Levend? erfgoed

Vlaanderse koekoek (Photo credit: Tom & Katrien)

Ik ben bezig het prachtige kijk- en leesboek te lezen van de Stichting Levend Erfgoed... Gewoonweg prachtig.
Ik heb de Stichting nu ook op mijn facebook gezet.
Kortom, ik vind Levend Erfgoed heel belangrijk.

Ik heb veel interesse voor Erfgoed in het algemeen, maar ik heb de indruk dat we meer zorg dragen voor een oud gebouw, dan voor het bewaren van een oud koeienras.

Nochtans zijn ze beiden de vrucht van de inzet van onze voorouders.
En wellicht kun je vol bewondering staan kijken naar het prachtige Stadhuis van Oudenaarde, en geen oog hebben voor een Mechelse Scheper...
Nochtans is er aan beide heel veel werk, inzicht en doelgerichtheid voorafgegaan.
En het kweken van een mooi kippenras die beantwoordt aan het doel, namelijk veel eieren en lekkere bouten, zal wellicht ook een werk van eeuwen zijn geweest.

Om eerlijk te zijn, die kip zal op zich belangrijker zijn geweest dan dat stadhuis. Want eten is nog steeds levensbehoefte nummer één.

Ik wil maar zeggen, het zou verschrikkelijk jammer zijn, mocht men het stadhuis laten vervallen, maar even jammer mocht men die oude dierenrassen laten teloor gaan.

Hele generaties zijn bezig geweest om het ideale schaap, de ideale melkgeit te kweken.

Ik heb de tijd nog net meegemaakt, dat vele werkmensen de melkkoe van de werkmens langs de straatkant "staakten". dat wil zeggen, ze klopten een ijzer in de grond, met daaraan een ketting, waaraan de melkgeit vast zat. Heel het gezin dronk van de melk van de geit, en het eten kwam in feite van de gemeenschap. Want een eigen weide had de kleine man niet, dus liet hij zijn geit grazen langs de boord van de straat.

Er waren overal te lande geitenverenigingen, die tot doel hadden de kwaliteit van de melkgeit te verbeteren. Ieder jaar waren er wedstrijden en men kocht er veelal gezamenlijk een goede bok aan, of legde samen om een bok te kunnen gebruiken.

Het beetje land dat de werkmens ter beschikking had, diende voor het bekomen van voedsel voor het gezin. In die tijd veelal het grote gezin. We staan altijd een beetje verbaasd, bij die grote gezinnen, en denken dat dit vooral te wijten was aan het feit dat er nog geen pil was, maar de werkelijkheid is anders !

Die grote gezinnen zie je overal waar armoede is. Je vindt het een beetje gek, omdat mensen die niet veel hebben dan nog zo'n grote bende eters moeten onderhouden, maar de reden is anders. In landen met veel armoede is de kindersterfte gewoonlijk ook veel hoger dan hier. Dat betekent dat het hebben van veel kinderen een verzekering is dat er minstens een deel overblijven die volwassen worden. En meer nog: in die arme landen is er geen of nauwelijks sprake van sociale voorzieningen. Dat betekent dat er geen pensioen bestaat, en de enige garantie op een oude dag, is het hebben van kinderen die voor je kunnen zorgen.

In die sfeer moet je dus ook het kweken van heel wat oude dierenrassen bekijken. Heel wat van de oude kippenrassen zijn dieren die graag slapen hoog in een boom, die niet of moeilijk te houden zijn in de omheining van een kippenperk... De reden is simpel, men kweekte kippen die zoveel mogelijk zelf hun voedsel wisten bijeen te scharrelen. En het vergde heel wat fokkerskunst om daar uit de beste leggers te selecteren, zodat men veel eieren had van een kip die niet veel voedsel nodig had.

Als we nu de bewaarde rassen bekijken, dan zien we dat die zelfredzaamheid van de kip er langzaam uit gaat. Gewoon omdat de kippenrennen nu veel degelijker gemaakt zijn en de kip minder kan ontsnappen, maar ook omdat ze voldoende voeding krijgen om niet meer te moeten scharrelen. Trouwens dat scharrelen is in onze dichtbevolkte woongebieden niet meer te doen. De buur die zijn tuintje ziet omgewoeld worden door de kippen van Jan, zal niet gelukkig zijn...

Dus, zelfs al bewaren we nu met zorg die oude rassen, ze gaan toch gedeeltelijk verloren, gewoon door de andere wereld waarin ze nu leven. We bewaren wel het uiterlijk en de genen, maar het zou wellicht weer een hele tijd kosten om die zelfredzaamheid er terug in te kweken.

Die zelfredzaamheid van toen was er wellicht mede de oorzaak van, dat hele gebieden tot een uniform ras kwamen. kippen die vrij of grotendeels vrij rondlopen, worden niet alleen door de eigen haan, maar wellicht ook door de haan van de buren gedekt... en je krijgt een steeds uniformer dier. Iedereen fokte op dezelfde kwaliteiten, en de genen bleven gezond.

