De tuinman en de dood * P.N. van Eyck

De tuinman en de dood * P.N. van Eyck
Als hierboven klikt, dan kun je het gedicht lezen waarover ik vandaag in mijn blog schrijf !

En dan mag een mens niet vloeken...

Zoo de Granby (Photo credit: meantux) (Als gieren zitten wachten om de lijken leeg te pikken...)

De hooggeëerde dames en heren politici hebben weer eens het lijstje met al hun mandaten moeten bekend maken. Alhoewel het van moeten is, heeft een slordige 200 van die vroede dames en heren dat "vergeten"... Wellicht om de privacy te beschermen van zichzelf ????

Maar in ieder geval blijkt dat de Belgische politici gemiddeld 6.5 mandaten hebben naast hun parlementaire ambt. Nochtans is een ambt van parlementair al héél goed betaald ! En zeker als je ook nog een ministerjobje er bij kunt tellen. En toch vinden ze dat nog niet genoeg en gaan ze bijklussen.
Een recht die aan heel wat mensen vierkant geweigerd wordt. Zieken en werklozen mogen dat alvast niet, tenzij het gaat om onbezoldigd vrijwilligerswerk, en daar horen die mandaten der politici echt niet bij... Voor niets gaat de zon op, politici zijn veel belangrijker dan de zon.
Zij staan alleen op als het geld, veel geld opbrengt... of macht, en liefst alletwee.

Natuurlijk zijn al die bijkomende mandaten niet van aard dat het volwaardige dagtaken zijn, maar toch... Is hier de reden te vinden dat het parlementaire zitje meer leeg dan bezet is? Is hier de reden te vinden van het grote absenteïsme van de politici ? En is hier de reden te vinden van het feit dat je politici in het parlement
- hun krant of tijdschrift ziet lezen
- kruiswoordraadsels ziet invullen
- porno ziet bekijken
- ziet telefoneren of sms-en
- ziet babbelen met hun buur (als die aanwezig is)
- ziet gapen
- ziet slapen
- zichzelf ziet zitten krabben (de gelijkenis met beelden uit "De Zoo" is hier wellicht toeval????) (Ik overdrijf niet, op de beelden die je regelmatig kunt vinden bij je mailtjes zie je ergere dingen!)

Oh ja, er zijn er ook een paar die werken. Die houden dan een tussenkomst, een bevlogen spreekbeurt voor een haast lege zaal. De voorzitter houdt die meute van een tiental mannen/vrouwen ondertussen in bedwang, zodat de spreker, ondanks het gehalte van zijn redenaarskunst, toch zijn zegje kan doen...
Verheffende beelden om het thuisfront er van te overtuigen dat "hun" politicus toch wel zijn "werk" doet zeker...
djudedju

De parlementaire logica houdt in dat wat ze daar staan te broebelen geen enkel belang heeft. De 5 aanwezige medeleden van de regeringspartijen juichen, en de vijf aanwezige leden van de oppositie keuren het af met boe-geroep.

Als er echt genieën bij zitten, dan houden zij het parlementaire werk (???) op door te filibusteren. Filibusteren is een techniek waarbij de oppositie hun tussenkomst eindeloos lang rekt, met volkomen zinloos gebrabbel. Dat zinloze valt niet echt op, anders spreken die vroede lieden politici ook al niet zinnig, maar nu rekken ze hun zinloze gebrabbel eindeloos.  Dat is is dus een politieke manier om een zitstaking te houden.

Weet je wat?
Ik snap niet dat ons landje er al bij al nog zo goed bij staat.
Politici willen het splitsen, verdelen, lijmen, bijeenhouden, scheuren en toch werkt het nog steeds !
Als kind haalde ik soms wel eens een speelgoedautootje uit elkaar, maar dat deed ik echt, het bleef niet bij gepalaver... en het was definitief stuk. Klaar voor de vuilnisemmer.

Soms ben ik nog blij dat de politici nooit echt doen wat ze zeggen.
Anders bestonden we al lang niet meer

djudedju


toit de volgende ?

netvliesprothese

Opel Olympia (Photo credit: Wikipedia)

Zonet met veel belangstelling gelezen, dat men er in is geslaagd om blinde muizen te laten zien met een netvliesprothese. Volgens de uitvinders zou het ook moeten werken bij mensen.
Misschien vind je dat niet opzienbarend, maar het is wel zo, dat die prothese zelf de signalen naar de hersenen zendt, waardoor de betrokkene ziet.
Want eigenlijk gebeurt de beeldomzetting, het zien, in de hersenen.

