Boeken

Ik ben al een tijdje bezig met het herlezen van heel mijn bibliotheek... Ik heb zoveel boeken, dat het nog bijkopen van boeken echt niet meer kan. Ik koop dan ook nog maar zelden een boek bij, en dan nog beperkt tot "nuttige" boeken, naslagwerken, technische werken over mijn hobby's (maar dat zijn er ook al zoveel)...
Ik behoor tot de gelukkige mensen die een boek meer dan eens kunnen lezen. Ik kan ook meer dan een keer genieten van een mooie film, dus waarom niet van een boek.
Maar nu doet zich iets vreemd voor...
In mijn massa boeken zitten er toch wel enkele die ik eertijds na even proberen, weer in de kast stak, niet mijn smaak... Ik stel vast dat ik deze boeken nu wel smaak, of toch bijna allemaal.
Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar ik denk dat het gedeeltelijk ligt aan mijn leeftijd en aan mijn ziekte... Vroeger hield ik meest van actie-films en actie-boeken... Dingen waar een vaart in zitten, die vooruitgaan en die spannend zijn van begin tot eind. Of boeken vol milde humor, waarvan ik heerlijk kon ontspannen. Oorlogsboeken waren niet zozeer mijn ding, maar sommige vond ik wel goed en ik las ze onder meer om ergens wat bekendheid te hebben met die levenssituatie...

Maar ziekte doen iets geks met de mens... Ik ben veel verdraagzamer, veel nederiger geworden, en ook al ben ik niet akkoord, ik laat de ander maar doordrammen... Ik denk er het mijne van, maar dat mijne is veel egaler geworden dan vroeger, veel minder toppen van woede, veel minder dalen van desillusies... De leeftijd doet eigenlijk veelal een beetje hetzelfde, en dus heeft het ene het andere versterkt. Als er iemand reageert op een gezegde van mij, dan vind ik het veelal niet nodig te repliceren... Hij zijn gedacht... Soms krijg ik reactie op een of andere blog, en als het een scherpe is, dan stuurt men dit meestal per gewone mail. Ook daar antwoord ik dan meestal niet op, of eerder verzoenend...

Ik vind het eigenlijk allemaal niet de moeite om me druk te maken. Of ze zijn akkoord, of ze zijn het niet, en in beide gevallen heb ik bereikt wat mijn eerste doel was: hen doen nadenken.

Dit zal dan ook nooit een blog worden met honderden lezers... Ik loop immers niet mee in het platgesleten weggetje van de meesten... Ik oreer mijn mening, zoals die nu is... Soms heel verschillend van de mening van een jaar terug. Maar zo ben ik nu eenmaal. Ik volg niet, ik wandel het pad dat ik zelf maak, en nu ga ik eens rechts, dan weer links, dan weer dwars door een muur... Dat is mijn logica. Vroeger was ik niet zo... Vroeger was ik veel meer het kind van mijn opvoeding, en liep ik veel meer in de weg die voor mij was aangelegd.

Nu is mijn weg een geestelijke zoektocht geworden. Veel moeilijker te begaan, maar ook veel avontuurlijker. Als ik immers avonturen wil beleven, dan moet het wel in gedachten zijn, want lichamelijk kan ik het niet meer...

Wellicht is dat ook de reden waarom ik nu boeken die ik vroeger niet op prijs kon stellen, plots wel goed en mooi vind...
Ik las deze week onder "Open Stad"... een verhaal over een man van negentig die terugdenkt.
U ziet het al, dat hoort bij het ouder worden...
dus bij mij

djudedju

Ik heb nog steeds hoofdpijn van mijn sinussen, maar mijn knie lijkt veel beter... Er is nog hoop, want : "Krakende wagens lopen het langst "

tot de volgende ?

snelkookpanbommen

English: Flag of Boston Latina: Vexillium Bostoniae (Photo credit: Wikipedia)

Het blijkt dat de spijkerbommen in Boston gemaakt werden met snelkookpannen...
Kijk, hieruit blijkt weer de onovertroffen wijsheid van ons vader zaliger: Bij hem mochten er geen snelkookpannen in huis komen, want: "die dingen kunnen ontploffen"....
Ons moeder mocht wijzen op de veiligheid die er op die dingen zat, het mocht allemaal niet baten, die dingen kwamen niet in huis...
Geïndoctrineerd door ons vader heb ik ook steeds Anny bezworen geen snelkookpan te kopen, laat staan te gebruiken...

