Chrome

Zonet gelezen: Google Chrome is in een jaar 26 % sneller...
... en ik heb dat niet gemerkt.
Ik heb een tamelijk recente PC, en dat werkt behoorlijk snel, en mijn Chrome webbrowser werkt ook snel. Ik heb wel gemerkt dat het sneller gaat dan met Firefox, wat nochtans ook geen slechte browser heet te zijn.

Ik moet zeggen, ik ben nogal een fan van Google. Natuurlijk zijn er ook nadelen aan, maar voor wat ik wil doen en doe, lijkt me dat allemaal niet van zoveel belang. Ik ben tevreden met wat ik heb. Dat er publicitaire boodschappen staan aan de zijkant, daar heb ik echt geen last van. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet eens bewust zie. Ik bekijk die dingen nooit. Dus kunnen ze me ook moeilijk hinderen. Het schijnt dat je die reclame zelfs op een of andere manier zoudt kunnen verbergen, maar vermits ik ze toch niet bekijk...

Ik heb het al gezegd, er is ook in de computerwereld, geen enkel ideaal systeem. Je moet voor jezelf uitmaken wat voor jou het beste is. Ik, voor mij, hou van de dingen die gratis ter beschikking staan, en goed zijn. Je kunt uiteraard ook mindere programma's vinden bij die gratis dingen, maar vergis je niet, ook bij de betalende programma's zitten er veel waar er ambetantigheden in zitten !

Betalen is helemaal geen waarborg op kwaliteit, het omgekeerde ook niet. Het is dus precies zoals ik stel: je moet zoeken naar het systeem dat voor u voldoet. En, het moet mij van het hart, als je moet gaan zoeken bij dure koopprogramma's, dan wordt het opbouwen van een systeem die voor jezelf voldoet, een dure zaak. Met mijn gratis systemen, kan ik in alle rust sorteren, en hersorteren... Het kost me niets buiten wat tijd voor installatie en weer wegdoen.

Ik heb een voor mijn doen volmaakt systeem, maar het kan best zijn dat het voor jou helemaal niet voldoet...

Wat die snelheid betreft, die doet er inderdaad iets toe! Onlangs zat ik eens te werken op een oude computer, en ik ergerde me blauw en zwart op het feit dat ik telkens met wachttijden zat tussen verschillende acties.

Een computer heeft mede als bedoeling dat je snel kunt werken, en als je dan telkens moet wachten op de machine, dan is dat verschrikkelijk vervelend. Zeker als je dat niet gewoon bent.

Ik krijg nogal veel mailtjes, veelal met heel mooie PPS - voorstellingen, en sommigen zijn dan in een bestand die slechts heel langzaam werkt... Geef toe, dan zit je je op te jagen. Idioot eigenlijk, want eigenlijk is zo'n pps-je gewoon een ding die bedoeld is om leuk te zijn, om je te plezieren... en je zit je op te jagen omdat je even moet wachten op de pret.

Soms zal die vertraging liggen aan het feit dat ik dat pps-je krijg van een PC die werkt met een ander Operating System dan het mijne, en moet de mijne het programma "vertalen" naar zijn systeem. Ik hoor dat dit ook het geval is met zaken die ik doorstuur naar anderen.
Daaruit blijkt eens te meer dat geen enkel systeem volmaakt is.

We zouden dat niet hebben, als we allemaal met hetzelfde systeem werkten, maar het feit dat er verschillende systemen bestaan, is een waarborg op snelle verbeteringen. De concurrentie dwingt de makers om steeds beter te zijn.

Dat ik een buitenbeentje ben, met mijn Linux, is dus eigenlijk goed voor uw systeem ook..

tot de volgende ?

Oh Happy Day

Coat of arms of Leers (Nord, France) drawn by User:Manassas for Blazon Project of French-speaking Wikipedia, with Inkscape. Source: http://www.gaso.fr/ - Blazon: unspecified (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we al heel vroeg weg gereden naar Auchan te Leers in Frankrijk. Nog vlug wat boodschappen doen, onder meer voor zaterdag.
Zaterdag zijn we immers 45 jaar gehuwd, en gaan we met de kinderen eens gezellig bijeen komen en dan samen gaan eten.
Dus hebben we nog een en ander bijgehaald om er een feestelijk dagje van te maken.
Ik kan er nog steeds niet over... 45 jaar ! Laatst zat ik nog te denken aan onze Bart en ons Veerle, dat ze nu ook al de veertig voorbij waren, en dan dacht ik aan een oude collega, die toen hij veertig werd, een heel jaar lang zat te kankeren dat hij nu oud was... Voor hem was die veertig jaar een magisch getal, het keerpunt tussen jong en oud. (Ik wou dat ik weer veertig was !)

