vrekered !

Image via WikipediaVanmorgen sta ik mijn lichaamsoefeningen te doen voor het raam. Plots zie ik een wagen voor ons huis stoppen. Een man stapt uit, met een papier in zijn hand, komt het papier in de bus stoppen. Man gaat terug naar de wagen. Draait zich halverwege om, maakt een wat onwillige beweging, haalt nog een papier uit de auto, gaat dit bij de buur in de bus stoppen. Man rijdt weer weg...

Enkele minuten geleden...
Anny naar de bus om  "Het Papier" uit de bus te halen.
Het blijkt de krant te zijn... Mijn buur trekt zijn dagelijkse krant nog steeds, en wellicht was de verdeler eventjes verstrooid ?
Zou er nu ergens een sukkelaar zijn krant missen?
Vandaar de titel... verkeerd voor wie het niet kon ontcijferen.
Gek, ontcijferen, terwijl er geen cijfer te zien is. Moet dat niet ontletteren zijn ? Maar ja, ont- betekent zonder, geen... en zonder letters kun je het ook niet ontweetikvelen hé ?

Dus straks kan ik de krant lezen. Voor een keer, en dan nog gratis ook. Moet kunnen...
Vroeger was ik echt een krantenman, maar de krant is meer en meer de commerciële toer op gegaan, en lijkt in niets meer op een verzameling nieuwsberichten. Integendeel, grote foto's liefst zwaar beladen met sensatie of met bloot, kwestie van kooplustigen aan te trekken.
Mij trekt dat helemaal niet aan.
Voor mij hoort een krant nieuws te brengen, en dat zo neutraal en zo objectief mogelijk.
Maar ook objectiviteit en neutraliteit hoort niet meer thuis in de hedendaagse krant.
Ze zijn ofwel min of meer verbonden aan een of andere politieke kleur, ofwel meten ze zich een vriendschap aan met een of andere stand.
Met andere woorden er bestaat geen krant meer die ik nog die naam waardig vind !

Het ding dat in mijn bus is beland, is het nieuwsblad... Wellicht dus met heel wat berichten pro en contra de "nieuwe" Ronde van Vlaanderen. Oh ja, op facebook kreeg ik een reactie op mijn blog over de ronde... Jan is ook slachtoffer van al die wielerterroristen... en heeft dus alle begrip. Nu Jan, we staan niet alleen hoor ! Heel wat mensen uit onze regio zijn die fietsende bendes meer dan zat. Wat echt niet nodig zou zijn, mochten ze eens wat rekening houden met de ander verkeer. Eigenlijk ben ik voorstander van het feit dat mensen beweging hebben, en fietsen is daar een vorm van. Maar ik vind het niet kunnen dat ze de rest van het verkeer ambeteren, en zelfs agressief zijn. Ik kwam ooit een bocht uit met mijn wagen, en kon nog net alle remmen dichtklappen. Daar stond ik voor een muur van fietsers, over de volle breedte van de weg. In de plaats dat ze content waren dat mijn remmen goed werkten en dat ik niet vlug reed, werd ik uitgescholden voor al wat schoon en lelijk was... Mijn hekel aan dat terrorisme is die dag heel fel gestegen ! Zolang het fietsers betreft die de wegcode respecteren, geen probleem... Maar als het er zijn die met vijf man de reglementering van het groepsfietsen toepassen, dan kriebelt het bij mij...

De ronde van Vlaanderen met zijn 20.000 fietsers, dat is dan helemaal het hek van de dam ! Dat is dan een godganse dag dat je niet buiten kunt ! Trop is teveel...
Dus voor mij: leve de fietser, weg met de terrorist....

Vandaag gaan we vissen... als het stopt met miezeren... want vooralsnog ziet het er maar nat uit. En echte vissers gaan daar door, maar wij zijn geen echte... wij zijn luxe-vissers, gaan alleen bij goed weer buiten. We gaan naar Wannegem vissen, bij pepee... Heerlijk rustig in het kleine bos, midden de kouters. De vis moet daar niet eens bijten om toch dat immense gevoel van genieten te hebben.

En eens babbelen met pepee... de man geniet daar zo van ! Je krijgt er waarempel zelf een warm gevoel van. Want ik herken dat een beetje... Na jaren ziekte, weet ik hoe heerlijk het is om eens met andere mensen te kunnen babbelen. Eens een beetje buiten dat kleine gezinskringetje te zijn.
Niet dat je ook maar iets tekort komt in dat gezin, maar dat babbeltje met anderen, dat is gewoon iets anders... dus fris, heerlijk... Dat is ieder bezoekje, dat is het gekeuvel op de rommelmarkt, dat is het gaan vissen met Luc en Marnic... dat is zelfs het keramieken in de academie...
Dus weet ik heel goed wat het is voor pepee, die sinds de beroerte ook niet veel meer uit zijn huis raakt, en wellicht ieder kans op iets anders grijpt.
Denk nu niet dat ik me beklaag, of dat ik me ongelukkig voel.
Nee, in tegendeel, ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, wat er ook gebeurt... Het is eerder te vergelijken met een frietkraam... Je mag pas van tafel komen, als je die frietjes ruikt, dan krijg je meteen weer trek... Dat is geen honger, dat is gewoon: iets anders...

