Op weduwschap

Term uit de vocabulaire van de duivenspeler...
Term om je mee te delen dat ik hier enkele dagen alleen zit, moeder de vrouw is op reis.
Eigenlijk is die reis meer mijn ding dan dat van mijn vrouwlief, want het is ingericht door en voor de gepensioneerden van mijn werk. Maar zoals je al wel weet, door mijn gezondheid kan ik degelijke uitstappen niet meer aan. En daar het jammer zou zijn dat Anny deze dingen - door mijn ziekte- zou moeten missen, gaat ze mee, op mijn aandringen.
En dus ben ik tijdelijk op weduwschap gezet...

Maar heb geen schrik, ik zal geen honger lijden, geen dorst, en ik zal niet ellendig zijn door het vele werk dat anders verricht wordt door vrouwlief... Want, mijn eten wordt iedere dag klaargemaakt door mijn schone dochter Els en ten huize afgeleverd door zoon Bart, en de schotels worden gewassen door ons Veerle, die ook de kippen komt eten geven en de eieren raapt...

De bloemen kregen water, en de vogels hebben eten en drinken... Alleen de vissen moet ik zelf eten geven.

Je ziet, ik wordt verzorgd tot en met.
Helaas is dat wel nodig ook, want ik zit voor "de moment" met veel pijn, moest vannacht zelfs een pijnstiller slikken (hielp niet, de pijn zit vast).
Vanmorgen om 5.30' opgestaan, de Jef en zijn Lut kwamen Anny hier oppikken om naar Oostende te rijden, waar ze op de bus stappen naar Normandië... Hopelijk hebben ze goed weer, en zien ze veel mooie dingen.

Dat maakt, dat ik vandaag de dag eens anders heb gestart dan anders... Normaal lees ik eerst de kranten  op mijn computer, en ga dan bloggen, maar vandaag heb ik ook al de mailtjes al gelezen voor ik aan het bloggen toe kwam. Nu en dan nip ik van de koffie die Anny nog heeft gezet, morgen moet ik zelf instaan voor de koffie. Twee maatjes koffie en twee kleine maatjes cichorei elk uit zijn eigen doos in de kast boven het aanrecht. De microgolfoven werkt zus en zo, en het fruitsap staat daar op dat schab... En veel meer moet ik niet weten... Veel meer heb ik immers niet te doen.

Ik zal dus alleen ons gebabbel missen en de aanwezigheid van vrouwlief.
Weduwschap weet je wel...

Vier dagen die wellicht iets langer zullen duren dan anders...
Maar ja, op een leeftijd waar de dagen veel sneller lijken te gaan dan vroeger, zal dat wel niet zo erg zijn zeker ?
Oh ja, je mag op bezoek komen, maar wellicht zal de bediening iets minder zijn, want een hele boekl dingen weet ik amper zitten in al die kasten die we hier hebben... djudedju.

Hoe zou die duif zich voelen, ingekorfd in een mand ?

tot de volgende ?

over - leven

Ik heb al eerder geschreven dat al het kwaad - en al het goed - in de wereld is gekomen met de landbouw. Maar hoe is de mens tot landbouw gekomen? Heel zeker kunnen we dit niet achterhalen, maar we kunnen wel redeneren.
Eerst en vooral moeten we beseffen dat die mens wellicht alle verstandelijke capaciteiten had, die wij nu hebben. Dat wil niet zeggen dat hij evenveel wist, maar dat de capaciteit er was.
Je kunt dit vaststellen, zelfs nu nog, als men een onontdekte stam in het Amazonewoud ontdekt.  Je krijgt de indruk met onwetende mensen te doen te hebben, maar als je een kind ervan opvoed in onze wereld, blijkt hij net zo verstandig en capabel te zijn als wij zelf.

Het is dus niet omdat ze niet schrijven of lezen dat de mogelijkheden er niet in aanwezig zijn !