Maar hoe dan ook, mijn kinderen zijn het kind zijn al heel lang voorbij... Het zijn nu ook volwassen mensen, gedegen burgers... Ergens krijg ik dat niet goed in mijn eigen binnenste, voor mij zijn het nog steeds mijn kinderen... En ik betrap mezelf er op dat ik soms denk aan hen op een betuttelende manier. Precies zoals lang geleden.

45 jaar... Het is voorbij gevlogen. Het lijkt net gisteren, en toch zijn daar de kleinkinderen, allemaal midden in hun puberteit, allemaal met hun eigenheden, die je als volwassene maar moet zien er bij te nemen. Wij voeden de kinderen op, maar eens in hun puberteit, voeden zij ons op hun beurt op... Ze plooien ons door middel van veel botsingen en confrontaties naar hun wereld, en wij proberen wanhopig er nog zoveel mogelijk van onze wereld in te stoppen.

Als ik dat nu bekijk, is het goed verdeeld. Ze zijn nog steeds mijn kinderen, maar ze hebben hun eigen manier van denken van zijn... En met de kleinkinderen zal dat ook wel loslopen, alleen zal de sprong voor ons, grootouders wellicht nog iets groter zijn dan met onze eigen kinderen, en aan onze ouderdom, dan spring je al wat moeizamer.

Maar alles komt op zijn pootjes terecht.
Ik denk dat kinderen allemaal drie benen hebben...
Iets met drie poten kan altijd staan, ook al is het zo scheef als iets.
Maar misschien zien wij dat als scheef, omdat wij vanuit ons standpunt de wereld bekijken... En volgens ons vader was dat bij mij, in mijn puberteit wel héél scheef...

Ik heb het gevoel dat ik nu, na al die jaren, het aan mezelf verplicht ben, om eens achteruit te kijken... Mijn levensverhaal te overlopen... Maar ik zei het al eerder, het lukt me niet, omdat ik steeds weer de neiging heb om te denken: "Had ik dat dan niet gedaan, waar zou ik nu staan?"

Ik weet niet waarom, maar het lijkt me altijd alsof ik ook heel anders had kunnen leven, dat ik dan ook een heel ander iemand zou zijn, in een heel andere wereld. Had de kans om voor Oudenaarde te kiezen enkele maanden later gekomen, dan was ik hier wellicht nooit beland... Dan zat ik misschien in Roeselare... En hoe zou mijn leven dan verlopen zijn?

Telkens en telkens opnieuw moet je in je leven keuzes maken, en je weet niet welke kansen er zouden komen als je die keuze niet maakt, of dat er misschien helemaal geen kansen meer zouden gekomen zijn... Misschien is er een moment in je leven dat je, zonder dat je het weet, zonder dat je het zien kunt, de deur naar andere kansen sluit.

Ach, ik heb mijn keuzes gemaakt, en ik kan niets herdoen, en het is al bij al goed geweest.
Weet je, eigenlijk moet je je vooral niet te veel zorgen maken, stippel je leven uit naar best vermogen, en denk niet dat je verkeerd bent... Je bent wellicht nooit verkeerd, je leeft, wat je ook kiest, je eigen leven...

Ik wens iedereen een goed leven toe, maar het leven is als een mooie roos, prachtig, geurig, maar er zitten doornen aan.

tot de volgende ?

