Toen ik vanmorgen, voor mijn dagelijkse turnsessie, het rolluik omhoogtrok, was daar zo waar reeds de zon. De andere morgens keek ik steeds naar een halfduistere wereld, veelal met een grijze mistige herfstsfeer om de velden gesluierd... Vandaag echter: ZON !
Ik weet niet waarom, maar de wereld ziet er meteen anders uit! Vrolijker, lichter, minder droefgeestig.
Heb jij dat ook ?
Binnenkort lezen we weer prietpraat over de winterdepressies en hoe je die kunt genezen met grote dosissen licht... Ik weet niet of het echt helpt, maar licht doet wel degelijk iets. ik kan me alleen moeilijk voorstellen dat een batterij TL-lampen op mij dat effect hebben dat de zon heeft. Ik las zelfs dat je een soortement bril kunt kopen, waarbij er licht in je ogen schijnt. Dat zou al voldoende zijn om uit het winderdipje te geraken ????
Ach ze doen maar, ik trek me wel telkens weer op aan dat schrale zonlicht in onze wintermaanden, en aan de gezelligheid van mensen rondom mij...
Want dat heeft ook een zonnig effect! Als je met een groepje mensen kunt bijeen zitten, heerlijk keuvelen en zitten lachen om twee keer niks, dan doet dat deugd. Niks geen zwaarwichtige dinges, kolderen ! Lachen om onbenulligheden. Lachen om te lachen.
Eén van de ergste dingen die je als mens kan overkomen, is eenzaamheid.
En eenzaamheid is een van de kwalen van deze tijd.
In een veel te dicht bevolkt landje, opeengehoopte eenzamen. Het klinkt bijna absurd, maar toch is het zo!
Eenzaamheid midden in de massa. Mensen die niet het vermogen hebben om contact te maken, mensen die niet het eerste woord durven te uiten, mensen die niet durven naar een ander te kijken, mensen die niet meer kunnen of durven glimlachen, mensen die zich opsluiten in wat we het "menselijk opzicht" noemen, mensen die innerlijk ineen geschrompeld zijn, als een winterappeltje... het is er nog wel, maar volkomen uitgedroogd.
Voor wie zo niet is, lijkt het zo onmogelijk, dat je er geen aandacht voor hebt. Je ziet ze niet eens, die eenzamen (ze doen veelal ook zo hun best om te verdwijnen in de achtergrond)...
Soms kun je ze herkennen, als je toevallig het woord tot hen richt, en je ziet hen plots warm worden, je ziet ze als het waren openbloeien, als een plant die blijkbaar verdord was, en door een scheutje water in enkele minuten weer "staat"...
Met andere woorden, er is echt niet zo veel nodig om hen uit die eenzaamheid te halen, maar het kost bergen werk om hen er uit te houden. Want dat ene moment is niet de genezing ! Het duurt een hele tijd om hen zo ver te krijgen dat ze zelf die muren - die ze zelf hebben opgebouwd om hun tere egootje te beschermen- te slopen, zich zelf te bevrijden van de angst voor contact, de angst voor de ander, de angst zichzelf bloot te geven...
Ik ben geen psychiater, maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat er veel te veel mensen rondlopen die zichzelf veel te serieus nemen... Mensen die voortdurend bang zijn dat hun imago zal geschonden worden...
Mensen die wellicht het woord imago veel te letterlijk nemen? Mensen die menen dat zij nu eindelijk ontpopt zijn tot een volwassen vlinder, en dat het minste hun mooie uiterlijk zal te niet doen... Mensen die niet weten dat dit uiterlijk maar bijzaak is, niet beseffen dat hun imago echt niet alles is... Je kunt ze er heel makkelijk uithalen! Je kijkt gewoon naar mensen die zich niet durven bloot te stellen, die zich niet eens één keer belachelijk durven te maken, mensen die steeds waakzaam en alert zijn om hun "standing" hoog te houden.
Ik noem ze een beetje bekrompen... Ze zijn zo bang voor wat de anderen van hen denken, dat ze zich zelf tot hun eigen slaaf maken.
Wat kan het je eigenlijk schelen wat een ander van je denkt ? Wat heb je daar aan ?
Je moet natuurlijk ook niet het omgekeerde gaan doen, en de wereld gaan schofferen, maar je doet er geen mens kwaad mee om jezelf te zijn. Om luid te lachen als je lol hebt, om die heerlijke makkelijke slobberbroek te dragen in je eigen tijd, om samen met je kleinzoon te fietsen en luid lachend door de wereld te rijden...
Denk je echt dat je nadien niet meer je ikje zult zijn ?
Misschien wel niet... Misschien zul je dan eindelijk eens een normale IK worden, een Ik die niet opgesloten is in zijn eigen coconnetje, maar die vrij en vrolijk deel is van de wereld. De werled vol mensen, mensen die echt niet de boemannenwereld vormen....
ruk je los, wees jezelf, lach, spring, dans, huil, ween, zing en bewonder....
tot de volgende ?
donderdag, november 10, 2011
woensdag, november 09, 2011
Genocide ?
Ik heb eens gekeken in de dikke Van Dale: Genocide is de stelselmatige uitroeiing van een volk of van een volksgroep...
Misschien is het woord dus ietsje overdreven, maar wat is uitroeiing en wat is stelselmatig ???
De dader , De Belgische, en zelfs de Europese regering(en).
De Slachtoffers ? De ouderen...
Mensen leven steeds langer, dus stijgt de groep gepensioneerden te veel en te snel, dus moet men logisch redeneren en stellen dat de mensen langer moeten gaan werken...
Maar is dat wel zo ?
Ik heb de tijd meegemaakt dat je op 65 op pensioen ging, tenminste, als je zo ver raakte...
En dan kwam het prepensioen of brugpensioen (in Nederland de VUT), waardoor de mensen op de leeftijd van 60, later zelfs nog enkele jaren vroeger op rust gingen, niet op pensioen, maar toch op rust.
Ik was toen verantwoordelijk binnen de vakbond, voor de houtbewerkers en bouwvakarbeiders van de regio Oudenaarde. En gepensioneerden en/of hun weduwen, konden ook genieten van een aanvullend vakantiegeld als gepensioneerde bouwvakarbeider (of weduwe er van)... We hadden dus de facto een goed zicht op de gemiddelde levensduur van onze bouwvakarbeiders. Na de invoering van het brugpensioen zagen wij plots dat de arbeiders veel langer bleven leven! Waar voorheen een serieus percentage arbeiders voor het bereiken van de pensioenleeftijd er het loodje bij legden, was na de invoering van het brugpensioen de leeftijd een stuk hoger !
De jaren tussen de 58 en de 65 blijken voor heel wat arbeiders té veel, té zwaar en dus dodelijk. Door het stoppen met de arbeid vóór die zware jaren, blijkt de levensduur drastisch te stijgen.
Hoe noem je mensen, die willens wetens anderen verplichten dingen te doen waarvan men weet dat het voor velen de dood brengt of op zijn minst bespoedigt ? Genocide lijkt echt niet zo helemaal overdreven te zijn....
De reden dat er te veel ouderen op pensioen komen, en dat het systeem daardoor onbetaalbaar wordt, is een flagrante leugen. Men moet gewoon het systeem eerlijk maken, en dan lukt het wel. Eerlijk maken, daar onder versta ik dat je niet kunt meten met de oude maten als de nieuwe maat héél anders is.
Men heeft het pensioensysteem berekend en uitgewerkt op basis van het oude systeem van tewerkstelling en de situatie van toen wat gemiddelde levensduur betreft. Nu is dat alle twee veranderd. De manier van tewerkstelling is niet meer zoals toen, men werkt met steeds meer behulp van machines en steeds minder inbreng van menselijke krachten. Het lijkt mij dus ook logisch dat je dan op een andere manier de gelden gaat bijeen garen om de pensioenkas te spijzen. Niet alleen meer door inbreng van de steeds minder arbeiders, maar door de belasting op toegevoegde waarde te benutten voor hen die de toegevoegde waarde maakten ! Het stuk ijzererts wordt immers meer waard door de arbeid die het om vormt tot staal. Het lijkt dus ook logisch dat een deel van de toegevoegde waarde ook naar de veroorzaker gaat van die toegevoegde waarde. (Ik noem de BTW als mogelijkheid, maar dat kan natuurlijk ook een andere naam krijgen, de bron echter is de toegevoegde waarde)
Er is meer !
Het brugpensioen werd indertijd ingesteld als maatregel om de jeugdwerkloosheid op te vangen. Er waren te veel jonge mensen die niet meer aan de bak raakten, en het leek logischer en eerlijker om de jongeren aan het werk te helpen, en de ouderen wat vroeger aan de kant te schuiven. (in het begin waren de ouderen helemaal niet happy met die soms verplichte vervroegde uittreding !!! Pas later werd het prepensioen van een regel een recht...)
We stellen vast dat de jeugdwerkloosheid nog steeds niet is opgelost, dus is er ook van uit dat standpunt geen reden om het prepensioen af te schaffen !
En zo komen we aan het echte zware probleem binnen onze maatschappij !!! De jeugdwerkloosheid.
