Zakelijk...

Ik ben een vriendelijk mens, die graag lacht, die graag praat met de medemens, maar dat valt niet altijd mee...
In de wachtzaal van de dokter kun je meestal wel tegen de mensen klappen, de meesten zijn blij dat er toch iets is om de tijd te verdrijven, buiten de tijdschriften met een gemiddelde leeftijd van 2.73 jaar oud.
Op de rommelmarkt zijn de meesten ook graag bereid een babbeltje te doen, en bij de beenhouwer valt dat ook wel mee. Zelf mijn huisdokter is graag bereid eens te lachen, want hij weet dat ik zelfs pijn meestal weet in te kleden als iets om mee te lachen, en hij is wellicht blij eens een mens te ontmoeten die niet klaagt...

Maar je moet het niet proberen in een kantoor, of aan een kassa of zo'n hokje waarin iemand zit om u te woord te staan (!!!)... Deze mensen hebben meestal geen enkel gevoel voor humor, zeker niet over hun taak of hun "verantwoordelijkheden".

Sta je twintig minuten aan te schuiven voor 10 postzegels... Eindelijk is het uw beurt.
"Ah, is 't al aan mij ?"
Ik zei dat met een brede glimlach om duidelijk te maken dat het niet kwaad bedoelt was.
De man gaf geen krimp.
Hij staarde door zijn brilglazen recht in mijn ogen, zonder ook maar even met de ogen te pinken.
Ik staarde terug.
Eindelijk " Wa moet ebben?"
"Tien postzegels aub"
Hij bleef me aanstaren. Ik kreeg het gevoel dat de mensen in de lange rij achter mij, al begonnen te kuchen en met de voeten te schuifelen...
Ik, iets luider: "Tien postzegels asjeblief..."
Hij staarde me duidelijk boos aan.
"Allee, als het kan, hé..." Een mens raakt zijn zelfvertrouwen kwijt onder die starende blik.
Het deed me denken aan heel lang geleden, dat oog, "God ziet U, hier vloekt men niet", maar dan met twee ogen. Ik dacht er niet aan te vloeken.
"Welke"
Er was geen vraag gesteld, het was eerder een bevel.
"Voor op brieven"
"Welk bedrag!!!"
"Gewone, voor gewone brieven..." Ik wist begot de tarieven niet van de post, en had ik het geweten, onder die starende blik was ik zeker mijn geheugen verloren !

Hij bleef nog even staren, greep dan een grote map, deed die open op een bepaald bedrag, scheurde 10 postzegels af, en beet me bijna de neus af met het bedrag.

Ik heb rap betaald (Heb je niet gepast !!)...

Dan ging ik iets naast de rij staan, haalde de drie brieven uit die ik moest verzenden, kleefde daar een zegel op... Ondertussen stond het volgende slachtoffer in die starre ogen te kijken... Het brave mensje liet van alteratie haar centen uit haar geldbeugel vallen. Ze ging aan het rapen, heel vlug. De rest van rij keek zelfs niet eens. Ik heb wat geholpen... Het ging er al zo traag, dat de mensen blijkbaar stram, stijf en stom aan het worden waren...

Vroeger ging ik geregeld naar het kleine postkantoortje hier niet ver af. Dan krijg je een gans andere verhouding, je kent elkaar, en je kunt er wel eens babbelen, er staat ook nooit een lange rij aan te schuiven... Op een keer zat er plots een ander "Ach, is X hier niet?" "Ge ziet dat toch hé !!!" Djudedju, 't was er ene van het groot kantoor die moest vervangen !

Nu is dat kleine kantoortje gesloten. Bezuinigingen. Wellicht op menselijkheid ?

tot de volgende ?

... en ook de zondag, dan is het chirodag,

... en 'k hoop dat maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag altijd Chiro was, Vrolijk zouden we altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn....

Dat Chiroliedje was er eentje dat niet in het zangboek stond, meen ik me te herinneren, dat was misschien wel wijdverbreid, maar niet officieel. Zo waren er wel meer... Zo was er ook: "Ons knapenvendels vliegen naar de maan, met een raket, wie komt het eerste aan, daar boven op de maan, is het een rus of een amerikaan?"

