storm

Opel Olympia 1 (Photo credit: Wikipedia)

Het waait verschrikkelijk hard, hier boven op de berg... In de wei naast mijn deur is de afsluiting stuk en één paaltje stuk, door een afgevallen dikke tak van die populieren die daar staan.
Wij hebben die buur al een paar keer er op gewezen dat die populieren ziek zijn, en nodig moeten opgeruimd worden, maar hij hoort niet aan die kant. Ik heb er wel wat schrik van, want mochten ze mijn kant uitvallen, dan denk ik dat ze tot op mijn huis vallen !

Ik heb Mario verwittigd van de schade aan zijn afsluiting, hopelijk gaat hij wat meer druk uitoefenen op de buur van de populieren...

Eigenlijk zijn we machteloos tegen de natuur... Water, wind, vuur... begin er maar iets tegen.
Wij zitten hier nog goed, als je de beelden en de berichten ziet en hoort, dan is het hier altijd nog iets minder erg dan bij de buren. Blijkbaar hebben wij hier heel zelden te maken met echte extremen in weer. Dus mogen we eigenlijk helemaal niet klagen. Als je die beelden ziet van Tyfoons, orkanen en dergelijke, dan is dat hier maar een briesje...
In een ver verleden heb ik op de mailboat gewerkt, en heb ik de gezamenlijke kracht van wind en water aan den lijve ondervonden. De mailboat is een betrekkelijk grote boot, en toch was bijna iedereen, ook van de bemanning, zeeziek als er een echte storm was, ik gelukkig niet. Blijkbaar heb ik echte zeebenen... Ik moet zeggen dat ik veel banger was van de mist dan van de wind, de storm. Als door erwtensoep moet varen, overal toeters en bellen hoort van onzichtbare schepen en boten, dan voelde ik me helemaal niet gerust.

Maar toch, als het nu hier stormt, dan zit of lig ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Houden die nieuwe vorstpannen het ? Zou het kippenhok de storm doorstaan? Zouden er geen takken of iets afwaaien en op ons huis belanden. Heb je die plasticzak zien voorbijkomen? Ik heb nog geen enkele fietser gezien. Ik herinner me plots dat ik ooit, als kind, voor onze deur een man met fiets en al omver zag waaien... En vroeger, in de Opel Olympia, voelde je bij hevige windstoten, hoe je van links naar rechts zwaaide, en zag ik mijn vader trekken en wroeten aan het stuur...

En met de grote overstroming in februari 1953 (of was het 52 ?), stond ook Oostende onder water en aan de Opex (een wijk van Oostende) was er zelfs een dode. Dat was zo'n verschrikkelijk nieuws dat me heel wat van die details zijn bijgebleven, ook toen ontsnapten we nog aan het ergste, Nederland was véél erger getroffen, en in de krant keken we met verschrikking in de ogen naar de beelden van de ramp.

Heel het gezin ging kijken naar de overstroomde stad Oostende, ik niet, ik was weer eens ziek, en ik hoorde nadien de verslagen van mijn gezinsleden. Wind en water... Verschrikkelijke krachten.

Ooit was er een hevige stormwind na een heel natte periode, en toen we 's morgens op stonden na de stormachtige nacht, waren er in het Maria Hendrika Park voor onze deur, honderden bomen omgewaaid... Maanden nadien hoorden we nog de snerpende zagen...

In die tijd maakten die overstroming, die omgewaaide bomen me niet bang, het was sensationeel, ik zou bijna zeggen leuk om eens te zien... Nu, oud en grijs en iets wijzer, maakt de wind, en die grote afgevallen tak me al bang...

Gek. Schrik heeft duidelijk ook iets met besef te maken.
Ik vermoed dat, mocht ik als kind de overstroming aan den lijve hebben meegemaakt, ik dan wel al schrik zou hebben gehad... Maar nu keek ik van op veilige afstand toe, luisterde naar de radio, keek in de krant (Er was nog geen TV, noch bij ons, noch bij een of andere buur)...

