Karper !

Image via WikipediaGisteren zijn Marnic, Luc en ik gaan vissen, in het park... Naar het scheen was de vis daar op beet.
Niets van.
Een ramp.
Op een ganse namiddag heb ik amper twee bliekjes gevangen, en Luc en Marnic iets tussen de vijf en de tien stuks...
Maar plots, na meer dan een jaar, een beet aan de karperlijn van Luc. Ik er naar toe met mijn schepnet om te helpen. Een beest van zo'n 4 kgr.
Heerlijk vissen, en ik ben echt content dat Luc eindelijk weer eens een karper kan vangen.
We staan nog wat na te kaarten tot ik plots in de verte de karperlijn van Marnic zie staan dansen... Marnic ! g''ebt beet !  Marnic er naar toe, ik achter met het schepnet. Weer een karper, weer een goede 4 kgr...

Kortom, én Luc, én Marnic hebben zowat binnen een half uur elk twee karpers gevangen, van tussen de 3 en de 4 kgr en een beetje...

Marnic heeft er enkele foto's van genomen met zijn gsm, en hij zou ze mij door mailen, maar ik heb gezien dat ze nog niet zijn door gemaild...

Ikzelf was deze keer de pineut, geen karper en minst van al bliekjes. Vorig jaar was het meestal andersom, maar je ziet: vissen is geen wetenschap. (Tenminste als je niet gesofisticeerd gaat doen met electronisch viszoeken en dergelijke...)

Het is heerlijk om Marnic bezig te zien... en te horen.
Vroeger, heel, heel lang geleden heeft hij ooit nog wel eens gevist, maar dat was verschrikkelijk lang geleden, en vorig jaar door een bezoek aan ons, werd hij weer door de microbe gebeten... Nu gaat hij veel meer dan wij gaan vissen. Hij gaat zo waar bijna iedere andere visser te lijf, om te weten hoe en met wat hij aan het vissen is. Gisteren had hij weer zo'n nieuwigheidje bij: een soort soepele plastic-ringetjes die je aan je haak moet hangen, door het ringetje stop je dan een korrel vis-lokvoer, en zo kun je vissen. Naar het schijnt een wondermiddel. Ik heb het gisteren van arremoe ook eens geprobeerd. Niets te mirakelen. Geen beet.
Toch gaan we het eens uit proberen op normale visdagen ook, want als de vis niet op beet is, dan helpen snufjes ook niet veel.

Maar je ziet, zelfs in een "antieke" "sport" zoals vissen, staat de wetenschap niet stil. En voor dierenminnaars is dat goed nieuws, want met die plastic-ringetjes, hoef je een aasvis niet meer op te naaien, maar kun je zo'n ringetje netjes over zijn staartje schuiven, en zwemt het beestje ongeschonden rond met de haak... Voor wie ongerust is, ik hou ook niet van het opnaaien van een aasvis (om snoek, snoekbaars of baars te vangen), maar toch is het minder erg dan het lijkt. Als je de beestjes nadien weer van de haak afhaalt, omdat je geen beet hebt gekregen, is de kans heel groot dat ze het gewoon overleven. Hoe ik dat weet ? Door Pepee van Wannegem: Die ging ooit snoeken met kleine kroeskarpertjes, die hij voor dat doel speciaal had aangekocht. Maar was het een slecht jaar, of zat pepee op een slecht stuk water, dag na dag kwam pepee thuis zonder snoek en wierp iedere keer het aasvisje in zijn eigen vijver... In die vijver zaten geen kroeskarpers. Nu zitten er heel veel ! De ooit genaaide en weer losgemaakte aasvissen hebben het dus niet alleen overleefd, ze zijn ook de stamvaders geworden van een hele grote benden kroeskarpers.

Voor wie het niet kent, kroeskarpers zijn hele dichte familie van de goudvis, en lijken er ook heel sterk op, alleen, ze zijn niet rood of geel, maar gewoon gekleurd.

Maar niettemin, ik hou niet van dat opnaaien, en dus ben ik heel blij met dat nieuwe systeem... waarbij je de vis niet moet naaien. Waar ik denk dat een vis geen of heel weinig pijn heeft van de haak in of liever net onder de lip, daar denk ik dat opnaaien wel pijn doet, en pijnigen om de lol...Dat ligt me niet zo.
Ik heb dan ook nog maar één keer op snoek gevist... Het lag me niet zo. Nu misschien wel ?