De pijp

Clay pipe (Photo credit: Wikipedia)

Hier voor me, ligt mijn pijp.
Nee, ik ben niet beginnen roken (of liever herbeginnen), de pijp ligt er omdat hij zo mooi is.
Maar eerlijk gezegd, ik weet niet of het wel een handige pijp is. Ik denk dat hij ongeveer een kilo weegt, en hij is ook helemaal niet handig om vast te houden.
Het is een Afrikaanse pijp, in ebbenhout uitgesneden, in een heel bizarre vorm, daar bovenop zit dan een stuk been, ook al uitgesneden, en daar zit dan weer een soortement rietstengel waar je wellicht aan moet zuigen om de rook binnen te krijgen.
Ik denk dat de pijp nog maagdelijk is... Ik zie geen sporen van brand (maar op ebbenhout ?), maar ik ruik ook geen tabak.

Misschien was deze pijp ooit in Afrika, wat hij hier voor mij is: een sieraad.

Ooit, in een ver verleden heb ik nog geprobeerd om pijp te roken in de plaats van sigaretten, omdat dit minder ongezond zou zijn... Maar ik trok de rook van die pijp net zo goed tot in de toppen van mijn tenen... En ik vond het helemaal niet plezant om constant op die pijp te bijten om het ding in mijn mond te houden.

Ik heb heel veel gerookt, en er is geen contenter mens dan ik, dat ik daar van af ben.
Eigenlijk ben ik twee keer gestopt. De eerste keer was ik al een jaar gestopt, toen ik eens om gek te doen een sigaretje opstak, en lap, ik was weer vertrokken. En het mag gek klinken, je haalt de schade in ! Je rookt nog meer dan tevoren.
Nu durf ik gewoon geen sigaret meer aanraken... Ik weet nu uit ervaring dat je nooit van een verslaving geneest... Je blijft verslaafd.

Wellicht is dat de reden dat zoveel mensen het zo moeilijk hebben om er mee te stoppen, met wat voor verslaving ook.
Het is immers zo, dat de kleinste misstap onmiddellijk leidt tot herval. Je kunt niet "in beetjes" stoppen, je kunt niet geleidelijk afbouwen... Want als je geleidelijk afbouwt, dan blijf je net even verslaafd, en is de verslaving zelfs geen moment verdwenen of verminderd. De controle die je meent te hebben is eigenlijk een soort zelfbedrog.
Wellicht niet bewust, maar evengoed even verslaafd als voorheen.

Nu heeft de wereld meer begrip voor mensen die proberen van het roken af te geraken, maar in de tijd dat ik stopte, was het nog steeds: "Het is geen man, die niet roken kan"... En mijn stoppen met roken kreeg helemaal geen begrip. integendeel. Ik werd geplaagd, men blies de rook in mijn gezicht, vroeg me om de vijf seconden of ik geen sigaretje moest hebben... Ik had een pak sigaretten in mijn zak gestopt, om te kunnen antwoorden: "Wilde er eentje van mij ?", want zo zwegen ze vlugger.

Nu is niet roken in. De roker wordt zelfs overal buitengewerkt, als een soort van paria.

Ik heb begrip voor die wetgeving, maar ik heb ook begrip voor die rokers, die nu verkleumd buiten staan te roken. Ik weet hoe moeilijk het is om te stoppen.
Daarom kan ik alleen maar vragen, bidden, smeken, zeggen aan iedereen: begin er niet aan!
Dan moet je ook niet vechten om te stoppen.

tot de volgende ?

waterdag

MALONNE, BELGIUM - SEPTEMBER 01: Little children cry because of pepper spray during a protest against the early release of Michelle Martin, ex wife of child murderer Marc Dutroux, who stays at the Clarisse Monastry on September 1, 2012 in Malonne, Belgium. Michelle Martin was jailed in 2004 for 30 years for being an accomplice to the murders and kidnapping of 6 girls by Marc Dutroux, but is being released after a Belgian court ruling. (Image credit: Getty Images via @daylife)

en morgen is het Sint Maarten... Hier en daar is dat de vervanger van Sinterklaas.
In een ver verleden (45 jaar terug !) woonde ik in Loppem, en daar was er nog een traditie van St Maarten, maar ook al van Sinterklaas. Sint Maarten, dat was de dag dat de kinderen verkleed aan de deur kwamen aanbellen en dan zongen:
Sinte Moarten avond,
de torre goa no Gent
en os ons moeder koeken bakt
we zitten geiren omtrent
Stokt vier
mokt vier
sinte Moartens avond is hier...
(Voor wie geen West Vlaams kent: Sinte Maarten avond, de toren gaat naar Gent, en als ons moeder koeken bakt, we zitten graag omtrent, stookt vuur, maakt vuur, sinte Maartens avond is hier)

Dan gaven de mensen snoep of enkele centen... Maar je moest wel een grote voorraad hebben, want er waren verschrikkelijk veel kinderen die kwamen zingen. Ik dacht zelfs dat er bij waren die herhaaldelijk langs kwamen, telkens met een ander pak en een ander masker op...