Als we kijken naar het leven van dergelijke "wilden", dan stellen we vast dat het leven van mensen die werkelijk leven van de jacht en van het vinden van voedsel in de natuur, veel minder arbeidsintensief is dan het leven dat wij leiden. Wij besteden per dag veel meer arbeid om te kunnen leven dan dat zij doen.

Dit wil dus ook zeggen dat vanuit dit oogpunt, het volkomen idioot is wat wij doen. Het leven van de "wilde" is veel aangenamer op dat stuk dan ons leven om te werken...
Hoe zijn we er dan in hemelsnaam toe gekomen om over te schakelen op systemen die veel meer inspanning kosten ?

De bakermat van de mensheid lijkt ergens in Afrika te liggen, in de zone waar het leven van vindproducten en de jacht heel makkelijk is. Dat zal wellicht met zich mee hebben gebracht, dat de soort "mens" heel succesvol was, en dat er een overbevolking dreigde. Dus moesten een deel van de mensheid gaan migreren, opschuiven naar andere gebieden. Zij di naar het Noorden gingen kwamen in steeds meer seizoensgebonden streken terecht.
In de zomer tot in de herfst zal men wellicht ook makkelijk hebben kunnen bestaan van vindproducten en de jacht, maar naargelang het kouder werd, werden de vindproducten zeldzamer en werden opgegeten door zowat alle aanwezige dieren ... en ... de mens.
Dit maakte het leven moeilijker, men moest zich beschermen tegen het klimaat, schuilplaatsen vinden of ... bouwen. Men moest zijn lichaam gaan beschermen, dus kledij maken.
Maar daarmee was de kous niet af, schuilplaats en kledij maakte dat de mens weer beter en sterker kon gaan zoeken naar eten en naar wild, maar niettemin was de koudeperiode nefast voor een normaal bestaan.

Wellicht zal men opgemerkt hebben dat verloren zaden aanleiding gaven tot de groei van het voedsel in het volgende jaar... en zo kwam men er toe in tijden van overschot, een deel te gebruiken om in te zaaien, en kwam men tot landbouw.
Dit was een nieuw fenomeen, arbeid  en men moest zijn arbeid, en men moest de vruchten van zijn arbeid beschermen tegen dieren en tegen andere mensen. Dus ging men wonen bij de grond waar men gezaaid had, en men verdedigde die grond tegen anderen. Het idee eigendom was ontstaan, macht en bezit.

De mens deed een inspanning die op het geëigende moment eigenlijk zinloos leek, om op een ander tijdstip er van te kunnen leven.

Als men alleen woonde, was het verdedigen van het bezit niet zo makkelijk, dus begon men samen te gaan wonen in een gebied die men dan verdedigde tegen de anderen. Grondgebied, stamvorming, en binnen die stam een hiërarchie...

Wie niet in staat was door het feit dat hij geen eigen grond had, moest zich ten dienste stellen om van de grondbezitter eten te krijgen. Dus kwamen er gereedschapsmakers en dergelijke, die hun producten ruilden tegen eten.

Nog later kwamen er op die manier naast de landbouwgemeenten ook steden tot stand, waar men een alternatief bood voor het maken en verwerken van allerlei producten. Deze steden namen een nieuwe positie in in het geheel, en het idee bezit evolueerde mee.

De grootste gevolgen van heel die revolutie in de manier van leven, vanaf het ontstaan van de landbouw, betekende dat er een zekere structuur in het bestaan kwam, en dat men het doorgeven van de kennis op een andere manier ging bekijken. Men kwam tot een zekere specialisatie, er kwamen specialisten wevers, specialisten jagers en specialisten soldaten, eerst ter verdediging, later voor uitbreiding en verovering.

Steeds grotere gebieden kwamen onder de invloed van steeds machtiger heersers...

De moderne wereld was een feit.
De specialisatie was de aanleiding tot het geven van lessen, het structureren van het doorgeven van de kennis. Dit kreeg meer en meer uitbreiding, en men kwam tot het ontstaan van het schrift, en het doorgeven van de kennis bleef niet meer beperkt tot hij die de kennis had in relatie tot zijn leerling, nee, wie kon lezen kon kennis van anderen verkrijgen.