Dit is dus een fantastische uitvinding, een dood ding, die signalen naar de hersenen zendt, net zoals een "levend" netvlies zou doen. Het beeld is nog niet zo scherp als van een normaal netvlies, maar het is "zien" !

Nu en dan lees je dus niet alleen over nieuwe uitvindingen om beter oorlog te voeren, maar ook over echt nuttige uitvindingen.
Dat men bezig is met het testen van een vliegtuig die zo'n slordige 7.000 km/uur vliegt, dat interesseert me veel minder. Dat men daardoor binnen afzienbare tijd van London naar New York zou vliegen vind ik niet echt belangrijk.
Ik vind dat wij als mensen al veel te rap reizen... Voor mij hoeft dat niet nog vlugger te gaan.

Ooit was er een tijd, waar mijn overgrootmoeder en misschien zelfs mijn grootmoeder, te voet van Nieuwpoort naar Oostende stapten (17 km), zomaar, om op familiebezoek te gaan. Ons moeder wist daar nog van, en wist er bij te vertellen dat ze niet met lege handen ging, maar een paander aan haar arm droeg (Een soort boodschappenmand van biezen).

In het begin dat ik getrouwd was, ging ik met de fiets naar het werk, 17 km ver. Nu is er omzeggens geen mens meer die op die manier op familiebezoek zou gaan of zou gaan werken. Dat duurt veel te lang, en als het slecht weer is...

Zelfs met de bromfiets vinden ze 17 km ver rijden om te gaan werken al knap ver.

In enkele generaties is er dus heel wat veranderd. Mijn moeder ging gaan kijken naar het eerste vliegmachine boven Nieuwpoort (Olieslaeghers)... nu moet je al geluk hebben om een hemel te zien zonder vliegtuigen of condensstrepen.

Onze eerste auto, een Opel Olympia, haalde wellicht geen 100 km/uur... De oorspronkelijke Fiat 500 deed maar maximum 80 !
We zijn niet alleen steeds meer beroep gaan doen op de auton maar die auto is ook steeds maar sneller en sneller geworden, zo erg, dat men na een tijdje overal borden ging plaatsen met maximumsnelheid, om die veel te vlugge dingen af te remmen. (Kon men die auto's niet gewoon minder vlug blijven maken?)

Ach, ik ga de "vooruitgang" (What's in a Name ?) niet tegenhouden, maar toch heb ik mijn bedenkingen nu en dan. Nu, op dit eigenste ogenblik rijden hier tientallen moto's voorbij, aan een veel te hoge snelheid (Max 50 !)... Er is weer ergens een of andere organisatie die de Vlaamse Ardennen met zijn smalle en bochtige wegen heerlijk terrein vindt om door te snorren met zware moto's.

Ik kan genieten als ik die mooie machines bekijk, maar waarom moeten ze zo nodig te snel rijden?
Het lijkt wel of we, zelfs op een feestdag, zelfs tijdens onze vrije uren, altijd en altijd maar gehaast moeten zijn.
Wandelen is er haast nooit meer bij. Met veel geluk stappen, maar echt kuieren (het verticale luieren zei Toon Hermans), dat is er niet meer bij.
Kuieren van bloem naar bloem al helemaal niet meer. Wellicht verdenkt men je dan van een of andere ziekte.

Onthaasten...
een hoognodige receptuur voor deze wereld !

tot de volgende ?

do you tube ?

Nederlands: 'Slak met muzikaal spoor': bronzen kunstwerk door de kunstenaar Paul Amey (niet de gelijknamige triatlonloper maar de kunstenaar!). (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb de laatste dagen YouTube ontdekt... Niet dat ik het niet kende, maar nu ben ik er eens op gebleven, heb een reeks filmpjes aangeduid die nu makkelijk terug aan te klikken zijn, en heb hier en daar wat nieuwe en bijkomende mogelijkheden "ontdekt" van heel deze bibliotheek van filmpjes.

