april en koud

Het blijft maar winteren ! De temperatuur is nog steeds onder nul, en het is vandaag al 1 april (nee, dit is geen aprilgrap)...
Als ik door het raam kijk, zie ik in de verte nog steeds restanten van de hopen sneeuw liggen...En de volkswijsheid predikt dan "Sneeuw vraagt om sneeuw"...
Ik zit weer met een valling (met dit weer lijkt heel de wereld te snotteren en te hoesten), en mijne apotheker vond het nodig om op verlof te gaan...

Ik zit hier maar te hoesten, ik ben een echte hoester... Als West-Vlaming zeggen we dan "oester", en geef toe, dat klinkt veel duurder. (maar het blijft even lastig)

De natuur blijft ook maar op zijn winters... Zelfs de planten waarvan je denkt, nu komen ze, die komen nog niet. De enigen die ik al kon opmerken, waren de sneeuwklokjes (What's in a name ?) en enkele bibberende bloempjes van het kleine hoefblad.

Voor de rest lijkt alles nog diep onder de grond te schuilen voor de kou... Vanmorgen stond ik voor het raam (turnen hé), en plots zag ik naast de kerk van Horebeke een piepklein stukje rood boven de bomen uit komen piepen... De zon ! En door de nevel was de zon zichtbaar als een rode schijf. Ik ben blijven kijken, en het is verrassend te zien hoe vlug de zon van achter de einder te voorschijn komt ! Al heel snel stond daar aan de hemel een rode schijf, precies alsof daarboven iemand vergeten had het elektrisch kookfornuis uit te zetten... Mooi !

Dat koude weer, die liggende sneeuw, het gebrek aan groen, en daarbovenop nog eens een uur vroeger moeten op staan... het vloekt een beetje. Zomeruur zeggen ze dan, en je bekijkt in je kleerkast je T-shirts, je korte broek... dan kijk je buiten en ziet het ijs liggen op de tuinvijver... In de garage zie ik in de hoek mijn visgerei staan, een beetje bestoven... Ook de nieuwe hengel, die ik maanden terug (het lijken wel jaren) kocht, en die ik nog niet eens kon gebruiken... Van arremoe heb ik het zaad van mijn daglelies (kruising tussen twee variëteiten) maar gezaaid in van die kleine kartonnen bloempotjes, die potjes in mini-serres (heel erg mini) voor het raam gezet, hopend op wat fris groen... Zou er iets uitkomen? En welke bloemen worden dat dan ? Pas op, bij daglelies (Hemerocallis) kan het dat je het eerste jaar een andere bloem krijgt dan de definitieve... ! Dus niet te vlug juichen of in tranen uitbarsten...

Nu ga ik iedere dag boven de mini-serre hangen, turend door het bedauwd plastic, of ik nog niets zie... Ach, ik smacht naar een warme zon, een zacht windje, het kabbelende water in de vijver, het plots onderduiken van mijn dobber, de geur van bloemen, het geluid van de grasmachine bij de buur... kortom, ik tracht met heel mijn ziel naar goed weer... Ik kan me alleen troosten met wat weemoedig te kijken naar mijn orchideeën... Die bloeien volop... Vooral de Venusschoentjes staan in volle glorie...

Hier, van achter mijn ramen in dubbel isolerend glas, ziet de zonovergoten wereld er warm en uitnodigend uit...
je doet de deur open en komt in de vorstkou terecht...
niet te doen !

tot de volgende ?
ps: Op de foto, een van de "stamouders" van mijn zaailingen...

witte Pasen

Nee, nee, voor een keer heeft het niet gesneeuwd, maar toch is alles wit: rijm !
De zon schijnt in een zwerk vol witte schapenwolkjes.
Als je niet kijkt naar die rijm, niet buiten staat in de vrieskou, maar knus van achter het raam naar buiten kijkt, ziet het er schitterend heerlijk lenteweer uit.
En het is ZOMERTIJD...
Ik had mijn wekker gezet om twee uur, en heb vannacht door heel mijn woning gedwaald om alle klokken weer juist te zetten. Gelukkig zijn er al drie bij die dat zelf doen ! Eentje in de woonkamer, eentje in de keuken en eentje op de slaapkamer wijzen altijd het juiste uur aan (tot de batterijen leeg zijn !).
Zelfs die schrikkelseconde neemt hij zonder blikken of blozen.