Ik weet niet of ze dat nu nog steeds doen in Loppem, of er vanavond massa's kinderen op straat zullen lopen... Er is immers zo veel veranderd in het na-Dutroux tijdperk. Mensen hebben schrik dat hun kinderen zouden mee genomen worden door kwaadwillige volwassenen.

Gelukkig is het al niet meer zo erg, als vlak na  Dutroux... Toen mocht je als man niet meer glimlachen tegen een kind, of ze bekeken je argwanend. Laat staan dat je er iets tegen zou zeggen. Ik denk dat niet alleen veel kinderen toen een trauma hebben opgelopen, wellicht ook veel mannen... Nu is Dutroux al weer een beetje naar de achtergrond geschoven, nu spreekt men van de pastoors. Net of er zijn geen goede pastoors meer.

Maar dat is nu eenmaal een beetje eigen aan de mens... Men heeft de neiging alles te projecteren naar een veelvoud. Na Dutroux waren alle mannen verdacht, na Van Geluwe alle geestelijken.  Gelukkig zijn die mensen nog steeds uitzonderingen op de regel. Ook al zijn er blijkbaar telkens veel meer dan je dacht.
Dat komt wellicht omdat men van de brave goede huisvader niets vertelt, maar des te meer over de misdadiger, de pedofiel, de moordenaar, de zwendelaar, (de politieker) en ander slecht volk.
Eigenlijk zouden we eindelijk eens moeten beginnen met een Goed-Nieuws-Krant... Maar ik heb ooit gelezen dat dit al een paar keer is geprobeerd, maar telkens ten onder ging bij gebrek aan belangstelling. Het mag gek klinken, maar blijkbaar wil de mens veel liever in de drek roeren dan te genieten van de heerlijkheid van de goede dingen des levens.
Begrijpe wie begrijpen kan...

tot de volgende ?

Ziet, hoe zeere vallen ze,

Church of Saint Martin in Loppem. Loppem, Zedelgem, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

de zieke zomerblaren...

Het is vandaag weer een van die typische herfstdagen, sombere lucht, wat wind, en geritsel van droge blaren aan de boom en onder je voeten.

Het is nu bijna twintig over acht, en het is nog niet echt klaar. Je krijgt het gevoel dat het vandaag niet licht zal worden.

Volgende week zaterdag zijn Anny en ik precies 45 jaar gehuwd. Tijd om eens achteruit te blikken. We durven haast niet meer denken aan de feestdis... Er zijn er nog zo weinig van over... Buiten broers en zusters lijkt iedereen al lang verdwenen, en er is ook al een broer die er niet meer is...

De spijskaart was toentertijd veel uitgebreider dan nu, feest was ook een vreetpartij in die tijd, tijd waarin eens goed gaan eten nog niet zo gewoon was, en alleen gebeurde bij grote gelegenheden, zoals een huwelijk... 's Avonds was er muziek en dans, en dat muziek was toen nog geen DJ, maar een heus orkestje.

17 november 1967 was net als dit jaar ook een zaterdag, het was schitterend goed weer, iedereen liep wel eens buiten om de benen te strekken, en de heren liepen in de zon, in hemdsmouwen rond. 's Avonds of liever, 's nachts moest iedereen de ramen van zijn wagen ontdooien om te kunnen naar huis rijden.

Wij zijn gehuwd in Loppem, woonplaats van Anny. Eerst in het gemeentehuis en vandaar te voet de straat over naar de kerk. Het mooie oude kerkje van Loppem... We gingen in eerste instantie inwonen bij de ouders van Anny.

God, dat is allemaal zo lang geleden en het lijkt pas gisteren.
Ik zie Anny nog in haar mooie witte trouwjurk, en kijk wat verbaasd naar de foto's, naar mezelf, hoe jong ik nog was, en hoe mager. Dat mager zijn was wel heel vlug verdwenen.

