de boekenworm is dood, leve de boekenmuis !

Gisteren was het weer Hobby, of hoor je liever Crea ?
We hebben een boekenmuis gemaakt...

Ja, je hoeft me niet zo nieuwsgierig aan te kijken, ik leg het je uit. Je hebt nodig een stuk karton, een pocketboekje (de oude Prisma reeks is van het goede formaat) van ongeveer 180 à 220 bladzijden dik, twee ogen, twee oren, een koord als staart en lijm...

Het is heel makkelijk te maken:
Je legt het boekje voor je, dwars (dus niet zoals het ligt om te lezen), en met de rugkant van je weg.
Je opent het boekje door de rug van je weg open te klappen, en dan vouw je de eerste bladzijde netjes in twee (in dit geval is dit dus een horizontale plooi, als je het boek zoudt houden om normaal te lezen wordt dit verticaal)
Van het geplooide blad vouw je netjes de twee hoeken om, zodat je twee rechthoekige driehoekjes hebt, waarvan de ene zijde gelijk loopt met de rand van het omgevouwen blad. Je krijgt dus een net trapezium.
Je doet dit één na één met elk blad. Je zult zien dat het na een tijdje minder makkelijk wordt, omdat het pak omgeplooide bladeren dik wordt en wat in de weg gaat zitten. Maar je ziet dan eigenlijk ook al de vorm van de muis... Het boekje is op het einde veranderd in een halve cilinder met stompe hoeken. Dat is de muis.... (Je moet wel zo zorgvuldig mogelijk vouwen, zo dat de eindvorm netjes "rond" lijkt)

Je legt het boek op je stuk karton, duwt het er goed aansluitend tegen, en tekent het af op het karton. Je snijdt het karton in de bekomen vorm van de muis. Op het karton breng je contactlijm aan (bv Pattex of Bison). Contact lijm is de lijm die je min of meer laat drogen vooraleer je de stukken aaneen kleeft !
Voor je tot het aaneen kleven over gaat, breng je in de nu hol staande rug van het boek ook een laag lijm aan. Je neemt het stuk touw, en kleeft het in die gleuf vast, zo, dat je ongeveer twintig cm staart bekomt.
Je kleeft het boek nu  op het karton, eventjes goed aandrukken en je normaliter moet het boek nu een stevige platte onderkant hebben....
... en de muis heeft al zijn staart...

Je knipt nu de oren uit een stukje vilt, (knip min of meer een bloemblaadje uit, je kleeft het puntje wat aaneen, waardoor het oor een min of meer gebogen en natuurlijke oorvorm krijgt), en voor de neus kijk je naar het boekje, je ziet de neus in de vorm van je plooiwerk, je moet het alleen bedekken met een stukje zwart vilt... (De oren deden wij in het wit...) Maar let op, ...
Wil je het heel netjes maken, dan maak je met een stuk of vier stukjes heel fijne metaaldraad of in stevige vezels uit een stuk koord, een "snor", die je dan onder de neus mee op kleeft...

En voilà, de muis is er !

Wat doe je nu met zo'n muis?
Het is eigenlijk best een handig iets !
Heb je post die je nog moet beantwoorden, dan stop je die tussen de blaadjes van de boekenmuis, en ze staan er netjes én in het zicht ! Vergeten is er niet meer bij, dank zij de boekenmuis !

Het enige wat mij moeite heeft gekost, is het opofferen van een boek... Ik ben een bibliofiel van de ergste soort, en het "verprutsen" van een boek... dat doet pijn... Maar ik heb er nog eentje gevonden uit mijn studententijd, gaande over muziekleer, een vak waar ik nooit ook maar één noot van heb gebakken...

