hobbymateriaal

Kota Reliquary figure. (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen met Monique naar Aalst gereden naar een speciale hobbywinkel. Daar kun je alleen kopen als vereniging of als zelfstandig bedrijf. Het is een stuk goedkoper dan op andere plaatsen.

Vandaar dat ik dus veel later zit te bloggen dan normaal, en dan zag ik dat er nog pakken mails staan te wachten. Het lijkt wel of het hier eeuwig druk, druk , druk is. Aalst is niet zo ver, maar je moet meer aan 50 rijden dan aan 70... dus ben je wel een eindje op de baan. Eigenlijk is dit gek, hé? Probeer maar eens met je gewone fiets 50 km per uur te rijden... Je zult nogal puffen !

We waren van plan om lampadairkes te maken in de hobby, maar je vind nergens de kappen (alleen het ijzerwerk)... dus is dat plan af te voeren, bij gebrek aan grondstoffen. Ik heb dan maar koude keramiek meegebracht, om dan witte porselein op te fleuren met een of ander ornamentje... Koude keramiek moet je niet bakken, en kan zelfs in de vaatwas.

Je ziet, je denkt dat je iets hebt om te maken, maar dan vind je niet alle benodigdheden, en dan sta je daar en moet je een ander knutselwerkje bedenken. Niet altijd zo makkelijk. Gelukkig heb ik heel wat boeken en heb ik een grote fantasie, zodat ik dingen zelf kan bedenken en/of aanpassen aan de mogelijkheden qua materiaal en qua capaciteit van de deelnemers. Dat laatste is voor mij het moeilijkste, ik vind veel dingen gemakkelijk, en stel dan vast dat het blijkbaar voor hen niet zo makkelijk is. Het is dus altijd maar zoeken.

Een van de bijkomende moeilijkheden is dat de ene ook veel handiger is dan de ander, en dat je moet proberen het zo te doen dat iedereen met een mooi werkje naar huis kan gaan. Ik hoor van collega's crea-leiders dat zij steeds proberen dingen te maken die in de tijd van één les volledig afgewerkt zijn... Ik heb dat nog maar heel zelden kunnen bekomen! Meestal zitten we twee tot drie namiddagen aan één werkstuk. Veelal is dat dan door de afwerking. Neem nu iets dat je moet vernissen, daar kun je niet in één namiddag twee lagen op zetten, dus schuif je dat werkje dan telkens mee naar de volgende namiddag. Soms zijn we op die manier aan drie dingen bezig. Erg is dat niet, maar als er zijn die dan een namiddag niet aanwezig zijn, dan zit je wel wat in de knoei.

Ach, het zal wel altijd iets zijn... Het voornaamste is dat de mensen zich goed amuseren, en dat ze regelmatig met mooie werkjes naar huis kunnen gaan. Slechts nu en dan bereik ik wat ik eigenlijk mijn doel vind: slechts heel zelden zijn er mensen die een techniek thuis verder beoefenen en die hobby blijven beoefenen. Maar ik heb het gevoel dat we daar steeds meer in slagen. Dus begin ik meer en beter hun interesses te kennen en aan te leren.

Je weet, ik vind het creatief zijn héél belangrijk ! Voor mij is een mens pas volledig mens als hij ook dingen maakt, als hij creatief is. Het moeten heus geen Kunstwerken met grote K zijn, als ze maar dingen maken die ze zelf graag zien en dat ze graag doen. Creativiteit moet geen Kunst zijn...  Ik ben verliefd op wat men nu volkskunst noemt, dat is waar de mensen vroeger hun huizen mee opsierden ! Ze verfden de ruggen van hun stoelen met zelf getekende sjablonen tot pareltjes van huiskunst... Op die manier maakten ze hun huis voor zichzelf mooi! Dat is toch heerlijk ? Geef toe, het is veel leuker iets van je zelf te hebben dan een duur ding uit een boetiek.  De waarde van dat zelfgemaakte is immers meer dan dubbel, je hebt genoegen in het ontwerpen, in het maken en nadien in het gebruiken van wat je maakte of versierde.

We zijn dat echter een beetje vergeten... Het is geen mode meer om zelf je eigen dingen te maken/ mooi te maken... Dingen die je koopt zijn gewoonlijk veel netter, veel gelikter, maar dingen die je zelf maakt, die zijn "echt", daar zit een ziel in. Als ik van Afrikaanse kunst hou, dan is wellicht dat stukje spontaniteit, dat handwerk, dat zelf ontwerpen niet vreemd aan mijn liefde voor die dingen.