Ergens is dat weer iets waar je stom staat op te kijken...
Ooit was er een tijd waarop het daglicht en de zon het leven bepaalde, dan begon men met kaarsen, met druppelende potten en wat nog al meer, min of meer het uur te bepalen.
Dan kwamen er heel primitieve klokken, dan echt goed en juist werkende klokken (tot heil van de scheepvaart), en toen kwam het digitale klokje en nu al een klok die het signaal van een verre moederklok opvangt en daar zijn uur op regelt...

Maar ondanks die drie zijn er dus nog een heleboel klokken die ik moet regelen... en er zijn er bij die ik gewoon laat, welk uur ze ook aanwijzen, omdat ik anders weer de handleidingen van twee, drie huishoudmachines moet gaan zoeken, en dan weer proberen de geheimtaal te ontcijferen waarmee je die klokken kunt juist zetten. Zolang het netjes een uur scheelt, zegt Anny er niets van, maar van zodra de elektriciteit eens uitvalt, en de klok helemaal niets ordentelijks meer toont, moet ik toch gaan zitten voor die kl.machines en zitten sukkelen tot ik het per ongeluk toch eensklaps vind. Of niet.

Wij leven niet meer bij de tijd, we leven onder de de druk van de tijd!
Als je in de bijbel ziet staan "ze werkten van het tiende tot het derde uur", dan weten wij dat ze de dag in twaalf delen indeelden, maar hoe lang die delen waren is niet te bepalen. Ze werkten nog op de zon, en dus waren de uren in de zomer véél langer tijdens de uren daglicht, en en nachtelijke uren waren wel heel erg kort.

Ergens zou men eens de proef moeten kunnen doen... een groep mensen die men ergens op een eiland zet, zonder ook maar één middel om de klok te weten... Na vier, vijf jaar, hoe zouden zij daar dan leven? Volgens de zonnetijd ? Wellicht...

Zou dat gezonder zijn? Geen idee. Ik weet wel dat het telkens verspringen van zomer- op winter- weer op zomeruur, dat dit niet lekker aanvoelt. De dieren zijn ook van slag, ook zij weten niet goed hoe het nu juist zit met de "dag"...

En dat op Pasen !
Ergens, heel hoog in de lucht, hebben duizenden klokken na twee uur vastgesteld dat ze plots een uur vertraging hadden. Voor klokken, ginder hoog is het niet makkelijk de klok te zien... En de zon is plots ook onbetrouwbaar gemaakt door menselijk toedoen...

Toch zullen vandaag alle klokken luiden, feestelijk gebeier, het feest van de verrijzenis van de Heer.
De kern van het Christelijke geloof...

Ergens heb ik het altijd wat bizar gevonden dat men in de huizen het kruisbeeld hangt als veruiterlijking van het geloof... en niet een beeld van de verrezen heer... Wellicht omdat we niet goed weten hoe we een verrezen mens kunnen uitbeelden... Je vindt er ook geen beschrijving van in de bijbel... Alleen dat zijn wonden nog zichtbaar waren (Thomas) en dat hij slechts herkenbaar is als hij zich echt herkenbaar stelt (Emmaüs)...
De schilders en beeldhouwers bedienden zich dan maar van aureolen en stralenkransen... Maar die kunnen er niet echt geweest zijn, anders was Hij altijd en overal meteen herkenbaar...

Ik kan me ook niet indenken dat hij zo maar herkenbaar zou zijn geweest... Ik zie het anders zo gebeuren: Hij loopt op straat, iemand ziet hem, herkent hem als de man die ze vorige week aan het kruis hebben genageld en doorboord met een lans... Wedden dat in geen tijd heel Jeruzalem te hoop zou lopen?


