Rijm

English: Church of Our Lady of Pamele, Oudenaarde, Belgium Nederlands: De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele te Oudenaarde (Photo credit: Wikipedia)

Het is ijzig koud en bolle mist ! En wat krijg je dan? Juist, heel mooie berijpte takjes en draadjes.
Nu zien we dat aan onze dakgoot (van mijn buur en mij) er ontelbare zweefdraadjes hangen van ontelbare kobbetjes die zich door de wind lieten meevoeren tot aan ons huis...
Normaliter zie je die draadjes niet eens hangen, ze zijn zo dun en zo onzichtbaar, dat je ze alleen ziet als er de zon op schijnt, en wij zitten hier aan de noordkant...
Nu echter is heel onze dakgoot versierd met dikke wollige witte draden.
Onder het witbesneeuwde dak geeft het de indruk dat er een witte doek onderaan aan het uitvezelen is...

Niet echt mooi, maar wel eens iets anders.
De takken van de linde en van de meidoorn zijn dubbeldik geworden in hun witte jas.
Dat is wel mooi !

Aan de andere kant van ons huis, de zuidelijke gevel, heeft het gisteren in de zon ietsje gedooid, en nu hangen er lange ijspegels aan het dak.
Ook mooi... Zolang je ze niet op je hoofd krijgt...

Met die mist verliest de wereld zich in het wit. Alleen de onmiddellijke voorgrond zie je nog, witbesneeuwd, en je kunt niet precies zeggen waar het wit van de grond overgaat in het wit van de mist. Je lijkt wel in een bol te leven.
Ook het geluid is gedempt.
Precies of het geluid durft je niet te storen in deze witte toverwereld...

De buitenwereld is prachtig... van uit mijn warme woonplaats. In de tuin staat een voederhuisje, hangen vier mezenbollen en hangt er ook nog een soort bokaal met zaad die vanzelf naar beneden rijst naargelang de vogels er van eten... Iedere dag moeten we nieuwe voorraden hangen en zetten... Tientallen vinken (dat is voor het eerst dat we er hier zoveel zien), roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen, heggenmussen, mussen, merels, tortelduiven, houtduiven en zelfs een verdwaalde meeuw kwamen en komen hier fourageren.  In Oudenaarde zitten ook pestvogels, zeldzame trekvogels, in een prachtig verenpak. Een kennis nam er foto's van en zette die op Facebook...

Ik heb compassie met die frêle beestjes, maar nog meer met de dutsen die nu op straat leven... Hier zie je ze niet zo vaak, ze zitten meer in de grootsteden, waar ze leven in de marge van de maatschappij. De clochards van ons landje...

We durven wel eens denken "hun eigen schuld", maar het is niet zo makkelijk om, eens men de bergaf aan het glijden is, die glijpartij stop te zetten, en nog veel moeilijker om terug de helling op te kruipen. We hebben een maatschappij die aan elkaar hangt van administratieve regeltjes en - regels. Eens je door een of ander feit, uit één van die regeltjes zijt gevallen, lijkt het of alles aan elkaar hangt, en je rolt steeds sneller en sneller uit al die regeltjes weg. Je hebt niet voldaan aan A, dan kun je attest B niet meer krijgen om te kunnen genieten van C... Je kunt die letters vervangen door ziekenkas, door werkloosheid, door kans op tewerkstelling, door het verkrijgen van een woning... en ga zo maar door.
Je moet eens praten met mensen die in organisaties werken zoals de voedselbanken en dergelijke...

Soms heb ik het gevoel dat we ook voedertafels zouden moeten zetten voor de sukkelaars onder onze medemensen, met warme nestkastjes...

tot de volgende ?

Koud -12.7°Celsius

A putto showing a thermometer with the old Celsius scale (0°C boiling point of water, 100°C freezing point) (Photo credit: Wikipedia)

Gezien op de thermometer: -12.7° Celsius...
Da's brrr koud.

