lastig

Ik zit hier, verrekkend van de pijn, (heb al een bijkomende pijnstiller geslikt), na de wel heel interessante en boeiende vergadering van gisterenavond.

Gisterenavond is Stefaan, voorzitter van het OCMW, (+ nog twee leden van het OCMW, waaronder Carine Depotter uit ons eigen Mater)een spreekbeurt komen geven over het OCMW, wat dat doet voor de bevolking en hoe het dat doet.

Stefaan is een goed spreker, hij is begeesterd door zijn werk, en wist dus de anders nogal saaie materie op een boeiende wijze te brengen. We hadden de vergadering open gesteld, ook voor niet leden, maar ja, om in Mater de mensen buiten te krijgen... Buiten de medewerkers was er welgeteld één bezoeker. Maar de afwezigen hebben ongelijk gehad. Het was interessant, en op iedere vraag werd een antwoord gegeven !

Maar ja, ik heb dus van 19 uur tot 22 uur op een harde, ongemakkelijke stoel, stil moeten zitten, en dat is veel te lang voor mij. Ik overschrijd daarmee de tijdsduur van het zitten en de tijdsduur waarop ik normaliter op blijf (Gewoonlijk zit ik voor 21 uur in bed, niet dat ik dan meteen slaap, ik lees gewoonlijk eerst enkele hoofdstukken in een of ander boek)... Dus heb ik gisteren gezondigd tegen de de ongeschreven regel dat ik mijn mogelijkheden niet mag overschrijden...

Vanmorgen opgestaan met veel pijn, ondanks het turnen nog steeds veel pijn. Nu met de pijnstiller lijkt het iets te gaan milderen.

Maar ik heb gisterenavond wel genoten. Met volle teugen ! Nogmaals, wie er niet was, heeft iets gemist !

Zoals bij zoveel dingen, zijn er veel zaken waarvan mensen kunnen genieten, maar veelal kent men het niet, of onvoldoende. Een avond als gisteren deed bij veel mensen een belletje rinkelen, en uit vraag en antwoord bleek dat enkelen echt heel wat interesse hadden in de geboden mogelijkheden inzake huisvesting voor ouderen en mindervalide mensen.

De spreekbeurt begon maar om 20 uur, van 19 tot 20 was er eerst nog een vergadering met de medewerkers, over de komende activiteiten en de regeling daarvan.

Vanmorgen zit ik hier dus... in pijn. Anny heeft ook haar pijn, en we zouden ons makkelijk kunnen overgeven aan wederzijds geklaag. Dat gebeurt hier echter niet. We kijken eens naar elkaar, "Gaat het?" "Veel pijn !" en daar blijft het bij. Dan gaan we beiden over tot onze bezigheden, de bezigheden die we nog aankunnen. Anny is nu naar de kippen, een beetje eten geven en eventuele eieren rapen, maar de meeste eieren rapen we in de vooravond.

Ik schreef reed eerder dat we hier in de buurt mogen genieten van een hele bende pauwen. Nu zie je die hoogsten in groepjes van een hen met enkele kuikens, of een pauw alleen. Mooie dieren, waar je graag naar kijkt (je hoort ze minder graag, want ze schreeuwen verschrikkelijk). Maar sinds kort waren ze ook begonnen met het bezoeken van de tuin van de buur. Niet erg, de buur vond dat wel leuk, en strooide zelfs wat eten voor de mooie dieren. Natuurlijk was het een kleine sprong om dan ook in onze tuin te komen, en al geef ik hen geen bijkomend eten, we vonden ze mooi om naar te kijken. Maar sinds kort zijn ze begonnen met op de veranda vliegen bij de buur (Wat dat betekent laat ik aan ieders verbeelding over, maar dat zijn grote beesten !). De buur heeft in huis een kooi met een paar agapornissen zitten, en toen die beestjes plots die grote gedaanten boven zich zagen en hoorden, brak er eentje uit... De buur was niet thuis, en Anny heeft hem moeten vangen. Gelukkig ging dat makkelijk, daar het beestje op zijn kooi zat en niet meer rondfladderde.

Ze landden ook op mijn terras, en ook al hebben wij daar geen zorgen inzake hun gewicht, we hebben wel zorgen voor de vele vetplantjes die daar staan en voor de bloembakken (Zouden ze die niet doen kantelen en vallen ?)... Dus zijn wij, een beetje tegen ons gedacht, begonnen met het verjagen van die mooie dieren. Met pijn in het hart, maar het is te gevaarlijk als ze op veranda en op bloembakken beginnen rond te stappen.