(Het doet me nog steeds een beetje pijn, dat ik niets, maar dan ook niets ken van muziek, en niet verder kom dat het nafluiten van een liedje of het na zingen... )
Ik voel het aan als een tekort om werkelijk te horen tot de "volledige" mensen.
Ik kan wat dichten, schrijven, beeldhouwen, schilderen... maar een noot muziek, zo groot als de kerk kan ik niet lezen... djudedju !
Ach, misschien maakt dat me net menselijk...
Ik heb het al dikwijls gehad over heiligen, dat ik er niet één rond me zou willen hebben, want van een volmaakte weet je altijd op voorhand wat hij of zij zal doen... Als ik alle kunsten zou "kennen", zou dat ook niet een beetje te  zijn???
... enne, dat kennen, dat is ook sterk overdreven ! Laat ons stellen dat ik in al die dingen een liefhebber, een amateur, een hobbyist ben...
Maar ik vind het leuk
Het is vakantie, bij slecht weer kun je nu een boekenmuis maken !

tot de volgende ?

Het grote vasten...

Het is weer Ramadan, de grote vasten voor de Moslims. Iedere keer valt mij daar in eerste plaats op dat het telkens op een andere periode lijkt te vallen. Het Christelijke vasten (is niet meer wat het was) valt ieder jaar weer ongeveer rond de zelfde periode, niet dag op dag, maar toch...  De ramadan toont ons ieder jaar weer dat hun kalender ook anders is, en daardoor in onze ogen geen vastheid biedt.
Maar over kalendersystemen heb ik het al meer dan eens gehad hier in deze blog...

Ik wil het hebben over vasten...
Nu kijken we een beetje raar naar de moslims, want vasten lijkt iets uit een voorbije wereld, maar zo gek lang is het nog niet geleden, dat ook de Christenen daadwerkelijk hun vasten hielden.
De meesten deden het niet op de extreme wijze die we zien van de moslims, maar wellicht speelt daarbij de sociale controle een rol.
In de wereld van mijn jeugd was er bijvoorbeeld nog sprake van een soort sociale controle over het naar de mis gaan. In de steden was dit minder, maar op de boerenbuiten was er wel degelijk een soort sociale controle op het naar de mis gaan. Dit was een uiterlijk zichtbaar iets. De vasten van de moslims heeft ook een beetje dat aspect, er is ongetwijfeld ook sprake van een vorm van sociale controle mee gemoeid.

Maar afgezien daarvan, ik vond dat de Christelijke vasten wel iets had... Iets wat een echte en hechte band had met het dagelijkse leven.
Indertijd was het zo, dat het winterse eten heel anders was dan de voeding in de rest van het jaar. In de winter waren een heleboel dingen of niet verkrijgbaar, of niet te betalen. Het gevolg was dat de winterkost eigenlijk een soort bewaar-kost was. Quasi alles wat je at in die periode was op allerlei manieren bewaard voor de winter, en dat bewaren was dan nog niet zozeer een industrieel gegeven dan wel een huiselijke bezigheid.

Voor de winter kocht ons moeder eieren (want kippen legden haast niet in de donkere winterperiode) en legde de eieren op, bonen werden opgelegd, appelen werden op oude kranten bewaard op zolder, en ondergingen een proces van uitdrogen, waardoor je van die gerimpelde appeltjes kreeg. Ook aardappelen vertoonden op het eind van de winter tekenen van uitdroging, en nu en dan moest je ze "verlezen", waarbij je de blauwige scheuten aftrok, om de "kracht" in de aardappel te houden en niet te laten wegvloeien in de kiemkracht...

Kortom, ons voedsel was een overleven...
Het was armer aan vitaminen, het was bewaard...
Na de winter was het ook de tijd waarin de mens het nuttig vond om het lichaam eens goed te reinigen ! Dus kregen we een purge (van purgeren, zuiveren), in ons geval ging moeder naar de apotheek, en kocht er van die zilverkleurige pillen, die we moesten slikken en waarvan we dan een korte hevige diarree kregen. Dat was het middel om al die "vuile" stoffen van het wintereten uit het lijf te krijgen... en daar boven op kwam dan... de vasten...
Een hongerkuur, waarbij de hoofdmaaltijd (middageten) beperkt was en waarin we merkelijk minder vlees aten. Uiteraard was er in die veertig dagen geen sprake van snoep en dergelijke. Bij de volwassenen zagen we dat sommigen het roken lieten, geen pintje dronken en dergelijke zaken meer. Want er was sprake van twee soorten vasten: het minder eten, maar ook het zich beperkingen opleggen van genot...
Maar eigenlijk was het gewoon lichamelijk een tweede purge, een tweede zilveren pil...
Het lichaam had deugd van die zuivering van de stoffen die we in de winter gegeten hadden.