... en dat allemaal door de seizoenen, door de landbouw..
djudedju

tot de volgende ?

Dementie

Gisterenavond was er een vergadering van Ziekenzorg, met een spreekster over Dementie. Ik had aan Anny gevraagd of ze niet mee wou komen, het lijkt een interessant onderwerp.
Gisterenmorgen na een blik op mijn agenda nog eens tegen Anny: "Vanavond is het die vergadering hé, zie dat we het niet vergeten !"

Om 19 uur en twee minuten ging de telefoon: "Ewel, waar blijft ge ?"
Vergeten naar een vergadering te gaan over dementie...
djudedju

Maar het was interessant !
Er zijn meer dan 30 soorten dementie, maar de grootste helft betreft Alzheimer... En Alzheimer is zowat de vorm die het vlugst leidt tot heel erge vorming van dementie en totale aftakeling.
Er is nog steeds geen medicament tegen dementie, maar wel al een paar middelen om de "groei" er van wat te vertragen, maar al die medicatie heeft ook een pak bijwerkingen.

Het is juist dat het beoefenen van denksport en andere activiteiten waarbij je de hersenen echt aan het werk zet, dat die dingen geen genezing bevorderen of geen waarborg zijn dat je niet dement wordt, maar het is wel een feit dat denken bestaat in uitwisselingen van signalen tussen verschillende gedeelten van de hersenen, en hoe meer verbindingen er degelijk uitgebouwd zijn, hoe langer je weerstand kunt bieden tegen dementie.
Dus kruiswoordraadsels, sudoku's, woordzoekers en al die zaken zijn wel degelijk gezond. Maar ook artistiek bezig zijn, lezen... kortom de geest aan het werk zetten. Nogmaals, het is geen waarborg, maar het maakt zeker een factor uit van het langer behouden van zoveel mogelijk van de mogelijkheden van de hersenen.
Ik ben artistiek bezig, ik lees veel, ik schrijf blogs, ik doe aan kruiswoordraadsels en aan sudoku's... Maar ik vergeet de vergadering over dementie...

Correctie: vergeten is geen signaal van beginnende dementie !
Oef...

Dementie is wetenschappelijk gezien geen ziekte, het is een verzameling van symptomen. Niet dat dit er veel toe doet, maar het is dus niet zoals een griep of een been breken. Het is een langzame afbraak van een deel van de capaciteiten. Het is ook zo dat ieder mens die dement wordt, in de beginfase weet en beseft dat er iets is, dat is gewoonlijk ook de periode van opstandigheid en van onhebbelijkheden in het gedrag. Voor de patiënt is dat wellicht der ergste periode.
Voor de familie is de daar op volgende periode de ergste...
Want de aftakeling stopt niet bij wat wij als hersenwerk beschouwen...
Het kan bv dat een patiënt niet meer weet wat een vork is, en waar het voor dient. Of zijn water maakt zonder dat nog te beseffen...
De geestelijke aftakeling vertoont dus steeds meer en meer lichamelijke tekortkomingen, maar dat zijn zaken die uiteindelijk allemaal mislopen door dat de hersenen het juiste commando niet meer kennen of niet meer kunnen doorgeven.

Kortom, het is een verschrikkelijke ziekte, maar als je het totaal pakket bekijkt lijkt het eerder lastig voor de omgeving dan wel voor de patiënt.

Zeker niet reclameren, zeker niet corrigerend toespreken, want de patiënt weet gewoon niet wat hij mis heeft gedaan. Je kunt hem met schelden, corrigeren alleen maar meer verwarren of in paniek brengen. Met andere woorden eigenlijk sta je machteloos... Je moogt hem ook niet letterlijk opsluiten, want dan is de kans groot dat je paniek veroorzaakt en dat er ongelukken gebeuren.

In Vlaanderen hebben wij al heel wat geregeld voor deze mensen en ook voor de mensen die dergelijke patiënten verzorgen, opvangen in huis. Er zijn mogelijkheden om de patiënt tijdelijk op te vangen om de verzorger even op adem te laten komen, want nogmaals, het slachtoffer is veel meer de verzorgende dan de ziek...