Bovendien zieke mensen en/of oude mensen hebben gewoonlijk tijd te vullen, en dan is het heerlijk dat te doen met het maken van mooie dingen, mooi voor je zelf, en soms voor heel wat mensen, die je dan vragen dat ook voor hen te maken... Nee, niet doen ! Zeg hen hoe ze het moeten doen, leer hen zelf creatief te zijn !!! Je weet niet hoe dat je leven kan veranderen, verbeteren, vervolledigen !

tot de volgende ?
(Op de foto: een Kota Grafmonument, hout en koper... Ik heb er eentje, die hebben tegenwoordig heel wat waarde !!!) (Heel mooi, heel spontane kunst !)

Poolse chauffeurs

Schotel voor vrachtwagen (Photo credit: Wikipedia)

Heb je ook geschokt geluisterd naar het relaas over de Poolse chauffeurs die het leven lieten in een brand te Wingene?
Heel veel weten we niet, buiten het feit dat er een groep chauffeurs tussen de ritten door moest "wonen" in een oude schrijnwerkerij... Helemaal niet aangepast als woonplaats of verblijfplaats...
Ik ga het hier dan ook niet hebben over dit specifieke geval, maar over het feit dat er nog steeds mensen bestaan die andere mensen uitbuiten.
We spreken over dictators (maar alleen als ze niet in het gareel lopen van Amerika en de Navo...), maar we spreken veel te weinig over het feit dat er hier, tussen ons in, nog steeds mensen wonen die slaven in dienst hebben, of die misbruik maken van bepaalde systemen om mensen uit te melken als goedkope arbeidskrachten.
Slaven ?
Ja! Regelmatig komen er histories aan het daglicht, waar mensen echt slaven "in dienst" hebben, zonder loon, zonder dat ze de woning kunnen of mogen verlaten. Het gaat hier meestal over personen die hier "illegaal" vertoeven, of die met smoesjes hierheen gehaald zijn door hun "eigenaars". Vooral in het huispersoneel vind je dergelijke gevallen.
Maar misschien iets minder hoog op de ladder vind je dan de uitbuiting van mensen uit laagloonlanden. Mensen die uit nood zichzelf verhuren aan vreemde werkgevers, omdat ze gewoon niet willen sterven van de honger, van armoede.

De feiten in Wingene zijn wellicht in dit kader te zetten. En vergis je niet, buiten het feit van de mensonwaardige manier waarop ze gehuisvest werden, is er wettelijk misschien niet eens iets verkeerds te vinden. Het is perfect mogelijk bedrijven op te richten in die laagloonlanden, en ze dan hier te laten werken aan lonen die veel lager zijn dan wat hier normaal is. Deze arbeiders doen dat werk omdat ze werk moeten hebben, en omdat ze wellicht nog iets meer verdienen dan in eigen land.
Wij huiveren daar nu van, maar het is niet nieuw !
Indien u, lezer, van Vlaamse origine bent, dan zit het er dik in, dat uw voorouders of voor-ooms gingen werken in de bietencampagne's in Frankrijk, waar ze net als nu die Polen gelogeerd werden in een schuur, en voor de rest zwaar werk moesten verrichten aan lage lonen... Waren de lonen goed geweest, dan zouden er wel mensen zijn gevonden uit de eigen regio...

Er is dus eigenlijk nog niets veranderd ten gronde... We kennen die misbruiken al eeuwen, en wellicht zullen ze nog eeuwen mee gaan.
De vrachtwagenbestuurders van hier, sakkeren op die Polen die hun werk komen inpikken, maar eigenlijk zouden we omgekeerd moeten reageren ! We zouden moeten eisen en waarborgen vinden, dat wie hier werkt, ook moet betaald worden aan de lonen die hier wettelijk voorzien zijn voor deze functie. 

Maar dat klinkt veel simpeler dan het is... Dat is zelfs al zo, als het gaat over Belgische bedrijven... Maar je kunt dit moeilijk opleggen aan vreemde bedrijven. Ik wil je maar herinneren aan het feit dat dit dan ook omgekeerd zou werken, en dat een chauffeur van hier dan op een rit in Polen, alleen op de Poolse manier zou verloond worden... Wedden dat er niemand van onze chauffeurs happig zou zijn op een Pools ritje ?

Het probleem zit hem dus eigenlijk in werkelijkheid in het feit dat het in werkelijkheid Belgische bedrijven betreft, die een schijnbedrijf hebben in Polen, en die daar veilig zitten voor de Belgische wet. Vroeger wist ik over de aanpassingen die de vakbonden afdwingen om dergelijke misbruiken te voorkomen, veel meer dan nu,  ik volg dat allemaal niet meer zo van nabij... Maar het moet toch mogelijk zijn om aan te tonen dat de bedrijvigheid hier gebeurt, en dat het Poolse (of ander goedkoop adres) "bedrijf" in feite nep is. Zelfs al is dat bewijs niet helemaal te vinden, als men kan aantonen dat ze voornamelijk Belgische vrachten vervoeren in voornamelijk België moet het aantoonbaar zijn dat ze in werkelijkheid ook Belgisch zijn.