Al die jaren heb ik nooit gehoord dat er een van die kleredingen is ontploft, maar nu twee voor de prijs van één...

djudedju

Het erge is niet dat men snelkookpannen heeft gebruikt om spijkerbommen te maken, het erge is dat men er bij vertelt dat dit gemakkelijk is, en dat men alle benodigde informatie daarvoor kan vinden op het internet...

Ik ben een fan van het internet, het is een bron van kennis, maar helaas niet van wijsheid. Je kunt wel meer van die zaken vinden op Internet... Dingen die eigenlijk niet horen gekend te zijn door Jan en alleman.... (Ik zou zelfs verder gaan, het zou wellicht veel beter zijn als die kennis helemaal niet bestond...). Maar helaas is de oorlog, het doden, het vermoorden, het martelen, het uithongeren, het bestelen, het misbruiken en... je kunt nog een hele waslijst kwalijke dingen opsommen, helaas zijn al die dingen des mensen...

Je kunt wellicht geen enkel goed ding opnoemen, waar er niet op een of andere manier misbruik is van gemaakt met het doel zichzelf te verrijken of anderen kwaad mee te berokkenen... Zelfs medicatie, neem nu antibiotica, heeft men misbruikt om dieren sneller en veiliger mee vet te mesten, met het gevolg dat er nu resistente bacteriën bestaan, die dodelijk zijn voor de medemens.

Als ik de vooruitgang in wetenschap bekijk, dan begin ik me meteen af te vragen: "Hoe kunnen ze dat gebruiken ten kwade?"... En dan denk ik aan ons moeder die ons telkens en telkens weer vertelde dat er geen momenten waren waarin meer vooruitgang werd geboekt in uitvindingen en menselijk denken dan tijdens een periode van oorlog. En dan begon ze op te sommen wat er volgens haar allemaal in ijltempo was ontstaan gedurende de oorlog...
Natuurlijk was ze, als mens die de oorlog heeft beleefd, wellicht gedeeltelijk mis-geïnformeerd door de pers en de propaganda van toen, maar ergens had ze gelijk, waren het niet allemaal echt nieuwe uitvindingen, de verbeteringen gingen onder druk van de oorlog pijlsnel...

Er is geen twijfel dat de snelkookpan een totaal onschuldig keukengerei is, maar je ziet dat zelfs dat tot een bom kan omgevormd worden.

Soms denk ik dan: we weten te veel...
Waarom moeten wij weten hoe we van kunstmest een bom kunnen maken, waarom moeten wij weten hoe een kogel dubbel dodelijk kunnen maken door een kleine ingreep, waarom... waarom...
Maar dat is eigenlijk de verkeerde vraag. Dat ik dat weet, doet geen mens kwaad, dat X uit Boston dat weet blijkt dodelijk...
En er is geen middel om te voorkomen dat mogelijke misdadigers aan die kennis komen.
Want wij kennen de kwade niet uit de goeden...
Het kan best iemand zijn die in zijn gezin en zijn omgeving gekend is als een voorbeeldig huisvader, een gedegen lid van de gemeenschap, een man die zich inzet voor zijn medemensen... maar die binnen die camouflage eigenlijk een doder is...

Het gaat verder... Voor hetzelfde geld had die man helemaal niets gedaan, en was er geen bom geweest. We weten het niet, we kunnen het niet weten.
Dat betekent dat je ook niet iemand kunt interneren omdat hij mogelijkerwijs ooit een misdaad zou kunnen begaan... Want je weet het nooit zeker.
Bij velen zou je er zelfs niet eens aan denken hen te laten onderzoeken, omdat ze zo lief zijn...
... en misschien is de liefste man die je kent wel net de dader...

In Amerika is het wapenbezit een recht...
Je moet je immers kunnen verdedigen...
Maar als niemand, echt niemand een wapen bezat, dan was de kans dat we ons moeten verdedigen veel kleiner... Of niet?
Of moeten we echt voortdurend rekening houden met het mogelijk slechte in de mens ?

