Maar wij gaan dat niet kunnen !

... tot: "He, dat wordt mooi hé !"

Ja, ik heb het over gisteren, over het beeldhouwen.
Toen ik hun het model toonde, was het algemeen van: "Ja, dat is schoon, maar moeten wij dat ook doen? Wij gaan dat niet kunnen! "Toch wel, dat is echt niet moeilijk !" "Jaja, voor u niet, en gij zegt dat altijd..."

We deden het stap per stap... Eerst gaatjes boren in een plankje, dan daar een "peetie", een figuur op bouwen in ijzerdraad.... De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hier en daar wel een beetje moest helpen, want voor sommige dames was de ijzerdraad wat hard, wat taai...

Maar het lukte... En in een korte tijd had iedereen zijn eigen invulling van een peetie gemaakt. Anneke zei dat het de eerste keer was dat ze een man mocht maken naar het model dat ze zelf maakte... Iedereen begon te lachen, en de opmerkingen vlogen heen en weer...

Tweede stap:  rond de ijzerdraad de figuur wat voller maken met wat klei. Niet te dik, want straks moet daar nog een en ander bovenop !!!

Voor sommigen was dat kinderspel, anderen hadden er wat meer werk mee, Maar na een tijdje was iedereen er in geslaagd het lijf en de armen en benen en de kop wat volume te geven. Het leuke was dat iedereen dat werkelijk een beetje begon te doen naar eigen inzicht, en dat de beeldjes steeds meer en meer eigen creaties werden (in het begin poogden ze angstvallig het model na te bootsen).

Derde en voorlopig laatste stap, het geheel omkleden met plaasterverband. Ja, hetzelfde waarmee de dokter uw gebroken been in de plaaster (gips) zet...

Neem kleine stukjes, dames, dat werkt véél gemakkelijker. Leg eerst een eerste laag, begin aan de voeten en werk naar boven... Dan nog een tweede laag... En dan waren de voorziene uren voorbij... De vierde en vijfde stap gaan voor volgende bijeenkomsten zijn...  Maar iedereen heeft zich grandioos geamuseerd, ze hebben iets van eigen werk, een eigen creatie gemaakt, en dat voelt altijd goed ! En dat hoorde en zag je ook aan de dames !

Anny was er ook bij, om de koffie te zetten, en vooral pijn te hebben.
's Avonds laat, in bed, lag ze te zuchten en over haar been te wrijven. Toen ik voelde gloeide het been. Er zit duidelijk een ontsteking op die zenuwen ! Vanmorgen meteen naar de dokter gebeld, de zaak uitgelegd, en dan vlug naar ginder om het voorschrift op te halen, rechtstreeks naar de apotheek... en Anny heeft al een zetpil opgestoken... Hopelijk betert het nu vlug.

Ik weet bij ondervinding dat rugpijn gepaard aan een ontsteking het slechtste is wat je als rugpatiënt kunt hebben. Niet dat de pijn dan zoveel erger is, maar je zit aan de hoogste pijn, en die pijn gaat niet meer weg, zit vast. Op zo'n moment overheerst de pijn je leven. Alles draait rond die pijn. Ik verga van de compassie, maar dat helpt niet.

Deze namiddag gaan we de wekelijkse boodschappen doen, en morgen komt er (eindelijk) weer een poetsvrouw voor een halve dag. We hebben nog steeds geen regelmatige poetsvrouw, maar binnen veertien dagen komt deze toch nog eens... Dat is toch al iets...

Zelf zit ik, door de activiteit van gisteren ook weer met pijn, en uitstralingen, nu voor het eerst ook aan beide zijden. Wellicht komt dat doordat ik nu Anny bijna niets kan doen, en ik een deel op mij neem, wat ik eigenlijk ook niet zou mogen... djudedju, oud worden hé Mette ! Straks de auto nog leegmaken van alles wat we gisteren mee hadden voor de hobby...

tot de volgende ?
Oh ja, ik heb gisteren gepoogd een foto te maken met mijn smartphone... Maar nu weet ik niet hoe ik dat van daar op mijne kwampjoeter moet krijgen... Wachten tot de kleinkinderen komen, die doen dat alsof het niets is. Maar ik leer er niets van, want ze doen dat zo vlug en zo vanzelfsprekend, dat ik niet eens de tijd heb om het te zien, laat staan te volgen... djudedju... Oud worden...