Soms denk ik een beetje met weemoed aan de tijd dat gevaar nog iets van veraf was, iets uit de krant...

djudedju

tot de volgende ?

Winter(z)uur...

Vandaag heug tegen meug liggen luisteren naar de wind en de regen, terwijl naast me mijn vrouw genoot van het uurtje langer in bed... Om 5.30' uur zat ik al een boek te lezen op het toilet...
Om maar te zeggen, ik ben een morgenmens, ik hou er van redelijk vroeg op te staan, wakker te zijn, bezig te zijn... Mijn vrouw houdt er van lang te liggen slapen, of desnoods gewoon warm ingeduffeld in de dekens te blijven liggen.

Dat is geen twistpunt tussen ons, ik probeer gewoon niet te veel lawaai te maken, en haar niet te storen. Als ze dan toch wakker wordt, en ziet dat het licht aan is, dan hoor ik naast me een duidelijke zucht. Zij twist dus ook niet, maar laat wel horen dat ze eigenlijk veel liever een donkere kamer heeft, om in de cocon van haar dekens te liggen wachten tot zij kan verpoppen tot de mooie vlinder waar ik mee getrouwd ben...

Winteruur, ik krijg er het zuur van. Zeker de eerste dagen, tot ons lijf weer wat aangepast is aan dat nieuwe ritme.
En weten dat zelfs dat zomeruur eigenlijk geen natuurlijk ritme is... Eigenlijk zou het daglicht ons moeten dicteren, zouden wij in de zomer hele lange dagen moeten genieten van het licht, en zouden wij in de winter met zijn korte perioden van daglicht ergens in een bijna winterslaap moeten gaan leven. Wellicht deden onze voorouders dat, misschien zelfs een beetje noodgedwongen... Als je lang blijft liggen, zonder bewegen, zonder energie te verbruiken, dan moet je minder eten, en in de winter was er véél minder eten in voorraad...

Ik zou dus aan de ene kant geschikt zijn om in die oude tijden te leven, want ik bouw heel vlug een vetvoorraad op, zodat ik lang kan teren op mijn eigen vet, ik zou echter wellicht ook een slechte oermens zij, omdat ik niet kan blijven stil liggen, energie besparen.

Nu ja, ik leef nu, in deze gekke tijd, waarop bijna een volledig werelddeel beslist om de tijd anders te gaan beleven, met zijn allen, op bevel. Wat doet dit met je lijf ??? zie tekening hieronder !

Straks gaan we naar de tentoonstelling van kleinvee te Merelbeke. Aanvang 10 uur (eigenlijk 11 uur) daar gaan we wat rond sjokken tussen al die mooie dieren,  en dan rond 12 uur (13 uur!) naar huis rijden, waar ik uitgehongerd zal toekomen en nog moet wachten tot de spaghetti (vlug gereed) klaar is. Ondertussen misschien kijken naar het nieuws, maar dat is er pas om 13 uur (14)... Dus kom ik terecht op de zevende dag, en zie ik politici, en is mijn dag helemaal naar de k...

Ik haat dat winteruur;
ik krijg er het zuur van

tot de volgende ?

Wild

Town Hall of Oudenaarde, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren genoten van mals hertenvlees... Heel lekker ! Nu ja, alles was lekker, maar dat hertenvlees viel mij meest van al in de smaak.
Deze namiddag dus naar de receptie op het mooie stadhuis van Oudenaarde, luisteren naar lovende woorden en nadien gezellig wat keuvelen en een glaasje fruitsap nutten.
Morgen gaan we kijken naar de mooiste kippen, konijnen, duiven en aanverwanten op de tentoonstelling van Neerhof te Merelbeke...
En maandag hebben we het grote feest ter gelegenheid van dertig jaar Ziekenzorg Mater - Welden... wat werk, wat eten, wat keuvelen en steenstokkedood zijn na afloop.
Gelukkig is er geen academie, het is, zelfs voor oude studenten, schoolvakantie... djudedju.