De pauwen zijn afkomstig van een huis hier wat verder, van de man die hier ook paarden heeft, paarden die hier vaak in de weide naast ons lopen. Als ze er zijn, dan houden wij een oogje op die mooie dieren, en als er iets abnormaals te zien is, dan verwittigen wij Mario, de eigenaar. Ik hoop dat het verjagen van zijn pauwen hem niet stoort, want we hebben niets tegen die mooie dieren, alleen, pauwen zijn vogels die vliegen en ze zijn groot... En niet alles is geschikt om als landingsterrein te dienen.

We zijn niet alleen die de dieren om dergelijke reden weg jagen... Ik vermoed dat de meeste mensen wel oog hebben voor de schoonheid, maar ze zijn lastig.

Ik ga stoppen voor vandaag... tot de volgende ? Oh ja, ik kreeg tot op heden nog maar een reactie op mijn lange verhaal Horror... Hoor ik van u ook nog iets  ? Alvast bedankt !

Vanaf volgende week...

Zoals je weet, zitten we hier in de mizerie... Ik kan al jaren niet veel doen, en sinds enkele maanden kan Anny ook niet veel meer doen. Vandaar dat we nu al maanden wachten op een poetshulp... We zouden vandaag weer (weer? dat zou pas de derde keer geweest zijn in net zoveel maanden) iemand hebben, maar dat brave kind is ziek geworden en ligt in de kliniek na een heelkundig ingrijpen.
Maar vanaf volgende week zouden wij nu iedere week iemand hebben, maar, meneer, het is nog geen "vaste"... Dat "vaste", dat wil zeggen, dat eens je in het werkelijke systeem zit, je altijd dezelfde dame over de vloer krijgt. (Dat over de vloer krijgen kun je letterlijk nemen bij een poetshulp, hé?)
Maar we leven dus in de hoop...
De eerste keren zal ze hier haar handen meer dan vol hebben, want in de gegeven omstandigheden wordt hier maar het hoogstnodige gedaan, in de mate waarin we het aan kunnen. Ja, we, want ik probeer ook hier en daar iets te doen. Veel is dat niet, maar alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee, en de zee liep over...

Volgende week gaan we dan voor een héle dag naar de Pijnkliniek, om enkele testen te laten doen, in de hoop tot een effectieve oplossing te komen voor de pijn van Anny.
Een slechte rug hebben is één ding, maar voortdurend met extreem veel pijn lopen, dat is iets anders ! Ik heb een slechte rug, en heb dank zij de juiste medicatie, dagelijks turnen en vooral dank zij het feit dat ik geleerd heb wat ik kan en niet kan, een aanvaardbare pijn-situatie. Ik vermoed dat we bij Anny naar hetzelfde moeten streven... een situatie die leefbaar is, waar je je beperkingen kent en respecteert, en zo de situatie leefbaar kunt houden.

Ondertussen leven we in een huis die niet zo kraaknet is als anders. De situatie is niet helemaal in één keer ontstaan. Trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik vertelde dat Anny al een hele tijd het gelijkvloers veegde en dweilde met tussenpozen. Ze deed een kant, en ging dan wat uitrusten, om dan het volgende stukje aan te vatten. Ze had dan al te veel pijn in haar rug om het nog in één keer te doen. Toen al werd er iets minder vaak gekuist dan vroeger, gewoon om onnodige pijn te vermijden. Maar nu gaat het dus helemaal niet meer.

Och, wellicht zal ons leven nog wel meer veranderingen ondergaan ... Ik zie nog wel dingen die misschien met tijd en boterhammen zullen gelaten worden. Dingen die hier altijd normaal zijn geweest, en die nu tot het uitzonderlijke gaan behoren, gewoon omdat we het niet meer kunnen, of omdat we het er bij komende werk niet meer aankunnen...

