De slag om de Ronde

Dwars Door Vlaanderen (Photo credit: Cindy Trossaert)

Vanaf maandag 19 tot en met vrijdag 23 maart kun je niet meer door St Maria Horebeke rijden. Wegenwerken.
Want De ronde moet daar over rijden.
Dat wij daar het ganse jaar moeten over rijden is van geen tel of geen belang. De wegen moeten in orde zijn voor de tere rennertjes en de duizenden wielertoeristen die peinzen dat ze coureur zijn.
Daarom moet ik volgende week drie keer een omweg doen via St Kornelis Horebeke, ik moet richting Brakel tot aan café De Trap Op, en daar rechts in, door Kornelis Horebeke tot op de baan naar Boekel... Waar ze wellicht straks ook de putten nog maar eens gaan dichten, en het aantal lapjes vergroten, zodat de weg meer en meer op een lange landkaart begint te lijken.

De verkeersdrempels worden waar kan weggehaald, en in Oudenaarde zelf halen ze zelfs de middenberm weg.

Allemaal voor DE koers, De Ronde van Vlaanderen.

Op het nieuwe parcours... Geraardsbergen ligt er nog wakker van.
Voor het eerst is de Ronde voor de wielertoeristen niet dezelfde van de echte Ronde. De echte ronde gaat drie keer of zoiets over de Patersberg, en dat is met die enorme massa niet te doen, dus hebben ze een alternatief parcours uitgestippeld door de Vlaamse Ardennen. Vooral Maarkedal wordt het slachtoffer bij uitstek.

Ja, slachtoffer !
Want wie op het parcours woont (dus ook ikke), die kan heel die dag niet buiten. Als het goed weer is kan ik misschien een stoel buiten pakken en mij aan mijn deur zetten, zodat ik kan schelden op al de onverlaten die van mijnen hof een pispiscijn willen maken, of het de ideale plaats vinden om hun verpakkingen en lege drinkflessen in te zwieren. Eigenlijk zou een mens een voldoende voorraad volle drinkflessen moeten bij zich nemen om naar hen te zwieren. djudedju.

Het enige positieve aan die Ronde is dus dat onze wegen dan eventjes opgelapt worden. Het triestige is dat ze nooit echt hersteld worden, ze moeten immers kasseiig, hobbelig blijven om de koers zwaar te maken. Alleen de te diepe putten waar de renners zouden kunnen over vallen, die worden dus omgevormd van put tot bult.  Zo kunnen wij je vol fierheid tonen, dat waar nu de verkeersdrempel is weggenomen, er toch nog bijna even grote bulten liggen, en dan nog liefst in gezelschap van netjes afgeronde putten. Met of zonder drempel rij je daar best niet te snel.

In de Jagerij is de weg bijna af, een heel nieuwe laag kasseien om ons te verheugen. Enfin, ze liggen toch beter dan de oude kasseien. En er is eindelijk riolering gekomen. We mogen dus niet klagen.

Kortom, het zijn de wegenwerkers en de gemeentearbeiders die momenteel de slag om de ronde aan het uitvechten zijn. Met grote potten teer, slappe asfalt en potten met een giettuitje om de voegen weer wat toe te gieten.

En dan, 1 april, is De Ronde er. Al die inspanningen voor 1 dag wielergekte (nu ja, twee als je die dag voor de wielertoeristen meetelt). Nee, het is geen aprilgrap. En met wat geluk zal de aandachtige TV-kijker in Mater de opa met lange baard zien staan kijken naar de voorbijzoevende renners. En dan terug in huis, in mijn knusse zetel, kijken naar de TV...

We leven in een gek land... Duizenden mensen zullen weer langs dat parcours komen staan kijken naar de renners. Er is geen enkel land die ons dat nadoet. Kijk maar naar de TV in het buitenland, waar dan ook, staan nooit die wielergekke massa's te zwaaien en te roepen en te huilen...

En dan spreek ik nog niet eens van die "liefhebbers" die van punt naar punt rijden met hun auto om de renners nog eens te zien, en nog eens, en nog eens... Je ziet ze dan vliegen door de straten, zichzelf en iedereen in gevaar brengend door onverantwoord snel te rijden op die mooie krinkelendewinkelende wegen .