Je ziet het, gepensioneerden hebben een druk leven... Best dat we nu en dan eens lekker kunnen eten, om weer nieuwe energie op te doen om verder te...leven en te genieten van dat leven.

Pijn of geen pijn, ik leef graag, en met volle teugen. Ik denk dat dit vooral een kwestie is van instelling. Ik zou het willen vergelijken met in de file staan... Je kunt je zitten opvreten van de zenuween, je kunt je zitten kwaad maken en ongelukkig zitten zijn... of... je kunt die tijd beschouwen als een pakketje rust op een onverwacht moment. Ik heb altijd behoord bij de mensen die zich niet opjagen in de file (je kunt er toch niets aan doen), en die het zagen als een onverwachte pauze.

Zo leef ik nu ook, ondanks de pijn, met volle teugen, en ik geniet van zowat alles wat ik doe, zelfs al is het zitten sudoku-en terwijl Anny weer naar Familie kijkt... De andere optie is zitten zagen, mekaar enerveren, en zeg nu zelf, wat heb je dààr aan ?

Oh ja, ik heb ook momenten waarop ik me wel opjaag... Waarop ik mezelf niet in handen heb... Bij mij is dat vooral als iets niet lukt. Ik ben iets aan het maken, en ik luk er niet in dat te maken zoals ik het wil, of ik krijg dat machine niet in een gestoken... (Ik koop dus héél zelden bij Ikea, ik krijg de seskes als ik helemaal op het eind vaststel dat ik in het begin de verkeerde vijzen heb gebruikt, en dat ik alles weer uit elkaar moet halen en herbeginnen....)

Je ziet, ik ben echt geen volmaakt persoon, verre van. Maar gewoonlijk jaag ik me dus niet op, in dingen waar heel velen zich wel in opjagen. Ik denk dat dit ook komt door het feit dat ik zo vaak ziek was in mijn jeugd... Ik heb heel veel thuis gezeten... En ik moest dus mezelf bezighouden. Ons moeder had echt geen tijd om heel de tijd met mij bezig te zijn. Ik heb dus, in mijn jeugd, geleerd tijd op te vullen, ook al was dat gewoon met zitten denken. Ik vermoed dat denken voor mij een andere invulling heeft dan voor de meeste mensen. Ik kan een hele tijd bezig zijn met het bedenken van verhalen. Ik geef mezelf bv de opdracht om eens een SF - avontuur te bedenken... (Ik doe dat gewoonlijk ook in bed, als methode om in te slapen en meteen echt in dromenland te zijn...)
Een voorbeeldje? Ik ga het hier heel kort stellen
De wereld beschikt over een briljant geleerde, die echter heel zwaar ziek is. men kan en wil eigenlijk die man, of liever zijn kennis niet missen. Dus gaat men op wanhopig op zoek naar een systeem waarbij men de hersenen van die man in werking kan houden voor quasi oneindig. Men bouwt een enorme computer, slaagt er in een systeem te ontwikkelen om de hersenen functioneel te houden, en verbind deze briljante hersenen met de grootste en snelste computer ooit...  Het werkt perfect, het lijkt wel of de geleerde eigenlijk pas nu tot volle ontwikkeling komt, nu hij niet alleen over zijn eigen genialiteit beschikt, maar ook over de enorme rekenkracht van de computer... En dan bedacht ik twee scenario's...
1) De geleerde neemt alles in handen, heerst door zijn kennis over het universum (Meneer, mag ik een vraag stellen? Ja. Is er een God ? Nu wel !)
2) De geleerde komt tot de conclusie dat alle kennis in feit leidt tot steeds nieuwe vragen, in een eindeloze reeks. De ultieme kennis bestaat niet en kan en zal nooit bereikt worden. Hij zet bewust het verval in, om de mens terug te brengen tot een natuurlijke staat, terug naar het aap zijn...