Arme wereld...
Als men alle wapens omsmelt tot ploegscharen, dan kan men de ploeg gebruiken als dodelijk wapen.

Arme mens
arme wereld

povere toekomst

tot de volgende

meniscus

Axial CT image of a patient with Kartagener syndrome showing chronic sinus disease. (Photo credit: Wikipedia)

Meniscus ? Ikke ? Ik heb nooit gevoetbald !
Nu ja...
Gisteren heb ik, wreed ziekjes, de dokter opgebeld... Ik had overal pijn, zat duidelijk met een aanval van sinusitis, en ik kon bijna niet gaan van de pijn in mijn knie...

Bloeddruk, polsslag, koorts gemeten (37.1 het spreken niet waard) en de dokter was het met mij eens dat het sinusitis was, de pijnplaats was duidelijk.
Dan broek omlaag om die knie te bekijken.
Beetje draaien en wringen aan mijn voet, beetje voelen aan mijn knie, nog eens maar nu tijdens het bewegen van die knie... Verdict: ik denk dat ge een meniscus hebt !
Dat kan niet, ik heb niets tegengekomen, mijn knie niet verzwikt, zelfs nooit gevoetbald...  Blijkt dat je ook meniscus kunt krijgen zo maar, sleet als het ware...

djudedju

Ik moet antibiotica slikken voor die sinussen, en als mijn knie blijft pijn doen, moet ik eens foto's laten nemen en onder de scanner... "Beetje kalm aan doen" Precies of je zou gaan wippen en springen met een knie die pijn doet ! Ik ga de trap treedje per treedje omhoog en omlaag... En van dat sparen van dat been, doet mijn rug ook weer meer pijn. Toch heb ik gisteren en vannacht geen bijkomende pijnstiller moeten slikken, het lijkt dus de goede kant op te gaan...

Sinds enkele weken drink ik niets meer van alcohol, blijkt gevaarlijk te zijn met bepaalde pillen die ik moet slikken... Ik dacht dus: "Nu ga ik eindelijk weer een beetje vermageren !"
Vergeet dat dus maar... Geen gram gaat er af !

En nu krijg ik ook nog sinusitis en meniscus... Een mens zou beginnen denken...
Gisterennacht heb ik geen oog dicht gedaan, pijn, loopneus, kniepijn... Maar vannacht heb ik geslapen, ik werd wel nu en dan wakker omdat mijn neus weer verstopt zat, en was dan vijf minuten aan de gang met snotteren en snuiten... Maar nadien viel ik (Oh wonder) iedere keer weer netjes in slaap...
Vanmorgen loopt mijn neus nog steeds, maar mijn sinussen doen merkbaar minder pijn, en zelf loop ik niet (knie)...

Weet je wat ik het vervelendste vind aan heel dat ziek-zijn-gedoe ?
Alles smaakt naar snot.
En blijkbaar loopt snot niet alleen weg langs de neus, maar is er ook een afvoerkanaal rechtstreeks de keel in. Je voelt dan als het ware hangen wat je ook proeft.  Sorry, ik weet dat het niet smakelijk klinkt, maar het is de waarheid.
Gisteren ben ik nog voor het beginnen van "Familie" naar mijn bed gegaan.
Ik heb maar een halve bladzijde gelezen in mijn boek, en dan licht uit en snaveltjes toe...

Vanmorgen hoor je dan op het nieuws over de bomaanslag te Boston, hoor je dat er in ons eigen landje een verhoogde terreurwaakzaamheid is, en de politici zijn bezig om het pensioen te "onderzoeken"... Niemand verwacht dat dit een verbetering zal mee brengen...
Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wijlen Achilles Vanacker (Assiel sarbon) zijn kiezers lokte met een hoger pensioen... Waar is de tijd ...
Waar zijn die gouden jaren zestig plots op stuk gelopen?

En nog iets... Soms is het verrassend eens in oude wetenschappelijke boeken te duiken... Lees ik dat men in deze interglaciale tijd (de tijd tussen twee ijstijden), mag verwachten dat er ook nog een periode komt waarbij de wereld zal opwarmen, waarbij alle ijs aan de Polen, alle gletsjers zullen smelten en het waterniveau tot wel 80 meter zal stijgen...
Tiens, waar heb ik dat scenario nog gehoord ?

djudedju...

tot de volgende ?