Ik denk dat mijn geluk zit in het aanvaarden van het leven zoals ik het heb en zoals ik het nog kan, maar ook in het feit dat ik haast altijd wel aan iets bezig ben... Aan iets creatiefs, zoals dit bloggen, of wat tekenen, of wat sculpteren in een stukje been, of een boek lezen of... een babbeltje doen met een toevallig bezoek.
Weet je, ik wens je alle gemoedsrust toe... want dat is het wel zo een beetje... rustig van gemoed zijn, niet streven naar meer of beter of hoger... nee, gewoon blij zijn dat je er bent en dat je dat nog allemaal kunt (hoeveel er ook is dat je niet (meer) aankunt)...

tot de volgende ?

200 miljoen eurootjes...

Image by elwin.nu via Flickr't Is of dat het niets is... 200.000.000 euro...
En weet je wat het erge is ?
Het is ook niets........................................

Het gaat hem over de brug van het Italiaanse vasteland naar Sicilië... Alleen, die brug ligt er niet... Sinds 1969 zijn ze bezig met er over te praten en onderzoeken en plannen te maken... Dat kost nu dus al 200 miljoen !
Hebben, of dreigen wij niet ook zo'n ding te krijgen in Aantwaarpen ???

Ik vraag me af hoeveel geld er in ons Europa (het verenigde - weet je wel) al is verdwenen aan allerlei "plannen" ?
Dus eigenlijk volkomen nutteloos ? Als ik het Zwartboek in ons eigen landje bekijk, en dat extrapoleer naar Europa, dan spreken we zelfs niet eens meer over zoiets futiels als een brug naar Sicilië...
Wat ik me wel afvraag: gaat dat geld naar beroeps-ontwerpers, of gaat er vooral naar de roemruchte strijkstok? Bestaan er procedures om dergelijke dingen te voorkomen, of om de gevolgen ten laste te leggen van ... ?
Neem nu de metro die daar staat te liggen in de ondergrond van een onze steden... Volkomen nutteloos. Kan daar alsnog iets mee gebeuren? Of houden we het als reservaat voor vleermuizen aan ?
Ik weet niet of ze er nog staan, maar toen ik nog veel en ver kon rijden met mijn auto, zag ik regelmatig bruggen die daar stonden te staan, zonder op- of afritten... Symbolen van doelloosheid, van verspilling, van verkeerde planning, van mis inschatten... van noem maar op...
Indertijd hadden we zelfs een autostrade die doodliep. Zo maar. Aan de taalgrens, symbool van ons verdeelde landje.
Daar ik ooit toevallig een dergelijk programma zag, al zappend, in La douce France, vermoed ik dat ik rustig het zwartboek en de bijhorende nutteloze, weggeworpen centen kan en mag extrapoleren naar de rest van de beschaafde wereld. Misschien ook naar de minder beschaafde gebieden, maar daar hebben ze andere zorgen dan het bouwen van nutteloze bouwwerken. Alhoewel, als ik alleen maar denk aan die replica van de St Pieters Basiliek in een duister Afrikaans land...
Het lijkt er dus op dat verspilling ook al "des mensen" is...
Terwijl er miljoenen sterven van de honger.
En dan klap ik nog niet eens over al die etenswaar die we vernietigen om de prijzen beter te kunnen beheersen,of gewoon... in de gezinnen waar ze verschrikkelijk veel "overschotjes" bij de vuilnis deponeren. Ik zag ook daarover een filmpje, mensen die gewoon leefden van de vuilnisbakken op de straat, en die er gezond en weldoorvoed uit zagen...
Ik ga niet beweren dat wij hier nooit restjes hebben, maar het zijn er niet veel, en die gaan dan nog naar de kippen, en het oud brood naar de geitjes van Bart. Er gaat hier echt niet veel verloren, maar ik herinner me nog mijn studententijd en de tijd dat ik in Brussel werkte... De massa's brood en ander eten dat je buiten zag liggen... Niet te doen. De maandag de rest van de zondagse pistolets, niet aangeraakt en echt nog niet "oneetbaar"...  Wel iets harder en/of taaier, maar we gebruiken onze tanden toch al te weinig. Hier eten we dat op. Ook al is het taaier. Eten, dat is iets wat je niet wegwerpt als het ook maar enigszins anders kan. Maar ja... we zijn van de ouden bak... We zijn niet modern, volgen de trends niet...

Wel maken we hier ook bruggen naar Sicilië...
Of hoe noem je anders het feit dat ik lessen ga volgen aan de academie. Je kunt moeilijk beweren dat dit iets fundamenteels bij brengt in the struggle for life... En zo zijn er massa's kleine Siciliaanse bruggetjes in ons leven. Zij kleuren het leven... Ze kosten ook . Maar het zijn dingen die kleur geven, die het leven aangenaam maken. Het verschil met de Brug naar Sicilië en mijn academische lessen is gewoon: ik betaal zelf voor mijn kleurtjes, en voor de brug naar Sicilië betaalt heel de staat Italië, en misschien straks, als ze verder de Griekse weg op gaan, heel Europa...