Het is een héle wereld...
Er komt eigenlijk geen einde aan. Natuurlijk zitten er massa's dingen bij die mijn geen fluit interesseren, maar je vind er zeker ook jouw ding op ! Ik heb wat zitten zoeken op boetseren en schilderen, en heb nu hele reeksen om te bekijken. Ik heb er al een hele reeks bekeken, en heb er nog veel meer te gaan. Eigenlijk kun je bij manier van spreken heel wat technieken leren vanuit je luie zetel. Heerlijk vind ik dat !
Maar er is meer!
Zoals je door het bekijken van de werken van anderen heel wat inspiratie kunt opdoen, kun je dat ook door het bekijken van al die werken. Ik heb verschrikkelijk goede souvenirs aan het bezoek van Middelheim bij Antwerpen, waar we - lang geleden- een hele dag rondwandelden tussen de beelden. Ik kan nog regelmatig zitten kijken in het boek dat ik bij dat bezoek kocht, en het bezoek als het ware herbeleven.
Ook bezoeken aan musea zijn voor mij een bad van inspiratie !
En het mag gek klinken, maar soms krijg ik ideeën voor een beeld, door het bekijken van een schilderij en omgekeerd. Ik kopieer nooit. Ik verwerk ideeën op mijn manier. Nee, ik heb niet de pretentie om te denken dat ik het beter kan dan die of die kunstenaar, maar ik geef er mijn eigen kijk op.

YouTube is voor mij dan ook een bron van inspiratie.
Maar ook een ideaal tijdverdrijf !
Iedereen zal al wel eens hebben zitten lachen bij het zien van de vele gekke filmpjes die je soms krijgt via mail van een of andere goede vriend. Welnu, de meeste van die filmpjes komen ook van YouTube... Dus als je humor inklikt, kun je hele dagen gekke dingen bekijken. Goed voor als je eens in een dipje zit, ben je er zo weer bovenop !

Maar er zitten ook prachtige dingen op, en leerrijke... Kortom, de hele wereld lijkt plots aan je voeten te liggen.

Ik moet me inhouden om nu niet plots massaal filmpjes te gaan doormailen of op Facebook te plaatsen, maar eigenlijk vind ik dat we niet mogen overdrijven met het middel mail... Ik krijg nu al dagelijks gemiddeld zo'n honderd mailtjes... En dat is eigenlijk genoeg. Vooral omdat er heel wat dingen bij zitten die eigelijk thuishoren in de reclame-wereld. En ik ben echt niet iedere dag geïnteresseerd in de plaats waar ik goedkoopst spaghetti kan gaan eten... Dus Groupon is voor mij ook al een beetje op het randje van Spam.

Maar ik ben alles bij alles een computerverslaafd manneke... Ik zou mijn kwampjoeter niet kunnen missen ! Het is voor mij, die minder mobiel ben, de wereld die opengaat. Vroeger gingen we met de rugzak door de Highlands of door Haut-Auvergne trekken, en genieten van die prachtige landschappen... Nu bekijk ik deze en andere landschappen en steden via mijn computerscherm.

Niet hetzelfde ? Nee, natuurlijk niet ! Maar zelf kan ik het niet meer, en dit is voor mij een wonderbaar alternatief !

Trouwens, als jij bij de anderen hoort, bij diegenen die wel nog kunnen op stap gaan, die wel nog kunnen reizen en stappen, dan ook is je computer een heel degelijk middel om je reis voor te bereiden, om je keuze te bepalen... en om al vooraf een beetje te snuiven van de vakantiesfeer...

Mijn wereld is niet meer beperkt tot mijn onmiddellijke omgeving, nee, ik heb een raam op heel de wereld !

tot de volgende ?

Vergadering...

Statue of Dom Pérignon at Moët et Chandon (Photo credit: Wikipedia) Een heilige naar mijn hart... maakte champagne...

Vanmorgen was het vergadering van het "klein bestuur", wat wij indertijd het dagelijks bestuur noemden, van Ziekenzorg Mater - Welden, bij Monique thuis.

Dit is een gezellige vergadering met een klein aantal mensen, met veel nuttige zaken en veel gezellig gekout over de à cotéetjes van de werking en de leden.
Het was haasten om op de middag weer thuis te geraken, niet omdat de vergadering uitgelopen was, maar wel de à cotéetjes... Moet kunnen, dat is de cement van de groep. Mens zijn met de mensen.

