den draaier

Image via Wikipedia

Vandaag ga ik -als alles goed gaat- voor de eerste keer potten draaien, of althans een poging daartoe wagen...
Ik las er al heel wat literatureluurderij over, dus ik weet ongeveer wel hoe het moet, maar doen is iets anders.
Het is één van de dingen die er wreed simpel uitzien, maar het blijkbaar niet zijn. Eens ik de techniek een beetje ken, kan ik in mijn garage mijn schopstoel onthullen (er ligt een doek over) en dan proberen met beenkracht potten te draaien. In de academie gaat dat met den heiligen triek. (Dat is makkelijker ...)
Als het lukt kan ik vazen en bloempotten maken, theepotten, tajine's en noem maar alle aardewerken potterijen op... Niet dat ik mij nu zo geroepen voel om van beeldhouwer naar pottenmaker te gaan, maar geef toe, potten zijn bruikbaar, en waar moet ik op den duur al die posturen zetten, hangen en stellen? Oh ja, gisteren bracht ik mijn eerste werk mee naar huis: een vaas. (Niet gedraaid maar opgebouwd)

De titel doet eerder iets anders vermoeden dan iemand die potten draait, in 't schoon Vlaams is een draaier iemand die niet steeds dezelfde lijn volgt, die nogal eens wisselt van gedacht, waar je geen staat kunt op maken, kortom ne politieker of zoiets van dat kaliber.

Dus vandaag ga ik op een laag stoeltje gaan zitten, met vuile kleren aan, want het schijnt een modderige bedoening te zijn, en dan zet ik mijn voet op de gaspedaal... Allee, zo'n soort pedaal als je wel eens ziet bij elektrische naaimachines, hoe harder je er op duwt, hoe rapper het draait. In dit geval is het de schijf die draait, en dan neem je een klomp natte malse klei, en poogt dat zo centraal mogelijk op de draaiende schijf te kwakken. Je zet je handen tegen die klomp, en oefent wat druk uit, zodat je helemaal in het centrum komt te zitten met die klomp. Dan duw je wat, en je ziet en voelt de klei toe gaan, en omhoog komen. Dan wat druk van boven en de klomp weer naar beneden duwen, netje is het centrum blijvend. Dan kun je pas beginnen om door in het centrum te drukken en tegelijkertijd met je andere hand de buitenkant in toom te houden, de pot op bouwen... Niet te veel duwen noch met de ene, noch met de andere hand, of heel de boel kwakt toe. Weg pot. Ik denk dat je er moet op rekenen dat je zeker enkele bijna-potten hebt, die op het laatste moment ineenzakken, scheef vallen of toe kwakken... en je mag dan herbeginnen.

Je moet nu en dan je handen goed nat maken, zodat de klei mals blijft en de massa goed glijdt door je handen... en dat is net de reden dat je best vuile kleren aan doet... Het slib vliegt nogal eens in de geburen...

Ik zit hier nu al met een oude trainingsbroek aan, en een oude pullover aan, kwestie van mijn schoon (?) goed niet vuil te maken, want Anny is er niet zeker van dat klei geen plekken maakt...

En nu moet ik overgaan tot mentale training, om me voor te bereiden op het spelen met klei... Yoga en meditatie... in vuile kleren.

Ik heb bij toeval ontdekt hoe mijn pijn iedere keer weer ontstaat. Het was gisterenmorgen, ik kwam van liggen naar een zittende positie op de boord van mijn bed, rekte mij eens goed uit, en liet me dan gewoon in elkaar zakken... heel ontspannen, en meteen verrekte ik van de pijn.
 Ik rechtte meteen mijn rug, en de pijn ebde weg. Ik liet alle spieren los, zakte weer in elkaar, en daar was de pijn terug.
Hé, dat is dus de verklaring: mijn tussenwervelschijven zijn zowat weg, versleten tot op den draad. De pijn is er telkens als er zenuwen geklemd raken tussen de wervels, en dat krijg ik dus telkens als mijn rug te veel in elkaar zakt.  Met andere woorden, ik bestrijd dus de pijn enkel en alleen door het spannen van buik- en rugspieren. Het is dus ergens logisch dat ik niet zo heel lang een of andere beweging kan volhouden, en dat ik na een tijdje pijn krijg. Het is gewoon door dat de spieren moe worden in die of die houding, en mijn rug wat in elkaar zakt...

Geen wonder dus dat mijn dagelijkse turnoefeningen een positief resultaat hebben, maar eigenlijk alleen de uithouding verbeteren. Ik ga nog wat meer proberen te doen aan die rugspieren... Hoop doet leven. Maar het is voor mij een beetje een geruststelling dat ik begrijp wat er in mijn rug gebeurt... Het helpt wel niet, maar toch, begrip is al iets.

tot de volgende ?