Eén ding is zeker, mijn lokaas voor karper werkt nog steeds, was het ditmaal niet voor mij, dan voor de twee vrienden, en dat vind ik eigenlijk even leuk. Ik sta er net zo verheerlijkt bij als man met het schepnet, als de man met de hengel in aanslag...
Dan heel voorzichtig de karper in het net neerleggen, de haak uit de lip halen, dan het beest netjes in de vochtige zak leggen, wegen en eventueel een foto nemen, en dan vol liefde netjes terug in het water zetten...
Och, we halen geen records neer, we vangen niet extreem veel, we doen niet aan wedstrijden, maar we amuseren ons, en vooral, we zijn vrienden, die het net zo leuk vinden dat de ander iets vangt als dat we zelf iets vangen.
Gisteren was het voor mij een flauwe vangst, maar de dag was voor ons drieën schitterend ! Vier karpers op één namiddag ! 't Kan amper beter...

En 't weer viel mee, en vandaag schijnt de zon zelfs !
Misschien begint nu pas de zomer, nu de kinderen weer naar school moeten...

djudedju


tot de volgende ? (op de foto, een kroeskarper of giebel)

regeltjes en wetjes

Image by Stéfan via FlickrZelfs zonder regering worden we gebombardeerd met steeds maar nieuwe wetjes en regeltjes...
Volgens mij lijkt dat een symptoom... van een zieke maatschappij, of minstens van een maatschappij die geen automatische reflex meer heeft om zelfregulerend te zijn.
Of om het anders te stellen, een maatschappij waarin het individu steeds meer eenzelviger is. En geen oog meer heeft voor de maatschappij.
Het is nog net niet zo dat individuen gaan bepalen of ze vandaag een links gaan rijden, of toch maar rechts van de baan. Maar daar gaat het wellicht in eerste instantie over zelfbehoud.
En toch is de instandhouding van de maatschappij een van de beste manieren om het individu te beschermen.
Maar het is heel erg aan het scheefgroeien, en het mensje beschermt steeds meer en meer zijn eigen ikje, ook al gaat dat ten koste van de maatschappij. En dan krijg je gekke toestanden...
Zoals de wet op de privacy...
Je kunt niet meer naar het gemeentehuis om het adres van een vriend terug te vinden, maar je wordt wel op ontelbare manieren in kaart gebracht door allerlei instanties.
Een paar voorbeelden?
De winkel geeft je een klantenkaart, waarmee je enkele voordelen kunt krijgen. De echte bedoeling is echter iets heel anders ! Heel wat van die klantenkaarten brengen je koopgedrag in kaart, en als reactie past men de reclamestrategie aan. Sommigen bieden je zelfs individuele koopjes aan, echt op jou en je koopgedrag gericht. Heel wat anders dus dan privacy....
Hoogstwaarschijnlijk bepaal je ook met de kaart (wordt aangeraden omwille van de "veiligheid")... Bij iedere betaling wordt niet alleen het bedrag van je rekening gehaald, maar brengt de financiële instelling in kaart waar je was op dit en dat moment. (Privacy ?)
Bel je met een GSM? Niet alleen worden de gespreksgegevens bewaard gedurende een bepaalde tijd, zodat men precies weet met wie je in contact komt, maar bovendien is bepaald waar je aan het telefoneren bent. Als ze het niet weten van je betaalkaart, dan zien ze wel waar je allemaal naar toe gaat via je GSM... Privacy ?????
De steden hangen steeds meer en meer vol van camera's, in iedere winkel, maar ook straten worden voortdurend gefilmd, en deze films blijven ook een bepaalde tijd bewaard... Je koopt niet met een betaalkaart en je belt niet met GSM... In de steden ben je haast wel zeker iedere keer weer gezien...

Wat zitten ze dan eigenlijk te lullen over privacy, en wat is dan de werkelijke reden om jou te weigeren je het adres van je vriend te geven?
De bedoeling moge duidelijk zijn, het is om je een vals gevoel van respect voor je eigenheid te geven. Je moet de indruk hebben dat je als individu gerespecteerd wordt in je doen en laten, terwijl de realiteit net omgekeerd is.