Nee, het is een mysterie, en het zal wel altijd een mysterie blijven. Je moet het maar geloven. Zonder het te weten, zonder het te zien... Een kind gelooft meteen het sprookje van roodkapje en de wolf... Een kind neemt alles wat de grote mensen hem vertellen voor waar. Zijn fantasie vult de gaatjes wel op. Als volwassene is dat heel wat moeilijker... Wij kunnen het niet geloven dat een wolf er ooit zou in slagen én Roodkapje, én de grootmoeder ieder in één hap in te slikken, zonder hen dood en stuk te bijten, en dat men ze nog levend uit de maag (enorme maag !!!) kunnen verlossen door de wolf open te snijden...

En toch is het net zoiets wat men verlangt van de gelovige...
Niet makkelijk.

Pasen... feest om na te denken? Nee, om te geloven...

tot de volgende ?

de derailleur

English: A simple diagram of a road bicycle drivetrain, derailleurs, right crank, and outline of the frame. I've traced a photo of my road bike, with a mostly Shimano parts: a 600 rear derailleur, 8 speed cassette, 105 octalink double crank, and 105 front derailleur. (Photo credit: Wikipedia)

Sturmey Archer hub ad (Photo credit: elliottzone)

Onze Pierre zaliger had op zijne velo een derailleur. Een ingebouwde, als ik mij goed herinner van het merk Sturmey (of zoiet)... Waar hij die derailleur had verdiend en wij niet, is mij nu nog altijd een raadsel.
Die fiets had dus versnellingen, drie stuks om precies te zijn.
Vandaag rijden hier honderden en honderden versnellingen voorbij, want een beetje fiets heeft er nu eenentwintig.
Van een héél kleintje, tot een héél grote, en van alles er tussenin.

Het leukst is een derailleur als je een nieuwe band moet steken aan het achterwiel, waar een heleboel van die tandwieltjes en accessoires zitten in de weg te zitten...

Dan zie je de would-be renners sukkelen en hoor je hen allerlei vrome schietgebedjes richten tot de Grote Wielrijder hier boven...

Maar troost u, beminde sukkelaars, ik zag onlangs een reclamefilmpje over een totaal nieuwe band ! Die band was niet een ding om rond je velg te trekken, maar gewoon een soort buis die aan weerszijden dicht gemaakt was. Je maakt de buitenband aan één kant los van de velg, haalt er de oude band uit (je mag die stuksnijden om zo niet je wiel uit te moeten halen), je pomp lichtjes de buis (band) op, stopt het ventiel door het voorziene gaatje, draait die vast. Dan duw je de buis in de velg, je trekt de velg weer op het wiel, band opblazen en klaar is kees.
Geen gepruts meer met derailleur en kabeltjes...

Trouwens, er is iets mis met de bandenindustrie in dit fietsenland !
Heb je al gezien hoe vaak je would-be wielrenners aan de kant van de weg ziet staan om een nieuwe band op te leggen? (Ze weten dus wel degelijk dat er ook een kant aan de weg is !)
Blijkbaar zijn de banden of van een belabberde kwaliteit, of kiest men de verkeerde soort banden voor het werk dat men er mee wil doen.

Als je praat met die mannen, dan blijkt dat zelfs kleine steentjes genoeg zijn om een gat in die dunne banden te prikken. Waarom neem je dan zo'n dunne banden ? Dikke banden wegen meer, en ieder gram moet je meeslepen... Dat blijkt dan ook de verrechtvaardiging te zijn, om midden op de weg te rijden... daar liggen minder steentjes !

Volgens dezelfde mannen (en vrouwen), blijken fietspaden bij uitstek verzamelplaatsen van kiezelsteentjes, dus fietspaden zijn zeker te mijden...

Voila, nu weten we het !
(Maar waarom zagen ze dan altijd om fiets paden te krijgen? Ach ja, 't is waar, dan liggen er geen steentjes meer op de baan...)

Als ik het goed begrepen heb, dan rijden die mannen met de fiets om hun conditie aan te scherpen.
Mag ik dan eens vragen: "Mocht uw fiets enkele grammen meer wegen, door gebruik te maken van degelijke banden, zou u dan niet nog meer, nog beter aan het trainen zijn, uw spieren aan het sterken zijn?"

Ach, denk je dan, hij is weer aan 't zagen over die wielerterroristen... Ik moet tot mijn verontschuldiging zeggen dat ik vandaag niet veel anders zie dan wielrijders... De inspiratie ligt voor de hand.