Ik hoop dat er weer niet te veel schade is aan planten in de tuin ! Vorig jaar hadden wij ook veel te veel warmte tot heel ver in december, en dan plots heel harde kou... Gevolg winterharde planten die hier al jaren zonder problemen overleefde, waren plots of afgestorven of deerlijk gehavend... Dit jaar is het weer zoiets: eerst veel te lang veel te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, en dan plots koning vorst in het land... Een zaak die me iets beter lijkt dan vorig jaar: de kou is dit jaar niet van vandaag op morgen heel diep gegaan... er zijn een paar dagen overheen gegaan... hopelijk maakt dit verschil...

Ik vermoed dat het verschil ook voor planten zit in de gevoelstemperatuur... Ik verklaar me nader:
Een plant in een normale winter, heeft praktisch geen sap in zijn takken zitten. Voor de winter sluit de plant de toevoer af, en heb je te maken met een quasi droge plant. Een droge plant kan betrekkelijk goed tegen de vorst, omdat de vorstschade vooral ontstaat door het bevriezen van vocht. Als er vocht in de cellen van de plant zit, en dat vervriest, dan is er kans dat de celwanden scheuren. Ijs neemt meer volume in dan water, zodoende is de cel te klein en scheurt open onder de druk.

Gevoelstemperatuur is niet de temperatuur die we aflezen van de thermometer, maar de kou die we lijken te voelen. Als het waait voelt het veel kouder aan dan de thermometer aangeeft. Om deze temperatuur te meten, werkt men met een "natte thermometer"... Het verschil in temperatuur ontstaat door dat het vocht reageert op de vrieskou, en sterker afkoelt dan een droge massa. (Ik ben geen scheikundige... als je meer technische uitleg moet hebben, ga dan maar eens bij een scheikundige op bezoek...)

Maar planten die vocht bevatten zullen wellicht ook daardoor sneller en dieper bevriezen dan de temperatuur alleen zou veroorzaken, zonder dat vocht en zonder wind.

Ik ga deze week niet naar de academie: de wegen zijn niet zoals ze moeten zijn, en bovendien werken ze daar nu aan de parking, met als gevolg dat daar bijna zeker geen plaats meer is om te parkeren. Als ik daar niet kan staan, dan is het meteen een heel stuk verder, en dat op banen die bovendien ook hier en daar nog glad zullen zijn... (Er zijn in de omgeving nog wat braakliggende gronden en lege panden, waar de voetpaden quasi zeker niet sneeuwvrij gemaakt zullen zijn !)

Dus: een weekje thuis, bij moeder en bij de centrale verwarming...

ps: de kippen leggen ook niet. Poepke dichtgevroren?

tot de volgende ?

sneeuw

Pablo Picasso, 1937, Guernica, protest against Fascism (Photo credit: Wikipedia)

Er ligt zo'n 10 cm sneeuw op het voederhuisje voor de vogels...
Nu is de wereld werkelijk wit !
De auto's rijden nu al weer, maar vanmorgen vroeg kropen ze door de straat. (Eén wiel opheffen, voorzichtig tien cm naar voor, dan ander wiel...)
Nu is de baan voor ons huis een soort zanderige sneeuwweg. De sneeuw is stukgereden en ziet er uit als zand, klaargelegd voor een mooie cycrocloss.... (Voor uitleg over dat woord, zie blog van een paar dagen terug).

Nu is het veld helemaal wit, waar van die geel-bruine stoppels van de afgereden maïs uit naar boven priemen. Waar gaan de duizenden houtduiven nu bevoorrading vinden? En de ratten? Ik ga mijn kiekenskot maar afsluiten zeker ?


Winterstilte


De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.

De boom houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.

De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend tooverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootsche, stille wonder.