Eigenlijk is het met het levend erfgoed een beetje zoals met het gewone erfgoed... We bewaren het zorgvuldig... Maar het is niet echt meer dienstig voor de functie waarvoor het ooit gecreëerd werd. Dat mooie stadhuis is niet aangepast aan de vereisten van de tijd, die kip wordt niet meer gehouden voor zijn uitzonderlijke kwaliteiten, maar voor zijn model en zijn kleuren... Veel verschil is er dus niet tussen dat stadhuis en het Brakelse Hoen !

Het lof

emblem of the Papacy: Triple tiara and keys Français : emblème pontifical Italiano: emblema del Papato Português: Emblema papal. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren schreef ik over de Chiro... en daaraan terugdenkend, denk ik op de binding die er toen was met het geloof, met de kerk...
Ik weet niet meer precies wanneer het afgeschaft werd, maar jaren lang gingen wij om drie uur, met gans onze groep van de Chiro, St Katharina Conterdam, naar het lof...
Als je nu aan jongeren zoudt vragen wat het lof is, dan weten de meesten dat niet eens meer. Eén psalm herinner ik me nog: Tantum Ergo ... Toentertijd was alles nog in het Latijn. Buiten de Chiro zaten er maar een paar oude besjes in de kerk, mensjes die door de rest van de bevolking kwezels werden genoemd.

Het lof duurde niet lang, zo'n twintig minuutjes hooguit.
Een eredienst om God te loven...

Ik hoorde ons moeder nog spreken over het Angelus, en soms zei ze bij het horen van het klokgeluid, na een blik op haar uurwerk: 't Angelus... Maar dat was alles wat er van dat gebed nog restte... Dit was blijkbaar al voor het lof verdwenen uit de volksdevotie.

Het lof is nog verdwenen, terwijl ik in de Chiro was. Ik herinner mij echt niet meer wanneer dat geweest is, en ik weet niet of het lof niet meer gehouden werd, of dat wij als jeugdbeweging niet meer er aan deelnamen.

Maar de binding met de kerk die was er en die bleef er heel mijn jeugd lang. In onze parochiekerk was er vroeger een "stoeltjeszetster", een oude dame die tijdens de misviering rondkwam bij de gelovigen om het stoeltjesgeld op te halen. Het rondgaan met de schaal werd gewoonlijk door een van de leden van de kerkfabriek gedaan. Die man begon dan zijn rondgang met het in de schaal leggen van een briefje van honderd frank...

Toen de stoeltjeszetster overleden was, vroeg onze proost, de onderpastoor van de parochie, of wij met de Chiro die taak niet wilden op ons nemen. Wij kregen daarvoor een percentje of twee van het opgehaalde, en dat was welgekomen voor een jeugdbeweging. Dus spraken wij af met de leiding om elk één mis van het weekend op ons te nemen, en het stoelgeld te gaan innen. Sindsdien weet ik dat enkelen van de leden van de kerkfabriek hun honderd frank weer uit de schaal raapten toen ze hem binnen brachten in de sacristie...

Wij moesten al die frankjes tellen, en inschrijven in een register. Kort voor we op kamp gingen, kregn we dan onze percentjes op het geld. Dat was in die tijd nog een behoorlijk bedrag, want toen gingen er nog veel mensen ter kerke... Nu is dat heel anders.

Ik denk niet dat die sterke binding tussen Chiro en kerk nog bestaat, of in ieder geval zal het veel minder hecht zijn. Alles lijkt wel meer en meer geseculariseerd. En als ik terugblik, dan lijkt alles wel heel sterk gedwongen in een kerkelijk keurslijf.

In de school begon en eindigde de dag met een gebed, was er heel veel aandacht voor het "vak" godsdienst, moesten wij de vragen uit de Mechelse Catechismus van buiten leren, en zonder fout kunnen opdreunen. Ik denk dat ik er nog steeds enkele zo uit het hoofd kan opzeggen: "Waar is God?" In de hemel, op de aarde en op alle plaatsen"... Er waren in dat boekwerk twee soorten vragen, de soort in grote letters en soort in kleine letters. Die in kleine letters moesten we pas leren in het zesde studiejaar, in voorbereiding op onze Plechtige Communie en Vormsel...

Mijn kleinkinderen hadden geen catechismus, en wat ze kregen als Godsdienst leek helemaal niet meer op wat wij leerden...
Midden in mijn puberteit kwam het Concilie... Heel de kerk leek op zijn kop gezet. En heel wat pastoors (en gelovigen!) hadden moeite met de vele snelle wijzigingen in de eredienst en in de leer... Ik herinner me dat ik op een kamp door de proost van dienst gevraagd werd om koster te zijn, het altaar klaar te zetten, de kelk en ciborie klaar te zetten en dergelijke meer. Ik was zo fier als een gieter. Terug thuis van kamp, vertelden wij dat aan onze proost, de onderpastoor, en die zei dat ik doodzonde had bedreven door de gewijde vaten aan te raken...
Leuk voor een kerel in die al zo wankele puberteit...