Je ziet, het is niet moeilijk om te fantaseren, en je kunt het zo lang uitspinnen als je maar wilt, zonder moeite. Toen ik leider was bij de Chiro, was er wekelijks een uurtje vertellen bij, een verhaal zonder einde, met ontelbare hoogtepunten en heldendaden voor de held... De kinderen waren er gek op, en ik schudde het zo, ter plaatse uit mijn mouw...

Nee, tijd is voor mij een schat, een vriend.

Moet je ook eens proberen, laat je geest dwarrelen, fantaseer de wildste dromen... de tijd vliegt voorbij en je voelt je happy !

In mijn dromen ben ik heel wild... in het echt moet ik heel omzichtig leven...

wilde dromen...


tot de volgende ?

Feesten lijk de beesten

Zo zegt men dat tegenwoordig, maar waar het vandaan komt, is voor mij de grote vraag... Ik heb nog nooit een feest zien feesten... Wel zie je ze soms vreten, als je kijkt naar die vele documentaires op je TV, dan zie je bijvoorbeeld de leeuwen met zijn allen rond een vers gedode gnoe liggen schransen, sleuren en trekken om de beste beetjes eerst op te eten...
Maar feesten?
Nee, nog nooit gezien.
Ondanks al die documentaires.

Feesten lijkt dus veel eer iets te maken te hebben met het mens zijn, en helemaal niets te maken te hebben met de beesten. Wellicht komt de zegswijze er dus alleen maar omdat het toevallig rijmt.
Maar er zijn nog een heel pak van die gekke zegswijzen, denk aan drinken als een Zwitser, roken als een Turk, vloeken als een ketter, gierig als een Schot en ga zo maar door. Zwitsers staan helemaal niet hoog op de lijstjes met grote drinkers, het woord ketter werd hier gebruikt voor diegenen die zich afscheurden van de katholieke kerk, en terecht kwamen in de groep protestanten... Eerlijk gezegd heb ik de indruk dat daar minder gevloekt wordt dan hier... en zo kan ik blijven voortgaan.

Ik vraag me allang niet meer af hoe die zegswijzen ontstaan, of wat voor verband ze hebben met de werkelijkheid... Ze bestaan, we gebruiken ze en we hebben allang geen negatieve doelen meer met deze uitdrukkingen. Ooit zal men wel kwaad geweest zijn op de Zwitsers, waarvan er heel wat te vinden waren in de legers (In een ver verleden was er geen legerdienst, en waren zowat alle soldaten huurlingen. Wellicht waren daar een groot aantal Zwitsers bij, hoogstwaarschijnlijk omdat er toen geen of onvoldoende werk was in hun eigen land...) En zo zal men wel altijd ergens een feitje hebben van waar men vertrokken is met de zegswijze... Maar voor feestende beesten, daar vind ik niets...

Als wij dus nu spreken over "roken als een Turk", dan denken we niet aan de Turken, neen, we denken gewoon op het feit dat die persoon verschrikkelijk veel rookt...

Vraag blijft waarom wij er dan altijd maar weer toe komen om als versterking van het idee, iets of iemand er bij te sleuren. En daar heb ik geen zinnig antwoord op... Wellicht gewoon omdat het goed bekt, omdat we het al altijd zo zegden.

Maar hoe kom ik nu aan dat "Feesten lijk de beesten" ?