Gek.

Sportief zijn is gaan kijken naar ... welke sport dan ook.
djudedju

De gemeentelijke arbeiders hebben weer drukke dagen voor de boeg.

tot de volgende ?
op de foto: Leuke caricaturen van Nesten langs de baan

Nationale rouw

Image via Wikipedia

Vandaag hangen alle vlaggen in België halfstok... Er is een dag van Nationale rouw afgekondigd voor de ramp met de bus in Zwitserland, waar zovele kinderen en volwassenen het leven lieten...
Het is een mooi symbool... Een grote ramp, en heel het land betoont solidair te zijn in de rouw.
Je hebt er niet echt iets aan, maar het is het gebaar dat telt.
Toch kan ik mij inbeelden dat er mensen zijn die vragen: waarom niet bij die of die ramp? En nu wel?
Wat is een GROTE ramp, en wat is het niet ?
Ik denk dat bij deze ramp niet in de eerste plaats het aantal doden de doorslag hebben gegeven, maar het feit dat er zoveel kinderen bij betrokken zijn.
Met andere woorden, je kunt moeilijk een norm vooropstellen. Het afkondigen van een nationale dag van rouw lijkt mij eerder een officiële reactie op het feit dat iedereen er van praat, iedereen zich geraakt voelt. Het zou dus perfect denkbaar zijn dat het gebeurt bij één of een paar doden... Ik denk dat bijvoorbeeld heel goed had gekund bij het ontdekken van de lijken en de opgesloten kinderen in de kelder en tuin van Marc Dutroux, al overheerste daar veeleer de woede dan het verdriet.

Het is ook een betrekkelijk nieuw fenomeen, voor de ramp te Marcinelle was nationale rouw er alleen bij de dood van de Koning... Nu is het op een bepaalde manier uitgebreid naar "grote" rampen. Maar lang niet altijd, iedereen kan zich wel een of meer rampen herinneren waar het niet gebeurde.

Dat is een beetje onvoorzichtig... Ik denk dat je dan beter een dag teveel dan een dag van rouw te weinig kunt uitvaardigen, teneinde niemand te kwetsen. Waarom niet voor de brand in het pensionaat te Heusden, waarom niet voor de ramp in het rusthuis te ... en ... en...

Mensen in rouw zijn extreem gevoelig.
Dat komt, omdat je bij een groot, zwaar verlies, als rouwende in die periode eigenlijk heel het universum bundelt in dat ene feit, alles is gecentraliseerd in, om, op dat verlies. Er is geen rest van de wereld meer, er is alleen onbegrip omdat niet iedereen huilt, niet iedereen weent, niet iedereen het zo ziet.
Ik overdrijf niet. Iedereen die al een echt verlies heeft gekend, zal het beamen. Echt intens verdriet overheerst alles, heel je zijn, heel je wereld.

Gelukkig blijft dat niet zo... Ook al blijft het verdriet, het slorpt niet meer heel je wereld op. Er zijn nog dingen buiten dat verdriet.

Maar het is echt niet moeilijk om je weer te laten wegzakken in die fase, om weer alles in het licht (of de duisternis?) van dat verdriet te stellen. Je hebt dat niet bij een verlies die je niet tot in het diepste van je zijn raakt. Je hebt dat alleen bij dat intense alles verscheurende verdriet. Als je als volwassen mens, met zelf al een gezin, je vader of moeder verliest, dan is dat erg, dat doet pijn, maar het is een "normaal" onderdeel van het leven. Oudere mensen sterven nu eenmaal.  Bij het verlies van een kind is dat anders, omdat dit lijkt in te gaan tegen de normale gang van het leven, daar is dat verdriet veel intenser.
Ik vermoed - gelukkig weet ik dat nog niet - dat het verlies van een partner ook een heel zwaar verlies is, omdat je na al die jaren een twee-eenheid zijt geworden. Omdat het heel je leven dooreen schudt.

Ik wil maar stellen, voor iedereen die zo zwaar is geraakt, is het eigenlijk niet een dag, maar een hele periode van Nationale rouw, niet dat heel de natie trert, maar dat jij je verdriet extrapoleert naar je buitenwereld.

