Censuur

In Pakistan zou men de tweets die godslasterend zijn verwijderen.

Ik ben niet voor censuur, maar ik ben ook niet echt voor ongebreideld alles mag en alles kan.
En ik ben blij dat ik die grens niet moet bepalen.
Als je me vraagt: "Wat kan niet", dan heb ik daar niet meteen een antwoord op, en na enig denken stel ik dat het niet aanstootgevend mag zijn, maar wat is dat? Wat is het voor U en wat is het voor mij?
Niet makkelijk !

Maar in Pakistan gaat het dus over Godlasterend... Is dat dan uit oogpunt van één godsdienst, of uit oogpunt van eerbied voor alle religie's ?  Ook weer niet makkelijk. Wat is storend voor een godsdienst, en wat niet? ik kan me voorstellen dat een filmpje over een slachthuis in ons rijke Westen, waar ze koeien aan het slachten zijn, beledigend is voor een Hindoe. Ik kan me indenken dat een Jood of een Moslim wakker gaan liggen van een varkenskop op de stoep. Ik wil maar zeggen, daar gaan wij vanuit onze Christelijke opvoeding helemaal geen graten in vinden.

Maar eigenlijk voel ik de vraag anders aan...
Als er een God is (Ben ik van overtuigd door het kijken naar de natuur), dan kan ik me niet voorstellen dat het zo simpel is een God te beledigen. Als er een ding is wat ik beledigend vind voor een God, dan is het de vernietiging van een deel van zijn schepping, het vernietigen van de natuur en het natuurlijk evenwicht. Dat vind ik een misdaad die alle menselijke normen voorbij gaat, en dus wellicht reikt tot aan het Goddelijke.

Maar ook die omschrijving is eerder vaag, en ook daar is het moeilijk een grens te trekken... Is het rechttrekken en het verdiepen van een rivier een misdaad tegen de natuur? Ik ben daar eerder geneigd het hoofd te schudden, maar is het een misdaad een waterloop af te sluiten met een enorme stuwdam? Daar heeft de ervaring me geleerd dat er daar heel wat bij zijn die uiteindelijk een misdaad tegenover de natuur bleken en nog blijken. Ook daar is niet zo maar een grens te trekken. Die windmolens zijn wat we momenteel natuurvriendelijke manieren noemen om energie op te wekken... Maar de vogels die er door verongelukken zullen daar niet mee akkoord zijn...

Het lijkt een beetje op een voortdurend zoeken naar evenwicht, het wandelen op de slappe koord.
Hoe komt dat ?
De reden is eigenlijk heel simpel, er is geen mens die nog echt leeft in de natuur op een natuurlijke manier. Wij zijn de natuur ontstegen. Zelfs die Indianenstam ergens in de brousse, die nog leeft als in het stenen tijdperk, leeft niet zoals een dier in de natuur. Wij hebben werktuigen ontwikkeld en deze werktuigen niet alleen gebruikt als vind-artikelen uit de natuur, maar wij hebben ze gemaakt, aangepast aan onze behoeften, om ze beter te maken, aangepast aan onze behoeften. Wij overstijgen wat we de natuur noemen, gewoon door ons zijn.

Het is dat voortdurend verbeteren van onze levenswijze en -voorwaarden, die uiteindelijk een ingreep vormen op de natuur. Op natuurlijk gebied is ons zijn eigenlijk al een vloek. Geen wonder dat wij wellicht ook de enige soort wezens zijn, die een echt zonde-besef hebben. Wij doen zoveel verkeerd, veel onbewust, veel uit onwetendheid, maar ook veel bewust, uit winstbejag, uit zin voor overheersen van de rest van de natuur en de andere mensen.
Wij hebben geen God nodig om verkeerd te doen.
Wellicht is dat ook de reden van het voortdurend gesjacher met "de" God, en de reden dat wij "Hem" of "Haar" ((Waarom geven wij God eigenlijk een geslacht ?) dus ook "Het"?) voortdurend heruitvinden. We maken telkens weer nieuwe religies, die we telkens weer een beetje aanpassen aan de gegeven omstandigheden van de tijd.

Het zijn de organisaties die de religies prediken en in leven houden in een geijkt model, die door dat vasthouden aan regeltjes en lettertjes, voortdurend een bron vormen van gekrakeel onderling. (Ja, zelfs aanleiding geven tot splitsingen in de eigen organisatie)

Maar eigenlijk is het dus ons lot dat wij moeten zondigen, omdat we gewoon de natuur overstijgen. Wij handelen niet meer vanuit ons lichamelijk zijn, maar van uit ons verstand, een verstand die ingaat tegen die natuur, omdat het de natuur telkens wil verbeteren, aanpassen aan de noden van het moment. Hoe groen we ook worden, we worden nooit een onderdeel van het geheel.