Maar dat maakt, geachte lezer(es), dat u weer wat langer op uw dagelijkse blogje moest wachten, en dat is de laatste dagen al een paar keer voorgevallen. Wellicht overmorgen weer, want dan is het de 15° augustus, want dat is een feestdag, een soort zondag dus, en dan is er altijd wel ergens een rommelmarkt, en dus zijn we wellicht weer gaan rommelen... En de pijn van Kruishoutem en Lessines is nog niet weg !

Ons vader zegde dan: "Een kermis is een geseling waard", waarbij begrepen werd dat je voor een plezierig ding altijd wel een prijs moet betalen, in mijn geval dus: meer pijn dan anders. Maar ik heb het er voor over, niet alleen omdat ik graag op een rommelmarkt rondloop, maar vooral omdat het een manier is waarbij ik er in slaag om mezelf te doen bewegen. Naast de dagelijkse turnoefeningen, is de rommelmarkt mijn wekelijkse wandeltocht. Weliswaar in stukjes en beetjes, maar het is beweging.

Waar is de tijd dat ik per week gemiddeld twee à drie vergadering deed (zelf geven), en nog een paar zitdagen hield voor de leden... Nu is er veel veranderd in de manier van werken. Mijn opvolgers hebben een heel ander leven dan ik had. Minder van die avondlijke vergaderingen, maar meer andere zaken. Dat komt door de reorganisatie en vooral door de fusies in de beweging waar ik vroeger werkte. Er zijn dingen verloren, er zijn wellicht ook dingen gewonnen, maar daar hoor je dan niets over. Als de mensen daar over praten, dan zeggen ze alleen dingen over wat er nu minder goed is, naar hun oordeel. Ik luister daar naar met voorzichtigheid, want ik weet niet meer hoe en wat er nu allemaal gebeurt, wat er bij gekomen en weggevallen is, wat vervangen is door andere formules... Maar ergens ben ik blij dat ik het niet heb moeten meemaken... Ik ben een van die honkvaste figuren, die zich makkelijk settelt in een bepaald stramien, maar die moeite heeft met grote veranderingen. Om een voorbeeld te geven, ik heb een hekel aan het schoolverlof, omdat dan mijn vaste stramien van academie volgen doorbroken is...

Ik ga hoognodig eens moeten kijken naar al mijn materiaal voor de academie, want ik heb van heel de verlofperiode nog geen klei in handen gehad... Er is altijd wel iets te doen.

... en om eerlijk te zijn, ik leef steeds langzamer. Je hoort vaak dat gepensioneerden geen tijd hebben, maar ik vermoed dat zij aan diezelfde ziekte lijden. Ze hebben tijd, dus nemen ze de tijd en dus hebben ze steeds tijd te kort...
Het lijkt een contradictie, maar het is het niet. Er is geen druk meer, tenzij de druk die we zelf toelaten of die we ons zelf opleggen. Eigenlijk is dat een ideale manier van leven. Geen dwang, een summum van vrijheid.

Wie dat op de goede manier invult, leeft gezond en op zijn gemak, al heeft hij voortdurend het gevoel dat hij tijd tekort heeft.

Heerlijk is het ! Je moet toegeven dat je, zolang je in het beroepsleven staat, dan leef je niet zelf, je wordt geleefd. Je moet van dat uur tot dat uur op je werk zijn, op dat uur is er een vergadering, en je weet dat om dat uur je eten klaarstaat, netjes bereid door de vrouw, die ook volgens de klok werkt. Op pensioen? Eten we een uur vroeger, of net een uur later, dan hebben we dat zelf in handen, en dan is die verschuiving geen van buitenaf opgelegde plicht, maar een eigen keuze.

Kortom we leven dag in, dag uit in een soort van eeuwig durende vakantie. Zelfs de taken die we toch hebben, die regelen we zelf en doen we op een zelf opgelegd tempo.