Eigenlijk sta je bij een dergelijk verdriet een beetje verloren. Je zou willen dat je het aan iedereen zoudt kunnen vertellen, dat iedereen je troost, en anderzijds wil je vooral alleen zijn, het verdriet en de herinneringen alleen voor jezelf houden. Kortom je bent je houvast kwijt, je weet niet echt meer hoe.

Of er nu een dag van Nationale Rouw is of niet, de getroffenen zullen daar heel weinig aan hebben. Het is een van die heel kleine dingen die hoogstens een kleine rimpel in de zee van verdriet veroorzaken, net zoals veel volk op de begrafenis een troost is, maar niet echt.

Hoe dan ook, telkens als ik hoor, lees, zie dat ergens een ouder een kind verliest, dan voel ik mee, niet zozeer in hun pijn, maar in een herleven van mijn eigen pijn, en zo ook begrip hebbend voor hun pijn...
Een kind verliezen is geen verlies, het is een amputatie !

tot de volgende ?

Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Een beetje uitleg over de gemeente Frere, met dank aanvaard !


Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Bizarre feiten

Image via Wikipedia

Hier naast me ligt de "Nieuwe kaart van het Koninkrijk der Nederlanden en het Groot-Hertogdom Luxemburg (Met aanwijzing der nieuwe Postwegen) Een kaart uit 1831 waaruit duidelijk blijkt dat Nederland de onafhankelijkheid van België nog helemaal niet als een voldongen feit beschouwde... Heel Belgenland staat nog in Nederland inbegrepen...

Trouwe lezers weten dat ik een boontje heb voor geschiedenis, en ik zat dus al heel vlug over de kaart gebogen...
Niet alleen de schrijfwijze der namen is interessant, ook het feit welke namen er op staan, en in welke lettertype ze staan vermeld. Dat lettertype duidt immers ook de belangrijkheid van de gemeenten onderling aan.
Ik vind het héél erg, maar Mater staat er niet eens op vermeld. (Domme Hollanders !!)
Maar ja, Mater is dan ook (nog steeds) maar een gemeente met weinig inwoners, en dus echt niet belangrijk voor wie er niet woont of niet op zoek is naar de Brouwerij...
Maar nemen we de huidige gemeente Zwalm, waar momenteel de hoofdgemeente het oude Munkzwalm is... Munkzwalm staat niet op de kaart, wel Neder Swalme, maar in veel groter letters staat Meyleghem, het nu onooglijke dorpje Meilegem... En vlak bij Sotteghem ligt dan in kleine lettertjes Velteque, zeg maar Velzeke... Gek genoeg vind je ook Ronse niet terug, mar wel... Renaix. De verfransing lijkt toen al heel erg groot ???
Ik heb ook zitten zoeken naar Moeskroen-Mouscron, op een oude Vlaamse kaart Moschgroen, hier Mousseroen geheten... (Ik heb lang moeten zoeken, het zijn piepkleine Moeskroense lettertjes)
Waereghem en Cruyshoutem zijn zo wat even belangrijk, maar Eyne is een stuk belangrijker...
En in Gend is er duidelijk wat oog voor de Fransche burgerij, er staat tussen haakjes bij (Gand)...En vriend Jef zal content zijn: Denderleeuw en Denderhoutem zijn even belangrijk aan het lettertype te zien...
En het kleine Sint Livenesesche staat ook op de kaart vermeld... (Sint Lievens Esse)

En Tiens, ik vond Tongeren, maar daar vlakbij ligt dan Frere, en jullie zaten samen met Maestricht (heel grote letter) in één provincie Limburg... Ken jij dat Frere ? Bestaat dat nog ? Ik heb die naam nog nooit ofte nooits gehoord...

Ik vind het niet alleen heerlijk om die bizarre feiten van toen naast de realiteit van nu te leggen, maar er meteen ook de bedenking bij te maken over de vergankelijkheid der dingen... En dan zit ik te dromen over hoe de kaart er binnen zegge en schrijven tweehonderd jaar van nu zal uitzien... Zal Oudenaarde opgeslorpt zijn door Groot Gent ? Zal Brussel dan Bruxelles geworden zijn, zonder meer, of zullen er heel wat namen bijkomen ? Zal Ronse dan zijn tweetaligheid nog hebben, of zal het vechten der Vlaamse Ronsenaars iets opbrengen? Of krijgen we meer invloed van onze immigranten, en krijgen we gemeentenamen met een (nu) vreemd accentje ?