Morgen wordt het héél anders, dan passeert de koers der koersen hier aan mijn deur ! Dan staat heel het gebuurte voor zijn deur om te kijken naar de koers en naar de volgwagens. En onmiddellijk daarachter wordt het levensgevaarlijk ! Dan snorren de liefhebbers met de wagen (!!!!) van de ene helling naar de andere, om ze nog eens te zien voorbijkomen, en nog eens, en nog...

Kortom, het is beter thuis te blijven, vandaag en morgen.
Maar vandaag moet ik, hoe dan ook, naar buiten. Ik moet naar de begrafenis van Roland...
Het wordt puzzelen om de veiligste weg te vinden !

Morgen is het Pasen: Allemaal een Zalig Paasfeest !

tot de volgende ?

't Is nie waar hé ???

Morgen (Photo credit: Kevin H. Feeley)

Toen ik vanmorgen het rolluik van de slaapkamer omhoog trok zag ik - tot mijn verbijstering- weer een witte wereld ! 't Heeft weer gesneeuwd ! 29 maart 2013 opstaan in de sneeuw !

't Is weliswaar maar een dun pelletje van zowat een centimeter dik, en het ziet er uit als korrelsneeuw, maar het ligt er toch maar weer ! En zeggen dat er hier nog steeds hopen sneeuw liggen van de laatste grote sneeuwval, toen het in hopen opwaaide, en wij hier de weg moesten laten ruimen met een bulldozer... (En we mochten hier niet klagen ! Bij Maria, in Noenendal, lag de sneeuw ook heel dik opgewaaid, en ook daar moest de bulldozer komen... Alleen... hij duwde de sneeuw helemaal op de oprit van Maria... Er was geen doorkomen meer aan !)

Morgen in de namiddag moet ik naar de begrafenis van Vriend Roland... We zullen heel vroeg gaan, om een plaats te hebben om te zitten, want het zal er verschrikkelijk druk zijn.

Vandaag ga ik in de academie een hele namiddag onledig zijn met het bereiden van glazuren... Iets waar ik van afzie... Alhoewel je dat ook al zittend doet, kun je niet leunen terwijl je dat doet, en dan ben ik na zo'n lange tijd werken aan die glazuren geradbraakt. Dan moeten al mijn beelden nog gespoten worden met die glazuur...en dan nog maar een keer bakken.

Ik maak heel graag beelden en vazen en tuttiquanti, maar ik heb - vooral door mijn rugpijn- een hekel aan dat kleuren en glazuren...

Bovendien ga ik deze middag extra vroeg moeten naar de academie gaan: ze gaan weer eens werken aan of op de parking, waardoor het aantal beschikbare plaatsen nog beperkter zal zijn dan anders.
Terwijl ik dit schrijf, zie ik weeral de wielerterroristen hier voorbij komen... Het is nu al enkele dagen dat je hier de ganse dag door grote groepen ziet voorbijkomen. Eerst dacht ik nog dat het renners waren die het parcours aan het verkennen waren, maar het merendeel zijn gewone wielertoeristen, die het parcours van de Ronde doen, in grote meuten... Zaterdag zijn er immers maar 16.000 toegelaten, en men heeft overal aangekondigd dat men de "zwartrijders" er zou uithalen en straffen... Dus rijden ze nu in de dagen voor zaterdag massaal in het zwart rond, en hebben wij niet één dag miserie, maar een week. ('t Zal zaterdag ook zoeken zijn hoe ik het best bij die begrafenis geraak... !)

Ik vraag me af hoeveel afval ik weer zal vinden in mijn voortuintje na de passage van al die wielerfanaten...
Dat ze sportief zijn, beweging nemen, dat kan ik alleen maar toejuichen, maar waarom moeten ze dat doen op een manier waarbij ze iedere andere weggebruiker het leven moeilijk maken? Gisteren had ik op een bepaald ogenblik 1 (één) wielertoerist voor me in Duisbeke... De man reed ostentatief precies in het midden van de weg, en claxonneren hoorde hij niet, of hij deed alsof... Ik heb heel dat stuk dat meneer dezelfde baan deed als ik, braafjes achter hem moeten blijven.
Is dat nu echt nodig ?
Natuurlijk zijn er ook (gelukkig maar !) wielertoeristen die zich aan de wegcode houden, maar, één zo'n oelewapper maakt je weer giftig voor een hele tijd op alle wielertoeristen.
Het Nieuwsblad doet momenteel een bevraging over de toestand van de fietspaden. Ik wil niet antwoorden, want ik ga me weer kwaad maken ! Allez, om het kort te zeggen, we zijn hier verwonderd als we eens een fietser zien rijden op het fietspad.