De beeldhouwers van Mater / Welden

Na vandaag zou dat een nieuw begrip moeten worden... Ik ga vandaag immers met Crea Ziekenzorg Mater en Welden beelden maken...
Wellicht gaan we er nog geen exquise kunstwerken zien, maar toch, het begin wordt vandaag gemaakt.  Ik heb een techniek uitgewerkt, waarbij ik denk dat iedereen in staat moet zijn om een beeld te maken. Maar vooral, ik wil bewijzen dat al die dingen binnen het bereik liggen van iedereen.
Ik wil "De Kunst" openstellen voor iedereen.
Kunst is geen elitair begrip.

In tegendeel, wij zouden de kunst moeten tot een verplicht vak maken in het onderwijspakket... Maar ja, waar gaan we leraars halen die daar voor open staan, die het kind, de mens, willen leren dat creatief bezig zijn voor iedereen een verrijking is.
Trouwens er zijn nog andere dingen die ik zou willen wijzigen in het onderwijs... Ik zou van het nadenken ook een hoofdvak willen maken. Want nu leert men in de school van alles, behalve na denken.
U kijkt verwonderd, maar ik meen het. Na denken is niet het oplossen van wiskundige vraagstukken, nadenken is niet het van buiten leren van regeltjes voor de vervoegingen van de Franse werkwoorden, nadenken heeft niets gemeen met het van buiten leren van formules... Nadenken, dat is iets heel anders.

Nadenken, dat is vernieuwend denken. En dat kun je leren, kun je oefenen. Och, we doen het wel eens, als een spelletje... Je krijgt een vierkant gemaakt met luciferhoutjes, en je moet door het verleggen van twee van die houtjes een andere figuur bekomen...  Dat is echter geen zo-maar-spel ! Dit is een manier om de mens te leren nadenken, te leren zoeken naar oplossingen "buiten het plaatje".
Dan gaan wij mensen maken die inventief zijn, mensen die kunnen oplossingen zoeken op een manier die niet is voorgekauwd.

Ik heb hier al dikwijls gezegd dat de enorme vooruitgang van de mens te danken is aan het feit dat we de taal hebben, en vooral dat we het geschrift hebben. We geven al onze verworvenheden door aan alle toekomstige generaties.

Maar de laatste tijd zijn we ergens een verkeerde weg ingeslagen. We leren de verworvenheden van buiten, en we gebruiken het veel te weinig als werkmateriaal om anders, om nieuw te gaan denken.

Grote uitvinders waren heel vaak mensen die het niet echt goed deden tijdens hun schooltijd... maar het zijn mensen die heel sterk de gave hebben ontwikkeld om buiten het vakje te denken. Om een andere oplossing te zoeken voor een probleem.

Ergens zouden we die spelletjes met het verplaatsen van een stekje om een andere figuur te bekomen, moeten verheffen tot een vak... Want met dergelijke "stomme" spelletjes leer je anders denken, leer je inzicht hebben in de problematiek en leer je vooral een oplossing vinden, ook als die niet voor de hand ligt.

Dat zou véél belangrijker zijn, dan het van buiten leren van oplossingen van een ander.

Ik schakel kunst ook op die lijn. Creatief zijn is ook een manier om eens anders de dingen te benaderen, om dingen te maken, die geen nut hebben, maar die mooi zijn. Zo maar, omdat JIJ ze mooi vindt. Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie !

