Het kadukke Fordje

Ford Motor Company: The First 100 Years by Robert C. Kreipke (Photo credit: IFHP97)

Ik weet niet meer op welke post ik de man zag en hoorde praten over de massale afdankingen in het bedrijf waar hij werkte... Het was geen Ford, dus wordt er niet over gepraat. Regeringsleiders komen hen niet troosten, men belooft geen reconversie-maatregelen, er is geen sprake van grote afscheidspremies of hoe je die dingen ook noemen wilt...

Heel stilletjes, heel geruisloos staan ze daar met zijn allen op straat. Geen massa's blijken van sympathie, geen bezoek van een minister, laat staan de premier...

Toch zijn die arbeiders net zo goed het slachtoffer van de werkloosheid.
En in deze streek hier, loopt het echt ook niet over van kansen op tewerkstelling.
Nu nog een nieuwe wet waardoor de werkloosheidsvergoeding sneller wordt afgebouwd, en hupla, daar sta je dan, met je kinderen die nog studeren, de afbetaling op je woning en op je auto. Auto die je niet weg kunt doen, want dat is een middel om -hopelijk- aan werk te geraken... Wat men ook vertelt van het Openbaar Vervoer, probeer er maar eens dagdagelijks mee naar je werk te gaan... Als je geen geluk hebt, moet je heel vroeg vertrekken omdat je ginder nog enkele kilometers moet stappen...
En heb je helemaal geen geluk, dan passen de uurregelingen van geen kanten.

Dus de auto moet noodgedwongen blijven... een kans op werk kun je, mag je niet laten liggen.

Je bent 50 jaar of zelfs enkele jaren ouder, en wil je nog aan werk geraken dan lijkt het noodzakelijk dat je een nieuwe opleiding volgt... En als die er is via de de VDAB, dan sta je wellicht op een wachtlijst, is het opleiding in het bedrijf zelf, dan ben je te oud om nog zo'n investering in jou te doen.

Tja, je bent niet van Ford...

Nee, ik heb helemaal niets tegen die mensen van Ford. Ik heb net zo goed medelijden met hen, ik voel met hen mee in de economische ramp die hen treft . Economische ramp, dan heb ik het over de gezins-economie... Want daar leef je als kleine man in. Die grote economie, dat is voor de arbeider een ver-weg-show, iets waarover je hoort op TV, en waar ze je bang maken voor het spook van verarming, kostenstijgingen en... werkloosheid.

Ik heb alleen iets tegen het feit dat men, bij dergelijke grote sluitingen, van alles en nog wat doet voor de slachtoffers, en dat men helemaal geen woord zegt, laat staan iets doet, voor de even vele of zelfs nog meer mensen die iedere maand getroffen worden door diezelfde werkloosheid.

Er zijn geen twee soorten slachtoffers van de werkloosheid !

... En weet je wat nog erger is ?
Na een tijdje is iedereen vergeten hoe je werkloos bent geworden, in die slechte tijd, één van de velen... En dat er helemaal geen werk was voor je... Hoe je maand na maand werkloos bleef, hoe je werkloosheidsvergoeding al heel vlug afgebouwd werd, hoe je alles op alles moest zetten om je huis toch afbetaald te krijgen, of hoe je het zelfs moest verlaten en overlaten in de handen van grijpgrage banken...
En na een tijd spreekt men dan over je, als den dienen, die al jaren op den dop zit... Zo met een ondertoon van de leegganger, de luiaard, de profiteur....
Als je niet op past, raak je helemaal in het sukkelstraatje... En nog is het niet gedaan !
Als je oud wordt heb je minder pensioen...
Je sleept de ramp mee tot aan je dood.

En dat is heus niet alleen het geval voor mensen uit enorm grote sluitingen van bedrijven, maar net zo goed uit het faillissement van een piepklein bedrijfje...

