Daar kwam het loze vissertje

The Potato Eaters (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen kreeg ik een verlossend telefoontje van Luc: "Ga je mee vissen? Bij pepee."
Natuurlijk ging ik mee ! Het was goed weer, heel goed weer, de wind zat goed, de zon scheen, wat wil je meer...
Een kwartier voor tijd stond ik al present bij Luc... Hij moest nog eten. Dus ik de tuin in, eventjes naar zijn vijver en naar zijn volière gaan kijken, en dan nog eventjes gaan kijken naar etende mensen. Daar is niets nieuws aan, ik hou enorm van "De aardappeleters" van Van Gogh.
Marnic kwam ook toe, en wijlie weg.
We hoorden dat Jo daags voordien ook al had gevist, en dat al zijn lijnen waren afgetrokken... Dat beloofde !
Zo erg was het niet... Luc ving een ferme karper van van zo'n vier à vijf kilo, en Marnic zat na een tijdje zonder vismateriaal, want van alle twee zijn lijnen waren de elastieken afgetrokken... We konden hem depanneren met een topeinde van een andere hengel, en hij weer aan het vissen.
Ze beten goed, we vingen wellicht met zijn allen zo'n zeventig à tachtig vissen. Marnic ving zeker 10 stekelbaarsjes, die netjes in het grachtje achter de vijver werden gezet. We zien die beestjes niet zo graag in onze vijver, maar het zijn mooie beestjes, dus zetten we ze in de beek uit.

Kortom, het was een heerlijke dag.
Heel gek: pepee kwam op bezoek, en waar hij bleef staan beet de vis wel twee keer zoveel als bij de anderen. Het zal wel toeval geweest zijn, maar pepee vond het ook heel plezant. Hij gaat achteruit, weet niet meer hoe oud hij is, en niet welke dag het was. En het ergste, hij beseft het en maakt er zich zorgen om. Net zoals ik bij de test van tanteke leerde, wist hij ook nog perfect zijn geboortedatum, en daaruit blijkt dat hij 89 jaren oud is... Al een schone leeftijd. En lichamelijk gaat het nog behoorlijk goed. Als je rekening houdt met de twee beroertes die hij had, dan is hij een levend mirakel. Maar zijn geheugen is met de laatste beroerte sterk achteruit gegaan en gaat verder achteruit.

Jo kwam er ook even bij, en haalde ook zijn visgerei uit. Hij kent natuurlijk als geen ander de vijver, en na enkele minuten had hij beet, zijn hengel plooide bijna dubbel en "krak"... lijn af...

Kortom, een schitterende dag. Nog van dat !
Toen wij terug kwamen bij Luc, moest ik nog even bij Willy binnen springen, zijn aquarium zit vol met draadalgen. Ik legde hem uit dat dit komt door het feit dat zijn aquarium in een veranda staat, en dat hij teveel zonlicht krijgt, vandaar de overmatige groei van algen.

En dan naar huis...met pijnlijke armen... Mijn armen zijn mooi rood verbrand. Erg is dat niet, want ik heb - net als wijlen ons vader- een vel dat eerst rood verbrandt, en dan evolueert naar rood-bruin... Nooit eens van dat echte bruin, altijd met een rode schijn er op. Het is deze morgen al een heel stuk minder pijnlijk en ook minder rood, het neigt al wat naar het bruin. Na deze eerste keer, als we niet te lang moeten wachten op het volgende zonnetje, verbrand ik niet meer, maar verbruin ik, maar steeds met die rode schijn er op. Luc wordt echt donkerbruin.

Maar ik heb mijn portie vitamine D alvast binnen, ik zat heerlijk in het zonnetje, en aan het water zit je twee keer in de zon ! Je hebt immers de reflectie van het water er bij.