Na één jaar en één week precies werd onze Koen geboren, en die is er ondertussen ook al niet meer. Zo'n achttien maanden later kwam dan Bart en nog eens een achttien maanden omtrent later, kwam Veerle en was ons gezinnetje compleet.

Kort voor mijn huwelijk was ik zonder werk gevallen, en ik werkte nog maar enkele weken in mijn nieuwe job, in het psychiatrisch instituut te Beernem. Na enkele jaren vond ik een betere job in het Vrij Technisch Instituut te Brugge, in de Boeveriestraat... En daarna kwam ik aan het werk in de Christelijke Centrale ven Hout en Bouw, waar ik werkte tot ik ziek werd en tot mijn pensionering. Als je het zo opschrijft lijkt het niets, als je de jaren telt lijkt het veel, en als je terug kijkt, is het weer niets.

Ik noem dat de relativitijd...

Ik weet niet of jij dat soms ook doet, maar soms zit ik te denken aan dat leven dat achter ons ligt... Had ik nu eens niet die job gevonden bij Intersoc in Zwitserland, waar ik Anny leerde kennen, met wie zou ik dan gehuwd zijn? Zou ik überhaupt gehuwd zijn? Ik heb mijn beroepsleven uitgebouwd van uit mijn huwelijk, en van uit de woonplaats die we toen hadden... En dat heeft invloed gehad op heel veel dingen van mijn leven. Zo kun je bij bijna iedere sprong in je loopbaan die vraag stellen, had dit of dat nu eens anders verlopen, hoe was het dan geworden?

Ik weet wel, dat zijn bedenkingen die niets opbrengen, maar die me wel helpen om  mijn leven in een juist perspectief te houden. Ik kan niet anders dan steeds weer en weer tot de conclusie komen, dat we ons leven eigenlijk niet echt besturen, we kunnen hooguit wat bijsturen, wat afremmen, wat gas geven, maar het lijkt wel of we op spoorbanen rijden, we kunnen hier en daar wel opteren voor een wissel, maar we blijven hoe dan ook op spoor... en we weten niet waar die wissel ons uiteindelijk naar toe voert.

Het gekke is, dat je nooit dat gevoel hebt tijdens dat leven. Het nemen van die beslissing toen, op dat moment, leek wel overwogen, leek heel persoonlijk en heel bewust in volle vrijheid... En als je het achteraf bekijkt, dan lijkt het op een uitgestippeld parcours.

Ik was pas 21 toen ik huwde, en Anny 20...  We waren nog heel jong, maar we zijn gelukkig geweest en nog, en ik denk dat ik - mocht ik opnieuw de keuze moeten maken, we dezelfde keus zouden doen. Niet dat we geen tegenslagen en geen moeilijke dagen hebben gekend, maar ik heb het gevoel dat net al die moeilijkheden het cement zijn dat je steviger en sterker aan elkaar bindt.

We zijn al meer dan twee keer zolang gehuwd als we oud waren toen we huwden.
Waar is de tijd?
En hoe kan heel die tijd voorbijgevlogen zijn in een zucht ?
relativitijd...

tot de volgende ?

Baraque Michelle

Sitting Bull (Photo credit: Wikipedia)

Hoge Venen - Hautes Fagnes (Photo credit: Nolleos)

Zou madame Barack wel weten dat wij hier al heel lang een Baraque Michel hebben? 674 meter hoog en op één na de hoogste top van België...

Je kunt nog steeds de knop van je radio en/of TV niet open zetten, of je hoort spreken over Barack Obama. Sinds vandaag denk ik te weten dat Barack de voornaam is, en Obama de familienaam. We zagen immers een fiere verse moeder die haar twee nieuw geborenen de namen Barack en Mit gaf... Voordien kon ik alleen maar gissen.

Je zou nu kunnen stellen dat Barack logisch de voornaam was, omdat ze hem altijd de eerste noemden, maar dat is geen logica ! In Amerika spreken ze ook altijd van 9/11, terwijl het gaat over 11 september, dus voor ons eigenlijk 11/9...