één miljoen huizen ???

Image via Wikipedia

In het land der maffiosi, Italië, heeft men eindelijk eens, door middel van luchtopnames, het land in kaart gebracht...en ontdekt dat er één miljoen huizen staan die onbekend zijn, waarvoor er dus geen aanvraag is gedaan, geen kadaster, geen bouwvergunning, geen...

Wellicht zal de belabberde financiële toestand van het land een fikse verbetering ondergaan als al die zaken rechtgezet worden en lasten en boetes geïnd worden...

Italië is natuurlijk een beetje groter dan ons eigen Belgiekske, maar ik schrok toch even... Had men daar echt nog niet eerder de moeite genomen om bij middel van luchtopname het land terdege in kaart te zetten en te houden? Hallo! In een tijd waarin Google alle straatjes en weggetjes op kaart en op film heeft gezet? Ze konden wellicht al een pak van die huizen hebben gevonden, hadden ze gewoon eens virtueel rondgetoerd op de beelden van Google.

En één miljoen huizen, dat is niet niks hé ? Als je dat vermenigvuldigt met een inwoners aantal van 2.5 personen per woning, dan spreken we zowat over een kwart van het inwonersaantal van ons eigen Belgiekske.  Stel je dat maar eens voor: dat een kwart van onze bevolking in huizen zouden wonen die onbekend zijn bij vadertje staat... Niet te doen hé !
(Zou die kleine villaatjes in Italië van Degucht en van Verhofstadt in dat miljoen zitten, of is daar toch dat in orde?)

Wat wij wel hebben in ons landje, dat zijn koterijen... Je moet eens de trein nemen in ons landje, en vaststellen dat je dan heel wat huizen van de achterkant kunt bewonderen, en aan die achterkant, daar zie je ook de koterijen... Ontelbare hokjes en stalletjes en kotjes versieren de achtertuinen. Ook in mijn tuin staat een hok, oorspronkelijk een volière, en nu kippenhok te staan. Er bestaan zelfs reglementen over de Belgische koterijen, als ze beneden een bepaalde maat blijven, dan mag het zo maar. Zonder aanvraag, zonder bouwplan. Ik wed dat we hier dan ook meer dan één miljoen koterijen hebben staan. Het ene al schabouwelijker dan het andere. Sommige zijn mooi, echte tuin"huizen",  ander zijn 't hope geflanst met wat planken, overschotjes van wie weet wat. Als je op de trein zit, dan zie je pas hoe lelijk dat allemaal is. Als ik in mijn tuin zit, dan zie ik maar hoe gemakkelijk zo'n hok is. En mijn kippen varen er maar wel mee. (En ik met mijn kippen)

Ik wil maar zeggen, wij hebben niet alleen een baksteen in de buik, nee, we hebben ook koterijen in de maag... Zodra de haag dik en hoog genoeg is, verrijzen de hokken achteraan in de tuin.
Vroeger hadden we nog een ander fenomeen... Maar dat is aan het uitsterven.
Vroeger had je een huis, en naarmate de woning helemaal in orde werd gezet (vroeger ging dat beetje per beetje, je bouwde een huis, en pas jaren later kwam er de centrale verwarming, de keuken, de salon...) En toen deed zich het volgende fenomeen voor: Eens de keuken heel mooi en netjes was ingericht, was het eigenlijk zonde daarin te koken... Het zou vuil worden, dus werd er achter de keuken een keuken bijgebouwd, waar je dan wel kon koken en in eten, zonder de echte keuken vuil te maken. Het gekke was dat ik zo in huizen ben geweest, waar die tweede keuken op den duur ook netjes werd ingericht, en men weer een derde keuken bijbouwde om in te koken. Echt waar, ik overdrijf niet. In de oude woningen was een badkamer niet voorzien, dat was een ondenkbare luxe in die tijd... dus kwam die badkamer, eens dat normaal was, ook in het rijtje staan als bijbouw... Je kunt die geschiedenis nog aflezen aan oudere huizen... Je hebt dan een mooi huis in één blok, en achteraan zie je dan een lint van aanbouw...

En natuurlijk heb je in ons land die aartslelijke lintbebouwing... Huis naast huis naast huis... en zo lijkt het wel of ons land in werkelijkheid één lange kronkelende straat is... Als je van hier naar Aalst of naar Brussel rijdt langs de binnenwegen, dan heb je stukken waar je kilometers aan een stuk geen natuur meer kunt zien, omdat je een eindeloze straat berijdt. En dat is zowat het geval in heel ons landje. In Nederland heb je bebouwde ruimten en daarnaast lege vlaktes, mat hooguit een boerderij in. Bij ons moet je de lintbebouwde straten verlaten om nog open ruimte te vinden, en ook in die open ruimten staan niet alleen boerderijen, maar ook kasten van villa's...