Ik stel vast dat ik niet alle liedjes meer van buiten ken. Bij sommige blijf ik ik ergens halverwege hangen... Maar toch zijn er nog een heleboel die mij wel nog eens door het hoofd spoken. Ook van die liederen die we in de kerk zongen, in het latijn, tijdens de hoogmis en tijdens het lof. Nu zijn er wellicht al heel wat jongeren die niet eens weten wat het lof is, en van het Angelus hebben ze alleen gehoord dank zij het schilderij van Millet, dat hier en daar nog hangt bij oude mensjes... Mensen die het angeluskleppen gekend hebben, en er telkens ingetogen bij hun gebed deden. Nu kijken we raar naar de Moslims die midden in de dag plots gaan bidden. Wij deden dat in de Katholieke kerk ook... Lang geleden.

Je kunt niet geloven hoe de wereld is veranderd... En dat niet alleen door uitvindingen, stijging van de welvaart en dergelijke. Ook de manier van denken is totaal veranderd !

De pastoor, in zijn soutane, met die speciale hoed op, op een zwarte damesfiets... Iedereen groette hem beleefd en wat onderdanig, zelfs de grootste socialist zou het niet wagen geen goeiendag te zeggen. De burgemeester die had zelfs voorbehouden plaatsen in de kerk, en geen mens zou het wagen daar te gaan zitten... Toen ik gehuwd was en in Loppem ging wonen stond ik stomverbaasd te kijken toen iedereen na de mis bleef zitten of staan, tot de burgemeester naar buiten was geschreden... Ik, met mijn opvoeding en mijn revolutionair gedrag, veegde daar mijn voeten aan, en stapte toch naar buiten, met Anny aan mijn zij ('t brave meisje durfde niet op of omkijken)... Maar een maand nadien ging iedereen buiten bij het Ite Missa est... en de burgemeester moest tussen het plebs lopen... djudedju...

Er was dus, krek in mijn jeugdjaren, iets aan het gebeuren. Bij de studentenrevolte in 1968 was ik al getrouwd, maar die geest waarde al een tijdje rond. Toen het Vaticaans Concilie er kwam, was dat eigenlijk een bijna logisch iets, gezien de mentaliteit van de mens.

Wij waren de eersten die openlijk verkondigden en beleefden dat iedere mens gelijk was, om het even welke functie, om het even hoeveel geld, om het even religie... Soms spetterden de vonken er nog wel uit, maar alles kwam in beweging. Zelfs de zwarten in Amerika durfden plots hun evenwaardigheid gaan verkondigen en gaan beleven. Ook daar vonkte het meer dan eens, en Ku Kux Klan en Black Power gingen soms zelfs over tot gevechten en lynchpartijen...

Nu vind iedereen het logisch dat iedereen gelijk is...
Iedereen?

De economie gaat minder, er is meer werkloosheid, de huishuur swingt de pan uit, en zie... je ziet al weer de eerste sporen van onderdanigheid, slaafsheid...

Ik maak me ongerust.
Voor mij is en blijft iedere mens even veel waard als de andere. Ook al is hij werkloos, al heeft hij een getaande huid, al is hij geneesheer, al is hij burgemeester, al is hij senator...
Ik heb in de praktijk veel meer eerbied voor de man van de vuilkar dan voor de politicus... Want die van de vuilkar die doet een werk waar ik tastbaar de gevolgen van zie en kan waarderen !

Mens, laat je niet doen. Wees beleefd en vriendelijk tegen iedereen, van de man met het syndroom van Down tot de Amerikaanse President... Maar maak er geen onderscheid tussen.

Mens is mens.
En soms heb ik het gevoel dat we onszelf dan al te hoog inschatten... Als je ziet hoe we de natuur verkloten...

tot de volgende ?

de pad op het pad

Ik heb u eerder al geschreven dat mijn visvijver vol zat met kikkervisjes, die eigenlijk paddenvisjes waren. Ik weet niet of je dat meteen aan de beestjes kunt zien, maar je kunt het zien aan de eieren en uiteraard als je de padden hebt zien paren in de vijver.

Nu zijn al die kleine paddekens ergens aan de wandel in mijn tuin. En het was maar heel toevallig dat ik er eentje op de wandel zag op het tuinpad... Een pad op het pad. Het beestje was iets meer dan een centimeter...en je zag meteen dat het een pad was en geen puit, want kikkers springen weg, een pad wandelt weg. En met die minieme pootjes van dat minipadje, ging dat niet snel !