Wij leven zoals in de sprookjeswereld, wij zijn de pasja op zijn zijden kussen. We hebben dan wel geen mooie slavin die met een waaier verfrissing brengt, maar voor de rest .. Voor het eerst zijn we baas over onszelf. Eigenlijk is het gek dat we een heel leven anders geleefd hebben, geleefd volgens de regels van anderen. Maar wellicht is dat net goed...
Ik las ergens dat je pas weet wat geluk is, als je echt ongelukkig bent geweest, want pas dan besef je het geluk.  Dat is met het pensioen wellicht ook zo... De pasja die heel zijn leven zo leefde, zal maar half beseffen hoe goed dat leven is.

Pijn? Ja, maar weet je, daar leer je mee leven, dat is een dagelijks iets, een vast gegeven, waar je alleen nog de momenten noteert waar de pijn véél erger is. Want die ergere pijn doet je beseffen dat het in de gewone pijnsituatie al bij al nog te doen is... En je bent - in de pijn - gelukkig en tevree.

Maar er zijn ook mensen die zich vastpinnen aan de pijn, vastpinnen aan het ongelukkig zijn, vastpinnen aan het negatieve... Mensen die het geluk niet weten te vinden, ook al ligt het voor hun voeten.
Hoe dat komt ?
Ik heb er geen idee van, ik begrijp het niet, en ik heb moeite om die houding te aanvaarden als een feit, omdat ik niet zo ben.
Ach, het leven is al bij al... het leven.
Je maakt er zelf jouw leven van.

Je eigen invulling. En je kleurt het in de kleuren die jij verkiest.

tot de volgende ?

Lessen / Lessines

Lessines (Belgium), the Hospital Our Lady With the Rose (founded in 1242). (Photo credit: Wikipedia) Dit monument is méér dan de moeite waard om eens te bezoeken !!!!

Ik heb een paar kilometer visdraad gekocht op de rommelmarkt te Lessen, of liever, in Lessines, want het is in Wallonië en het was een Waalse verkoper. Lang niet alle marktkramers daar zijn Walen, ik zag en hoorde er heel veel Vlaams. En Ronsisch uuk...

Het is kermis in Lessines, en de kermis staat daar langs een grote baan, en aan de overkant van de baan is het dus rommelmarkt. Voor een gedeelte is de weg afgezet, maar voor een gedeelte slalommen de auto's tussen de vele wandelaars. Er is ook een vertrek van een wandeling van Adeps (het Waalse Bloso)...

Heerlijk wandelen en nu en dan eens kouten in het Frans. (Waals ken ik niet, dat is een aparte taal, die ze daar - jammer genoeg- niet willen officialiseren.)

En toen we tegen de middag thuiskwamen...
Er stond een emmer op onze tafel.
Met water in, en in dat water een heleboel visjes.
En een briefje van Veerle, met de uitleg dat in de wijk (In nr 20 - wie dat ook mag wezen) een aquarium open gegaan was, en de vissen lagen al gedeeltelijk op het droge... Er lagen ook in de emmer al wat visjes die het tijdelijke met de eeuwigheid hadden omgeruild...
Nu ja, ik heb dat klein grut dan maar allemaal in mijn aquarium gekieperd, in de hoop dat ze niet zullen beschouwd worden als levend voeder door een deel van de grotere vissen.
Eén uitzondering... Er zat ook een plecostomus bij, en dat wil ik niet in mijn bak stoppen... Dat beest wordt zo'n 40 cm, en met al mijn rotsen kan ik dat beest nooit terugvangen zonder de helft van de rotsen en de planten uit te halen. Dus naar Bart gebeld, en die zal dat beest komen halen... Bij hem zitten alleen grote vissen, rovers, en zo'n grote vis stoort daar niet, en wordt hij toch te groot, dan kan Bart die makkelijk vangen, hij heeft geen planten en alleen ronde keien (en ook wat kienhout, maar dat is makkelijker te hanteren).

En zo blijven we bezig... tot de volgende ?

Gepassioneerde passionist ...

Nederlands: Kerk (Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand) van Lozer - Kruishoutem - Oost-Vlaanderen - Vlaanderen - België. (Photo credit: Wikipedia) ("De Poaters" zoals we zeggen...)

Ach, het is zo maar een titel, omdat er vandaag rommelmarkt was te Kruishoutem, aan het Klooster van de Passionisten, of liever aan het ex-klooster, want er zouden geen paters meer zijn.
En alhoewel we geen passionisten zijn, zijn we wel gepassioneerd, gepassioneerde rommelmarkters...