We eten nu niet meer op die manier, en wat er nu bewaard wordt, wordt veel beter bewaard en bevat nog steeds de nodige vitamines en mineralen... Vasten en purges zijn niet meer vandoen...

We eten ook in de winter heel wat verse dingen, die met vliegtuigen tot hier gebracht worden, zodat we op geen enkel moment nog echte winterkost, in de oude betekenis van het woord, te ten krijgen... Dus is de vasten stilletjes verdwenen... Ook al praat men er nog wel van, ook al prijst men hemelhoog het zich ontzeggen van genot, in de praktijk zie je niets meer, hoor je niets meer van die acties... Want er is geen sociale controle meer...

Alleen...
Wat vreten we nu allemaal ?
Wat zijn de gevolgen van bewaarmiddelen allerhande?
Ik las onlangs een studie over de invloed van de plasticverpakking rond het voedsel op het menselijk lichaam... Blijkbaar is er een link met kanker, maar ook met obesitas ofte zwaarlijvigheid...

Misschien moeten we nu gaan opteren voor een vastenperiode als een periode zonder plastic, zonder bewaarmiddelen...
En dan heb ik het nog niet over GMO... (Genetisch gemanipuleerde dieren en of planten)...

Misschien is een vastenperiode dan wel meer dan ooit gezond ?

tot de volgende ?

ontvrienden

Facebook logo Español: Logotipo de Facebook Français : Logo de Facebook Tiếng Việt: Logo Facebook (Photo credit: Wikipedia)

Ben je ook Facebook-gebruiker ?
Dan ken je zeker deze term...
Wat is een vriend ? Vroeger was het woord vriend een heel speciaal woord, die je alleen gaf aan een echte vriend, iemand waarvoor je door het vuur zoudt lopen, en waarvan je wist dat hij het ook voor u zou doen...
Een mens moest al geluk hebben om één zo'n echte, echte vriend te hebben, en je moest zelf al heel wat inzet vertonen om zelf zo'n vriend te zijn. Want eigenlijk begint echte vriendschap met het zelf vriend zijn...
Net zoals veel van onze "edele" begrippen, vragen we het van een ander, en beseffen niet steeds dat het alleen te verkrijgen is door het zelf te zijn...

Maar net zoals geluk en liefde is ook het begrip "vriend" gedevalueerd...
En Facebook is daar niet de minste schuldige aan.
Mensen waarmee je in contact staat via Facebook worden immers steevast vriend genoemd, en het is heel simpel om iemand in die kring van vrienden er bij te slepen... Ik zag er al met meer dan 1.000 vrienden...

Stel je na een tijdje vast dat die "vriend" eigenlijk een vervelende klier is, of iemand die wel een héél andere kijk op het leven en de waarden heeft, of je vind bij nader inzien helemaal niets leuk aan hem of haar, dan kun je die vrienden verwijderen uit je lijst, dat heet dan ontvrienden...

Ik kan het niet helpen, maar ik vind het een beestig woord, en net zoals de devaluatie van het begrip vriend me ergens raakt in het diepste van mijn zijn, zo raakt dit woord me eigenlijk nog een stuk dieper !

Het idee dat je een vriend (en vergeef me, ik denk nog steeds ergens aan echte vrienden, echte vriendschap,) het idee dat je zo iemand, zelfs zonder dat hij het weet of beseft kunt ontvrienden, dat vind ik erg, pijnlijk, onterend...