De vergadering eindigde wat in een paniekstemming... Monique gaf, omwille van gezondheidsredenen haar ontslag als voorzitster... Ook Jef, de schatbewaarder wil zijn functie vaarwel zeggen... En nu ? We zitten met een steeds ouder wordend bestuur, waar ik eerlijk gezegd niet meteen een oplossing zie... Voor mezelf weet ik dat ik geen bijkomende functies of verantwoordelijkheden bij kan nemen. Mijn lijf laat dat gewoon niet toe. Soms is zelfs de Crea al heel zwaar. Misschien moeten we het probleem geheel anders benaderen, en de functies verdelen over meerdere personen? Maar ook dat geeft zijn moeilijkheden.
We moeten dringend met enkele mensen gaan brainstormen om de mogelijkheden te onderzoeken.

djudedju
't Is ook altijd wat hé...
Soms, heel af en toe, ben ik een beetje jaloers op diegenen die nergens verantwoordelijkheid op zich nemen...
Maar dan weet ik dat een maatschappij geen maatschappij kan zijn zonder dat de verenigingen er zijn.
Als de mensen stenen zijn, dan zijn de verenigingen de mortel...

tot de volgende ?

petoaërs (aardappelen)

Gisteren zijn ze hier met zo'n huizengrote machine op het veld voor mijn deur verschenen om de aardappelen te rooien. Waar is de tijd dat Omer met zijn paard zo'n klein roest ding voort trok over het veld, een ding dat een soort vork door de grond sloeg en de aardappelen boven haalde. Wij dan op onze knieën daar achter, een mand achter ons aan trekkend, en maar patatten rapen... Nu staat er boven op die mastodont een man, die ongerechtigheden uit de voorbijvliegende aardappelen haalt. Na enkele minuten rijdt dat ding dan naar een tractor met een dumper aan, en stort daar de aardappelen in.

Gisterenavond omstreeks tien uur zijn ze gestopt, en ik verwacht ze nu ieder moment hier terug om de rest uit te doen. Maar misschien wachten ze tot de mist weg is ?

Helaba, heb je dat woord "dumper" gezien ? Begin deze week stond er een artikeltje in de krant in de regio Zottegem was een man door een dumper weg gekatapulteerd en zwaar gewond naar het hospitaal gevoerd... Een dumper ? Wat voor beest is dat nu weer ? Dat is dus gewoon wat wij hier een kipkar noemen (of liever een kipkerre)... Een kar die je kunt leeg "kippen"...kantelen.

Ik ben eens naar buiten gegaan, staan kijken naar de werkers. Het toonbeeld van een rentenier als het ware. En telkens weer sta ik verstomd te kijken naar dat reuzegrote machine... En telkens weer vraag ik me af of dat nu echt rendabel is ? Vroeger ging het toch ook ? En het werkvolk dat op zijn knieën patatten aan het rapen was, dat waren de kinderen van de boer en een paar vriendjes. We kregen nadien wat drinkgeld van Omer, en we waren content, we hadden veel leute gehad, en kregen nog wat drinkgeld toe. Nu zijn aardappelen een wetenschap geworden, regelmatig worden ze gesproeid met "weet-ik-veel-wat" om langer te groeien, en dan plots gesproeid met "weet-ik-ook-niet" om dood te vallen en de aardappelen plots "rijp" te laten zijn... En dan komt dat reuzegrote ding ...

Ooit is er een plaag van coloradokevers geweest, en die keer heeft men de aardappels gesproeid meen ik me te herinneren, maar eerst hadden we zoveel mogelijk van die beestjes gezocht en vernietigd (lees dood gestampt)...
De aardappelen waren nadien de natuurlijke dood gestorven, op de normale tijd... en nog tijdens de grote vakantie konden wij aardappelen rooien... Nu is dat dus eind september. Wellicht hebben ze nu meer en grotere aardappelen, maar wat zit er allemaal in aan sproeistof ? En hoeveel kost zo'n machine om die aardappelen te rooien?
Ik weet het niet... Ik vraag me af of dat in ieder geval vroeger niet beter was ?
Nu gaan ze aardappelen kweken die minder moeten gesproeid worden, dank zij ingrijpen in de DNA van onze nationale patatjes... En wat zal dat met zich mee brengen?