Persoonlijk heb ik het veel meer voor Pancho Villa. Geef toe, een villa is heel wat beter dan een barak. En als Belg ben ik geboren met een baksteen in mijn maag, dus dan maar liefst een grote baksteen, voor villa-bouw en toch niet voor een barak !
Maar al bij al gaat mijn woordspeling met de Baraque Michel dus niet op, het zou dan eigenlijk de Obama Michel moeten zijn.  Maar het enige wat enigszins een paar van die klanken benadert is "Au BAlcon " wat je wel eens hoorde roepen naar een of andere hoge piet, of naar wat voetballers als ze eens een paar keer na elkaar de bal geraakt hebben.  In onze taal niks geen obama-klanken te vinden. Misschien in een mij onbekend dialect ergens in een verre uithoek ? Of misschien wel ergens in een Waals dialect ?

Voor mij is die naam typisch Amerikaans... In die zin, dat deze verzameling van staten eigenlijk hoofdzakelijk zijn opgebouwd door import-mensen, van over heel de wereld. De enige echte Amerikaan, in de werkelijke zin van het woord, zijn de inheemse Indianen. En die hebben wellicht ook van die rare namen. Kom nu niet af met Sitting Bull en dergelijke, want dat is wellicht maar een vertaling van die man zijn echte naam, of misschien wel een klanknabootsend woord. Nee, voor mij blijft Amerika een allegaartje van vreemde namen. Je kunt dit zien als je bv eens de generiek van een film bekijkt...

Maar wat we daar zien, is nu hier ook, in een versneld tempo bezig.
Toen ik kind was, was een neger een bezienswaardigheid, en we gingen op de markt gaan kijken naar die ene neger die daar van die zwarte spekken verkocht, met een anijssmaak. In de volksmond sprak men van Karaboedjah... De brave man heette wellicht heel anders, misschien Moïse Bekambele of zoiets. Maar die éne zwarte medemens, dat was een evenement.

Als je nu in een stad rondwandelt, dan zie je niet alleen allerlei soorten van mensen, gele, bruine, zwarte en gewoon blanke, maar je hoort ook tientallen verschillende talen spreken. Als je naar de stad rijdt, langs een grote baan, dan kun je tien, twintig verschillende nationaliteiten van nummerplaten zien op auto's en vrachtwagens...

Al heel lang geleden las ik ooit een artikel over de mens van de toekomst... En die mens was niet meer blank, niet Aziatisch van type, niet Zwart of rood, nee, de nieuwe mens uit dat artikel, was een soort mengmoesje, een grootste gemene deler of kleinste gemene veelvoud van alle rassen en kleuren. Er stonden foto's bij van dergelijke mensen, mensen die voor ons nog best iets exotisch hadden, maar niet te plaatsen waren.

Weet je, van mij mag dat morgen al gebeuren...
De mens van morgen mag er van mij nu al zijn !
Dan is er wellicht geen reden meer voor racisme.

En weet je, hoezeer ik me ook Vlaming voel, in hart en nieren, van mij mag men best komen tot één taal voor alle mensen ook, met dezelfde reden, en men mag best komen tot een samensmelten van alle godsdiensten en opgaan in één godsdienst, en men mag komen tot één land, één economie met voedsel en drinken voor allen
Welvaart voor allen
Geen machtsinstituten meer
geen bazen
geen ondergeschikten
alle mensen broeders

Imagine zong John Lennon...

tot de volgende?

De Barak van Obama

Martin Luther King, 1964 (Photo credit: Wikipedia)

Weet je waarom het witte huis eigenlijk wit is? Omdat het zwart ziet !

Nee, dit is geen mop, het is ook geen dwaze opmerking over de zwarte president...
Het is gewoon zo, dat er ooit een brand is geweest in dat huis, waardoor het zwart geworden was. Men heeft het dan maar overschilderd, om het terug net en "zienbaar " te maken. In het wit.
(Hoe verf je het goedkoopst je huis in het wit ? In het zwart...)

Ons eerste zwartje in dat Witte Huis is er dus in geslaagd om ook nog herkozen te worden !
En we zijn het idee van een zwarte president al lang gewoon.