We zijn... mens
en dat is onze doem en onze zegen.
We kijken vol verwondering en bewondering naar de natuur, de schepping, en gaan er meteen aan prutsen om het naar onze hand te zetten...
djudedju...

Vannacht ben ik wakker geworden van een verschrikkelijke pijn. Ik ben opgestaan en ben naar de badkamer gegaan, maar had daar minuten voor nodig om daar te geraken (het is geen 10 meter). Na een tijdje vol pijn op het toilet te hebben gezeten, raakte ik bijna niet meer recht en ben ik terug naar mijn bed gesukkeld. Deze morgen heb ik alle pijn verbeten en toch mijn turnoefeningen gedaan (zover het ging), en heb nu mijn zwaarste pijnstillers geslikt die ik mag slikken. Ik kan zitten, maar de pijn is er steeds.

't ziet er naar uit dat dit weer een echte ontsteking wordt...

tot de volgende ?

De niet-vazen

Boven op de kast staan hier (tijdelijk) een hele resem nieuwe beelden uit de academie. Allemaal eigen werk. Daar staan ook twee niet-vazen bij.
Ik weet wel dat je nu met grote vraagtekens in je ogen staat te kijken naar dit gekke neologisme, maar hoe moet ik die dingen anders noemen?
Van een vaas wordt verwacht dat je er water kunt in doen, en bloemen kunt in zetten, maar met deze vazen kan dat niet. Of althans ik zou het je niet aanraden. Dat komt, omdat ik ze aan de binnenzijde niet heb geglazuurd. En daardoor blijft de gebakken klei min of meer poreus.

Toch worden er grote "vazen" gemaakt, (ik zou ze eerder recipiënten noemen), die doelbewust niet geglazuurd worden ! En dat is niet gek !

Heb je je zelf al eens afgevraagd waarom je zweet bij warm weer? Juist ja, omdat het vocht op je huid zorgt voor een zekere en snelle afkoeling ! Welnu, in warme landen doen ze hun watervoorraad in niet-geglazuurde vazen, omdat die aan de buitenkant vochtig worden, zweten als het ware, en op die manier er voor zorgen dat het water aan de binnenkant redelijk fris blijft.
Dat zou bij mijn vazen niet waar zijn, want de buitenkant is wel geglazuurd. De enige kant waar helemaal geen glazuur te vinden is, is de onderkant, en daar zou de vaas dus "zweten", lees lekken...

Waarom ik deze vazen niet heb geglazuurd ? Omdat ik die vazen alleen beschouw, en tijdens het maken heb beschouwd, als een opgelegde oefening, als iets waar ik zelf niet echt achter sta. Iets wat ik echt niet graag deed. Ik moest een opdracht doen, met plooien, en dus maakte ik een vaas die schijnbaar was ingezakt en dus geplooid was. Die vaas was goed, maar dan moest ik het nogmaals doen, maar nu met plooien die naar binnen in een gezakt waren, in plaats van naar buiten... Die vaas was ook goed. Maar niet mijn ding. Noch de een, noch de ander. Dus heb ik daar niet meer glazuur op gezet dan nodig was om de oefening af te werken. Ja, ik weet het. Ik ben gek. Weet ik al lang. (Als je een trouw lezer bent, zul je dat ook al wel bemerkt hebben...)

Het gekste is wel, nu ze geglazuurd en bewerkt zijn, met tekeningen in de galzuur, zijn ze niet meer lelijk? Ze hebben wel iets. Maar het zijn dus mooie niet-vazen.

Het grote probleem momenteel in ons huis, is waar moet ik met al die beelden naar toe?  Er staat hier  een haastig gemaakt vrouwelijk naakt, er staat hier een gek wezen, half mens, half varken, er staan hier drie koméren (In maan straotse zijn 't almoal koméren...) in een eeuwige ruzie verstild te staan... en dan staan er nog een hele resem van vorige academie-jaren...

En dan heb ik het nog niet eens over de steeds stilletjes aangroeiende verzameling Afrikaanse beelden en de evenzeer aangroeiende collectie wandelstokken, en wat ik ook doe, hoe ik ook mezelf probeer te beperken, mezelf op de vingers sla, een steeds aangroeiende hoop boeken... Staat er nergens een kasteel of zo te koop? Iets met veel grote ruimtes, waarin ik kan stapelen? Ik weet het, ik heb het een paar alinea naar boven al gezegd, ik ben gek.