Ja ik weet het al, ik ben ouderwets, ik ben ergens blijven hangen aan de dingen uit het verleden, mijn verleden... en vergis je niet, ook jij zult ooit vaststellen dat ook jij blijft hangen aan dingen uit den tijd...Jouw tijd, de tijd waarin de basis van jouw leven werd gelegd !
Misschien zit je nu in de fase dat je thuis met tieners zit, en dan weet ik bijna zeker dat die tieners je dat hebben verweten... Er is niets nieuws onder de zon !
Maar maak je niet ongerust, het is goed dat het zo is, dat maakt net dat het leven niet in schokjes verloopt, maar zachtjes glijdt in een bepaalde richting. Dit heeft het voordeel dat je het iets makkelijker kunt bijsturen... Mocht het in schokjes of in sprongen gaan, dan ware dit veel moeilijker !

Maar eigenlijk zou ik aan de mensen op mijn facebook willen zeggen: "Bij mij sta je niet zomaar op die lijst met vrienden, als je er opstaat, dan is het omdat ik in u nog ergens iest van dat oude begrip van echte vriendschap zie, dat ik voor u een plaatsje heb in mijn hart. (Er is daar verrassend veel plaats ! Kijk maar eens in je eigen hart)...

En ik wens jullie allemaal nog één of een paar ECHTE vrienden toe... En als je veel geluk hebt, dan vind je die echte vriend héél dichtbij, in je eigen huwelijk !

tot de volgende ?

De nachtvlinders

Spilosoma lubricipeda coll. Mus. Zool. Oulu (Photo credit: Wikipedia)

a male (Spilosoma lubricipeda) The White Ermine (Spilosoma lubricipeda) is a moth of the family Arctiidae. It is found in Europe. (Photo credit: Wikipedia)

Ourapteryx sambucaria (Swallow-tailed Moth) (Photo credit: Sandy__R)

Brown-tail .Euproctis chrysorrhoea . (top). & Trisateles emortualis (bottom)? (Photo credit: gailhampshire)

Gisteren riep Anny me om te komen kijken naar de prachtige nachtvlinders die er aan de achterdeur zaten...
Ik heb er een naslagwerk bij gehaald, en het bleek een Bastaardsatijnvlinder te zijn (Euproctis chrysorrhoea), een mooie sneeuwwitte vlinder. Daarnaast zat er ook nog een prachtige tienuursvlinder te zitten (Spilosoma lubricipeda)...
Vanmorgen zaten er weer mooie nachtvlinders, waaronder een mooie grote groene, die ik echter niet met zekerheid weet te determineren. Ik vond een zeer gelijkend exemplaar, maar op de afbeelding is die minder groen dan in realiteit. Als ik toch juist ben (ben ik bijna zeker) dan is het de Vlierspanner, een vlinder met zo'n grote vleugels dat het wel een dagvlinder lijkt (Ourapteryx sambucaria)

Toen ik deze morgen, met het boek in de hand nog eens naar de vlinders ging kijken, was het raadsel opgelost.... Het bleek dat het licht heel de nacht bleef branden... En daar komen al die beestjes dan op af. Nu ja, zo zien we ook nog eens iets bijzonders.

Dus, wil je ook eens nachtvlinders op bezoek hebben, laat dan eens het licht buiten branden... Succes gegarandeerd !

Of we hier nu zeldzame beestjes zagen of niet, weet ik niet, maar het is jammer genoeg zo dat vlinders in het algemeen zeldzamer lijken te worden...

Hoe meer ik rond me kijk, hoe meer ik lees, hoe meer ik informatie in win, hoe groener ik word ! Ik kan niet anders, want als ze voortdoen zoals ze bezig zijn, dan is er voor mijn achterkleinkinderen geen wereld meer over. We hebben nog nooit zo vlug de aardse bronnen uitgeput, en dan heb ik het niet alleen over brandstoffen, maar ook over ertsen en andere bruikbare stoffen.