Ik weet het niet, en er is geen antwoord op te geven, maar de feiten uit het verleden doen je wel dromen.

Maar laat ons terugkeren naar de realiteit... Wat maakte sommige gemeenten die nu twee keer niks zijn, dan belangrijk ? En wat is er gebeurd dat ze of zijn weg geëbd en nu bijna niets meer betekenen (Of liever wellicht hun mooie landelijkheid hebben behouden)... Ik heb bijvoorbeeld wel gehoord dat indertijd Nederzwalm gekend was voor de fabricatie van handschoenen. Handschoenen maken dat was thuiswerk, en ik hoorde dat indertijd bijna iedereen in Nederzwalm handschoenen naaide. Was dat de belangrijkheid van toen ?  Nu is Nederzwalm een klein dorpje, quasi zonder industrie, vlak bij de Schelde... Aan de overkant van 't water ligt dan Zingem (niet eens op de kaart) en daar bij vind je naast Asper ( niet aanwezig) de gemeente Gavre (nu Gavere)...in kleine lettertjes...
Allemaal heel anders dan je nu zou doen, mocht je de gemeenten naar belangrijkheid grotere letters zoudt geven...

De streek van Zingem, met zijn Scheldemeersen, was een centrum van mandenmakers, maar dat beroep is ook zowat helemaal verdwenen. Als er al nog gevlochten manden zijn, dan vind je die niet meer in wilgentenen, maar vooral in exotische houtsoorten, vervaardigd in de lageloonlanden.

Dat verdwijnen van die nijverheden, daar heb ik nog de laatste bedrijfjes van weten teloor gaan, en misschien bestaan er nog enkele kleine artisanale restjes hier en daar, voor de rest is alles weg.

Het gaat dus allemaal vlug. Het kan dus best dat door een kleinigheid plots een gemeente belangrijk wordt, en andere verkwijnen, ook nu nog. Laat maar eens een nieuwe industrie zich vestigen in een kleine gemeente, een industrie met veel tewerkstelling, je zult die gemeente eens ZIEN groeien...

Het arrondissement Oudenaarde was zowat het enige arrondissement van Vlaanderen, waar de bevolking in vergelijking met 1830 gedaald was (eigenlijk ongeveer gelijk gebleven)... las ik in een studie van in de jaren 1970...
Het was een slapend gewest. Dat is het nu niet meer, er kwam heel wat industrie, en waar we vroeger hoofdzakelijk pendelende arbeiders hier zagen wonen, zijn nu al heel wat treinen afgeschaft, bij gebrek aan reizigers. Het verdwijnen van de treinen in onze regio was een symptoom van verbeterde welvaart.
Gek allemaal.

Snap je nu waarom zo'n kaart voor mij heel wat meer is dan een stuk papier ?
Waarom het een ziel heeft, leeft ?
Waarom ik zo van geschiedenis hou ?

Wie geschiedenis ziet als een opsomming van jaartallen, die snapt het niet, en heeft dat wellicht te danken aan slechte leraars en een slecht onderwijssysteem. 't Is maar dat je het weet...

tot de volgende  ?

(foto: Molen op de Zwalm te Munkzwalm)

Busongeval

Image via Wikipedia

"Wat is er gaande in ons land" reageerde Anny vanmorgen "Gisteren die aanslag op een moskee, en nu dat verschrikkelijke busongeval"

Het een heeft uiteraard niets met het andere te maken, maar het toeval wil dat we twee morgens na een wakker worden met slecht nieuws.
Gisteren die aanslag met een dode Imam er bovenop, vandaag die bus met 26 doden waarvan 22 kinderen en nog een pak gewonden waaronder zwaargekwetsten...

Je mag er niet aan denken! Je wordt gewekt met een telefoontje met het bericht dat er een bus is verongelukt waarmee je kind op reis was. Er zijn doden, maar we weten nog niet wie. En dan zit je daar. Allerlei doemscenario's schieten door je hoofd, je hoopt dat jou kind nog leeft, maar je vreest het ergste.
Het niet weten lijkt mij in dit geval nog het ergste.