Vroeger zag ik dat soms bij oudere vrienden en kennissen... en dan had je daar compassie mee. Wellicht komen er hier nu mensen binnen die hetzelfde denken van ons, als wij toen met die oudjes van toen. Want ook al voelen we ons niet oud, zijn we, in de huidige maatschappij zelfs nog niet eens echt oud, geef toe, toen wij jong waren, toen waren die mensen die op pensioen waren oude mensen... (Herinner je je nog je schooltijd ? Als jij je eerste stapjes zette in het middelbaar onderwijs, dan waren die van het laatste jaar middelbaar voor jou al bijna volwassenen, grote bonkige kerels waar je tegen op keek ! Zes jaar verschil in leeftijd was dan een enorme kloof ...)

Of we het nu willen of niet, in de ogen van onze kleinkinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes zijn wij stokoude mensen... Ergens vind ik dat zelfs een beetje leuk. Gewoon omdat ik het niet zo aanvoel, en omdat ik tezelfdertijd terugdenk aan de tijd dat ik 18 was. Toen voelde ik me al een hele vent, die het heel vervelend vond dat ik thuis nog binnen de lijntjes moest lopen, lijntjes van oude mensen !!!... Toen was iedereen van boven de veertig al een oude !

Toch komen ze nog wel eens af "Opa, weet jij hoe je dat... " of " Oma, weet jij hoe je dat kunt..."
Dan heb ik een klein beetje een gevoel dat ik beter af zou zijn in Japan, waar de ouderen door iedereen met eerbied worden bekeken en worden behandeld... Enfin, dat las ik vroeger in de boeken over dat land... Maar de Amerikanisering van de economie en de samenleving hebben het daar misschien ook al naar de kl... geholpen ...

Toch zijn we er nog nodig... Want nu en dan komen ze dan "Opa, heb jij ... en dan vragen ze om een of ander werktuig " Ja, den ouwen heeft dat nog... Als het niet al uitgeleend is aan je ander kind... en nog niet terug gebracht. Want soms zit ik hier uren te zoeken tot Anny zegt, "Ja maar heb je dat niet mee gegeven aan..." Tedju, kunnen ze dat dan niet terug brengen !

Oude worden... en oud zijn !

tot de volgende ?

Horror Slot 2

Het was zijn vrouw, in paniek ! "Maurice ik kreeg hier zo'n gekke telefoon, iemand die zei dat hij u was, maar de echte ! Hij noemde een heleboel details van ons leven... Hij vertelde over de tijd dat wij verkeerden, hij zei dingen die niemand kan weten... Maurice heb jij die dingen aan iemand verteld ? Wat moet ik doen ? Hij zegt dat hij morgen langs komt ..."
Maurice staarde naar de telefoon... verward... Hij was bijna vergeten dat hij ooit dacht iemand anders te zijn. Het leek eerder een verre droom dan een werkelijkheid geworden... "Ik kom af !"

Zijn vrouw was in paniek. Vergeten dat oudercontact... Toen de school belde verontschuldigden ze zich, waren plots verhinderd... Ja, ze zouden de chauffeur zenen om de kinderen af te halen. Nee, ze waren zo plots, zo erg benomen dat ze vergeten hadden te telefoneren...

Maurice probeerde haar te troosten, gerust te stellen, "Maar hij vertelde allerlei dingen die niemand kan weten !!! En hij komt morgen, Hoe kan hij dat allemaal weten?"

Maurice beloofde haar thuis te blijven, bij haar te blijven, haar te helpen te beschermen ("En mezelf" dacht hij, "mijn eigen bestaan")

Ze sliepen haast niet die nacht... Hele stukken van de nacht lagen ze roerloos naast elkaar, hand in hand, naar het plafond te turen. Nu en dan kneep hij geruststellend in haar hand.

Toen het dag werd, stonden ze beiden al heel vroeg op, gingen zich wassen en dwaalden naar beneden, waar ze sloten koffie dronken. En naar elkaar keken, alle twee proberend hun onrust te verbergen. Toen de kinderen ook beneden kwamen, deden ze al het mogelijke om zo natuurlijk mogelijk te doen, maar het leek wel of de kinderen hun angst voelden, ze waren niet als anders, ze maakten voor een niets ruzie onder elkaar, aten amper en ze moesten herhaaldelijk aangepord worden om zich klaar te maken om naar school te gaan. Toen ze eindelijk weg waren, was daar weer de stilte, die woog als lood.

Ze zaten er al een paar uur voor de bel ging. Maurice liep naar de deur, gaf het dienstmeisje een snauw waar het arme kind totaal de kluts van kwijt was, en snokte de deur open... Voor hem stond ... hijzelf... Allee, hij zelf, zoals hij zichzelf herinnerde ! De beide heren keken elkaar zwijgend aan. Ze waren beiden op een bepaalde manier aangedaan.