Peta

PeTA (Photo credit: OscarAvila)

Ik heb nooit veel sympathie gehad voor Gaia, en nog veel minder voor Peta, die zich zeer aggressief opstelt in de verdediging van de rechten van het dier...
Gisteren lees ik dan een bericht waarin gedetailleerd vermeld staat dat Peta omzeggens geen enkel dier dat hen wordt toevertrouwd in leven houdt. Schrijnend zijn de verhalen over hele nestjes puppies die ze mee nemen, met de stellige belofte dat ze de puppies zullen plaatsen... Ze geraken niet eens levend tot in het "opvangcentrum", reeds in de auto worden ze gedood.

Als ik iets heb tegen een Gaia en een Peta, dan is dat wel de agressie... Ik kan het niet begrijpen dat je met geweld tegen mensen wil pleiten voor een betere behandeling van het dier.

Toch hebben ze met hun acties iets wakker geschud, en er zijn een deel werkelijk goede gevolgen voor de dieren bekomen, door het voortdurend aandacht trekken door die organisaties. Maar desondanks hou ik er niet van dat ze dit onder meer doen door mensen lichamelijk aan te vallen of door hen zo erg
te belasteren, dat ze hun werk verliezen, en een gans gezin het slachtoffer wordt.

Het kan best zijn dat sommige beelden authentiek zijn, maar blijkbaar geldt daar de wetgeving op de privacy niet, en worden de "daders" goed herkenbaar aan de wereld getoond. Een moordenaar heeft het recht te weigeren dat zijn beeltenis getoond wordt, wie op een koe slaat heeft dit recht blijkbaar niet.
Let wel, ik keur die mishandelingen niet goed, en in die zin acht ik hun actie goed, maar niet op die manier !

Als ze dan nog zelf dieren doden in plaats van hen een tweede kans te geven, dan heb ik vragen...

Ook sommige van hun acties kan ik niet goed praten ! Als ze inbreken in een kwekerij van nertsen en die dieren vrij laten, dan veroordelen ze die dieren tot een hongerdood, want deze dieren hebben er geen benul van hoe ze aan eten kunnen komen in de natuur. Bovendien gaat het meestal over niet natuurlijke kleuren, en dieren die niet beschikken over de normale schutkleur zijn veel rapper het slachtoffer van predatoren.

Dat  men acties voert tegen het dragen van bont als een luxe-artikel, daar kan ik hen in volgen, maar nog eens, de manier waarop niet.

Wie even zoekt en nadenkt, kan talrijke van die misplaatste acties vinden... Dat ze toch leiden tot positieve resultaten, kan dit niet verrechtvaardigen ! Ze kunnen actie voeren op manieren die én het dier redden én de mens.

Maar aan de handelingen van Peta te zien, lijkt dit dus niet echt het doel... Blijkbaar is het niet  het doel de dieren te redden, te helpen...

Ik weet wel, ze zijn gewoon tegen alles wat maar naar huisdier zweemt... Ik kan hen volgen in die zin, dat het doel waarvoor die dieren ooit werden geselecteerd en gekweekt , in veel gevallen niet meer valabel is. Je hoeft geen trekpaarden meer te fokken, het trekken wordt nu gedaan door machines... En zo kun je heel wat voorbeelden geven. Maar moet men daarom het dier vernietigen ? Ik ben ook niet gelukkig met de manier waarop men kippen vetmest of kweekt tot levende legmachines, maar blijkbaar is er nog steeds een markt voor die dieren, die eieren, die goederen...
Wat we dan moeten doen is streven naar een menselijke manier om die dieren te kweken...

Daar is stilaan ook beweging in gekomen, en ook dat kun je deels op rekening schrijven van Gaia, Peta en andere soortgelijke organisaties... Maar ook daar stel ik me vragen over de manier waarop het gebeurt...

Kortom, van mij mag Peta en co er zijn, op voorwaarde dat ze hun acties voeren in een geest van bescherming, van het dier én van de mens !

Ik heb ook kippen, enkele, die loslopen in een ren, die een goed en veilig nachthok hebben, en ik heb lekkere eieren... Mijn kippen met een haan lopen er tot ze van ouderdom sterven...
Het kan dus
met een klein beetje moeite
het nut paren aan het welzijn...

tot de volgende ?