Jacqueline E. van der Waals
Uit Nieuwe verzen 1909

Ik heb dit gedicht gekopieerd als een blijk van restitutie... Ik heb verschillende malen stukjes uit dit gedicht geciteerd, en het daarbij iedere keer toegeschreven aan Alice Nahon. Niemand heeft me verbeterd, maar het is dus van Jacqueline E. van der Waals... (Sorry Jacqueline, ik zal het nooit meer doen...) Ik vind het nog steeds een schitterend gedicht, die -oh zo mooi- de tere pracht beschrijft van de sneeuw...
Ik vermoed, gezien de stijl dat beide dichteressen uit zo wat dezelfde tijd stammen... Ik hou wel van poëzie, maar dan van echte gedichten, met rijmen en versvoeten... Eén uitzondering wil ik wel eens beluisteren, lezen, van genieten, en dat is Paul Van Ostaijen... Misschien zijn er ook nog wel andere, maar dan ken ik die niet, en niet-kennen is niet-beminnen...

Het is niet zo, dat ik hele boeken vol poëzie zit te verslinden, maar nu en dan een gedichtje, dat vind ik heerlijk. En het mag best bombastisch of barok zijn, als het mij raakt is het goed. Want ik denk dat poëzie net is als de andere kunst: het spreekt je aan, of het spreekt je niet aan... Je staat vol bewondering voor een schilderij, en een ander wandelt er achteloos voorbij...

Echte kunstwerken, dat zijn de werken waar iedereen voor blijft stil staan. Dingen die iedereen raken. Zo heel veel zijn er niet ! En ergens zijn ze dikwijls een bron van ongenoegen voor mij ! Dat klinkt een beetje gek, maar ik verklaar: Neem nu Pablo Picasso, die heeft een paar schilderijen gemaakt die heel scherp en heel duidelijk de massa aanspreken, en dan ook nog honderden "gewone" werken. Maar omdat het een Picasso is, heeft het dan een abnormale waarde. Dat vind ik bullshit ! Ik ben verslingerd op heel wat werken van Dali, maar ik zag ooit originele tekeningen van hem te koop aan exorbitante prijzen, waar ik geen Euro zou voor overhebben ! (Tenzij om voort te verkopen aan de gekken die de naam kopen en niet een kunstwerk !)

Oh ja, de vogeltjes hebben honger ! Vergeet niet wat eten te geven aan die beestjes ! Ook al waren het maar de kruimeltjes van het brood, ze vinden nu geen eten in deze toegesneeuwde wereld ! Drinken hoeft nu niet, ze pikken wel sneeuw, maar eten. Eten. ETEN !

tot de volgende ?

te laat ?

Deze morgen had ik ik geen kans om te bloggen... We zijn naar de specialist geweest met Anny, voor de opvolging van haar borstoperatie, alles is in orde. In mei moet ze terug een mammografie doen, en in juni moeten we dan bij de dokter voor de evaluatie...

Dus, tot zover is alles ok... We zien dan wel weer verder...

Nadien moesten we nog wat boodschappen doen, want ze geven veel sneeuw, en hier in onze Vlaamse Ardennen moet je dan niet op baan gaan als je niet echt moet !!! De heuvels die anders de pracht van de streek zijn, zijn dan veelal glijbanen waarop de auto's pogen te skiën...
Dus vandaag alles zoveel mogelijk bij gehaald voor gans de week...

Het was middag toen we thuiskwamen...

Morgen is er dan wel weer een normale blog...

tot de volgende ?

Cycrocloss ?

Nederlands: Elio Di Rupo, Waals-Belgische scheikundige en politicus, Parti Socialiste (PS) (Photo credit: Wikipedia)

Vrijdagnamiddag gehoord op radio 2: "Het Belgisch kampioenschap cycrocloss"
En nee, ik wil niet lachen met de spreker die daar een lapsus linguae maakte... In tegendeel ! Ik hoorde aan de fractie hapering in de stem, dat hij zelf zijn fout had gemerkt, maar hij hernam zich en vervolledigde zijn zin, alsof er niets was gebeurd ! Ik heb daar grote bewondering voor !
Was ik de spreker van dienst geweest, dan had ik onvermijdelijk beginnen lachen met mezelf, en kon ik de eerste minuut niets zinnigs meer uitbrengen, maar de spreker van radio 2 niet, onverstoorbaar ! groots !

Misschien een kleine tip: hij had ook gewoon kunnen spreken over veldrijden, daar is minder kans op een lapsus dan bij cyclocross...