Om de drang naar individualiteit die in iedere mens aanwezig is, in de juiste richting te houden, heeft men reglementen gemaakt, wetten en richtlijnen.
Maar omdat ook wetten en richtlijnen gevolgd zouden worden en ook economisch hun waarde zouden hebben, heeft men rechtbanken en advocatuur in leven geroepen.
En waar hele volkeren oorspronkelijk aan een tien-geboden-systeem genoeg hadden, heeft men de wetten op een andere manier bekeken, en niet meer de vraag gesteld: Wat is de bedoeling, het doel van deze wet? maar veeleer, wat staat daar nu juist in, en hoe kunnen we dat allemaal interpreteren en niet-interpreteren, om binnen de tekst duidelijk de tekst te ontduiken...
En dus werden wetten en regeltjes geen doel meer, maar veeleer een stopwerk.
Bijna letterlijk.... Want net zoals bij het stoppen van een kous, breng je een nieuw weefsel aan in het gat, maar daardoor ontstaat een spanning in het stuk naast het gestopte gat, en krijg je veel vlugger een nieuw gat in de kous.

Wat is nu uiteindelijk de bedoeling van die privacy ?
Heel simpel, men wil van jou een individu maken die wars is van alle verenigen...
En kijk maar het werkt !
Ga eens te rade bij om het even welke beweging ! Het is steeds moeilijker en moeilijker om mensen te vinden die zich willen inzetten voor de gemeenschap. De moderne mens van onze rijke Westerse landen hebben geen nood meer aan bindingen. Ze zijn niet meer voor het leven lid van één partij, ze zijn niet meer voor het leven lid van één vakbond, maar ze wippen van hier naar daar, waar ze op dat moment een tijdelijk beetje voordeel kunnen halen.
Ze redeneren niet meer als lid, maar als individu...
En vraag in om het even welke vereniging maar eens of het nog lukt om bestuursleden te vinden... Nee, want de moderne mens bindt zich niet meer. Hij is wel bereid om zich nog eens in te zetten voor één bepaald doel, waar hij interesse voor heeft, die hem raakt, of waar hij belang bij heeft... Maar nadien is hij weer weg, zijn binding was en is maar heel tijdelijk, heel individueel geworden...

Waarom zou je je verenigen, je bent toch geen proletariër meer, maar een gedegen individu ?
Waarom zou je je verenigen voor je belangen, je hebt je brood en zelfs de biefstuk voor de werkmens al lang bekomen... dank zij je voorouders en hun verenigingen...
Blijf maar rustig verder doen aan de individualisering van de maatschappij
tot het te laat is
tot je wel weer moet opstaan uit het slijk en de modder
tot je weer echt moet vechten

of zou het misschien iets makkelijker zijn de rangen te sluiten voor het behoud van het verworvene ?

makkelijker dan weer werkelijk en fysiek te moeten vechten ?

Laat je privacy privacy wezen, en wordt weer mens met de mensen, schouder aan schouder, een macht door vereniging.
Laat je toch niet verdelen !
het is al bijna te laat.

tot de volgende ?

diarree

Image by Ronald Deventer via FlickrDit is geen propere blog...
Gisterenavond lag ik pas in bed, toen ik plots hoognodig moest...
Bleek ook nog eens van dat heel dunne te zijn. "Ach, niet erg, komt wel eens meer voor..." en terug mijn bed in.
Vijf minuten later: weer van dadde...
Diarree
En geen klein beetje. Anny naar beneden gaan kijken of we nog Imodium hadden liggen. Ja, een heel klein beetje...
Weer het bed uit.
Andere pyjama aan, was iets te laat. (of HET was iets te vroeg...)
djudedju
Heel de nacht wakker gelegen en gesch...
Mijn poep doet zeer.
Gelukkig is mijn rug wat minder erg geworden, en alhoewel het nog rommelt en bommelt in dat klein nauw buikje (!) van mij, heb ik de laatste twee uur niet meer op het toilet gezeten...
Ik zit nu heel voorzichtig wat koffie te slurpen.
Geen Yoghurt, geen fruitsap, alleen een kop koffie.
Kijken of het er in blijft.
En maar rommelen...

En dan zit je te denken; "Waar heb ik dat aan te danken ?" En dan denk je aan dat lekkere eten in Puienbroek, of aan het stuk kaas van gisterenavond... Maar denken helpt niet. Ik heb diarree, en zoals gewoonlijk weet je niet waar je dat aan te danken hebt...

Weet je, misschien komt het wel van de boze krachten die huizen in dat Zoeloe-beeldje... Dat manneke zit al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren op hetzelfde been te bijten, zal wellicht ook niet echt fris meer smaken, en misschien wil hij me dat duidelijk malen?