Je kunt zelfs niet eens beweren dat dergelijke miskleunen helemaal nutteloos zijn ! In ieder geval zijn er diegenen die er aan "werken" er goed mee, en met hen, hun gezin, en met hen de buurtwinkels, de grootwarenhuizen...kortom heel onze economie. Je kunt het - het klinkt wat oneerbiedig- misschien vergelijken met de werkloosheidsvergoedingen...  Als je werklozen geld geeft om niets te doen, dan kun je dat ook nutteloos en zelfs weggegooid geld noemen. Maar eigenlijk is dat niet echt zo !
Als je werklozen zonder inkomen zet, dan loop je niet alleen gevaar dat de arme mens moet gaan stelen om te overleven, maar bovendien leg je de economie stil. Hoe gek het ook klinkt, het is beter de werkloze geld te geven, zodat de economie blijft draaien... Want economie, dat is onder meer: arbeid... en dat is wat we tekort hebben, dat tekort is de reden van de werkloosheid, hen geld geven kan de kans op hernemen van de economie alleen bevorderen.
Ik stel het hier héél erg simpel, maar toch is het zo. Er komen wel een pak andere dingen bij kijken, en het resultaat is niet zo zuiver zwart/wit, maar toch is dat de basisgedachte.
Minstens één van de nevenwerkingen van dit systeem is, dat je het gevaar loopt dat werkloosheid zich installeert in het systeem, en nog erger dat door de druk van de kosten daaraaan verbonden, de lonen van de werkenden te duur worden, en dus netto afgeroomd moeten worden, waardoor er soms een situatie dreigt te ontstaan dat het verschil tussen werkloosheidsvergoeding en loon te klein wordt, en op die manier stimuleer je uiteraard niet de "lust naar werk"...

Kortom, het is allemaal niet zo simpel...
Ook dat van die brug niet... Er zal wel een zekere behoefte ontstaan zijn die aanleiding gaf aan die planmakerij, maar op een bepaald moment zie je dat de planmakerij op zich een eigen leven gaan leiden...
Los van het doel.
... en dan krijg je naderhand "Het Zwartboek"...
Heb je er op gelet ? Ik heb dit keer niet eens de schuld bij de politici gelegd, omdat dergelijke problematieken eigenlijk een eigen leven gaan leiden. Je kunt hoogstens de politici verwijten dat zij het ei hebben gelegd, maar de kip, dat leeft op den duur op zich. En het blijkt dat kippen veel sterker zijn dan we denken ! Je ziet ze tegenwoordig her en der als "wild" rondlopen.
Bruggen en metro's ook...

tot de volgende ?

Ronde van Vlaanderen

Image via WikipediaOef, we hebben nogal geluk !
Want alhoewel de ronde nu in Oudenaarde toekomt, en hier ettelijke keren ronddraait, passeert hij toch maar één keer aan mijn deur !
Dat is een verschrikkelijk geluk ! Niet dat ik iets tegen de ronde heb, te contrarie, maar ik heb er wel iets tegen dat er hier zo'n 20.000 wielertoeristen de ronde eens dunnetjes overdoen en mij de hele dag verplichten van binnen te blijven. (En te kijken hoeveel er hier hun plastic-afval in allerlei vormen en drankkartonnetjes in mijn voortuin deponeren).

Of de ronde nu mooier of minder mooi zal wezen ? Ik heb er geen idee van, ik wacht af, en zal na het passeren van de rennerinnetjes en nadien de renners in mijn zetel duikelen, en kijken naar de koers met een glaasje wijn in mijn hand...

Maar die "liefhebbers van het véloke", daar lig ik van wakker !
Als de koers hier passeert, dan is dat in een ik en een gij allemaal gepasseerd en voorbij. Bij de rennerinnetjes duurt het wel wat langer, die rijden niet zo rap (Gelukkig, er is meer aan te zien hé?)... Maar die toeristen, die passeren hier van 's morgens tot na 18 uur 's avonds, zonder stoppen, over heel de breedte van de weg. Je hoort er alle talen en dialecten.
Ik kan me goed indenken dat het voor die mannen en vrouwen best plezant moet zijn om met zo'n massa rond te toeren, maar voor de bewoner waar ze allemaal na de bergop wat stil vallen en mijn oprit gebruiken om wat uit te blazen, iets te drinken en te eten (en de afval in mijn tuin te gooien), waar ze wachten op die minder goede "coureurs" om dan weer samen aan te zetten... Voor die bewoner is dat een pest. En de nood is het hoogst op het parcours in de Vlaamse Ardennen...

Nogal een geluk dat ik niet langs de Patersberg woon, daar passeren ze een keer of vier !!! Met 20.000 wielertoeristen = 80.000 keer twee wielen met zuchtende en blazende toeristen daar tussenin...
Ik mag er niet op denken !
Ik denk dat ik dees jaar een tapvergunning zal aanvragen, en frisdrank en iets straffer zal verkopen aan al die uitblazende véloërs (Iemand met een fiets is een fietser, dus is iemand met een vélo... een véloër !)
Kan ik aan aan mijn miserie nog een stuiver over houden. Om klei te kopen voor in de keramiekklas.