En zelfs bij die villa's, als je goed kijkt, zie je... achteraan in de tuin een hok staan. Meestal wel deftiger dan het hok in het huis in de rij, maar toch: het hok is er.

We hebben een prachtig land, als we de huizen eens wat uit de weg duwen...
Maar kijk, ik woon in het landelijke Mater, dank zij het feit dat men hier ooit een heel stuk onteigende en er een woonwijk op plaatste, en dat is niet bij dat gebleven, voor het moment is men weer bezig zo'n vlakte vol te stouwen met huizen... Ik woon dus uiteindelijk ook in een stuk van dat lint, en ik heb ook dat hok in mijn tuin... Kortom, ik ben een typische Belg: knorren op al wat misgaat en er zelf van genieten...
djudedju

tot de volgende ?

Vrouwendag

Image via Wikipedia

Hoorde en las een en ander over vrouwendag...
Ik heb het al gezegd, ik heb een hekel aan:"Dag van..." Week van...", als een of andere actie nodig is, dan moet je daar niet één dag of één week over broebelen, dan moet je dat volhouden, dag aan dag...
Maar ik wou het hebben over de vrouwen...
Ik heb altijd het gevoel dat er iets dubbels zit aan die vrouwen in beweging... Zij willen emancipatie, maar spreken alleen over de rechten, niet over de plichten, en net zoals iedereen wil de vrouw daarbij de voorrechten die ze hebben niet verliezen. Met andere woorden, zij willen in feite geen gelijkstelling, maar al wat ze al hebben + de voorrechten van de andere sekse.

Toch heb ik er begrip voor: het is een feit dat een vrouw gemiddeld minder verdient voor hetzelfde werk als haar mannelijke collega... En dat kun je niet eerlijk noemen. Voor hetzelfde werk hoort ook hetzelfde loon betaald te worden. Maar vrouwen hebben iets tegen...
Ze zijn vrouw !
Dat betekent dat ze of iedere maand met hun maandstonden zitten, die lichamelijk heel wat invloed hebben, en bij velen echt niet alleen lichamelijk. Of ze zijn zwanger en moeten rekening houden met de zich ontwikkelende vrucht, of ze gaan nadien in zwangerschapsverlof.
Ik zie dit niet als negatief of als positief, ik bekijk het hier enkel en alleen van uit het oog der economie... (Persoonlijk vind ik de vrouw met haar lichamelijke zijn een heerlijk wezen. Het is immers het antwoord op het mannelijke, en samen vormt het het antwoord van de natuur op het voortbestaan van de soort)
(Als ik hier dus de vrouw in het economische perspectief bekijk, dan is is dat niet mijn visie op de vrouw als medemens, maar zuiver op het economische vlak)

Laat het mij zo stellen: als je als werkgever kunt kiezen uit een werkkracht waarvan je weet dat er maandelijks een paar dagen "minder" zijn, of nu en dan een periode van zwangerschap en zwangerschapsverlof enerzijds, en anderzijds iemand die geen last heeft van dergelijke dingen, dan neemt hij de man... De kans op een vast productievermogen is daar immers groter.

Maar je kunt (en moet) het ook anders bekijken: Een maatschappij die de vrouw in de productie heeft ingeschakeld, moet daar ook de consequenties van dragen.

Oorspronkelijk was het zo dat de taken van man en vrouw duidelijk onderscheiden waren. De man ging jagen, de vrouw zorgde voor de woning en het werk in en om de woning. (Bijvoorbeeld het onderhoud van de huisdieren, veestapel, het verwerken van de producten daaruit (weven van wol, vleesverwerking en bewaring...)) Bovendien zorgde de vrouw uiteraard ook voor de eigen kroost.

Tot voor kort zag je deze manier van leven nog min of meer bij heel wat landbouwers. De industriële revolutie vereiste veel mankracht, en dus moest de vrouw ook ingeschakeld worden in het economisch geheel.
Op het moment dat je dat doet, dan moet je ook weten dat de vrouw en de man verschillend zijn, en dat daar moet mee rekening worden gehouden. Dat vertaalde zich van uit werkgeverszijde in het minder betalen van de vrouwen. Niet eerlijk, maar er zit een zekere logica in. Maar het is en blijft niet eerlijk: op het moment dat de vrouw gelijk presteert moet ze ook gelijk betaald worden.