Ik herinner mij het woord niet meer, maar ik herinner me des te beter dat ik ooit in de klas, les Nederlands, zo'n lapsus maakte, en wat de leerkracht ook zei of deed, ik kon niet hernemen of verder doen, ik zat met de slappe lach...

Soms is een lapsus niet echt een lapsus... Mijn oudste zus moest ooit een gedicht voordragen over Klokke Roeland, kleppe brand... Ons vader zei dan telkens "je sleppe brandt" (Westvlaams voor je slip (van je hemd) brandt)... Toen mijn zus in de school aan het voordragen was zei ze ook "sleppe brandt".... Woorden wekken, voorbeelden trekken in de praktijk gebracht.

En onze oud-Voorzitter René, verwelkomde de eerste minister Leo Tindemans tot drie keer toe als Theo Lindemans... Bij ons was de man voor eeuwig herdoopt...

Maar hoe dan ook, het is gênant als je het voorhebt...
Je voelt je zelf ergens zo stom. Eigenlijk is het helemaal niet zo erg, en iedereen weet best wat je wil zeggen... Maar soms is het zo grappig dat je ondanks jezelf een lachje niet kunt onderdrukken.

Maar vandaag is het dus het Belgisch kampioenschap veldrijden ofte cyclocross... Ik weet niet hoe het daar zal zijn, maar hier ligt er sneeuw... Het rolluik van de badkamer krijg ik maar half omhoog, en dat van de kamer van Koen al helemaal niet... De baan ligt er glad bij, en dus gaan we niet naar de rommelmarkt, tenzij het heel vlug gaat dooien... Maar het ziet er niet naar uit !

Van hier, in de warmte, is het wel mooi om te zien. Voor mijn deur ligt een schilderij van Valerius De Saedeleer te blinken. Het witte veld, doorspekt met hier en daar wat zwarte lijnen waar de aarde niet gedekt is door de sneeuw. De bomen zijn wit gekruind, en waar nog bladeren aan de bomen hangen, daar zie je nu witte wollige struiken.... Mooi, maar koud en glad.

Sind ik zo sukkel met mijn rug, ben ik doodsbang dat ik zou vallen, en mijn rug nog meer verdemoleren... (voor niet West Vlamingen : kapot maken)... En dus is sneeuw niet mijn ding, net zo min als ijzel.

Maar volgens het weerbericht zal binnen een week geen spoor van sneeuw, noch van ijzel meer te zien zijn, is de vorst weer uit het land. Kan ik goed begrijpen, de vorst staat in ons landje onder vuur, sinds de erfeniscapriolen van ons Fabi...

Te krijg: Koningshuis met ervaring
bevragen bij Elio Di Rupo p/a Wetstraat 16 1000 Brussel.
Schrijven bij voorkeur in het Frans...

tot de volgende ?

blauw in het zwerk

Heb je het ook gezien? Vanmorgen was de hemel niet meer alleen maar grijs en zwart, er zaten strepen blauw in, lichtblauw, en aan de einder zag je warempel wat oranje, voorbode van de zon?
Ze voorspellen sneeuw !

Je zit, we leven in een landje waar het weer niet alleen het gespreksonderwerp is bij uitstek, het weer zelf werkt daaraan mee ! Het wisselt, en verandert constant, het blijft soms wekenlang slecht opdat het de mens de strot zou uitkomen, het gaat dan plots over in een wirwarweer, waar je echt niet meer weet welke kledij je moet aandoen. Je ziet dan in de straten mensen rondlopen zowel in dikke winterjassen als in korte broek en T-shirt...

kortom, er zijn maar twee constanten in het leven van de Belg :
- het weer
- de belastingsbrief

En toch, als we TV-kijken, en we zien wat het weer allemaal aanricht in onze buurlanden, dan mogen wij hier niet klagen. We hebben hier zelden of nooit van die weersuitspattingen.
Misschien is het voornaamste ambetante kenmerk van ons weer dan ook zijn middelmatigheid ?