Ook daar spelen heel wat redenen mee, waaronder de economische crisis een deel vormt. Maar de grootste ramp is dat na enkele jaren de werklozen gewoon niet meer bruikbaar zijn op de arbeidsmarkt.
Rechtse partijen zoals VLD en NVA en LDD en het Blok binnen Vlaanderen, stellen dan ook voor de werkloosheidsvergoeding te begrenzen in de tijd.
Ze zeggen dat ze op die manier een grotere motivatie geven aan de werkloze om echt intens naar werk op zoek te gaan. Dat is bullshit ! Als er voldoende werk was, dan was die werkloosheid er niet, en dan zou er geen langdurige jeugdwerkloosheid bestaan. Bovendien is hun doel gewoon een properder statistiekje te kunnen tonen. Als ze de werkloosheidvergoedingen begrenzen in de tijd, dan zullen er automatisch een heel pak minder werklozen zijn. (Ze zijn er wel nog steeds, maar ze genieten geen werkloosheidsvergoeding meer, dus zijn ze statistisch ook geen werklozen meer!)
Bovendien zou er door invoering van dit systeem een heel pak bespaard worden. Niet dat men de werkloze zonder inkomen wil gaan zetten, nee, men biedt hen de kans om te trekken van het OCMW... Maar als nu uw zoon werkloosheid kan krijgen, zal hij later geen OCMW-vergoeding ontvangen, want jij, ouders-lief hebt nog steeds een inkomen, en hij kan dus teren op uw zak... (Zo hij nog thuis wonend is... ) Als hij niet meer thuis woont, dan krijgt hij alleen OCMW als zijn vrouw of gezel(lin) geen inkomen heeft, of een té laag inkomen heeft (bv OCMW ???)...
Met andere woorden, hoe dan ook : verarmen !
Terwijl het systeem van de jeugdwerkloosheid voor het grootste deel eigenlijk te danken is aan de duur en de opleiding. Iemand die 5 jaar afgestudeerd is als ingenieur, en gedurende die 5 jaar zijn beroep niet uitoefende, en zich niet bleef bijscholen, die kan nooit meer aan de bak komen als ingenieur. Hij/zij is het in feite ook niet meer, althans niet volgens de dan geldende norm.
Met andere woorden, door de jeugdwerkloosheid creëren we in feite een menigte jongeren die niet meer aangepast zijn aan de tewerkstelling, althans niet meer voor wat ze ooit studeerden.
De enige oplossing is die werklozen voortdurend bij te scholen, zo mogelijk gericht op de vraag van de arbeidsmarkt. Met andere woorden met moet blijvend investeren in scholing !
Als ik zeg gericht naar de arbeidsmarkt, dan bedoel ik niet dat het moet gaan met een systeem van opleiding of stages op de werkvloer. We hebben ondertussen gezien dat dit niet werkt ! De meeste werkgevers misbruiken die mensen als goedkope arbeidskrachten en investeren helemaal niet in opleiding. Na de bonustijd gaan die arbeiders sowieso weer de werkloosheid in...
Zeg me nu niet dat dit toch kan gecontroleerd worden !!! Dat is zever. Ik ga u een voorbeeldje geven van hoe het in werkelijkheid gaat. In een bedrijf schoolt men zogezegd de arbeiders bij. Ze krijgen niet alleen een nieuw soort werk, ze krijgen ook daadwerkelijk lesuren in het bedrijf. Althans, dat is wat zou moeten gebeuren... Om zeker te zijn dat het ook gebeurt, stuurt men een inspecteur op pad... Onaangekondigd duikt hij het bedrijf binnen, meld zich aan, en men verzoekt hem beleefd eventjes te wachten, men gaat de verantwoordelijke roepen. Dit zoeken duurt een klein kwartiertje, tijd genoeg om alle betrokken arbeiders in een klaslokaaltje te zetten... Controlerapport: alle in orde....
Nee, de opleiding moet gebeuren door een neutraal organisme, en zo gericht mogelijk. Als bedrijf een tekenaar nodig heeft met dit of dat computerprogramma, dan leidt men daar de mensen voor op. Zeg niet dat men daar geen mensen voor heeft !!! Ieder jaar komen er weer nieuwe versafgestudeerden de grote meute werklozen vervoegen. Dit systeem op zich zou al een stukje oplossing vormen !
Maar ja... men laat nu liever een hele generatie jongeren verloren gaan voor de arbeidsmarkt, en men zoekt liever een oplossing in het langer tewerkstellen (lees een vroeger dood veroorzaken) van de ouderen...
djudedju...
tot de volgende ?
Misschien is het woord dus ietsje overdreven, maar wat is uitroeiing en wat is stelselmatig ???
De dader , De Belgische, en zelfs de Europese regering(en).
De Slachtoffers ? De ouderen...
Mensen leven steeds langer, dus stijgt de groep gepensioneerden te veel en te snel, dus moet men logisch redeneren en stellen dat de mensen langer moeten gaan werken...
Maar is dat wel zo ?
Ik heb de tijd meegemaakt dat je op 65 op pensioen ging, tenminste, als je zo ver raakte...
En dan kwam het prepensioen of brugpensioen (in Nederland de VUT), waardoor de mensen op de leeftijd van 60, later zelfs nog enkele jaren vroeger op rust gingen, niet op pensioen, maar toch op rust.
Ik was toen verantwoordelijk binnen de vakbond, voor de houtbewerkers en bouwvakarbeiders van de regio Oudenaarde. En gepensioneerden en/of hun weduwen, konden ook genieten van een aanvullend vakantiegeld als gepensioneerde bouwvakarbeider (of weduwe er van)... We hadden dus de facto een goed zicht op de gemiddelde levensduur van onze bouwvakarbeiders. Na de invoering van het brugpensioen zagen wij plots dat de arbeiders veel langer bleven leven! Waar voorheen een serieus percentage arbeiders voor het bereiken van de pensioenleeftijd er het loodje bij legden, was na de invoering van het brugpensioen de leeftijd een stuk hoger !
De jaren tussen de 58 en de 65 blijken voor heel wat arbeiders té veel, té zwaar en dus dodelijk. Door het stoppen met de arbeid vóór die zware jaren, blijkt de levensduur drastisch te stijgen.
Hoe noem je mensen, die willens wetens anderen verplichten dingen te doen waarvan men weet dat het voor velen de dood brengt of op zijn minst bespoedigt ? Genocide lijkt echt niet zo helemaal overdreven te zijn....
De reden dat er te veel ouderen op pensioen komen, en dat het systeem daardoor onbetaalbaar wordt, is een flagrante leugen. Men moet gewoon het systeem eerlijk maken, en dan lukt het wel. Eerlijk maken, daar onder versta ik dat je niet kunt meten met de oude maten als de nieuwe maat héél anders is.
Men heeft het pensioensysteem berekend en uitgewerkt op basis van het oude systeem van tewerkstelling en de situatie van toen wat gemiddelde levensduur betreft. Nu is dat alle twee veranderd. De manier van tewerkstelling is niet meer zoals toen, men werkt met steeds meer behulp van machines en steeds minder inbreng van menselijke krachten. Het lijkt mij dus ook logisch dat je dan op een andere manier de gelden gaat bijeen garen om de pensioenkas te spijzen. Niet alleen meer door inbreng van de steeds minder arbeiders, maar door de belasting op toegevoegde waarde te benutten voor hen die de toegevoegde waarde maakten ! Het stuk ijzererts wordt immers meer waard door de arbeid die het om vormt tot staal. Het lijkt dus ook logisch dat een deel van de toegevoegde waarde ook naar de veroorzaker gaat van die toegevoegde waarde. (Ik noem de BTW als mogelijkheid, maar dat kan natuurlijk ook een andere naam krijgen, de bron echter is de toegevoegde waarde)
Er is meer !
Het brugpensioen werd indertijd ingesteld als maatregel om de jeugdwerkloosheid op te vangen. Er waren te veel jonge mensen die niet meer aan de bak raakten, en het leek logischer en eerlijker om de jongeren aan het werk te helpen, en de ouderen wat vroeger aan de kant te schuiven. (in het begin waren de ouderen helemaal niet happy met die soms verplichte vervroegde uittreding !!! Pas later werd het prepensioen van een regel een recht...)
We stellen vast dat de jeugdwerkloosheid nog steeds niet is opgelost, dus is er ook van uit dat standpunt geen reden om het prepensioen af te schaffen !
En zo komen we aan het echte zware probleem binnen onze maatschappij !!! De jeugdwerkloosheid.
Ook daar spelen heel wat redenen mee, waaronder de economische crisis een deel vormt. Maar de grootste ramp is dat na enkele jaren de werklozen gewoon niet meer bruikbaar zijn op de arbeidsmarkt.
Rechtse partijen zoals VLD en NVA en LDD en het Blok binnen Vlaanderen, stellen dan ook voor de werkloosheidsvergoeding te begrenzen in de tijd.