Hé, 't wordt zomer ! Het kan niet anders, er zijn nog wel geen zwaluwen te zien, maar de wielertoeristen zijn er  al weer !

Het is mooi zonnig weer... Het dunne pelletje sneeuw zal er wel niet lang liggen, maar die restanten van de grote hopen van de vorige keer zijn nog lang niet weg... Zolang de temperatuur niet echt begint te stijgen, of het begint echt te regenen, blijven die hopen hoop zijn...

Ik heb nog nooit zo'n winter meegemaakt ! Naast de extreme winter van 1962-1963 gaan we nu de rest van ons bestaan kunnen kouten over de winter van 2012-2013... Het scheelt juist 50 jaar, aan dat tempo is de kans héél, héél erg klein dat ik nog zo'n extreme winter mee ga maken... Er zijn zelfs al heel wat dutsen die niet oud genoeg worden om er twee mee te maken...

Laatst zag ik op TV iemand die in hypnose terugkeerde naar vorige levens, en ook - op verzoek van de hypnotiseur- een tijdje bleef "hangen" in de dood... Dit was een methode om de reden van zijn extreme hoogtevrees te ontdekken (niet gevonden), en zijn angst voor de dood weg te nemen... Dat laatste is dan wel gelukt, want de dood bleek een rustige stille kalme periode vol geluk te zijn...
Je zit dan een beetje verstomd te kijken naar dat scherm...
Hoe zitten de menselijke hersenen in elkaar dat terug kunnen keren naar vorige levens? Nog afgezien van het feit of we inderdaad ons leven enkele keren kunnen herdoen???
Bizar allemaal.
Stel nu eens dat we inderdaad telkens en telkens terugkeren... Wat zou jij dan de vorige keer geweest zijn? en ik ? Was ik toen ook man? Of vrouw ?
Wat was mijn beroep? (Had ik wel een beroep? Was ik een landloper ?)

Och, van mij mag het allemaal... Ik weet het niet, en alle hypnose ten spijt, weet niemand het echt zeker. Of er nu iets is na de dood of niet, ik vind het idee dat het er is heel belangrijk, omdat het een stimulans te meer is, om goed te leven, goed voor de medemens, goed voor de natuur, gewoon goed... Ik zeg niet dat je slecht gaat leven als er niets zou zijn, alleen, het idee van leven na dit leven is een stimulans om het goed te doen... en dat op zich is al héél erg belangrijk !

tot de volgende ?

Pasen

Pasen 2012 (Photo credit: Gerard Stolk (marche vers Pâques ))

Vandaag is het - in de katholieke wereld - Witte donderdag. Ik weet niet eens of dit ook zo is bij de protestanten? En er zijn ook Christenen die Pasen op een andere dag vieren, dus zal het daar ook geen Witte donderdag zijn...
Morgen Goede vrijdag, dan Paaszaterdag en zondag Pasen !
... en de Ronde van Vlaanderen.

Vroeger, toen de vasten nog vasten was, leefden we veel meer naar Pasen toe. Ik herinner me de donderpreken... Je ging dan te voet door de koude duisternis naar de kerk, 's avonds, naar de preek gaan luisteren. In de spaarzaam verlichte kerk beklom een vreemde priester, veelal een pater, de kansel (nu een ongebruikt voorwerp) en schetste ons de afgrijselijkste voorstellingen voor ogen van de hel... Waar wij zondaars ongetwijfeld naar toe gingen als we ons niet vliegensvlug bekeerden en werkelijke echte Christenen werden...
De terugweg naar huis was nog veel kouder en veel donkerderder, en we gingen heel stilletjes, nog onder de indruk, dicht bijeen uit schrik, naar huis... Eén van die preken herinner ik me nog, die ging over de vleespotten van Egypte, en de prediker van dienst was Kaketoe, een leraar uit het college, met die bijnaam. (Ik meen me te herinneren dat hij in werkelijkheid Declercq heette, maar ik ben niet zeker ) Die keer had de preek niet zo'n indruk op ons, we kenden kaketoe als een zwakke figuur, een leraar met weinig gezag...