Maar dan blijven we uiteraard zitten met de perioden van mindere productie inherent aan het vrouw-zijn.
En net daar houd men in het huidige systeem geen rekening mee. Heel wat vrouwen hebben geen last van hun maandstonden, en blijven een normale prestatie neer zetten. Ze hebben ook lang niet allemaal last op psychisch gebied, kortom er zijn een groot gedeelte van de vrouwen waarvan wij niet gewaarworden wanneer en of ze nu hun maandstonden hebben. Je kunt dit dan ook niet vooropstellen als reden om hen minder te betalen.
Maar zelfs als ze er wel last van hebben, als ze een of een paar dagen per maand iets minder presteren, of zelfs regelmatig daardoor enkele dagen niet kunnen werken, dan nog kun je dat eigenlijk de vrouw niet aanrekenen. Je kunt het niet eens als een ziekte beschouwen. Het is een gegeven die bij de vrouw hoort, als onderdeel van haar vrouw-zijn. Men wist dat de vrouw vrouw is, vooraleer ze werden opgeroepen om deel uit te maken van de producerende economie. Als men ze desondanks wilde, dan moet men ook dat er bij nemen.

Ik ga de zaken eens omgekeerd stellen: mocht de vrouw geen vrouw zijn, niet eventueel last hebben van maandstonden en dergelijke, dan zouden wij als mens al heel vlug verdwijnen. Met andere woorden, de maandstonden, zwangerschap van de vrouw is er alleen om dat zij - net als het bedrijf- productie-eenheden vormen, productie-eenheden die instaan voor het produceren van de mens.
Dit klinkt misschien oneerbiedig, maar dat is het niet. Het is zowat het belangrijkste gegeven van het mens-zijn. Zonder dat gegeven bestaan we niet.

Bedrijven moeten dan ook een bijkomende eerbied hebben voor de vrouw in de productie, want, als ze dat niet doen, dreigen zij de productie van de mens op zich te doen stagneren. En we zien dat nu al ! Sommige vrouwen kiezen werkelijk voor de carrière, en willen geen kinderen hebben, dat zijn storende elementen in het productie-systeem zoals we dat nu veel te veel bekijken en hebben.

Steeds meer leven we in een "hebben"-maatschappij, steeds meer hechten we belang aan het materiële. Soms hoor je zeggen dat welvaart de beste manier is om aan kinderbeperking te doen. Wie welvaart heeft, heeft minder kinderen. Soms vraag ik me af of het niet omgekeerd is...
Of we niet minder kinderen hebben omdat we veel materiële dingen willen, en we kiezen voor de materiële welvaart in plaats van voor kinderen. Maar dat is weer een andere discussie...

Conclusie, als we vrouwen in de productie willen hebben, dan moeten we daar de consequenties van trekken, en moeten we rekening houden met het feit dat ze vrouw zijn, potentiële moeders, en hen dat niet aanrekenen, maar het incorporeren in het geheel van de maatschappij. Dus lijkt het me ook maar logisch dat ze dezelfde lonen hebben als de mannen. Bovendien moeten we daar bovenop hun vrouw zijn meenemen in het geheel. Dit is immers een evidentie van het voortbestaan van de mensheid en dus ook van het bedrijf.

Eigenlijk komt het er op neer dat we vrouw-zijn en man-zijn als basisgegevens moeten zien, en dit zeker niet gaan bestraffen, zoals dat nu eigenlijk wel het geval is. Dit is zo, omdat we vergeten te kijken naar het globaal zijn van de mensheid, en alleen kijken naar de momentele bedrijfswinst.

... en vergeet nu en dan een beetje het materialisme om ook nu en dan mens te zijn... Laat ons nooit vergeten dat de arbeidster wellicht ook (jouw?) moeder is of kan zijn, kan worden...

tot de volgende ?

dwarsliggers

Image via Wikipedia

Zonder dwarsliggers kan geen trein rijden...

Ik schreef enkele dagen terug over de darmflora, waar meer kleine beestjes rondtoeren dan er cellen in ons lichaam zijn... Maar heb je daar al eens over door gedacht ?

Eigenlijk zit heel de wereld een beetje op die manier in elkaar: zonder die kleine ambetante beestjes lijkt niets te draaien. Immers buiten de eencelligen zijn er wellicht geen dieren waar de bacteriën niet het vuile werk opknappen in de darmflora.
Wellicht delen we die darmflora daardoor ook voortdurend uit, en ontvangen de flora van anderen, die dan eventueel een vaste stek krijgen in onze eigen darmflora.

Kortom, het lijkt er op, dat de groten niet kunnen leven zonder de kleintjes...

En is dat eigenlijk ook niet zo in onze eigen maatschappij ?
Iedereen streeft er naar zo hoog mogelijk op de maatschappelijke ladder te kruipen als zijn geestelijke beentjes hem toelaten, maar vergeet dat die maatschappelijke basis sterk en breed moet zijn, en steunt op de kleintjes... Zonder die kleintjes is er geen maatschappij.