Vandaag op de rommelmarkt te Zegelsem (Op de Haaghoek, ook al een geliefkoosde kasseiweg van de ronde), zag ik drie heel mooie beeldjes, een St Jozef, een Maria en een kindje in de kribbe... 't Is wat vroeg om al aan Kerstdag te denken, maar 't was mooie keramiek. Ik ben gek, ik betrap er nu mezelf op dat ik nu de keramiek sta te bekijken. En weet je wat ? Ik zit dan de technische kant er van te evalueren. In het buurthuis staat ook een expo... met onder meer keramiek. Dat rechthoekige ding is niet goed gemaakt, het heeft een "buik"... Nu weet ik dat het best wat vaardigheid vraagt om mooi recht te werken...

Vorige jaren zagen wij daar best wat aardige kunst, nu vond ik het maar zozo... Het enige wat me echt beviel waren een hele reeks iconen. Die waren best aardig. Er lagen ook oude prenten met zichten uit de streek. Dat was én mooi, én interessant om te zien hoe alles ondertussen veranderd is. Met oude foto's is dat ook zo... Veel van die dingen maken me wat weemoedig. Vroeger zag je veel ruimte, nu lijkt wel of alle wegen volgebouwd zijn. Ach, het is natuurlijk een uiting van onze welvaart, maar het maakt ons land toch maar lelijk. Ik mis de ruimte...

tot de volgende ?

Emily

Image via WikipediaHet zal je maar gebeuren !
Een dametje krijgt plots hevige weeën, manlief stopt haar in de auto en haast zich naar de materniteit. Maar de zenuwen of de stress deden hem de verkeerde afslag nemen... Wat hij ook deed, hij vond de weg niet terug...
Het kindje is in de wagen geboren, met de vader als vroedvrouw... En zie, eens de spanning weg vond hij meteen daarna de weg terug naar het moederhuis... om er de navelstreng te laten doorknippen...
Het kindje kreeg de naam Emily...

Gek hoe we door spanning en stress soms helemaal het noorden kwijtraken.
De man zal echt wel de weg hebben gekend, en alleen de zenuwen deden hem de verkeerde afslag kiezen, en daardoor nog meer spanning, en hij vond dan zelfs helemaal niets meer terug...
En als de spanning weg was, was ook het geheugen er terug.
Niet iedereen verliest het noorden bij spanning, er zijn er die dan plots extra alert zijn, en veel beter en sneller reageren dan anders. Maar geen mens wordt door de spanning gerust gelaten. Iedereen verandert onder druk.
Je ziet dat ook bij rampen.
Sommige mensen verstenen als het ware, anderen vluchten en nog anderen reageren gepast op de ramp.
Het is wellicht dat verschijnsel dat mede de oorzaak is van de vele slachtoffers bij rampen.
Herinner je maar branden, waar een massa volk opgesloten zit. Iedereen weet wat hij moet doen, iedereen weet dat je best ordentelijk - zonder geduw of getrek - naar buiten gaat, maar iedereen wil als eerste buiten zijn, en enkelen zullen wellicht ook als versteend blijven staan... Er zijn bijna altijd slachtoffers, niet door de brand, maar gewoon doodgetrapt onder de vluchtende massa...
Ik heb het -gelukkig maar- nog niet meegemaakt. Dus ik weet niet hoe ik zou reageren.
Zou ik ook tot de wegrenners behoren? Tot de versteenden?
... of zou ik koelbloedig blijven en zo gepast mogelijk reageren?

Eén ding weet ik, ik ben geen rampentoerist.
Ik had nochtans aanleg daarvoor, want ik hoorde ons moeder honderden keren vertellen dat ik als kind nooit recht naar huis kwam, dat ik altijd alles had gezien wat er gebeurde op en naast de weg van en naar school... Ik herinner me dat niet meer, en in ieder geval betrap ik mezelf nooit meer op een dergelijke actie. In tegendeel, als ik nu hoor van kijkfiles en ramptoeristen, dan erger ik mij aan die mensen die het normaal verkeer of de normale hulpverlening hinderen door hun nieuwsgierigheid.
Maar dat geeft me geen idee over mijn reactie bij rampen.

Ik hoop dat ik het nooit hoef te weten te komen...
Maar iedere keer zit ik, als er beelden van dergelijke dingen bij ons komen via TV, verbaasd naar het fenomeen Mens te kijken. Eén van de dingen die me heel erg bij blijven zijn de beelden van de Heizelramp, waar voetbalfans door paniek elkaar verdrukten en vertrapten. Waar de angst en het afgrijzen op de gezichten te lezen was. Waar wellicht heel wat mensen heel lang nadien nog het gevoel zullen herinnerd hebben, van een lichaam onder hun voeten...
Ik heb jaren het geluid gehoord van een kat die onder de wielen van mijn auto terecht kwam... Ik hoor nu nog de beentjes kraken... Ik kon het beest niet ontwijken, maar het blijft me bij. Wat moet het niet zijn als je nog steeds een mens onder je voeten voelt...