Nu weten we nog amper dat het vasten is, ja, dat we in de goede week zitten. Het kerkelijke en vooral de beleving van het geloof is heel anders geworden dan vroeger...

Soms weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet... En dan denk ik soms aan de kloosters, de monniken en paters... Ik weet niet hoe het nu zit, maar ik weet nog dat toen de achteruitgang begon in het aantal roepingen, er uitzonderingen waren...: de strengste orden hadden nog steeds succes.
En dan vraag ik me af, of het overboord gooien van al die strenge voorschriften en gedragsregels, niet net het begin van het einde was ???
Alles werd versoepeld, alles werd "met de mantel der Liefde" toegedekt...
Je moest het allemaal niet meer zo nauw nemen... Ook de symboliek speelde een grote rol. Die symboliek ging immers hand in hand met de eerbied. We mochten de hostie niet met de hand aanraken, die werd door de priester (de enige die dit mocht doen) op de tong gelegd, terwijl je geknield zat op de communiebank, met de handen onder het laken een tafeltjes vormend, mocht er onverwachts een hostie vallen, dat hij niet op de grond viel.
De priester was in zijn kledij van ver herkenbaar, en zijn "uniform" alleen al was het teken om eerbiedig te zijn.
In die tijd ging ook de processie nog uit, en als de priester voorbijkwam met Ons Heer, dan knielden de mensen langs de straten, en in de huizen waar de processie voorbijkwam, zag je voor het raam een H. Hart of een "Kruisen-Lieve-Heer" staan, met een brandende kaars...

Je kunt, je moogt dit gerust allemaal uiterlijk vertoon noemen, ik noem het liever een veruiterlijking van wat er leefde bij de mens...

In die tijd waren het uitzonderingen die niet naar de kerk gingen, nu zijn het uitzonderingen die wel gaan... En je hoort al heel veel zeggen: "Als de oude mensen van nu er niet meer zijn, zijn de kerken leeg"...
En de kerken zijn al leeg ! Heel wat kerken worden niet meer als kerk gebruikt, of alleen nog voor speciale gelegenheden, voor de rest is het een openbaar gebouw geworden, waar een of ander expositie of een andere activiteit plaats vindt.

Ik weet wel, al die uiterlijke dingen zijn en waren niet het geloof, maar zij boden een houvast, ze gaven een stramien aan, ze vormden een leidraad door het leven.
Hoe ouder ik wordt, hoe meer en hoe beter ik ons moeder begrijp in haar heimwee naar de Kerk van vroeger...

Wie nu nog echt zijn geloof beleeft, zal wellicht behoren tot de "echte" , veel meer dan de massa van vroeger, maar voor die massa was toen tenminste duidelijk dat de kerk een deur had, dat je binnen kon komen en knielen, dat er "iets" was, hoger, eindelozer, troostend, bemoedigend... en ook dat is nu weg gevallen...

Noem het nostalgie, noem het heimwee,
noem het hoe je wilt...
maar ook in het bestaan van een vaste gewoonte kan iets troostend zitten, kan het iets bieden...

Tot de volgende ?

werk

time for CHANGE ...item 1.. Déjà Vu in Gaza? -- This calls to mind the words of Mark Twain: (Nov 28, 2012 / 14 Kislev 5773) ...item 2.. Cobblers, Crisps and Crumbles (Nov 29th, 2012) ... (Photo credit: marsmet546)