En zondag ga ik een gekke stem uitbrengen. Omdat blanco stemmen geen oplossing is, en eigenlijk neer komt op een versterken van de meerderheid.
Meerderheid ?
Ik weet dat ik al heel mijn leven sukkel met wiskunde, maar toch is er iets wat ik niet snap aan de wiskunde in de politiek... NVA zet zich nu af tegen de rest van de wereld,  of evengoed andersom, heel de wereld zet zich nu af tegen de NVA... (Ik denk eerlijk dat beide versies juist zijn)... Maar NVA en heel de wereld zegt, dat NVA, als zij die 30 procent halen, dat zij dan de winnaars zijn van de verkiezingen...
Ik snap dat niet.
Mij lijken die resterende 70 procent veel groter. Niet dus ????
Een verkiezing win je toch slechts als je meer dan 50 procent hebt?
Volgens mij zijn er zondag alleen verliezers.
En de grootste verliezer, dat is de burger.
En dan gaan diegenen die zich vertegenwoordigers van het volk noemen, bijeen gaan zitten, en kijken hoe zij zoveel mogelijk van de nog vettere postjes kunnen binnenhalen om ons te vertegenwoordigen... in ons eigen portemonnaie... Of waar dacht je?

tot de volgende ?

mijn stukje wereld

Ik heb het hier niet over dat kleine lapje grond met mijn huis er op, nee, ik heb het over dat stukje van de wereld waar ik mag en kan van genieten...
Och, het is niet groot. Het is ooit groter geweest, en had mijn gezondheid me niet in de steek gelaten, dan zou het wellicht ook nu nog groter zijn, maar nu is mijn wereld, voor de normen van nu, heel klein. Maar mocht ik ergens in Afrika zijn geboren, dan was de kans groot dat mijn stukje wereld nog veel kleiner zou zijn.

Nu is mijn wereld maar een stukje van Oost Vlaanderen, en wat aan de randen van West Vlaanderen en van Henegouwen...en och ja, ook een heel klein stukje Frankrijk, als we naar Auchan in Leers gaan winkelen...

Ik kan het niet goed meer aan verre verplaatsingen te maken, dus beperk ik mij, omdat makkelijker en minder pijnlijk is. Ik kan wel nog een stuk verder gaan, als ik zorg dat ik daar kan blijven slapen, want tweemaal de rit, plus ginder dingen doen die niet tot het dagdagelijkse pakket van bewegingen behoren, dat gaat dus niet meer.

Misschien vind je dat erg. Ik niet. Of toch, maar dan voor mijn wederhelft, die toch maar met mijn ziekte opgescheept zit.

Voor mezelf vind ik het niet erg, of beter, vind ik het niet erg meer. Want in het begin dat je ziek bent, dan is dat wegvallen van al die zaken die zo natuurlijk waren, niet evident. Maar je leert er mee leven. En dat klinkt veel erger dan het is. De kunst is gewoon: aanvaarden.

Ik denk dat "aanvaarden" eigenlijk bijna een synoniem is van geluk. Wie steeds zaken blijft verlangen die hij niet heeft, of niet krijgen kan, die maakt zichzelf ongelukkig. Ik heb dat heel snel geleerd. Misschien heeft dat een stuk te maken met mijn karakter of met mijn manier van redeneren, maar ik heb me redelijk vlug aangepast aan de nieuwe situatie. Het ergste voor mij is niet het wegvallen van al je eigen mogelijkheden, maar het wegvallen van je sociale contacten. Het is ontnuchterend vast te stellen hoe weinig echte vrienden je hebt. Vrienden die blijven komen. Die je niet vergeten, die een plaatsje voor je invullen in hun drukke agenda.

En wat haast nog erger is, als ik mijn geweten onderzocht en onderzoek, dan ben ik geen haar beter. Ik had ook altijd wel veel belangrijkere dingen te doen dan een zieke op te zoeken. Ik maak dus niemand verwijten, maar dat mindert de pijn niet van die eindeloze val in de sociale afgrond.