Dat is het echte spook van de werkloosheid.
Hoe langer je werkloos bent, hoe moeilijker het wordt om werk te vinden.
Dat is logisch, je kennis en vaardigheden raken steeds meer en meer achter op de moderne wijze van werken. Je kennis loopt hopeloos ten achter.
En het ergste... Het ergste is wellicht dat je jezelf steeds minder en minderwaardiger voelt worden.
Je verliest je zelfrespect, en dat straal je ook uit.
Je ziet er niet meer uit als die levenslustige mens van vroeger.

Ik voel me altijd wat boos worden, als ik mensen hoor die denigrerend spreken over de werkloze...
Ze weten niet wat het is.
Bovendien hebben wij, hier in ons Belgenland, een heel gek systeem van werkloosheid... Om ziek te zijn moet je 66% arbeidsongeschikt zijn. Als je dus maar 60 % ongeschikt bent, ben je niet ziek, maar je kunt evengoed je taak niet meer vervullen, en dus raak je op de werkloosheid. Daar loop je tussen die grote hoop mensen die werkloos en/of eigenlijk arbeidsongeschikt zijn, maar niet genoeg om ziek te zijn....

Daar vinden we in ons landje hele pakken van wat men smalend de beroepsdoppers noemt. Mensen die te ziek, te gehandicapt zijn om te werken... maar niet ziek, niet gehandicapt genoeg om in dat andere systeem van de sociale zekerheid te vallen...
...En aan de andere kant heb je dan mensen op de ziekenkas, die net die 66% wel halen, maar echt niet zieker lijken dan die werkloze, en ook die hebben dan de naam van profiteur...

Het lijkt wel of er mensen zijn die hen benijden om hun toestand !
Gek toch ?

tot de volgende ?

Het blinkende graf

Onze-Lieve-Vrouwehospitaal (former hospital/convent) and chapel in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan we naar het kerkhof, naar Zingem en naar Oudenaarde...
We gaan niet alleen een bloemetje brengen, nee, we gaan ook om in Zingem het graf van Tante en nonkel wat op te poetsen en in Oudenaarde dat plaket van Koen wat te reinigen.
En we blijven dan een wijle stilstaan, en gedenken...

Op deze dagen is het druk op de kerkhoven, nog niet vol van mensen in hun zondagse pak, met bloemen in de hand, maar vooral van dames met een voorschoot om, die over de graven heen buigen met borstel, vod en zeep...

Het is grote kuis op het kerkhof... Heel het jaar zien de meeste graven geen levende ziel, en toch zijn ze na een jaar weer bestoven, groen van minieme mossen, vervuild. De ene steen is de andere niet. Als je een blinkend gepolierde grafsteen hebt, dan heb je het gemakkelijk: eventjes met water en een goede vod, en het stof van een jaar is weer weg... Heb je echter een grafsteen dat niet zo blinkend glad is, dan is het stof wel makkelijk weg te vegen, maar het groen van het mos lijkt wel in de steen gedrongen, en daar zie je mensjes ijverig schuren op de grafstenen...

Zowel Zingem als Oudenaarde zijn betrekkelijk nieuwe kerkhoven, waar niet veel van die mooie oude grafmonumenten te bewonderen vallen, maar toch zie je hier en daar wel eens iets origineels, iets wat opvalt, wat anders is... In vorm of in kleur...

Op die manier is het kerkhof soms wel bezienswaardig... Want eigenlijk is het maar een droevige plaats, waar men zijn doden naar hun eeuwige rustplaats brengt, waar ze - al naargelang de gemeente- tegenwoordig maar heel tijdelijk liggen...  Ik ken gemeenten waar men na een goede tien jaar al de plaats moet ruimen voor verse doden. (Klinkt luguber hé ?) Maar hoe gek het klinkt, bij de meesten is het grootste leed dan al wel wat weggesleten. Het verdriet zit op dat moment al ingekapseld, het is er nog wel, maar er ligt eelt op, de  wonde is een litteken geworden.

Och, ze zijn nog lang niet vergeten, en er over praten, er over denken doet nog steeds pijn, maar het weegt niet meer op het leven. In het begin dat je iemand verliest, weegt dat verlies heel de dag door op je. Je kijkt TV, je leest de krant, maar ergens zit je tijdens die werkzaamheden nog steeds ergens met de dode in je hoofd, in je hart.