Voor de kleine padden zet men geen afsluiting in plastic, met hier en daar een emmer als val, nee dat doet men slechts met de paddenouders, om ze zo veilig over een straat te kunnen zetten. Maar kruipen die piepkleine ukjes dan niet over die baan ? Nee, wellicht zal je zelfs de sporen van een platgereden padje van amper een centimeter niet eens zien... Het uitsmeren zal zo efficiënt zijn, dat je het niet eens meer ziet.

Misschien heb ik er - onbewust - ook al een of enkele platgestampt met mijn grote voeten. 't Zijn ook zo'n kleine beestjes hé...

Wat zou zo'n mini-pad eten? Grote padden eten insecten en slakken en zo, maar voor die kleintjes zijn er wellicht niet zo veel hapklare beestjes, of wel ? Ik heb het idee dat een fruitvliegje al knap groot is voor onze paddenspruit. Bladluizen?

Allee, om u een gedacht te geven over het formaat van die beestjes: je kent wellicht eendenkroos, die kleine ronde blaadjes die in een mum van tijd heel de oppervlakte van je vijver bedekken? Wel, ik zag een padje zitten op een trosseltje van drie van die blaadjes. djudedju.

Wie er ook veel insecten eet, dat zijn de kippen... Als je de tijd neemt om eens op je gemak naar kippen te kijken, dan kun je soms zien dat ze plots beginnen rond te kijken (veelal met de kop scheef, zadt er één oog naar de lucht kijkt), ze beginnen wat heen en weer te springen, en plots schiet de kop vooruit, en kun je zien dat ze een insect in de vlucht hebben gepakt. De ene kip doet dit meer dan de ander, blijkbaar zijn er die dolgraag een mot of een vlieg lusten, terwijl anderen veel liever een regenworm pakken... Of wellicht is het zo, dat er kippen zijn, die weten dat ze gewoon niet rap genoeg zijn ? Je ziet bij de mensen ook soms dat de een vliegen kan pakken lijk of dat het niets is, terwijl de ander vergeefs het tafelblad poogt in twee te kloppen...

Maar er zijn dus heel wat dieren die leven van of gedeeltelijk leven van insecten. En je vind ze zowel bij de zoogdieren, de vogels, de amfibieën... en andere insecten ! Een van de meest efficiënte killers in de dierenwereld is de libel... Je moet die eens proberen te volgen op zijn jacht ! En dan moet je weten dat de larve van de libel onder water ook al zo'n kille doder is !

Kortom, het leven van een insect is een hoogst onzeker bestaan !
Eigenlijk leven wij hier in het rijke westen, als een van de dieren die niet moeten vrezen om op de spijskaart te verschijnen van een ander dier... Sommigen zeggen dan dat wij aan de top staan... Vergeet het, de mens weet dat een leven zonder bedreigingen eigenlijk ook niet je dat is. Je moet uitdagingen hebben, je moet alert blijven, bewust van steeds dreigend gevaar !
Dus heeft de mens medemensen achter het stuur gezet van auto-mobiles, dingen die bijna van zelf bewegen, de mens moet alleen besturen, remmen, gas geven...
... En omdat die bedreiging op zich niet voldoende is, zijn er bij die bestuurders die dan zorgen dat ze eerst onder invloed zijn...
Ik weet het, dat is cynisch, dat is scherp sarcastisch... Maar soms kan ik het niet laten...

tot de volgende ? (van de foto hierboven weet ik niet of de bestuurder(s) onder invloed waren ...)

Oesje !

Vanmorgen, zoals gewoonlijk, nog voor de kop koffie, even de tuin in, kijken naar de bloemen en diep ademhalen...
Oesje !
De kleine visvijver stond zowat leeg... Hooguit nog een tiental cm water !

Vlug de darm er bij gesleurd, aan de waterleiding gekoppeld, water geven, en ondertussen kijken hoe en waar dat water toch zou kunnen weglopen. Op het eerste gezicht, niets te zien... Na een tijdje zoeken: bingo !