Ik heb betrekkelijk vlug mijn leven heringericht, aangepast aan de nieuwe mogelijkheden. Wat niet kan, dat schrijf je gewoon af. Treur niet, denk er niet meer aan, zoek een andere invulling.
En zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden.
En het mag gek klinken, maar ik heb daar zelfs positieve zaken in ontdekt. Ik heb nu meer tijd en meer mogelijkheden om dat kleine stukje wereld terdege te bekijken. Ook het feit dat ik -noodgedwongen- niet snel kan stappen, geeft me de kans om alles beter te bekijken en er van te genieten.
Ik heb dat wel altijd een beetje in me gehad. Ik stelde ook voor mijn ziekte vast dat ik meer oog had voor al die kleine dingen om me heen dan de meeste andere mensen. Ook op een grote voettocht stopten wij om op onze knieën te gaan zitten bij een bloempje of een vlinder...

Misschien is ziek worden, voor wie dat niet kan, veel erger dan voor mij.
Ik heb ook steeds een creatieve uitweg gehad. Ook daar kon ik een hele boel dingen niet meer doen. Beeldhouwen bv viel al meteen weg. Maar dan zocht ik ook daar naar alternatieven, en begon ik in been te werken, en maakte piepkleine beeldjes, die dan als een sieraad gebruikt werden door vrouw lief en door vrienden die het ook mooi vonden.

Kortom het gaat er om, de dingen niet weg te werpen omdat je het niet meer kan, het gaat er om om die dingen anders in te vullen. Zodat je bezig bent en bezig blijft.

Ik zou het bijna zo durven stellen, dat mijn wereld niet veranderd is, ik werk nu gewoon op een kleinere schaal. Mijn wereld op postzegelformaat als het ware.
En ik vind het heerlijk.
Net zo heerlijk als vroeger, toen de wereld nog veel ruimer was.

Tot de volgende ?

If I were a Rich Man...

Iedereen kent het liedje uit The Fiddler on the Roof...
Als ik eens heel rijk was ... Maar denk eens aan het andere uiterste: Wat als je eens heel arm waart...

En je moest leven in een land dat met armen, zieken, werklozen liefst geen rekening houdt, omdat die de welvaartscijfers negatief beïnvloeden...

Och, arm zijn begint heel simpel... Enkele tegenslagen kort na elkaar.
Een vrouw die nog tijdens het zwangerschapsverlof verlaten wordt door manlief, en daar blijft zitten met een zuigeling. De vrouw is geen hooggeschoolde, maar een gewone arbeidster, en heeft dus geen echt groot inkomen. Zodra ze uit het zwangerschapsverlof komt moet ze gaan werken. Ondertussen moet ze nu alleen een huishuur betalen, haar kindje naar de opvang doen, en instaan voor alle kosten zoals verwarming, verlichting, water...
Het wordt een vechtscheiding. Dus daar bovenop komen ook nog kosten voor advocaat en rechtbank.
De vrouw kan de druk niet meer aan, en valt enkele keren ziek.
Allemaal heel logisch, heel begrijpelijk.
De werkgever dankt haar af, want met een werknemer waar hij niet kan op rekenen...
De vrouw belandt in de werkloosheid. Ander werk vinden is niet evident, ze heeft geen wagen, en kan zich dat ook niet permitteren. Iedere werkgever die ziet dat ze alleenstaande moeder is met een heel klein kind, weet wat dit wil zeggen: nu en dan afwezig door een plotse ziekte van het kind en een moeder die onder de druk ook vlugger afwezig is...
De vrouw in kwestie wordt dus een langdurig werkloze...
Ze is ingeschreven bij OCMW en krijgt voedselhulp en dergelijke zaken, maar die zijn allemaal niet van aard om uit de vicieuze cirkel te kruipen.

Moet die dame gestraft worden voor haar werkloosheid ?
Het is iets die ook met u kan gebeuren, of met een van uw kinderen.
(Maar dan help je toch dat kind ? - Oh ja, maar je hebt meer dan een kind, en je wil de een niet bevoordelen ten opzichte van de andere- Maar die is niet in nood. Nee, vandaag niet, maar durf jij stellen dat die dat morgen of overmorgen niet is?)

Ik ben enkele keren naar zo'n bedeling van voedselhulp geweest, met een noodlijdende. Ik voelde het vooral als vernederend aan. En ik heb een enorme bewondering voor de vrijwilligers die er een heel pak van hun vrije tijd in stoppen. En ik zag armen die weerbarstig waren, en armen die zich in hun situatie hadden gesetteld. Ik zag er vreemdelingen maar ook veel van onze eigen mensen. Maar ik zag er vooral veel miserie. Ik zag er moeders met een hele resem kinderen (Hun geloof laat geen beperking toe), en ik zag mensen in de winterkou staan met een mantel waar je doorheen kon kijken.