We zien steeds meer, steeds handigere uitvindingen op ons afkomen die ons het leven moet vergemakkelijken (alhoewel ik daar soms heel hard aan twijfel), maar die vol zitten met zeer zeldzame ertsen of met ertsen waar men verschrikkelijk veel aarde moet verzetten en verwerken om er een kleien hoeveelheid uit te puren... De winsten zijn zo verschrikkelijk hoog, dat alle argumenten om de aarde te sparen van tafel worden geveegd, en men steeds meer, steeds sneller heel de aarde naar de filistijnen helpt.

Ik ben echt ongerust. Ik leef hier nog op een stukje waar nog natuur zichtbaar is, maar hier vlakbij gaan ze straks ook aan kleiwinning gaan doen, en heel het landschap "verdiemeleren" naar de knoppen helpen.

Ik heb een verschrikkelijke tuin, waar alles door elkaar heen woekert, ook heel wat onkruid, waar we hoogstens nu en dan eens doorheen gaan om het meeste wat op te ruimen en andere planten de kans te bieden ook eens aan licht te laten geraken... Maar het is een tuin vol leven. In mijn vijver komen de kikkers hun eitjes leggen, zitten padden, zitten muisjes (soms zie je ze lopen), rupsen, slakken, en vogels die ze komen pikken, bladluizen (maar nooit zo erg dat een plant er stuk van gaat)... Kortom een tuin die zichzelf in stand houdt, mits alleen wat aftrekken van soms te weelderige bladermassa's van een of ander onkruid of bloem... Sommigen vinden het mooi, anderen vinden het ronduit lelijk. Het is in ieder geval behoorlijk wild, en soms moeten we toch drastisch ingrijpen, omdat bepaalde planten dreigen te gaan woekeren, maar voor de rest laten we groeien wat groeit, en voegen we er alleen wat exotische accenten aan toe, om er toch nog een beetje een beeld van "tuin" aan te geven.

Maar hier zitten rupsen en dus ook vlinders, hier zitten nog huismussen, wonen er winterkoninkjes, pimpelmezen, koolmezen, heggenmussen, vinken, merels, tuinfluiters, houtduiven, tortels en wellicht nog wel een en ander die wat schuwer is en wat meer in het verborgene woont...

's Morgens, nu het raam openstaat, word ik gewekt van het vogelkoor. Pas een uur na de vogelcantate komt ook mijn haan buiten en doet de wereld - een beetje laattijdig - kond dat er weer een dag is... Heerlijk is dat...

En zeggen dat ze CD's verkopen met vogelgeluiden op... Moeten ze hier maar eens komen...

tot de volgende ?

Egyptische herfst ?

Wie een regelmatig lezer is van deze blog, zal zich herinneren dat ik niet veel heil zie in de revolutie... Uit geweld wordt slechts héél zelden of nooit de democratie geboren...
Het is heel moeilijk om uit revolutionaire begrippen een democratie op te bouwen.
Je komt uit een gevechtshouding en moet plots handjes gaan schudden.
Je hebt tegen een deel van de bevolking gevochten en moet hen nu op roepen om samen te werken.
De kans dat iedereen de wapens werkelijk neer legt is heel klein. Wie de gestichte "democratie" niet betrouwt, houdt het wapen binnen handbereik, want zijn beeld van vrijheid is nog niet bereikt...

Ook wat nu gebeurt kan ik niet toejuichen, een militaire coup, hoe goed bedoeld ook, blijft een aanslag op het begrip democratie. En kijk, men wil - onder hoede van de militairen?- een nieuwe regering opbouwen, en het ziet er naar uit dat de "democratisch verkozen sterkste partij" nu geweerd wordt, omdat net daar tegen betoogd werd...

Ik weet wel, het is een voorlopige regering, om de noodsituatie op te vangen, maar toch ! Naar mijn gevoel maak je al een slechte start als je een groot gedeelte van de bevolking buiten spel zet.
Maar het is dan ook een coup !

Men zal er wel komen, aan een democratie bedoel ik, maar het zal wellicht nog een hele tijd duren vooraleer het gesmeerd zal lopen.