Ik ben daar allemaal niet zo gerust in... Ik las ergens dat knaagdieren niet van de maïs aten die genetisch was gemanipuleerd. Waarom ? of liever "Waarom niet ?" Omdat het anders smaakt ? Omdat het niet verteerd ? Omdat het minder voedt ? omdat het ? ? ????????

In van die alternatieve sites van groener-dan-groene-jongens, lees je nu al over bijwerkingen. Ik lees dat met een kritisch oog en geloof er het mijne van, maar het verontrust me dat ik geen reactie zie op die dingen.

Maar ja, we leven dus in een tijd dat men knollen van een paar honderd gram uit de aarde haalt met huizenhoge machines voortgetrokken door enorme tractoren, en straks gaan die knollen dus wellicht ook nog eens genetisch gaan bewerkt zijn...

Je moet echt eens lezen wat ze allemaal vertellen over de kampioen van de genetische manipulatie, het bedrijf Monsanto... Om van te huiveren... Het ergst vind ik dat ze die groenten en slachtdieren niet alleen manipuleren, maar ook nog eens patenteren... Misschien denk je dan: "logisch !", maar dat is het niet, want men stelt vast dat die eigenschappen door bestuiving over gaan op andere velden, en dan gaat Monsanto die bedrijven dan gaan betichten van diefstal ...

Echt je moet eens gaan googlen....

De mist trekt op... straks komt wellicht dat grote aardappelmonster hier terug brullen...
djudedju

tot de volgende ?

bijenbloemenzaad

Van Luc (jaja, de man van de bijen en van de courgettes) kreeg ik een pakje met bloemzaad cadeau. Sinds hij bijna dood was ten gevolge van een wespensteek, heeft hij zijn dromen als imker veilig en wel opgeborgen en staan zijn korven te koop...
Het is niet zo maar wat bloemzaad, het is bijenbloemzaad.... Speciaal om de bijen te lokken en te voeden. Eigenlijk heb ik dat hier niet echt nodig, ieder jaar als mijn klimhortensia in bloei staat wemelt het hier van de honingbijen. Er moet hier dus ergens in de nabijheid een imker zitten, maar ik ken hem niet.
Daar die klimhortensia langs mijn voordeur omhoog kruipt, zijn er wellicht bezoekers die zich niet echt veilig voelen als ze bij mij aanbellen, maar zolang je de bijen gerust laat, laten zij jou ook gerust. Met wespen is dat anders, wespen zijn soms gewoon agressief  Met hun geel en zwarte lijf en hun nijdig gezoem doen ze mij denken aan NVA-ers... (Sorry, dat kon ik niet laten liggen)

Dus volgend jaar ga ik in de tuin op een verloren hoekje boekweit, dille, goudsbloem,kaasjeskruid, klaproos, komkommerkruid, korenbloem, koriander, mariadistel, zonnebloem en Zwarte komijn zaaien. Al die planten zijn me welbekend, uitgenomen zwarte komijn, dat ken ik niet.

Voila, afbeelding er bij, en nu weet je het ook... Ziet er onkruidachtig uit, maar ik zag dat men er olie van maakt die blijkbaar gebruikt wordt in de (alternatieve?) geneeskunde...

Ik moet eerst de grond losmaken, harken, dan het zaad breed uitstrooien, en nadien lichtjes aandrukken. en enkele maanden later zou mijn tuin niet alleen heerlijk bloeien, maar ook nog eens vol bijtjes zitten. Misschien moest ik er wat van in de graskanten voor en naast mijn deur zaaien, in de hoop wat meer bloei dan groen te zien te krijgen ?