Het aantal werklozen in ons landje, in heel Europa, in heel de wereld lijkt te stijgen... Talrijke bedrijfssluitingen en bedrijfsafslankingen zorgen voor een toenemend aantal werklozen.
Hier en zowat overal vermindert men de werkloosheidsuitkeringen (zo er al bestaan, of zo men er al recht op heeft), en de maatschappelijke druk op de werklozen neemt toe.
We zien het aantal armen stijgen.
Ik weet wel dat er een reuzegroot verschil is tussen een arme in een ontwikkelingsland en een arme hier, maar men kan dat ook niet helemaal vergelijken. Arm zijn wordt immers mede bepaalt door de welvaart van de anderen. Als iedereen minstens één TV heeft, dan is het niet bezitten van een TV een mogelijk teken van armoede. Als iedereen een telefoon heeft of een mobieltje, dan is het niet hebben daarvan een teken van armoe. Er ontstaat zelfs een soort discriminatie door : vroeger had je nog publieke telefooncellen, maar die zijn haast allemaal verdwenen, waardoor de arme haast gedwongen wordt bij de rijke te gaan smeken om te kunnen telefoneren naar de dokter voor zijn zieke kind...

Als je het bezit van TV en telefoon als teken van armoede gaat nemen in de derdewereldlanden, dan is  bijna iedereen daar arm. Ook wat zich nu welvarend voelt.

Wellicht is dat één van de oorzaken waardoor mensen uit het rijke westen ginder als ontzettend rijk bekeken worden. De normen liggen er immer heel anders.

Maar wat de norm van de armoede ook is, voor wie in zijn land behoort tot de armen, is het helemaal geen pretje ! Eén van de dingen waar ik me zorgen over maak is de behuizing... Als je de normale huur van de wooneenheid in ons land bekijkt, dan kan een werkloze of niet meer wonen, of niet meer eten. In het begin van de werkloosheid is zijn inkomen nog iets hoger, maar alras moet hij of zij haar spaarcentjes opeten, en dan rest de voedselbank, het OCMW en liefdadige instellingen.

En dat is eigenlijk nog niet het ergste...
Het ergste is dat je stilaan het gevoel hebt in een soort kastenstelsel terecht te komen. De arme wordt gezien als een mindere soort. "Wie werken wil, vind altijd wel werk!" klinkt het dan. Je moet er eens voorstaan !
Zeker als we te doen hebben met de behoorlijk grote groep ongeschoolden of laaggeschoolden, die door hun opleiding,  hun mogelijkheden, gewoon geen toegang hebben tot de meerderheid van de jobs die er zijn. Want er zijn jobs... Alleen moet je er voor in aanmerking komen.

Dat zijn ook de mensen die tijdens hun periode(n) van tewerkstelling minder kans hebben op sparen, op het aanleggen van een voorraad tegen dat de perioden van werkloosheid komen... Dat heeft niet alleen invloed op de werkloze, maar op gans zijn gezin, en op de kans op studeren voor de kinderen in dat gezin. Je ziet bijna een voorbestemming ontstaan naar laaggeschooldheid, uit noodzaak, uit armoede.

De mechanisatie treft vooral die groep. Geen wonder dat er in het begin van de industrialisering opstanden kwamen ! In die tijd was immers bijna iedereen ongeschoold ! Met het gevolg dat de kans op tewerkstelling rechtstreeks bedreigd werd door de machines. Ergens is dat nog zo, vooral dus voor die groep laaggeschoolden. Stel dat je een robot kunt bouwen, die betaalbaar en efficiënt is voor het kuisen en onderhouden van gebouwen, dan is dat meteen een reuzegrote bedreiging voor de kuisvrouwen en - mannen van deze wereld !

En je mag gerust vertellen dat er daardoor arbeidsplaatsen komen om die robots te bouwen, dan gaat het niet over de zelfde groep van mensen als diegenen die werkloos werden en zijn !

We moeten ons op een bepaald moment dan ook eens gaan afvragen of er op deze wereld een plaats is voor hen die niet anders kunnen dan laaggeschoold zijn. Gewoon door hun aanleg. Moeten we niet eerst de mens nemen, en dan pas de machine? Moeten we hier niet opteren voor de duurdere oplossing, omdat het over mens versus machine gaat ? Moeten we deze machines, als ze er al komen, niet zo hoog belasten dat ze duurder worden dan de mens?

