Van mij mag marihuana als medicatie, maar alleen dan. (En eigenlijk denk ik hetzelfde over tabak en alcohol...)

tot de volgende  ?

onschuldig

Een Amerikaan zat 34 jaar onschuldig vast in de gevangenis...

Als ik dat hoor, dan huiver ik eerst voor het verschrikkelijke, en de tweede reactie is er een van opluchting: in Amerika hebben heel wat staten nog steeds de doodstraf, ... stel je voor... je mag er niet op denken.

Wij hebben hier ook een systeem met volksjury, dus de kans bestaat dat jij of ik, vandaag of morgen, een uitnodiging ontvangen om te gaan zetelen in de jury bij een assisenzaak...

Daar moet je oordelen over schuld of onschuld en over de strafmaat...
Ik weet eerlijk niet of ik dat zou durven. Zou jij durven oordelen?
Ik niet, denk ik...
Ja, maar als ze zelf bekennen... Dan nog. We horen regelmatig dat er mensen zijn die uit een soort waanzin misdaden gaan bekennen, wie zegt er ons dat dit niet zo'n mens is? Of als de bewijzen sluitend en waterdicht zijn?  Wanneer zijn ze dat? En laat ze nu nog héél overtuigend zijn, dan blijft nog het bepalen van de strafmaat.

Trouwens, ik geloof niet echt in het systeem van straffen... Ik las en hoorde reeds vele malen dat de gevangenis een hogeschool is in de wetenschap van de misdaad. Dat bandieten daar van elkaar de truken leren...

Maar wat rest ons dan?
Ik ben overtuigd dat we moeten gaan naar een systeem waarbij we de dader bewust maken van zijn schuld en van de gevolgen van zijn daden. Dat we ze moeten leren om normaal te fungeren binnen de maatschappij. Kortom, dat we ze moeten "genezen", aanpassen aan het leven in een maatschappij, ook al is dit misschien niet het juiste woord, je begrijpt wat ik wil zeggen.

Misdaden zijn immers een onaangepastheid aan het systeem van de samenleving. Als je helemaal alleen leeft op een verder onbewoond eiland, dan kun je alleen misdaden gaan plegen tegenover jezelf. (Ik hoor de groene jongens "tegen de natuur" roepen, maar uiteindelijk, als hij er alleen is, zijn de misdaden tegen de natuur ook tegen zichzelf, op lange of minder lange termijn.)
Binnen een religieus denken kun je ook zondigen tegenover de Godheid als je helemaal alleen leeft, maar als je de religie er buiten laat, dan kun je alleen tegenover jezelf zondigen, kwaad doen.
Met andere woorden, misdaad hangt samen met maatschappij.
Met hoe meer individuen je samen gaat leven, hoe beter je die samenleving moet gaan organiseren.
Die organisatie bestaat uit wetten.
Misdaden zijn het overschrijden, negeren, verwaarlozen, ontkennen van die wetten.

Op die manier lijkt het dan ook logisch dat het de maatschappij is, die oordeelt en veroordeelt over de misdaad. Immers, de misdaad is gericht tegen de maatschappelijke ordening.
De moeilijkheid is de binding tussen wetten en straffen.
Als we hierover, in het veld, met enkele mensen gaan voetballen, dan overtreden wij het eigendomsrecht, en moeten wij eerst zorgen voor een toelating van de eigenaar. Als we die toelating niet hebben, dan overtreden we de wet. Maar niemand zal zwaar tillen aan het lopen op een braakliggend stuk grond. Als we echter de bal tegen een passerend voertuig trappen, de bestuurder schrikt hevig, maakt een schrikbeweging die resulteert in het doodrijden van een kind, dan blijkt die lichte overtreding plots veel erger !
Uiteindelijk, als je de overtreding los gaat bezien van de gevolgen, dan zou je geneigd zijn hooguit een reprimande te geven. Als je het dode kind er bij gaat nemen, hoe kun je dan dezelfde overtreding plots zwaarder laten doorwegen?
Helemaal logisch is dit niet. En het leggen van verantwoordelijkheid bij de bestuurder van de wagen lijkt ook niet helemaal rechtvaardig.
Toch is het geen toeval, is het allemaal te danken aan daden van mensen. En die daden resulteerden in iets wat maatschappelijk niet aanvaardbaar is.