Gisteren las ik ergens over een boek met als onderwerp: "Wat zijn de zeven dingen die je absoluut nog in je leven wilt doen ?"
God, ik weet het niet... Ik heb er echt geen idee van, er is nog zoveel en nog zo weinig wat ik echt wil gaan doen. Nog zo veel, maar dat zijn dan allemaal kleine dingen, opvullingen van de dagdagelijkse dagen... zoals het feit dat ik dit jaar weer naar de Academie wil gaan, om te leren keramieken. Ik kan werken met klei, (ik leerde ooit beeldhouwen en klei hoort daar bij), maar voor keramiek moet je hol werken, en dat is heel anders. Bovendien wil ik ook de techniek van het bakken en emailleren leren. Eigenlijk is dat gek, want ik heb echt geen behoefte aan nog meer leren en bijleren, maar ik hou nu eenmaal van creëren... Ik heb het idee dat je geen volwaardig mens bent, als je niet creëert. Ik weet het, ik ben een beetje gek, maar voor mij bereik je pas in het creëren van dingen het volle mens-zijn.
Het enige waar ik helemaal géén kaas van gegeten heb, dat is muziek. Ik kan geen noot zo groot als de kerk lezen... En dat voel ik als een tekort aan in mijn mens-zijn. Dus probeer ik dat te compenseren met dingen die ik wel aan kan.
En bovendien... Door mijn rugkwaal kan ik een heleboel dingen niet meer aan, en ik heb het idee dat keramieken wel binnen bereik ligt, en een bijkomend middel kan zijn in mijn expressie.
En wie weet, misschien komt die techniek me ook nog wel eens van pas bij mijn lesgeven in de Crea van Ziekenzorg.

Ooit had ik een collega, die op pensioen ging, en dan daar zat te zitten, in een groot zwart gat. Hij had geen enkele hobby, en ging dan maar twee keer in de week kaarten, niet dat hij dat zo graag deed, maar het brak de week. Ik had, en heb nog steeds, compassie met zo'n mensen. Die weten niet wat ze missen. Maar dat ze iets missen dat voelen ze zelf héél pijnlijk aan. Dat is voor mij een bewijs op zich, dat een mens moet bezig zijn, iets moet te doen hebben. En het mooiste wat je kunt doen is het creëren... En dan denk ik heus niet alleen op "kunst"... In het programma "De Bedenkers" zagen we heel wat mensen die creatief waren in het bedenken van oplossingen voor hun of andermans problemen. De winnaar in een van de spellen was een man die een hulp gemaakt had voor een invalide dame, om zelf haar broekje aan te trekken... Dat is ook creëren, en misschien nog veel waardevoller dan het maken van mooie dingetjes zoals keramieken beeldjes...

Maar je moet je eigen ding doen... Je moet je eigen mogelijkheden blijven gebruiken, zolang je kunt, om dingen te maken, te scheppen, te creëren... Dan pas ben je volwaardig mens. Dan bewijs je pas dat wij denkende wezens zijn. Dan onderscheid je jezelf van de dieren.

En de meeste mensen zijn in onze maatschappij verplicht dit soort van dingen te doen in hun eigen tijd. De mensen die echt dingen kunnen doen, maken, uitdenken in hun beroepsleven, zijn heel dunnetjes uit gezaaid... Meestal moet je dat creatieve voorbehouden tot het leven buiten het beroepsleven. En toch... Toch ben ik er van overtuigd dat dat creatieve je ook zal helpen in je beroepsleven, al was het maar door dat je als een tevreden mens werken gaat.

Creatief zijn hoeft dus niet echt groots of Kunst te zijn... Het is al voldoende dat je echt zelf dingen doet. Misschien ben jij wel degene die oude kramakkelige meubeltjes koopt op de rommelmarkt of bij de antiquair, en die dan weken en maanden bezig bent om dat volledig op te knappen en te restaureren tot een echt mooi hebbeding... Bezig zijn met eigen initiatieven, daar gaat het hem over !
Een nieuw recept zoeken voor een heerlijke taart tot het maken van een mooi schilderij. Het kan en mag, meer nog, het moet om echt mens te zijn.