Er zijn sectoren die steeds als eerste genoemd worden als het over dergelijke mistoestanden gaat, daar is de bouwnijverheid, het transport en de thuisarbeid... en wellicht in mindere mate nog andere...

Maar eigenlijk komt het er op neer dat er nog steeds werkgevers zijn die er alles aan doen om tussen de mazen van het net te glippen, en die op die manier mensen uitbuiten. Het komt steeds weer en weer neer op geldzucht en macht...  Twee hoofdzonden van deze maatschappij.
Geld, God en Gat zei ons Vader zaliger... Waarmee hij bedoelde dat alles wat verkeerd ging in deze wereld, te danken was aan misbruiken in naam van Godsdienst, omwille van het Geld en/of omwille van de seks...
Pa, er is nog niets veranderd, de mens is nog niet wijzer geworden...

Het gaat nog steeds over die drie dingen...
En dat doet het al heel de geschiedenis der mensheid door...
zonder ook maar even te groeien naar een wereld waarin het voor iedereen goed is om leven...
Nee, we willen zo nodig in de ik-wereld leven.
djudedju

tot de volgende ?

een scheet in een fles....

Nederlands: Bord Ronde van Vlaanderen - Promotie - Hoek Rotelenberg en Ten Eede - Oudenaarde - Oost-Vlaanderen - België (Photo credit: Wikipedia)

Ofte twee keer niets, of om het anders te zeggen, er waren minstens de helft minder wielerterroristen dan vorig jaar. Vorig jaar was het heel de dag een volle straat, nu was het om drie uur al helemaal op en over, en het was slechts heel zelden dat er een groep voorbij kwam die de volle breedte van de straat helemaal benam... Kortom, had ik het geweten, ik was toch mijn huis uit geweest, ik had toch naar de rommelmarkt kunnen gaan...
En op de TV tonen ze dan beelden alsof het stikvol wielrenners zat... djudedju
Publiciteit... Olijk ding.
Op de site heb ik een paar dagen geleden eens gekeken naar het aantal inschrijvingen, en zag dat er toen een dikke 6000 waren... Niet meer, en ik denk dat er op de dag zelf niet heel veel zijn bijgekomen.
Wat ik ook zag was dat je voor de inschrijving van de volle toer de lieve som van 35 eurootjes mocht betalen. Wellicht is dit voor een groot gedeelte voor verzekering en dergelijke, maar ik begrijp steeds beter dat er veel zwartrijders zijn.   35euro is niet niets hé ! Dat is 1.400 oude frankjes, daar moet je al heel wat werk voor verrichten ! Allee, als je geen bigboss bent bij Bekaert... en de lonen van al wie je kunt afdanken zelf moogt opstrijken ... of daar lijkt het toch wel op.

Bovendien zag ik geen wielerdinges in de twee richtingen rijden... Met andere woorden, ze deden niet het parcours van de echte Ronde... Dat zal wel zijn redenen hebben gehad, maar ik denk dat de deelnemers niet echt gelukkig zijn dat ze dat genoegen niet kunnen smaken.

Ik hoop voor de organisatoren en voor Oudenaarde, dat het vandaag een mooie en spannende koers wordt... Anders dreigt het wellicht jaren te duren voor de zagerijen over de muur van Geraardsbergen zullen stoppen. Ik ken de geschiedenis niet van de Ronde van Vlaanderen, maar het parcours is al menig keer veranderd, en de muur was er niet altijd in... Alles went, en vroeger was daar veel minder spel over.
De koers in Vlaanderen is ook pas helemaal veranderd met het opkomen van de TV. Vroeger keken de mensen die langs het parcours woonden naar de koers, en misschien nog enkele echte supporters... Nu staan er zeeën van mensen langs het parcours, en zien wij hier in onze Vlaamse Ardennen de kijkers van hot naar her rijden om de koers meer dan één keer te zien... Of is het om gezien te worden ?
Ik ben bijna zeker, als de man nog leeft, dat we vandaag weer "LUC" ettelijke keren met zijn spandoek zullen in beeld zien passeren....

De velokoers is ook steeds meer een geldspel verworden... Renners zijn halfgoden, met dikke inkomens en struikelen dan ook eens over hun eigen grote geld en de luxe daarvan. Een Stommeke Boonen rolde zelfs de cocaïne in... met een paar jaar minder presteren. Gelukkig voor hem lijkt hij zich te herpakken, en rolt niet verder de spreekwoordelijke goot in, waarin we al talrijke grootverdieners voor hem zagen rollen...
Gelukkig voor hem, en ik denk hierbij niet aan de koers of aan zijn prestaties, maar aan het feit dat hij als mens niet verder de berg is afgerold...
Dat is veel belangrijker dan die koers.