Ik wil maar duidelijk maken dat het niet zo eenvoudig is om straf en schuld zo maar aan elkaar te gaan binden. Daar hoort afweging bij, en die afweging schuift men door aan een afvaardiging van de maatschappij: de jury...

Maar stel nu eens, dat een van die voetballende mensen, een hekel heeft aan die automobilist, en heel bewust de bal trapt naar de passerende auto... ????

En hoe weet je dat? Hoe kun je dat eventueel aantonen en nog belangrijker, hoe kun je dat beoordelen????

Ik weet het niet... En dat is voor mij de reden waarom ik wellicht niet zou durven oordelen en veroordelen, zeker niet als het gaat over gevangenisstraffen, laat staan de doodstraf. Het is veel makkelijker als het gaat over administratieve boetes, geldstraffen, en dergelijke. Dat zijn dingen die voorbij gaan, die geen of weinig invloed hebben op het bestaan als mens. (Al zijn er oo daar wellicht mensen die in verbittering vervallen en door de verbittering de straf als zeer erg en zeer langdurig aanvoelen.)

Maar iemand isoleren uit de maatschappij, of iemand veroordelen tot de doodstraf, dat zijn naar mijn gevoelen straffen die niet voorbijgaan. Men maakt ze ook bewust zo, ze staan in je leven gegrift, ze hebben invloed op heel je bestaan, ook na de straf uitgezeten te hebben.
Het betalen van een boete is in vergelijking daarmee, zo voorbij, en het wrangste is wellicht het feit dat ze u "pakten" en die anderen niet...

Nee, makkelijk is het niet.
Noch het "ordenen" van de maatschappij door wetten, noch het systeem van bestraffen bij niet naleven van de wetten.

Ik voel me helemaal niet geroepen. Ik was 25 jaar rechter in de Arbeidsrechtbank, en heb me heel dikwijls ongelukkig gevoeld bij het vaststellen van de discrepantie tussen wetteksten en de werkelijke wereld... Maar dat is nog een ander ding...

tot de volgende ?

de maatschappij

Ik kan niet verbergen, dat ik me zorgen maak over de maatschappij waarin we nu leven. Heel ons wereldbeeld wordt gedicteerd door consumptie.
Zo erg, dat het bijna geen vrije keuze meer is !
Waar we ook gaan, staan of zitten, ze zwaaien ons om de oren met slogans die ons voorhouden dat we onmogelijk gelukkig kunnen zijn zonder product X, of makkelijk kunnen leven zonder Y of pijnvrij zullen zijn zonder Z (Ik wou dat dit laatste waar was !)...

We worden overspoeld door een maatschappij die ons opdringt dat we niet meer kunnen leven zonder dit of dat product !

De kinderen in de school MOETEN een computer hebben met minimaal die en die mogelijkheden, een rekenmachine van dat merk die deze en die mogelijkheden heeft (Als je een computer hebt, dan kun je rekenmachines met al die mogelijkheden gratis downloaden !), en de kinderen moeten op het einde van het schooljaar nodig mee op reis naar Rome, en moeten dus per maand zo en zoveel inbrengen in de kassa van de school... Op TV, ook op de staatszender, zie je steeds en overal reclame, en als ze een reisprogramma geven, blijkt dat er een binding is tussen de zender en bepaalde offertes...

Je moet die soort kledij dragen en je kunt niet naar school zonder een boekentas van dit merk en van het eigenste jaar, want dat van vorig jaar dat is maar niks meer...

Hoeveel zou het kosten om ieder jaar de auto een ander uitzicht te geven? Van mij mag een auto, eens hij er is, wel een betere en zuiniger motor krijgen, met minder vervuiling, maar waarom moet het model van de koplampen nu zo nodig een ander model krijgen, als dit niet leidt tot een betere verlichting van de weg ?
Waarom zou ik een andere computer moeten hebben, als ik er ook een andere moederkaart kan instoppen die me dezelfde capaciteit geeft?