En net zoals we als individu zouden kapotgaan als die bacteriën in onze darmen er het loodje zouden bij neerleggen, zo zou de maatschappij kapotgaan als de kleintjes, het plebs, de basse classe...het er bij zouden neerleggen.
Kortom, ik heb al meermalen gezegd dat een der voornaamste mensen in de maatschappij ongetwijfeld de persoon is die het huisvuil ophaalt, maar het ziet er naar uit dat we zonder die "gewone werkmensen" er kortom het loodje zouden bij neerleggen: De maatschappij zou ineenstorten.

Het zijn niet de hoger opgeleiden, niet de baken, niet de politici die de boel rechthouden, zij kunnen zich alleen rechthouden dank zij de echte steunpilaren der maatschappij: de kleintjes, het werkvolk...

Uiteindelijk kan niemand koning zijn zonder onderdanen...

Wat mij daarbij intrigeert is: hoe komt het dat de echte kracht van de gemeenschap zich zo laat ringeloren door de koning, de keizer, de baas, de banken, de politici... In feite zijn zij baas, of het lijkt wel dat iedereen dat aanvaarden moet... Terwijl de werkelijkheid eigenlijk de macht zou moeten leggen bij de gemeenschap van het volk.

Maar daar zit net de zwakte van het werkvolk... Hun sterkte zit in hun gemeenschap, niet in het individu, terwijl koning, keizer, admiraal pretendeert dat hun macht bij henzelf, als individu ligt.

Al heel vlug hebben die "regeerders" ingezien dat hun sterkte maar bestaat bij gratie van de verdeling van de anderen. Verdeel en heers is geen ijdel woord.
Zij delen gunsten en straffen uit (zonder dat zij daar ook maar een greintje echte macht hebben), verdelen op die manier de massa, en net die verdeeldheid betekent dan weer hun macht.
Gek...
Maar blijkbaar ook ergens ingebakken in de natuur... Onze darmflora lijdt of floreert bij gratie van wat wij eten. Eten wij verkeerd en krijgen we diarree, dan slagen we er in binnen de kortste keren bijna heel onze darmflora naar de verdoemenis te helpen. Waar we het leven danken aan die darmflora, danken wij die bacteriën niet, nee, we denken niet eens aan hun bestaan. We negeren hen, houden geen of amper rekening met hun bestaan. Alleen als zij niet meer werken, zijn wij ziek. En bij ons overlijden gaat wellicht heel die gemeenschap er ook aan. 
Met andere woorden, de enige manier om gezond te blijven is rekening houden en zorgen voor de gezondheid van onze "onderdanen", de bacteriën...

Maar zoals gezegd... wij denken niet eens aan hun bestaan, en zijn telkens wij hen ziek gemaakt hebben, verwonderd dat we zelf ziek zijn.

Onze "regeerders" doen in feite telkens hetzelfde: zij houden niet echt rekening met de gezondheid van de maatschappij waarop zij zich baseren, zij belasten hen, onderdrukken hen, voeren hen oorlogen in, kortom misbruiken hen op alle denkbare en ondenkbare manieren... en zijn verwonderd als die maatschappij plots stokt, hapert, ziek wordt...

Kijk naar Griekenland... Wie heeft daar uiteindelijk de staat leeg gemolken? Het werkvolk ? Nee, iedereen weet dat de staat daar werd en wordt leeg gemolken (er was er heel onlangs eentje die één miljoen eurootjes op een Zwitserse bankrekening stortte) door de beleidsvoerders, de politici, de banken... En wie doet men boeten?... de darmflora, het werkvolk.
Griekenland is op die manier gedoemd om nog heel lang ziek te blijven, of... te verdwijnen, opgeslorpt door het grote beest Europa.

Maar laten wij ons niet beperken tot kijken naar Griekenland ! Kijken wij naar de landen die het grote beest nu stuk voor stuk aan het ziek maken is ! Kijken wij naar de landen waar de opgelegde besparingen alleen gedragen worden door het werkvolk, de onderdanen, de darmflora van de maatschappij, en weet dat je op die manier wel een ziek land moet krijgen, ziek genoeg om opgepeuzeld te worden door het grote beest...

Op die manier krijgen we steeds minder beleidsmensen, wordt de top steeds smaller, voelen die zich steeds belangrijker, wordt de massa steeds groter, en is de verdeel en heers strategie steeds makkelijker toe te passen... (Iets meer geven aan Absurdistan dan aan Poveristdar...)
Maar ook het risico op ineenstorten van het systeem wordt groter...

Geen trein kan rijden zonder dwarsliggers, geen mens kan leven zonder zijn bacteriën, geen gemeenschap kan leven zonder zijn werkvolk...

Politici zouden beter héél goed nadenken vooraleer ze de verkeerde dingen doen, vooraleer ze hun bacteriën te veel belasten en het systeem dreigen te laten ontsporen...

tot de volgende ?