De kerk sprak plots onze taal, en trad van haar sokkel. De pastoor deed zijn mis voortaan met zijn gezicht naar het volk. Het enige wat nog herinnert aan de tijd dat de kerkdienst door de pastoor werd opgedragen met zijn rug naar het volk, is het oude gezegde dat je nog wel eens hoort na een begrafenis... " Als je het gat van de pastoor hebt gezien is heel je dag naar de ..."
Eigenlijk klopt dat dus niet meer, je ziet het gat van de "paster" niet meer... Hij staat met zijn gezicht naar je toe.
Ook gaat hij niet meer op de preekstoel staan om te prediken...
Ik herinner me de vastentijd, toen vreemde paters in de avonddienst kwamen prediken. Zij vertelden zo gruwelijk over hel en vagevuur, dat we bijna niet meer door de donker naar huis durfden...

Er is zo veel veranderd...
djudedju

tot de volgende ?

zondag: Chiro-dag

Logo chiro (Photo credit: Wikipedia)

... en ook de Zondag, dat is de Chirodag !
We zongen het uit volle borst, en met diepe overtuiging.

Ik was eigenlijk al bij de Chiro, nog voor het toentertijd mocht. Maar mijn broer was er, en ik was groot voor mijn leeftijd, dus lukte het wel. Toen waren er nog geen jongknapen, men begon bij de burchtknapen...
En meteen was de toon gezet... Heel romantische en ridderlijke namen voor de afdelingen: Burchtknapen, knapen, kerels... Duidelijk ook Vlaams en de naam Chiro  waren gewoon de Griekse letters Chi en Rho, de twee eerste letters van Kristus in het Grieks...

De grote concurrenten waren de scouts en de KSA...
Maar dat waren, in onze ogen, minderwaardige wezens.

Nu bekijk ik dat allemaal anders... Nu ben ik blij dat er nog jongeren zijn die aangesloten zijn bij een jeugdbeweging, die leren verantwoordelijkheid te dragen, die leren in groep, in een samenleving te leven.

De jeugdbeweging van nu, ook de Chiro, zijn enorm veranderd, aangepast aan de tijd. De namen zijn niet meer zo romantisch, de liedjes zijn niet meer zo martiaal, en de rangen worden niet meer militair gedrild. Ik denk niet dat ze ooit nog marsjeren, laat staan dat ze dit doen onder het zingen van liederen zoals : Chirokameraden de Koning u roept, hoort nu dwingend zijn roep en zijn stem...

Alles is nu wat softer, wat "burgerlijker"... Ik vermoed dat ook de spelletjes helemaal anders zijn, minder gericht op lichamelijke ontwikkeling, meer op amusement. Wij leerden vechten voor een lap stof... Iedereen moest een lapje stof in de riem stoppen, op je rug, en dan moesten wij proberen de lap stof van de tegenstrever te pakken te krijgen, zonder  dat hij onze lap kon nemen. Lap kwijt was je dood...

Ik hield van die spelletjes. Waar het op macht en op vechten aan kwam, daar was ik haantje de voorste, waar het op lopen en snelheid aankwam, daar liep ik helemaal aan het staartje. Vechten was een ware sport. Je kon het geen worstelen noemen, maar het was er familie van. Je mocht elkaar niet echt pijn doen, het was een sportief gebeuren, waarbij je macht aan lenigheid moest koppelen. Dat lenige was niet mijn sterkste punt, maar ik had heel veel macht, en daarmee was ik in die sport een uitblinker.

Nu mogen de kinderen niet meer vechten, dat is opvoedkundig niet verantwoord....
Ik herinner me, dat mijn broer zaliger, die dan militair was, stoefte over al de gevechtstechnieken die ze leerden, en hoe ik daar mee zat te spotten... On moeder zei dat we het dan maar eens sportief moesten uitvechten. En in de weide voor de deur (Waar vroeger een spoorweg was), ging ons moeder zitten, en mochten wij het vechten beginnen.
Ik weet niet hoe lang we hebben gevochten, maar het was lang, tot ons moeder zei dat het genoeg was, en match nul was... En mijn broer moest toegeven dat al zijn trukken afbotsten op mijn macht, en ik moest toegeven dat hij veel leniger was en veel meer trukken kende...
Om maar te zeggen, vechten had niets te zien met ruzie, het was een sportief gebeuren. Het was wel een voordeel als je kon vechten, mocht er eens ruzie zijn.

Eén van de dingen die me steeds zijn bijgebleven, was het feit dat je mensen die je willen aanvallen met vuistslagen, die mensen moest je in een worstelgreep te pakken nemen, en mensen die wilden worstelen, die moest je te vuist gaan... Je moest proberen de "vijand" te pakken te nemen op zijn zwaktste punt. Maar die regels waren er alleen voor het echte gevecht, het niet sportieve, maar het ruzie-gebeuren.