Dat slijt (gelukkig maar !), zachtjes slijt dat felle verdriet tot een ding op de achtergrond. Het is niet weg, maar het overheerst niet meer.

Met andere woorden, dat graf hoeft geen monument te zijn... Een eikenhouten kruis zou al lang genoeg meegaan, om het verdriet zichtbaar te tonen... Het hoeft echt geen arduin te zijn. Het hoeft echt niet met een "eeuwige vergunning" te zijn...

Maar misschien ben ik te hard... Misschien willen sommigen dat echt wel !
Ik behoor tot die mensen, voor wie het kerkhof geen monument is, maar een begraafplaats, waar men het verleden begraaft. Op de kast staan bij ons altijd wel enkele foto's, van mensen die nog niet zolang geleden begraven werden. Die maanden dat die prentjes daar staan, kijken we daar regelmatig naar, en nu en dan parten we er zelfs over..., nemen het nog eens in handen, hoelang is het nu al weer geleden? Maar na enkele maanden verdwijnen die doodszantjes in de schuif, bij de grote hoop die ons al eerder zijn ontvallen... Familie, vrienden, goede kennissen, buren of hun dichte familie...
Daar liggen ze gewoonlijk in alle rust, tot we bij het zoeken naar iets anders, ook bij die doos komen, en dan nog eens verwijlen bij de doden...

De doden waar ik echt verdriet om heb, die zitten niet alleen in die doos, die liggen niet alleen op het kerkhof, die zitten vooral in mijn hoofd, in mijn hart. Dat kerkhof, dat is maar een soort openbaar gedenken. Het echte gedenken, dat gebeurt bij mij, binnen in me.

Als we ook naar Zingem gaan, naar tante en nonkel, dat komt vooral omdat er anders geen kat meer naartoe gaat... Uit het oog, uit het hart.
Daar zijn geen kinderen en geen broers en zusters meer over.
Daar is alleen dat graf, met een eeuwige vergunning (In Zingem duurt de eeuwigheid maar 50 jaar of zoiets).
Ieder jaar weer kijk ik dan ook naar die graven waar niets staat, waar niemand de moeite neemt om het nog eens wat op te kuisen, waar geen bloem, geen gedachte laat staan een gebed gebeurt... En dan probeer ik al die vergetenen ook even te gedenken... Het is niet goed dat er mensen zijn die zo maar verdwijnen, alsof ze er nooit geweest zijn.

En toch hebben ook zij ooit wel eens een steen in de rivier geworpen, waardoor de loop van de rivier nooit meer hetzelfde is geweest...

Wij zijn niet alleen de vrucht van onze ouders, van dat knusse gezin... Wij zijn kind van een hele wereld, gevormd, gekneed door een oneindige massa...

Zonder die man die er zo'n honderduizend jaar geleden in slaagde dat paard te doden, waardoor zijn gezin kon overleven... waren wij er ook niet !

Wij hebben de geest, de ervaring, het epos, de ontwikkeling van een heel mensdom in ons.
Laten we dus ook al die naamlozen niet vergeten.
De grootste uitvinding, die nog steeds bepalend is voor zo wat alles in deze ontwikkelde wereld, dat is het wiel... We kennen die uitvinder niet.

Ga jij ook op hem of haar denken dit jaar, op dat grote dodenveld vol bloemen?

tot de volgende ?

draagbaar versus haalbaar

State President Paul Kruger of the South African Republic at his fourth inaguration in 1898 (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen gelezen: Er zouden volgens de Duitse pers weer drastische inleveringen moeten komen in Griekenland...

Ergens doet mij dat denken aan Paul Kruger, de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder (Transvaal), Hij zei, tijdens een meeting te Potchefstroom tot de reeds opgezweepte massa:
" Burgers, verstaat gij den brief van het Engelsche Gouvernement? Ik zal u duidelijk maken wat ik geloof dat de bedoeling van deze zelfregering is: steek uw hoofd eerst  in den strop, opdat ik u kan ophangen, dan kunt gij met uwe beenen zoo vrij schoppen als gij wilt. Dit is de vrijheid en het zelfbestuur. "

Ik ben akkoord dat Griekenland noodzakelijkerwijs iets moet doen aan zijn schuldenlast. Ik kan aannemen dat men dan op een gegeven moment ook van de burgers (zij zijn het land !) moet bespaard worden, ja misschien zelfs iets moet ingeleverd worden. Maar het moet draagbaar blijven.