"Dit is mijn huis ! De kinderen zijn mijn kinderen, en dat is mijn vrouw !" Hij wees ergens achter Maurice... Oh neen, achter de man die nu Maurice was.
Hij mocht niet toegeven, hij kon niet toegeven, dat was nu ZIJN leven ! Zijn vrouw, waar hij verdomme verliefd op was, waar hij met hart en ziel van hield, die kinderen waren hem zo eigen dat hij ook die beschouwde als van hem ! "Je bent gek man!"
"Bekijk jezelf !, hoe zou jij nu mij kunnen zijn !!!"
"Dat weet je best, je wéét dat jij eigenlijk mij bent, en ik jou !"
Hij keerde zich om, "Bel de politie!" De man aan de deur vloekte vol ongeloof ! "Ga je het zo spelen? Ga je je je werkelijk verbergen achter mijn uiterlijk ! en daar misbruik van maken ? Je weet dat je mij bent... " Het klonk niet meer boos, maar zeurderig, klagend.
Maurice wou de deur dicht doen, en dat gebaar deed bij de man de stoppen doorslaan ! Hij wierp zich met alle kracht tegen de deur, drong naar binnen, haalde uit zijn zakken een knipmes, en sprong naar Maurice toe !

Maurice sprong achteruit, botste tegen zijn vrouw aan, viel om, trok in een wanhopige gebaar om recht te blijven de man tegenover hem mee ten gronde.

Hoe gaat zo iets ?
Op een of andere manier, in een of ander gebaar van verweer tegen het vallen of wat dan ook, werd de hand van de man verdraaid en doorstak de man zichzelf. Hij zeeg ineen, bovenop Maurice...

Die keek hem aan, verschrikt, duwde hem van zich af, greep hem bij de handen, schudde hem, klopte hem op de wangen... Bijna liefhebbend, in een poging de duidelijk aanwezige dood te verjagen... Maar niets mocht baten.
Hij was dood...

De politie kwam, de getuigenissen van zijn vrouw en het dienstmeisje en zelfs van een overbuur die nieuwsgierig had staan kijken, pleitten hem volledig vrij. Hij was onschuldig...
Maar hij zat verwezen te staren, niet meer in deze wereld, maar in zijn eigen hoofd opgesloten..; Hij zat voortdurend iets te murmelen en de dokter die hem al een spuitje had gegeven om te kalmeren legde zijn oor bij de lippen van Maurice, benieuwd wat de man wou zeggen...

"Ik heb mezelf vermoord, ik heb mezelf vermoord, ik heb  mezelf vermoord..."

(Mag ik de lezer nogmaals vragen om mij eens te laten weten welke versie u het best vond ? Alvast bedankt !)

Horror Slot 1

Het was zijn vrouw: "Maurice, een van de kinderen is van de school naar het hospitaal gevoerd ! Ze vrezen voor zijn leven !"
Hij holde naar de auto, reed zo vlug het mogelijk was naar de betreffende kliniek, aan het onthaal wezen ze hem de afdeling en zeiden hem daar contact op te nemen met de behandelende arts...
Hij had geen tijd voor de lift, hij stormde de trappen op en arriveerde buiten adem aan de afdeling "Waar is de dokter ?"
De verpleegster nam hem bij de arm... "Kalm, meneer, kalm, het helpt niet je zo op te jagen" Maar dat was olie op het vuur !
En plots was Maurice daar niet meer !
Of liever, hij was het wel, de oude Maurice !
De echte,
de originele
Maurice...

Hij vloekte luid en schold de verpleegster de huid vol ! Hij moest en zou die verdomde dokter zien ! Wat dachten ze wel ! Als ze niet zorgden dat hij daar was, dan zouden ze wel eens weten met wie ze te doen hadden !

En dan - plots - viel ook zijn frank ! Wat deed hij daar, wie was hij nu weer ? Hij bekeek met enige verbazing zijn nette pak en zijn buikje... Verdomme ! Hij was terug in zijn eigen lijf !
En wat stond hij hier te tieren in dat hospitaal ?
Wat was er aan de hand ?
Vaag dacht hij iets gehoord te hebben over een kind. Zijn kind ?