Ze zeggen dat ze op die manier een grotere motivatie geven aan de werkloze om echt intens naar werk op zoek te gaan. Dat is bullshit ! Als er voldoende werk was, dan was die werkloosheid er niet, en dan zou er geen langdurige jeugdwerkloosheid bestaan. Bovendien is hun doel gewoon een properder statistiekje te kunnen tonen. Als ze de werkloosheidvergoedingen begrenzen in de tijd, dan zullen er automatisch een heel pak minder werklozen zijn. (Ze zijn er wel nog steeds, maar ze genieten geen werkloosheidsvergoeding meer, dus zijn ze statistisch ook geen werklozen meer!)
Bovendien zou er door invoering van dit systeem een heel pak bespaard worden. Niet dat men de werkloze zonder inkomen wil gaan zetten, nee, men biedt hen de kans om te trekken van het OCMW... Maar als nu uw zoon werkloosheid kan krijgen, zal hij later geen OCMW-vergoeding ontvangen, want jij, ouders-lief hebt nog steeds een inkomen, en hij kan dus teren op uw zak... (Zo hij nog thuis wonend is... ) Als hij niet meer thuis woont, dan krijgt hij alleen OCMW als zijn vrouw of gezel(lin) geen inkomen heeft, of een té laag inkomen heeft (bv OCMW ???)...
Met andere woorden, hoe dan ook : verarmen !
Terwijl het systeem van de jeugdwerkloosheid voor het grootste deel eigenlijk te danken is aan de duur en de opleiding. Iemand die 5 jaar afgestudeerd is als ingenieur, en gedurende die 5 jaar zijn beroep niet uitoefende, en zich niet bleef bijscholen, die kan nooit meer aan de bak komen als ingenieur. Hij/zij is het in feite ook niet meer, althans niet volgens de dan geldende norm.
Met andere woorden, door de jeugdwerkloosheid creëren we in feite een menigte jongeren die niet meer aangepast zijn aan de tewerkstelling, althans niet meer voor wat ze ooit studeerden.
De enige oplossing is die werklozen voortdurend bij te scholen, zo mogelijk gericht op de vraag van de arbeidsmarkt. Met andere woorden met moet blijvend investeren in scholing !
Als ik zeg gericht naar de arbeidsmarkt, dan bedoel ik niet dat het moet gaan met een systeem van opleiding of stages op de werkvloer. We hebben ondertussen gezien dat dit niet werkt ! De meeste werkgevers misbruiken die mensen als goedkope arbeidskrachten en investeren helemaal niet in opleiding. Na de bonustijd gaan die arbeiders sowieso weer de werkloosheid in...
Zeg me nu niet dat dit toch kan gecontroleerd worden !!! Dat is zever. Ik ga u een voorbeeldje geven van hoe het in werkelijkheid gaat. In een bedrijf schoolt men zogezegd de arbeiders bij. Ze krijgen niet alleen een nieuw soort werk, ze krijgen ook daadwerkelijk lesuren in het bedrijf. Althans, dat is wat zou moeten gebeuren... Om zeker te zijn dat het ook gebeurt, stuurt men een inspecteur op pad... Onaangekondigd duikt hij het bedrijf binnen, meld zich aan, en men verzoekt hem beleefd eventjes te wachten, men gaat de verantwoordelijke roepen. Dit zoeken duurt een klein kwartiertje, tijd genoeg om alle betrokken arbeiders in een klaslokaaltje te zetten... Controlerapport: alle in orde....
Nee, de opleiding moet gebeuren door een neutraal organisme, en zo gericht mogelijk. Als bedrijf een tekenaar nodig heeft met dit of dat computerprogramma, dan leidt men daar de mensen voor op. Zeg niet dat men daar geen mensen voor heeft !!! Ieder jaar komen er weer nieuwe versafgestudeerden de grote meute werklozen vervoegen. Dit systeem op zich zou al een stukje oplossing vormen !
Maar ja... men laat nu liever een hele generatie jongeren verloren gaan voor de arbeidsmarkt, en men zoekt liever een oplossing in het langer tewerkstellen (lees een vroeger dood veroorzaken) van de ouderen...
djudedju...
tot de volgende ?
dinsdag, november 08, 2011
geloof, hoop en liefde
... en ergens daarvoor was er ook nog berouw...
Nu leren de kinderen geen Catechismus meer... Ik heb het wel nog moeten doen, tot en met de kleine lettertjes... Ik heb er ooit eentje gevonden op een rommelmarkt of een boekenbeurs, en nu staat er ergens tussen James Bond en OSS 117 een troosteloze catechismus te treuren naar vergane glorie.
Wij, mijn leeftijdgenoten en die er voor, zijn opgegroeid in het tijdperk van de geheugentraining.
Wijsheid en geheugen werden nog flink door elkaar gehusseld.
De tafels van vermenigvuldiging moesten wij duizenden keren hardop dreunen in de klas, en thuis oeverloos herhalen, tot wij die dingen glad van buiten kenden. Dan kwam de ultieme test... We kregen de opgaven niet meer in tafels, maar de leerkracht zei plots 7x6... Goderis.... en dan moest ik het antwoord meteen kunnen geven. Dat was niet alleen een test op geheugen, maar ook op reactiesnelheid. Goede starters hadden hier iets voor. Ik ben geen goed starter, dus schreef ik vele bladzijden tafels.... "Gaat ge dat dan nooit kunnen ?" vroeg ons moeder dan. ik kon ze, ik kon ze zelfs perfect, en door elkaar gehusseld en al, maar ik moest toen (en nu nog steeds) een beetje de vraag laten bezinken. Geef me een luttel secondje en ik wist het, maar dat secondje was er net te veel aan.
Dus kreeg ik de naam slecht in wiskunde te zijn.
En ik werd slecht in wiskunde.
Zeker in vraagstukken. Die vragen vond ik absurd. Als trein A uit Oostende vertrok naar Brussel aan een snelheid van 104 km/uur en uit Brussel vertrok er eentje naar Oostende aan 83 km/uur, waar en wanneer zouden ze elkaar tegen komen... Wie wil dat nu weten ? Heb je al eens een tegenliggende trein gekruist ? Al wat je daarvan krijgt is eens flink verschieten en de vaststelling dat de tegenligger maar één groene streep is. (In mijn tijd waren de treinen nog groen)... Noch ik, noch een van mijn medereizigers, noch een reiziger in de tegenligger heeft ook maar iemand kunnen herkennen. Dus wat voor nut heeft het je daar op toe te spitsen? Of een badkuip met vier kranen en drie gaten er in, hoe lang duurt het voor die vol is? Wie probeert nu een kuip vol gaten vol te gieten? Je stopt toch eerst de gaten ? Niet in de wiskunde...
Maar ik wijk af... We hebben het over de manier van leren, toentertijd...
Wij leerden dus oeverloos tafels, vragen uit de catechismus en ellenlange gedichten. (Boer Naas die maar een boer en was, voorwaar was scherp van zin...) Geheugen, geheugen, geheugen...
In tegenstelling met bij de tafels, kreeg je bij catechismus en gedichten wel een secondje de tijd, en daar was ik dan primus. Ik vond het bovendien zalig om gedichten voor te dragen (een heerlijk woord : voor DRAGEN...) (Een grote hond en een kleine kat zaten samen op de kamermat...)
Dus haalde ik mijn slechte wiskundecijfers makkelijk op in mijn andere vakken. (Ik kreeg nooit een herexamen, maar ontelbare deliberaties voor alle wiskunde-gelieerde vakken)
Zoals je tussen haakjes kunt lezen, hangen die gedichten van toen nog (minstens voor een gedeelte) in mijn geheugen vast gepind... Die catechismus ook...
Zo ook geloof, hoop en liefde... De aktes er van ben ik bijna volledig vergeten, maar de begrippen zijn zo stevig naar binnen gedreund dat ze er wellicht nooit meer uitraken.
En nog steeds vormen ze een beetje een leidraad in mijn leven. Ook al heb ik -minstens gedeeltelijk- een eigen invulling aan gegeven, ze zijn er nog steeds. Ook al is mijn geloof veeleer een hoop geworden, en mijn hoop een poging tot geloof... En ik zit me telkens en telkens weer af te vragen of er dan echt mensen zijn bij wie het Geloof echt zo sterk is dat er geen twijfel meer bestaat. Ik heb dat geloof niet...
Ik maak er me ook niet zoveel zorgen om, ik hoop...
Maar één ding is bij mij steeds bovenaan gebleven, laat geen plaats voor twijfel, heb ik geen geloof en geen hoop voor nodig: de liefde...
Er is wellicht geen woord meer misbruikt dan het woord liefde... Iedere vorm van genegenheid, iedere seksuele aantrekkingskracht, iedere voortplantingsdaad (met of zonder voorbehoedsmiddel) wordt tegenwoordig in dat vak "liefde" gegoten...
Liefde is iets heel anders. Liefde heeft maar heel weinig uit te staan met het lichamelijke deel van de mens. Liefde is veeleer een geestelijk iets. Liefde is vooral zichzelf vergeten voor de ander.
Genegenheid, seks zijn dan maar ampele manieren van uitdrukking van een gevoel die daar hoog bovenuit steekt.