Maar voor ons is het vandaag niet alleen een leuke dag, waarop de koers hier passeert, maar ook nu zien we hier weer de ene bende na de andere voorbijfietsen. Weer mensen die wel de rit eens willen doen, maar zonder de 35 euro ???

Ach, eigenlijk zijn ze nu vertrokken voor heel de zomer, en eigenlijk voor zo lang het weer het toelaat. Heerlijk voor die mensen. Het is bovendien gezond te bewegen, en zo lang ze het niet doen als wedstrijd (want dat is dan weer niet gezond), is het goed voor hen... En laat ons hopen, lezen, bidden dat ze dit jaar eindelijk tot de jaren van verstand komen... en eerbied hebben voor de andere weggebruikers. Dan wordt het voor iedereen heerlijk...
Oh ja, nog een klein vraagje... Is het niet mogelijk koerspakjes te maken waar een zakdoek in past ? Ik hou er echt niet van dat jullie één neusgat dicht houden en het andere leegblazen op mijn auto... Dank u...

Het is mooi zonnig weer, maar het gras was vanmorgen wit berijmd... Koud dus !

Oh ja, misschien zie je mij wel weer in beeld... Na de kasseien van Kerkgate (Mater) slaan ze links af, de Keirestraat in, en in die straat woon ik, midden in die heerlijke streek vol heuvels waar het heerlijk fietsen is ---- als je het niet iedere dag moet doen om naar je werk te gaan... Want dan vervloek je die heuvels !

Gek hé ?

tot de volgende ?

Daar zijn ze ! Daar zijn ze !

Ronde van Vlaanderen Museum at Oudenarde (Photo credit: Wikipedia)

In een eindeloze sliert passeren ze hier. De wielerterroristen aller landen hebben zich verenigd op het parcours van De Ronde Van Vlaanderen. (zouden ze het bijna failliete museum van De Ronde bezoeken?)

Een en ander moet veranderd zijn, want ze rijden tegen draad. Allee, tegen de richting van de koers van morgen. Ik vermoed dat ze de mannen die de kleine toer doen een ietwat ander parcours hebben gegeven, maar in mijn straat zullen straks ook die van de grote ronde passeren, in de andere richting. Ik ben benieuwd of die terroristen uit de weg zullen gaan voor de andere terroristen, of dat we hier homerische botsingen zullen krijgen vlak voor mijn raam...

Kleurig is het wel. Die trainingspakjes hebben alle mogelijke en onmogelijke kleuren. En zelfs piepkleine keuterbedrijfjes voeren hier reclame op de kleurige shirts. Ik zag er zelfs al met staatssteun (Dexia en andere noodlijdende (?) banken).

Zoals ieder jaar zullen wij er hier zo'n kleine (of grote) twintigduizend zien voorbijkomen. En dat is zonder de "zwartrijders" van gisteren, want steeds meer van die sportievelingen doen de ronde de dag voordien "om uit de massa" te kunnen rijden. Het gevolg is dat er gisteren al een massa waren...

Normaal hebben alle deelnemers een nummer op hun fiets, van de organisatie, maar zeker de helft rijdt zonder dat nummer... Allemaal zwartrijders ? Dan passeren er hier geen 20.000 maar wel 40.000 !!!!

En wij, brave mensen zitten hier gegijzeld in onze eigen woning. Vorig jaar heeft Anny zich midden de rijweg geposteerd opdat ik de auto zou kunnen tot op straat krijgen... We moesten naar tanteke, die dan in het hospitaal lag... Er is ondertussen al heel wat veranderd! Maar dit jaar zou dat wellicht helemaal onmogelijk zijn, want straks gaan ze hier in twee richtingen voorbijkomen. Geen tegenhouden, geen doorkomen meer aan !

Gisteren kon je dat zien aan de winkels. Iedereen - wij ook - deden al de boodschappen voor het weekend, zodat we niet naast gegijzeld ook nog verhongerd zouden worden.
Het klinkt pathetisch, maar het is echt zo !
De inrichter 'Het Nieuwsblad' beseft wellicht niet dat hij hier in de Vlaamse Ardennen heel wat vijanden kweekt door die organisatie. Je zou voor minder een andere krant kopen.
En hier mogen we nog niet echt klagen... Onze straat is nog breed genoeg om rustig met twee wagens elkaar te passeren, maar heel wat van die lieflijke straatjes in onze mooie Vlaamse Ardennen zijn maar geschikt voor één wagen, als je elkaar moet kruisen, dan moet er een ergens een gaatje zoeken om half het veld in te duiken. Als die bende wielerdinges daar passeren, dan kun je gewoon niet eens meer voor je deur gaan staan, ze rijden de sokken uit je schoenen !
Witte, blauwe, rode, gele, oranje, zwarte, gevlekte, gestreepte, geblokte in waanzinnige kleurencombinaties... Je ogen doen er zeer van.
Weer een kudde zwartrijders, zonder nummer op...