Je hoeft niet te maken wat ik mooi vind, nee, het gaat om het scheppen van jouw eigen wereld.
En is dat een wereld die veel mensen bekoort, dan zal het door anderen Kunst worden genoemd. Is het een werk dat alleen door u zelf, en de uwen op prijs wordt gesteld, dan is het niet minder waard, want dan is het zo dat uw wereld veel exclusiever is...

Ik geef geen "crea" zoals anderen dat doen... De meesten hebben een model, en dat wordt dan door iedereen zo goed mogelijk nagemaakt. Daar is niets mis mee, maar wat is daar dan nog creatief aan?
Ik volg wel cursussen waar men dergelijke dingen aan leert, maar dan ga ik veelal vanuit die techniek gaan denken aan andere modellen. Modellen die dan een eigen ontwerp zijn, met dank aan de geleerde technieken.

Maar ik moet toegeven dat dit het moeilijkste is om aan te leren... De meeste mensen durven niet buiten de lijntjes te kleuren. Durven niet een eigen visie er in te steken. En het is hard werken om toch hier en daar, nu en dan, iemand over de lijn te helpen, en echt creatief te laten zijn.

Zie je, het gaat ook hier over "anders denken" ...

Maar makkelijk is het niet... Kijk maar eens naar mensen die leren bloemschikken... Ze leren niet het bloemschikken, nee, ze blijven het geleerde telkens her en her maken. Desnoods met andere bloemen, maar dan toch zo gelijkend mogelijk, om het aangeleerde beeld weer te bekomen.
Dat ze moeten werken met natuurlijke dingen, die nooit exact hetzelfde zijn, is voor die mensen een straf, een haast onoverkomelijke moeilijkheid... Waarom is dat van de lesgever zoveel beter, ze deden toch krek hetzelfde ? Ja, te veel, te weinig rekening gehouden met de natuur van de bloem en de bladeren...

Maar we doen voort
Tot de volgende ?

oh ja, Anny gaat mee, koffie zetten... Hopelijk lukt het, en doet ze zichzelf weer geen pijn.
djudedju

Ammedjijs

Zaterdag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Ammedjijs... En ik zie zo, van hier, uw wenkbrauwen fronsen tot grote vraagtekens...
Geraardsbergen is hier in het dialect Giesbergen, en Ammedjijs is de dialectische naam van Amengijs, en ik zie dat er nog steeds velen zitten te fronsen... Ja, ik weet het, nu heet dat officieel Amougies, want het is Henegouwen, en Hainaut is franstalig... En mocht er hier nu nog her en der eentje zijn hersens zitten te pijnigen, Amougies is een deelgemeente van Mont de l'Enclus, en neen, dat is niet de vertaling van Kluisbergen, want Kluisbergen ligt in Vlaanderen, en pal daar tegenaan geplakt ligt Mont de l'Enclus in Wallonië...
Dus, Ammedjijs ligt hier vlakbij...

Ik weet het, ons landje is eersteklas in het stichten van verwarring... Mont de l'Enclus is, mocht je het willen vertalen, Kluisbergen... En dus is de vertaling van Kluisbergen gewoon Mont de l'Enclus... En zeg nu niet dat je dat niet moogt vertalen, want ook in het vertalen van gemeentenamen is er een heel Belgisch protocol... Rij maar eens naar Aken in ons buurland Duitsland... Hup, de autosnelweg op, en naar Aken... Broembroembroem... Plots is Aken van het bord verdwenen... Geen Paniek !!! Staat er Aix-la-Chapelle ? Dan rij je nog steeds in de goede richting. Maar let op ! Zodra je in Duitstalige gebieden komt, moet je naar Aachen beginnen te rijden...

Laatst hoorde ik van een lieve dame (een stuk in de zeventig) vertellen over haar perikelen in de liefde... Ze leerde haar vrijer kennen op het werk in Brussel... En na een tijdje moest ze gaan kennis maken met zijn ouders. Die brave mensen woonden in Geldenaken. Het brave kind zat in de auto wanhopig te kijken waar ze heen reden, maar Geldenaken was in geen velden of wegen meer te bekennen... Bleek dat toch wel Jodoigne te heten...
djudedju

Geef toe, reizen in ons land kan een hele opgave zijn.