Moeten we die mensen straffen?

Het kan een beetje bizar klinken, maar het is niet makkelijk om uit de armoede weg te geraken. En het is niet makkelijk om iemand uit de armoede te halen.
Je zou denken, geef ze een goed vast werk, waar ze een goed loon verdienen, en de zaak is opgelost, maar dat is niet zo ! Dat zou helpen, als je dat helemaal in het begin zou kunnen doen, nog voor ze echt in de armoede verzeilden, maar na een tijd is dit niet meer genoeg. Je stelt vast dat die mensen het contact hebben verloren met het gewone leven van de gewone mens. Ze hebben geen benul meer van het beheren van hun geld, ze weten niet meer te bepalen van prioritair is en wat niet, ze trappen in de val van gemakkelijk lenen om alles en nog wat te kopen...
Kortom, ze moeten een soort her-opleiding krijgen naar het gewone leven toe.

Ik zag zo -heel toevallig- in de Eldi een man die ik kende uit die voedselbedelingen, een dure TV kopen op krediet... Mochten wij, vanuit een normale situatie een Tv willen, dan zouden we eerst sparen om het geld te hebben, en wellicht zouden we ook niet het dure toestel kiezen, maar een goedkopere. Maar hun normen zijn niet meer de normen van het normale bestaan.

Het duurt verschrikkelijk lang om mensen uit de armoede terug te brengen tot het normale leven.
Willen wij echt een maatschappij waar wij armoede creëren ?

Als je zondag gaat stemmen, wik en weeg dan je stem... Het is belangrijk !

tot de volgende ?

Vissen...

Gisteren zijn we gaan vissen. Voor mij de eerste keer dit jaar. Luc en Marnic waren al eerder gaan vissen, maar zonder veel resultaat, de vis is nog niet echt "aan de bijt"....
Maar gisteren begonnen we te vissen, en meteen begonnen ze te bijten...Helaas niet voor lang, na driekwart uur was het gedaan, en beroerde niets nog het water. Ik moet zeggen, ik had er duidelijk minder gepakt dan de twee vrienden... Maar blijkbaar zit er iets rechtvaardigs in het vissen, want het laatste halfuur ving ik er nog wat, terwijl de anderen dan geen beet zagen, buiten Marnic, die kreeg een grote karper aan de lijn... Maar die rukte zich weer los.

Maar het was heerlijk weer !
En bij pepé zit je zo heerlijk in de natuur, dat je eigenlijk die vis niet eens nodig hebt... Anny gaat nu en dan mee, gewoon om eens te genieten van de stilte en de rust van dat kleine stukje natuur.

Kortom, ik heb genoten, met volle teugen... En nadat ik vorig jaar een nacht niet geslapen had door de pijn van zon-verbrande billen, heb ik gisteren wel drie keer mijn benen ingewreven, en ben ik niet verbrand, wel al wat gebruind. Als ik mijn uurwerk af doe, dan lijkt het dat ik er toch nog een aan heb... Weliswaar eentje zonder wijzers.

Nu ja, zaterdag rommelmarkt in Zulte, in de zon... Zondag rommelmarkt in Velzeke, in de zon... Zondagmiddag en namiddag bij Bart Barbecue... in de zon en gisteren gaan vissen in de zon... Er mag dan al wat van kleur verschijnen hé???

Maar die kleur interesseert me niet zo erg. Wat me wel interesseert is dat ik dan niet meer verbrand... Want dat is echt niet leuk om mee te "slapen".

In de lindeboom hier naast me, zit een gat. Het ziet er uit als een soort grot in het massieve groen. Dat gat zit er niet zo maar ! In die boom nestelen een koppel houtduiven en iets hoger een koppel Turkse tortels... Dat gat is hun ingang tot het binnenste van de boom. Er nestelt ook nog een paar koolmezen in een daar opgehangen nestkastje, maat die hebben geen zo'n gat nodig, die kunnen tussen de bladeren door. Als je het weet, dat valt het gat je meteen op, maar wie het niet weet zal er wellicht nooit op letten dat buiten dat gat, de rest van de boom heel massief oogt.