Sommige mensen zouden zeggen: het is allemaal onkruid, maar voor mij is iets pas onkruid als het mij hindert, als het andere mooie planten verdiemeliert, of als het zodanig gaat woekeren dat al de rest verdwijnt. Al de rest beschouw ik als bloemen. En geef toe, als je ooievaarsbek, papavers en korenbloemen bekijkt, dan mogen die gerust naast gekweekte bloemen staan. Trouwens we zien steeds meer en meer kweekvariëteiten van wilde bloemen verschijnen in nette tuinen, denk aan duizendblad, madeliefje en dergelijke.

Ik hou van die simpele dingen. En als ik een vergeet-mij-niet in mijn handen hou, dan kan ik mij telkens weer verwonderen over dat kleine juweeltje, dat zomaar in het wild staat om ons content te maken.

Naast het zakje met zaad zijn er nog twee kaartjes, waar zaadjes in het karton gevat zitten. Je moet deze kaartjes in een bloempot leggen en dekken met een centimeter aarde... en daar zouden dus ook bloemen uit groeien. Ik heb geen idee welke, maar misschien doe ik het wel met twee grote potten die in de zomer anders beplant worden met "tamme" bloemen.  We zien dan wel wat we krijgen, een pot vol klaprozen zou me wel aanstaan...

... en dat terwijl in de natuur om me heen de meeste planten stilaan evolueren naar hun winterslaap, een paar herfstbloeiers niet te na gesproken. Misschien is dat het wat mij hier dwingt met de bloemen van volgend jaar weg te dromen? Ik hou niet van de winter, en dus is de herfst voor mij de voorbode van een dode natuur. De herfst het sterven, de winter de dood... En nu al zit ik te dromen van de komende lente. Soms denk ik dat ik ergens veel zuidelijker moest geboren zijn, waar bloei heel het jaar blijft, waar groen heel het jaar groen blijft, maar dan zou ik de herfstkleuren en het prille lentegroen wellicht mankeren...  Laat mij maar waar ik ben, en laat me maar zagen, daar ben ik goed in.

Ik ben ooit op Madeira geweest, het bloemeneiland, en heb er met volle teugen van genoten. Maar het was zo overdadig en copieus, dat je bij een langer verblijf wellicht zoudt lijden aan een bloemenindigestie... Niet alleen de bloemen, maar ook alle soorten fruit hangen er overal om je heen. Misschien doet het je denken aan het aardse paradijs, maar je krijgt een beetje het gevoel van overdadigheid en verdrinking. Bovendien is het het bergachtig, en bergen zijn niet echt mijn ding. Bergen hebben altijd het nadeel dat ze in de weg staan, dat de horizon verstoken is. Gelukkig was het een eiland en kon je je telkens omdraaien en uitkijken over de eindeloze einder van de zee.

Heel mooi, moet je echt eens bezoeken als je het kunt... 

Maar naast een bijna verzwelgen in de bloemen en planten, heb je nadien het gevoel dat je tuin nooit vol genoeg staat... En wat je ook doet, je lukt er toch nooit in je tuinpad te omzomen met grote potten bloeiende orchideeën...

Nee, laat me maar hier, in dat landje met al zijn tekortkomingen, met al die regendagen, met al die dreigende luchten maar met een natuur zonder extremen, zonder te hoge uitschieters, zonder te diepe dalen van ellende... Ons mooie groene landje onder die teerblauwe hemel die door de Italianen jaloers wordt bekeken op de schilderijen van onze oude meesters...

Nu moeten we wat geluk hebben om die klare luchten te zien te krijgen, meestal verdwijnt de verre einder in een vage nevel van het fijnstof...

maar straks ga ik weer zagen.

djudedju

tot de volgende ?

Het wonder van het leven...

Vanmorgen met veel moeite afscheid genomen van mijn boek, en de liggende positie vervangen door de verticale. Vannacht een paar keer lang wakker gelegen, zoekend naar de slaap, maar die pas gevonden na het helemaal omploegen en omwroeten van mijn bed.