Eén keer heb ik verschrikkelijke angst gekend... Ik werkte in Beernem, moest normaal nog tot 22.00' uur werken, maar mijn baas stuurde me weg om 21.00' uur omdat er buiten een verschrikkelijke sneeuwstorm was.  Ik moest daar door met de fiets. Door de wind lag de sneeuw op hopen gewaaid, en op hele stukken was de weg niet meer te zien... Ik ben ik weet niet meer hoe dikwijls in grachten gesukkeld, ben door sneeuw gewaad, tastend of ik nog op de baan liep... het was na 2 uur in de morgen toen ik thuis raakte, een afstand van normaal 17 km... Ik was door en door koud, het ijs hing op mijn gezicht... Ik heb dan echt gevreesd niet meer thuis te geraken, en jaren nadien, deed het zien van dwarrelende sneeuw mijn buik samen krampen in een angstreactie...
Gek... sneeuw is normaal gezien zacht, niet eens echt koud, zeker niet als er geen wind is. Maar het was de herinnering, niet de sneeuw op zich die me telkens weer deed huiveren.

Maar het is een feit dat je dus niet steeds op een logische, normale manier reageert op de feiten. Een vroegere gebeurtenis kan je zodanig beïnvloeden dat je jezelf niet meer onder controle hebt.

We menen wel dat we alles aankunnen, maar we zijn heel snel uit ons lood te slaan... We zijn tegenover zaken die onze macht te boven gaan, heel snel weer heel kleine mensjes...

En weer sta ik voor hetzelfde thema, we zien onszelf als heersers van de wereld, en er hoeft maar iets te gebeuren en we zijn niets meer...

Op dat moment van niets zijn, dan zijn we wellicht wat we werkelijk zijn.
--- een stofje in een brede baan zonlicht, dwarrelend zonder enige controle op de dingen.

om over na te denken

tot de volgende ?

Lef

Image via WikipediaIk heb een enorme bewondering voor Nawal El Saadawi... Het oude dametje durft het aan om de heilige huisjes in een welgemikte trap omver te trappen. In haar land vergt zoiets nog veel meer moed en lef dan dat hier...
Ze is nu op de vlucht, want ze wordt vervolgd wegens godslastering, alhoewel ze in feite alleen de minorisering van de vrouw in het geloof aanvalt. (Ze doet dit niet alleen over de Koran, maar meteen ook over de Torah en onze bijbel...).
Ik kan ze daar helemaal in volgen! Ik ben geen virtuoos in de kennis van de Torah (min of meer ons Oude Testament) of de Koran noch van de Bijbel, maar ik kan me al heel lang niet van de indruk ontdoen dat in deze boekwerken inderdaad Goddelijke wijsheden staan, maar ook heel wat menselijke invloeden... Meer thuis zijnde in het nieuwe testament, erger ik me dood aan Paulus en zijn uitspraken. Of misschien beter gezegd, aan de teksten die aan Paulus worden toegeschreven... Want daar vind ik heel wat dingen die anti-vrouwelijk zijn.
Ik voel me niet geroepen om vast te stellen wat in de teksten een Goddelijke inspiratie heeft, en wat een menselijke, maar er zijn stukken tekst die me, op zijn zachtst gezegd, tegen de borst stuiten.
Ik zie in de vrouw geen greintje minder mens dan in de man.
En ik kan dan ook moeilijk velen dat men de vrouw als minder bekijkt.
De persoon die ik boven alles hoog acht is mijn moeder, en dat is een vrouw.
Even hoog  in de rangorde staat mijn vrouw en de moeder van onze kinderen.
Die staan hoger dan om het even wie, mezelf inbegrepen.
Trouwens, ik acht heel wat mensen hoger dan me zelf, want ik ben maar een heel klein mensje, met heel geringe capaciteiten, en met het voortdurende gevoel dat ik bijna voortdurend moet opkijken naar de mensen om me heen.
Ik heb ooit geprobeerd een muurtje te metselen, en weet nu hoe hoog de metser boven me staat, ik heb ooit wanhopig naar mijn auto staan staren, en weet nu hoe hoog de mechanieker staat, ik heb ooit wanhopig naar ons huishoudelijke afval staan kijken, en stel nu de man of vrouw van de vuilnisophaling helemaal boven aan mijn lijstje... en zo kan ik nog uren doorgaan...
Och, wellicht zijn er ook mensen die naar mij opkijken, want ik zal ook wel een paar gaven hebben, maar in het geheel ben ik maar een heel klein mensje.
Zoals jij ook bent, want Grote mensen... ik ken er geen...
We hebben allemaal onze gaven, maar vooral onze fouten.
Wellicht daarom dat wij veeleer geneigd zijn naar de fouten te kijken dan naar de gaven. Daar hebben wij immers meest van...
We zijn immers in niets volmaakt.
of volmaakt in niets, zoals je het ook maar wilt stellen...