Wat me blij maakt, is dat er al enkele nesten huismussen zijn uitgevlogen. Er zitten er hier heel wat, waarvan ik vermoed dat ze minstens gedeeltelijk leven van mijn kippenvoer... Maar het is ze gegund, ik vind onze huismus een prachtig vogeltje. Het heeft wel een vervelend liedje, maar het is een kniesoor wie zich daaraan ergert. Je moet de mus (het mannetje) eens goed bekijken, het is heel mooi getekend ! Oh ja, je weet nooit precies hoe je een huismus moet herkennen ten opzichte van de ringmus? Een kleine tip: het mannetje van de huismus heeft een grijze schedelkap. Bij de ringmus is die bruin. Voor mij is dat de gemakkelijkste manier om ze uit elkaar te houden. (Om eerlijk te zijn, jarenlang heb ik moeite gehad om te weten wat nu ringmus of huismus was, ze lijken ook heel sterk op elkaar ! Maar het truukje met de grijze muts werkt perfect !)

Het is vandaag weer heerlijk weer... Ook al zitten er wolken, die nu en dan de zon verbergen. Dat doet me er op denken dat ik echt begin te sukkelen met mijn ogen... Bij het vissen wordt je dat heel goed gewaar! Ik had een dobber met een gele top genomen, omdat je die bij zon best ziet. Maar toen de zon was weggedraaid, en het water in de schaduw viel, zag ik mijn pen haast niet meer... Ik heb dan maar de zon gevolgd, en mijn lijn steeds in het gedeelte met zonlicht uit geworpen... Anders zag ik het gewoon niet meer !
Oud zijn is niets, maar oud worden !!! djudedju !

tot de volgende ? (bovenaan huismus, onderaan ringmus)

De koning loopt

Français : Portrait du roi Louis XVIII (Photo credit: Wikipedia)

Onze koning heeft weer eens de 20 km van Brussel gelopen... Tof hé ?
Daar gaat hij precies toch eens wat dichter bij het volk gaan staan, nu ja, gaan lopen...
En dat zijn we van ons koningshuis niet gewoon.
De Belgische koningen houden afstand van het plebs.  Tot nog toe, want nu gaat hij meelopen met de andere lopers.

Niet dat lopen zo vreemd is voor Koningen... Er zijn al heel wat koningen gaan lopen... Meestal uit schrik voor een of andere revolutie in het land. Maar wij hebben bij mijn weten de enige koning die daar op traint !

Een van de - in onze Vaderlandsche Geschiedenische plezantste lopende koningen,  is ongetwijfeld Lodelijk XVIII ofte in zijn eigen moerstaal Louis Dixhuit.... Hij vluchtte naar Gent, en de Gentenaar die dat bange burgermanneke daar met een broek vol schrik zag lopen, zei grinnikend in het platte en oh-zo-sappige Gents: Lowie die zwiet ! (Louis die zweet - een uitdrukking die men gebruikte om een schijtbroek (een bangerik) aan te duiden)
Louis XVIII dacht dat iedereen hem kende... En voelde zich zeer vereerd...

Och, waar ik het eigenlijk wil over hebben, is het onderscheid des mensen...
Wij nemen het niet meer dat er standen zouden zijn, waar we allemaal diep voor moeten buigen. Wij nemen het niet meer dat de pastoor een soort alleenheerser is in zijn parochie, dat den doktoor een onaantastbaar persoon is, dat de baron iemand is waarvoor je door het slijk moet kruipen... Wij nemen dat niet meer...
Oh nee?
Heb je al eens "Het Volk" bekeken, hoe ze reageren op de aanwezigheid van meneer de burgemeester  van meneer de senator, voor de directeur van de school waar hun kleine school loopt, ... voor de baas van de fabriek waar ze werken...
Nee, tegen hen gaan ze niet van de overkant van de straat gaan roepen: " Hé Karel, ga je mee een pint pakken? "
Nee, misschien kruipen ze niet echt meer door de modder, maar ze zijn wel extreem beleefd, buigen diep en nemen de klak van het hoofd. (Alle, het petje met reclame er op van de Rode Duivels)

Daar is trouwens nog een groep waar ze bijna letterlijk voor door het stof gaan, de nationale sporthelden...
Je weet wel mensen die dikbetaald worden om tegen een bal te stampen of om op de vélo rond te rijden.
Daarvoor gaat de massa zijn huis verlaten, gaan staan roepen en juichen...
Niet precies de houding van de vrijgevochtene, die zegt dat voor hem alle mensen gelijk zijn.
(Wat ik er hééééééél erg leuk aan vind, dat is dat die sportmensen plots allemaal Belg zijn ! Geen sprake van de Vlaamse of Waalse voetballer, nee, allemaal Belgen, sommige nog maar 14 dagen, maar echte Belgen hé !!!) (Dat moet verschrikkelijk zijn voor de NVA !).