Nat

Image via Wikipedia

De sneeuw is weg, er hangt wat mist, en alles is vuil en nat. De aanloop naar de lente is maar een vuile periode. Het enige dat ons rest is de hoop dat de lente er echt aan het aankomen is. De dagen zijn al fameus gelengd, om 7 uur zijn de straatlichten al uit, en is het min of meer klaar.

Ook 's avonds is het al weer een stuk langer licht.
De lente komt er echt aan !!!

Maar de temperatuur is maar zo zo, en zoals gezegd, het is nat, kil en vuil. Maar hier en daar zie je al bloemen verschijnen. Paaslelies, sneeuwklokjes, primula en viooltjes staan al weer te blinken in de voortuintjes en hier en daar zelfs in een graskant of op de berm van een holle weg.
Ik zag warempel al een paar madeliefjes !

Hier voor mijn deur is een wagen gestopt van een tuinbouwbedrijf... Tot mijn verbijstering stapten er twee jonge kerels uit met boomzagen gewapend, en ze maakten aanstalten om mijn linde aan te vallen.
Ikke naar buiten.
Technisch is het zo dat mijn boom op grond staat van de gemeenschap... (Ik heb het wel bij moeten betalen, maar wie maalt daar om ?) En de stad gaat nu ieder vijf jaar mijn boom komen snoeien... Ze doen maar, moet ik het niet meer doen.
Ik heb ze wel beleefd gevraagd om de mezenbollen eerst af te nemen, en zorg te dragen voor het nestkastje... Ze beloofden er voor te zorgen, en ik zie dat de mezenbollen al weg zijn, en ze zijn al aan het zagen.

Eigenlijk mogen die mannen me dankbaar zijn... Vroeger stonden hier overal platanen, maar die zijn allemaal "verdwenen"... meestal met een beetje hulp... Platanen zijn ambetante bomen, de bladeren hebben jaaaaaaaaaaaaren nodig om te verteren... Lindebladeren zijn in één jaar verdwenen, opgeteerd, vergaan tot humus.

Tak na tak sneuvelt nu... mijn boom wordt weer kaal en lijkt steeds meer op een knotlinde. ('t Moet niet altijd een knotwilg zijn). Wellicht gaat het koppel mezen dat rond het nestbakje floreerde nu niet meer komen...

't Is niet te doen om te zitten schrijven met het geluid van een boomzaag neven je hoofd... Ik ga maar stoppen, en genieten van het kandelaren van mijn boom...


tot de volgende ?

Maartse buien...

Image via Wikipedia

't Sneeuwt !
En geen klein beetje, ik heb het de afgelopen winter niet zo erg gezien als nu, maar nu blijft het -gelukkig- niet meer liggen. Oh ja, de grond is wit, de nevel wit, het witgetakt geboomte zit...maar dat is alleen omdat het net iets vlugger neerkomt dan het smelt.
De auto's snorren voorbij, aan een snelheid die ik eerlijk gezgd niet verantwoord vind. Het is natuurlijk wel zo, dat de sneeuw alleen een papje vormt op de baan, en je kunt er quasi normaal op rijden, maar ik vermoed dat je niet normaal kunt remmen op zo'n ondergrond. Regen verlengt de remafstand al, dus zal die sneeuwpap dat zeker nog een stuk langer maken.
Maar ja, wie rijdt denkt wellicht niet aan het feit dat er plots een kind op de baan kan komen, of een auto - die niet kon stoppen !- uit een zijstraat.
Nu en dan vermindert de omvang van de vlokken een tijdje, maar daarna zijn het weer van die grote dikke vlokken sneeuw. Het lijkt wel winter, maar het zijn... Maartse buien...
Straks noemen we die dingen Aprilse grillen.
En in mei zijn we allen blei. Och sorry, moet zijn: in mij zijn we allen blij.

Zo heel uitzonderlijk is dit weer dus niet, maar sneeuw doet iets met de mens. De meeste mensen vinden sneeuw heerlijk, mooi... Ik vind de witte wereld wel mooi, maar ik heb een gloeiende hekel aan gladde wegen, en sinds ik eeuwen geleden eens tegen de sneeuw heb moeten worstelen om thuis te geraken, vind ik sneeuw helemaal geen vriendelijke vlokjes meer, maar agressieve koude dingen die de wereld onzichtbaar maken waardoor ik met mijn fiets ettelijke keren de gracht induikelde...

Maar gelukkig ben ik een uitzondering. Er rijdt bijna niemand meer met de fiets naar het werk, en wellicht zouden ze nog veel minder door een echte sneeuwstorm naar huis proberen te geraken. Eén telefoontje "Schatje, ik blijf vannacht hier slapen"... Maar in mijn tijd was er thuis nog geen telefoon. Schatje was gewoon niet bereikbaar, en blijven slapen was dus geen optie.