Er gaat een sprookje rond dat de eskimo's wel tweehonderd woorden hebben om sneeuw aan te duiden (het is maar een sprookje!), maar het verwondert mij ergens dat wij hier hobby hebben in het benoemen van alle soorten wolken. Zou het niet heerlijk zijn als we het verschil ook konden benoemen tussen een calvus, een capillatus, een castellanus tot en met een spissatus, een stratiformis en zelfs een Uncinus ?
Maar nee, we mekkeren gewoon dat we de zon niet zien !

Er is ook iets geks aan de hand met onze kunstenaars !
Het valt op dat de meeste schilderijen een mooie strakke blauwe hemel vertonen, en geef toe, het is onmogelijk dat die schilders daar alle dagen vanuit hun atelier zicht op hebben ! Het aantal dagen met blauwe luchten is veel kleiner dan het aantal schilderijen met diezelfde luchten !

Ik denk dat die schilders ook een chronisch gebrek aan opleiding hebben om al die soorten wolken neer te poten op hun doeken. Ze kunnen ze niet alleen niet benoemen, ze weten ook niet welk wolk ze in welk blauw moeten plaatsen !

Als we op een schilderij wolken zien, dan zijn het meestal allemaal wolken, zonder ook maar één spatje zon. En heb je er dan toch eens eentje gevonden, dan is het heerlijk dat kleine vlekje blauw in het uitspansel ook vertaald te zien in een likje zon op de aarde er onder. Die schilderijen zijn, door dat éne spatje licht op de anders grauwe aarde, meteen heel aantrekkelijk en halen hoge aaibaarheidsgehalten...
Wat op zich al weer een bewijs is, dat we versteld staan van het feit dat een maler het aandurfde om én wolken én zon op één doek te zetten.

Gekend zijn ook de schilderijen waar de schilder nog meer moeilijkheden poogt te ontvluchten! Je schildert een gelige zon die in een oranje overgaat tot in het bijna inktzwarte, daarvoor een witte voorgrond (heb je al van je witte canvas), en daarop pikzwarte bomen die als grijpgrage vingers in de oranje verf krabben... Mooi ! en bijkans heeltemaal geen werk aan...   (Was het maar zo simpel...)

Ach, ik zit maar wat te zeveren... ik wil gewoon zeggen: Ik ben blij dat ik wat blauw in 't geluchte zie !
Jij ook ?

tot de volgende ?

papierklei

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag ga ik in de academie wat experimenteren met papierklei.
Papier op zich bevat eigenlijk al klei, dus is papier geen vreemd object voor klei.
Ik weet niet wie ooit op het idee kwam om papier in klei te mengen, maar het lijkt een wondere materie.

Laat me eerst eens vertellen hoe je met gewone klei kunt werken.
Gewone klei mag niet te nat en niet te droog zijn, het moet kneedbaar zijn en niet kleven aan je handen. Deze toestand laat je toe die massa te vervormen tot de vorm die je er mee wilt maken (met de nodige beperkingen ... je kunt bijvoorbeeld niet een potlooddunne pilaar maken voor een dikke bol klei, want dat gaat inzakken, omvallen)
Je kunt klei tamelijk lang blijven bewerken. Zolang het niet droog is, kun je stukken bijvoegen, aankleven. We spreken dan van klei die lederhard is. Dat is een exacte beschrijving, het voelt ook wat lederig aan. Je kunt zelfs in dit stadium de klei nog steeds wat vervormen, mits je dat voorzichtig doet, en de grens niet overschrijdt waar de lederharde klei gaat breken.
Als de klei eenmaal droog is, kun je er niets meer aan toevoegen of aan wijzigen.
Als je dan de klei weer nat maakt, ga je niet naar de situatie lederhard, maar meteen naar heel zacht, ja zelfs naar uiteen vallen.

Papierklei heeft een deel eigenschappen die je toelaten over de grenzen te gaan van de gewone klei. Je kunt veel lichter werken, omdat door de vezels in de klei, je een soort wapening krijgt, en dus een sterkere structuur.
Daardoor kun je veel dichter komen bij de potlooddunne pilaar met daar een dikke bol op. Je moet wel zien hoe je dat doet, maar door de hogere stevigheid en de lichtere constructie is daar al heel wat meer mogelijk.
Bovendien kun je aan droge papierklei nog steeds zaken in papierklei toevoegen. Door de vezels laat je, mits de twee oppervlakten bevochtigd worden, de zaken in elkaar grijpen en ineen kleven.