Maar mij doet dat slaafse in de mens nadenken. Het lijkt wel of de mens MOET iemand hebben om naar op te kijken.
Iemand om de schuld op af te wentelen, iemand om alle schuld op af te schuiven... Een paraplu-figuur.

Stel dat je echt alleen verantwoordelijk zoudt zijn voor al je fouten... Dat je niet meer kunt zeggen tegen vrouwlief "Zie je wel ! 'k Heb het nog gezegd hé !"... Dat moet lastig zijn.
Ik kan - voor mezelf - geen zo'n wereld indenken... Mijn vrouw weet dat zij altijd de schuldige is, en weet ook dat ik dat niet meen, dat ik dat alleen maar zeg omdat ik toch moeilijk op mezelf kan staan zagen. Eens je tegen jezelf begint te klappen is het ver gekomen met je eigen ikje, dus doe je het tegen een ander. Ik tegen mijn vrouw. Nadien lachen we daar mee. Vooral omdat ik het presteer op haar te reclameren ook op de momenten dat ik in de tuin bezig ben en zij binnen staat te strijken.
Zij doet het niet. Zij kijkt dan boos, en het duurt een eindje voor ze er over wil (kan?) praten. Tenzij het echt is, en we echt onze partner de schuld kunnen geven. Want dan doen we het meestal niet, we willen elkaar immers niet kwetsen. We zijn al 47 jaar samen, en willen dat nog heel lang uithouden.
Op die gekke manier van ons.
Met ons eigen onhebbelijke karakter.
Maar die we zo goed kennen, en waar we overheen kijken.
Omdat we elkaar lief hebben.
Op onze manier, de manier die we kennen.
De manier die je moet leren... Als je jong bent, en elkaar leert kennen, dat is dat verliefdheid, dat is de periode dat je blind bent voor alle negatieve punten van de ander, de periode waar alles rozengeur en maneschijn lijkt... Dat is ook de tijd waarin je elkaar moet leren liefhebben. Echt liefhebben, met fouten en al. Dat is de tijd waarin velen niet het geduld op brengen om dat te leren, de tijd waarin vele huwelijken stuk lopen. De tijd waarin je ook kunt uitgroeien tot een echt gelukkig stelletje, echt gelukkig omdat je elkaar door en door kent, elkaars gaven en fouten hebt leren kennen, en er mee wilt en kunt leven.

Dus, ja, ik heb ook iemand waar ik naar opkijk !
Mijn vrouw !
We kennen elkaar immers door en door en door en door en...
En we houden er van en van elkaar.
Ook al zeggen we dat zelden of nooit. Dat is ook niet nodig, dat zien we aan elkaar en aan de reacties op elkaar.

Zondag zou ik op haar willen stemmen, maar ja, ze staat op geen enkele lijst ! Kan ook niet, ze is eerlijk, ze is goed en ze is de mijne...

tot de volgende ? Klik eens op link hieronder... schuun Gents !

http://youtu.be/0iIAvnXmj6g

Oh Blomme, je stinkt gedomme !

Als ik planten en bloemen zie, dan moet ik ze van dicht bekijken, dan moet ik kijken of er geen soorten tussen zitten die ik niet ken, dan moet ik genieten van al dat moois... En heel vaak (Te vaak volgens mijn wettige wederhelft) kan ik me niet houden, en breng ik weer eens een bloempot of een plantje voor de tuin mee naar huis...

Als ik planten zie die staan te verkommeren, dan doet me dat lijfelijk pijn. 't Is alsof ik mezelf voel verkommeren. Ik heb niet alleen empathie voor mensen, ik heb het ook voor plant en dier. Ik hou van het leven, in zijn breedste zin. En ik voel het telkens weer aan als een wonder, en een wonder dat ik dat mag ervaren, mag voelen.

Wellicht zal men er ooit wel in slagen om echt leven te maken, misschien gaat men dat zelfs echt gaan beheersen, ooit, in een verre toekomst, maar voor mij zijn het stuk voor stuk wonderen. En telkens ik nieuwe soorten of variëteiten zie, sta ik weer vol bewondering en verwondering. Ik heb kippen gezien waarvan de hanen zowat een meter hoog lijken, en andere die amper zo groot zijn als een blikje cola. Ik heb honden gezien van uit mijn auto, waar ik omhoog moest kijken om de kop te zien, en ik zag hondjes die perfect passen in mijn vestzak.