Waarom zouden de koekjes van X plots van naam te moeten veranderen en in een blitsere verpakking (vervuilend !) moeten gestopt worden die mij meer kosten en me minder koekjes geven ?
Wat verandert er aan de smaak van CocoColo als mijn eigen naam op het fles staat?

Bij de nationale betoging en de staking viel mij op dat iedereen plots beschikt over een jasje in de kleur van zijn geprefereerde vakbond... Heel leuk om zien, en het toont heel duidelijk de verhoudingen tussen de vakbonden onderling, maar het kost pakken geld, brengt in feite niets op, en je kunt er niets mee doen buiten het kader van de betogingen en co. Ik heb één keer zo'n groen jasje aangedaan om te gaan vissen, en ik heb niets gevangen die dag. Ik vermoed dat de vis schrik had van dat fluoriserende kleurtje daar op de oever. (Met een rood hesje zou de vis wellicht nog meer verschrikt zijn geweest ! Rood lijkt me nog minder natuurlijk aan de waterkant.

Het lijkt wel of heel onze maatschappij, ieder individu de merken moet uitstralen. Toen ik klein was, moest je de merknaam van een trui gaan zoeken in de kraag, aan de onzichtbare binnenkant. Tegenwoordig draag je een trui met de merknaam er in koeien van letters op, zo de wereld duidelijk makend, dat jij je dat merk kunt veroorloven. Opbieden tegen elkaar is immers zo leuk ! En daar maken de merken handig gebruik van !

Ik koop kledij waar geen merk op staat, of maar ik kleine lettertjes, en liefst van vorige jaren, want die zijn beterkoop. En als ik een kledingstuk dat ik nodig heb op de rommelmarkt zie, dan koop ik het daar, nog goedkoper. Want ik koop die kledij functioneel, om me te bedekken en me warm te houden, of voor in de zomer, omdat het lekker fris is. Meer interesseert me niet. Mijn auto is ondertussen meer dan 10 jaar oud, en hij bolt nog steeds goed, dank u. Als ik ooit besluit er een nieuwe te kopen, dan zal dat zijn omdat het nodig is, of omdat er eindelijk auto's zijn die werkelijk minder vervuilend zijn. Want het milieu dat is een ander zorgenkind van me.

Dat milieu is immers net zoals het mensDOM, het slachtoffer van de (over)productie.

Als vakbonden willen we momenteel vechten voor het behoud van het welzijn van de mens, en dat is een nobel iets. De huidige regering, in dienst van het kapitaal, wil vooral de grootbezitters nog meer bezit laten verwerven. Daartoe willen allen in feite bekomen dat er voor iedereen veel werk is, en de werkende klasse wil dat dit werk goed wordt betaald. Maar kan dat eigenlijk nog wel ?

Niet meer op de manier die we nu kennen. We moeten af van het idee dat onze economie moet blijven groeien. We moeten dit idee helemaal anders gaan invullen. We moeten weer gaan kiezen voor het vervaardigen van degelijke producten, die lang meegaan en die hersteld kunnen worden, en we moeten het idee van inkomen los gaan zien van het idee der stijgende productie.
Ik ben geen deskundige, en kan u daar geen oplossing voor bieden, maar met mijn gezonde boerenverstand zie ik wel in dat de weg waar we nu aan timmeren niet de juiste is ! Het kan niet de bedoeling zijn dat we producten gaan maken waar we het vlug stukgaan inbouwen !

Hoog tijd dat we heel het systeem eens opnieuw gaan uitvinden, en hopelijk zonder dat de ene partij de anderen eerst de kop moet inkloppen. We moeten zorgen voor een maatschappij waarin het goed leven is voor iedereen, én voor de Aarde waarop wij leven, om dat leven en die Aarde in stand te houden !

tot de volgende ?

Kapoentje

Gisteren zijn we 's morgens dus naar de dokter geweest, voor de jaarlijkse controle, en alles was in orde... Ik wou dat we ook al zo ver waren voor de rug van Anny...
In de namiddag kwam Louis, van OKRA, met het jaarverslag van de beweging in ons mooie Mater. Ieder jaar moet ik, in mijn ambtskledij als Sinterklaas, ook het jaarverslag brengen. Ik vind eerlijk gezegd dat dit niet helemaal samen hoort, maar traditie is traditie, dus hoort het bij mijn taak.