En dan kom ik het pôdomme nog wat moeilijker maken, met de naam ook nog eens in het dialect er bij te zetten. Weet je wat ik ook plezant vind ? De namen van de inwoners. Neem nu mijn eigen Mater... Officieel ben ik dus een Maternaar, maar zo noemen we onszelf nooit ! Een inwoner van Mater is een Matersen. En dan begin ik weer ondeugend te fantaseren... een inwoner van Eeklo ? Een Eekloter, een inwoner van Zulzeke ? Een Zulzeker...
Zie je, in een land met zoveel onzinnige regels qua naamgeving, kun je je permitteren om ondeugende namen er bij uit te vinden, en wedden dat sommige van die dingen wel eens blijven hangen?

En dan hebben de inwoners van steden en dorpen, naast hun gewone naam ook nog spotnamen ofte lapnamen... Gentenaars zijn stroppen, Oostendenaars zijn verse platen, Bruggelingen zijn zotten, Mechalaars zijn Manebussers... enz... enz... Oh ja de Oudenaardiesten zijn buneklaakkers... (Vroeger verkocht men gepofte en gezouten erwten zoals nu chips. In het dialect van de streek zijn dat "buuntjes" (boontjes)... Het poffen maakt (met een beetje fantasie ) klakkende geluiden... Dus wie de erwtjes bakte was een buneklakker...

Och ja, gisteren deden we ook nog de rommelmarkt van Burst, maar die was wellicht een stukje te groot, want het deugddoende van het wandelen voor Anny is er ditmaal niet bij, en ook voor mij (een beetje door het feit dat ik nu meer moet opvangen) is het vandaag een dag van pijn...
We lopen er allebei bij (leuk hé bei bij) al manken...
djudedju

we doen voort, we moeten wel

tot de volgende ?

De tuin, le jardin...

Deze morgen, we lagen nog in bed, de telefoon...
"Hallo, 't is Bruno hier, er is iets veranderd in de planning, we kunnen vandaag nog de tuin doen, we zijn daar om 8 uur" Natuurlijk is dat goed, alleen, we moeten wel rap uit bed, geen turnoefeningen, vlug wassen en naar beneden, koffie zetten voor een veel grotere groep dan anders...

Ondertussen zijn ze al bezig... Ze kwamen allemaal, met een brede smile eerst goede dag wensen, buiten één die hier voor het eerst is, en me nog niet kent. De rest lijkt hier heel graag te komen, ze weten dat we hun werk op prijs stellen, en tijdig zorgen voor koffie of Cola of zoiets...

En volgens Bruno (de chef) zijn ze vooral heel graag hier omdat we onze appreciatie voor hun werk tonen door hen allemaal bij het afscheid (en bij het beginnen) een hand te geven. Blijkbaar is dat voor hen een uitzonderlijk iets. (Dat snap ik dan weer niet ! Ik heb verdomde eerbied voor de arbeiders in het algemeen, en als ze hier zijn, dan toon ik dat, en dat vind ik maar heel normaal.)

Er zitten weer enkele arbeiders tussen van vreemde origine, maar die lijken haast nog enthousiaster om me een goede dag te wensen en gaan gaan meteen vol ijver aan het werk. Wellicht is het voor hen nog minder vaak het geval dat mensen vriendelijk zijn tegen hen. Je moet maar op straat lopen om te zien dat er  bij velen een wrevel bestaat tegen de "vreemdelingen"... En nu, met I.S. (Het Kalifaat) is daar ook nog een stijgend wantrouwen bij gekomen.

Ach, het leven kan zo mooi en zo eenvoudig zijn, waarom maken de mensen het elkaar steeds weer zo moeilijk ?