Wel, om eerlijk te zijn, het antwoord is heel simpel. Straks zit ik op een feest. Herman gaat op pensioen, en dat is reden genoeg om eens de benen onder te tafel te steken, en eens goed te gaan eten, en een glas te drinken... En als dat je nog niet genoeg is, morgen worden we met Ziekenzorg Mater-Welden ontvangen ten stadhuize ter gelegenheid van ons dertigjarig bestaan. We worden dan ook naast de speeches beloond met een receptie aangeboden door de stad Oudenaarde... Dus twee dagen na elkaar feest...
Nee, ik ben niet van plan overdaad te doen,
nee, ik ga niet zat zijn (ik drink nu al een hele tijd geen alcohol meer)
nee, ik ga de beest niet uithangen
Ja, ik zal me hopelijk wel amuseren
ja, ik zal genieten van het bij de mensen zijn,
van het keuvelen
van het moppen tappen
van het heerlijke eten
(Nee, ik weet nog niet wat er op het menu staat)
(Maar dat doet er niet toe, het zal anders zijn dan anders, en je eet het in een groep, in goed gezelschap)

ja, je mag jaloers zijn
maar ik ga niet jaloers zijn als jij eens lekker gaat eten
voor mij mag zoiets niet te vaak voor komen, het moet een uitzondering zijn, de kers op de taart, een hoogtepunt in het gewone dagdagelijkse leven..
tot de volgende ?

Gaten

Voor het eerst zie ik dat er gaten zijn gekomen in de bladermassa van mijn lindeboom... Het herfst (van het werkwoord herfsten: herfst, herfstte, geherfst )

Voor de rest is er niets te zien, en je mag dit letterlijk nemen: het is mistig, en ik zie met moeite de overkant van de straat. Echt herfstig herfstweer dus. Ook al is het wonderlijk warm voor de tijd van het jaar. Goed voor de brandstofrekening ! Maar voor de rest vind ik de herfst maar niets. Dan nog liever de winter, vooral op pure vorstdagen, waarop je het gevoel hebt dat zelfs de lucht is bevroren, en dat het geluid van de tractor die passeert plots het blauwe zwerk in splinters uiteen zal doen vallen. Maar dat grijs, die donker ochtenden, die duistere avonden... Nee, niet voor mij, maar daar schreef ik al meer dan eens over, ik moet oppassen dat ik niet in herhaling val !

Gaten dus in mijn boom... Straks staat hij kaal, en kijk ik weer op een soortement bezem die geplant staat in de natuur van mijn voortuintje.  Straks gaan we weer met zijn allen kerkhofwaarts... met een pot chrysanten in iedere arm, om één keer per jaar stil te staan bij de doden. Straks is het Allerheiligen, de dag waarop vroeger de winterkleren uit de kast kwamen. Voordien was het nog niet de tijd, ook al was het berekoud, en vanaf 1/11 moet het, ook al zou het warm zijn. Waar zijn al die "wetten" en gebruiken van vroeger tijden naartoe ?

(Vervangen door de GAS-boetes ?)

Soms bezorgen al die gedachten me een vlaag van nostalgie, maar even vaak denk ik: Oef, al die zever van toen, eindelijk weg... Geef het maar toe, een heleboel van die zaken uit die "och zo mooie" tijd van toen, zijn helemaal niet zo mooi. Herinner je maar je schooltijd, netjes in de rij, zwijgen lijk vermoord of straf, handen over kruis, stijf rechtop...

Luisteren en niets inbrengen, want de leraar wist het allemaal het best. "Vissen leggen eieren" " Mijnheer, er zijn ook vissen die levendbarend zijn ! "Weet je het weeral beter, Goderis ?" "Maar meneer, ik heb zo'n vissen thuis !"... "Kikkerdril dat zijn die groene schijfjes die op het water drijven" "Nee, meneer, kikkerdril is doorzichtig, met een zwart bolletje in" "Weet je het weeral beter ???" Die keer heb ik twee bokalen meegenomen naar de school... Een met het groene drijfplantje in, en eentje met kikkerdril... Natuurlijk had ik gelijk, moest de leraar zijn ongelijk bekennen, maar wat heb ik het mogen uitzweten...

Soms denk ik dat de kinderen van nu veel te veel mogen zeggen, maar wat wij kenden, dat was echt niet beter... De waarheid ligt altijd in het midden, dat zal met dit ook zo zijn, zeker, maar het verleden is echt niet zo rooskleurig als men je altijd wil wijsmaken !