En vermits al die Heilige Boeken uiteindelijk allemaal door mensen zijn neergepend, zal ongetwijfeld ook de mens hebben "mee geschreven", en wellicht de Goddelijke inspiratie hebben bezoedeld.
Men had met het te boek stellen immers een doel... En doelen zijn de facto sterk onderhevig aan de mens die ze stelt, zijn cultuur, zijn achtergrond...kortom, De mens zelf, de schrijver.

Als ik me kwaad maak op Paulus, dan doe ik dat ook uit een menselijk standpunt, een heel eng klein menselijk standpunt: het mijne.
Dat is net het sterke en tegelijk het zwakke van die Heilige Boeken... Ze zijn zwak omdat er ongetwijfeld menselijke dingen in staan, ze zijn sterk omdat er duidelijk zaken in staan die het menselijke te boven gaan. Ze zijn vooral moeilijk, omdat het niet echt mogelijk is de twee uit elkaar te houden, want iedereen bekijkt het van uit zijn tijd, zijn denkraam, zijn cultuur, zijn achtergrond...
We kennen allemaal mensen die deze teksten op de letter volgen, zonder er ook maar echt bij na te denken. Zonder er ook maar een moment bij stil te staan dat ze geschreven zijn in een andere tijd, een andere cultuur, een andere achtergrond, door mensen die dan de goede lijn lijn wilden uitzetten, vanuit een goddelijke inspiratie, maar wellicht ook een beetje vanuit hun visie, al ware het maar door dat ze hun manier van spreken hebben, hun taalgebruik.

Godsdienst is dan ook geen wetenschap... Het is een beleven. Niet naar de letter, maar vooral naar de geest...Met de ontzaglijke moeilijkheid dat je eigen geest meeleest... en me- interpreteert.
Zelfs zij die de teksten naar de letter volgen, interpreteren naar hun eigen geest, of naar de geest van hem of haar die de tekst predikt...

Ik weet niet eens of er een God is... Ik denk van wel, omdat een God heel wat vragen invult, waar anders een gat is. Ik weet niet of er leven na de dood is, ik hoop het, omdat ik dan mijn geliefden niet voor eeuwig kwijt ben. Ik weet niet... ik weet niets...
Daarom ben ik ook maar een kleine mens
 die gelooft van uit een verschrikkelijke Hoop...

en die alleen maar kan zijn best doen om alle mensen zijn of haar plaats te geven ... en weet dat ik alleen rechtvaardig kan zijn, als ik voor hen hetzelfde wil als voor mezelf...
Voor de immigranten, voor de vrouwen, voor de kinderen, voor iedereen...

... zelfs voor politici, ook al vind ik dat verdomd moeilijk (grinnik)

tot de volgende ?

Monsters...

Image via WikipediaToen ik vanmorgen mijn gymnastiek stond te doen, hoorde ik in de verte een naderend voorwereldlijk gebrul... Op de muur zag plots hel oranje flitsen die alles in een hels licht plaatsten.
Het gebrul kwam nader en nader.
Een hele colonne op dikke enorme rubberbanden gromde voorbij en boorde zich plots in de maïs. Meteen spoot een dikke groene massa de lucht in, netjes opgevangen in de brede muil van een kar, getrokken door één van de drie begeleidende tractoren...
Anny ! Ze doen de maïs af !
Rattenalarm !
Want wie in de omgeving woont of woonde van maïsvelden, weet dat honderden ratten dat veld als supermarkt met onuitputtelijke voedselrekken beschouwen... Als men dan plots het rattenwarenhuis verwijdert, dan zoeken ze soelaas waar ze het ook maar kunnen vinden...Dus ook in de huizen, en zeker in de kippenhokken, waar de geur van het vertrouwde maïs hangt in het kippenvoer...
Straks gaan we, buiten het kippenhok, weer een gesloten bak zetten, met één ingang, waar we dan overvloedig rattengift leggen... morgen weer bij te vullen, een à twee weken lang, tot de massa gift niet meer mindert...
Maïs kost ons handen vol geld. En echt niet alleen als voer voor de kippen.
Ik heb een hekel aan maïs voor mijn deur.
Niet alleen omdat dat kruid heel hoog wordt en mijn prachtige panorama op de mooie Vlaamse Ardennen verhult, maar vooral omdat we nadien weer het gevecht met de ratten moeten aanvangen.
djudedju

Oh ja, wellicht ha u verwacht dat ik zou schrijven over BHV ?
Nee, ik acht het veel te vroeg... Niet alleen is het nog maar een "akkoord" tussen de onderhandelaars, en moeten de divers achterbannen zich nog uitspreken, maar bovendien moet het dan nog goedgekeurd worden in parlement en aanhangsels...  Wellicht zal het ook nog heel wat moeilijkheden veroorzaken in de deelregeringen, waar misschien een nieuwe - er op volgende - crisis zal ontstaan, met rimpelingen tot in het parlement, waar ze net als een tsunami bij het bereiken van de kusten, metershoge golven kan veroorzaken...
Nee, ik schrijf daar nog niet over, ik wacht af
met spanning
en een beetje gniffelend in het vooruitzicht van alles wat nog komen gaat.
Waar ik dan ellenlange blogs kan over plegen.