Strak zie ik weer los door mijn tuin... Die mannen gaan er door aan een ongelooflijk tempo. Maar het was nodig. De enige die hier nog wat aan tuinieren kon doen, dat was Anny, en nu ze zelf ook niet meer kan werken, verwildert de tuin aan een hoog tempo. Maar ja, zo hebben die mensen dan weer werk.

Anny ziet er vandaag redelijk uit, de pijn lijkt vandaag iets minder, ik moet zelfs niet kijken naar haar om dat te weten... Ik hoor het aan haar stappen, als die ene voet niet sleept over de grond, gaat het redelijk. Ze is volop bezig met koffie zetten voor "onze" arbeiders...

Morgen en overmorgen zal er wellicht geen blog zijn, het is een weekend met weer twee mooie rommelmarkten. Anny heeft deugd van het wandlen, en voor mij is een kermis een geseling waard... Ik heb -zoals steeds- er wel wat pijn voor over om op de rommelmarkten te kunnen flaneren.

Mocht het onverhoopt toch slecht weer worden, dan zul je dat zien aan het verschijnen van een blogje...

tot de volgende ?

en dan heb je pijn...

Gisteren was het meer dan druk. Ik mocht bij Julien in Balegem langs gaan, om er enkele witte goudvissen te gaan vangen in zijn vijver. Ik bakte er niets van ! In plaats van een net had ik beter mijn vislijn mee genomen... De vijver is betrekkelijk groot, en goudvissen zijn véél rapper dan ik ben... Toen Julien er bij kwam, en we met twee netten de vis naar elkaar toe jaagden, konden we er toch enkele vangen, maar er waren er hoop en al twee witte bij... Julien heeft me nu beloofd dat hij me zal verwittigen als hij zijn vijver leegt, dan zal hij enkele witte er uit houden voor mij. Ik kreeg wel een stuk wortel -met bladeren- mee, van een mooie rode waterlelie !

Dan vlug naar huis, want Anny zal al ongeduldig zijn, om naar Auchan te gaan. Ze heeft gisteren op aanraden van de dokter nog een pijnstiller bij genomen, om dat aan te kunnen. Normaal gaan we altijd 's morgens, maar we moeten ook om eten voor de tropische vissen, en dan is een bezoek aan "Poisson d'Or" te Estaimpuis wel interessant, en dat is pas in de namiddag open...

Dus, thuisgekomen rap de vissen in de vijver gezet, de wortelstok van de waterlelie aan een steen vastgebonden, en ook in de vijver laten zakken, handen gewassen, deuren gesloten en op naar Auchan.

Daar zijn we eerst gaan eten, rustig genoten van een frietje met varkensgebraad met mosterdsaus, de dagschotel. Heerlijk.
Dan winkelen maar... Eerst mee met Anny om de flessen aperitief zonder alcohol, en dan liet ik haar maar winkelen, en trok ik naar de afdelingen die mij interesseren. Het voordeel van zo'n gigantische winkel, is wel dat er ook dingen staan die mij interesseren...

Rond 14 uur waren wij klaar met Auchan... Dan naar Estaimpuis naar de Poisson d'Or... daar hadden wij niet zo veel werk, we zijn niet naar de vissen gaan kijken, want we waren beiden dan al moe. Gewoon eten voor de vissen bijeen gezocht, betaald en weg. Maar nu is daar Famipark, het afgesplitste stuk van Floralux (Dadizele) vlak naast... En daar zit ook Dupont in, en misschien hadden ze daar nog wel ander eten voor de vissen...

Kijk, het is de tweede keer, maar wellicht de laatste keer dat ze ons daar zien. Niet dat het geen mooie winkel is, niet dat er geen visvoeder was, maar ze hebben daar het systeem waarbij je verplicht bent om een parcours te volgen, zodat je werkelijk héél de enorme winkel door moet, tot het uiterste doorgedreven ! Je moet het eens mee maken als je al alle twee veel pijn hebt !
Bij het verlaten van de winkel stond er een doos waar je je opmerkingen kwijt kunt over de winkel. Ondanks de pijn heb ik de pen gepakt en met een hart vergiftigd door de eigen pijn en de pijn van Anny, eens mijn gedacht op papier gezet...