Geen mens ben je, of geen compleet mens, ben je, als je daar maar zit te zitten, naar de TV te staren... je moet bezig zijn, en liefst met iets wat je uiteindelijk nadien in je handen kunt houden, iets tastbaars. (Dat kan dus ook een muziekstuk of een boek zijn of een mooi gedicht... dat kun je misschien niet echt in je handen houden, maar het gevoel is quasi identiek)

Och, ik ben weer aan 't zagen. Maar dat creatieve, dat is voor mij echt een stokpaardje !
Ik wil het geluk dat ik zelf ervaar, ook aan jou mede delen !
Meer niet... misschien is dat wel mijn ultieme creatie ?

tot de volgende ?

Wachtebeke

Image via WikipediaWacht 'n bee'ke...
't Ligt zo dicht bij elkaar, de naam van een gemeente en het beetje wachten...
't Was weer mooi... Ben stapelgek van een koppel bloedhonden en van een zwart Brusselse Griffon... en natuurlijk ook weer eens met weemoed gekeken naar het bijna verdwenen Schipperke...
Kortom, weer genoten van al dat levend Erfgoed. Ik heb gepraat met een dame die daar stond met het Belgische trekpaard... bleek een Nederlandse te zijn... Ons erfgoed van over de grenzen ?

Na ons lekkere maaltijd zijn we nog een terug gewandeld, om een stuk kaas en een vat appelsap te kopen, en dan begon het weeral te regenen... jammer, Veel van die dieren zijn buiten te bezichtigen, en dan is regenweer niet interessant !

Kortom het was een heerlijke voormiddag en middag, maar dan was de regen weer daar...
Jammer voor de organisatoren ! (en voor het publiek)

Nu verrek ik weer van de pijn... Maar dat is ieder jaar weer de prijs voor een mooie dag. Als je pijnpatiënt bent, dan leer je dat je soms voor de pijn kiest, als je eens iets speciaals wil meemaken. Daar moet ik dus niet meer over zeveren. Maar leuk zou dus nog wat leuker kunnen zijn, zonder pijn.

Nu wat uitrusten...
tot de volgende ?

Zoeloe

Image via WikipediaVandaag naar de rommelmarkt geweest in Oudenaarde, in de stationsstraat... Van de gelegenheid gebruik gemaakt om even binnen te wippen bij Jacqueline, nog eens wat praten over wijlen Jacky... Het was mooi weer, maar fris. (Ondertussen is het al weer water aan 't gieten... Belgisch weer op zijn ergst !)

Op de markt was de eerste aangename verrassing een mooie wandelstok. Ik heb nu al vier soorten wandelstokken met een metalen arendskop als handvat, telkens van een iets ander model. Deze van vandaag is heel duidelijk verschillend, de kop is veel meer in proportie en is bijna meer een knop dan een handvat te noemen. Mooi ! Ik kreeg ook het adres mee van de man, die zou een hele collectie stokken hebben liggen... en hij woont helemaal niet ver.

Al over de helft van de rommelmarkt zag ik plots een heel mooi, heel speciaal en groot Afrikaans beeld liggen. Bijna tegen beter weten in, toch maar eens de prijs gevraagd, en wat de oudere dame vroeg was min of meer redelijk te noemen, zelfs aan de goedkope kant... Toch maar eens de helft naar beneden bieden... Bingo... Het is duidelijk een zeer oud en zeer authentiek beeld... nu alleen nog maar eens vragen of ze ook weet vanwaar het beeld precies komt... Ja, hoor ! Ze kocht het vele jaren geleden zelf in Zuid Afrika, en het is inderdaad een oud en echt Zoeloe-beeld. Voor zover ik kon vinden zijn Zoeloe's (Zulu)  niet echt bekend voor hun houtsnijwerk.

Het is een zeer speciaal iets, wellicht ook een soort fetisj-beeld, iets in de zin van de Nkisi Nkusi... Het bizarre is dat het een beeld is van een krijger (met echte veren op het hoofd), die aan een echt been aan het bijten is. Op de buik van het beeld zijn twee schedels van dieren bevestigd. Deze schedels zijn niet (meer?) compleet, maar het zijn schedels van dieren van de maat van grote ratten.
Heel mooi, heel bizar, heel zeldzaam !
Een echt museumstuk bij mijn collectie... Het beeld is zo'n 50 à 60 cm hoog.

Mijn dag kan niet meer stuk !