Gisteren met veel pijn in mijn bed gekropen, en vanmorgen niet veel beter opgestaan. Het was nochtans een heerlijke dag vissen samen met Bart. We hebben wel niet veel gevangen, maar de vis was mooier dan anders. Ach, ik moet me niet afvragen waar de pijn vandaan komt... Soms vind ik gewoon geen reden. Meestal weet ik het wel, te lang gewandeld, te veel dit, te veel dat, maar op een luie stoel aan het water zitten??? En dan nog niet eens veel vis moeten ophalen?

Ach, het zal dus wel behoren bij de vele onopgeloste raadsels die me omringen, de wonderen zeg maar... Ach ik weet het wel, dat is helemaal geen wetenschappelijke benadering van de dingen, maar hoeft dat echt ? Moeten wij steeds weer, steeds alles pogen uit te leggen, te verklaren? Is het niet veel leuker ze te aanvaarden en zich te verwonderen?
Gisteren was het grootste wonder het plots voorbijvliegen van een ijsvogel. Dat prachtige fluo-blauwe vogeltje die hier helemaal niet lijkt thuis te horen, die kleuren heeft die veeleer thuishoren onder de tropenzon dan hier in onze wereld met ons koele licht...

Maar zo is heel de wereld vol met wonderen, het was gisteren bladstil, het is nog niet koud geweest, de lente kwam veel later dan anders... Je zou verwachten dat de bomen een beetje de tel kwijt zijn, en dat alles nog felgroen en honkvast aan de boom zou vastzitten, maar niets is minder waar. Ondanks het mooie weer zie je de bomen al stilaan overgaan tot de herfstkleuren, en ondanks het gebrek aan wind, dwarrelt nu en dan een geel of geelbruin blaadje naar beneen...
Het is herfst, en welk weer het ook is, het is de tijd dat de blaren vallen... Dus doen ze dat ook. Waarom ? Waardoor? Ook dat is voor mij een wonder. Het zal wel iets te maken hebben met het korter worden van de dagen, met het feit dat de zon niet meer links van de kerk van Horebeke ter kimme rijst, maar al een heel stuk rechts er van boven de horizon komt piepen, en een veel minder steile klim begint naar een zonnige herfstdag...
En ja, ik weet dat dit te maken heeft met de omloop rond de zon, met de hellingshoek van de aardas, maar telkenjare verwondert het me weer. Als ik me de wereld voorstel met een as er door, die draait als een top, dan vraag ik me af hoe we er in hemelsnaam op blijven staan. En wat me nog meer verwondert is dat de wind dan niet steeds aan een constante snelheid in dezelfde richting blaast, gewoon door dat draaien van de aarde. Dat het magnetische Noorden aan het verschuiven is... Dat bloemen bloeien en dat ik leef, ademhaal, lach en pijn heb... dat zijn de wonderen waar ik elke dag mee mag leven.

Heerlijk toch ? Ja, ook die pijn. Stel je voor dat je leefde zonder ook maar iets te voelen, geestelijk en lichamelijk... Leven als een plant... Al heeft men ontdekt dat een plant wel degelijk gevoelens heeft... Nee, geef mij maar gevoelens, ook al zit daar dan pijn bij. Er zit ook vreugde en liefde bij, en trots, en geluk, en honger en dorst, en plezier, en ... LEVEN !
Leven... van dag tot dag, samen met mensen die je kent, mensen die je liefhebt, en soms ook mensen waar je een hekel aan hebt... Leven op die levende aarde met wind die draait van west naar oost...
Met zon en regen, met bloemen en bijtjes.
Zelfs met die wespen die bijna het licht uitbliezen uit de ogen van een heel goede vriend.
Het hoort allemaal in dat geheel
dat wonderlijke geheel
dat geheel van wonderen

Waar hebben wij dat verdiend ?


tot de volgende ?

Gaan vissen...

Gisterenavond kreeg ik een foontje van Bart. "Pa, ik heb maandag een dag congé, zouden we niet nog eens kunnen gaan vissen?" "Tuurlijk kunnen we dat !"