Nu zou je denken dat het bezorgen van een jaarverslag een kwestie is van een paar minuutjes, maar nee hoor, we zetten ons daarvoor ne keer. "Drinkt iet Louis?" "Nienok, jongne, 'k em just kaffee gedronken" "Ne dreupel,""Awel ja, dat zou wel kunnen"...
Het werden er twee, want dreupels maken de tong los, en Louis is een gezellige prater, en bij ieder punt van het jaarprogramma moest er uitleg komen... En op het laatste komt er nog een oproep voor medewerkers... "Hebde gullie dat ook zo moeilijk ?" Ja... en dan eens horen hoe zij dat aanpakken, dan mijn visie daar op (en ik ben onder meer ontlener van een idee van Koen Browaeys, die nog beroepshalve actief is in "het bewegen"...)(Merci, Koen!)

Toen hij weg was, zat ik daar met mijn jaarlijkse probleem... Je moet toch ook Sinterklaas zijn, en niet alleen voorlezer van het jaarverslag... En dus moet je weer even iets uit je mouw schudden, iets waar de mensen van wakker liggen, of iets om te lachen, of misschien van alle twee iets... Ik ben er nog niet uit. Ik heb wel al een vaag idee, maar ik moet het nog uitwerken, en zien of het dan inderdaad grappig is en niemand kwetst. Want soms kun je grappig zijn en onbewust iemand kwetsen, op een manier die je niet voor mogelijk acht.

Eigenlijk is dat stukje de reden van de titel van dit blogje... na Sint Niklaas komt Kapoentje... Net zoals in het liedje. En OKRA legt dan wel wat in de schoentjes... Want we krijgen dan allemaal wat speculoos en enkele chocoladepeeties... (Da's Oudenaards ! ne peetie is een ventje, een manneke, een pee-tje) en wat Niknakjes (Picnikken voor wie liever het andere merk noemt), en wat Lievevrouwkes (die snoepjes hebben een naam, maar ik kom er niet meteen op, maar ze hebben meestal het model van een beeldje van Onze Lieve Vrouw... een wat bizarre devotie ? van daar Lievevrouwkes...)

Dit jaar moet ik maar één keer optreden, want ik ga dit jaar niet naar de academie, en dus moet ik daar niet optreden.

Sinterklaas bij OKRA is heel anders dan bij de kinderen. Veel minder serieus, als je het goed bekijkt, eigenlijk omgekeerd van wat normaal zou lijken. Gewoonlijk ben je bij kinderen iets losser, iets speelser, maar als Klaas is het een bloedserieuze taak... Zeker bij de hele kleintjes.

Ik zal het wel een beetje missen, want ik doe dat wel graag. Ik was nog geen 18 jaar oud toen ik voor de eerste keer Sinterklaas was... Dat was in de sociale school, eerst voor de studenten, en dan in een lagere school die daar net om de hoek lag, een schooltje met enorm veel migrantenkinderen... Die veelal heel verwonderd waren over de figuur van Sinterklaas... In hun religie is dat er niet. Maar misschien hebben ze daar ook wel iets in die zin? Misschien ter gelegenheid van het Suikerfeest ?

En zo blijft een mens bezig... Maar stel je eens voor dat dit er allemaal niet is ! Hoe vervelend zou het leven dan wel niet zijn !
Ik kan me niet voorstellen dat ik een hele dag zou zitten met mijn duimen draaien ! Ik MOET bezig zijn ! Ik heb het al menig keer geschreven en zelfs gepredikt, bezig zijn is de beste pijnstiller ! Maar ik heb het ook niet in me om daar maar te gaan stilzitten ! Gelukkig heb ik vele hobby's. (te veel?), en je zit momenteel te genieten (?) van één er van, het maken van een (bijna) dagelijkse blog.