De dokter verscheen. Hij bekeek de arts vol verbazing. Wie? Wat ?
Zijn geheugen kwam terug en week weer weg.
Hij was de oude en weer de nieuwe en weer de oude...

Het was allemaal te veel voor hem, voor zijn verstand, voor zijn lichaam. Hij stortte ineen, buiten bewustzijn.

Een hele tijd later kwam hij weer bij... Hij lag in een ziekenhuisbed... Zijn lijf zat vol met draden en buisjes, naast hem piepten verschillende toestellen, en meteen kwam een verpleegster de kamer binnen.
Ze duwde op een knop en het piepen hield op "Ach Maurice, je bent er weer !"
Waar was hij ?
Het laatste wat hij zich echt duidelijk herinnerde, was dat hij lag te roken op zijn smalle bedje in de kamer bij de zagende hospita... Was hij in slaap gevallen met de sigaret in zijn mond?
Hij keek naar zijn hand... Niets, integendeel, geen bruine sporen van nicotine. Verdomme hoelang lag hij hier al ?

Een vrouw kwam binnen. Hij meende haar te kennen; Verdomme 't was zijn eigen wijf, maar hij was toch niet getrouwd, in zijn hoofd draaiden allerlei herinneringen door elkaar heen, en plots werd weer alles mistig...

Er was veel volk op zijn begrafenis... Hij had dan ook verschrikkelijk veel vrienden, en een grote familie. Al zijn werknemers waren er en weenden openlijk van verdriet: zo'n baas zouden ze nooit meer hebben !
In de homilie preekte de pastoor voor één keer lof aan de overledene die hij ook meende, niet de ijdele woorden van lof van alle begrafenissen, maar echt diep gemeende woorden.

Naderhand aan de open groeve hielden eigenlijk veel te veel mensen een afscheidsrede... De begrafenis duurde er pijnlijk lang door.

Maar in de kerk, helemaal achteraan, en op het kerkhof een ietsje van de anderen verwijderd, stond een man die echt treurde... Nog veel meer dan al die anderen... Hij werd daar immers begraven, zonder dat hij dood was, en hij kon en mocht het niemand zeggen.

Toen iedereen verdwenen was, ging hij naar het graf, legde er een simpele roos op... "Maurice... verdomme, ik weet niet eens je echte naam, mijn naam, de naam die hoort bij mijn lijf... en nu loop ik hier met jouw leven als mijn geschiedenis..." Hij weende
van verdriet
om zichzelf...
Zijn teloorgang in volle bloei van zijn leven.

Terug naar zijn opkamertje, en de kijvende hospita.


(Morgen schrijf ik dus een tweede, totaal verschillend slot aan dit verhaal. Aan u om te kiezen welke van de twee u het best vindt, maar laat het me even weten? Ja ?)

Horror 4

Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd... Niet dat er nooit ergens een klein foutje werd begaan, maar met een of ander excuus of verwijzing naar verstrooidheid of vermoeidheid, viel alles steeds op zijn plaats.
Maurice bleek bovendien een wonder talent te bezitten én voor het leiden van een bedrijf, én voor het doen van zaken en afsluiten van gunstige contracten. Het bedrijf floreerde als nooit te voren. Maurice werd op handen gedragen door de arbeiders, gewoon omdat hij hen inbreng liet doen in het bedrijf, en als dat lucratief was, dan kregen ze fameuze premies...
Hij wist dit feit te gebruiken om de ingenieurs onder druk te zetten en meer en efficiënter te werken... Ook daar gaf hij beloningen voor ideeën die lucratief waren.

Thuis bleek hij veel vriendelijker en warm-menselijker te zijn dan de voorgaande Maurice... Hij had een schitterende relatie met de kinderen en hij werd warempel verliefd op zijn eigen vrouw.

Zijn personeel zou voor hem door een vuur lopen. Ook het huispersoneel. Maurice vergat immers niet hoe hij indertijd behandeld werd door zijn werkgevers en door de verhuurder van zijn kamer... Hij wou dit geen ander aan doen.

Na twee jaar verdubbelde hij het bedrijfsgebouw en verviervoudigde hij de productie, en dat allemaal met werknemers die vochten om voor hem te mogen werken.

Maurice had het gevoel dat hij in de hemel was... Het leven was heerlijk !