Ook bij ruzie grepen wij veel vlugger naar het gevecht.
En weet je, ergens vond ik dat niet zo slecht... Wij losten de zaken op die manier op, en zelfs in bikkelharde ruzie bleef er het sportieve bestaan. We zouden nooit bewust gaan mikken op een bril, maar vermeden dat, want dat was breekbaar en duur. We zouden ook nooit uit volle macht stampen, en we zouden zeker nooit slaan of stampen naar een gevallen "vijand".... Als je nu de beelden ziet op TV van gevallen van agressie, dan is dat precies andersom. Nu mag men niet meer leren vechten, maar als er echte ruzie is, dan slaan en stampen ze om echt pijn te doen, om echt te kwetsen, ja... te doden.
Wij hadden met onze manier van leven veel minder opgekropte agressie.
Wij leefden die agressie uit binnen sportieve banen, zelfs bij echte ruzie.
Ik herinner me dat ik ooit eens echt ruzie had met een van mijn beste vrienden, Odiel... In het naar huis rijden van school, begonnen wij te vechten, twee beren van jongens, twee sterke knapen... We hadden alle twee blauwe plekken, en het staat me voor dat de lip van Odiel bloedde...
Na het middageten reed ik tot aan het huis van Odiel, en riep in de poort naar hem. Zijn moeder, Maria, zei dat ze dacht dat we ruzie hadden, waarop ik antwoordde dat dit uitgevochten was. We reden beiden samen naar school, weer dikke vrienden.

Wij vochten, maar toch was er op een bepaalde manier minder agressie dan nu.
Ik zou willen stellen dat wij onze frustraties af reageerden vooraleer het kwam tot echte agressie.

Ik ga niet zeggen dat er toen geen pestgedrag was, maar meestal werd dat opgelost door de kinderen zelf, in een gevecht of een fikse ruzie. Waren er kinderen die verbaal veel snediger en giftiger waren dan anderen, dan waren die anderen meestal in dat geval veel lichamelijk krachtiger, en het slachtoffer van het verbaal gepest corrigeerde zijn opponent met de vuist. Omgekeerd was ook waar. Veel van de vechters werden verbaal afgestraft door anderen... Kortom, pestgedrag werd opgelost door de partijen zelf.
Nu mag het slachtoffer van verbale agressie niet reageren met een gezonde knokpartij, want dat is agressie... Ook al was de agressie er eigenlijk eerst door de anderen, weliswaar verbaal, maar daarom niet minder pijn doend.

Ach, ik ga niet stellen dat ons systeem zo veel beter was, maar slechter was het zeker niet, en wij zagen in die tijd minder echte agressie dan nu...
Maar het bestond wel... Er waren toen ook messenvechters en zo, maar dat waren uitzonderingen in een wereld die veel minder verdoken spanningen had.

tot de volgende ?

kermis

Kermis (Photo credit: Wikipedia)

Het is kermis in Mater... Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, en morgen zitten we noodgedwongen thuis. Er is een tijdrit en een koers, beiden voor de nieuwelingen. We mogen niet parkeren en niet rijden in onze straat, dus worden we "gegijzeld"... Nu ja, er zullen ook wel een paar mensen zijn die deze koersdinges leuk vinden, dus dat is dan de dag voor hen...

Eigenlijk leven wij hier niet echt mee met de kermis. De reden is voornamelijk dat we te voet last hebben om naar en van het dorp te gaan en te komen, en bovendien, ik ben geen kermisfanaat.

Maar dat wil niet zeggen dat er geen kermis mag zijn... Iedereen mag en kan doen wat hij of zij zelf wil.

Ik vraag me af, of er nog echt een datum-binding is, met het oorspronkelijke Kerkmis. En of dat dit werkelijk de oorsprong van het feest is...
Heel lang geleden vertelden ze ons, als schoolkinderen, dat de kermis ontstaan was bij de inwijding van de kerk, en de eerste misviering in het nieuwe pasgewijde gebouw.
Dat lijkt mij een logische verklaring, die ik kan aannemen. Maar vele dorpen en steden kenden meer dan één kerk, soms door uitbreiding van de bevolking, soms door een ramp, waardoor een nieuw gebouw moest worden opgetrokken. Zou onze kermis dan een restantje zijn van de eerste kerk, of van het huidige bouwwerk? En waar ze nu nog een kerk zetten, zou dat dan aanleiding geven tot het "installeren" van een kermis? Zou dit nog de datum bepalen?
Ik denk van niet.
De kerk speelt niet langer die dominante rol van vroeger.

Ik weet niet of dat een goede of een kwade zaak is... Het is een feit, dat een recent onderzoek heeft uitgewezen dat waar de mensen nog geloven in de hel als eeuwige straf, de mensen braver leven. Dus zou dit toch een winstpunt kunnen zijn... Maar zelfs binnen de "moderne" kerk, horen we niet meer praten van het eeuwige vuur waarin de zondaars in eeuwigheid branden...
De hel is uit de mode...

Maar anderzijds zie ik in dat verminderen van de macht van de kerk ook een goede zaak. We moeten het niet ver zoeken om uitwassen te zien van dit machtsmisbruik, en we reageren ontdaan op het machtsmisbruik in de moslimwereld, die ook gelieerd is aan de macht van die kerk.

Zoals gewoonlijk zal het ideaal wel ergens in het midden liggen, maar het lijkt voor de mens onmogelijk om dat midden te houden. Of ze slaan door naar de ene of naar de andere kant. Dit is geen eigenschap van de kerken, maar van de mens.