Ik heb twee vijvers (vijvertjes), een ligt een stuk hoger dan de andere. De pomp zuigt water weg uit de onderste put, en via de filter komt dat water terecht in de bovenste put. Vandaar gaat het via een overloop naar de onderste vijver, via een beekje. In dat beekje groeien planten, zodat er een biologische filterwerking ontstaat. Nu waren die planten blijkbaar te wild aan het woekeren geslagen, zodat het water niet meer voldoende door kon, en het water op de plaats waar de gracht niet meer waterdicht is afgeschermd, in de grond verdween... Het euvel van mijn tuin is dus - weer eens- de te snelle groei van de planten.

Ik heb daar nu een deel van die planten verwijderd, en nu stroomt het water weer zoals het behoort te lopen... Probleem opgelost !

Wel is het zo, dat het water nu niet meer helder is, en je de vissen tijdelijk niet meer ziet zwemmen, maar dat is tijdelijk, de filter en het natuurlijk bezinken van de stofdeeltjes zullen er voor zorgen dat morgen of overmorgen ten laatste, het water weer helder zal zijn.

Maar zo is een mens direct wakker !
Geen tijd om bij een kop koffie langzaam over te gaan van slapen naar waken, nee, boenk, meteen aan het werk.

Nu zit ik hier te typen met handen die naar viswater ruiken... Hier in de keuken hangt de darm aan de kraan om de vijver te vullen, en Anny is boven in de bandkamer, zich gaan wassen en haar haar wassen en krulspelden indraaien...

Straks is het mijn beurt...

Gisteren aan het aquarium gewerkt, en vandaag aan de vijver... We blijven bij de vissen ! En ondertussen heb ik nog onderlijntjes gemaakt voor Luc en voor Marnic, en nu ben ik bezig voor mezelf. Voor niet-vissers: onderlijntjes zijn korte stukjes draad met een haakje er aan. Dit stukje draad is lichter dan de draad die je gebruikt voor de vislijn, zodat, als de vis te zwaar is, of je vast hangt, het alleen dat kleine stukje is dat breekt, en niet de totale lijn met dobber en lood... Wellicht zal ik straks ook weer onderlijntjes moeten maken voor pepé van Wannegem-Lede....

En volgende week is er weer Crea... Op 10 juli is het dan het grote feest van de Heilige Amelberga, met ruitersommegang... Dan is heel het dorp in feest en doen alle herbergen overuren. Alleen... er zijn niet veel café's meer... En met het rookverbod zie je nog meer herbergen de deur sluiten. Ik ben geen roker, en al ben ik eigenlijk tegen het roken, ik vind dat men de mogelijkheid zou moeten laten om te kiezen voor rokers-café of café voor niet-rokers. Ik heb er een hekel aan dat je nu voor de café een trosseltje mensen ziet buiten  staan, pint in de hand, en lurken aan het sigaretje. De stoep voor die café ligt vol peuken !

Die peuken hebben één bizar voordeel ! Sommige vogels hebben ontdekt dat de nicotine de luizen doodt, en dus verwerken ze nu peuken in het nest...

Je ziet... niets is onverdeeld slecht of onverdeeld goed...

tot de volgende ?

De muze is ziek...

Dat is wat ik wel eens denk als ik hoor naar welke "muziek" mijn nazaten luisteren... Maar ik moet eerlijk zijn, ik hoorde ons moeder net hetzelfde zeggen over "mijn" muziek.
Het zal dus ook wel iets van de tijd zijn, en ik moet eerlijk toegeven dat ook die tjoengtjangmuziek van zoon en kleinkinderen al een heel eind mee gaat, en dus blijkbaar echt wel zijn plaatsje heeft veroverd. (Tot mijn spijt)

Waarom ik daar nu over begin? Zondag hoorden wij op een marktplein een band dergelijk lawaai maken. Ze waren nog aan het "inspelen"... Dat wil zeggen dat ze de hoogste en de diepste tonen uit hun instrumenten sleurden, en de versterking uit testten, om te zien hoeveel die konden hebben vooraleer onherroepelijk stuk geblazen te zijn.
Ik moet toegeven dat de versterkingen de dag van vandaag héél sterk zijn.
Mijn oren niet.

Vooral toen ze de bassen probeerden deed het pijn. En tot mijn verbijstering ging de velcro-sluiting van mijn sandalen daar van open ! (Had ik sokken aan gehad, wellicht waren die onherroepelijk verdwenen, opgelost, uitgevezeld....)

Ik zweer het, ik voelde mijn skelet afzonderlijk bewegen, alsof het geen deel meer uitmaakte van mijn lichaam. Ik wist niet dat geluid zo luid zo diep kon gaan.