Ze maakten mooie reizen met de kinderen, niet naar drukke toeristische oorden, maar naar gebieden waar niemand anders naar toe ging, en waar ze heerlijke wandeltochten maakten, gingen vissen, bootje varen op meren, genieten van de natuur en van de rust. Ze presteerden het zelfs eens om er met de tent op uit te gaan, belast en beladen met rugzakken met alleen de strikt noodzakelijke kleren en voedsel... Ze vingen vis en bakten die op een houtvuurtje,  en iedereen vond dat de lekkerste vis ooit !

4 jaren waren al verstreken sinds Maurice plots Maurice was geworden... Iets meer dan vier jaar voelde hij zich de gelukkigste mens op aarde...
Alles leek bijna van zelf te gaan... Niet dat hij niet veel moest werken, maar alles lukte, en alle arbeid gaf hem voldoening. Vanavond moest hij naar de school voor het jaarlijkse oudercontact... Hij glimlachte, alles zou wel weer in orde zijn. Zijn kinderen (Hij glimlachte bij het denken aan "zijn" kinderen, maar zo voelde het ook werkelijk aan) alle vier, deden hun best op school en haalden behoorlijke resultaten. Zelf het kleine Mieke, die echt niet zo makkelijk leerde, deed haar best en haalde meer dan iedereen van haar verwachten kon.

Hij belde zijn secretaresse "Ik ga wat vroeger naar huis, vanavond moet ik naar het oudercontact van de kinderen, roep even de chauffeur."
Hij deed zijn vest aan, en nog voor hij die kon dichtknopen rinkelde de telefoon. Hij fronste en keek met een vaag gevoel van onrust naar het toestel...



Morgen het slot... Of eigenlijk... Een verhaal schrijven is niet zo moeilijk, veel moeilijker is het vinden van een goede plot. Maar bij dit verhaal heb ik een andere moeilijkheid, l'embarras du choix... Ik heb voor dit verhaal twee mogelijke einden... Weet je wat, ik ga ze u beiden geven. Morgen krijg je de ene plot van het verhaal, overmorgen de andere. Laat mij dan eens horen welke jij het beste vond ... OK ?

Horror 3

"De wagen staat voor, meneer !" De chauffeur stond eerbiedig, strak in de houding, in het deurgat. Maurice keek op zijn uurwerk. 12.30' uur... "Haal mij een broodje, en zorg voor koffie, ik blijf hier !" "Zoals meneer wenst! Zal ik mevrouw verwittigen?" Maurice knikte...
Oef.

Hij at zijn broodje en las ondertussen verder in alle mogelijke en onmogelijke dossiers die hij vond. Stilaan begon hij een idee te krijgen van "zijn" zaak... Er vielen hem ook enkele dingen op die hij wilde controleren. Hij nam daar nota van.

Omstreeks 14.00' uur belde hij zijn secretaresse en vroeg haar om de chef van de afdeling isolatie. Enkele minuten later kwam de man buiten adem op het bureel toe, duidelijk verschrikt en bang. "Hoe is uw naam ook weer?" "Karel, meneer, Karel Oevers" "Karel, mij is opgevallen dat er een betrekkelijk hoog percentage van de producten van uw afdeling, afgekeurd wordt. Wat is de reden daarvan?" "Meneer weet dat de snelheid van de band in het ganse bedrijf is verhoogd, en onze afdeling kan dat in de praktijk niet volgen meneer." "Zie je daar, met uw ervaring, geen mogelijke oplossing ? Misschien met een machine meer of enkele mannen meer ?" "Nee, meneer, maar ik denk dat we het systeem eenvoudiger kunnen maken ! Als we..." Er volgde een hele technische uitleg, met veel vragen en veel antwoorden. Maurice stond recht, "Laat ons eens tot daar gaan, en toon het eens waar je naar toe wilt !"  Karel haastte zich voor de baas uit, en vol ijver legde hij de zwakheden van het bestaande systeem uit, en expliqueerde hoe hij dacht dit te kunnen verbeteren. "Goed, we proberen het ! En als het lukt, Karel, dan zit er een dikke bonus aan vast !"

Dit verhaal liep het bedrijf rond als een strovuurtje... Dat hadden ze nog nooit mee gemaakt ! De baas was al die ingenieurs voorbij gegaan, en was komen luisteren op de werkvloer...
Maurice had er wellicht geen benul van wat hij allemaal in beweging had gezet !