En een kind verliezen... Ik weet er - helaas- alles van. Er is geen erger verdriet dan dat.

En dan zijn er nog de gekwetsten... Waarvan je ook niets weet. Zullen ze overleven, zullen ze weer goed komen, of zijn er blijvende letsels, en hoe erg?
Misschien krijg je een wrak terug van een schoolreis. Een sukkelaar die voor de rest van zijn leven afhankelijk is van anderen. Hij of zij is gezond en wel vertrokken, en hoe krijg je hem terug.

Ik hoop dat ze op zijn minst wisten welke kinderen er op die bewuste bus van de drie bussen zaten, dat ze niet alle ouders van alle kinderen hebben moeten alarmeren... Dat er niet meer dan noodzakelijk ouders in panische angst geduwd werden.

Het zal jouw kind, jouw kleinkind maar wezen...
Ik ben het stadium van ouder al min of meer ontgroeid en heb het omgezet in dat van grootouder, en van kleinkinderen daar hou je als het ware nog meer van, op een andere manier dan van je eigen kinderen, maar kleinkinderen hebben een heel grote plaats in je hart. Je behandelt ze veel voorzichtiger dan je eigen kinderen indertijd, ik weet niet waarom, maar het is anders. Wellicht omdat je zelf ouder bent geworden, en de gevaren en risico's heel anders inschat dan toen je nog jong waart ?

Ik, wij, wij voelen in ieder geval mee met ouders, grootouders, broers en zussen van de slachtoffers...
Hopelijk krijgen ze alle mogelijke en onmogelijke steun van iedereen... En niet alleen nu het nieuws nog nieuws is, maar nog lange tijd nadien, want een dergelijk verdriet is niet licht om dragen.

Wat de reden is van het ongeval doet eigenlijk weinig ter zake, ze zijn er niet meer, dat is alles. De rest is bijzaak. Doet er niet meer toe. Het zou er toe gedaan hebben hadden we het daarmee kunnen voorkomen.
En het helpt geen zier mocht er nadien een schuldige blijken te zijn. De staat van de bus, een fout van de bestuurder (ook overleden) of wat dan ook... Een "schadevergoeding" is geen leedverzachter, bijna in tegendeel, iedere keer de feiten weer opgerakeld worden, snijdt het leed weer door je heen, en je kind is niet te betalen, daar kun je geen bedrag op zetten.
Het kan hoogstens wat genoegdoening verschaffen in een soort wraakproces, in een soort afwentelen van de oorzaak op een ander... Maar dat is een bittere genoegdoening, want men wroet dan weer al het leed op en om...

Ik heb, na het overlijden van onze Koen, al dikwijls die bedenking zitten maken, als ik mensen zie na een assisenproces... Ze zijn blij met het bekomen van een straf voor de dader. Ik zit dan telkens weer en weer te denken: "Wat helpt dat? Wat brengt dat bij ?"... Niets. Wraak, Genoegdoening... En dan ?
Er blijft de leegte, de afwezigheid, en ik heb een beetje de indruk dat de leegte daardoor alleen maar groter wordt. Op zo'n proces maakt men niet alleen het proces van de dader, men maakt ook het proces van het slachtoffer. En dan dat terug duiken in de pijn, het leed, het verlies...
Bovendien geloof ik niet echt in ons penitentiair systeem. Soms doet een gevangenis mij eerder denken aan een universitaire vorming in banditisme dan wel in een instelling waar men de dader weer op het goede spoor zet. Volgens mij moet een gevangenis vooral dienen om de misdadiger om te vormen tot een lid van de maatschappij, want door zijn daad of daden heeft hij zichzelf daar buiten gezet.
En ik geloof ook niet echt in het idee "straf", ik heb de indruk dat de echte misdadiger dat begrip heel anders interpreteert dan de bedoeling van de maatschappij is. Zij zien de straf niet "ter correctie", maar als een onrecht hen aangedaan. Zij zien, als het echte misdadigers zijn, hun daden bijlange niet zo zwaar in als de gewone brave burger...