Eén ding vond ik wel beter, ook al besefte ik dat toen nog niet...
We hadden nog geen TV...
We praatten nog met elkaar, lagen plat op de grond op het tapijt, naast elkaar elk een boek te lezen, speelden eens een spelletje, maakte ruzie, speelden, lachten, plaagden... En dan kwam de TV... en dat alles verdween, voorgoed, ook al wisten we dat toen nog niet.

In het begin dat we gehuwd waren hadden we ook geen TV... Toen speelden we gezelschapsspelletjes, babbelden we over de voorbije dag, zat Anny te handwerken en dook ik in een boek... en toen kwam ook bij ons de TV...

Ik ben geen TV-fanaat, en een heleboel van de dingen bekijk ik, omdat Anny kijkt, en omdat de TV het lezen in een boek verschrikkelijk moeilijk maakt... De radio heeft dat veel minder, dat is achtergrond -lawaai... waarbij je rustig voort kunt doen met wat je bezig waart, TV heeft de sterkte van het bewegende beeld.

Ik heb de indruk dat het momenteel, bij de jonge mensen nog erger aan het worden is, met die smartphones, die in feite geen telefoons meer zijn, maar veel meer, zelfs met bewegende beelden er bij... Je ziet tegenwoordig jonge mensen die als het ware vergroeid lijken met hun smartphone...

Mij lijkt het of op een bepaald moment men van buiten af het leven is gaan beheersen, alsof we er niet meer zelf de baas over zijn...
Ik weet wel, je kunt op de knop duwen, en dat ding uitdoen... Maar ken je veel mensen die dat ook effectief kunnen ?
djudedju

tot de volgende ?

Vissen een week voor Allerheiligen???

Nederlands: Turkse Tortel op het dak (Photo credit: Wikipedia)

Ja.
Eergisteren kreeg ik een foontje van Luc: "Ga je morgen mee vissen?"
Ik schrok even... We zijn al een heel end oktober, straks is het herfstvakantie... Nu nog gaan vissen? "Ja, ze geven goed en warm weer !"
Allee, dan, dan gaan we vissen hé...

Veel hebben we niet gevangen, ondanks het weer was de vis al grotendeels verzonken in de winterse lethargie... Enkele kleine bliekjes, en Luc ving zo waar ook nog een mooie karper !

Maar toch was het een heerlijke dag ! Met zijn drietjes aan het water, in een bijna zomerse temperatuur, kijkend naar de val van de zieke zomerblaren... en wat zitten keuvelen tegen elkaar.

Het lijkt wel alsof  de seizoenen wat zijn opgeschoven, we hadden winter tot in mei, en zomer tot tegen Allerheiligen... Wie snapt er nog iets van ? Allemaal het gevolg van de Global Warming zeggen de enen, een heel normale en steeds terugkerende gebeurtenis zeggen de anderen... Ik weet het niet meer. En eigenlijk lig ik er ook niet echt van wakker. Van die oorzaak bedoel ik!

Ik lig wel wakker van de vervuiling, ik huiver bij de vaststelling dat het fijn stof de oorzaak zou zijn van kleinere lichtere baby's, van een groter aantal kankerpatiënten... en van een krasselende natuur.
Toch is er ook hoop ! Ik lees voortdurend dat de natuur zich enigszins lijkt te herstellen. Er zijn weer wat meer vlinders en vlindersoorten, er zijn weer meer dit en meer dat, we krijgen door de opwarming zelfs nieuwe soorten binnen, die soms in de clinch gaan met onze eigen inheemse soorten... Héla !
Hola !
Daar klinkt iets bekends !!!
Ik herinner me, uit mijn jeugdjaren de invasie van de Turkse tortel, en ik zit me suf te denken hoe lang het al geleden is dat ik nog een inlandse tortel heb gezien. Meer zelfs, geen kat spreekt nog over de Turkse Tortel, men heeft het over de tortels... En nog meer, de tortel (de Turkse !) lijkt hier en daar achteruit te gaan. In tegenstelling met zoveel andere soorten. Luidt dat een herstel in van onze eigen en veel mooiere tortel ? Moet ik toch eens opzoeken.