... maar vandaag geven ze alweer regen. En onweer...
djudedju

Het veld voor mijn deur ligt er nog steeds braak bij, en het onkruid staat een halve meter hoog. Ik denk dat er niets meer komt. We zijn al half mei, het wordt stilletjes te laat om er nog veel op te zaaien. (Tenzij enkele gewassen zoals witloof ?)
We zien het wel, maar ze mogen wel iets aan het onkruid doen, anders zitten we straks ook met massa's kruid. En met mijn tuin is dat een moeilijke zaak... Ik probeer immers een tuin te hebben waar er gecontroleerde wildgroei is, waar tuinplanten geïntegreerd worden in een quasi natuurlijk systeem. Maar sommige onkruidsoorten kun je niet hebben, omdat die echt alles gaan overwoekeren. In mijn voortuin zit ik nu met zevenblad, en daar kun je blijven aan trekken, dat is een van die bijna onverwoestbare soorten. Een half centimeterke wortel die blijft zitten, en daar is de plant weer...
Eén voordeel, zevenblad is eetbaar, je kunt het dus letterlijk van colère opvreten.

Heb je alles eens in uw tuin gekeken wat er allemaal eetbaar is aan wilde kruiden? Moet je eens doen. Weet je dat er soms planten tussen zitten, die wij onkruid noemen, maar die enkele honderden jaren geleden tot de tuinplanten hoorden?
Je moet maar eens googlen op oude groenten...

tot de volgende ?

Dokter met verlof

Nederlands: Verlostang (Tang van Naegele). Foto Ed Stevenhagen, aug 2005. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren hoorde ik iets, wat me met verstomming slaat...
Een kleinzoon van een kennis van ons, werd vader van een flinke zoon. Niets speciaals zou je denken, maar toch...
Normaal gezien zou de bevalling nog minstens een tiental dagen op zich moeten laten wachten, maar dan is de gynaecoloog in verlof, dus hebben ze vlug een keizersnede toegepast...

...

Ik stel me daar vragen bij. Misschien ten onrechte, wellicht weet de dokter wel beter, maar het lijkt me zo bizar. Het heeft voor mij iets tegennatuurlijks. Zou er ook een keizersnede geweest zijn op het normale tijdstip, of kenden we dan een natuurlijke bevalling? Het zal een vraag blijven. Ik vermoed van wel, ik kan me niet indenken dat een dokter zou kiezen voor een operatieve ingreep als daar geen enkele indicatie toe was, maar toch blijft het een open vraag.
Ik stel me ook vragen of een kind op een of andere manier invloed ondergaat van die ingreep. Wat doet de verdoving van de moeder aan het kind? Wat doet die manier van geboren worden met het kind ? Zijn daar al studies over gemaakt ? Ik las onlangs dat er met IVF-kinderen toch wel een en ander minder sterk blijkt dan bij andere kinderen.

Maar hoe dan ook, ik heb vragen bij het operatief optreden van een dokter om reden van verlof. Misschien kan het geen kwaad, misschien doet het er niets toe, maar het lijkt me niet kunnen.

Als er moet ingegrepen worden omwille van moeder en/of kind, dan heb ik er niets tegen, maar zo maar, voor de lol als het ware ????  Het kan best zijn dat de dokter er quasi zeker van was dat er een keizersnede zou moeten worden toegepast, maar helemaal zeker ? Ik herinner me dat Anny, toen ze in verwachting was van Bart, na zes maand de raad kreeg héél voorzichtig te leven en te bewegen, want ze had al opening genoeg om het kind meteen te kopen... Toen ze zowat veertien dagen over tijd was, hebben ze de bevalling kunstmatig gestimuleerd omdat het kind anders wellicht te zwaar zou zijn voor de moeder... Ik wil maar zeggen, het loopt niet altijd zoals je verwacht, zelfs niet zoals de dokter verwacht.

Maar mijn grootste hekel aan dit verhaal, is wel dat de geneeskunde de neiging vertoont om een job te worden als alle anderen, van 9 tot 5, weet je wel... De patiënt moet leren ziek te zijn op de uren dat de dokter werkt. Toen ik kind was, was er ook al een zondagsdienst voor de huisdokter, maar als de huisdokter thuis was, dan kwam hij toch. Nu is er een systeem waarbij je automatisch wordt doorgeschakeld naar de dokter van dienst. Misschien menswaardiger voor de dokter, maar heel wat riskanter voor de patiënten, want die dokter van wacht kan maar op een plaats tegelijk zijn...

Ik weet wel, de dokter heeft ook recht op een normaal leven, maar bij de patiënt spreken we soms over leven of dood, en dat is toch net iets anders.