's Avonds begon ik over dat systeem (een beetje kalmer ondertussen) na te denken, en ik vraag me af of dat eigenlijk wel kan ? Het lijkt me helemaal niet veilig ! Stel dat daar brand uitbreekt ! Ik heb wel een of twee keer een bordje gezien met nooduitgang, maar die bordjes zijn klein en je wordt quasi gedwongen door de grote panelen om het parcours te volgen door heel de winkel door... Nee, ik vind het zeker niet veilig. Wetende dat bij brand de mensen niet echt redeneren, maar panisch de uitweg zoeken...

We zijn thuisgeraakt... steenstokkedood versleten en op van de pijn... En dan kun je je niet in de zetel laten vallen... Nee, dan moet je nog alles uit de auto naar binnen sleuren, en alles op zijn plaats zetten... En dan, dan pas is de zetel daar.
... en mijn computer... Nee, echt geboeid was ik niet meer.

Vannacht alletwee niet echt goed geslapen van de pijn, en deze morgen alle twee nog een extra pijnstiller genomen, om de dag door te raken...
djudedju !

tot de volgende ?

OK

Vanmorgen moesten we naar de dokter, om ons jaarlijks beetje bloed af te staan om dat dan weer uitgebreid te onderzoeken op van alles en nog wat...
Ik vroeg hoelang dat duurde voor je iets te horen kreeg van dat darmonderzoek... "Oh ja, ik heb daar iets van gekregen..." Als ze het zo zeggen weet je het eigenlijk al, alles is OK... Ik moet dus niet van die olijke pap slikken en twee dagen zonder eten en de laatste dag zelfs zonder drinken ook gaan zitten.... om dan een onderzoek te ondergaan van de darm.

Anny wel, en dat onderzoek, dat was niets, maar die twee dagen zonder eten... Dat is erg.

Maar nu zijn we dus alle twee in orde, althans wat onze darmstelsel betreft.

Bij het onderzoek van deze morgen blijkt dat onze bloeddruk in orde is, onze hartslag ook, en onze longen piepen ook niet... Goedgekeurd voor de dienst.
Anny verwoordde het "De moteur is goed, maar de carrosserie is naar de kloten"... De dokter lachte en zei dat de conclusie juist was...

Met die carrosserie heeft Anny het over haar rug. 't Meisje zat weer te zweten van 't zeer. Nog een kleine twee weken en we mogen naar de pijnkliniek...

Blog-vriend "De Woelmuizenier" had het vandaag over het feit dat Poetin zijn blog ook leest, hij heeft vastgesteld dat er vanuit Rusland heelder pakken mensen blijkbaar zijn blog lezen... Bij mij is het Obama, die me volgt met argusogen, heelder pakken Kamerikanen volgen mijn blog.

Een mens vraagt zich af wie daar in Rusland of in Amerika een blog gaat liggen lezen van een Nederlandstalig iemand... Nu schrijf ik nog wel eens over politiek, maar De Woelmuizenier heeft het vooral over zijn wonderlijke manier van tuinieren... Vermoed men daar een soort geheimschrift ?

Enfin, ik laat het niet aan mijn hart komen... Als ze het graag lezen, ze zijn welkom, en wie weet laten ze de politiek nog vallen op basis van een of andere opmerking van mij, en groeit er nog een goeie uit. En als de Russen geheime boodschappen vinden in de patatten van mijn collega-blogger, dan zou ik hem aanraden er meteen eens een recept bij te zetten van "Hoe maak je echte frieten"... Want wellicht kennen ze dat daar niet. En wie weet zien ze daar een vredesboodschap in... Dat is immers iets wat we nodig hebben, als we kijken naar het gebeuren aan de grens met Oekraïne.