Morgen komt er wellicht geen blog... Het is immers Levend Erfgoed - dag te Puienbroek.  Iets waar we nu al enkele jaren een vaste uitstap naar maken. Wij kunnen het je aanraden!
Levend Erfgoed is een vereniging die poogt alle eigen (Belgische) rassen in stand te houden, als een erfgoed. Gek genoeg is het Belgisch erfgoed, maar een Vlaamse vereniging, zonder Waalse tegenhanger. Waar blijven jullie Waalse broeders ?????

Het is mooi om eens al die soorten Belgische hondenrassen te bekijken, konijnen, kippen, duiven, schapen, geiten, paarden, koeien, eenden, ganzen... Allemaal kweekproducten van onze voorouders. Je kunt niet anders dan bewondering hebben voor de kweek-kunst van die mensen, die door eeuwenlang selecteren er in slaagden om echte nutsdieren te "scheppen", die volledig aangepast zijn aan ons milieu.

In Puienbroek is er ook een vast Erfgoedpark, waar de meeste rassen ook te zien zijn, heel het jaar door.

Wat mij persoonlijk nogal aanspreekt, is het feit dat er ook nu nog nieuwe rassen gekweekt worden, en minstens even interessant, dat men alles op alles zet om met liefhebbers verdwenen rassen terug te creëren...

's Middags gaan we daar in het restaurant van het park iets eten, en dan nog een beetje wandelen, en op ons gemak naar huis toe. Ik ben dan iedere keer steendood-versleten... Maar ik heb het er voor over. Ik hou immers van dieren, en kan mijn bewondering niet op voor de mooie kweekproducten van onze voorouders.

Heb je niets te doen, dan kan ik het je aanraden, het is een leuke en mooie uitstap ! Vorig jaar hebben we nog eventjes een fiets gehuurd en door het park getoerd, maar dat kan helaas niet meer, want Anny heeft vorig jaar weken last gehad van haar staartbeen... Ze kon bijna niet meer zitten. Op foto's van haar rug zie je dan ook dat de laatste wervel bij haar helemaal uit de haak staat... Geen wonder dat ze pijn had.

Ik ga stoppen... Nog eens in mijn boeken zoeken naar Zoeloe-kunst...

Tot de volgende ? (Of wie weet, tot in Puienbroek ?)

weer-on-weer

Image via WikipediaVanmorgen, zo'n kwart voor zes hoorde ik in de verte het eerste gerommel van aankomend onweer...
Ik stond op (als ik wakker ben moet ik dringend plassen), en terwijl ik nog op het toilet was, hoorde ik het onweer snel naderen.
Ik heb het rolluik van de slaapkamer iets omhoog getrokken (protest van een slaperig stemmetje naast me) en gekeken. Je kon soms de flitsen niet eens tellen, terwijl de ene weg dimsterde was de ander al weer fel aan het oplichten. Je kon dus ook niet het klassieke trucje toepassen en tellen hoe ver het onweer nog was, de bliksems kwamen veel te snel na een...
En het begon te regenen...gieten is een veel beter woord.
Maar tegen halfacht was alles al weer voorbij (buiten de regen, maar dat was ook geen gieten meer).
Nu zit ik hier beneden, en kijk door het raam naar een zwaarbewolkte hemel. De barometer daalt terwijl je er naar kijkt. Wellicht krijgen we dus nog wel een en ander...

Ik zag, terwijl ik aan het turnen was een gekke bliksem in de verte. Die ging niet van beneden naar boven, of van boven naar beneden, maar zwiepte door de hemel, van links naar rechts, in een bijna volmaakte horizontale lijn. Misschien is dat niet zo uitzonderlijk, maar ik denk dat het de eerste keer is dat ik zoiets zag. Het niet in contact komen met de aarde is al uitzonderlijk, maar het ontbreken van dat typische heen en weer schieten... dat was gek !

Gaan we 2011 herinneren als het jaar van de onweren?

Gisteren zijn we dus in de namiddag naar de begrafenis geweest van vriend Etienne... De uitvaartmis had plaats in het gebouw van de lijkbidder. Het niet zo grote zaaltje zat en stond bomvol. Gelukkig waren we tijdig voortgegaan en konden nog gaan zitten. Het was een mooie dienst, en een waardig afscheid. Op de dag van de begrafenis zouden Etienne en Elza precies 55 jaar gehuwd geweest zijn...