Waarom is die Turkse tortel in de jaren '50 van de vorige eeuw plots beginnen migreren naar het Noorden? Was er toen ook al een golf van opwarming? Het was in ieder geval de periode van de smog.. De giftige mist en vervuiling die vele doden veroorzaakte ! Hierboven een foto van onze eigen mooie tortel, die nu bijna niet meer te vinden lijkt... (Ik ben er zeker van dat heel wat jonge mensen deze vogel niet eens kennen !)

Is die global warming dan toch maar een iets hogere golf in een normale golfbeweging ? Ik weet het niet.

Ik blijf wel bekommerd over onze natuur. En ik ben een beetje misselijk als ik zie hoe mensen achteloos hun vuil langs de straat deponeren, waar het jarenlang het milieu vervuilen zal. Blikjes, brikverpakkingen, sigarettenpeukjes, kauwgum en noem maar op. Ik wil niet weer uitvallen op de wielertoeristen, maar die zie ik heel vaak afval wegwerpen langs de rijweg... Misschien denk je ook dat het niet op dat kleine beetje aankomt, maar er zijn miljoenen van die kleine beetjes, tonnen van die beetjes te rapen langs onze banen... en nog erger, echte sluikstort in onze bossen...

Hoe kunnen we ooit maatregelen van de industrie, van de autofabrikanten afdwingen, als we zelf maar voort vervuilen... ? Nee, "Verbeter de wereld, begin met jezelf !"

En ondertussen genieten we toch maar, van dat warme weer, van die onverhoopte visdag... en hopen we dat we in 2014 (dat is héél dichtbij !!!) weer niet een winter krijgen tot in mei, juni...
Laat het maar weer normaal worden,
laat het maar weer vriezen op de kerkhofblommen...
Laat ons maar weer bibberen als we buiten lopen...
en laat de lente komen op zijn normale tijd...

tot de volgende ?

Denken

Een paar dagen geleden schreeuwde ik mijn verwondering uit over het kijken.  In de loop van het artikel raakte ik even de rol van de hersenen aan, want het zijn uiteindelijk de hersenen die de verschillende beelden tot een beeld samenvoegen...
Dit deed me nadenken over...nadenken.

De hersenen zien er niet uit alsof je er veel mee kunt doen, maar dat is het geval met de meeste organen, als je de lever, de nieren bekijkt, dan zie je ook niet welke fantastische scheikundige fabrieken dit eigenlijk zijn. De hersenen, dat is een grijze massa, uiterlijk wat gerimpeld.
Veel meer kun je over dat uiterlijk niet vertellen, tenzij je specialist bent in die dingen, en dat ben ik niet.

Ik ga dus ook hier geen wetenschappelijke zaken ten berde brengen, of slechts heel terloops.
Zo wil ik wel stellen dat er geen of zeer weinig verband is tussen het volume of gewicht van de hersenen en het verstand (De hersenen van Einstein waren zowat 20% kleiner dan het gemiddelde). Als er iets van belang is, dan is het niet de massa, maar de werking van die hersenen.
Om het heel simpel te houden, je hersenen hebben de mogelijkheid om linken te leggen. Om het anders uit te drukken: verbindingen te maken. Dit is een letterlijk te nemen iets. Hoe meer verbindingen je hebt, en hoe drukker je die verbindingen gebruikt, hoe slimmer je bent. En dat slimmer kan dan nog heel verschillend zijn. Je kunt van Wiskunde niets bakken, en toch heel slim zijn op andere gebieden. Je kunt van muziek geen noot kunnen onderscheiden, en toch heel sterk zijn in andere dingen. Men onderscheid meestal 7 soorten verstand, sommigen gaan tot negen soorten, maar daar wil ik het allemaal niet over hebben.