De camelia

Flower and leaves of a Camelia Português: Camelia, japoneira (Photo credit: Wikipedia)

Het is werkelijk Lente ! Hier voor mij, door het raam zie ik in mijn voortuin de camelia bloeien !
Grote witte en rode bloemen die er heerlijk uitzien, heerlijk, want ze hebben geen concurrentie... Er piept alleen ergens een enkel geel bloempje van het speenkruid in de tuin...

Ik zat hier te zweten in mijn trui, en heb dan maar in de plaats een T-shirt aangedaan.  Ik zit hier dus, op de eerste werkelijke lentedag al op zijn zomers... Heerlijk is dat. Tot op heden is de zon er nog niet. De hemel is licht, maar de einder is eerder wit dan blauw, en boven me hangen witte wolken...

Ik wou dat ik op een terrasje zat, in een grote stad als Gent, waar ik kon mensjes kijken... en genieten van de eerste warmte.

Gisteren was het de verjaardag van Anny, ze is nu weer (in jaren) even oud als ik ben, en ik zeg haar plagend dat ze nu voor een maand of vier mag meepraten met mij... Dat mopje hoort ze ieder jaar, en ze reageert er niet echt meer op, maar vertelt het wel aan de kleinkinderen, die dan schijnbaar boos reageren tegen opa... maar ze hebben pretoogjes en hun lippen verraden dat ze eigenlijk pret hebben...

Binnen zowat 4 maand ben ik dan weer een jaar ouder...
Dat klopt dus niet echt, maar maatschappelijk klopt het wel !
Een kind dat in december geboren wordt, is een jaar ouder dan het kind dat een maand later in januari ter wereld komt... Het kind dat in een klas terecht komt van zijn kalenderjaar, kan dus een jaar schelen met een ander leerling... Wat voor kleuters niet zo maar glad te strijken is ! De ontwikkeling in die prille jaren gaat met reuzenschreden vooruit, en een kind dat elf maanden scheelt met een ander, heeft een totaal andere ontwikkelingsfase... Je ziet dan ook dat kinderen die in november, december geboren zijn, het veelal moeilijker hebben dan een ander kind dat in januari ter wereld kwam... Die laat in het jaar geboren is, loopt dan ook risico dat hij wel eens mag een jaartje overdoen...

Logisch is dat niet...
Ergens zou men het systeem dan ook niet moeten baseren op dat stomme kalenderjaar, maar op de rijpheid van het kind. Ze testen zo veel, dus waarom dat niet?
Hier en daar zie je dat men dat probeert in te bouwen, maar dan zie je ouders die het beledigend vinden dat ze niet mee gaan "met hun jaar"...
Het is niet simpel goed te doen...

Het kan dat een decemberkind heel makkelijk mee kan, maar het is dus minder evident dan voor het januarikind... Dat is dan eerder te catalogeren bij de natuurlijke aanleg, dus lijkt mij het testen van het kind de beste oplossing voor dit probleem.
En een probleem is het !
Een kind dat makkelijk leert, mee is met de klas, gaat ook veel makkelijker zich aanpassen aan het schoolgaan, en zal wellicht ook veel liever studeren, dan een kind dat het niet of amper aan kan, en voortdurend grote inspanningen moet doen om mee te kunnen.  Daarmee komen we aan de vraag of het kind niet graag wiskunde doet omdat het het niet goed kan, of dat het geen aanleg heeft voor wiskunde, en het daardoor ook niet graag doet????

Ik veronderstel dat het veelal een beetje van de twee is, en dus zou wachten tot op het juiste moment, de juiste rijpheid van het kind wel nog veel meer belang hebben dan op het eerste gezicht lijkt...

Hoe kom ik daar nu bij ? Ik was bezig over de lente, de camelia's en het kleine speenkruid... en ik vergat te vermelden dat je hier en daar al boomsilhouetten ziet, die wat groene schijn krijgen... Ik zie ook van hier dat de populieren in de verte dikkere botten aan het krijgen zijn, maar mijn linde en mijn meidoorn vertonen nog geen spoor van het zwellen van de botten...

Maar toch...
het kriebelt !

tot de volgende ?

heerlijk !