Waar is de tijd van  Martin Luther King, van Black Power... Het heeft heel wat inspanningen gekost om stilaan te groeien naar een gelijkberechtiging van de anders-gekleurde medemens. En we zijn er eigenlijk nog lang niet. Hoor maar eens gewoon naar je blanke medemens, wat zij heden ten dage allemaal vertellen over hun gekleurde medemensen... Ik las onlangs nog op facebook een opmerking van een jongedame die wanhopig op zoek was naar een job: "Ik geef het op ! Dat ze het nu maar allemaal geven aan die zwarten" ... Terwijl we weten dat het voor mensen met gewoon een vreemd klinkende naam al veel moeilijker is om werk te vinden dan met een naam die Vlaams of Belgisch klinkt...

Ik lees dat zelfs de slavernij nog niet helemaal is uitgeroeid... En dat men nu en dan zelfs in ons eigen land (vooral op ambassades !!!!) mensen vindt die eigenlijk uitgebuit worden tot op het merg van het been !

Onze Bart was een tijdje terug in India, en stuurde wat foto's door van de mensen daar... En ik kan het niet helpen, ik voel me dan wat beschaamd over onze welvaart hier, en de armoede daar. Heel dat rijke Westen heeft met de kolonisering en dergelijke systemen die soms een andere naam krijgen, maar in feite net zo goed hetzelfde doen, die gebieden ondergedompeld in een marginaal bestaan.

En ik vraag me nog steeds af, waar we onszelf het recht voorspiegelden, om die mensen hun leven, hun manier van leven af te pakken. Wij moesten zo nodig beschaven... Wij, je weet wel, dat volk dat in een tijdspanne van goed dertig jaar twee wereldoorlogen ontketende... Dat volk stelt zich dan op als beschavers. Zeg nu niet dat de wereldoorlogen enkel en alleen te danken zijn aan één natie... Dan ken je je geschiedenis niet, of hou je geen rekening met de druk die anderen uit oefenden op...

Kom mij ook niet af met het idee dat wij zo nodig onze Godsdienst als de enig zaligmakende moesten gaan prediken... We zien nu de Islam hetzelfde doen, en staan op onze achterste poten om te protesteren tegen het opdringerige van die bekeringswaanzin.

Ik vraag me nog steeds af, hoe de wereld zich zou ontwikkeld hebben zonder al die veroveringszucht. Als we we gewoon handel zouden hebben bedreven, op normale basis, zonder veroveringen, met al die landen. Als hun beschaving net zo goed de onze zou hebben beïnvloed als wij die van  hen.
Als Godsdienst geen macht maar een beleven was
Als mensen zichzelf geen status zouden geven, gebonden aan kleur of natie of godsdienst...

PLANTEN

Ik las weer eens een wetenschappelijk artikel over "planten met verstand"... Het artikel begon met een knipoog: "Slecht nieuws voor vegetariërs: planten hebben ook verstand !"...
Ik heb daar reeds eerder over geschreven. Steeds meer en meer doet men vaststellingen van een soort verstand bij planten. Planten reageren niet alleen, ze geven blijkbaar signalen aan elkaar door, zodat ook die planten op hun beurt gaan reageren. Giraffen weten dat, en eten steeds acaciabladeren tegen de wind in. Zodra ze aan een boom knagen, produceert die tannine en dit smaakt niet alleen bitter, het is ook moeilijker te verteren. Deze reactie wordt blijkbaar door de lucht doorgegeven aan de buurplanten. Door tegen de wind in te eten, vermijden de giraffen dus buikpijn...

Maar er zijn heel wat meer vaststellingen gedaan, waarbij bv planten die in een klimaat leven met grote droogteperioden elkaar op een of andere manier signalen geven. Sommige planten sterven bij grote droogte bovengronds af. Bij regen gaan ze weer groeien. Men heeft vastgesteld dat men, door een plant  in een aparte pot water te geven, er reactie kwam in de andere potten met droogteplanten... Dus op een of andere manier is er communicatie, maar men heeft nog niet ontdekt hoe, want dit werkt ook zonder dat er verspreiding door bodem of lucht mogelijk is...

Kortom, we geven miljarden uit om te kijken hoe het op Mars is gesteld, en we kennen onze buren, de planten nog niet eens...

en weet je wat... Als verstand niet zo echt gebonden is aan "De Mens", wat dan met godsdienst zoals we die nu kennen en interpreteren?

tot de volgende ?