Liefde is schoon.
liefde is rein
liefde is compleet of is er niet.
liefde is moeilijk
liefde is een streven
liefde is een groeien
liefde is een werkwoord...
Liefde kan een lichamelijk aspect delen, maar kan net zo goed zuiver geestelijk zijn.
Liefde is eigenlijk boven-menselijk. Het stijgt boven het normale gevoelen, het normale zijn uit.
Liefde is een beetje te vergelijken met verliefdheid, vlinders in de buik. Maar het mag er niet mee verward worden. Maar liefde is net als verliefdheid een intens gevoel. Een bewust voelen.
Het gedeelte -liefde in naastenliefde staat er niet voor niets... Want ook naastenliefde is een werkwoord. En het heeft niets met het lijfelijke te maken.
kortom liefde...vult je leven, willen of niet. Ben je niet vervuld, dan heb je het niet.
Liefde is... meer schrik hebben voor de ander dan voor je zelf. Een moeder die het eten uit haar mond spaart voor haar kind.
Liefde is niet te omschrijven.
Liefde IS.
tot de volgende ?
Nu leren de kinderen geen Catechismus meer... Ik heb het wel nog moeten doen, tot en met de kleine lettertjes... Ik heb er ooit eentje gevonden op een rommelmarkt of een boekenbeurs, en nu staat er ergens tussen James Bond en OSS 117 een troosteloze catechismus te treuren naar vergane glorie.
Wij, mijn leeftijdgenoten en die er voor, zijn opgegroeid in het tijdperk van de geheugentraining.
Wijsheid en geheugen werden nog flink door elkaar gehusseld.
De tafels van vermenigvuldiging moesten wij duizenden keren hardop dreunen in de klas, en thuis oeverloos herhalen, tot wij die dingen glad van buiten kenden. Dan kwam de ultieme test... We kregen de opgaven niet meer in tafels, maar de leerkracht zei plots 7x6... Goderis.... en dan moest ik het antwoord meteen kunnen geven. Dat was niet alleen een test op geheugen, maar ook op reactiesnelheid. Goede starters hadden hier iets voor. Ik ben geen goed starter, dus schreef ik vele bladzijden tafels.... "Gaat ge dat dan nooit kunnen ?" vroeg ons moeder dan. ik kon ze, ik kon ze zelfs perfect, en door elkaar gehusseld en al, maar ik moest toen (en nu nog steeds) een beetje de vraag laten bezinken. Geef me een luttel secondje en ik wist het, maar dat secondje was er net te veel aan.
Dus kreeg ik de naam slecht in wiskunde te zijn.
En ik werd slecht in wiskunde.
Zeker in vraagstukken. Die vragen vond ik absurd. Als trein A uit Oostende vertrok naar Brussel aan een snelheid van 104 km/uur en uit Brussel vertrok er eentje naar Oostende aan 83 km/uur, waar en wanneer zouden ze elkaar tegen komen... Wie wil dat nu weten ? Heb je al eens een tegenliggende trein gekruist ? Al wat je daarvan krijgt is eens flink verschieten en de vaststelling dat de tegenligger maar één groene streep is. (In mijn tijd waren de treinen nog groen)... Noch ik, noch een van mijn medereizigers, noch een reiziger in de tegenligger heeft ook maar iemand kunnen herkennen. Dus wat voor nut heeft het je daar op toe te spitsen? Of een badkuip met vier kranen en drie gaten er in, hoe lang duurt het voor die vol is? Wie probeert nu een kuip vol gaten vol te gieten? Je stopt toch eerst de gaten ? Niet in de wiskunde...
Maar ik wijk af... We hebben het over de manier van leren, toentertijd...
Wij leerden dus oeverloos tafels, vragen uit de catechismus en ellenlange gedichten. (Boer Naas die maar een boer en was, voorwaar was scherp van zin...) Geheugen, geheugen, geheugen...
In tegenstelling met bij de tafels, kreeg je bij catechismus en gedichten wel een secondje de tijd, en daar was ik dan primus. Ik vond het bovendien zalig om gedichten voor te dragen (een heerlijk woord : voor DRAGEN...) (Een grote hond en een kleine kat zaten samen op de kamermat...)
Dus haalde ik mijn slechte wiskundecijfers makkelijk op in mijn andere vakken. (Ik kreeg nooit een herexamen, maar ontelbare deliberaties voor alle wiskunde-gelieerde vakken)
Zoals je tussen haakjes kunt lezen, hangen die gedichten van toen nog (minstens voor een gedeelte) in mijn geheugen vast gepind... Die catechismus ook...
Zo ook geloof, hoop en liefde... De aktes er van ben ik bijna volledig vergeten, maar de begrippen zijn zo stevig naar binnen gedreund dat ze er wellicht nooit meer uitraken.
En nog steeds vormen ze een beetje een leidraad in mijn leven. Ook al heb ik -minstens gedeeltelijk- een eigen invulling aan gegeven, ze zijn er nog steeds. Ook al is mijn geloof veeleer een hoop geworden, en mijn hoop een poging tot geloof... En ik zit me telkens en telkens weer af te vragen of er dan echt mensen zijn bij wie het Geloof echt zo sterk is dat er geen twijfel meer bestaat. Ik heb dat geloof niet...
Ik maak er me ook niet zoveel zorgen om, ik hoop...
Maar één ding is bij mij steeds bovenaan gebleven, laat geen plaats voor twijfel, heb ik geen geloof en geen hoop voor nodig: de liefde...
Er is wellicht geen woord meer misbruikt dan het woord liefde... Iedere vorm van genegenheid, iedere seksuele aantrekkingskracht, iedere voortplantingsdaad (met of zonder voorbehoedsmiddel) wordt tegenwoordig in dat vak "liefde" gegoten...
Liefde is iets heel anders. Liefde heeft maar heel weinig uit te staan met het lichamelijke deel van de mens. Liefde is veeleer een geestelijk iets. Liefde is vooral zichzelf vergeten voor de ander.
Genegenheid, seks zijn dan maar ampele manieren van uitdrukking van een gevoel die daar hoog bovenuit steekt.
Liefde is schoon.
liefde is rein
liefde is compleet of is er niet.
liefde is moeilijk
liefde is een streven
liefde is een groeien
liefde is een werkwoord...
Liefde kan een lichamelijk aspect delen, maar kan net zo goed zuiver geestelijk zijn.
Liefde is eigenlijk boven-menselijk. Het stijgt boven het normale gevoelen, het normale zijn uit.
Liefde is een beetje te vergelijken met verliefdheid, vlinders in de buik. Maar het mag er niet mee verward worden. Maar liefde is net als verliefdheid een intens gevoel. Een bewust voelen.
Het gedeelte -liefde in naastenliefde staat er niet voor niets... Want ook naastenliefde is een werkwoord. En het heeft niets met het lijfelijke te maken.
kortom liefde...vult je leven, willen of niet. Ben je niet vervuld, dan heb je het niet.
Liefde is... meer schrik hebben voor de ander dan voor je zelf. Een moeder die het eten uit haar mond spaart voor haar kind.
Liefde is niet te omschrijven.
Liefde IS.
tot de volgende ?
maandag, november 07, 2011
Stiekem kussen met je stiefzus - De Standaard
Ik kreeg deze link doorgestuurd... ter illustratie op mijn blog ...
Het nieuw-samengestelde gezin...
Het is weliswaar een klein nieuwsberichtje van ver weg... ergens uit diep Afrika, maar toch schokt het me, en doet het me nadenken...
Een jong paartje, universiteitsstudenten, gaat trouwen (zoals de gewoonte is is het meisje dan al in vergevorderde staat van zwangerschap), en ontdekt dan tot hun ontsteltenis dat ze eigenlijk broer en zus zijn. Hun ouders zijn heel lang gelden gescheiden en de man nam één kind mee, en de vrouw het andere...
Nieuw-samengestelde gezinnen...
Het is een nieuw, bizar fenomeen. Bizar in de zin dat we er nog moeten aan wennen, en wellicht nog heel wat wetten ter regularisatie gaan krijgen.
Maar ook bij ons zijn gezinnen waar twee, drie, ja zelfs meer soorten van kinderen zijn in één gezin.
Mag een zoon van zijn vader met een andere vrouw huwen met de dochter van haar moeder met een andere vader (dus geen familieband) als ze samenwonen als broer en zus in een nieuw-samengesteld gezin?
Ik weet het begot niet.
Maar vroeg of laat zullen we hier of daar wel voor zo'n feit gesteld worden...
Daar het verbod op huwelijk tussen te nauw verwanten is opgesteld om inteelt te vermijden, denk ik dat het in dit geval logisch wel zou moeten toegestaan worden, al ziet het er uit als een huwelijk tussen broer en zus, het is het niet.
Trouwens... Ik stel me vragen over inteelt.
Let op, ik wil nu niet gaan prediken vóór inteelt, maar als dierenliefhebber zie ik bepaalde zaken toch anders dan heel veel andere mensen.