En het was je een rommelmarkt ! Na de ellendig lange periode van slecht weer, en geen of mislukte rommelmarkten, puilen de rommelmarkten nu uit van het volk, zowel van rommelmarktkramers als rommelmarktgangers...

In Kruishoutem is die rommelmarkt er langs een eerder smalle weg, dus is het grotendeels te doen aan één kant van de weg. En daardoor krijg ik last van een rommelmarktnek. Door steeds aan één kant te turen, kan ik mijne kop bijna niet meer in de andere richting draaien. Een soort rommelmarkttendinitis ?

Maar we vinden het heerlijk om zo langs die kraampjes te slenteren. Nu en dan stilstaand om iets beter te bekijken, of zelfs om eens uitleg te vragen wat dit of dat wel zou kunnen mogen zijn... Zo leer je steeds weer bij. In het onvolprezen tijdschrift Quest, is er gewoonlijk een foto te vinden van een of ander object, waar ze de lezers vragen wat dit wel zou kunnen zijn. Op de rommelmarkt liggen er tientallen van die gekke eigenaardige bizarre rare zeldzame dingen te kijk, en het gebeurt dikwijls dat ook de verkoper niet weet wat het wel zou kunnen zijn... En dus zal de prijsbepaling ook wel nattevingerwerk zijn... Wie die dingen wel kent, en er nut kan uithalen, kan dan wel eens een koopje doen.

Dat ik een boek kocht, hoeft je niet ongerust te maken, ik heb er geen plaats voor nodig, het is niet voor mij. Het is een boek voor Bart, over textiel... Ik vond alleen voor mezelf een mooi Afrikaans beeld, ik moet nog opzoeken van waar het precies is, ik ken het uit mijn vele boeken, maar kan er niet meteen een naam op plakken.

Voor de rest ? Wandelen, kijken, babbelen... je hoort dan plots een dame zeggen: "Dag meneer Goderis !" Een blonde dame... Mij totaal onbekend... "Ken je me niet meer ?" Nee dus... Dan blijkt het de dame te zijn, die een paar jaar terug op een rommelmarkt te Zulte me vroeg of ze een foto mocht nemen van mijn kop. Ik had haar mijn mailadres gegeven om de foto ook te hebben (ik kreeg hem ook)... En zij wist nog mijn naam... Mijn memorie is zo goed niet meer !

En terwijl we daar stonden te babbelen, komt er een dame die mij vastpakt en vier zoenen geeft, "Dag Anton"... Aan die vier kussen en het Anton, herkende ik iets Waals... De moeder van Erwin, mijn Waalse Vriend... Morgen gaan we markten naar Lessines en Erwin zou er ook naar toe gaan... Misschien zien we er elkaar weer.

Heerlijk is dat allemaal. Misschien haal je nu de schouders op, en denk je dat die ontmoetingen eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn... Maar dat zijn ze wel ! Ik wens het je niet toe, maar als je enige jaren uit circulatie bent, door ziekte of een andere reden, dan is iedere ontmoeting, iedere babbel een heerlijk feit. Een onderbreking van de grote stilte...

Ik ben niet eenzaam, maar door mijn werk, was ik vroeger altijd bij de mensen. Was ik altijd bezig met "de mens"... En dan plots thuiszitten... Nee, makkelijk was die overschakeling zeker niet. Gelukkig ben ik een mens met verschillende hobby's, en was ik wel altijd met iets bezig. Maar een ontmoeting, een babbel, dat is heerlijk, dat is ... anders dan al het andere.

Daarom weet ik dat onze maandelijkse hobby-namiddag, voor de mensen meer is dan een namiddag vol activiteit, het is ook en vooral een namiddag met andere mensen. Eens heerlijk babbelen, luisteren...

Als jij nog bij de gezonden bent, denk daar dan eens meer aan ! Zieke mensen hebben nood aan je babbel, aan je bezoekje. Ik weet wel, er zijn er ook die dan vooral praten over al hun ellende, maar niettemin, voor hen is ook dat een opluchting.

En al wat het kost is een beetje van je kostbare tijd, tijd die de zieken in overschot hebben. (Misschien kun je er daar wel wat van krijgen???)

tot de volgende ?