Met draagbaar blijven, bedoel ik gewoon dat het leven van de Griek een leven moet blijven, geen hel. Het mag niet leiden tot armoede en ellende. Het mag niet leiden tot minder gezondheidszorg, het mag niet leiden tot een pensioen dat niet meer leefbaar is, het mag niet leiden tot huis-loosheid omdat de huur of de afbetaling echt niet meer kan..

Het inkomen moet zelfs zo hoog blijven dat er nog een aanvaardbare binnenlandse markt kan blijven bestaan. Met andere woorden, als er dan al afgeroomd moet worden, dan mag het alleen de room zijn, en niet de ganse ketel melk. Het mag zo zijn dat luxe niet echt nodig is, en dat dit stuk moet ingeleverd worden, maar dat mag op zijn beurt ook geen aanleiding geven tot mindere geschooldheid van de jeugd die moet opgroeien in deze moeilijke tijd.

Dit is maar een heel summiere lijst van bedenkingen... Maar ik ben er van overtuigd, dat al wat verder gaat dan het afromen van de room, de luxe, een stap te ver gaat. Wees gerust, zelfs het inleveren van wat je luxe noemt of zou kunnen noemen, is reeds zwaar genoeg om dragen voor de meerderheid van de burgers van het land.

En het is helemaal niet makkelijk om de grens te bepalen van wat luxe is... In ons landje zul je wellicht geen mens vinden die TV als een luxe beschouwt, terwijl voor een bewoner van de Hoorn van Afrika, drie maaltijden per dag al een toppunt van luxe zou heten...

En het is nu eenmaal heel moeilijk en heel hard in te leveren. Eens je gewoon bent op een bepaalde manier te leven, dan is een stap terug, terug naar de situatie van vroeger, heel, heel lastig te aanvaarden. het lijkt niet denkbaar nog te leven op de manier waarop je twintig, dertig jaar geleden leefde. En nochtans, twintig, dertig  jaar geleden had je wellicht niet het gevoel dat je arm was, of echt iets tekort kwam.

Het is zelfs bijna onmogelijk nog te zeggen wat het verschil was met toen. Alles is zo geleidelijk geëvolueerd, dat je onmogelijk je vinger op de kalender kunt prikken en zeggen: Kijk daar, dan op dat moment is mijn leven veranderd, verbeterd... Het is ook niet plots gekomen, het is heel stilletjes veranderd, lepeltje per lepeltje. Maar zelfs het afnemen van de inhoud van één lepeltje, zal men onmiddellijk voelen als een verarming, een onrecht, een verdwijnen van een verworven recht.

Ik heb begrip voor de woede van de modale Griek. Ik denk dat ik ook zou betogen, schreeuwen van onmacht...

Ik denk dat we de woorden van Kruger moeten in ons hoofd houden, dat we moeten blijven zorgen dat het draagbaar en haalbaar blijft, dat is al moeilijk genoeg !
Er is nog een argument voor het behoud van het haalbare, draagbare ! Je mag de eigen markt ook niet uitschakelen als segment van de globale markt ! Je kunt heel simplistisch stellen dat je door gratis arbeid een goede positie op de markt kunt veroveren, maar als je arbeiders dan niet meer kunnen werken van de honger, dan ben je zo die situatie weer kwijt ! Je moet ook produceren voor de eigen markt, en dus moeten je eigen mensen ook de middelen hebben om die binnenlandse producten aan te kopen. Als ik zie dat de Grieken hun nood steeds meer gaan oplossen door middel van onderlinge ruilhandel (ik geef je wat van mijn sla, bak jij voor mij een brood in de plaats), dan heb ik schrik dat je ergens de grens van het marktsysteem hebt overschreden. Nog verdere inleveringen zouden alleen kunnen leiden tot een ramp, een wegvallen uit het systeem... dus ook uit Europa. Uit het systeem van de Euro. Als je leeft bij gratie van ruilhandel heb je immers geen Euro's van doen... !


tot de volgende ?