Dan begonnen ze de hoge tonen te testen, maar gelukkig kwam er op dat moment een seintje van een of ander seingever, dat er toch iets mis was aan het geluid. Oef! Maar horen die "muzikanten" dat dan niet zelf ? Blijkbaar niet dus. Toen ik goed keek hadden ze zowat allemaal een koptelefoon op het hoofd, ik dacht dat dit was om het geluid "zuiver en goed" te horen, maar niet dus. Blijkbaar wensen ze zichzelf niet aan te doen wat ze ons aandoen, en dienen die dingen om alle geluiden buiten te houden.

Toen wij enkele kilometers verder waren, hoorde ik dat men de vocale capaciteiten ook aan het uittesten was. Van op die afstand herkende je zelfs min of meer dat het menselijke geluiden waren. Om eerlijk te zijn, ze deden me op geen enkel moment denken op muziek. Ik vond dat het geluid wel iets weg had van de schorre reclame-kreten van de viswijven op de kaai: "Schone vesche ploaten, levendevasche toengen en vesche geirnaors !!! " Als je niet wist waar die dames het over hadden, dan verstond je er ook geen woord van. En dat hield geen verband met het feit dat het plat Oostends was.

In sommige milieu's vond en vind je ook nu nog mannen en vrouwen die zo'n rauwe, doorrookte en verzopen stemgeluid voortbrengen...  Soms heeft dat geluid zelfs zijn charme, denk maar aan Joe Cocker, daar kun je ook niet van zeggen dat hij een mooie stem heeft, maar het heeft wel wat.

Mocht mijn zoon dit lezen, dan zou hij zijn hoofd schudden, en zeggen: Opa is blijven hangen in de sixties... Hij is niet helemaal juist, mijn puberjaren zijn nog begonnen op het laatste van de jaren vijftig... Opa is nog ouder dan je al dacht...

Maar ik voel me goed, ik kan me nog amuseren met het grotesk beschrijven van uw lawaai, zoonlief, en ik twijfel of jij dat zo goed kunt over de muziek van mijn tienerjaren... Want betrap ik je niet nu en dan op het luisteren naar dingen van toen ?
Ik daarentegen heb maar één keer met plezier geluisterd naar die hardrock van u... Toen je in Nokere, dat stille landelijke dorpje, met enkele van je vrienden op een playback-wedstrijd de "Twisted Sisters" (Ik weet de naam nog !) ging brengen. Nokere was geschokt tot in zijn fundamenten... Ik lachte me halfdood.

Ach, waar is de tijd... Koen had nog die "gitaren" uitgezaagd uit triplex en netjes in de verf gezet voor jullie !
djudedju... ik wordt toch oud.

tot de volgende ?

Recup !

Het lijkt wel of Anny wil de verloren ziekte-dagen in lopen... Ze moet hoognodig naar die winkel, en daar moet ze ook nog naar toe en zondag is het... en zaterdag was het ... en maandag moest ze de derde prik tussen de wervels krijgen en gisteren moesten wij hoognodig naar Auchan te Leers...

En vandaag moet ik nog een en ander doen... Allemaal dingen die blijkbaar horen bij: in te halen van de verloren tijd wegens ziekte.

En ik maar denken dat ik het tijdens die ziekte behoorlijk deed...

Eén dagelijkse taak heb ik er nog steeds aan overgehouden: nu maak ik iedere dag het bed op. Niet dat ik dat graag doe, niet dat het mij geen pijn doet, maar net daardoor weet ik dat het ook Anny pijn zal doen, en zolang het herstel niet echt en volledig is, is het herval, het "er terug in schieten" heel dichtbij, en moeten we dat zeker voorkomen.

Maar voor de rest !!! Ho maar, als ik ze echt zou willen stilhouden, dan moest ik hier ergens een stalen pin de grond in kloppen, een zware keten er aan vast maken en haar daar aan vastmaken... In de taal van mijn kindertijd noemende we dat gewoon: "staken", krek hetzelfde woord als voor de arbeiders die het werk neer leggen uit protest tegen...