We moeten steeds maar weer "partij kiezen", en dan gaan we extreem gaan doen in die stellingname.
Ik betrap mezelf daar ook op. Ik maak me boos op de stommiteiten van de politici, en kom tot de conclusie dat een politicus de facto slecht is. Dat is natuurlijk niet zo, en dat weet ik, maar het is veel makkelijker hen allemaal over dezelfde kam te scheren, dan te gaan uitzoeken of er toch niet ergens een witte merel tussen zit.
En het zou veel logischer zijn de partij, en de partijbonzen aan te vallen dan die volgzame politici, die slaafs de richtlijnen volgen van de partij.

Maar je maakt je kwaad op een of ander feit, en je scheert dan heel de boel over dezelfde kam.
Op die manier doen we exact hetzelfde als wat we hen verwijten.
We houden geen rekening met de mens.

Ik vraag me soms af hoezeer ik de mens die ik ben, ben geworden, door het leven dat ik heb geleid (of geleden?)... Hoe zou ik nu zijn, mocht ik andere keuzes hebben gemaakt op cruciale momenten in mijn bestaan.
Mocht ik een andere vrouw hebben gehad...
Mocht Koen zijn blijven leven...
Mocht ik zijn blijven werken bij...
Mocht ik zijn blijven wonen in...
Mocht ik niet ziek zijn geworden, geen pijnpatiënt zijn geworden...

In een van de tijdschriften die ik lees, staat een reeks over zo'n dingen. Hoe zou de wereld er uit zien had Napoleon niet verloren? Had Duitsland alles gezet op het vernietigen van het Britse leger te Duinkerken...

Ik ben het niet altijd eens met hun conclusies, maar ik vind het een heerlijke manier om eens na te denken over de dingen. Want in feite doe je door die oefening te maken aan een waardeoordeel over het huidige zijn.

moet je ook eens doen.

tot de volgende ?

Moderne geschiedenis ?

Global Positioning System (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben bezig met het lezen van een tijdschrift, waarin de geschiedenis van de multimedia staat vermeld. En om het kort te stellen, heel die geschiedenis begint eigenlijk pas in de jaren 80 van de vorige eeuw. De meeste dingen zijn minder dan twintig jaar oud...
Het leek me al veel langer, maar volgens dat artikel is alles dus nog piepjong.

In die korte tijd is alles heel snel gegaan... Ik herinner me dat ik hier thuis zat te klungelen op een klein computertje van het merk Tandy, iets wat al lang ter ziele is. Een klein schermpje met oranje cijfertjes en dito lettertjes...
Ik weet niet meer precies hoe groot de harde schijf toen was, maar dat was heel miniem... Er werd toen eerder van kilobytes gesproken dan van megabytes. Nu zijn we ondertussen al bijna de Gigabytes aan het inruilen voor de terabytes...
We hebben enorme harde schijven om van alles en nog wat op te zetten, en als dat nog niet genoeg is, dan stockeren we in The Clouds...
Het RAM is al even erg gegroeid, wat mede van invloed is op de snelheid van je computertje, en ondertussen zijn we van een los werktuig al allemaal overgeschakeld op het wereld wijde web van internet... En praten we met mensen aan de andere kant van de wereld.
We reizen overal naartoe, virtueel, en weten beter dan ooit wat er allemaal aan het gebeuren is op de wereld. Die grote wereldbol van toen is nu een miniem iets geworden, en we hippen van de ene kant naar de andere kant van de wereld schijnbaar zonder moeite.

Anny en ik zijn nog bezig ons te verwonderen over de GPS, en we zitten eigenlijk al in het volgende stadium. Onze Bart gebruikt geen GPS meer, maar zijn smartphone, een veredelde telefoon, waar een GPS in verwerkt is, die bovendien nog verbonden is met het internet, en dus wellicht veel beter en veel sneller is aangepast aan nieuwe situaties. Flitspalen en files worden je getoond, en men offreert je zelfs een alternatieve route om vlugger ter plaatse te zijn...

Voor 200 dollar kun je nu een dingetje met knopjes aanschaffen, waardoor Google je TV verandert in een computer...

Er lijkt geen einde aan te komen, integendeel, het lijkt steeds sneller en sneller te evolueren. Koop vandaag iets nieuws en morgen is het al voorbijgestreefd.

Als je nu die smartphones bekijkt, dan  zijn dat in feite niet alleen draadloze telefoons, maar computers met grotere mogelijkheden dan mijn Tandy van in de tijd...

En er is iets geks aan de hand !
Steeds meer is er sprake van een soort fusie tussen mens en machine. Neem bij jonge mensen hun smartphone af, en ze ervaren het als een lichamelijk verlies. Je kunt als het ware steeds meer spreken van een soort symbiose. Dat apparaatje is steeds meer een onderdeel van de mens. Het is een verlengstuk, een lichaamsdeel geworden.