Als een parkietenkweker plots in een nest gewone parkietjes een exemplaar vindt met een afwijkende kleur, dan gaat hij dat koesteren, want dat kan de basis vormen voor een variëteit van dat ras. Hij gaat, zo dat beestje een pop is, dat terugkoppelen aan de vader, is het een man, dat terugkoppelen aan de moeder, om de kans op herhaling zo hoog mogelijk te houden. Eventueel ook nog eens te herhalen met een broer of zus, met hetzelfde doel: als het ergens in de genen zit, dan is de kans groter binnen die zelfde bloedlijn op herhaling. Lukt het, dan kweekt men rustig verder tussen broer en zussen, om de kleur te bestendigen, en het is pas na enkele generaties, en na een duidelijke vastlegging van de kleur dat men weer eens poogt vreemd bloed in te brengen... Wat misschien moet gebeuren over twee generaties, want een erfenis van genetische eigenschappen kan misschien wel een sprongetje maken... En de jongen waar de kleur niet te zien is, kunnen wel drager zijn van die kleureigenschap. (Die jongen gaan dus ook niet buiten aan normale prijzen, maar ook heel duur)
Kortom, men kweekt er maar op los, en bloedschande of inteelt lijkt plots een gave in plaats van een verderf.
Op die manier zijn de meeste van onze kweekresultaten binnen onze "huisdieren" ontstaan. Maar heus niet alleen binnen de huisdieren alleen. We kennen het voorbeeld van een soort motjes die leefde op de schors van bomen. De meeste van die motten waren wittig van kleur, maar toen de industriële vervuiling zorgde voor donkere boomschors, doken plots zwarte motjes op, en na een tijdje waren er bijna geen witte meer te vinden in die streek. In streken waar de vervuiling er niet was, bleven de witten de overhand houden.
De beroemde vinken van Darwin zijn wellicht ook op die manier ontstaan, een stapje voor stapje aanpassing aan plaats en/of voedingsgewoonten.
Kortom, inteelt lijkt niet altijd zo boosaardig als men ons vertelt...
Een pracht voorbeeld is de Ronquière-Kalkoen. Het beestje was blijkbaar uitgestorven, weg, verschwünden, tot op een dag bleek dat er ergens achteraf, in één klein gebiedje het beestje de grote oorlogen toch nog had overleefd. Veel waren het er niet, en ongetwijfeld waren ze allemaal familie van elkaar... Maar de soort is zo specifiek dat je het niet kunt kruisen zonder echte verbastering en dus vernietiging van de specifieke genen te riskeren... Dus... inteelt ! Er lopen nu weer duizenden van deze prachtige soort kalkoenen rond in ons landje... En leuk: de kwekers zoeken onverwante kweekvogels om hun bloedlijn te versterken, ondanks het feit dat het dus wellicht allemaal vruchten zijn van één of hooguit enkele voorvaderen... en dus ongetwijfeld familie.
Blijkbaar is de natuur in staat om zelf de inteelt te "regulariseren", in die zin dat de zwakke, slechte jongen gewoon het niet halen, gewoon niet voortplanten, gewoon geen overlevingskans hebben. Bij mensen is dat anders, omdat bij ons een kind een kind is en blijft, ook al heeft het niet de ideale genen... Wij koesteren ze, houden ze in leven, behandelen ze om ze in leven te houden... tegen de logica van de natuur in. (Ik schreef die laatste woorden bijna bibberend van schrik, want ik weet wat een dergelijke zin kan inhouden, het nazisme ligt nog niet zo ver achter ons !!!!) Ik beklemtoon dat ik hier helemaal niet ijver voor het niet in leven laten, of het onvruchtbaar maken van sukkelaars.... Ik ben blij dat ik een mens ben, en dat wij als soort zo breeddenkend zijn en staan tegenover de "dutsen" onder ons. (en ook dat bedoel in niet denigrerend !!!). Ik denk dat het net één van die zaken is die van ons mensen iets meer maakt dan dieren.
Maar waar de mensen nog leven op primitieve wijze, waar de wetenschap nog geen toegang kreeg, waar alles nog gaat zoals het gaat, daar gaan de dutsen dood, vooraleer ze ooit komen tot de leeftijd van voortplanting, gewoon omdat ze het niet halen, niet mee kunnen in the struggle for life....
Daar is dat ook veel noodzakelijker. Had men daar alles op alles gezet om ook die dutsen er bij te houden, dan zou dat wellicht leiden tot een algemene verzwakking, een algemeen uitsterven.
Had de blauwe parkiet in het wild moeten leven, dan zou hij zich wellicht niet hebben kunnen voortplanten, omdat zijn schutskleur onvoldoende was, en hij dus het eerste slachtoffer van predatoren zou worden....
Met andere woorden, het behouden en beschermen van het leven ten allen prijze is een "modern" verschijnsel. Niet dat die neiging, die tendens er niet altijd was, maar het leven was zo hard dat ze er gewoon niet aan de normen voldeden, en dus eerder dood gingen....
God jongens, wat zit ik al ver van die inteelt... En toch heeft het ergens een verband... Toch zijn er dingen die we moeten in acht nemen... Als we bij inteelt een hoger gehalte aan "dutsen" krijgen, als we als moderne knappe, wetenschappelijk onderlegde mensen deze dutsen kunnen grootbrengen en beschermen en opnemen in het geheel van de maatschappij (dus ook de voortplanting), dan gaan we vroeg of laat ook de gevolgen daarvan moeten evalueren. En hopelijk zijn we tegen dan zo wijs en verstandig dat ons gepruts aan de genen niet meer prutsen is maar daadwerkelijk beheersen... Wie weet is dat tegen dan niet net onze redding... Maar zonder genen-beheersing zit de kans er in dat het een ramp wordt.
Nee, ik pleit niet voor het uitschakelen van de dutsen onder ons, ik pleit zelfs niet eens voor een verbod of een onmogelijk maken van voortplanten van die mensen, maar ik wil dan wel dat we ons bewust zijn van de risico's die dat inhoudt. Misschien leidt het wel naar onze redding door het ontstaan van een nieuwe eigenschap... kan best ook onze redding worden... Ik weet het niet
ik ben ook maar een mens
een van die rare dingen die dingen doet waarvan ze niet weten waar ze toe leiden...
een van die dingen die al zo veel wonderen heeft verricht
een van die soort die al zoveel heeft verwoest
een van die soort
tot de volgende ?
ps: eerst hadden we invaliden, dan minder-validen, dan anders-validen... en dat waren telkens dezelfde mensen...
Een jong paartje, universiteitsstudenten, gaat trouwen (zoals de gewoonte is is het meisje dan al in vergevorderde staat van zwangerschap), en ontdekt dan tot hun ontsteltenis dat ze eigenlijk broer en zus zijn. Hun ouders zijn heel lang gelden gescheiden en de man nam één kind mee, en de vrouw het andere...
Nieuw-samengestelde gezinnen...
Het is een nieuw, bizar fenomeen. Bizar in de zin dat we er nog moeten aan wennen, en wellicht nog heel wat wetten ter regularisatie gaan krijgen.
Maar ook bij ons zijn gezinnen waar twee, drie, ja zelfs meer soorten van kinderen zijn in één gezin.
Mag een zoon van zijn vader met een andere vrouw huwen met de dochter van haar moeder met een andere vader (dus geen familieband) als ze samenwonen als broer en zus in een nieuw-samengesteld gezin?
Ik weet het begot niet.
Maar vroeg of laat zullen we hier of daar wel voor zo'n feit gesteld worden...
Daar het verbod op huwelijk tussen te nauw verwanten is opgesteld om inteelt te vermijden, denk ik dat het in dit geval logisch wel zou moeten toegestaan worden, al ziet het er uit als een huwelijk tussen broer en zus, het is het niet.
Trouwens... Ik stel me vragen over inteelt.
Let op, ik wil nu niet gaan prediken vóór inteelt, maar als dierenliefhebber zie ik bepaalde zaken toch anders dan heel veel andere mensen.
Als een parkietenkweker plots in een nest gewone parkietjes een exemplaar vindt met een afwijkende kleur, dan gaat hij dat koesteren, want dat kan de basis vormen voor een variëteit van dat ras. Hij gaat, zo dat beestje een pop is, dat terugkoppelen aan de vader, is het een man, dat terugkoppelen aan de moeder, om de kans op herhaling zo hoog mogelijk te houden. Eventueel ook nog eens te herhalen met een broer of zus, met hetzelfde doel: als het ergens in de genen zit, dan is de kans groter binnen die zelfde bloedlijn op herhaling. Lukt het, dan kweekt men rustig verder tussen broer en zussen, om de kleur te bestendigen, en het is pas na enkele generaties, en na een duidelijke vastlegging van de kleur dat men weer eens poogt vreemd bloed in te brengen... Wat misschien moet gebeuren over twee generaties, want een erfenis van genetische eigenschappen kan misschien wel een sprongetje maken... En de jongen waar de kleur niet te zien is, kunnen wel drager zijn van die kleureigenschap. (Die jongen gaan dus ook niet buiten aan normale prijzen, maar ook heel duur)
Kortom, men kweekt er maar op los, en bloedschande of inteelt lijkt plots een gave in plaats van een verderf.