Ik vind het heerlijk ! Vandaag waren er reclamaties in de grote zaal waar de rommelmarkt was, omdat... het te warm was !
In mijn wagen heb ik de verwarming uitgezet, en zelfs het raam op een klein kiertje gezet !
Heerlijk !
De zon schijnt en alles ziet er veel mooier uit, en straks gaan we weer overal naar de buiten-markten... De lente is er !
Minder is dat er weer bijna een meute wielerterroristen tegen mijn wagen reden, op de volle breedte van de weg uit de bocht komen in de holle weg !
Wijs, man, wijs !
Ik rij nu weer met mijn duim op mijn toeter, en voor iedere bocht claxonneer ik eventjes... Ze reclameren dan wel vol verontwaardiging dat ze niet hinderen, maar als ik het niet doe, dan riskeer ik builen in mijn auto...
Ook de boeren hebben hun nest verlaten, en bezorgen je het onuitsprekelijk genoegen dat je 11 (elf !!!) kilometer achter hen aan moogt rijden. Nee, voorbijsteken is er op onze mooie krinkeldekronkel wegen niet bij...

Maar de zon schijnt !

En morgen gaan we, als alles meezit, voor de eerste keer dit jaar naar een rommelmarkt buiten. Ze geven meer dan 20 graden warmte !!!

Laat ons nu hopen dat we dit jaar wat meer goed weer hebben dan vorig jaar ! Na dat slechte jaar en de archi-slechte winter mag dat wel eens !

Je ziet het ! De zon is er, en ik herleef !
Het zijn echt niet alleen de bloempjes en de bijtjes, de boeren en de wielerterroristen die de zon ruiken en zich manifesteren in het Licht, ik doe het ook. Weliswaar veel voorzichtiger, veel kalmer en rustiger, maar ik ben er !
We hebben ook de eerste zwaluw zien vliegen over ons huis...

Ik moet echt beginnen aan die onderlijntjes voor Marnic, want straks heeft ook hij de zon gezien, en wil hij gaan vissen...

En weet je, in mijn miniserre, die binnen op de vensterbank staat, zijn de eerste hemerocallis al uit het zaad te voorschijn gekomen... Tere groen sprietjes, die hopelijk straks prachtige bloemen geven (of bloeien ze pas het tweede jaar ?)

Ik ga stoppen, eens mijn neus buiten steken, en kijken in de tuin wat er al allemaal weer teken van leven geeft...

tot de volgende ?

digitale erfenis...

Adolf Hitler and Benito Mussolini in Munich, Germany, ca. 06/1940 (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen las ik dat Google.be de eerste was die iets heeft voorzien om te bepalen wat er moet gebeuren met de zaken die je achterlaat op het Wereld Wijde Internet...

We staan daar niet bij stil, maar we laten inderdaad heel wat sporen achter, die er wellicht voor een heel lange tijd blijven bestaan. Ik heb er geen idee van hoelang, en ik weet niet of er zelfs iets voorzien is, dat na x tijd van digitale stilte automatisch de boel opruimt...

Internet is dan ook nog een jong medium, maar als die procedure niet voorzien is, dan zal het medium wellicht altijd maar zwaarder en logger worden, tot men wel iets moet doen om de zaak te redden... Of misschien is er tegen dan allang geen sprake meer van Internet, en is er iets heel nieuws in de plaats gekomen... Misschien start men op een bepaald moment gewoon opnieuw, en kan ieder zijn zaken terug inbrengen of gewoon laten verdwijnen op het oude net...

Toch is het belangrijk !  Kijk maar eens hoeveel domme dingen er reeds gebeurd zijn via Facebook en dergelijke, waar mensen dingen op publiceren die ze nadien niet meer volledig kunnen uitwissen, en die hen schade berokkenen... Kijk eens naar de man die afgedankt werd, omdat hij zogezegd ziek was en op internet foto's mailde hoe gezellig hij aan het het zonnen was in Costa Centjes....

Ik heb vandaag niet gekeken de hoeveelste blog dit is, hoeveel virtuele bladzijden ik reeds vol kliederde, maar het zijn er veel, heel veel...  Even gaan loeren...: 62.595 bladzijden in 2.619 blogjes....
Als dat er voor de eeuwigheid op staat, en niet alleen die bladzijden van mij, maar van alle bezige bloggers wereldwijd, dan is het BLOG-fenomeen alleen al een hele grote hoop van bladzijden data, die wellicht maar heel zelden eens worden aangeklikt.