Mij lijkt dat ons leven steeds meer en meer op het systeem superbazaar lijkt... Als je graag eens een sneetje hesp wilt voor op de boterham, dan moet je er een heel pakje kopen, netjes voorverpakt in bergen plastic. Wil je dat niet, dan moet je de hesp duurder betalen, want daar moet een personeelslid klaar staan om voor jou die twee sneetjes te snijden. Net of dat snijden en dat voorverpakken gaan vanzelf, zonder investeringen in mensen én machines. Ik heb het gevoel dat het met ons leven ook een beetje die kant uitgaat. Je moet netjes in de verpakking van het systeem passen, anders moet je meer betalen. Als je toevallig ziek wordt op zondag, dan moet je bestraft worden voor je ongepast gedrag en meer betalen aan de dokter. Als je te laat komt op je werk, dan krijg je onder je voeten. Als je te lang blijft werken dan is dat doodnormaal. We krijgen via de TV heel wat medicaties aangesmeerd, voor zaken die we niet nodig hebben, of die gewoon niet werken. We moeten die of die margarine eten voor ons hart??? En weet je dat er zelfs ziekten uitgevonden worden om toch maar een product te kunnen verkopen ? Echt waar !

We worden geleefd, en als we pogen zelf een beetje te leven, dan worden we gestraft.

Gekke wereld...
Ik moet hoognodig eens vragen aan mijn dokter wanneer het past om nog eens een valling te krijgen...

tot de volgende ?

Moedertjesdag...

Česky: Člověk. English: A baby breastfeeding. Español: La leche materna puede transmitir el virus VIH. עברית: תינוק יונק. 한국어: 젖을 먹는 갖난아기. Nederlands: Borstvoeding bespoedigt de genezing van de moeder. සිංහල: සිඟිත්තෙක් මවුකිරි ලබයි. 粵語: BB 食人奶. (Photo credit: Wikipedia)

Weer een van die vele feestdagen die ons op de lange duur bijna iedere dag wel iets of iemand in het zonnetje zullen stellen, maar dit is wellicht de oudste, de originele, en geef toe ook de mooiste.
Een dag voor moeder, voor alle moeders.
Een moeder is toch iets speciaals, de vrouw die in haar eigen lichaam, uit haar eigen bouwstoffen, weliswaar met een kleine maar belangrijke inbreng van de vader, het leven vernieuwd, nieuw leven schenkt.
Kortom, iedereen heeft een moeder, iedereen is de vrucht van een vrouwelijk lichaam.
Waar men in in de katholieke kerk praat over een maagdelijke zwangerschap en geboorte, is er toch ook daar een moeder.
Kortom, geen leven zonder moeder.

Maar moeder is meer dan een voortplantingsorgaan. Als de mens geboren wordt, dan is hij of zij nog twee keer niks, en moet het kind nog jaren opgepast en verzorgd worden, vooraleer het echt op eigen benen kan staan in de maatschappij waar het terecht kwam. ook die taak wordt meestal waargenomen door de moeder.

Ik weet wel dat in onze wereld, met de moderne economie, vrouwen veel te vroeg weer terecht komen op de arbeidsmarkt, en dat een stuk van die broodnodige opvoeding van het kind, uit handen wordt gegeven...  Laat het nu Oma zijn of een crèche, het is niet meer de moeder. Ik vraag me nog steeds af, of de band tussen moeder en kind daar niet enigszins door wordt aangetast. Soms ben ik geneigd daarop volmondig ja te antwoorden, soms denk ik: nee, toch niet... Het hangt wellicht ook af van de moeder in casu en het kind in casu, hoe ze die situatie opvangen.

Trouwens het is niet echt een nieuwe situatie. Als we kijken naar het verleden, dan zijn de periodes waar de moeder steeds kon instaan voor het kind, niet zo talrijk in onze Westerse wereld. Er waren toen weliswaar geen crèches, maar dan was het veelal de grootmoeder, of een buurvrouw die zelf niet meer in de productie kon werken die voor de opvang instond. Toen werden de kinderen veel vroeger in de productie ingeschakeld dan nu, en van scholing was er geen of nauwelijks sprake. Moest er eens een brief geschreven worden dan ging men bij de koster of zo iemand om hem de brief te laten schrijven, tegen betaling.