Op die manier zijn de meeste van onze kweekresultaten binnen onze "huisdieren" ontstaan. Maar heus niet alleen binnen de huisdieren alleen. We kennen het voorbeeld van een soort motjes die leefde op de schors van bomen. De meeste van die motten waren wittig van kleur, maar toen de industriële vervuiling zorgde voor donkere boomschors, doken plots zwarte motjes op, en na een tijdje waren er bijna geen witte meer te vinden in die streek. In streken waar de vervuiling er niet was, bleven de witten de overhand houden.
De beroemde vinken van Darwin zijn wellicht ook op die manier ontstaan, een stapje voor stapje aanpassing aan plaats en/of voedingsgewoonten.
Kortom, inteelt lijkt niet altijd zo boosaardig als men ons vertelt...
Een pracht voorbeeld is de Ronquière-Kalkoen. Het beestje was blijkbaar uitgestorven, weg, verschwünden, tot op een dag bleek dat er ergens achteraf, in één klein gebiedje het beestje de grote oorlogen toch nog had overleefd. Veel waren het er niet, en ongetwijfeld waren ze allemaal familie van elkaar... Maar de soort is zo specifiek dat je het niet kunt kruisen zonder echte verbastering en dus vernietiging van de specifieke genen te riskeren... Dus... inteelt ! Er lopen nu weer duizenden van deze prachtige soort kalkoenen rond in ons landje... En leuk: de kwekers zoeken onverwante kweekvogels om hun bloedlijn te versterken, ondanks het feit dat het dus wellicht allemaal vruchten zijn van één of hooguit enkele voorvaderen... en dus ongetwijfeld familie.
Blijkbaar is de natuur in staat om zelf de inteelt te "regulariseren", in die zin dat de zwakke, slechte jongen gewoon het niet halen, gewoon niet voortplanten, gewoon geen overlevingskans hebben. Bij mensen is dat anders, omdat bij ons een kind een kind is en blijft, ook al heeft het niet de ideale genen... Wij koesteren ze, houden ze in leven, behandelen ze om ze in leven te houden... tegen de logica van de natuur in. (Ik schreef die laatste woorden bijna bibberend van schrik, want ik weet wat een dergelijke zin kan inhouden, het nazisme ligt nog niet zo ver achter ons !!!!) Ik beklemtoon dat ik hier helemaal niet ijver voor het niet in leven laten, of het onvruchtbaar maken van sukkelaars.... Ik ben blij dat ik een mens ben, en dat wij als soort zo breeddenkend zijn en staan tegenover de "dutsen" onder ons. (en ook dat bedoel in niet denigrerend !!!). Ik denk dat het net één van die zaken is die van ons mensen iets meer maakt dan dieren.
Maar waar de mensen nog leven op primitieve wijze, waar de wetenschap nog geen toegang kreeg, waar alles nog gaat zoals het gaat, daar gaan de dutsen dood, vooraleer ze ooit komen tot de leeftijd van voortplanting, gewoon omdat ze het niet halen, niet mee kunnen in the struggle for life....
Daar is dat ook veel noodzakelijker. Had men daar alles op alles gezet om ook die dutsen er bij te houden, dan zou dat wellicht leiden tot een algemene verzwakking, een algemeen uitsterven.
Had de blauwe parkiet in het wild moeten leven, dan zou hij zich wellicht niet hebben kunnen voortplanten, omdat zijn schutskleur onvoldoende was, en hij dus het eerste slachtoffer van predatoren zou worden....
Met andere woorden, het behouden en beschermen van het leven ten allen prijze is een "modern" verschijnsel. Niet dat die neiging, die tendens er niet altijd was, maar het leven was zo hard dat ze er gewoon niet aan de normen voldeden, en dus eerder dood gingen....
God jongens, wat zit ik al ver van die inteelt... En toch heeft het ergens een verband... Toch zijn er dingen die we moeten in acht nemen... Als we bij inteelt een hoger gehalte aan "dutsen" krijgen, als we als moderne knappe, wetenschappelijk onderlegde mensen deze dutsen kunnen grootbrengen en beschermen en opnemen in het geheel van de maatschappij (dus ook de voortplanting), dan gaan we vroeg of laat ook de gevolgen daarvan moeten evalueren. En hopelijk zijn we tegen dan zo wijs en verstandig dat ons gepruts aan de genen niet meer prutsen is maar daadwerkelijk beheersen... Wie weet is dat tegen dan niet net onze redding... Maar zonder genen-beheersing zit de kans er in dat het een ramp wordt.
Nee, ik pleit niet voor het uitschakelen van de dutsen onder ons, ik pleit zelfs niet eens voor een verbod of een onmogelijk maken van voortplanten van die mensen, maar ik wil dan wel dat we ons bewust zijn van de risico's die dat inhoudt. Misschien leidt het wel naar onze redding door het ontstaan van een nieuwe eigenschap... kan best ook onze redding worden... Ik weet het niet
ik ben ook maar een mens
een van die rare dingen die dingen doet waarvan ze niet weten waar ze toe leiden...
een van die dingen die al zo veel wonderen heeft verricht
een van die soort die al zoveel heeft verwoest
een van die soort
tot de volgende ?
ps: eerst hadden we invaliden, dan minder-validen, dan anders-validen... en dat waren telkens dezelfde mensen...
zaterdag, november 05, 2011
Begrafenis
Vandaag wordt Martine's moeder begraven... 't Mensje was oud en was het leven moe...Zoals je bij heel veel oude mensen ziet. Op een bepaald moment interesseert het leven hen niet meer. Wat de reden is ? Geen idee... Het gevoel versleten te zijn, het gevoel van afhankelijkheid... Of gewoon voelen dat het tijd is ?
Het lijkt wel een beetje op een pot, en vol is vol. Dus stop je met er in te stoppen.
Maar niet bij iedereen zie je dat fenomeen, en bij de een is de maat vroeger vol dan bij de ander.
Ik heb er ook geen verklaring voor, ik constateer alleen maar.
En weet je, bij al die mensen waar ik het van dicht of betrekkelijk dicht bij mocht mee maken, had ik inwendig ook een beetje hetzelfde gevoel, gaf ik hen inwendig gelijk... Hun maat was vol, ze hadden niets meer om naar te trachten, ze waren op, ze waren afhankelijk... Ik denk dat ik in hun omstandigheden ook zou zeggen: "Het is genoeg"
En toch sta je daar als kind, als familie, als vriend, altijd een beetje moeilijk tegenover... Het is zo moeilijk om je moeder of vader of wie dan ook te verliezen. Verliezen, is een heel persoonlijk gevoelen, en het is duidelijk dat hij/zij die tenden zijn of haar bobijn is, dat niet meer ziet als verlies. Het is gewoon op.
Wij willen altijd onze gevoelens projecteren, maar daar heeft die oude mens geen boodschap meer aan. Hij of zij heeft gewoon geen zin meer, het leven is veeleer een last dan een leven.
Bij een dergelijk overlijden moesten we eigenlijk geen of veel minder verdriet te hebben. Die mens heeft immers het leven vol-leeft... Er kon hoe dan ook niets meer bij, toch niet zonder de mens in kwestie op een of andere manier te forceren, boven zijn maat te doen gaan.
Bij dergelijke mensen is de dood een vriend... Ik weet dat het bizar klinkt, maar misschien heb je het ook al eens mogen meemaken, en dan zul je me gelijk geven... Waarom zouden wij dan overmatig treuren? Tuurlijk missen we hen, maar we hebben op zijn minst niet de pijn van het wanhopig worstelen moeten aanzien, nee, ze gingen in vrede.
De dood is een bizar fenomeen... Soms lijkt het mij veel erger voor hen die blijven, dan wel voor de overledene zelf. Nu en dan tonen ze die verschrikkelijke ter dood brenging van veroordeelden uit Amerika of een ander land, en het valt mij bijna iedere keer weer op, dat de slachtoffers de dood aanvaarden. Je ziet ze niet worstelen, je hoort ze niet schreeuwen... Als de dood op een aangekondigd tijdstip komt, en je de tijd hebt gehad om je er mee te verzoenen, dan lijkt het plots niet meer afschrikwekkend. Ik vermoed dat dit effect ook bij zelfdoding speelt...
En weer lijkt de dood erger voor de levenden dan voor wie ging...
Hoe ouder ik word, hoe meer ik met de dood heb kennis gemaakt, hoe minder het me afschrikwekkend lijkt. Ik verlang er niet naar, hoop hier nog een tijd te mogen rondlopen in een menselijke gezondheid en met verdraagbare pijn en ongemakjes, maar als de tijd er zou komen, nu dan is ie er... Meer niet. Ik zit veel meer in met wie achterblijft, wie hen nu zal bijstaan, en of niemand hen pijn gaat doen...
Dat is mijn boeman.
De zorg voor mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen...
Precies of ik ben onmisbaar, onvervangbaar...
Mijn eigendunk is blijkbaar TE groot
Vandaag dus naar de begrafenis, de ritus van de dood, van het afscheid, van de belofte van eeuwig leven... een mooie rite... Heel troostend, heel mooi, als een wollen deken waarmee men de pijn afdekt.