Voor wie gelovig is, er staat ergens in de bijbel "Mij is de wrake", een woord van God. Dat duidt volgens mij niet op een wrekende God, maar op het feit dat wraak ons als mens beter ontnomen wordt, omdat wij er als mens eigenlijk geen deugd van hebben, geen baat bij hebben, ons wat verlagen naar het niveau van de misdaad, door op de dader fysiek straf toe te passen...  Wraak is een eerste reactie, voor je echt nadenkt, voor je de feiten hebt verwerkt. Eens je de zaken hebt verwerkt, is ook die wraak geen antwoord meer.
Maar velen lukken niet in die verwerking, vandaar wellicht dat we spreken van straffen bij een misdaad, in plaats van corrigeren.

Weet je, ik wens dat iedereen de kracht zou vinden om leed te verwerken... Het wordt er niet lichter door, maar je plaatst het in een kader, weg van de buitenwereld, weg van externe zaken, het pure leed, zuiver en onbesmet door anderen.

tot de volgende ?

Pippi Langkous

Voorstelling Ziekenzorg (Photo credit: Tom Talloen)

Gisteren was het Lentefeest van Okra (Zaterdag nog maar eens Lentefeest, maar dan van Ziekenzorg)... Gezellig bij elkaar aan een kopje koffie met heerlijke mattentaarten. ... en dan... was er een optreden...
Het is niet zo makkelijk om betaalbare èn goede groepen op je podium te krijgen. Wat we nu te zien kregen was een West-Vlaams groepje van enkele dappere liefhebbers, die ons vergastten op sketches, zang en muziek. De muziek was redelijk goed, de zang ging in de reden en de inhoud van de sketches was niet slecht, maar het acteertalent was belabberd. (met één uitzondering die zijn overacting behoorlijk onder de knie had)...
Ze spraken bovendien West-Vlaams, en het bleek dat in Mater een pulle een onbekend woord is. (Ik heb moeten tolken en duidelijk maken dat het een drinkfles was... Ik ga eens moeten vragen wat het woord in het Maters is, want dat weet ik dan weer niet...)
Toch heb ik op een moment bijna mijn dood gehaald van het lachen... Bij de groep was er een man die bijna steeds heel somber keek, allee, om het plastisch uit te drukken, een azijnpisser, met mondhoeken die steeds de neiging hadden om ergens te zakken tot op zijn enkels. De man had een redelijke stem, maar het was helemaal geen figuur om Pippi Langkous te spelen.
Stel het je maar voor, een lange sombere figuur met een pruik in rode breiwol, met de twee karakteristieke vlechtjes die horizontaal staan te hangen, een jurk aan, en broekkousen met benen in verschillende kleuren. Het staat niet, dat alleen al is om te gieren, maar toen hij met een stem die uit een diepe kelder kwam, met de mondhoeken strak omlaag geplooid, heel triestig begon te "kwelen" "Ik ben Pippi Langkous..." Toen had ik het niet meer... Ik dacht dat ik er in bleef.

De man verdient een Oscar, je moet het maar eens proberen, met een kelderstem en een doodserieus bakkes, heel triest gaan kwelen "Ik ben Pippi Langkous..." Wedden dat je het niet kunt ? En dan heb je nog niet eens zo'n gekke pruik en jurkje en broekkousen aan... djudedju...

Van mij mag die groep nog eens komen, maar alleen als hij minstens vijf keer Pippi Langkous zingt...

Bij Ziekenzorg is er zaterdag eens geen optreden, we gaan er Bingo houden. Dat is iets wat de mensen ook wel eens graag doen. En in plaats van hoofdvlees en kaas besluiten we nu eens met koekebrood met en koekebrood zonder rozijnen... (Hier zegt men meestal "met zonder rozijnen") (Taal is heerlijk !)