Al moet ik zeggen dat ik de laatste tijd wat minder bezig ben. En dat heeft onder meer te maken met  de rugpijn van Anny. Want veel dingen die ik als hobby doe, veroorzaken veel vuil, en kuisen kan ik haast niet aan (door mijn eigen rug) en nu kan Anny het ook niet meer, dus hou ik me in, en durf ik niet ... Eigenlijk is het een beetje gek, want dat bezig zijn is eigenlijk goed voor mij, en ik durf het niet doen om Anny te sparen. (Ik slik onder meer daardoor ook weer meer pijnstillers.)

Mizerie, mizerie zou Fernand zeggen...

tot de volgende ?  (Een foto van vorig jaar, bij de kinderen in de academie...)

Staking !

Vandaag is er de eerste stakingsdag in ons landje... Ik hoop dat de staking een echt succes is, en dat het een duidelijk signaal is aan die oenen van politici !
Ik hoop ook dat er geen gewelddaden komen...
Uit mijn ervaring zou ik zeggen: "Het is te hopen dat de politie op een verstandige manier te werk gaat !"

Ik heb hier verscheidene stakingen gekend, en zelfs mede ingestaan voor de organisatie er van. Vooraf kregen we dan bezoek van de BOB (De Belgische Opsporings Brigade), en ik ben altijd eerlijk geweest tegen hen, en heb altijd een goede verstandhouding met hen gehad.
Als ik zeg dat ik hoop dat de politieagenten verstandig zijn, dan weet ik dus waarover ik praat. Ooit maakte ik mee aan een bedrijf, dat een jong agentje, het nodig vond om te gaan roepen en gaan trekken aan mensen van het stakingspiket en stakers. Ik zag zo de temperatuur stijgen ! Ik ben naar een telefooncel gehold (toen waren er nog geen GSM's), en heb contact opgenomen met de commissaris. Meteen heeft die het agentje opgeroepen en weggestuurd, weg van die plaats, en er een meer ervaren agent laten komen postvatten.

Op die manier was het brandje meteen geblust.
Ooit maakte ik mee, bij een staking van de betoncentrales, dat een klein bedrijfje, die haast volledig met familieleden werkte, het werk ging wegpikken van het bedrijf in staking. De arbeiders pikten dit niet, want ook al staakten ze, ze staan voor hun bedrijf en voor hun werk. Toen daar onrust dreigde te komen, heeft de politie een tussenkomst gedaan bij het kleine bedrijfje, en het bedrijfje stopte ook het werk.

Ik bedoel maar, de politie moet vooral optreden om de gemoederen te kalmeren, voor aleer er moeilijkheden ontstaan. En zij moeten dat doen zowel voor de bedrijven als voor de arbeiders.

Ik heb nooit echte moeilijkheden gekend, hier in onze regio, mede dank zij de goede verstandhouding met de politie en de rijkswacht.
Een staking doe je niet lichtvaardig ! Ik ben steeds uitgegaan van het idee dat een staking het laatste middel is. Als je echt muurvast zit in de onderhandelingen, dan kan een staking de oplossing bieden. Hier hebben we echter te doen met een speciale soort staking. We staken in feite niet zozeer tegen de bedrijven, als wel tegen de regering. De bedoeling is dat we duidelijk maken dat we desnoods het land kunnen ontwrichten, als zij ( de politici) niet op een rechtvaardiger manier omgaan met de rechten van de werkende mens (en de zieken, en de werklozen en de gepensioneerden...).

Staken is niet leuk. Een staking is een wapen, en een wapen gebruik je maar als het echt niet anders kan. Dat de mensen massaal dit wapen grijpen, is op zich al het bewijs dat de regering te ver gaat, en zeer onrechtvaardig is in de manier waarop ze proberen te saneren.
Iedereen is zich bewust van het feit dat saneren niet leuk is, maar je moet de lasten verdelen, niet alleen leggen op de schouders van de kleine man.
Ik heb het al geschreven, en ik schrijf het terug: cadeautjes geven aan het patronaat brengt niets op, buiten meer winst voor die bedrijven. Als er geen waterdichte waarborgen zijn op meer tewerkstelling, dan zijn het gewoon cadeautjes... en voor de werknemers inleveringen !

Hopelijk zijn er dus geen moeilijkheden, en ik hoop nog veel meer op een spoedige oplossing in die zin dat er rechtvaardigheid komt voor iedereen !

tot de volgende ?