Het lijkt wel of ik de laatste maanden over niets anders meer schrijf dan over de dood...
Ik had het er met Cecile ook over... Hoe ouder je wordt, hoe vaker je naar dergelijke dingen moet gaan. Cecile vertelde dat ze volgend jaar 70 wordt, en dat ze nog nooit een moment had stilgestaan bij een verjaardag, maar dat ze nu toch plots die 70 wel anders bekeek... Zeventig... ze zuchtte er bij... Het lijkt of je plots zo oud gaat worden... Ik zei haar dat ik dat een beetje had gehad met mijn 65, en de pensionering.  Gek, want die verjaardag is een dag als al de andere, en alleen te danken aan het feit dat wij hier de Juliaanse kalender volgen... Bij andere kalendergebruiken zouden we al stukken ouder zijn of nog veel jonger.... en toch precies even oud zijn.

Wellicht is het vooral het feit dat we ons helemaal niet oud voelen, maar dat die jaartallen in ons geheugen zitten als horend bij "oude mensen"... En warempel, in onze kindertijd waren mensen van 65 of 70 stokoude wezens... Als kind lijken dat jaartallen die universa ver liggen... Bovendien waren er toen niet zo veel van die mensen met die enorme leeftijd, en bovendien waren de meesten toen ook ECHT oud, kromgebogen en versleten. Doof en halfblind. Pee van naast ons was geopereerd van staar. Dat was toen een enorme operatie, en nadien zag hij alleen maar dank zij een bril met van die jampotjes-glazen... en Remi was steenstokkedoof, en hoorapparaten had ik toen wellicht nog nooit gezien... Nee, nu ben je aan 65 of 70 nog bij de jonge senioren... Een hemelsbreed verschil bij toen.

En wellicht speelt ook het element mee, dat ook toen al meespeelde... Je gaat steeds uit van een vergelijking met jezelf... En tante Clemence was aan haar negentig en... nog flink te been en zei dat zo'n oude doze van 80 die niet meer weg kon, beter in har huis zou blijven... Zij overschreed daar mee de eigen datagrens in negatieve zin...

In de bijbel staat ergens dat 70 jaren ons gegeven zijn... Maat Methusalem kreeg er enkele honderden meer, en ik ken heel wat lui die hun 70 niet kregen... In de tijd van Kristus was de gemiddelde leeftijd zo'n 27 jaar... Dus Ons Heer was al bij de ouderlingen toen hij gekruisigd werd... Gek allemaal... Want die 27 jaar was er vooral door de enorme kindersterfte van toen, en wie volwassen werd was toen ook aan 33 helemaal niet oud...net zo min als nu. Gemiddelden en alle statistieken zijn er alleen om een bepaald standpunt te verdedigen en voor de rest helemaal nietszeggend...
Net zo min als die 65 of 70 iets zeggen...

We weten niet (gelukkig maar !) hoe oud we worden... Ik denk er ook niet echt op, waar ik wel eens aan denk bij die begrafenissen en zo, dat is, als we moeten gaan, dan liefst zonder lijden... maar ook dat kunnen we niet echt kiezen...

De beste formule om te leven ? Van dag tot dag... Denk niet aan morgen, morgen brengt zijn eigen zorgen.
Wijze spreuk van ik weet niet wie, maar ik leerde hem van mijn moeder.
En dat is juist... Het helpt je toch niet te piekeren over dingen die je nog niet kunt regelen, dus waarom dan piekeren. In tegendeel, doe eerder het omgekeerde, geniet van al de kleine dagdagelijkse dingen. Ik  ben zelfs al gelukkig met een horizontale bliksem, dat kende ik nog niet...
Dat is ook de enige formule tot geluk... Content zijn met wat je hebt, wat je kunt en wat je moogt... en al de rest aanvaarden, je geen zorgen maken over dingen die je toch niet kunt veranderen. Leef je leven. En probeer het zo goed mogelijk te doen voor jezelf, de jouen en alle anderen...
Dan heb je geluk
dan heb je vrede in je eigen hart


tot de volgende ?

alzheimer

Image via WikipediaHé, het regent niet !
dat is lang geleden...
Maar ze beloven ons voor morgen het slechtste weer van de maand... Dat belooft ! In de plaats van 4 onweersbuien op een etmaal nu naar  5 ? 6 ? of nog meer ?
Het weer doet gek.