Ik haal dit wel aan, omdat ik wil aantonen dat we al behoorlijk weten hoe de hersenen werken...

Wat we echter nog helemaal niet weten is in feite waar het volgens mij over gaat...

Mijn moeder en mijn vader zijn beiden al jaren overleden, toch heb ik geen enkele moeite om hun beeld weer te voorschijn te toveren uit die grijze massa. Als we spreken over een dagpauwoog, dan zie ik die bepaalde soort vlinder, en ik kan me zelfs geluiden herinneren, de stem van ons moeder kan ik als het ware nog horen. En Moby Dick begint met "Call me Ishmael"...

En daar hebben we geen verklaring voor !

Het gaat niet over het geheugen op zich, dat is ook al een wonder, maar over het feit dat we kunnen denken, in beelden, begrippen, woorden, voorstellingen, abstracties... en noem maar op.

Ik mag gerust veronderstellen dat uw hersenen heel sterk op de mijne lijken, qua uiterlijk. Misschien heb jij heel andere sterke punten, maar grosso modo lijken hersenen het best van al op hersenen... Toch haal jij een ander beeld te voorschijn als je "moeder" denkt.

Het idee, wellicht ook de verwerking van het idee is identiek, maar de afbeelding, de fotografische herinnering is anders, omdat jouw moeder iemand anders is. En zelfs als het dezelfde moeder betreft, is het goed mogelijk dat jij een meer glimlachende en ik een neutrale moeder naar voren breng.

Dat op zich is al een wonder, maar het feit dat de elektrische impulsen in onze hersenen bepaalde beelden naar voor brengen, dat is pas het echte wonder. Waar we nog steeds geen uitleg voor hebben. We kunnen bijvoorbeeld nog niet een kleine elektrische stoot bij geven, waardoor jouw moederbeeld gaat schaterlachen. We weten zelfs nog niet eens hoe beeld en verbinding gekoppeld zijn. We weten wel al in welk deel van de hersenen we het moeten plaatsen, maar veel verder staan we niet.

We weten ook niet waarom bepaalde beelden bij Jan makkelijk blijven hangen, en bij Piet helemaal niet. We weten nog niet waarom Miet muzikale aanleg heeft, en An helemaal niet.

Kortom...
Voor mij horen de hersenen bij de wonderen.
Er is zoveel aan dat ik niet snap, dat het voor mij hoort bij dat grote deel van de wereld dat ik catalogeer  bij het begrip onuitlegbaar, en dat grote hok kreeg bij mij de naam God.

Zolang er dingen zijn, en die zullen er altijd zijn, die ik niet kan uitleggen, die ik niet begrijp, dan blijft er voor mij een God bestaan. Met andere woorden, mijn God kan iets groter of iets kleiner zijn dan de uwe. En misschien meet jij aan jouw God niet alleen het stuk Wonder en Onuitlegbare toe, maar geef jij hem ook nog almacht, en invloed op je doen en laten...
Misschien schuif je zelf heel dat onvatbare in het vakje religie, met alle dienstbaarheden daar bij, misschien zelfs aan een welbepaalde religie... Allemaal je goede recht. Misschien wil je het onverklaarbare gewoon voor je uit schuiven "Ooit zullen we ook dat wel kunnen uitleggen"... Allemaal goed voor mij, maar voor mij zit daar het Wonder, de God.

Ik kan, met mijn bevattingsvermogen immers een hele boel dingen niet uitleggen. Ik sta iedere keer weer verbluft over de manier waarop iets gaat, werkt, bestaat, is...

Zelfs dus, of misschien net vooral, die dingen die ik zelf kan vaststellen in mijn eigen lijf...
We zijn op zich al een wonder

djudedju

tot de volgende ?