Ik heb het geluk gehad, mijn kinderen hebben het geluk gehad, opgevoed te worden door moeder, die thuis bleef, die van haar kinderen haar dagtaak maakte. Toen, als kind, besefte ik niet welk geschenk dat was, maar nu des te meer.

Ik maak geen verwijt aan de moeders dat het nu niet meer zo is, ik maak hoogstens een verwijt aan de maatschappij die de prioriteiten anders legt dan bij Moeder-Kind. Maar alles heeft zijn tijd, alles heeft zijn waarde, en het ligt vooral aan de invulling van die relatie, binnen het maatschappelijke kader.

Moederschap kan men niet hoog genoeg inschatten. Niet alleen door het fenomeen van de wijze van voortplanting, maar vooral door het feit dat het een enorme taak is om van de boreling een mens te maken. Hoe onvolmaakt mensen ook zijn, toch is moeder zijn een wondermooi iets, dat door al die factoren samen eigenlijk een waar wonderwerk mag heten !

Vandaar: aan alle moeders en toekomende moeders : een hartelijk proficiat en vooral een eindeloos dankwoord !

tot de volgende ?

prentjes

DAB RADIO 2008 (Photo credit: Wikipedia)

Oef, na lang zoeken heb ik terug toegang tot mijn fotootjes als versiering van mijn blog. Eigenlijk ligt het aan mij... Ik stel vast dat ik steeds meer miserie heb met al dat technisch Engels op die sites. Mijn Engels was veel meer verbaal dan wel schrijvelen en lezelen... (In dat laatste zit duidelijk ezel... En dat duidt dan op mijn technologische kennis.) Nu, ik heb het gevonden, met trial and error om het eens in datzelfde Engels te zeggen.
Nu ja, geef toe, in onze taal zit tegenwoordig heel wat Engels. Van de laatste moderne woorden zal er wel een dikke 90 % uit vreemde talen komen, en dan vooral uit het Engels.
Dat is dan de globalisering van de taal.
In La douce France hebben ze daar niet zoveel moeilijkheden mee. Dat komt omdat je op de Franse TV steevast de cowboys en Harry Potter Frans hoort spreken. Hier luisteren we naar de originele versies met onderschriften in 't Nederlands. Tenzij bij tekenfilms, daar bestaat gewoonlijk ook een Nederlandstalige filmversie van. Kleuters kunnen nog geen Engels, dus mogen wij voor één keer ook luisteren naar de film.
Dat wil niet zeggen dat er geen onderschriften bij zijn !!! Ik denk dat VTM en VRT zodanig gewoon zijn om overal onderschriften bij te zetten, dat ze dat dan ook doen bij Vlaamse of Nederlandse sprekerds...
Eigenlijk vind ik dat een beetje beledigend voor de spreker(s)... Precies of ze willen stellen dat we onbegrijpelijk aan 't broebelen zijn...

Of... misschien is dat niet zo bedoeld, en is dat voor de slechthorenden.
Ik heb enige tijd ook genoten van TV voor slechtzienden. De zaterdagvoormiddag kon je dan indertijd naar Witse kijken. Je hoorde dan niet alleen de conversatie, maar was er nog een zwoele stem die zei" Witse draait het hoofd, en grijnst"... Je had dat wel gezien, maar dat was dan voor de slechtzienden. Een luisterspel met beelden.

Vroeger hadden we luisterspelen op de radio, lang voor de TV waren we niet weg te slaan van de radio, en zaten te luisteren naar een moord... Je hoorde dan voetstappen in het grind, een galopperend paard, een voorbijrijdende auto, zonder dat je iets zag. Dat was net het omgekeerde van die TV voor slechtzienden...
In die tijd was er geen kat die zich bekommerde voor de slechthorenden. Die moesten maar de gazet lezen als ze moorden willen beleven.

Die hoorspelen waren heel goed, en we waren er echt een beetje aan verslaafd, net zoals je dat nu ziet bij de TV. Er is niets nieuws onder de zon. Ik zie ons nog zitten aan tafel, allemaal heel stil en ingespannen luisterend naar de radio, waar griezelige geluiden uit kwamen, deuren piepten altijd afgrijselijk, en aan al de huizen lag er blijkbaar grind, waarop je de sluipende stappen verdomd duidelijk hoorde afkomen. Je kon veelal aan de stem de slechterik al vooraf herkennen, want zoals je vroeger bij de film je zelf zat af te vragen waar ze die mensen vonden met die ongure koppen, hadden ze in de radio mensen met een onsympathiek, kil, griezelig stemgeluid. Ik ken er zo geen een ! Maar ze werkte op de radio.