Het was een heel gewoon woord, voor een heel gewone daad. Nee, we "staakten" geen mensen, maar we leefden nog een heel klein beetje in de tijd dat de geit de koe van de werkman was... En die werkman had geen weide ter beschikking, dus werd de geit gestaakt langs de wegberm. Nu zou dat niet meer kunnen en niet meer mogen, maar het zou ook niet meer aan te raden zijn met al dat verkeer en al die uitlaatgassen...

God, wat ben ik weer ver afgedwaald van ons overijverige Anny... Maar allee, ik wil je alleen maar vertellen dat het goed gaat met haar, en dat ik bang ben dat ze weer te veel zal doen, en dat ze zo zou kunnen hervallen.

In de tuin zijn ondertussen de meeste bloemen aan het bloeien, en sommige zijn zelfs al uitgebloeid. Onder meer de Buddleja (vlinderstruik) staat mooi in bloei, maar er zijn dit jaar maar heel weinig vlinders te zien.

Vorig jaar waren er heel veel, en nu, na die warme winter, wanneer je er meer verwacht, zijn er net minder. Misschien is dat warme weer net niet goed voor de poppen? In ieder geval, heel weinig vlinders te zien ! Ik heb zelfs een hoekje waar we wat groenten hebben neergepoot... Dingen waar we niet veel besognes aan hebben, buiten veel water geven en regelmatig mild bemesten: we hebben pompoenen en courgettes geplant... Ze groeien, en ik zag reeds een paar van die grote gele bloemen, maar voor de rest... Hoop doet leven, en komen er geen vruchten aan, misschien groeien ze zo hard dat ze het onkruid tegen houden.

Vraag me niet welke soort... ik heb geen flauw idee dat er daar ook zoveel soorten en rassen in bestaan ! Ik heb uit de de vele soorten dan maar plantjes uitgepikt met op het bijhorende kaartje de foto die mij het meest vertrouwd leek... Wellicht is dat net de verkeerde soort voor mijn tuin, maar het is goed bedoeld.

Gek genoeg hou ik van de tuin, van bloemen en van het leven in de tuin, maar tuinieren in de zin van groenten gaan liggen kweken??? Nee, dat is niet mijn ding. Ik sta vol be- en verwondering te kijken naar de resultaten die mijn vrienden uit de grond puren, maar het is niet aan mij besteed. Ik heb een hekel aan wroeten in de grond, heb een gloeiende hekel aan aarde onder mijn nagelranden, lig wakker van het moeten aan en uittrekken van laarzen of werkschoenen... Kortom, ik ben helemaal geen hovenier. Zelfs niet op de wijze van vriend De Woelmuizenier... Die blijkbaar zijn handen niet of amper vuil moet maken, die zijn rug niet breekt op de kluiten grond... Die een geniaal systeem heeft om als "luie mens" te tuinieren (zo komt zijn uitleg mij toch over). Maar zelfs dat kan me niet bekoren. Verder dan wat kruiden in een bloempot en misschien eens een grote pot met kerstomaatjes gaat mijn tuinieren niet... En zelfs mijn geliefde bloemen moeten het liefst winterhard zijn of zichzelf reproduceren zonder dat ik daar veel moet aan doen. Goed, ik wil wel eens zaad recupereren en wat zaad uitstrooien, maar verder gaat mijn liefde niet. Ik ben pas de echte luie hovenier.

Sommigen opteren dan voor het aanleggen van een grasveldje... Maar als ik mijn buur daar alle vijf voeten zie gras afrijden, verticuleren (ik vind het woord alleen al vermoeiend), dan zou ik, mocht ik een groen veldje willen, wellicht beton gieten, met groene kleurstof in de beton... maar dan zou ik mijn bloemen missen en mijn insecten, vlinders, woelmuisjes, katten van de buren die er op komen jagen, kortom het leven...

Let op !!! Ik heb ook al enkele planten gehad, die het TE goed deden, en begonnen te woekeren... Die behoren ook tot de verboden zaken. Maar dat de vogeltjes deze winter morsten met het hen aangeboden zaad, dat is niet erg, nu staan er in mijn tuin mooie zonnebloemen !

Ik weet het... ik ben lui.
Toch als het de tuin betreft.

Tot de volgende ?

De wereld volgens...

Deze aanhef lees je wel eens hier en daar, en dan volgt een uitleg over hoe meneer of madame X de wereld ziet. Volgens de schrijver. Want soms kan ik me niet ontdoen van de indruk dat eigenlijk de schrijver ZIJN of HAAR visie daar bij stopt.