Maar het gaat nog verder. Er zijn al testen gedaan met het inplanten van chips bij de mens. Deze testen waren onder meer een systeem, waarbij men een kunstarm en hand deed bewegen door het denken er aan. Men bracht ook sensoren aan op de vingertoppen van de kunsthand, waardoor de mens, via die chip, niet alleen die hand kon besturen, maar ook nog "voelde". Hij voelde of er genoeg druk was om iets op te heffen, en of er niet te veel druk was om een ei te breken. Maar het gaat nog verder ! De man in kwestie kon de kunsthand bewegen, ook al was die kunsthand aan de andere kant van de wereld. Het enige inconveniënt was dat er door de afstand enige vertraging was tussen denken en doen...

Er zijn al proeven waarbij bij bepaalde patiënten een chip is ingebracht, waardoor de behandelende arts voortdurend de gezondheidstoestand van de patiënt kan opvolgen, ook al is die niet aanwezig...

Binnen afzienbare tijd worden al die dingen en nog veel meer, wellicht werkelijkheid. Plant men rekenmachines in, en rechtstreekse verbinding met het internet. Men voorziet dat dit de vorming zal zijn van een nieuw soort mens. Wellicht zal het zelfs aanleiding geven tot het ontstaan van nieuwe vormen van communicatie, waarbij het verbale (het spreken) zal verdwijnen.

Mensen die niet in het bezit zijn van deze ingeplante bronnen van kennis, zullen minderwaardig zijn.
Het is niet ondenkbaar dat er weer vormen van  "slavernij" ontstaan.
Dit zou vlugger werkelijkheid kunnen worden dan men denkt. Als men de wetenschap van heel de wereld in zijn eigen lichaam heeft, dan is onderwijs eigenlijk niet meer van deze tijd. Dat zou betekenen, dat wie niet in bezit is van deze componenten, ook geen kennis meer kan verzamelen, en dus terugvalt naar de tijd waarin alleen de hoogste kaste kennis bezat.

Natuurlijk zijn er ook negatieve dingen... Privacy wordt onbestaande. Zelfs je bankrekening is dan quasi openbaar bezit. Je bent immers in al je doen en laten verbonden aan het internet.

Niet dat dit veel veranderd... Er is nog nooit zozeer gepraat over privacy als nu, en de reden is dat er eigenlijk geen privacy meer bestaat... Je wordt overal gefilmd door camera's die overal hangen, je aankopen worden geregistreerd, met het tijdstip waarop je daar en dan aanwezig waart. Iedere bankverrichting laat een spoor na. Ik weet niet of je je vragen hebt gesteld bij die nieuwe camera's die in sommige steden door de politie worden gebruikt... Ze controleren daarbij niet alleen je snelheid, maar ook of je nummerplaat wel overeenstemt met het type wagen, of de wagen niet als gestolen gemeld is... Maar wellicht gaat het ook verder, en zit ook de functie van de camera's in de luchthaven daar aan gekoppeld, en is er ook gezichtsherkenning ingebouwd. Iemand die gezocht is, wordt er zo uitgeplukt.

Nu lijkt dat niet erg, maar laat het regime veranderen, waardoor jij als lid van die of die organisatie als verdacht beschouwd worden, en we hebben een veel verfijnder systeem van vervolging dan in de tijd van de Jodenvervolging...

We staan aan de vooravond van ... Van wat eigenlijk ? Goede dingen? Slechte dingen?...
Een mierennest is in de dierenwereld een voorbeeld van efficiëntie... Dat komt omdat ieder miertje geprogrammeerd is vanaf zijn geboorte, voor het verrichten van een taak binnen het geheel.
Mensen die allemaal verbonden zijn aan een vorm van denken (Internet), kunnen ook allemaal hun taak krijgen via dat geheel.
Allemaal heel effectief...
maar menselijk ???


tot de volgende ?

Droge huid en pijn

English: An iPad 2 on stand. (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben "gezegend" (?) met wat men noemt een "vet type huid". Dat betekent onder meer dat ik heel duidelijke vingerafdrukken nalaat op al wat ik vast neem. Dat kan ik heel goed zien op het scherm van mijn tablet. Tablets werken met touch-screen, je "werkt" door het scherm aan te raken, dingen te verschuiven, weg te schuiven, aan te toetsen. Allemaal met mijn vette huid-vingers.
Ook mijn haren moet ik veel vaker wassen, ook al door dat vette huidtype.

Maar als je met klei werkt, dan heb je plots een veel drogere huid. Klei droogt je huid uit. Wellicht is dat de reden dat ik sommigen hoor klagen dat hun vel kapot gaat van in de klei te werken. Wellicht zijn dat mensen die al van nature uit een droog type van huid hebben, en die door het drogende effect van de klei plots talg te kort hebben in de huid van hun handen.

Gisteren probeerde ik mijn tablet nog eens, met "droge" handen...