En dan is er nog de dreiging dat men duimspijkers en kleine nagels zou strooien op het parcours, om te protesteren tegen het feit dat de Muur van Geraardsbergen uit het parcours is gehaald. Mensen zijn gek. Of ze nu die muur  doen of een andere berg, wat maakt dat uit. En ik weet zeker dat er in Geraards zijn bergen ook heel wat mensen zijn, die blij zijn dat het circus van de wielerterroristen uit hun stad blijft...

Ik heb al twee auto's tegen stroom in zien voorbij kruipen. Nu gaat het nog, de renners zijn wel een bijna eindeloos lint, maar ze rijden momenteel nog niet in zwermen, breed uitgewaaierd over de baan. Hoe drukker het wordt, hoe meer ze dat doen, en hoe zekerderder ze zich voelen als "bazen van de weg".

Je zou op de duur gaan denken dat ik iets heb tegen wielertoeristen, en niets is minder waar. Ik heb gewoon iets tegen mensen die geen eerbied hebben voor andere weggebruikers. Zoals gisteren, op de baan Brakel - Oudenaarde waar ze met drie (3) renners gewoon heel de breedte van een rijstrook innamen, bergop, en achter hen een hele rij wanhopige auto's en vrachtwagens. Is dat nu echt nodig ? Kan dat niet op een deftige manier ?

Kan men niet gewoon rekening houden met elkaar? Dat is elementaire beleefdheid.  Dat zou zelfs niet eens moeten gevraagd worden, dat is iets wat de mens als lid van de gemeenschap, automatisch zou moeten doen. Och, hier zijn het de fietsers, wellicht op andere plaatsen wandelaars of joggers... Blijkbaar is het "in groep" zijn, genoeg om zich anders op te stellen.
Mensen zijn in groep "anders"
Ze voelen zich veel sterker, en stellen zich agressief op tegenover de "anderen". Je ziet dat bij betogingen, bij stakingspiketten en ... bij die groepen wielertoeristen...

Zoals ze nu nog steeds voorbijkomen, is het mooi, is het te doen, ze rijden op een lint, met hier en daar gaten in, zodat auto's nog kunnen rijden, zodat voetgangers nog buiten kunnen. Ja, ook de voetgangers, want op smalle wegen en met in zwermen rijdende fietsers, kun je niet eens te voet buiten.
Nee, ik overdrijf niet.

Probeer je het maar eens voor te stellen, een smal weggetje, een massa fietsers in zwermen... en jij, te voet, als je niet keer op keer op keer op keer in de graskant kunt springen...

Ach, ik ga zwijgen, en kijken en binnenkort de mannen ook uit de andere richting zien komen, in grote kudden, dwars door elkaar heen... en me ergeren. Morgen is het koers, zien we eerst de vrouwtjes voorbij passeren en nadien de beroepsrenners, je weet wel die vrouwen en mannen die dik betaald worden om "sport" als beroep te hebben...
djudedju

tot de volgende ?

Writersblock

Bust of Demosthenes, Roman copy after a Greek Hellenistic original. (Photo credit: Wikipedia)

Soms zit ik wanhopig naar dat witte scherm voor me te staren.
Het gebeurt niet vaak, maar nu en dan heb ik te kampen met een totaal gebrek aan inspiratie.
Inspiratie... Wat is dat eigenlijk ?

Ik heb er geen idee van !  Ik weet dat één woord genoeg kan zijn om enkele bladzijden tekst te produceren, maar waarom dat woord en niet een ander ? Waarom plots geen enkel woord en op een ander ogenblik massa's woorden?
Wat zet die hersencellen plots aan het werk? en Waarom ?
Geen idee...

Misschien zou ik wel een idee hebben, op het moment dat ik inspiratie had, maar dan denk ik daar niet aan, moet ik daar niet over na denken. Want dan is het er. Gewoon, zo maar...
En nu is het er duidelijk niet. Dus haal ik gewoon de trukendoos boven, de trukendoos die ik al gebruik van tijdens mijn schooljaren, de trukendoos die mij zelfs al enkele keren door een examen haalde, daar waar ik eigenlijk geen echt antwoord had. Ik begin gewoon, ik begin te schrijven of te praten over alles en nog wat, wat ik rond dat onderwerp weet, uitgebreid en wel, zodat op de lange duur de leraar ziet dat ik er op zijn minst een massa van weet, en hij eigenlijk niet meer opmerkt dat ik niet echt op de vraag antwoord...