Ergens was het een beetje zoals met de stomme film... Heb jij in de echte wereld al mensen gezien die zo overdreven gesticuleren en/of bekken trekken? Nee hé, en toch leek het logisch, want hun mimiek en gebaren moesten daar het verhaal vertellen... De eerste sprekende films was dan ook het einde van een heleboel van de acteurs uit de stomme film. Het was immers een heel andere manier van werken.
Ach... Het duurt allemaal zijn tijd...
Misschien komt er morgen wel echt die echte driedimensionale film, waarbij de paarden echt in je huiskamer rondlopen, en de pijlen echt langs je oren zoeven... Dan is het maar een heel klein stapje meer om het zooo echt te maken dat je bloedend uit je zetel valt door een verdwaalde kogel van een cowboy...
djudedju

Weet je, ik denk dat ik eens ga googelen naar die oude luisterspelen, ze zijn er nog te horen ! Echtig en techtig waar !

tot de volgende ?

Zeg niet langer OCMW

Gisteren zijn we met ziekenzorg Mater - Welden- Volkegem op bezoek geweest naar "De Vesting", het Sociaal Huis van Oudenaarde...
Ik moet zeggen dat het begrip Sociaal Huis en De Vesting mij onbekend waren. Ik kende de term de vesting nog als het restantje van de vestingen aangelegd door Vauban, rond de stad Oudenaarde, maar meer niet (Je kon er eertijds heerlijk vissen en nog langer terug was er ook zwemgelegenheid)...

Nu is er dus een sociaal huis, waar het bruist van de activiteiten. Je kunt er alle dagen terecht voor een middagmaal aan een zeer democratische prijs (je moet wel daags voordien reserveren), er zijn groepen waar je kunt leren werken met computer, met gsm (Ik hoor mijn kinderen al zeggen: Pa, daar moet jij ook naar toe), groepen waar ze onder elkaar wat babbelen in het Frans, in het Spaans, kwestie van de taal wat levendig te houden of net wat levend te maken, je kunt er aquarel leren, Tiffany, en nog veel meer andere dingen.
Je kunt er eigenlijk bijna iedere dag terecht voor een en ander.

Het is geen concurrentie voor andere bewegingen, maar eerder een aanvulling, en een mogelijkheid om samen te werken. We zouden er bijvoorbeeld eens met onze Crea kunnen gaan werken, of er een aanvullende activiteit doen.

Natuurlijk zijn er in het sociaal huis nog veel meer zaken, zoals de Dienst Thuis- en ouderenzorg, de klusjesdienst, Minder Mobielen Centrale, Netwerk 5dienstencheque-onderneming), het reeds eerder genoemde Sociaal Restaurant, de Sociale winkel , de dienst huisvesting, Leefloon en wat daar bij kan, Financiële steun voor de minstbedeelden, schuldbemiddeling, collectieve schuldbemiddeling, Juridische eerstelijnsbijstand, - tweedelijnsbijstand, weerwerk, sociaal-pedagogische schooltoelage, Steun bij de Federale verwarmingstoelage, kansenpas, vakantieparticipatie, palliatieve zorg, inburgering, het Huis van het Nederlands, rechtsbijstand Vreemdelingen...

Je ziet, je vind er het "oude" OCMW wel in terug, maar dan met een heleboel uitbreidingen, ten dienste van de bevolking. Het is niet langer zo dat OCMW gelijk staat aan armoe, minderbedeeld, vreemdeling.... Nee, het is eerder een doe-huis geworden, die open staat voor iedereen, voor heel de bevolking.

Gisteren zagen we er twee "hobby-groepen" aan het werk... Aquarel en Tiffany. De groepen zijn geen lessen in, maar doe-lessen. Je gaat er meteen aan het werk, en er is een begeleider, die niet echt een lesgever is, maar je begeleidt in de stappen naar het kennen van deze hobby.  Je kunt er ook steeds instappen... Er is dus geen startdatum of einddatum voorzien.