Het is duidelijk, niet alleen de vis heeft gebeten, Bart heeft in het vissen gebeten, en is gevangen. Joepie.

Ewoud is op school, anders konden we weer met drie generaties aan het water gaan zitten. Een heerlijk gevoel. De vis moet niet eens bijten op zo'n dagen. Het heerlijke samenzijn in de stilte van de natuur is genoeg.

Ik denk dan terug aan vroeger, toen ik regelmatig mee ging met pa om te gaan vissen. In die tijd was vissen nog gericht op het vangen van vis om op te eten, en we waren toentertijd palingvissers. En we visten nog met van die zware hengels in bamboe. Nu zie je die wel eens op de rommelmarkt liggen, als antiek. De mijne en die van pa liggen hier nog ergens op zolder, net zoals mijn oude vismand.

Nu vis ik met een hengel in carbon, je weet nog amper dat je iets vast hebt, zo licht zijn die dingen. Die bamboehengels van vroeger wogen als lood. Mensen die toen op bliek gingen vissen, hadden ook hengels in bamboe, alleen was het topeinde dan een heel dun sprietelke bamboe, waar het aan onze hengels bijna een pink dik was...

Waar is de tijd... We zaten aan de Ijzer, of in een steenput in Zandvoorde, of heel soms in het Maria Hendrika Park te Oostende... En heel soms ging ik mee met Frans, de zon van Pee, je weet wel, onze buurman, die ging aan zee vissen. Hij reed met een Volkswagen, een kever, en dan reden we samen naar het strand, kreeg ik een van zijn hengels te leen, of viste ik met een van die palinghengels van op de golfbreker... Heel soms vingen we dan mooie vis, meestal veel te weinig om de pan vuil te maken.

Met de paling was het gewoonlijk alles of niets. Je ving veel paling, of je ving er geen of maar één of twee stuks. De paling moet op de loop zijn, zodat ze je aas tegen kan komen.

Bij bliek vis je wat actiever, probeer je de vis naar je toe te lokken. Als sport is bliekvissen veel actiever dan paling- of karpervissen.
Maar het leukste was dat ik dan bij pa zat, en veelal ook bij pee. Je moest er stil zijn, zwijgen en stilzitten, maar je hoorde er bij.
Eigenlijk voelde ik me heel sterk verbonden met mijn vader, ik ging niet alleen mee vissen, ik ging ook regelmatig mee op vergaderingen, en nu en dan zat ik mee in zijn bureel, om omzendbrieven te plooien, in omslagen te stoppen, adressen en postzegels er op te kleven...

Dat gevoel heb ik nu een beetje terug... nu ben ik pa, en mijn zoon en soms mijn kleinzoon zitten bij me. Heerlijk is dat.

Ik heb voor Bart een hengel gekocht, speciaal om bij pepe in Wannegem te kunnen gaan vissen, een hengel van zes meter, met een elastiek, waar je heerlijk licht en gemakkelijk mee kunt vissen.

Deze namiddag zullen we daar weer zitten, stil, genietend...

.....................

Gisteren en eergisteren zijn we, zoals bijna ieder weekend gaan rommelmarkten. Normaliter ga ik dan de zaterdag na de middag nog naar de academie, maar nu was er rommelmarkt te Denderhoutem, en daar woont Jef, een goede vriend. Daar blijf je dus wat langer hangen. Vriendschap kent immers geen tijd.

Gisteren in Vlekkem (zoek dat maar eens op ! Een piepklein gemeentje, deel van Erpe-Mere, je weet wel, de gemeente van Lucien Van Impe)... vond ik een mooi Afrikaans beeldje, een Chokwe (spreek uit tjokwee)... Ik kreeg het heel goedkoop. "Waar gaan we dat nu weer zetten?" "Ik weet het ook niet... We vinden wel nog een plaatsje"...
Ondertussen staat het er al, tussen al die beeldjes van andere stammen...
Straks staat héél Afrika op mijn kast.
djudedju

tot de volgende ?