En iedere keer zit, sta, ik weer op de begrafenis van onze Koen... Een kind verlies je niet één keer... Je verliest hem telkens en telkens weer, iedere keer je op hem denkt, en je denkt er vaak op, want zoveel dingen herinneren je...
Die dood is niet te ervaren, daar is geen passende ritus voor, dat doet te veel pijn.
Gek, want die dood is in niets verschillend van een andere... Alleen, het zal jou kind maar zijn...
tot de volgende ?
Het lijkt wel een beetje op een pot, en vol is vol. Dus stop je met er in te stoppen.
Maar niet bij iedereen zie je dat fenomeen, en bij de een is de maat vroeger vol dan bij de ander.
Ik heb er ook geen verklaring voor, ik constateer alleen maar.
En weet je, bij al die mensen waar ik het van dicht of betrekkelijk dicht bij mocht mee maken, had ik inwendig ook een beetje hetzelfde gevoel, gaf ik hen inwendig gelijk... Hun maat was vol, ze hadden niets meer om naar te trachten, ze waren op, ze waren afhankelijk... Ik denk dat ik in hun omstandigheden ook zou zeggen: "Het is genoeg"
En toch sta je daar als kind, als familie, als vriend, altijd een beetje moeilijk tegenover... Het is zo moeilijk om je moeder of vader of wie dan ook te verliezen. Verliezen, is een heel persoonlijk gevoelen, en het is duidelijk dat hij/zij die tenden zijn of haar bobijn is, dat niet meer ziet als verlies. Het is gewoon op.
Wij willen altijd onze gevoelens projecteren, maar daar heeft die oude mens geen boodschap meer aan. Hij of zij heeft gewoon geen zin meer, het leven is veeleer een last dan een leven.
Bij een dergelijk overlijden moesten we eigenlijk geen of veel minder verdriet te hebben. Die mens heeft immers het leven vol-leeft... Er kon hoe dan ook niets meer bij, toch niet zonder de mens in kwestie op een of andere manier te forceren, boven zijn maat te doen gaan.
Bij dergelijke mensen is de dood een vriend... Ik weet dat het bizar klinkt, maar misschien heb je het ook al eens mogen meemaken, en dan zul je me gelijk geven... Waarom zouden wij dan overmatig treuren? Tuurlijk missen we hen, maar we hebben op zijn minst niet de pijn van het wanhopig worstelen moeten aanzien, nee, ze gingen in vrede.
De dood is een bizar fenomeen... Soms lijkt het mij veel erger voor hen die blijven, dan wel voor de overledene zelf. Nu en dan tonen ze die verschrikkelijke ter dood brenging van veroordeelden uit Amerika of een ander land, en het valt mij bijna iedere keer weer op, dat de slachtoffers de dood aanvaarden. Je ziet ze niet worstelen, je hoort ze niet schreeuwen... Als de dood op een aangekondigd tijdstip komt, en je de tijd hebt gehad om je er mee te verzoenen, dan lijkt het plots niet meer afschrikwekkend. Ik vermoed dat dit effect ook bij zelfdoding speelt...
En weer lijkt de dood erger voor de levenden dan voor wie ging...
Hoe ouder ik word, hoe meer ik met de dood heb kennis gemaakt, hoe minder het me afschrikwekkend lijkt. Ik verlang er niet naar, hoop hier nog een tijd te mogen rondlopen in een menselijke gezondheid en met verdraagbare pijn en ongemakjes, maar als de tijd er zou komen, nu dan is ie er... Meer niet. Ik zit veel meer in met wie achterblijft, wie hen nu zal bijstaan, en of niemand hen pijn gaat doen...
Dat is mijn boeman.
De zorg voor mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen...
Precies of ik ben onmisbaar, onvervangbaar...
Mijn eigendunk is blijkbaar TE groot
Vandaag dus naar de begrafenis, de ritus van de dood, van het afscheid, van de belofte van eeuwig leven... een mooie rite... Heel troostend, heel mooi, als een wollen deken waarmee men de pijn afdekt.
En iedere keer zit, sta, ik weer op de begrafenis van onze Koen... Een kind verlies je niet één keer... Je verliest hem telkens en telkens weer, iedere keer je op hem denkt, en je denkt er vaak op, want zoveel dingen herinneren je...
Die dood is niet te ervaren, daar is geen passende ritus voor, dat doet te veel pijn.
Gek, want die dood is in niets verschillend van een andere... Alleen, het zal jou kind maar zijn...
tot de volgende ?
vrijdag, november 04, 2011
Oh lieflijk Europa...
Heb je de laatste tijd ook het Griekse debacle gevolgd ? Gezien wie in werkelijkheid Europa regeren ? La (allesbehalve) Douce France en Deutschland über de rest... De anderen komen zelfs niet meer in beeld, of het is om te tonen dat de een of de andere vroede vader rechtsom loopt waar hij links moest ... Kunnen we daar nog eens mee lachen.
De democratische oprisping van de Griekse peetvader werd pijlsnel de kop ingedrukt, als een symbool van de ware Europese democratie. Toegegeven het was een dom manoeuvre op dit moment, maar de manier waarop....
Het dreigement was niet mis... Als het moet, dan werpen we heel Griekenland uit de Eurozone... En dan is Griekenland gewoon failliet... Ik denk dat dit voor de Grieken niet echt veel meer uit maakt. Die mensen hebben wellicht nu al het gevoel dat ze allang failliet zijn... Met of zonder Euro. Hun inkomen is zo drastisch gekortwiekt, dat er voor de Grieken nog amper overleven in zit. Het lijkt wel of we plots binnen Europa een derdewereldland gevonden hebben...
Na de Roemenen krijgen we hier wellicht binnenkort Grieken die massaal emigreren naar en voor werk en inkomen.
Maar dat allemaal terzijde gelaten... Wat mij in de strot blijft hangen is de dictatuur van de Duits/Franse Alliantie. In werkelijkheid kunnen ze wellicht elkaars bloed wel drinken, maar ze zien en ruiken winst en dus zie je het ideale koppel samenspannen om de rest te ringeloren. Ik lig al wakker van het feit dat ons kleine Absurdistan helemaal geen echte democratie meer is, maar nu zitten we in een schijndemocratie binnen een grote schijndemocratie... Kortom iets wat steeds meer en meer op dictatuur begint te lijken.
En kom me nu niet af met de dooddoener dat we de regering hebben die we verdienen, want we hebben hem zelf gekozen.... Dat is je reinste bullshit !
Voor wie kun jij, arme Belg, kiezen ? Voor diegenen die op de lijst staan. En wie zet ze op die lijst ? Juist de partijen, en de partijen dat zijn uiteindelijk twee, drie "krokodillen" die heel zorgvuldig hun discipelen op het lijstje zetten, en de opponenten zorgvuldig weren, of hen op een onverkiesbare plaats zetten. Of, ze zetten er BV's op, die alleen dienen om stemmen te trekken, en verder niets mogen en kunnen doen. Proberen ze dat wel, dan gaat dit ten koste van hun BV-schap, en worden ze derhalve niet meer interessant als stemmentrekker...
Kijk, ik ben een democraat, ben voorstander van een kiessysteem, maar laat ons in hemelsnaam eens korte metten maken met al die oelewappers en bietekwieten. Laat ons weer opteren voor eerlijke mensen in de politiek, die niet zus of zo stemmen omdat de partij net zus of zo heeft gedicteerd, maar die stemmen naar hun hart en geweten. Maak dat onze stem voor Sjareltje - want den diene peinst zoals wij- ook echt een stem voor Sjareltje zijn, en niet voor partij X of Y...
Laat ons ook een wet maken waarbij er hoogstens 3 partijen kunnen en mogen zijn, om lange perioden van onregeerbaarheid te vermijden...
Laat ons in hemels naam de man die de regering deed vallen dan niet opnieuw oprapen en voortdurend voor de camera zetten als redder des vaderlands.... Je kunt tegenwoordig geen TV zender meer bekijken of je struikelt over Alexander (Alles voor mij en niets voor een ander)... De man die de regering deed vallen lijkt nu plots de zaligmaker... Hoeveel zou hij betalen aan die zenders ? Of zijn die TV-mensen echt gewoon zo stom ?
En dan zitten we nog niet alleen met die bende gekl..., nee Europa vind het ook nog nodig om zijn (haar ?) directieven te geven... Die al naar gelang door de plaatselijke politieke oenen vergeten worden, of als dreigement gebruikt om "Het Volk" tam en mak te houden.
De oplossing ?
Eigenlijk is dat heel simpel !
De formule Europa is onder meer een belangrijke stap naar een grotere kans op Vrede, dus ben ik voor Europa. Maar als je voor Europa bent, dan moet je er ook voor gaan !
Wat nu met Griekenland gebeurt is het mooiste voorbeeld dat Europa nog niet bestaat !
Mocht Europa er werkelijk zijn, dan zou er geen sprake meer zijn van Griekenland, was dat hoogstens een "provincie" van...