Ik heb al meer dan eens zitten kijken hoe mensen naar mijn blogs komen... Er zijn er een paar geabonneerd, er zijn er een deel die trouw zowat elke dag komen lezen, er zijn er die iedere week één keer komen om de teksten van heel de week te schouwen, en er zijn er heel wat, die daar bij toeval op belanden, omdat ze op zoek zijn naar een of ander ding. Ga je bijvoorbeeld zoeken naar een of ander woord, die ik ooit gebruikte in mijn tekst(en), dan heb je kans dat mijn blog bij de zoekresultaten staat. (Google maar eens op Zoet...)

Wellicht, als mijn teksten daar blijven staan, zal dat na mijn dood de enige manier zijn waarop mijn blog nog eens tevoorschijn komt... Misschien ooit nog eens een van de kinderen of kleinkinderen die uit nostalgie nog eens zoekt naar mijn blog (Hoe noemde die blog van opa nu weer ?)... Maar voor de rest, een dode massa...

Het enige werkelijke nut (nu ja) voor de toekomst, is dat een of andere student een studie maakt over het leven van de mens in de tweede helft van de twintigste eeuw en het begin van de eenentwintigste... Voor de rest raak niet alleen ik, maar ook mijn blog vergeten.

Een echt boek maakt meer kans op de "eeuwigheid", maar wellicht belanden er ook uiteindelijk enkele exemplaren in de grote nationale bibliotheek, waar ze staan te verstoffen... Als je geluk hebt... Voor de rest zullen die boeken ook na enkele generaties een stille dood sterven. (Tenzij het een meesterwerk is, en het ingekaderd staat in De Literatuur....)

Ach, we moeten ons echt geen illusies maken...
Hoe hoog we onze eigen waarde ook inschatten, hoezeer we onszelf ook koesteren en opblinken, we zijn slechts heel tijdelijk...
Wellicht is dat een van de zaken die we het moeilijkst kunnen verwerken, en is dat een van de oorzaken van de drang naar een eeuwig leven...
We kunnen het niet of slechts zeer moeilijk aannemen dat heel dat briljante ikje volledig zou wegdeemsteren...
Wellicht is dat mede de oorzaak van het geloof... Of misschien is het toch een vaag aanvoelen van het feit dat er warempel toch een hiernamaals is...
Ik weet het niet, ik hoop van wel, maar weten doen we het niet.

Wat zou er van mij het langst blijven bestaan in deze wereld ? Ergens een schilderijtje, of een stuk keramiek? Of een tekening of duikt plots nog een stuk pyrografie op op Ebay: Vlaamse antieken pyrografie uit de twintigste eeuw ? Of blijft mijn huis nog enkele eeuwen bewoond, en blijft dat cederhouten plafond een van mijn langst "levende" nalatenschappen?

Hoezeer ik ook mijn best doe, veel is het niet... Ik ben dan ook maar een nummertje uit die zoveel miljarden mensen die nu leven en al voor mij leefden... En van al die miljarden zijn er maar enkele duizenden die om een of andere reden in de geschiedenisboekjes bewaard blijven... Veelal voor heel slechte dingen, zoals het veroveren van hele stukken van de wereld: Alexander De Grote, Julius Caesar, Attila de Hun, Djenghis Khan, Napoleon en andere Hitler's... Allemaal mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van velen...
Op die manier blijf ik liever anoniem...

Maar hoe dan ook, ik kom niet uit het niets, ik ga niet naar het niets !
We zijn opgebouwd uit de stapstenen van de natuur, atoompjes en nog kleinere deeltjes, waarvan we er misschien nog enkele moeten ontdekken... En die deeltjes blijven hoe dan ook bestaan. Zelfs als de wereld vergaat, zal op een of andere manier die materie blijven zijn... Misschien in een zwart gat samengeperst tot ongelooflijke miniemheid, maar dat minieme dat zijn we nu al... alles goed bekeken.

Een goed ding dat ik groot en dik ben, heb ik een paar atomen meer dan jij, om samen te persen...
djudedju

ik voel me zo nietig


tot de volgende ?