Dus blog ik ook zonder inspiratie rond, gewoon over het gebrek aan inspiratie. Het doet me denken aan mijn oudste zus. Zij was wellicht de enige in ons gezin die niet graag opstellen schreef, en het ook niet zo goed kon als de anderen. Op een keer moest ze een opstel schrijven over...water.
Grote paniek, wat kun je nu schrijven over water ? Ons vader maakte zich er een beetje kwaad over, en schreef voor Suzanne het opstel over water, ettelijke bladzijden en nog bladzijden over hoe een wolk door de wind voortgeblazen werd over het groene land... hele beschrijvingen over de vlucht van de wolk, die uiteindelijk tegen een berg op botste, in sneeuw uiteen viel, het sneeuwvlokje deed er jaren over om met de gletsjer naar beneden te zakken tot het in een piepklein bergriviertje terecht kwam... naar de grotere rivier... naar de stroom ... Nar de zee, waar het verdampte en hoog boven het groene land... Kortom een uitgebreide beschrijving van de kringloop van het water, met hele omschrijvingen van het landschap, van het grote avontuur van de waterdruppel, het eindeloze, neverending lot van de waterdruppel... Suzanne schreef groot, met mooie ronde letters, en vulde blad na blad na blad... En had nog nooit zoveel punten voor een opstel.

Geen inspiratie? Pfffft ! deed ons vader, dat bestaat niet !
Weet je, hij had gelijk, kijk maar, ik heb al heel wat woorden neergekrabbeld dank zij dat "gebrek" aan inspiratie.

Net zoals het in mijn hoofd ook nooit stil is, is mijn papier ook nooit lang maagdelijk wit. Ik schrijf doodgraag. Net zoals ik doodgraag teken, en mocht je ooit botsen op oude nota's die ik opnam tijdens de vele vergaderingen, dan zou je niet alleen mijn kriebelschrift kunnen bewonderen, maar in de kantlijn heel wat droedels. Schreef ik niet, ik was aan het tekenen, kleine gekke figuurtjes, echte droedels.

Op een of andere manier kan ik niet stil zijn met een blad papier voor me. Net alsof ik dat niet kan met een klomp klei voor me. Op een of andere manier moet ik dingen maken, opschrijven, tekenen, kneden... Creëren is soms een veel te groot woord, maar toch bewaar ik sinds enige tijd al die krabbels... Want kijk, als ik ideeën zoek om een beeld te maken, of een oplossing voor een bepaalde houding van dat beeld, of een passende kop op dat beeld... dan kijk ik naar mijn oude schetsen en droedels, en al heel vlug vind ik nieuwe manieren om het geheel op te bouwen, te maken zoals ik het eigenlijk altijd heb geweten dat het moest zijn.
Geen inspiratie ? Pffft Ik hoor het pa nog zeggen...

Kortom, je moet gewoon beginnen, en dan, dan vloeit het ene woord uit het andere voort, vloeit het lijntje uit in een schets.

Maar ik ken veel grotere kunstenaars van het woord dan ik zelf ben... De grootste kunstenaars van het woord zijn wellicht de politiekers, die kunnen uren praten zonder iets te vertellen. Dat kan ik niet, tenzij...
op het moment dat ik geen inspiratie heb...
Eindelijk eens een lege bovenkamer heb.
Heel eventjes, heel tijdelijk.
Zij hebben dat voortdurend.

djudedju...

Tot de volgende ?

Vergadering

Cement plant d (Photo credit: Wikipedia)

Deze voormiddag was het vergadering van het "klein bestuur" (dagelijks bestuur) van Ziekenzorg Mater, bij Monique thuis. Dus had ik geen tijd om deze voormiddag nog te bloggen.
Waarvoor mijn excuses... (Meen ik niets van)

Ik heb in mijn leven wat vergaderingen meegemaakt... soms had ik de indruk dat de wereld aan vergaderingitis leed. Want geef toe, sommige vergaderingen lijken wel zinloos en oeverloos... Babbelen om het babbelen. Bij ziekenzorg Mater is dit gelukkig niet het geval! Daar worden de punten die moeten beslist worden degelijk voorbereid, uitvoerig bekeken en beslissingen genomen.
Nadien blijven we gewoonlijk nog wat na-keuvelen en genieten van een aperitiefje.