Kortom, je krijgt meer mogelijkheden.

Misschien denk je nu bij jezelf: "Wat zit die man nu allemaal te leuteren !"
Maar voor mij kan dit een nieuwe wereld van mogelijkheden vormen. Laat me een voorbeeld geven. Stel dat je in klei een rechtopstaande hond wilt boetseren... Dan moet je ofwel de poten veel te dik maken, ofwel moet je onder het lijf een dikke steun bouwen (dat is het meest gebruikte, dan zie ja daar een bos gras of iets dergelijks die in feite de hond omhoog houdt.).
Er is ook nog een andere mogelijkheid: Je maakt vooral een constructie waarbij je uit een plank vier staven ijzer laat komen. Je kneedt dan rond dat ijzer de poten op, en met de ijzer zijn deze sterk genoeg om de hond te dragen. Moeilijkheid: klei krimpt bij het drogen, dus moet je dat ijzer er tijdig uithalen, vooraleer de klei openbarst door het drogen, maar zo dat de klei wel al stevig genoeg is om de hond te dragen. (Gewoonlijk zal men dan iets onder het lijf van de hond plaatsen, die helpt dragen, tot het geheel helemaal droog is.)

Ik wil nu iets dergelijks proberen te maken met papierklei. Ik ga eerst het lijf van de hond maken, dan dat lijf op een voorwerp leggen die de juiste hoogte heeft, en de poten naar beneden toe er aan boetseren. Dat kan door de grotere kleefkracht van papierklei (hoop ik). Op die manier hoop ik een hond te kunnen maken die op gewone dikte van poten staat, zonder bosje gras onder de buik.

Dit is een uitdaging, en een manier om de mogelijkheden en moeilijkheden van deze - voor mij nieuwe - materie te leren kennen. Wellicht ga je mij gedurende dit experimenteren nog wel horen vloeken van hier tot ginder, omdat er bepaalde moeilijkheden gaan opduiken die ik niet voorzie, omdat ik de materie (nog) niet voldoende ken, maar dat is eigenlijk juist de bedoeling.

In ieder geval, als je helemaal geen kaas hebt gegeten van keramiek, of van boetseren, weet dan dat het maken van een hond (paard) die gewoon op zijn vier poten (benen) staat, zonder bijkomend steuntje, dat dit niet evident is op te maken !

Toch zie je die beeldjes wel eens, maar die zijn veelal op een nog andere manier gemaakt.
Als ik zo een beeld moduleer in was, dan kan dat redelijk makkelijk gedaan worden. Van dat beeldje maak ik dan een moule,  en in die moule giet ik dan gietklei. Deze gietklei laat je een bepaalde tijd in de gietvorm (de moule), zodat de buitenkant van de gietklei hard wordt. De rest van de gietklei giet je uit de vorm. Als je dan de moule (die uit verscheidene stukken bestaat) opent, dan heb je een beeld in klei... van een hond die staat op vier poten.

De grote moeilijkheid bij die manier van werken, is het maken van een moule, die zo moet gemaakt zijn, dat je hem van het beeld kunt afhalen, zonder dat je stukken maakt... Denk een aan het oor van de hond, en probeer je eens in te beelden dat je daar stukken plaaster moet opleggen, die je terug weg kunt nemen, zonder dat dat oor breekt... je hebt al meteen een aantal stukken nodig. Deze stukken moeten tegen elkaar liggen, want de moule moet dicht zijn (je giet er gietklei in !)...

Dus, hoe dan ook, het is niet simpel een hond op vier poten te maken ... Als dus ooit een beeldje ziet van een hond of paard op vier dunne poten (benen), denk dan eens aan de kunstenaar die dit wist te maken...

tot de volgende ? (de hond op de foto is veel makkelijker te maken... die zit op een breed steunvlak !)