Toen hij terug kwam op zijn bureel lag er een dikke map op hem te wachten. Maurice keek: het verslag van de detective ! Maurice begon haastig alle mogelijke en onmogelijke gegevens over zijn gezin van buiten te leren. Namen van zijn kinderen, geboortedata, van zijn echtgenote geboortedag en huwelijksdatum, welke reizen, gebeurtenissen er allemaal waren geweest tijdens hun huwelijksleven, overlijdens, reizen, uitstapjes, familie allemaal met foto's er bij...
Het was een enorm pak gegevens, maar Maurice beschikte blijkbaar over een olifantengeheugen, en wist de gegevens in een korte tijd te memoriseren. Maurice besefte dat dit nog lang niet alles was... Welke hobby's had hij zelf, wie kende hij daar, en hoe ? Relaties inzake het bedrijf ?
Hoe deed hij die kluis open die daar voor hem stond ? Hij keek zorgvuldig nog eens zijn bureel na, heel nauwgezet... Niets... Hij besloot eens te proberen met zijn geboortedatum, die van zijn vrouw, van de kinderen... Niets... zijn huwelijksdatum... Bingo !

Buiten een belangrijk bedrag lagen daar ook heel wat belangrijke documenten. Maurice zuchtte... dat zou voor morgen zijn... Hij was doodmoe. De spanning, de stress, de vele onbekende factoren, het haastig van buiten leren... Hij hoorde in het bedrijf een sirene gaan, en op het zelfde ogenblik hoorde hij een stille klop op de deur, en deed zijn chauffeur de deur open. "Wenst meneer naar huis te rijden of gaat hij eerst nog even naar de club?" "Naar huis !" bromde Maurice, en volgde de chauffeur.

Zijn vrouw verwelkomde hem met een zoen, in het salon, en deed teken aan het kamermeisje, die meteen een whisky uitschonk voor hem. Maurice ging zuchtend zitten in de mooie antieke zetel. Hij nipte van zijn glas en zuchtte nog eens, voldaan. "Was het zo druk, schat?" Hij knikte. Gelukkig zijn we vanavond alleen, de Van Gedichte's komen niet, de oude Van Gedichte ligt eindelijk op sterven..." Ze glimlachte "Zo zei Madeleine het woordelijk !"

De avond verliep zonder moeilijkheden. De kinderen waren braaf, hadden geen straffen te schrijven, gingen na het eten netjes hun huistaken maken... Modelkinderen !  Maurice zuchtte opgelucht. Hoe meer tijd hij kreeg om zich in te leven, hoe kleiner het risico op fouten.
Terwijl ze 's avonds naar de TV zaten te kijken, zat hij te piekeren over zijn oude, zijn echte ik... Wie was hij, hoe zag hij er echt uit ? Wat was er met hem gebeurd, hoe en waarom zat hij nu hier in dit lijf.

Zijn vrouw stond recht en deed de TV uit. "Ga je mee, slapen?"
Hij knikte en ging mee door het huis naar hun slaapkamer.
Hij hing zijn kleren over een stoel, netjes in de vouw. Zijn vrouw bekeek het glimlachend: "Waar heb je dat geleerd ? " Hij grinnikte, "Je kent nog niet half al mijn verborgen capaciteiten!"
Oef - ontsnapt.

"Slaapwel" ze boog naar hem over, en gaf een warme kus. Hij kuste terug "n bromde ook "Slaapwel"... Ze deed het licht uit.
Hij lag nog een hele tijd te dubben en te luisteren naar haar adem.
Uiteindelijk viel ook hij in slaap.

...

Morgen het vervolg

Horror 2

Hij opende de vreemde portefeuille... Pas? Waar is de pas ? En ja, daar zag hij weer dat vreemde gezicht, dat nu het zijn leek te zijn !
Hij las de, nee, zijn naam: Maurice Gotschalque... Hij bleek 42 jaar oud...
Op zijn rijbewijs zag hij dat hij al van zijn 18° mocht rijden met zowat alles wat wielen had.
En er zaten honderden euro's, zelfs briefjes van 500 Euro, dat was voor het eerst dat hij die in het echt zag.
Hij stopte de portefeuille in zijn achterzak, trok een vast aan... Hij moest hier weg...
Na enig zoeken vond hij de trap, daalde voorzichtig, zo geluidloos mogelijk de marmeren treden af... Toen hij beneden kwam schrok hij zich een hoedje, achter hem klonk "Goedemorgen meneer, Goed geslapen ?" Hij bromde iets onbestemds. "De Koffie staat klaar meneer, twee toastjes en een eitje zachtgekookt ? Meneer ?" Hij knikte dan maar.
De butler ging hem voor, opende voor hem de deur naar een kamer, zo groot als een zaal. De butler schoof een stoel voor hem opzij, zodat hij kon gaan zitten en schoof de stoel in een beweging onder hem.
Een jong meisje, netjes in het zwart gekleed, met een wit voorschootje, kwam binnen met de koffie en twee krakend verse toastjes.