Vandaag wordt vriend Etienne begraven... Na een lange aftakeling door Alzheimer. De mens wist niet meer dat hij nog leefde. De laatste keer dat we nog wat contact hadden met hem, hoorden we ettelijke keren hetzelfde, en zag je zo dat hij het gesprek aan tafel niet meer kon volgen. Dan zag je hem als het ware wegduiken in zijn eigen wereldje, wereldje dat steeds kleiner en enger werd. De laatste jaren was hij opgenomen in een home, Elza kon hem niet meer verzorgen. Hij had onder meer alle controle verloren over zijn lichamelijke functies. En aan zij is een frêle dametje, en Etienne was een serieuze blok. Bovendien speelt daar ook nog eens de leeftijd mee. Etienne is net 80 jaren en enkele dagen oud mogen worden, maar de laatste jaren was hij er als het ware zelf niet meer bij...

Alzheimer is nog een stuk erger dan gewone ouderdomsdementie... De aftakeling lijkt me veel dieper. Bij tanteke zagen we dat ze de trappers kwijt was, maar ze was er nog, ze was nog levend... Bij Alzheimer lijkt mij dat de aftakeling veel verder zit, veel dieper, en dat die mensen geen houvast meer hebben aan het leven. Alleen eten en drinken ze nog, maar je moet het hen op geijkte tijdstippen geven, anders zouden ze het wellicht heel de dag en nacht doen, of helemaal niet meer... Het lijkt wel of de elementairste dingen ook wegvallen. Het is niet alleen een geheugenstoornis, een niet meer bij zijn, het is een veel ingrijpender iets.

Ik ben geen deskundige, en kan maar over enkele gevallen iet of wat meepraten... maar is het voor hen nog wel een leven?
Laat mij de vraag anders stellen. Zou een mens met Alzheimer 100 jaar geleden lang hebben kunnen overleven, in de maatschappij van toen. Met andere woorden houden wij die mensen niet nodeloos in leven. Nodeloos, want vanaf een bepaald moment heb je echt niet meer het gevoel dat ze nog echt "leven"... Ze zijn er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet. Ik denk dat ze zonder de speciale zorgen geen kans zouden hebben op overleven.
Zonder over euthanasie te spreken, heb ik het hier eigenlijk wel over een vorm van palliatieve sedatie... Moet men deze mensen echt het leven (?) verlengen?
Of om de vraag correcter te stellen, doen we hen daar zelf plezier mee?
Tanteke was dement, maar wist op een gegeven moment heel duidelijk dat ze zo niet meer verder wou, en stopte gewoon met eten en drinken, en trok de toegediende baxters telkens en telkens weer uit. Ze wou niet meer. Ze paste de sedatie op zichzelf toe. Ik heb nog oude mensen gezien en meegemaakt die op een gegeven moment zelf vonden dat het genoeg was geweest.
Ik heb ergens het idee dat het lichaam de geest gaat commanderen, en niet meer verder wil.
Maar bij Alzheimer heb ik ergens het gevoel dat zelfs de kans op die beslissing er niet meer is.
Ze leven meer vegetatief dan wat anders.

Ik weet niet of dat nog een leven is...
En ik weet niet of wij het recht hebben dat "leven" in stand te houden, ten alle prijze...

Het probleem is dat de ziekte niet echt lichamelijk lijkt, maar eerder geestelijk, dat het ook niet in een klap daar is, maar geleidelijk aan begint, stap voor stap, en dat je niet echt weet wanneer nu de grens is of wordt overschreden.
Je groeit ook als medemens mee in de ziekte, je ziet de evolutie niet echt meer omdat het stap per stap gaat. Dat is te vergelijken met het terugzien van een vriend na enkele jaren. Je schrikt dat hij zo verouderd is, en 's avonds terug thuis ga je even zoeken in de doos met oude fotootjes van toen, en stelt plots vast je zelf ook zo verouderd bent. Maar dat heb je niet gemerkt, je ziet dat verglijden niet.

We hebben uiteindelijk ook geen idee wat er nog in die mensen huist... Zijn ze gelukkig of niet ? Of zijn ze ongelukkig ? We hebben geen contact meer en weten het dus niet echt.

Kortom, het is een verschrikkelijke ziekte... Is het niet voor de betrokkene zelf, dan toch zeker voor de mensen die hem nabij staan...

Vandaag staan we weer op een begrafenis...
Hoe ouder we zelf worden, hoe vaker we daar naar toe moeten...
voortdurend de alarmbel die rinkelt voor je zelf...

tot de volgende ?