En dan spreken we maar van het menselijke vermogen om al die diverse vormen en soorten te kweken. Kijk maar hoeveel soorten, kleuren vormen en smaken van appels er al bestaan. En ook dat komt allemaal uit dat kleine wilde appeltje... De mens kan dus al heel, heel veel op dit gebied, en toch, toch vind ik ik het leven op zich nog steeds wonderbaar.

Heb je al eens gekeken naar een spin die zijn web weeft? Heb je al eens gekeken naar het winterkoninkje dat zijn bolvormig nest bouwt? Heb je al eens gekeken naar dat wonderlijke bloempje van de paardenbloem? Heb je gezien hoe, ver voor de mens, de parachute al lang uitgevonden was door dit nederige plantje?

Heb je al gezien tot welke Herculesachtige inspanningen dat kleine miertje in staat is ? ...
En ik heb schrik dat wij tot de laatste generaties behoren die dit kunnen bewonderen !
Want de wereld is in ijltempo aan het kapotgaan...
Door onze schuld.
Ach ik weet het wel, uw en mijn bijdrage aan die vernietiging is miniem, maar allemaal samen zijn we letaal. Uit mijn schoorsteen komt echt niet zoveel gif de wereld in, maar uit al onze schoorstenen samen...
En dat is een van de dingen die we nu beter doen dan pakweg 100 jaar geleden... Toen kenden we de smog in onze grote steden, door de massa steenkoolkachels in de huizen en de zware industrie die ook op steenkool werkte... Nu krijgen we de dodelijke smog hoofdzakelijk door onze wagens... Maar ja, we hebben nu ook zoveel wagens... Toen ik kind was, waren er in onze straat twee auto's en om de hoek twee vrachtwagens, een van de bierhandelaar en een van de fruitboer. Nu staan er meestal twee of meer aan ieder huis.

En ze zijn niet meer weg te denken, zonder de maatschappij helemaal op zijn kop te zetten ! Men maakt dat die auto's er bijna verplicht zijn ! Je moet nu maar eens proberen werk te vinden als je niet in het bezit bent van een auto! Je moet eens kijken waar de winkels zich nu vestigen, wie niet toevallig in de onmiddellijke nabijheid woont, moet zijn inkomen bijna noodgedwongen organiseren en één keer in de week - met de wagen- naar de winkelcentra gaan, winkelcentra die nu buiten de steden gevestigd zijn, want het zijn allemaal winkels à la grootwarenhuizen, en die zijn niet hendig in te bouwen in een bestaande stad. Dus gaat men naar de rand, waar nog plaats is, en -positief- tegenwoordig bouwen ze veelal centra waar heel wat van die grootwarenhuizen onder één dak zitten.
Maar zonder wagen is het bijna onmogelijk de boodschappen te gaan doen... Als het geen kwestie is van organisatie, dan is het een kwestie van het transport van de aangekochte goederen. Alles is verpakt en het volume daarvan overschrijdt vele malen het werkelijk aangekochte ! Het gewicht van die verpakkingen valt gewoonlijk nogal mee, maar de natuurlijke afbraak of de recup van dit verpakkingsmateriaal is een groot probleem.

Nee, we zijn bijna veroordeeld tot het hebben van een auto...
En dus van te vervuilen.
Ik mag nog dromen dat mijn volgende auto een elektrische zal zijn... Vooraleer dat kan moet de infrastructuur daarvoor ter beschikking gesteld worden. Ik weet hier in de buurt maar één of twee oplaadpunten zijn.

Vroeger was dat anders... De winkels waren op wandelafstand. En al ging ons moeder daar maar heen als ze een hele lijst goederen te halen had, en al kwam ze dan met twee grote zware handtassen beladen terug, het was doenbaar... Openbaar vervoer ? Ik heb daar grote vragen bij ! Je moet dan de hele expeditie zorgvuldig plannen naar de uren van dat openbaar vervoer, en liefst ook rekening houden met de uren van de scholen, want op een bus vol jongeren raak je, als oudje niet meer op, zeker niet met twee grote handtassen zwaarbeladen... Dat "Zonder zorgen met het openbaar vervoer" is misschien min of meer waar voor de stedeling die in de stad zijn verplaatsingen doet, maar voor wie op de buiten woont????

Nee, we hebben bijna geen kans meer om ons zonder al die auto's te redden... en met al die auto's gaan we ook kapot...

djudedju

tot de volgende ? (Bij leven en welzijn...)