Maurice leunde achterover, keek een -wat verstolen - rond. Er stonden nog 5 borden gezet. Dus een vrouw en vier kinderen ?
Zijn vrouw ?
Zijn kinderen ?

Hij at de twee toastjes, en het eitje, dronk zijn koffie en stond op.
"De wagen van meneer, staat voor !"
En inderdaad toen de butler de deur voor hem had geopend, zag hij daar een enorme rolls-royce staan... de chauffeur opende de deur zodat hij achteraan kon instappen...
Er was geen ontsnappen aan !
Hij zat gevangen in het leven van die Maurice... Maar wie was hij eigenlijk echt? Hij wist alleen dat die Maurice, dat zijn eigen lijf vreemd was voor hem !

De rit duurde niet lang... Ze stopten voor een enorm bedrijf waar op stond: Etablissement Gotschalque... De chauffeur opende het portier en haastte zich dan om uit de koffer een akten tas te halen en die lopende door te gaan geven aan de portier. Die boog als een knipmes "Goedemorgen meneer !" De honing liep er af...

Binnen stond een man hem op te wachten, greep de aktentas, en ging hem voor naar een bureel, waar een bloedmooie secretaresse rechtstond om hem "goedemorgen meneer" te wensen, zich weer neer te zetten en verder te werken. De man opende de deur achteraan, en bleef uitnodigend staan. Maurice stapte binnen. Een immens bureaumeubel, massa's dossiers, een makkelijk zittende bureelstoel...

Hij ging zitten... De man schoof enkele dossiers naar hem toe "Als meneer deze eens wil nakijken, en tekenen. " Hij zou dan omstreeks tienen er om komen, als het meneer paste. Hij knikte...
Wat moest hij doen?
Hij opende de eerste map... Hij snapte er amper iets van.
Hij moest meer te weten komen... Hij begon de mappen een voor een aandachtig te lezen, en begon stilaan te snappen wat het bedrijf, zijn bedrijf maakte...

Hij tekende de dossiers... Dat was minder moeilijk dan hij verwacht had, want hij had in twee dossiers al eerder door hem ondertekende stukken gezien, en de handtekening leek hem heel spontaan na te maken. Het vel papier waar hij op geoefend had stak hij in zijn jaszak, zou hij later door het toilet weg spoelen.

Hij wilde zijn bedrijf wel eens zien...

Hij stond op, opende de deur naar zijn secretaresse toe, en zei dat hij naar het bedrijf wou, om alles in ogenschouw te nemen. Hij stapte buiten en hoorde zijn secretaresse nog in de telefoon roepen "Zorg dat Jef daar klaar staat ! de baas komt er aan !"

Jef stond klaar, en al zou hij als werkgever eigenlijk niet gelukkig zijn met deze manier van werken, nu kwam het hem goed van pas...

Hij wandelde door het bedrijf, schatte het aan tal werknemers, zijn werknemers, op zo'n dikke 200...
Tot zijn verbazing stelde hij vast dat hij dat soort van leven best wel gewoon kon worden !

Hij moest nu alleen nog uitvinden hoe zijn vrouw heette, en zijn kinderen, hun gegevens, trouwdatum, geboortedata... En welke scholen zaten ze, hoe deden ze het ?
Hoe zou hij dat doen ? Terug op zijn bureel zocht hij het nummer van een privé detective, en gaf hem duidelijke opdrachten... Voor hij 's avonds naar huis ging moest hij alles weten en alles kunnen memoriseren.

Hij leunde achterover... en dacht glimlachend aan zijn onbekende oude ik... Wat zou die doen? Wie zou dat eigenlijk zijn ?

morgen het vervolg...