Winter(z)uur

Vandaag zijn we dus een uur langer in bed moeten blijven. Op bevel van de staat, meer zelfs ik denk dat het een Europese verordening betreft?

Dit is nu dus het winteruur. Vanmorgen was het al weer klaar om te turnen, en vanavond zal het veel te vroeg donker zijn.

Ik heb zitten denken... Geïnspireerd door dat vroeg donker worden.
Ik kan me niet ontdoen van de indruk, dat wij hier veel meer last hebben van de donkere uren dan van de licht-uren. Ik wil zeggen dat wij over een jaar gezien veel meer donkerte hebben dan wel licht. In de tropen, op de evenaar, zou de dag en de nacht altijd precies even lang zijn, zo heb ik eens menen gelezen te hebben (alles in voorwaardelijke wijsheid), in het hoge Noorden heb je één dag waar het heel de dag van volle 24 uur licht is, maar naar ik meen, ook veel meer duisternis. Wij zitten nogal Noord, dus zal het hier ook wel meer donker zijn dan licht.

Als ik dat zo eens overdenk, dan is het gunstigste, aan de evenaar, en daar haal je net 50 % licht op een jaar. Er is dus nergens een plaats waar je meer licht hebt dan de helft van de tijd, maar er zijn verschrikkelijk veel plaatsen waar je meer duisternis hebt dan licht. De enige manier is dus om de zes maand te verhuizen naar de andere kant van de wereld, naar de zuidelijke leefwereld, en die wereld is véél kleiner dan de noordelijke helft van de bewoonbare wereld. Je moet maar eens kijken op een wereldbol. Natuurlijk heb je ook nog Antarctica, maar dat reken ik niet bij de bewoonbare droge grond.

Kortom, we hebben, hoe dan ook, minder licht dan duisternis.
En als ze mij nu doen opstaan op het moment dat het al licht is, dan wil dat zeggen dat die oelewappers een stuk van mijn al zo zeldzame licht hebben afgepakt. De dieven !

Mijn dieren (2 vogels en een heel pak vissen) zullen ook weer van slag zijn, en mijn kippen zullen verwonderd zijn dat hun voeder een uur later komt.

Gisteren was het dus herfstfeest van Ziekenzorg Mater- Welden - Volkegem. We zaten daar met een tachtig mensen als een klein eilandje in die mastodont van een sportzaal van de school... Volgende keer (het lentefeest) zullen wij wellicht verhuizen naar "de Drie Sleutels", waar we een meer gepaste grootte van zaal kunnen krijgen, maar het is dan op een weekdag te doen, want zater- of zondagen zijn daar nu al allemaal al lang voorbehouden voor allerlei festiviteiten, vooral voor familiefeesten en dergelijke.

Maar ondanks dat verloren gevoel in die ellendig grote zaal, was het goed ! We hadden een optreden van een dame, die ons muziek bracht met haar accordeon. Een Frans type van accordeon.  (Vraag me geen verdere uitleg, ik ken er niets van)
Ze speelde ook niet de klassieke accordeonmuziek, de musette, maar speelde echt muziek. Ze speelde immers normaliter in een wat klassiek kamerorkest, als een soort unicum in de accordeonwereld. We kregen dus onder meer mooie lichte klassieke muziek, op accordeon, en dan nog veelal een eigen interpretatie van deze muziek, door haar aanpassing aan het instrument. Het was heel mooi !

Nadien speelden we dan ons bonteavond-stukje... tot grote hilariteit van de aanwezigen. Ik heb duchtig de mensheid gezegend met de wijwater-kwispel, wat telkens weer geroep en gelach veroorzaakte. Daarna een lekkere boterham met perskop en/of kaas...

Tot de volgende ?

mijnheer pastoor

Deze namiddag moet ik dus optreden, tijdens het herfstfeest van Ziekenzorg. En om een of andere duistere reden ben ik weer pastoor...