Vergeet het. Ik heb nog steeds heel mooie vingerafdrukken op het scherm, net als tevoren. Dat droge lijkt dus meer een gevoel dan een werkelijkheid. Misschien zou het wel werken als ik van de klei meteen naar het tablet ga, maar dat lukt me niet. Als ik van de academie thuis kom, dan moet ik me eerst eventjes zetten, bekomen van de inspanning, de rugpijn wat laten wegdeemsteren... Dan me rechten om aan tafel te gaan, terug ineenzakken van de plotse pijn bij het rechtzitten, me met de armen omhoog duwen zodat de druk op de wervels wat afneemt, zachtjes laten zakken, soms gaat het dan al, andere keren moet de operatie van het langzaam belasten enkele keren herhaald worden vooraleer het lukt. Dan voorzichtig naar de tafel, gaan zitten, eventueel wat gaan leunen op de tafel om de pijn...
En dan eet ik. Terwijl ik nu toch aan tafel zit, eet ik dan maar mijn avondeten op. Kijk ondertussen halvelings naar de TV, erger mij dat het weer op niets trekt, geef mijn vissen eten, en ga terug naar mijn luie zetel, verder proberen om weer mens te worden.

Pas nadien kan ik denken aan mijn tablet...
Hoewel werken in de keramiek gebeurt al zitten, is het voor mij toch kantje boord om het te doen.
Sommigen onder u zullen dan wellicht denken: "Waarom doe je dat dan, als je er pijn van hebt?"
Omdat ik toch iets wil doen, omdat ik bezig wil blijven, omdat ik me niet wil laten doen van mijn eigen lijf. Omdat ik het leuk vind, omdat ik daar best wat pijn voor wil door staan. Omdat ik niets kan doen zonder pijn en niet tot niets doen wil overgaan.
Zo ga ik ook naar de rommelmarkt, en dwing me op die manier om wat te wandelen. Wandelen doet pijn, dus wandel ik niet, maar ik doe het wel als het op een rommelmarkt is, omdat dit mij interesseert, en omdat die interesse groot genoeg is om de pijn enerzijds wat te onderdrukken, en zo belangrijk voor me dat ik een motief heb om de pijn te doorstaan.
Misschien is dat wat onbegrijpelijk voor iemand die geen chronische pijn heeft, maar ik kan je verzekeren dat het zo werkt. Enerzijds is bezig zijn een pijnstiller op zich, anderzijds is dat bezig zijn een bron van pijn.
Maar dat bezig zijn is je geestelijk gezond houden. Want toegeven aan de pijn, en alles doen om pijn te vermijden, en dus alleen veranderen van houding om de pijn te minderen, dat is dodelijk ! Geestelijk en lichamelijk !

In de keramiek zoek ik dan ook naar manieren om zoveel mogelijk te doen, maar er zijn een paar dingen die ik vermijd omdat de pijn daar te hoog oploopt.
Ik heb daar over gesproken met de leerkracht, en ze heeft gezegd dat ze mij daar zal in bijstaan. Op die manier kan ik dus verder les volgen, creatief zijn...

Let er maar niet op dat ik weer zit te zagen over pijn... ik zit weer in een periode waarin de pijn mijn leven dreigt te beheersen. Een periode waarin ik meer pijn heb dan anders, of een periode waarin ik me bewuster ben van de pijn. Want ik heb geen idee wat pijn nu eigenlijk is.
Ik zie mensen die met een heel klein sneetje in hun vinger die duidelijk echt lijden onder de pijn, en anderen voelen een dergelijk sneetje amper.
Het kan dus best dat wat mij doet kreunen een ander niet zou raken.
Tijdens een onderzoek zei men mij dat ik een hoge pijndrempel heb. Ik kan dus beter dan veel anderen pijn verdragen, maar dat wil alleen maar zeggen dat pijn dus een individueel gewaar worden is.
Iemand kan dus echt pijn hebben, ook al denk je dat hij of zij overdrijft. Voor hem of haar kan dit echt heel erg zijn.

Dat is een van die dingen die naar mijn gevoel negatief werken op het medevoelen. Je vergelijkt altijd met je zelf. Als jij de mens bent die voor een sneetje in je vinger niet eens opkijkt, dan heb je geen begrip voor de medemens die daar wel pijn in heeft. Je gelooft hem/haar niet, je denkt dat hij/zij overdrijft, het doet om aandacht te trekken.

Ik heb ondertussen geleerd om anders te denken, om pijn van een ander niet te evalueren, maar deze evaluatie over te laten aan het slachtoffer zelf. Zijn/haar gewaarwordingen zijn de enige norm die telt.