Maar er zijn ook namiddagen met attracties, met interessante lezingen, kortom, voor elk wat wils. We hebben min of meer afgesproken dat wij het programma maand per maand zouden ontvangen, in voldoende hoeveelheid om het ook aan onze leden mee te delen. Het is immers een bijkomende gelegenheid om iets te ontdekken, bij te leren, bezig te zijn !

We zijn lang niet de enige stad met dergelijke sociale huizen, maar ik ben tevreden dat we er hier eentje hebben ! En waar het bestaat, zou men eigenlijk maar één ding méér moeten doen... Het bekend maken, het aanprijzen, wat het is in feite veel te weinig bekend !

Ik denk er over om samen met Monique eens te kijken of we ook Tiffany kunnen doen. Dat is een prachtige hobby, waar je met gekleurd glas mooie dingen maakt. Het is echter niet te doen om dat ook te doen in onze eigen Crea, hier ter plaatse. De reden? Het is iets waar je nooit echt gedaan hebt, en waar je naast het glas en het koper ook nog heel wat gerief nodig hebt, die voor ons klein groepje niet betaalbaar is... (En de donderdag is zowat de enige dag die nog niet "bezet" is door andere activiteiten....)

Kortom, deze blog is een pleidooi aan allen, niet alleen Oudenaardisten, om te zien of hun gemeente ook een Sociaal Huis rijk is, en er naar te gaan, te kijken wat er allemaal kan en is, en te profiteren van de gelegenheden die je geboden worden, en die je interessant vind... Geef toe, TV kijken is een heel passieve bezigheid waar je helemaal niets aan hebt...
(en voor één keer dat er iets goeds komt van de politici, moeten we er van genieten ! Ze kosten ons toch al zo veel, dus waarom er niet eens iets van terug krijgen????)

tot de volgende ?

PS: Voor wie tevergeefs naar een fotootje zoekt in deze blog... Ik werk er aan om het terug in orde te krijgen....

De doos

Anny is weer eens aan "de opkuis" begonnen... Maar dat gebeurt tegenwoordig in schijfjes.
Dat komt omdat ze bij het opruimen van kastruimtes die zelden gebruikt worden, steeds weer stoot op verborgen schatten.
Gisteren was het weer van dattum.
Ze kwam van boven met een kartonnen doos, en zette zich naast me in de zetel. "Je moet hier eens kijken", en ze pikte op goed valle uit een pakje papieren uit de doos...
Tot mijn verbazing zagen we uitgeknipte krantenartikels uit het jaar stilletjes, toen haar oom en neef werden doodgeschoten, vermoedelijk door de Duitsers. En nog een ouder artikel over een andere oom, die lang voor haar geboorte al gestorven is. En pakken doodsanctjes van mensen waarvan je eerst eens moet denken wie dat weer was, of hoe hij of zij er ook weer uitzag.
En al de kaartjes die we kregen op het feest van ons 25 jaar huwelijk. Straks zitten we aan 45...
En nog andere papieren, hoe ik als voorzitter van het STC de toenmalige minister Leona Detiège mocht ontvangen in het VDAB- opleidingscentrum te Oudenaarde, en nog veel, veel meer...
De geschiedenis van de mens in het klein,
geschiedenis van kleine en grote feiten,
geschiedenis vol droefheid of
vol vreugde...

En de opkuis was meteen gedaan. We zaten daar knus naast elkaar door de papieren te neuzen, en weg te dromen.
Eentje heb ik er uit gepikt...
Een huwelijksaankondiging... omdat we daardoor vaststelden dat die lui dit jaar, binnen een paar weken, vijfentwintig jaar getrouwd zijn...
Ik heb die vrouw nog in luiers gewikkeld ! En toen waren het nog echt luiers, geen pampers.

Op de uitnodiging zie ik twee grootmoeders staan, geen grootvaders... Mannen leven gewoonlijk minder lang dan vrouwen... en dan aan beide zijden de ouders van de jonge mensen die gaan huwen, en dan de aankondiging van het Heugelijke feit dat Patrick gaat trouwen met Kristel op 29 mei 1987 om 16 uur in de Sint Katharinakerk te Oostende Conterdam... De huwelijksmis werd opgedragen door de oom van de bruid: E.H. Roger Vanthournout, priester -arbeider, later vermoord door een van de ex-gedetineerden die hij liefdevol opving...