Heb je het ook gehoord of gelezen dat heel wat Imams uit Great Brittain een banvloek hebben uitgesproken over IS ? Zie je wel dat je niet alle moslims over één zelfde kam moet scheren ! De meesten zijn net zoals wij veel meer voor de vrede dan wel voor de oorlog. Ik krijg de seskes als ze die mensen allemaal in het spreekwoordelijke verdomhoekje stampen. Al die vreemden zijn profiteurs, al die vreemden zijn dieven, al die vreemdelingen zijn werkloos, en werklozen zijn lui.

Voor de oorlog waren de Joden de slechteriken, en nu zijn het de moslims... Ik heb schrik van die manier van redeneren. En ik wil het niet over politiek hebben, maar uiterst rechts heeft de neiging met zo'n veralgemeningen te werken. Ik kan het niet helpen, maar dan huiver ik.
Veralgemeningen zijn altijd gevaarlijk !
En uiterst rechts en uiterst links zijn uitersten... en iedereen weet dat de middenweg de beste is. Het best  beantwoordt aan de brede massa...
Een oplossing voor een geschil, is een gevolg van onderhandelen, en proberen een oplossing te vinden die voldoet aan alle partijen... Die oplossing kan er slechts komen, als iedere partij de indruk heeft dat ze iets uit de brand slepen. En dus kom je automatisch ergens in het midden terecht.
Het is geen ideale oplossing, maar het is een oplossing die voor iedereen aanvaardbaar is.

Als een land geregeerd wordt door een regering die bestaat uit een uiterste, dan kan het niet anders, of je krijgt heel wat ontevredenen. En heel wat mensen die uit de boot vallen.
In de tijd van Thatcher was ik in Schotland. In de regio rond Fort Williams had men dan een werkloosheid van 70 (zeventig !) procent...

Economisch groeide Great Brittain, maar ten koste van een heel pak van zijn eigen inwoners. Om het beleid verder en verder uit te bouwen zette men alles op alles om de tegenpartij (onder meer de vakbonden) monddood te maken. Nu nog zie je in dat land rijke regio's en regio's waar armoede en werkloosheid heel hoog is... Dat zijn ook regio's waar de criminaliteit hoger is, maar who cares, de economie is goed...

djudedju

tot de volgende ?

Heurne

Omdat er 5 zondagen waren in augustus, konden we nog eens naar de rommelmarkt gaan in Heurne. Normaal is dat een redelijk grote rommelmarkt, met meer dan 100 kraampjes, maar toen we er kwamen zagen wij dat het heel wat minder was.
Bij een marktkramer die we goed kennen, vroegen we uitleg en het bleek dat ze daar vorig jaar helemaal uitgeregend waren, en dat het gisterenmorgen om 8 uur weer water ge-go-ten had.... Wij wonen daar in vogelvlucht misschien 3 km van, en wij hadden geen drup gezien, maar natuurlijk, zo'n stortbui op het ogenblik dat de kramers zich aan het installeren zijn, is genoeg opdat er een heleboel meteen weer weg gaan...

Toch was het een leuk marktje, we zagen er verschillende oude bekenden nog van in de tijd dat ik werkte...Natuurlijk volgt er dan een heerlijke babbel. We zagen er ook groene pompoenen, donkergroen. Ze vertelden ons dat dit van Schotse oorsprong is ???

Door al dat gebabbel waren wij toch een heel end aan de wandel, en Anny had er deugd van. We gaan toch iets moeten daar aan doen ! We gaan proberen iedere dag een wandeling te doen. Voor mij is dat wel pijnlijk, maar Anny wil niet alleen gaan wandelen, dus ga ik maar wat afzien voor de goede zaak. Zij heeft al die jaren zo veel gedaan voor mij, ik mag dan ook wel iets doen.