Gek hoe de wereld veranderd is in mijn leven...
Telefoontoestellen waren lompe zware stukken, die alleen door rijke mensen of door mensen bij wie het beroepshalve van doen was, werden aangeschaft. Anderen hadden geen telefoon, die moesten naar de publieke telefooncel om de dokter op te bellen, en de dokter kon dus niet terugbellen, want jij had geen telefoon.
Nu zitten we in een omgekeerde wereld. Als ik zeg dat ik geen gsm gebruik, dan bekijken ze me zowat als een voorhistorisch exemplaar van een uitstervend ras. Kinderen hebben vanaf hun eerste communie al een mobieltje in hun boekentasje zitten... Alleen die archaïsche grootvader niet. Die is blijven hangen in de sixties...

Ik heb een hekel aan die mobieltjes.
Ik hou veel meer van mijn persoonlijke vrijheid.
Ik wil dat de momenten dat ik uithuizig ben, dat ik dan ook werkelijk uit-huizig ben, niet bereikbaar, niet lastig te vallen voor twee keer niets...
Moderne mensen zeggen dat hun mobieltje net hun vrijheid is...
't Is maar hoe je het bekijkt.
Isabelleke of hoe het dametje ook heet, is zwanger, en is opgenomen in de materniteit om te bevallen.
Jeanneke, de grootmoeder in spe, zit naast mij te keramieken... Het duurt lang voor er nieuws komt... Dus belt Jeanneke haar dochter op, die daar ligt te genieten van pijnloze weeën dank zij een epidurale...
Ik belde naar mijn ouders toen ik na de bevalling weer thuis was gekomen. En Anny had afgezien, epidurales waren er nog niet. Weeën waren pijnlijke dinges.
En de grootouders in spe wisten waarschijnlijk niet eens dat ze op dat moment in de materniteit lag, tenzij er toevallig een der grootouders naar de buur met telefoon had gebeld, dezelfde die ik 's nachts uit zijn bed had geklopt en gebeld om te vragen of hij ons naar het moederhuis wou voeren, want net als een telefoon had ik ook nog lang geen auto...
En had Anny tijdens de dag moeten "in arbeid vallen", dan zou ze wellicht in de materniteit zijn zonder dat ik het wist, en zou ik dat gewaarworden toen ik van het werk naar huis kwam...

De wereld is niet meer dezelfde...
Sommige dingen zijn veel verbeterd, maar anderzijds is er geen plaats meer voor het onverwachte. Iedereen is altijd bereikbaar, iedereen weet meteen alles wat hij of zij moet weten...
Maar ergens is net daardoor een stukje van het mysterie verdwenen...
Je kunt geen groot sneeuwavontuur meer beleven, want "Schat, ik blijf slapen" voorkomt dat nu...
Je kunt niet blij verrast worden dat je een ferme zoon hebt, zonder dat je dat wist, terwijl je gewoon je dagtaak aan het verrichten waart.
Er zijn geen verrassingen meer.
Telefonitis is in de plaats gekomen.

Het mag gek klinken, maar ik mis dat onverwachte van toen, ik mis dat we verrast werden, ik mis dat we ons nek en vel moesten riskeren opdat moeder niet vruchteloos zou zitten waken waar ik wel bleef in dat helse weer... Nee, het was niet plezant, maar het was een beetje van de cement die ons huwelijk steeds hechter en hechter hebben aan een gesmeed.
Het was de lijm, de colle-tout, van ons gezin.
Een leven zonder verrassingen, zonder uitschieters, dat is maar een kabbelend beekje, bijna onzichtbaar gelegen tussen het hoge gras... Ons leven was een bruisende bergrivier, woest en onverwacht hard stromend en stormend, steeds meer en meer meesleurend tot het een machtige brede stroom was en is... Onstuitbaar stromend, rustig en kalm, niet meer te teugelen. Er mocht een rotsblok in de bedding vallen, we zochten een nieuwe bedding.
Ach, dat kleine beekje is best mooi... Maar een zachte plek in de ondergrond en het is weg, een periode van droogte en het loopt dood in zijn eigen bedding.

Je moet je leven uitbouwen, samen, en daar zijn al die kleine verrassingen en gebeurtenissen goed voor... Je staat er plots onvoorbereid voor, en je moet samen werken om het op te lossen. Of niet alleen je huwelijk gaat naar de knoppen maar jijzelf ook...

Wie niet regelmatig geconfronteerd wordt met verrassingen, heeft niet de veerkracht om telkens en telkens weer te vechten, op te bouwen... Het leven mag niet rimpelloos zijn, anders leer je niet...leven.