Waar is de tijd...
De bruid heb ik niet alleen in luiers gewikkeld, toen ze klein was, kwam ze hier ettelijke keren op vakantie, om te spelen met onze kinderen.
En nu is ze al vijfentwintig jaar getrouwd.
djudedju, we worden oud.

Ik herinnerde me niet eens meer dat de huwelijksmis in de namiddag was.
Snap je nu waarom de opkuis stilviel?
We zaten meteen in andere tijden, vol herinneringen.
Toen Anny indertijd al die dingen aan de kant lei, zal ik wel eens gegromd hebben "Ga je dat allemaal bewaren?"... Nu ben ik blij, kan ik samen met haar eens grasduinen in de tijd van toen.

Ergens moet nog een speciale editie liggen van het rondekrantje van Het Volk, waarop op één gazet de overwinning van Eddy Merckx in de tour de Zwans staat, én de landing op de maan " Een kleine stap voor de mens, een reuzenstap voor de mensheid..." ... Onlangs las ik dat ze nog meerdere keren op de maan geland zijn... Dat zat veel verder weg. Toen was het nieuws er af, en hoorde dat maar meer tot de "faits divers"... Gek.

Heb jij ook ergens van die dozen staan ?
Doe ze niet weg !
Ze zijn heerlijk om bij weg te dromen...

tot de volgende ?

Van Rompuy uit zorgen over...

Als je de titel leest, wat denk je dan ? Dat van Rompuy uit de zorgen is over ditte of datte ? Nee, mis, men wil zeggen dat Van Rompuy zijn zorgen uit over... in dit geval de situatie in Griekenland.

Ik heb het gevoel dat de schrijvelaar zijn zinsbouw toch wel wat duidelijker mag formuleren. Het zou véél duidelijker en minder misleidend zijn, mocht de schrijver geschreven hebben: Van Rompuy uit zijn zorgen over... Dat woordje zijn doet je eerder denken aan het werkwoord uiten dan aan het woordje uit. Helemaal klaar is het ook hier niet, zodat er misschien moet gezocht worden naar een ander woord dan uiten?

Maar het is op zich een bewijs dat Nederlands niet zo makkelijk is ! Geef deze tekst aan iemand die Nederlands leert, of laat het eens vertalen door zo'n vertaalprogramma, dan zul je zien dat de kans groot is, dat je een foutieve vertaling krijgt. Let op, we praten hier over het Nederlands, maar je kunt dit doen met zowat iedere taal. In bijna iedere taal heb je woorden die identiek geschreven of uitgesproken worden, maar een gans andere betekenis hebben.

Ik vraag me af hoe deze dingen tot stand zijn gekomen. Wellicht hebben we dat te danken aan het feit dat taal niet zo maar op één plaats en op één tijdstip ontstaat. Taal is een gegroeid en groeiend iets. We kunnen dit zelfs nog vandaag de dag vaststellen. We krijgen een pak nieuwe toestellen, en deze dingen krijgen een naam. In ons Nederlands neigen we tegenwoordig nogal naar overnemen van het Engelse woord voor dat ding, die dan door het gebruik eigenlijk plots ook Nederlands wordt. Maar je kunt nog meer zien in de spreektaal...

Vroeger had zowat ieder gemeente (soms zelfs iedere wijk) een eigen vorm van dialect. In deze tijd wonen de mensen niet meer honkvast in hun gemeente, maar meer dan ooit migreren ze naar andere streken (meestal in eigen land). Daar komen ze met hun dialect terecht in een ander spreektaal. Als er zo maar ééntje komt, dan heeft dat weinig of geen invloed, maar als er zoals nu heel veel migratie is, dan zie je dat het oorspronkelijke dialect verwatert. Het wordt niet vervangen door de pure nette taal, maar door een vlotte spreektaal, waarbij niemand nog zijn eigen taal spreekt, maar men een soort gemene deler spreekt. Maar binnen die gemene deler zie je verschillen. De gemeenschappelijke spreektaal in Oudenaarde is anders dan die in Gent, want binnen dat mengelmoesje is de hoofdtoon te danken aan de grootste hoeveelheid mensen die in een bepaalde klankkleur spreken.