Eigenlijk komen we op die manier eens bij het probleem van alle verenigingen... Geld in 't bakske krijgen om te kunnen "bewegen"...
Iedereen verwacht dat je als beweging dingen organiseert, maar niemand schijnt te beseffen dat je die dingen ook (duur) moet betalen. Als je een groep vraagt, dan moet je gewoonlijk de verplaatsing betalen en het optreden van die groep. Je moet soms ook nog bijkomende zaken voorzien zoals wasruimte, kleedkamers en dergelijke, al valt dat bij het niveau van de optredens in Okra en Ziekenzorg en compagnie wel nog mee... Gelukkig maar, want veel accommodatie is er niet in "De Kantschool"...
Maar het kost geld. Dus moet je entree vragen, maar dat mag niet te hoog zijn, want je bent een sociale organisatie. Dus moet je ook nog andere inkomens bijeen garen. Bij Ziekenzorg is dat koekenverkoop, en dweilen wij heel Mater, Welden en Volkegem af met dozen koeken, bij Okra is er een Kaas en Vlees avond. De meesten van Ziekenzorg gaan ook naar Okra en ook omgekeerd, en we zien dat eigenlijk bij zowat alle bewegingen in ons dorp. Het gevolg is dan ook dat iedere beweging dan ook een bron van inkomsten is voor de andere beweging(en). Dus is het eigenlijk weer een bijna gesloten cirkel...
Maar dat maakt dan ook dat je in feite steeds weer op dezelfde mensen beroep moet doen om de boel draaiende te houden, je vind dezelfde bestuursleden in bijna alle bewegingen, en de bronnen van inkomen zijn in werkelijkheid vooral de eigen leden, en die leden zijn eigenlijk ook grosso modo de leden van de andere bewegingen. We werken op en oogsten van hetzelfde veld...

Bovendien hebben we allemaal te kampen met dezelfde moeilijkheid: het is moeilijk om mensen te vinden die zich willen inzetten voor iets. Voor één activiteit gaat het nog, maar een blijvende inzet... Ho maar !
Dat is geen nieuw fenomeen, maar het lijkt wel steeds moeilijker te worden.
Ik denk dat dit voor een groot gedeelte aan de maatschappij te danken is. Vroeger was een beweging een organisatie die een zeldzaam stuk vertier betekende. Nu is er voortdurend vertier, je kunt de hele dag "genieten" van je TV, er is altijd wel ergens een reeks te volgen of ergens een voetbalmatch te zien. Je moet niet meer buiten om eens iets te "beleven".
Ga je buiten, dan is daar niet allen dat eigen parochiaal aanbod, maar dank zij de auto ( en openbaar vervoer) is heel de wereld bereikbaar.

Het gaat eigenlijk nog veel verder... Ik las een studie over de wijziging van het uitgangsleven van de mensen in Londen...bij de invoering van de straatverlichting, waardoor 's avonds en 's nachts het huis verlaten plots "veilig" werd geacht, en de mensen die uren ook gebruikten buitenshuis...
Je ziet, de verschuiving is niet nieuw, het is al heel lang bezig.

Toen wij als jonge mensen uitgingen, dan moesten wij om 22.00' uur thuis zijn... Nu gaan ze pas na dat uur vertrekken.

Met andere woorden, eigenlijk hinken wij als bewegingen steeds wat achterop. We moeten ons hoognodig bezinnen over manieren om in te spelen op de nieuwe manier van leven, en ons daar niet aan vast hechten, maar op dat moment al terug zoeken naar de volgende aanpassing. Nee, ik heb geen antwoord, maar misschien vinden we het wel als we eens ons oor te luisteren leggen naar de verlangens, de manier van leven, van nu.
Misschien worden we dan een gans andere beweging, maar dat hoeft niet slechter te zijn. Misschien is het hoog tijd dat wij de bewegingsrevolutie prediken?

toch eens nadenken... niet te lang, er iets aan doen !

tot de volgende ?

relativiteit...

Image via Wikipedia

Nu de neutrino op een of andere bizarre manier sneller lijkt te gaan dan het licht, lijkt het mij goed de relativiteit van onze snelheid even onder de loep te leggen...

Iemand die gewoon stapt, legt ongeveer 4 km/uur af. Geoefende wandelaars halen zowat 6 km/uur, en één keer hebben Koen en ik een wandeltocht van 40 km aan iets meer dan 8 km/uur afgelegd, maar dan hadden we beiden 's anderendaags pijn in onze spieren... 8 km is dus een behoorlijk hoge snelheid om te stappen.