Ooit waren er economen die stelden dat men dan deze mensen maar een goed inkomen moest bezorgen, zonder werken... Maar dat is echt geen oplossing, tenzij je ook heel de maatschappij anders inricht ! Je kunt immers geen massa mensen daar laten lopen zonder bezigheid. Je moet dan meteen voor zaken zorgen om die mensen bezig te houden, opdat ze zich niet zouden vervelen, opdat ze niet als alternatief zouden gaan zoeken naar spanning en sensatie in... de misdaad...

Maar deze vraag stelt zich nu al !
Nu, met het systeem van werkloosheid, uitzichtloosheid...
gedwongen nietsdoen...

Moeten we deze wereld niet wat gaan herdenken ?

tot de volgende ?

Het werkt weer !

Gisteren heb ik maar liefst drie keer een volledige blog geschreven, maar wat ik ook deed, wat ik ook probeerde, ik kreeg hem niet gepubliceerd... Ik kreeg een foutmelding, en ik kon daarmee op zoek gaan naar de oplossing, maar blijkbaar was die fout nog maar twee keer voorgekomen, een keer in het Portugees of zoiets, en een keer in het Sanskriet of zoiets...
Op den duur heb ik het dan maar opgegeven...

Vanmorgen voorzichtig eventjes getest, en ja, het gaat weer ! Hoezee !

Gisteren ben ik ook Bart gaan afhalen aan het station. Hij is vroeger weer dan verwacht... Dat komt omdat zijn visum verviel. Men had hem gezegd dat hij dat makkelijk kon laten verlengen terwijl hij ginder in Varanasi zat, maar noppes... In theorie moet het gaan, maar niet in India, enfin, toch niet in Varanasi... In het geroemde bureel lagen nog aanvragen van 21 februari te wachten op het verschijnen van de bevoegde ambtenaar... Administratie lijkt ginder nog erger dan hier ... Bijna niet te geloven en toch waar.

Bart had voor mij een cadeau mee, "Pa, dat is voor uw verjaardag ook hé !" Het zal dus wel duurder zijn geweest dan het gewone cadeau... Maar het is gewoonweg prachtig ! Je kunt nooit raden wat ik kreeg !
Een wandelstok !
De trots van mijn collectie, want het is duidelijk, met vele lengten voorsprong de mooiste stok die ik ooit heb gezien !
De stok is volledig in been, en over de ganse lengte is een mooie versiering een soort bloemetjespatroon in reliëf er op geschilderd. Het is prachtig. Ik heb er wel een rubberen tap op gezet, wat zoals zoveel mooie wandelstokken was de tip in koper, en dat is levensgevaarlijk om op te leunen als je op een gladde vloer loopt. Dus een rubberen stop, die niet glijdt... Is wel niet zo mooi, maar veiligheid boven alles.

Ik ga die wandelstok ook echt gebruiken... Fier als een gieter !

Als je dus ooit ergens op een rommelmarkt loopt, en je ziet er iemand voorbijkomen met een lange baard en een wondermooie wandelstok, dan is dit uw blogger met dienst...

Terwijl Bart hier zat, kreeg ik ook een heel triest en schokkend telefoontje... om te melden dat Roland, de zoon van Georgette, van Café Pallieter te Maarke-Kerkem plots overleden was, hartaderbreuk. Mijn goede vriend Roland is amper 58 geworden... De sukkelaar zag ik voor het eerst toen hij wegens een erge verminking aan zijn hand, in de arbeidsrechtbank te Oudenaarde moest verschijnen voor zijn invaliditeit... Later leerde ik hem goed kennen, als de man die steeds de zware jobkes op zich nam in de verenigingen. Hij was immers steeds secretaris en soms zelfs secretaris schatbewaarder. Zo kende ik hem in de bond van de vinkeniers, en in de spaarkas...

Iedereen die in het bewegingsleven zit, weet hoe moeilijk het is om mensen te vinden die willen mee werken, en om dan steeds de zwaarste job op je te nemen... We gaan je missen Roland, in al je functies, maar vooral als vriend en mens ...

Ik ga stoppen... Hopende dat deze blog ook verschijnt, mede omdat het een eresaluut is aan Roland

tot de volgende ? (Foto mijn vriend Roland De Vos)