Een revolutie is immers een verscheurend iets. Broer tegen broer, vader tegen zoon, moeder tegen dochter, sjiieten tegen soennieten, christen tegen islam... rijken tegen armen, macht tegen onmacht, stam tegen stam (of volk tegen volk als je dat prefereert)...

Wellicht heb jij, net als ik, als kind nog wel eens gevochten... En wellicht was er dan een wijze volwassene die je dwong vrede te sluiten, elkaar een hand te geven... Was het daarmee echt opgelost ? Nee, het was hoogstens een begin. Het duurde nog wel een tijdje voor je echt weer vrienden waart. En dat gaat hem over kinderspel.
Volwassenen die vechten elkaar handjes doen schudden, dat is nog veel minder effectief, en daar is geen volwassene die de boel de eerste tijd wat in de gaten houdt. Hoogstens is er het leger... Maar dat is geen meerdere, dat is een derde partij ! De kans zit er in dat je eindigt niet met twee vijanden, maar met drie vijandige partijen.

Kortom, er moet tijd over gaan. De democratie is niet iets wat je zo maar ergens kunt poneren... Democratie is een heel teer plantje dat je met heel veel zorg moet omringen.
En zeker in het begin moet je er voor zorgen dat geen één partij de bovenhand heeft binnen de nieuwe democratie, maar dat je een moeizaam evenwicht houdt. Prille democratie, geboren uit revolutie is dansen op de slappe koord.

BEDIENDEN - ARBEIDERS

Er is eindelijk een -opgedrongen- compromis om een gelijk statuut te bereiken tussen arbeiders en bedienden...
Misschien is dat nu wel de wens van de meerderheid van de werknemers, maar toch heb ik een beetje een wrang gevoel.
Ik heb zowat heel mijn tijd als werknemer gewerkt in de vakbeweging... Ik was vooral betrokken bij de arbeiders uit de bouwnijverheid, en ik herinner mij dat de bouwvakarbeider heel sterk voorstander was van korte opzegtermijnen. De reden was dat de bouwvakarbeider hechtte aan zijn vrijheid, en steeds de mogelijkheid wilde hebben  om met een zo kort mogelijke pijnlijke opzeg van patroon te kunnen veranderen.  Als dit nu veranderd is, dan vraag ik mij af: hoe ?
Laat mij een voorbeeld geven uit de praktijk: Toen het brugpensioen werd uitgevonden als middel om werklozen op een nieuwe manier aan een behoorlijk inkomen te helpen, was dit door de arbeiders niet meteen aanvaard. Ik herinner mij dat we in een bedrijf collectieve afdankingen kregen, en een akkoord afdwongen dat men de oudere werknemers zou afdanken met een statuut van brugpensioen. Dit leek ons de beste oplossing om iedereen een behoorlijk inkomen te laten behouden.  Wij waren verbaasd dat heel wat van die ouderen protesteerden tegen deze afschrijving, tegen het feit dat zij afgedankt werden, brugpensioen was hun vraag niet... Ondertussen lijkt het of brugpensioen een recht is, geen oplossing voor langdurig werklozen...

Ik vermoed dus dat, zeker bij de bouwvakarbeiders, dat eenheidsstatuut oorspronkelijk geen vraag was, en als het nu wel een verlangen is, dat dit er alleen is gekomen door een proces van indoctrinatie. Indoctrinatie hoeft geen dwang te zijn, het kan net zo goed een soort infiltratie zijn van nieuwe ideeën, een vormen van een nieuw begrip, een nieuw, een anders bekijken... Na een tijdje was het opgedrongen brugpensioen een recht... en nu is men druk bezig dat begrip brugpensioen weer om te vormen, onder druk van een pensioenstelsel in moeilijkheden en van een stijgende levensduur...

Ik oordeel niet...
Ik stel alleen vast....

En laat mij gewoon eens de vraag stellen: is er echt geen verband tussen die vorm van geleid doen denken, het infiltreren van een nieuw gedachtegoed en "democratie" ????

En hoe democratisch is democratie dan eigenlijk ?

tot de volgende ?