Ik weet niet of er iemand foto's zal nemen, anders zal ik u er wel eens eentje tonen. Maar het lijkt wel, als ik ergens moet optreden, ik dat moet doen als pastoor, of als bisschop (Sinterklaas)...

Ik was 17 toen ik voor de eerste keer Klaas was, en ik ben het gedurende mijn verder leven héél dikwijls geweest.  Blijkbaar heb ik een uiterlijk die ergens iets pastoorachtigs heeft? Zeg nu niet: "die baard, want ik heb al meer opgetreden met een vals baard dan met mijn echte.

Vandaag heb ik geen problemen, maar binnen een dikke maand moet (mag) ik weer Klaas zijn, en bij de Okra heb ik al een Zwarte Piet, maar in de Academie zijn we wanhopig op zoek naar een Piet, (zoals in alle wettelijke annonces: mannelijk of vrouwelijk)... Mocht u zich geroepen voelen????

Vandaag dus pastoor, heel makkelijk, een wijd wit kleed met een koord om mijn middel, een overgooier zonder mouwen (hoe heten die dingen nu ook weer ?) en zo'n zwart hoedje met vier opstaande vleugeltjes op mijne kop.... En in mijn hand de koperen ketel en de kwast om het volk met milde hand te zegenen... Dat alleen al doet de mensheid lachen. En ik moet geen schrik hebben dat ik mijn tekst vergeet... Ik moet hooguit drie woorden zeggen, op het moment dat het stuk eigenlijk net gedaan lijkt...

Eigenlijk moet ik dan nog veel meer zeggen dan de anderen, want het is een komedie waar eigenlijk geen woord gezegd wordt. De tekst wordt voorgelezen door de lector, en wij moeten maar bewegen, steeds sneller en steeds meer door elkaar, zodat het een dolle boel wordt. Het klinkt niet zo leuk, maar het is gewoon een van die echte ouderwetse stukjes van de echte ouderwetse bonte-avonden van in illo tempore... uit de oude doos. Mag ook eens.

Lachen vergt niet dat we veel kunst en vliegwerk doen, lachen is een heel simpel iets, zeker in een zaal die bereid is tot zich amuseren. Dus geen Hamlet of andere ingewikkelde toestanden, nee, gewoon lachen.

Het doet me denken aan de Gentsche Fieste... Ooit stond daar een man, met een enorme grote kartonnen doos... "Vaaf frang vuur te kaèken in de duuze ! Vijf frank om te kijken in de doos !" De doos had veel succes, de ene na de andere wou zien wat er in die doos te zien was... Er was natuurlijk helemaal niets te zien, maar iedereen die er in gekeken had hield vol dat het "de moeite" was, dan was hij of zij niet de enige dommerik... En iedereen had plezier.  En dat is best vijf frank waard !

Humor, goede humor heeft eigenlijk niets om het lijf. In wat wij deze namiddag doen, is er zelfs niet eens een pointe, het is gewoon gek doen, in gekke kledij, en een heel simpel verhaal als basis voor het heen en weer gehol in die gekke kleren. De hoofdvogel is een dame, een al wat oudere dame (Die bij OKRA steevast mijn Zwarte Piet is), en die zal deze namiddag baby zijn. Een grote fopspeen, een gek mutsje, en vooral het feit dat ze in een enorme luier gekleed is... Ze ziet er grandioos uit.

Weet je, ik hou wel van die simpele boerenleute van toen. We hebben al dergelijke stukken gespeeld in de Chiro, aan het kampvuur, het slotakkoord van een leuk kamp.

... en vroeger zag je ook nog wel eens dergelijke dingen op familiefeestjes, en zelfs nu, zie je daar soms nog resten van. Een van de laatste keren dat ik nog heb meegespeeld met zo'n stukje, was op een huwelijksfeest.. Ik speelde er... pastoor... (of wat had je gedacht ?)

tot de volgende ?