Iemand met een goed oor, kan zelfs binnen die quasi uniforme spreektaal van een bepaalde gemeente horen van waar de spreker oorspronkelijk afkomstig is, want ook al spreekt hij de gemeenschappelijke spreektaal, hij houdt bepaalde woorden, bepaalde klanken van uit zijn eigen moeder-dialect.

Met andere woorden, door de vele migraties verdwijnt de streektaal niet, het ontwikkelt zich tot een nieuw geheel, met kleinere verschillen, en makkelijker bruikbaar over de "grenzen" van gemeenten heen. Het is, met andere woorden, niet meer zo scherp afgetekend als vroeger, toen je werkelijk in ieder gemeente een eigen klankkleur, een eigen dialect had.

Je zou kunnen stellen dat we groeien naar een dialect die uitvloeit over de oude grenzen heen, en die niet meer beperkt wordt door gebied, alleen nog door landgrenzen en door verre afstanden.

Je kunt dit op zich weer vaststellen op het arbeidsvloer. Want net als je de migratie kent inzake wonen, ken je ook steeds meer een soort migratie inzake werken. Je woont in het ene gebied, en je werkt kilometers verder in een ander gebied. Dit betekent dat mensen met bijvoorbeeld de huidige gemeenschappelijke spreektaal uit Gent plots samen zitten met mensen uit de spreektaal-regio van Hasselt en Oostende , en daar opnieuw een soort taal ontwikkelen die bruikbaar is voor allen. Deze taal evolueert telkens er nieuwe inbreng komt... of zelfs als er elementen uit verdwijnen.
Het is dus niet echt meer een heel sterk, heel eigen dialect die er zich ontwikkelt, het is een heel soepel iets, die zich heel snel en heel makkelijk aan past aan de omstandigheden.

Eigenlijk is het dan ook een beetje gek, of op zijn minst bizar te noemen, dat men dan niet overschakelt op het ABN, de nette, de zuivere taal.
Of misschien ook net weer niet...
Ik vermoed dat dit komt, omdat het ABN net een beetje te veel Nederlands is, en net een beetje te weinig Vlaams. We kennen het wel, we gebruiken het zo nodig, maar het is niet echt "eigen". Zelfs in de meeste gezinnen die voor de opvoeding van hun kinderen opteren deze op te voeden in het ABN, stellen we vast dat dit ABN sterk Vlaams gericht is, en afwijkt van het ABN van Nederland. Is het niet in de taal op zich, dan toch wel door de manier waarop het wordt uitgesproken, waarop het wordt gebruikt.

Het echte Vlaams en het echte Nederlands zijn dan ook wel heel sterk verwant, maar niet echt helemaal gelijk. In de schrijftaal is de gelijkenis echter veel groter. (Tenzij je iemand hebt als ondergetekende, die heel makkelijk woorden uit de spreektaal neerpent, en zelfs zelf woorden aaneenflanst...) (Ik heb de automatische woordcorrectie aan, je moest eens al het rood bewonderen terwijl ik aan het schrijvelen ben...)...

Volgens mij is dit geen zwakte, maar eerder een versterkend element. Net zoals ik vind dat het dialect een voortdurende bron van nieuw taal-leven is, zo is het verschil Nederland/Vlaanderen ook  een bron van wederzijdse inbreng. En als men in de dikke Van Dale nu ook het Surinaams zijn inbreng laat doen, dan is dat nog meer een verrijking ! Taal moet evolueren, of ze is dood.
En onze taal (en de meeste andere talen) is/zijn  -Godzijdank - springlevend.
Maar het is ook net dat leven dat de taal zo moeilijk maakt.
Zeker voor vreemdelingen die dan een andere taal moeten leren.
Denk maar eens aan woordspelingen, en hoe een vreemdeling dat ooit kan leren....
Maar dat neemt niet weg dat we moeten pogen, zeker in een titel, een woordkeuze te gebruiken die de lezer niet op het verkeerde been kan zetten...Tenzij dat net de bedoeling zou zijn ?

tot de volgende ?