Iedere morgen hoor ik tegenwoordig dezelfde jeremiade: "Ik zou toch zo geren blijven liggen. Dan heb ik geen pijn..." en tijdens het stapje voor stapje de trap af gaande "En zodra ik rechtsta, snijd het weer door heel mijn been "... Als het heel erg is, gaat de pijn soms tot met haar voet. Vooral links, maar soms ook een groot stuk in haar rechterbeen.

Ik wou dat ik wat van de pijn kon overnemen. Zij zit immers al een hele tijd in de periode waarop de pijn alles lijkt te overheersen. En dat is verdomd lastig.

Vandaag is het heerlijk weer. Dat is normaal, de kinderen moeten weer naar school, gaan binnen zitten, en dan is de zon daar. Het lijkt bijna een traditie. Toen ik vanmorgen stond te turnen voor het raam, bekeek ik de vele auto's, en vooral de vele bussen, zowel lijnbussen als schoolbussen, die plots terug zijn van twee maand afwezigheid. In die bussen zie je dan allemaal kinderen, een beetje stilletjes, velen nog met de nieuwe onwennige boekentas op de knietjes.

En straks lopen ze weer op de speelplaats, zoekend naar oude vriendjes of wanhopige starend naar een vriendelijk gezicht. Vooral voor kinderen die voor het eerst in een nieuwe school komen, is die eerste dag altijd een beetje zoeken, een beetje wennen.

Er zijn goede leerkrachten, maar ook leerkrachten die denken dat strengheid en het inwrijven van tucht en straffen de beste methode zijn om "ze" maar van de eerste dag in het gareel te dwingen. Plezant als dat je kennismaking is met de nieuwe school.

Soms heb je dan het geluk van een "brave" broer te hebben, die een paar jaar voor je de school onveilig maakte, en krijg je als welkom "Ach, Johan X ! Broer van Jozef X ?" En jij, onschuldig knikt verheugd ("Ze kennen je broer !") en dan "Zet je hier maar op de eerste bank, dat ik je in de gaten kan houden!"...

De overgang van het lager onderwijs, met één leerkracht voor zowat alle vakken, naar de "grote" school waar haast ieder uur een ander leraar komt lesgeven, en je overdondert met "zijn" uurrooster... En zijn verlangens voor soorten schriften en soorten papier en soort rekenmachine en dit en dat... en jij maar opschrijven... En dan 's avonds je moeder "En moet gij dat allemaal wel ECHT hebben? "... En jij in je eer en je waarheidslievendheid gekwetst, en het was al zo'n moeilijke dag. En dan haastig naar de winkels om al dat materiaal bijeen te zoeken.

En dan kun je je niet ontdoen van de indruk dat er ergens heel hoog boven je hoofd, afspraken zijn geweest tussen de school en de winkels, want kijk, ze hebben juist de goede rekenmachine en juist de goede soort schriften... djudedju (Je bent nu groot en dus mag je al eens (stilletjes) vloeken.)

En 's anderendaags ga je naar de school, beladen gelijk een ezel, met al die soorten schriften en boeken en pennen en potloden en het rekenmachine... Op de speelplaats ken je nu al enkele gezichten, en kun je al eens wat babbelen tegen elkaar. "De diene van wiskunde ziet er maar ne viezen uit, en den diene van biologie lijkt een schuw man..."

En dan krijg je de eerste lessen in totaal nieuwe onbekende vakken... Je bent meteen mee, en voelt je happy, of je snapt er geen jota van, en hebt meteen het gevoel dat dit wel een van die str...vakken gaat zijn, die heel je verder schooltijd je leven gaan verzuren...

Herinner je dat nog ?
Denk dan eens aan je kinderen, aan je kleinkinderen, die vandaag misschien net die zelfde ervaringen  hebben... en als ze vanavond thuiskomen, geef ze dan een dikke knuffel, misschien gaan ze voor het oog wat tegenstribbelen, maar eigenlijk zal het deugd doen... Eindelijk een mens die vriendelijk is en je eens vastpakt...
djudedju

tot de volgende ?