Magie

The village church of Leupegem, a submunicipality of Oudenaarde, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Het klinkt gek, maar we hebben magie gezien op de rommelmarkt te Leupegem...
Ere staat een goochelaar, die zo druk bezig is met goochelen, dat hij vergeet zijn truken te verkopen...

Ik was een paar keer zijn slachtoffer, en hoewel je er dan letterlijk met je neus bovenop staat, ik heb voor geen een van die truukjes een oplossing gevonden... Nu ja, dat is net het leuke van goochelen...

Ik vraag me wel af, of die man dan ook van die truukjes verkoopt ?

Voor de rest was het leuk, het was mooi zonnig weer, en dan zijn de mensen veel vrolijker, dus dat alleen al maakt het leuk. Er stond een man die onder meer op zijn kraam een klein biljartspel verkocht... " Te warm gewassen !" zei ik tegen Anny, "Nee zei de man, ik heb een grote in stukken gesneden zo kan ik er meer verkopen..." We lachten allemaal...

Kijk, dat is pas magie... Gewoon een onnozel mopje, en een leuke reactie. Wat moet je meer om een lach op het gezicht te toveren.  Ik noem dat op zich een levensles! Laat de mens eens lachen, en je ziet zo dat men gelukkiger is.

Het zou een spreuk kunnen zijn van de bond zonder naam: Schenk een glimlach !

Er is wellicht niets waar de mensen zo naar trachten als naar het geluk, en kijk, het ligt voor je voeten ! Geluk moet je niet zoeken, want dan vind je het zeker niet ! Geluk vind je in je zelf, zo maar, zonder dat je er iets voor moet doen, je moet gewoon het leven leren aanvaarden zoals het is. Maar dat lijkt in onze wereld zo heel moeilijk te zijn !
De mens wordt voortdurend op gejut om meer te kopen, meer te hebben, meer te genieten, en steeds meer krijgen ze daardoor een gevoel van onvoldaanheid, jaloersheid op anderen, en lijkt het simpele geluk plots mijlen ver en onbereikbaar...
Laat je niet verzoeken door het bezit van een ander, door de reclame... Wees tevreden met wat je hebt, wat je kunt en wat je doet.

Ik weet wel, er zijn mensen die arm zijn, en die echt wel wat meer zouden moeten hebben, maar wonderlijk genoeg lijken die veelal gelukkiger dan zij die veel hebben.

Ik wens iedereen dan ook vooral tevredenheid, dat is in de praktijk een echt gevoel van wel-zijn... en welzijn, dat is Het Kapitaal om te leven !

tot de volgende ?

Geen getrommel, geen gefluit...

Nederlands: Sint-Kornelis-Horebeke - Horebeke - Oost-Vlaanderen - Vlaanderen - België. De Ketse, het wandelpad dat de beide deelgemeenten van Horebeke met elkaar verbindt. (Photo credit: Wikipedia)

Ik schreef u reeds eerder dat de fluitspeler, van "trommel en fluitje", plots overleden was, heel kort voor het feest van Sint Amelberga... Heel de parochie kreeg nu een briefje dat Trommel, fluitje en Nar niet zouden rondgaan om het volk uit te nodigen tot het feest, maar dat het de bedoeling is dat ze volgend jaar wel weer present zijn...

Tja, jammer, maar begrijpelijk, de nar is de zus van de overleden Johan... en het zou me niet verwonderen dat er ook familiebanden zijn met de anderen, want in Mater zijn de familiebanden soms heel dicht geweven...

Mijn vrees is dat er nu kans is dat ook dit eeuwenoude fenomeen (het zou meer dan 700 jaar bestaan !!!) zou verdwijnen. Ik hoop, met heel Mater en met iedereen die bekommerd is met het erfgoed in het algemeen dat ze volgend jaar weer aan de bel hangen om ons uit te nodigen tot het feest van Sinte Amelberga... Ik mis ze !