Maar eigenlijk doen we dat allemaal een beetje... We zien de wereld op onze hoogst eigen manier, en toch niet helemaal persoonlijk, want we laten ons beïnvloeden langs alle kanten.

En de meeste mensen maken dan geen onderscheid meer tussen hun idee en dat van hun favoriete club, partij, school, geleerde, geloof of wat dan ook. Integendeel ze gaan dan niet alleen alles slikken, ze gaan het ook verdedigen, en maken zich zelfs boos tegen wie het niet eens is met de visie van...

Een supporter van Club Brugge kan niets goeds zien in het spel van vijand Anderlecht, en omgekeerd. Ook bij de politiek zie je dat sommige mensen op de duur maar een visie meer tolereren en propageren.

En we hebben dat allemaal in meer of mindere mate.
Ik ook, en u wellicht ook.

Als ik luister naar het nieuws op Eén en dan op VTM en dan op een Waalse zender, en dan op een Franse en op een Britse (Internet is een prachtige uitvinding!), dan stel je vast dat bepaalde items heel anders vertaald worden naargelang wie ze brengt. Met andere woorden, als je maar op één zender luistert, dan ben je in feite geïndoctrineerd, en ken je maar een versie van de waarheid. Want wellicht is er geen enkele van die zenders die bewust zit te liegen, nee, ze zien het zo, omdat ze al jaren op die manier hebben leren denken.

Ik ben voor het eerst tot de ontdekking gekomen van die waarheid, toen ik van uit het katholiek onderwijs overstapte naar het officiële net... En mijn lievelingsvak geschiedenis plots heel andere accenten en heel andere uitleg kreeg.

Dat was voor mij een openbaring, en het deed me zoeken naar het uiteindelijke antwoord... een antwoord dat ik nooit (nog steeds niet) heb gevonden. We krijgen niet de naakte feiten... of beter, de naakte feiten zijn de enige stukjes die te verifiëren zijn. Maar geschiedenis is niet een opsomming van feiten, het is een feit waar je de oorzaken en de gevolgen van moet overzien, en net daar kleurt men in...

Soms zal men dit wellicht bewust doen, maar merendeels doet men dat onbewust. Men geeft zijn visie op de feiten, en men denkt eerlijk dat zijn eigen visie de enige, de echte, de juiste is. (Er zijn uitzonderingen: in een totalitair regime zoals Noord Korea hoor je alleen de door de leiding gedicteerde versie).
Maar zelfs in niet-totalitaire landen is het nieuws "gekleurd"... Ik weet dat ik, onbewust veelal beïnvloed ben door mijn opvoeding en mijn verleden, en als ik dat wil vermijden, dan neig ik naar het tegengestelde, om mijn neutraliteit in de verf te zetten, waardoor ik net weer niet neutraal ben.
Met andere woorden, er is geen neutraliteit, er is geen waarheid... er is interpretatie.

De secularisering van het Westen, is volgens mij onder meer een gevolg van het feit dat steeds meer mensen hebben leren denken buiten het kader van de godsdienst waarin ze zijn opgegroeid. We leren meer zelfstandig denken, gewoon door alle middelen die ons ter beschikking staan, en dan lijkt het plots niet meer logisch dat je dat denken voor bepaalde items over boord moet gooien, en dogma's en andere geloofspunten moet gaan slikken, als onaantastbaar.

Wij staan net aan het begin van het zelf leren denken... Misschien komt men ooit tot een wereldbeeld waarin men religie en andere dingen gewoon in twee aparte kadertjes gaat bekijken, als zijnde van twee soorten (denk)werelden. Nu lijkt het me nog steeds dat de ene partij zich vooral afzet tegenover de andere. Niet religieuzen maken als het ware een dogma van het niet-geloven, en gelovigen maten een dogma dat non-believers sowieso naar de hel gaan.

Eigenlijk vind ik al die tegenstellingen leuk (Ook al ben ik er zelf niet helemaal vrij van: ik krijg de kriebels zodra ik het woord politiek hoor)...
Maar om het scherp te stellen, eigenlijk bekijken we heel de wereld een beetje op de manier van een supporter van een of andere club... Al wat niet tot "mijn" club behoort is slecht...
Ik vind het leuk...

U ook ?

tot de volgende ?