Om het anders te stellen, we kennen allemaal het begrip geestelijke pijn. De pijn die je voelt bij een afscheid, liefdesverdriet, pijn bij een nederlaag... Ik denk dat we lichamelijke pijn eigenlijk ook als een geestelijke pijn moeten beschouwen. Iemand die een geliefde verloren heeft, zal die pijn ook minder voelen als hij ergens in een gezelschap zit, en mee kan praten over koetjes en kalfjes, en tijdelijk niet meer actief denkt op het geleden verlies.  Dat idee is door iedereen gekend en wordt aanvaard.
... Dat dit ook opgaat voor lichamelijke pijn, lijkt veel minder aannemelijk, en toch, toch is het krek zo !
Bezig zijn, je gedachten kunnen richten op andere dingen dan de pijn, dat is pijnstillend.
We kunnen het ook omdraaien... Niet bezig zijn met iets anders, wil zeggen dat de pijn je gedachten gaan overheersen, dat de aandacht volledig op de pijn wordt gericht, en dat die pijn daardoor veel feller gevoeld wordt. Je bent je extreem bewust van de pijn.
Het is wellicht daardoor dat ik wel kan wandelen op een rommelmarkt, en dat niet kan zonder deze of een andere afleiding. Wandelen doet me pijn (Het is gezond voor heel wat van mijn organen, maar het doet pijn aan mijn rug en nek). Als ik gewoon ga wandelen, dan gaat die pijn heel vlug mijn gedachten overheersen, en dus ben ik mij veel bewuster, voel ik die pijn veel intenser. Als ik op de rommelmarkt wandel, dan verzet ik mijn gedachten, verding ik de gedachten aan pijn, door mijn aandacht op de voorwerpen en op de mensen te richten.
De pijn is er evengoed, maar overheerst dus niet.
Denk daar aan.
En weet hoe goed je bezoek doet aan wie pijn heeft, of het nu geestelijk of lichamelijk is.

tot de volgende ?

tandarts bis

English: Barack Obama delivers a speech at the University of Southern California (Video of the speech) (Photo credit: Wikipedia)

Je zult me niet geloven, maar ik kom net terug van de tandarts... Gisteren had de brave man een nieuw stuk tand gefabriceerd op het restant van een snijtand, en 's avonds toen ik in een boterham beet, voelde ik mijn nieuwe tand zitten in de boterham... Ikke getelefoneerd, en ik mocht vanmorgen al terug...
Ik vertelde dat de tand niet gebroken was, maar dat het nieuwe stuk netjes in één stuk losgekomen was... Volgens de tandarts komt dat wellicht door dat mijn tand al een paar keer hersteld is, en de lijm moet normaal vasthechten door in de tandrestant te kruipen, en zo een hechting te maken. Door het feit dat er al een paar keer gelijmd werd, zijn wellicht alle "gaatjes" toe, en is er dus niet meer een echte hechte verbinding...
Hij kon nog twee dingen doen... Of er gaten in boren en er ijzeren staafjes in steken (gewapend beton, grapte ik - hij knikte) of een stukje afslijpen van het restant van de tand, maar dat is al niet veel meer...
Dus, twee gaten boren (Mag het zonder verdoving ? Als het niet te veel pijn doet. Hij zou proberen. Ik moet zeggen ik voelde dat niet...
Maar voor hij begon vertelde ik hem de klucht van de man die de tandarts bij zijn ballen greep, en zei "We gaan elkaar geen pijn doen hé!" Hij kende de mop al. Maar hij vertelde me een nieuwe:
Obama en Merkel gaven een persconferentie waarop ze aankondigden dat van plan waren om 140.000.000 moslims te doden en één tandarts. De reporters vroegen meteen: "Eén tandarts ? Waarom één tandarts ?" "Zie je wel" zei Obama tegen Merkel, "ze klappen alleen van diene dentist..."

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik zit hier weer, met weer een nieuwe tand. Hopelijk heb ik hem vanavond nog...

Deze namiddag ga ik weer keramieken... Misschien zie ik vandaag de nieuwe juf. Maar als dat niet zo is, vrijdag zeker, want dan ga ik in haar klas zitten. Daar ik alleen ga "werken" in de uren tijdens de dag, zit ik de vrijdag in de andere klas. Maar niet echt, ik doe gewoon verder aan wat ik bezig ben.

Ik ben nu bezig aan een vaas in rode klei, die ook rood bakt. (Terracotta)
Een vaas die ik niet eens waterdicht zal maken, omdat je er toch geen bloemen in kunt zetten. Nu ja, één bloem zou nog lukken, maar het is geen kleine vaas, dus dat zou een gek gezicht zijn. Het is een vaas die alleen dienstig is als sierstuk, niet als gebruiksvoorwerp.

Nadien begin ik weer aan een figuur. Ik denk dat ik nog eens zo'n primitief aandoend beeldje ga maken, die ik dan opnieuw kan laten zwart worden door te branden zonder toevoeging van zuurstof. Het zwart dringt dan in de klei, en je krijgt dat specifieke kleur van die Afrikaanse beelden. Ik vind dat mooi ! Nadien wrijf ik dat beeld dan nog even in met donkere meubelwas, en dan krijg je een zachte glans, als van een oude pot.

Het beeld dat ik zo maakte staat nu bij Bart... Hij zag het graag, en Anny is content dat het weg is, want waar moeten we dat allemaal zetten? Bovendien heb ik steeds veel meer plezier in het maken van het beeld, dan wel in het hebben. Ik vind het veel leuker dingen te maken, te creëren, dan ze daar te zien staan. Van mijn tekeningen heb ik ook zoiets. Ik ben nooit content met het resultaat, maar als de tekening bewaard blijft, en ik hem terugvind na een hele tijd, dan ben ik verwonderd dat het zo mooi is. Gek. Ik heb er geen uitleg voor, maar ik hoor dat er nog mensen zijn die zo de dingen aanvoelen. Ik ben dus niet alleen gek. Wat een troost !

tot de volgende ?