Straks ga ik eens kijken waar onze vlag ligt, want op het feest hangen we die telkens uit.
En kort nadien op 21 juli vlaggen we nog eens. Met een grote tricolor, zwart, geel en rood. De kleuren van de Brabantse omwenteling die later de Belgische vlag werden.

Wist je dat we hier vlakbij (In Horebeke) ook een Koning Willemstraat hebben ? Ik denk dat dit uniek is ! Bij de revolutie en de daarop volgende onafhankelijkheid van België, zullen al de naambordjes die verwezen naar den Hollander wel meteen in de vuilnisemmer gekieperd zijn, maar niet in dat ene hoekje van Horebeke !
In Horebeke is er immers een wijk die steeds protestants is gebleven, eerst verscholen in de bossen, later min of meer getolereerd... Maar de Nederlandse regering was protestants, en dus kende dat hoekje van Horebeke wellicht gedurende die tijd hoogdagen. Ik denk dat je daar met een volksraadpleging wellicht een Nederlandse enclave zou hebben gehad...
Maar in ieder geval, daar bleef dus en is nog steeds een Koning Willemstraat...
Maar ook met het protestantisme gaat het niet zo goed meer... Sinds kort heeft het stukje Horebeke geen eigen dominee meer... Net zoals wij hier in Mater onze pastoor moeten delen met 4 andere parochies.

Als je ooit een bezoek brengt aan deze streek, moet je de Geuzenhoek van Horebeke eens bezoeken... De tempel (een van uitzicht gewone kerk) heeft toch wel een bijzonderheid, je treft er in de brandglazen van de ramen afbeeldingen aan... Wat niet echt normaal is voor een protestants kerkgebouw. Maar het meest speciale is het kerkhof, waar een eeuwenoude beuk een graf helemaal omarmt en scheefgetrokken heeft. De beuk domineert het hele kerkhof. Mooi !

Wat er ook opvalt is de rust... Het was een kleien enclave, met weinig bewoners, en dat kun je nog zien. Je kunt er dan eveneens een bezoekje brengen aan het Abraham Hans Museum... Die ooit in Horebeke woonde. De katholieke jeugd las indertijd de "Vlaamse filmkes", en de anderen lazen de "Hanskes", verwijzend naar de vele kortverhalen van Abraham Hans. Hoewel dat voor ons min of meer hoorde tot de verboden literatuur, heb ik er heel veel verslonden, ik las als kind al alles wat ik kon vinden...

In dat museum ligt ook iets van mij... Indertijd waren boeken voor de gewone mens onbetaalbaar. Daar kwam een antwoord op, in de vorm van wekelijkse afleveringen. De mensen kochten dan wekelijks een "hoofdstuk" van het boek. Je vind nog heel wat van die dingen op de rommelmarkt, maar meestal zijn deze dan beschadigd, onvolledig, maar ik had zo een pak van die afleveringen die nog in een heel goede staat was, een volledig boek van Abraham Hans... Ik heb dat aan het museum geschonken. Niet alleen als boek, maar vooral als een beeld uit een arm verleden...

Als ik nog eens kijk naar wat ik schreef, valt mij op, dat ik weer eens over oude dingen schreef...
Maar ik hou daar dan ook echt van !
Voor mij is het verleden een schatkamer. Weet je wat je eens moet bezoeken? Het Huis van Alijn te Gent, in de Kraanlei... Dat is een prachtig en groot museum waar je het alledaagse leven van de mens in de twintigste eeuw kunt bewonderen. Heerlijk om in rond te dwalen. Ik ben er ooit met ons moeder naar toe geweest, en we dwaalden er uren in rond, terwijl ze honderduit vertelde over al de dingen die ze daar zag, en die voor haar gewoon de dingen uit haar jeugd waren...
Eigenlijk hadden we toen dat alles moeten kunnen opnemen, en het verwerken in een gids voor het museum... Maar ja, de Gentenaars zouden wellicht wat moeite hebben gehad met dat West Vlaams...

Maar echt, je hoeft heus niet zo ver weg te gaan om mooie en interessante dingen te zien, we hebben hier pareltjes !

tot de volgende ?