Straks gaat Anny de haag scheren, en ga ik nu en dan kijken of alles nog in orde is met haar. Want het is verschrikkelijk dat zij dat moet doen, en al even verschrikkelijk dat ik me moet beperken tot toekijken. Iedere keer weer ben ik bang dat er iets zou gebeuren.

En deze namiddag zouden we dan op bezoek gaan bij schoonbroer die geopereerd is, en vier overbruggingen kreeg... Maar het is niet meer nodig. Hij herstelt veel vlugger dan verwacht, en gaat deze middag al naar huis...

En morgen moeten we naar het huis van tanteke... De notaris zal er zijn en heel de procedure voor de verkoop wordt er in gang gezet... Erfgenaam zijn is een heel ingewikkeld iets ! Er zijn een pak wettelijke voorschriften die je moet naleven, en waar we eigenlijk niets van weten.
Het is een beetje zoals met de politiek... Als je het ingewikkeld genoeg maakt, dan blijft er meer aan de strijkstok hangen... De strijkstok, dat is de notaris, en vooral de staat...

Je moet op voorhand je erfenis melden aan de belastingen. Heb je het te ontvangen cijfer te hoog ingeschat, en dus te veel aangifte gedaan, dan ben je dat geld kwijt. Heb je te weinig aangegeven, dan moet je uiteraard het verschil bijpassen, en krijg je nog een boete bovenop... De staat wint, hoe dan ook. Nu weet ik tenminste wie al die politici en al die ministers en regeringen betaalt: ikke ! en jij...

Ach, ik maak er me niet druk om... Ik hoefde niet zo noodzakelijk in dat testament te staan. Ik heb goddank genoeg om mijn leventje te leiden (lijden?)... en de rest is eigenlijk bijzaak. Ik ben gelukkig niet een van die mensen die wanhopig zit te scharrelen om meer en meer en meer... Ik leef. En ik heb genoeg om te leven zoals ik dat wil, dank zij het feit dat ik leerde niet te veel te willen. Ik zei het al eerder, het geluk zit hem in het aanvaarden, niet in het verwerven.

tot de volgende ? (op de foto: de god van de maïs...)

pensioen: niet om te luieren !

Image via WikipediaIk weet niet of het te maken heeft met het pensioen op zich, maar mijn agenda raakt alsmaar voller en voller.
Neem nu gisteren: Geen blog... geen tijd gehad !
Gisteren om 8.30' uur moest ik bij Monique zijn, om naar Moorsel (Aalst ) te gaan naar een grote zaak in hobbymaterialen. Om 11.30' uur was ik terug thuis. Om 12.30' moesten we ons aanbieden bij Lucifer, nee, niet de duivel, maar een restaurant (vroeger noemde het Piracantha), waar we met de leden van Okra (gepensioneerden) samen zouden genieten van fondue of steengrill...
Omstreeks 17.00' uur waren we alweer thuis...
Vandaag? Om 13.40' moet ik aanwezig zijn in de Kantschool, want ik moet -samen met Monique hobby geven... Dat loopt tot 17.00' uur en dan moet Monique maar afsluiten, want ik moet haastig naar huis, nette kleren aandoen en om 18.00' uur bij de notaris aanwezig zijn...
Morgen ? Staat er alleen een bezoek aan Erik, mijn schoonbroer, in de kliniek van Maria Middelares...
enfin, het lijkt niet meer te stoppen... Want de vrijdag ga ik naar de academie, en de zaterdag naar een of andere rommelmarkt als het weer het toelaat of als het binnen is, en in de namiddag academie...

Ik heb weer dagelijks mijn agenda van doen, om bij te houden waar ik nu weer moet zijn op welk uur... Ik ben precies terug aan het werken...
Oh ja, als je eens lekker veel wilt eten, ik kan je Lucifer aanraden ! Niet duur en meer dan genoeg ! Te vinden in Horebeke, in de Geuzenhoek (de oude protestantse enclave in Vlaanderen).
(ik heb weer eens iets te veel gegeten: 't moest maar zo lekker niet zijn)

Maar weet je, alhoewel het nu en dan wat hectisch is, ben ik wel gelukkig met die drukke agenda. Ik ben nu eenmaal veel liever bezig dan dat ik me zou vervelen. Nu, ik verveelde me zelfs niet toen ik weinig of geen afspraken had, omdat ik wel altijd aan een of ander bezig ben, maar nu werk ik dus weer met de agenda, zit ik veel buitenhuis.

Ik kan de dokter in de pijnkliniek niet dankbaar genoeg zijn voor de raad om lichaamsbeweging te doen. Waar ik voorheen steeds meer en meer achteruit krabbelde, ben ik weer een stukje beter geworden. De pijn is er wel nog, maar gaat niet meer zo snel de hoogte in, en ebt vlugger weg bij een poosje rust. Het leven is op die manier veel draaglijker geworden. Bovendien heb ik geleerd, na al die jaren leer je dat, hoe ik moet bewegen, en waar mijn grens ligt. Ik speel voortdurend met de pijngrens, en het lijkt te lukken om op die manier te leven.