Koken maakt slimmer

Nederlands: Foto van Jeroen Meus op de Boekenbeurs 2010 (Photo credit: Wikipedia)

Neenee, ik zit hier niet te zeveren ! Geleerden hebben ontdekt dat we door het bereiden van eten veel meer voedingsstoffen opnemen dan door gewoon een knol uit de grond te trekken en rauw te verorberen. Men heeft berekend dat een gorilla 2 uur en 12 minuten méér per dag aan eten zou moeten besteden om het equivalent te halen van gekookt eten.

Daarmee is het duidelijk !
Wij hier in Vlaanderen worden binnenkort het nec plus ultra op gebied van intelligentie !
Ik heb het nagekeken, op onze TV-zenders kunnen wij momenteel bijna heel de dag, zonder noemenswaardige onderbrekingen kijken naar kookprogramma's, en dan praat ik nog niet van de TV-Shop, waar ze ons hele dagen aan het oor leuteren met handige machientjes, betere messen, nog intelligentere pannen om dat eten in te bereiden.

Naast Piet Huysentruyt en Jeroen Meus hebben we ook nog Masterchef voor groot en klein, en nog tal van andere chef en chefjes houden ons hier voortdurend het water in de mond met allerlei heerlijke hapjes. Weg met al die ideeën over "minder vet, minder zout, minder eten !". Wij leven in een land die hele dagbladbladzijden vult met artikels over een politiek onbenul en zijn frietkot, en nadien weer ettelijke bladzijden hoeveel je vermagert, gewoon door ruzie te maken met de baas van het frietkot, en noodgedwongen anders te gaan eten... Om heel dat verhaal sappig te maken voegt men her en der, te pas en te onpas, enkele citaten toe in het latijn...

Nee, alle gekheid op een stokje, als koken de mens een voorsprong geeft, hoe staat het dan met de kansen van de heel armen, die heel weinig te koken hebben, ten opzichte van ons, die hele dagen onze hersenen bol vreten?

Ik heb vroeger al gelezen, dat wij wellicht als soort slimmer zijn geworden, door het eten van dierlijke vetten. Dierlijke vetten zouden een gunstige invloed hebben op het opbouwen van de hersenen. Dus weeral, hoe we het ook bekijken, eten voor je hersenen. En weg met dat magere biefstukje, geef ons, de verstandigen, maar een stuk spek.

Nog niet zo lang geleden, had ik een gesprek met Monique... Wij hadden het over cholesterol, en hoge bloeddruk en dergelijke blijmakende zaken... Monique zei: " Eigenlijk  zouden we weer moeten eten zoals vroeger, toen we klein waren ! Toen hadden we nog niet al die dingen van nu ! We aten een boterham met confituur, en als er kaas was, dan kregen we een snede kaas. Hoeveel boterhammen we daar bij aten speelde geen rol, maar we hadden maar één snede kaas !"

Ik denk dat ze gelijk heeft. We eten tegenwoordig veel te copieus. Als er bezoek is, kun je dat heel goed zien. Dan staan er twee, drie soorten brood op tafel en wel tien soorten toespijs. En van alles veel te veel.

Wij leven Bourgondisch zegt men dan... Maar ik denk dat de Bourgondiërs in hun tijd veel schraler aten dan wij nu.

En toch... Ook in die sobere tijd van toen, waren er uitzonderingen... Als we in die tijd een kermis hadden, een feest, een huwelijksfeest of zoiets, dan werd er niet gegeten, dan werd er gevreten. Dan zag je de mannen letterlijk de bovenste knoppen van hun broek open zetten... om wat meer plaats te hebben. Het doet denken aan wat we soms zien in films over onbeschaafde stammen, waar ze een groot beest hadden kunnen vangen, en dan vlees aten tot hun buiken in een punt stonden...
Wellicht waren die kermissen van toen nog een soort afkooksel van de jachttaferelen van vroeger, waar voor één keer voldoende eten voorradig was om de schade in te halen van een schraal leven.

Deze vreetpartijen van vroeger zijn er nu niet meer. Er worden geen broeksknopen meer opengezet, er wordt niet meer gegeten tot de buik in een "pinne" staat... Maar daarentegen is iedere dag een feestmaal in vergelijking met het eten van toen.