Kijk maar eens hoe vaak je gezinnen, waar alles altijd goed gaat, uit elkaar vallen... Eén feitje en krak. Geen veerkracht leren opbouwen.
Laat de verrassingen binnen in je leven, dat is het zout, de smaakmaker .

tot de volgende ?

postnatale abortus

Abortion Rights banner (Photo credit: ge'shmally)

Een paar geleerden ( = van een leer (ladder) gevallenen ?) lanceren het idee dat je ook na de geboorte nog abortus moet kunnen plegen...
Ik ben al geen preneur van het idee abortus, alhoewel ik begrip kan opbrengen in een deel pijnlijke omstandigheden, maar dit gaat wel heel ver... Na de geboorte vaststellen: "Tedju, 't is ne lelijkaard !" en het dan maar in de vuilnisemmer kieperen.

Zij gaan uit van het idee dat de pasgeborenen toch nog niet bewust leeft, dus moet het nog kunnen...

Leef jij bewust? Ik soms, heel eventjes... Heel nu en dan denk ik wel eens " Ik ben er nog, ik leef..." Maar heel dikwijls gebeurt dit niet. Meestal leef ik gewoon, zonder er bij na te denken. Mijn vitale organen die werken van zelf, ik adem zonder na denken, mijn hart klopt zonder dat ik op een knop moet duwen, mijn lever doet zijn best om de restjes van het glaasje wijn te verwerken, zonder dat ik daar maar een moment bij stilsta...

Ja, ik weet best dat ze dat niet willen zeggen, maar ik vraag je gewoon: wat is bewust ?
Is een miertje zich bewust van het leven? En toch speelt dat kleine beestje een hele rol in het geheel van het mierennest. Ik neem dit als voorbeeld, omdat de mier eigenlijk bijna een apart levend onderdeel van één groot geheel is. Daar zou je nog eerder kunnen stellen dat "een onderdeel" niet bewust is... En toch twijfelt geen mens aan "het leven" van de mier.
En van een baby zouden we dat wel moeten denken.
Misschien omdat het lijdt aan het syndroom van Down, of een ander ziekte... Maar als je nu die films ziet, waarin die mensen die lijden aan Down, durf jij dan nog zeggen dat ze niet "leven"?
En als ik gebogen sta over dat plantje dat ik van Gilberte kreeg, om te kijken of het al aan het wortelen is... dan twijfel ik niet aan dat leven.
Jaïnisten vereren het leven in zijn geheel, en sommigen doen doen zelfs een doekje voor hun mond om niet per ongeluk een beestje in te slikken en zo te doden, en ze eten maar planten als die echt volkomen uitgegroeid zijn. Geen onrijp fruit, alleen afgevallen fruit...

Ik vind dat ze gelijk hebben met die visie: alles,of bijna alles rondom ons leeft... Ik heb het gevoel dat de aarde zelf een soort leven heeft.  Ik ga er niet van uit dat alle leven heilig is, maar ik heb eerbied voor "het leven", en geniet van al dat leven rondom mij... en zelfs in mij ! Er zitten in mijn darmen meer bacteriën te wroeten dan ik cellen heb in mijn lijf ! Ik las onlangs dat mijn dik zijn waarschijnlijk te maken heeft met de soort bacteriën die overheersen in mijn darmen. Ik kan dat wijzigen, maar slechts heel tijdelijk, na een korte wijle herstelt mijn eigen darmflora zich weer naar het oude stramien.
Je doet dus zelfs met die bacteriën niet wat je wil... En een baby zouden we ... Nee toch !

Weet je, ik heb een hekel aan het feit dat men de dag van vandaag voortdurend van die ballonnetjes op laat, die na enkele keren uiteindelijk resulteren in een wijziging van de publieke opinie.
Ik stel het bij me zelf vast: vroeger vond ik abortus gewoon altijd verkeerd. Nu weeg ik al heel wat minder zwaar daar aan, als het over speciale "behartigenswaardige" redenen gaat... Idem met euthanasie... We zijn stilaan gewoon aan dat idee, en het klinkt niet meer zo scherp als vroeger. We evolueren naar die nieuwe ideeën toe.
Euthanasie en abortus waren dingen die ik vroeger nooit ofte nooit, in geen enkele omstandigheid zou goedkeuren. Nu zijn er al een deel omstandigheden die ik niet meer echt afkeur.
Voorstanders zullen dan misschien besluiten dat ik stillekens aan verstandig aan het worden ben, maar ik zelf, ik voel het een beetje aan als verraad van mijn oorspronkelijke waarden, oorspronkelijke normen.
Ik vind het geen vooruitgang, ik vind het een zwakker worden van mijn normen.

En ik ben een beetje kwaad op mezelf, omdat ik blijkbaar door de voortdurende herhaling mijn normen heb laten smelten.
Dus ben ik nu doodsbang dat men, met dit nieuwe proefballonnetje weer een deur aan het open wrikken is, weer een norm aan het afbreken is...

Ik voel me daar mottig bij.

U ook ?

tot de volgende  !