Deze vergadering was dus de voorbereiding van een heleboel activiteiten en van de uitgebreide vergadering van alle medewerkers. Eigenlijk is dat voor wie in het klein bestuur zit een beetje dubbel gebruik, maar dat is onvermijdelijk. Je kunt nu eenmaal geen deftige vergadering hebben zonder voorbereiding, en die voorbereiding komt dan uiteraard terug in de uiteindelijke vergadering.

Het probleem dat iedereen wel kent, die in bestuurswerking vervlochten zit. Niet te vermijden !

Ik heb weer een lans gebroken om de taken zo veel als mogelijk te verdelen. Dat heeft meerdere voordelen, onder meer dat je de personen niet overbelast, en dat je iedereen, of toch een heleboel mensen daadwerkelijk betrekt en verantwoordelijkheden geeft. Anders zijn het altijd dezelfden die voor alles opdraaien, en die dan uiteraard in veel gevallen dit niet lang uithouden. Er is nog een bijkomend voordeel, op die manier schakel je de ballast-mensen ook wat uit. Want ook die heb je, mensen die wel ideeën lanceren, maar de uitvoering over laten aan de werkpaarden.

Ik ga ook uit van het standpunt dat een vergadering niet alleen een belasting is voor het bestuurslid, maar eigenlijk ook voor zijn gezin. Het is gewoonlijk daar dat je de eerste tegenstand ontmoet tegen het vergaderen. Een beetje van buiten uit als het ware, wat het bestuur betreft, maar heel rechtstreeks van binnen uit wat het bestuurslid betreft.

Verdelen van taken en verantwoordelijkheden kan die wrijvingen zo klein mogelijk houden.

Het is ook niet makkelijk om bestuursleden te vinden... Er zijn niet zo veel mensen die bereid zijn de "kar te trekken"... Het is veel gemakkelijker om op de kar te zitten en je mee te laten trekken.

En het wordt er niet makkelijker op. De veranderende maatschappij is daar wellicht niet vreemd aan. De arbeidsdruk en het feit dat er niet echt meer "vrije" tijd is, is daar wellicht de oorzaak van. Misschien frons je nu wat de wenkbrauwen, maar met vrije tijd bedoel ik hier de tijd waar je niets te doen hebt... En de mens legt zich tegenwoordig vast aan alles en nog wat... onder meer aan de TV... Er zijn mensen die hun eigen stukje leven schikken rond bepaalde programma's op TV...

En geef maar toe, als je aan het kijken bent naar een programma, en er komt bezoek binnen, dan moet je jezelf losrukken om beleefd te zijn. Om beleefd te zijn... Waar je eigenlijk moest blij zijn met het bezoek.

En toch... Het zou een maatschappelijke ramp zijn, mochten al die organisaties en organisatietjes plots verdwijnen. Zij vormen in feite het leven van de dorpsgemeenschap. Zonder hen verdwijnt het laatste cement uit de voegen tussen de stenen die het dorps-huis vormen.

Ik wil mezelf niet bewieroken, ik ben maar een heel klein pionnetje, maar kijk eens rond in jouw dorp, jouw parochie wie daar de verenigingen trekt... En stel vol verbijstering vast dat je veelal dezelfde mensen tegenkomt in een heleboel organisaties. Kortom het aantal werkpaarden is nog veel kleiner dan je al dacht !

Erg ?
Ja, heel erg !
Want ik zag hier al een paar organisaties ter ziele gaan, door gebrek aan trekpaarden, of door stomme kleine ruzietjes, of door ... maar die komen nooit of heel zelden terug, en er blijft een gat in het dorpsleven.

Als je ook maar enigszins kunt, werk dan mee, wees een beetje de lijm tussen mensen onderling. Wat als los zand aaneen hangt, hangt immers niet aan een. Leeft niet als entiteit. Ik schreef al eerder over het feit dat het dorp als economische entiteit verloren is gegaan, laat het niet verloren gaan als gemeenschap. Doe er iets aan !

tot de volgende ?

Voeren

Nederlands: Teuven (Nurop), dorpsgezicht (Photo credit: Wikipedia)

Een Vlaamse enclave in de Luikse provincie, een heel mooi stukje Vlaanderen in het groen.
Wellicht Vlaams gebleven omdat het indertijd buiten het grote industrialisatieproces viel. Een tijdlang was het een twistappel tussen Vlaanderen en Wallonië, maar gelukkig lijkt het daar nu stiller... Gelukkig, want binnen een goed maand gaan Anny en ik er op verlof. Genieten van het groen, genieten van de bezienswaardigheden in de omtrek, gaan kijken op de rommelmarkt van Tongeren... Kortom heerlijk niets doen en heel de tijd druk bezig zijn.

Eigenlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Ik heb schrik.
Schrik van de reisweg, want autorijden doet me pijn, daarom doe ik het ook in etappes. Schrik, want ik zit alleen echt goed op mijn stoel, in mijn zetel en lig goed in mijn bed (hopelijk straks ook in dat nieuwe bed)...
Schrik van de pijn.

Maar misschien valt het allemaal wel mee, en doorbreek ik weer een nieuwe barrière in de strijd tegen mezelf, mijn pijn.

En ik zou wellicht nooit die stap zetten, mocht ik niet verplicht zijn. Verplicht, omdat goede vrienden me vorige zomer Vlaanderen Vakantiecheques hebben gegeven... En ik kan die toch niet laten vervallen.

Misschien wordt het wel het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg. Ik hoop het, voor mezelf, voor Anny vooral.

En dus zit ik nu wat te neuzen in allerlei websites om te weten te komen wat ik ginder allemaal kan doen... Wat is er te zien?... Maar de wereld houd geen rekening met mensen die niet goed "te pote" zijn, geen rekening met mensen die niet meer kunnen wandelen, geen rekening met mensen die niet meer kunnen fietsen en geen rekening met mensen die het niet leuk vinden om lange auto-uitstappen te maken...
Kortom geen rekening met mensen die eigenlijk die ontspanning brrodnodig zouden hebben.

Er zijn veel dingen waar je op die muur botst...
Ik ben te dik. Ik eet niet te veel, antwoord: meer beweging nemen: wandelen aan een behoorlijk tempo of joggen of fietsen.. Boem! Daar zit je dan. Dik te wezen.

In de winkel (Aldi, om het niet te noemen) is er een speciale aanbieding. Moet je vroeg bij zijn, want er zijn maar enkele stuks voorradig. Daar sta je dan aan te schuiven in een ellenlange rij aan de kassa (Aldi is beroemd om zijn vele kassa's die nooit gebruikt worden). Pijn te hebben. Ik moet al echt heel veel nood hebben aan dat ding om die pijn daar voor uit te staan !

En dan mag ik nog helemaal niet klagen. Ik ken verdomd veel mensen die er slechter aan toe zijn dan ik ben... Die heel wat meer pijn hebben of nog veel minder mobiel zijn.

Ik klaag dus niet, ik ben gelukkig dat ik nog zo veel dingen wel kan.
En misschien ontdek ik, dank zij die vermaledijde vakantiecheques wel dat er nog een grens wat kan verlegd worden, dat er nog wat dingen zijn die ik aankan. Dingen die ik gewoon niet durf te proberen, waarvoor ik de prijs van de pijn niet wil of durf riskeren. Want daar gaat het over...
Als ik naar de rommelmarkt ga, dan weet ik dat de kans er heel dik in zit, dat ik pijn zal hebben, dat ik mezelf ga moeten voortsleuren tegen de muur van pijn in. Maar ik ga graag naar de rommelmarkt, ik hou van die sfeer, ik ontmoet er mensen, kan eens heerlijk babbelen en lollen verkopen, kortom het is me de pijn waard.
Bovendien  weet ik wanneer ik moet stoppen, om net niet over die grens te gaan die uitmondt in een ontsteking met dagenlange pijn tot gevolg.
Nu sta ik voor een onbekende. Ik durf niet naar mijn familie, omdat, als ik twee keer die 100 km rijd op één dag, de kans groot is dat ik "vast zit" in een periode van pijn. Misschien (hopelijk) is het anders als ik die afstand in een ruk rij, met alleen kleine rustpauzes waar ik even de rug kan ontspannen in een andere houding.
Als ik naar de familie ga, dan ben ik na die 100 km meteen druk in de weer, zit ik aan tafel te babbelen, ben ik bezig met dit of dat, kortom, ik kan niet echt overgaan tot wat mijn rug eigenlijk wil... 't Komt er op neer, dat ik bij bekenden me bewust en onbewust veel sterker voordoe dan ik eigenlijk ben. Ik heb gewoonlijk zelfs pijn als men een bezoek brengt van enkele uren... Maar ik heb daarbij hetzelfde als met de rommelmarkt, het is de prijs waard...
Bij onbekenden heb ik dat niet of veel minder, daar durf ik rare houdingen gaan aannemen om die rug "op zijn plooi" te krijgen, ze kennen me toch niet.
Ik weet het, ik ben gek.
Ik heb een reuzegroot complex... Ik zag dat ook (nog veel erger) bij mijn zieke vader zaliger... Die wou ook niet "af gaan", die wou ook niet dat men zijn zwakte zou zien. En wellicht maakt dat de situatie (en de pijn) wellicht nog erger dan normaal.

Wie weet doorbreek ik nu weer een stukje van die muur...
ik hoop het

tot de volgende ?
foto: Teuven, Nurop... de straat waar we gaan logeren !