Ik denk dat Monique gelijk heeft... Het is niet zozeer de hoeveelheid van eten die ons cholesterol, hoge bloeddruk, zwaarlijvigheid bezorgt, het is wellicht veel meer het feit dat we veel te veel vlees, en veel te veel toespijs en liflafjes eten.

Nu spreekt men van een veggiedag, één dag in de week zonder vlees... Maar vroeger hadden wij de vrijdag als vastendag, visdag... Soms hadden we dan puree en hazelnootgebakken boter. We kregen een fikse schep puree, maakten daar met onze vork een putje in, waar moeder dan wat hazelnootgebakken boter in goot... Wij vonden het heerlijk.

Wie doet dat nu nog, een dag waarop er alleen aardappelen waren?
Misschien moeten we echt een beetje terug naar die tijd?

En haal in hemelsnaam al die koks van het scherm ! We eten al genoeg !

tot de volgende ?

Kerkhofblommen...

Chrysanten in volle bloei, midden november 2006 (Photo credit: Wikipedia)

We zijn deze voormiddag naar Dadizele gereden, naar Floralux, om Chrysanten en een bloemstukje in kunstbloemen voor straks op het kerkhof...

Dat is een jaarlijkse uitstap. Als je de baan rekent, dan doen we zeker geen profijt aan die uitstap, maar dat is in feite wat het is: een uitstap... En wat de potjes met kunstbloemen betreft, nergens heb je zo'n uitgebreide keus. Dat potje is voor op het graf bij onze Koen... Dat kan daar dan de ganse winter staan. Groot mag het niet zijn, want veel plaats heb je niet aan een columbarium...

Het zal straks de elfde Allerzielen zijn dat wij naar het graf van onze Koen trekken...

Eigenlijk ben ik geen voorstander van die massa-dodenherdenking... Maar je kunt bijna niet anders dan mee doen. Stel dat er aan het graf van uw beminde op die dag niets wordt gezet, wat zou men dan denken, zeggen... Met andere woorden, we geven toe aan de sociale druk.

We hebben ook een bloempje meegebracht voor Angelique, want die woont in een nieuw huis. We gaan hen in het weekend bezoeken, en hen feliciteren met die nieuwe woonst.

Zaterdag gaan we naar het Herfstfeest van Ziekenzorg. Anny en ik moeten wat vroeger aanwezig zijn, om boterhammen te smeren... Tijdens de namiddag gaan we met enkele bestuursleden een komisch nummertje opvoeren... We hadden al repetitie, en wij hebben in ieder geval al veel gelachen... Dus zal het wel loslopen en krijgen wij iedereen aan het lachen.

Kortom, het is weer een druk weekend, maar volgende week is het kalm... Er is zelfs schoolvakantie, zodat ik zelfs niet naar de academie moet (mag).

Toen wij deze middag terugreden naar huis, passeerden wij in Kerkhove een brand. De Spar-winkel stond er in brand. We zagen geen vlammen, maar grote wolken die uit het gebouw kwamen, en de brandweer die druk in de weer was. Toen we er passeerden, kwam er een enorme geur de auto binnen, precies of er massa's plastiek in brand stonden. Stinken ! Ik heb iets later de ruiten geopend om verse lucht binnen te krijgen. En de lucht stonk vandaag al zo erg, want het is mistig, en dan lijkt het wel of alle uitlaatgassen en fijn stof beneden blijven hangen.

Hopelijk zijn er daar geen mensen ingesloten of bevangen door de rook !

Straks gaan we buiten in de tuin enkele planten met beschermvlies omwikkelen, zodat ze straks niet bevriezen. Want we hebben weer zo'n abnormaal weer ! Net als vorig jaar een resem abnormaal warme dagen, waardoor alle planten nog volop in sap staan, en dan plots beginnen vriezen. Planten die hier al jaren stonden, perfect winterhard leken, zijn vorig jaar gesneuveld... We hopen nu, met dat vlies de planten te kunnen vrijwaren van vorstschade...

tot de volgende ?