Ik ging regelmatig ook joggen (zo'n 60 km per week) en ooit liep ik de 20 km van Brussel aan een gemiddelde van 13.5 km /uur, wat voor mij een zeer goede tijd gaf. Ik zat daarmee in de middenmoot der lopers. Het snelheidsrecord op de marathon ligt nu iets boven de 20 km/uur, en dat is verschrikkelijk snel.

Dus op lange afstanden ligt de maximale snelheid van de mens beneden de 20 km/uur, hoe we het ook stellen.
En dat is behoorlijk snel !

Maar als we met de fiets op baan gaan, dan halen we die 20 km heel makkelijk. Maar als je ongetraind bent, dan zul je merken dan 30 km/uur halen gedurende een langere tijd, al een behoorlijke inspanning is, en hoogstwaarschijnlijk hou je die snelheid niet vol gedurende een uur of zo... Dus 30 km/uur is behoorlijk snel, zelfs al zijn we met de fiets. Ik weet wel, getrainde renners met heel degelijk en duur materiaal halen hogere snelheden, maar ik hou me bij de gemiddelde mens.

30 km/uur... Als je in de omgeving van scholen je snelheid moet beperken tot 30 km, dan lijkt het wel of je stilstaat.
Gek hé ?
Met de fiets is dat al stevig doortrappen, en met de wagen lijkt het maar niets.

Ik heb ooit een vriend zien vallen met de fiets, en we reden heus geen 30, en toch had hij zich behoorlijk pijn gedaan, en had hij schrijnende schuurwonden van het schuiven over de straat.

Snelheid is dus een heel relatief begrip.
En we weten niet goed meer wat het eigenlijk is.
We zijn immers gewoon aan de auto, en vinden 100 km per uur maar een gewone snelheid, ja zelfs wat traag als we op de snelweg zitten, en zitten te knorren als we op de snelweg plots een beperking hebben tot 90 km per uur... En ja, plots lijkt die 90 inderdaad maar traag...

De eerste auto's moesten in sommige landen voorafgegaan worden door een soort belleman. Te voet. Voor de veiligheid.

Ik las ooit een beschrijving, een uittreksel uit een oude krant, over de ontstellende snelheid van de eerste trein in ons landje. Dat ding haalde wellicht geen 50 km /uur, maar voor die tijd was dat ontstellend snel, en men vreesde dat de koeien geen melk meer zouden geven van de schrik bij het passeren van dat ijzeren monster.

Ik ga niet spreken over de snelheid die nodig is om in de ruimte te geraken, en hoe snel die astronauten dan rondjes draaien rond onze aarde. Ik ga ook niet spreken over het feit dat wij in feite voortdurend aan een enorme snelheid ronddraaien stilstaande op de draaiende wereldbol.

Bewegen is voor ons sinds een dikke eeuw, anderhalve eeuw, een totaal nieuw begrip geworden. We stellen ons geen vragen meer bij de snelheden die eigenlijk niet helemaal menselijk zijn. Niet menselijk zijn, omdat we het op eigen kracht helemaal niet kunnen...

Voor die nog niet-ontdekte indiaan ergens in de oerwouden van dat enorme Brazilië moeten die zilveren vogels, heel hoog in de lucht,die ontzettend brullen, wel wonder wezens zijn, geesten, dingen uit de godenwereld.
Maar wij denken er zelfs niet meer bij na. Die Braziliaantjes moeten oppassen voor de jaguar, wij ook, maar bij hen is dat nog het dier, bij ons een gevaarlijk voortsnellend voertuig.

Ik meen mij te herinneren dat de kilometerteller van de eerste auto waar ons vader mee reed, als maximumcijfer 140 had, en dat was alleen een cijfer, niet de haalbare snelheid. Ik denk dat 100 dan al een heel hoge snelheid was voor die Opel Olympia...

Weet je, soms zit ik daar ook op te denken als ik met de wagen rijd, en dan rij ik automatisch wat voorzichtiger. Het is dus goed eens na te denken over die snelheid die je doet met zo'n kleine ton aan gewicht. En wat dat doet met een mens die er per malheur onder sukkelt.
djudedju
Waar zijn we mee bezig?
We gaan ver boven onze mogelijkheden dingen mogelijk maken, en vormen zo het grootste gevaar van onze eigen kleine wereld...

tot de volgende ?

ps: onze auto was grijs, net zoals al de volgende ook waren...