Ik heb het al gezegd, ik ben een gelukkig mens, alle leed en zielepijn ten spijt, acht ik mezelf bij de echt gelukkige mensen. Pijn en smart hebben weinig van doen met geluk ! Geluk is leven binnen je mogelijkheden, en je binnen die mogelijkheden echt happy voelen. Dat is voornamelijk "aanvaarden". En ik snap precies hoe een kanarie zielsgelukkig kan zitten fluiten in zijn kooitje. Hij hoeft alleen dat leven te zien als HET leven... en dat is eigenlijk zo voor alle mensen. Wie het niet kan, zal wellicht nooit gelukkig zijn, zal wellicht nooit tevreden zijn.

Wie voortdurend leeft bij de betrachting van "meer" en "beter", zal nooit het geluk vinden, hooguit enkele momenten van bevrediging, om dan weer te beseffen dat je nog hoger kunt, nog meer wilt... een grenzeloos streven naar het niet bereikbare...

Wie extase verwart met geluk, kent maar heel weinig liefde, heel weinig geluk, heel weinig dagdagelijks geluk...

Leterme verlaat de Belgische politiek... De ratten verlaten het zinkende schip.
Nee, ik ga niet weer over politiek schrijven... Maar dat van die ratten, dat lijkt zo gepast dat ik het wel eens moest schrijven, hé ?

Vandaag schijnt de zon, en hoera, ze zou nog een paar dagen blijven schijnen, vooraleer we weer in oeverloos slecht weer terecht zouden komen... We hebben al een zomerke gehad ! Gisteren zagen we een boer bezig met het uitrijden van de aardappelen.  Hoe ze de aardappelen ooit proper gaan krijgen weet ik niet, het is wellicht al onmogelijk om gewone brokken klei te onderscheiden van patattten met klei er omheen... Wellicht laat men nu al wat er enigszins patatachtig uitziet in de vergaarbakken rollen, in de hoop dat ze er later wel de klei zullen afkrijgen, als alles droog wordt. Misschien ontstaan er wel nieuwe oeroude recepten uit... Patat in een laagje klei gebakken op open vuur... Kan best lekker zijn.

Hier en daar zie je nog steeds maïsvelden staan, waar amper een spoor van zaadvorming aanwezig is. Soms staat ze ook nog maar een halve meter hoog... Kortom, zelfs al was je een paar maand uithuizig, je ziet zo dat het een rotzomer is geweest.

En dan zou ik mij niet zijn, als ik niet terug dacht aan mijn geschiedenislessen... Mocht zo'n jaar er zijn geweest in vroeger tijden, voor de wereldeconomie die we nu kennen, dan zouden we wellicht voor een hongerwinter staan. Nu wellicht alleen voor een dure winter.
En wellicht zal men uit al die vreemde landen, ver weg, meer goederen uit voeren naar hier... Ook al zou dat betekenen dat er ginder nog wat meer honger is, want economisch sterkere landen moeten beter en sneller gevoed worden dan de achterblijvertjes... Cru ? Ja, maar het is een bittere realiteit !
Net zoals er in Afrikaanse landen massaal snijbloemen worden gekweekt voor onze markten... terwijl er ginder eten te kort is...
Geen bloemen meer kopen? Ach, dan zet je ze ginder helemaal in het verdomhoekje.
Het is immers niet de bloemenkoper die schuld heeft, het is niet de kledingdrager die schuld heeft, het is niet de TV-kijker die schuld heeft... het zijn zij de de economie op die manier inrichten dat ze met abnormale woekerwinsten en allerlei misbruiken tegen over de mensheid en de werknemers ginder in het bijzonder zich verrijken... Ten koste van wat dan ook...
Ik voel me altijd een beetje ongelukkig als ik acties zie tegen het dragen van kledij uit die arme landen, waar de werknemers worden uitgebuit en misbruikt... Als we die kledij niet meer dragen, zetten we die mensjes ginder dan niet volledig in de kou ? Moeten we niet ginder de macht van de werkende mens op krikken, om er menswaardige arbeidsomstandigheden en leven te bekomen?
Moeten wij hen niet in de eerste plaats helpen in de strijd die wij zo'n 130 jaar geleden begonnen zijn, en waar we nog steeds niet echt gewonnen hebben, moeten wij hen niet helpen om minstens naast ons te komen ? Hebben zij geen recht op een menswaardig leven, omdat ze aan de verkeerde kant van de wereld zijn geboren?
Voor mij is dat de echte dictatuur ! Machtsmisbruik tegenover de kleine man.
Geef iedereen een deel van het recht op geluk.
het recht op voeding
het recht op ontwikkeling
het recht op geneeskunde
het recht op...
...
gewoon: op Mens zijn...

tot de volgende ?
(op de foto: reuzenbalsemien: staat er schitterend bij dit jaar, is waterminnend !)