Dan zou de munt van een klein hoekje niet eens invloed kunnen hebben, omdat de Euro gewoon de munt zou zijn van Europa. Punt.
Europa moet dringen de stap nemen naar Europa. Gewoon, vergeet België, vergeet Duitsland, Griekenland en al de rest.
Dat men dat niet in één stap kan maken ? Logisch. Dat dit niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn ? Ook juist. Maar het is wel de enige logische optie.
Daarom moeten we beginnen aan de echte eenmaking. Zonder meer.
Laat ons beginnen met de makkelijkste stapjes. Beetje voor beetje, en met in achtneming van uitstervend recht en dergelijke meer, om geen kleren te scheuren, maar ga er voor !
Ik stel voor dat we beginnen met een uniforme verkeerswetgeving. Uniforme boetes, uniforme signalisatie. Dit zou, zeker door mensen die nogal eens internationaal vervoer doen, een makkelijk te nemen hindernis zijn, veel simpeler en veel logischer. Dus haalbaar. Op die manier begin je ook aan het één-voelen...
Kom me nu niet af met onze hooggeroemde sociale zekerheid, of met de betere pensioenen in Y en Z... We weten allemaal dat je geen omelet kunt bakken zonder eieren te breken. Het komt er op aan om een draagbaar en verdedigbaar systeem op poten te zetten. Als Europa opteerde om zoveel mogelijk grondgebied te hebben, ondanks het feit dat het landen waren met meer schulden of met veel minder sociale zekerheid, of landen die veel armer waren dan wij zijn... dan moet men daar ook de consequenties van dragen ! We hadden misschien beter de lat iets hoger gelegd, maar ja, het ineen storten van de Sovjet Unie was een verleidelijke kans om het Warschaupact onderuit te halen.... We moeten daar dan ook de gevolgen van dragen. Dat is toch altijd zo ?
Maar stop met het oeverloos gezwets, en ga eindelijk over tot de werkelijke Europese éénwording !
We zijn nu op een punt gekomen, dat die keuze dringend is geworden. De Griekse crisis legt de zwakke plekken bloot. Als we dit niet als scheuring willen zien uitgroeien, dan moet we opteren voor de werkelijke en dringende éénwording.
We mogen en kunnen geen tijd verliezen. Laat ons beginnen, stap voor stap naar de éénwording.
Of laat het ons helemaal vergeten.
En kijk toe hoe de machtigsten binnen de kortste keren weer eens gaan uittesten wie echt de sterkste is... ook al betekent dat dan weer een frisse wereldoorlog...
tot de volgende ?
De democratische oprisping van de Griekse peetvader werd pijlsnel de kop ingedrukt, als een symbool van de ware Europese democratie. Toegegeven het was een dom manoeuvre op dit moment, maar de manier waarop....
Het dreigement was niet mis... Als het moet, dan werpen we heel Griekenland uit de Eurozone... En dan is Griekenland gewoon failliet... Ik denk dat dit voor de Grieken niet echt veel meer uit maakt. Die mensen hebben wellicht nu al het gevoel dat ze allang failliet zijn... Met of zonder Euro. Hun inkomen is zo drastisch gekortwiekt, dat er voor de Grieken nog amper overleven in zit. Het lijkt wel of we plots binnen Europa een derdewereldland gevonden hebben...
Na de Roemenen krijgen we hier wellicht binnenkort Grieken die massaal emigreren naar en voor werk en inkomen.
Maar dat allemaal terzijde gelaten... Wat mij in de strot blijft hangen is de dictatuur van de Duits/Franse Alliantie. In werkelijkheid kunnen ze wellicht elkaars bloed wel drinken, maar ze zien en ruiken winst en dus zie je het ideale koppel samenspannen om de rest te ringeloren. Ik lig al wakker van het feit dat ons kleine Absurdistan helemaal geen echte democratie meer is, maar nu zitten we in een schijndemocratie binnen een grote schijndemocratie... Kortom iets wat steeds meer en meer op dictatuur begint te lijken.
En kom me nu niet af met de dooddoener dat we de regering hebben die we verdienen, want we hebben hem zelf gekozen.... Dat is je reinste bullshit !
Voor wie kun jij, arme Belg, kiezen ? Voor diegenen die op de lijst staan. En wie zet ze op die lijst ? Juist de partijen, en de partijen dat zijn uiteindelijk twee, drie "krokodillen" die heel zorgvuldig hun discipelen op het lijstje zetten, en de opponenten zorgvuldig weren, of hen op een onverkiesbare plaats zetten. Of, ze zetten er BV's op, die alleen dienen om stemmen te trekken, en verder niets mogen en kunnen doen. Proberen ze dat wel, dan gaat dit ten koste van hun BV-schap, en worden ze derhalve niet meer interessant als stemmentrekker...
Kijk, ik ben een democraat, ben voorstander van een kiessysteem, maar laat ons in hemelsnaam eens korte metten maken met al die oelewappers en bietekwieten. Laat ons weer opteren voor eerlijke mensen in de politiek, die niet zus of zo stemmen omdat de partij net zus of zo heeft gedicteerd, maar die stemmen naar hun hart en geweten. Maak dat onze stem voor Sjareltje - want den diene peinst zoals wij- ook echt een stem voor Sjareltje zijn, en niet voor partij X of Y...
Laat ons ook een wet maken waarbij er hoogstens 3 partijen kunnen en mogen zijn, om lange perioden van onregeerbaarheid te vermijden...
Laat ons in hemels naam de man die de regering deed vallen dan niet opnieuw oprapen en voortdurend voor de camera zetten als redder des vaderlands.... Je kunt tegenwoordig geen TV zender meer bekijken of je struikelt over Alexander (Alles voor mij en niets voor een ander)... De man die de regering deed vallen lijkt nu plots de zaligmaker... Hoeveel zou hij betalen aan die zenders ? Of zijn die TV-mensen echt gewoon zo stom ?
En dan zitten we nog niet alleen met die bende gekl..., nee Europa vind het ook nog nodig om zijn (haar ?) directieven te geven... Die al naar gelang door de plaatselijke politieke oenen vergeten worden, of als dreigement gebruikt om "Het Volk" tam en mak te houden.
De oplossing ?
Eigenlijk is dat heel simpel !
De formule Europa is onder meer een belangrijke stap naar een grotere kans op Vrede, dus ben ik voor Europa. Maar als je voor Europa bent, dan moet je er ook voor gaan !
Wat nu met Griekenland gebeurt is het mooiste voorbeeld dat Europa nog niet bestaat !
Mocht Europa er werkelijk zijn, dan zou er geen sprake meer zijn van Griekenland, was dat hoogstens een "provincie" van...
Dan zou de munt van een klein hoekje niet eens invloed kunnen hebben, omdat de Euro gewoon de munt zou zijn van Europa. Punt.
Europa moet dringen de stap nemen naar Europa. Gewoon, vergeet België, vergeet Duitsland, Griekenland en al de rest.
Dat men dat niet in één stap kan maken ? Logisch. Dat dit niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn ? Ook juist. Maar het is wel de enige logische optie.
Daarom moeten we beginnen aan de echte eenmaking. Zonder meer.
Laat ons beginnen met de makkelijkste stapjes. Beetje voor beetje, en met in achtneming van uitstervend recht en dergelijke meer, om geen kleren te scheuren, maar ga er voor !
Ik stel voor dat we beginnen met een uniforme verkeerswetgeving. Uniforme boetes, uniforme signalisatie. Dit zou, zeker door mensen die nogal eens internationaal vervoer doen, een makkelijk te nemen hindernis zijn, veel simpeler en veel logischer. Dus haalbaar. Op die manier begin je ook aan het één-voelen...
Kom me nu niet af met onze hooggeroemde sociale zekerheid, of met de betere pensioenen in Y en Z... We weten allemaal dat je geen omelet kunt bakken zonder eieren te breken. Het komt er op aan om een draagbaar en verdedigbaar systeem op poten te zetten. Als Europa opteerde om zoveel mogelijk grondgebied te hebben, ondanks het feit dat het landen waren met meer schulden of met veel minder sociale zekerheid, of landen die veel armer waren dan wij zijn... dan moet men daar ook de consequenties van dragen ! We hadden misschien beter de lat iets hoger gelegd, maar ja, het ineen storten van de Sovjet Unie was een verleidelijke kans om het Warschaupact onderuit te halen.... We moeten daar dan ook de gevolgen van dragen. Dat is toch altijd zo ?
Maar stop met het oeverloos gezwets, en ga eindelijk over tot de werkelijke Europese éénwording !
We zijn nu op een punt gekomen, dat die keuze dringend is geworden. De Griekse crisis legt de zwakke plekken bloot. Als we dit niet als scheuring willen zien uitgroeien, dan moet we opteren voor de werkelijke en dringende éénwording.
We mogen en kunnen geen tijd verliezen. Laat ons beginnen, stap voor stap naar de éénwording.
Of laat het ons helemaal vergeten.
En kijk toe hoe de machtigsten binnen de kortste keren weer eens gaan uittesten wie echt de sterkste is... ook al betekent dat dan weer een frisse wereldoorlog...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)