Statue of Dom Pérignon at Moët et Chandon (Photo credit: Wikipedia) Een heilige naar mijn hart... maakte champagne...
Vanmorgen was het vergadering van het "klein bestuur", wat wij indertijd het dagelijks bestuur noemden, van Ziekenzorg Mater - Welden, bij Monique thuis.
Dit is een gezellige vergadering met een klein aantal mensen, met veel nuttige zaken en veel gezellig gekout over de à cotéetjes van de werking en de leden.
Het was haasten om op de middag weer thuis te geraken, niet omdat de vergadering uitgelopen was, maar wel de à cotéetjes... Moet kunnen, dat is de cement van de groep. Mens zijn met de mensen.
Maar dat maakt, geachte lezer(es), dat u weer wat langer op uw dagelijkse blogje moest wachten, en dat is de laatste dagen al een paar keer voorgevallen. Wellicht overmorgen weer, want dan is het de 15° augustus, want dat is een feestdag, een soort zondag dus, en dan is er altijd wel ergens een rommelmarkt, en dus zijn we wellicht weer gaan rommelen... En de pijn van Kruishoutem en Lessines is nog niet weg !
Ons vader zegde dan: "Een kermis is een geseling waard", waarbij begrepen werd dat je voor een plezierig ding altijd wel een prijs moet betalen, in mijn geval dus: meer pijn dan anders. Maar ik heb het er voor over, niet alleen omdat ik graag op een rommelmarkt rondloop, maar vooral omdat het een manier is waarbij ik er in slaag om mezelf te doen bewegen. Naast de dagelijkse turnoefeningen, is de rommelmarkt mijn wekelijkse wandeltocht. Weliswaar in stukjes en beetjes, maar het is beweging.
Waar is de tijd dat ik per week gemiddeld twee à drie vergadering deed (zelf geven), en nog een paar zitdagen hield voor de leden... Nu is er veel veranderd in de manier van werken. Mijn opvolgers hebben een heel ander leven dan ik had. Minder van die avondlijke vergaderingen, maar meer andere zaken. Dat komt door de reorganisatie en vooral door de fusies in de beweging waar ik vroeger werkte. Er zijn dingen verloren, er zijn wellicht ook dingen gewonnen, maar daar hoor je dan niets over. Als de mensen daar over praten, dan zeggen ze alleen dingen over wat er nu minder goed is, naar hun oordeel. Ik luister daar naar met voorzichtigheid, want ik weet niet meer hoe en wat er nu allemaal gebeurt, wat er bij gekomen en weggevallen is, wat vervangen is door andere formules... Maar ergens ben ik blij dat ik het niet heb moeten meemaken... Ik ben een van die honkvaste figuren, die zich makkelijk settelt in een bepaald stramien, maar die moeite heeft met grote veranderingen. Om een voorbeeld te geven, ik heb een hekel aan het schoolverlof, omdat dan mijn vaste stramien van academie volgen doorbroken is...
Ik ga hoognodig eens moeten kijken naar al mijn materiaal voor de academie, want ik heb van heel de verlofperiode nog geen klei in handen gehad... Er is altijd wel iets te doen.
... en om eerlijk te zijn, ik leef steeds langzamer. Je hoort vaak dat gepensioneerden geen tijd hebben, maar ik vermoed dat zij aan diezelfde ziekte lijden. Ze hebben tijd, dus nemen ze de tijd en dus hebben ze steeds tijd te kort...
Het lijkt een contradictie, maar het is het niet. Er is geen druk meer, tenzij de druk die we zelf toelaten of die we ons zelf opleggen. Eigenlijk is dat een ideale manier van leven. Geen dwang, een summum van vrijheid.
Wie dat op de goede manier invult, leeft gezond en op zijn gemak, al heeft hij voortdurend het gevoel dat hij tijd tekort heeft.
Heerlijk is het ! Je moet toegeven dat je, zolang je in het beroepsleven staat, dan leef je niet zelf, je wordt geleefd. Je moet van dat uur tot dat uur op je werk zijn, op dat uur is er een vergadering, en je weet dat om dat uur je eten klaarstaat, netjes bereid door de vrouw, die ook volgens de klok werkt. Op pensioen? Eten we een uur vroeger, of net een uur later, dan hebben we dat zelf in handen, en dan is die verschuiving geen van buitenaf opgelegde plicht, maar een eigen keuze.
Kortom we leven dag in, dag uit in een soort van eeuwig durende vakantie. Zelfs de taken die we toch hebben, die regelen we zelf en doen we op een zelf opgelegd tempo.
Wij leven zoals in de sprookjeswereld, wij zijn de pasja op zijn zijden kussen. We hebben dan wel geen mooie slavin die met een waaier verfrissing brengt, maar voor de rest .. Voor het eerst zijn we baas over onszelf. Eigenlijk is het gek dat we een heel leven anders geleefd hebben, geleefd volgens de regels van anderen. Maar wellicht is dat net goed...
Ik las ergens dat je pas weet wat geluk is, als je echt ongelukkig bent geweest, want pas dan besef je het geluk. Dat is met het pensioen wellicht ook zo... De pasja die heel zijn leven zo leefde, zal maar half beseffen hoe goed dat leven is.
Pijn? Ja, maar weet je, daar leer je mee leven, dat is een dagelijks iets, een vast gegeven, waar je alleen nog de momenten noteert waar de pijn véél erger is. Want die ergere pijn doet je beseffen dat het in de gewone pijnsituatie al bij al nog te doen is... En je bent - in de pijn - gelukkig en tevree.
Maar er zijn ook mensen die zich vastpinnen aan de pijn, vastpinnen aan het ongelukkig zijn, vastpinnen aan het negatieve... Mensen die het geluk niet weten te vinden, ook al ligt het voor hun voeten.
Hoe dat komt ?
Ik heb er geen idee van, ik begrijp het niet, en ik heb moeite om die houding te aanvaarden als een feit, omdat ik niet zo ben.
Ach, het leven is al bij al... het leven.
Je maakt er zelf jouw leven van.
Je eigen invulling. En je kleurt het in de kleuren die jij verkiest.
tot de volgende ?
River Scheldt and table bridge (lift bridge) in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia) 
