Sociaal netwerken ?

Image via WikipediaIk ben al een heel tijdje op Twitter en Facebook te vinden, maar ik deed er eigenlijk niets mee, alleen dagelijks eens kijken wat anderen wel deden op dat medium... Maar op een dag ben ik begonnen met nu en dan te reageren op bepaalde van die berichten, vond ik vrienden terug op lijstjes van andere vrienden en breidde het netwerk zich steeds meer en meer uit. En sinds enige tijd meld ik mijn blog telkens netjes aan op die dingen, en zie mijn lezersaantal langzaam maar zeker stijgen, tot in Ameurika toe! En gek genoeg krijg ik regelmatig aanvragen van voor mij vreemden om "vriend" te worden... Het verrast me telkens en telkens weer dat daar zo veel vrouwen bij zitten. Blijkbaar is Facebook eerder vrouwelijk van aard ?
Ik vermoed dat heel wat van die "vreemden" komen van andere vrienden, want het gekke is dat je ook deels ziet wat er gebeurt op de sites van je vrienden, die niet tot jou is gericht. Zo kijk je ongewild (nu ja...) binnen bij je vrienden op momenten dat ze niet met jou bezig zijn. Beetje gluurderig wat ?

Ik zag zo net tussen mijn mailtjes weer zo'n aanvraag staan om vriend te worden, en weer een vrouw... Ik voel me in mijn oude dagen een beetje als een Casanova per briefwisseling... De platonische vriendschap is opnieuw uitgevonden bij gratie van het sociaal netwerken.... Bij sommigen weet ik min of meer hoe ze er uit zien, omdat er naast hun naam ook een piepklein fotootje bij staat, maar ik twijfel of ik ze zou herkennen mocht ik er eentje ontmoeten op een rommelmarkt of zo. Ik heb er ook niet meteen behoefte aan... Ik vind wat mee gluren in het leven van anderen al dik voldoende.

Misschien wijd ik nog ooit een blog aan dergelijke "briefwisseling" tussen mensen, die met elkaar babbelen via de onzichtbare draden van het grote internetdraadwerk... Een beetje zoals Jos Ghijsen of Verbeeck deden in hun dagelijkse stukjes in de krant, en verhaalden over gesprekken bij de bakker en zo...Ik zie het al zitten, want er zit soms heel bizarre stof tussen. Lees ik een Koen klagen over zijn zweet en stof bij zijn werkzaamheden aan zijn badkamer, terwijl ik zijn vader het zware werk zag doen. Of kwam ik er op een slecht (?) moment voorbij? Toen ik dat meldde op Koen's Facebook gaf hij ruiterlijk toe dat hij maar de knecht was tijdens de werken... Maar dit is een slecht voorbeeld, want ik was in dat geval niet alleen lezer, maar ook in werkelijkheid toeschouwer. Heerlijk om lezen zijn ook de vele liefdesmailtjes die de jeugd via dat netwerk zo maar te kijk zet. En dan denk ik, djudedju, ooit waren wij ook zo gek...Maar bij ons was dit heel erg geheim en in het verdokene... Nu smijten ze alles zo maar te kijk, "Kijk maar eens naar mijn lief, is ze niet knap?" (Soms denk ik dan: "Nu ja, smaken verschillen, en ik ben al oud...)

Maar ik merk dat ik heel stillekens, beetje bij beetje, ook in dat netwerk aan het binnensukkelen ben, dat ik het nu plezant begin te vinden om te antwoorden of te reageren op dingen die andere mensen zeggen en doen. Een beetje tot mijn eigen verbazing voel ik me kiplekker in dat wereldje. een wereldje die mij tot voor kort wat vreemd en wat te open leek... Ik ben niet oud, ik word jong (of kinds?)...

Ik herlees mijn tekst nog eens, en zie weer heel wat rood-onderlijnde woorden staan, woorden waarvan de spellingscontrole zegt dat ze dit of fout vindt, of niet kent. Vooral het laatste, want ik hou er nu eenmaal van Vlaams te schrijven, te spelen met die heerlijke taal, en als Gezelle het mocht, dan mag ik ook wel eens wat dialect er tussen gooien... Maar... er is een maar! Ik stel vast dat ik nu regelmatig lezers heb in andere landen. Het kan natuurlijk zijn dat dit net altijd uitgeweken Nederlandstaligen zijn, maar het kan ook best dat anderstaligen zijn, die mijn blog moeizaam lezen bij middel van zo'n vertaalprogramma... Heb jij dat ook al eens gedaan ? Nee? Moet je eens doen, het werkt! Alleen krijg je soms zinnen die je wel twee keer moet lezen omdat de woordvolgorde in andere talen veelal anders is dan in ons Vlaams... En soms krijg je dan een woord dat het machine niet kan vertalen, en dat staat er dan in zijn oorspronkelijke versie tussen. Heerlijk vind ik dat, het prikkelt mijn taalgevoel én mijn fantasie !

Je moet het echt eens doen. Je kunt het heerlijk én leerrijk maken, als je bijvoorbeeld op een van die vele sites gaat waar e-books te lezen zijn. Je kiest er een thriller uit, of een roman, in een vreemde taal, en je doet het vertalen door een van die machinetjes... Kun je genieten van mooie boeken die nooit werden vertaald... en om eerlijk te zijn, boeken lezen in een vreemde taal, dat is vermoeiend !

tot de volgende ?

Nieuw boek ?

Ik hoorde dat er reeds een contract is opgemaakt ! De titel is al bekend: "Bart Dewever:"Mijn dieet".
De laatste boekenbeurs heeft het duidelijk gemaakt, er zijn nog twee soorten van boeken die het goed doen: kookboeken en dieetboeken.... De volgorde is duidelijk belangrijk, eerst koop je een kookboek, het jaar nadien sla je aan het diëten....
Je kunt je TV niet meer opzetten of je duikelt wel ergens een kookprogramma binnen. De room en de boter loopt tegenwoordig als het ware van het scherm! En dan krijg je zelfs alternatieve kookprogramma's cadeau, waar de boter vervangen wordt door Solo Light en de room door Soya light... (Ik weet niet zeker of er familierelaties zijn tussen de twee, maar het zou me niet verbazen.)

De derde fase zijn dan de dieetboeken. Er zijn er legio, bijna ieder BV of bijna BV krijgt vroeg of laat te maken met de gevolgen van zijn vele recepties en galadiners, en moet dan zo nodig aan het diëten... Omdat dit heel moeilijk is zonder degelijke begeleiding, en begeleiding duur is, schrijven ze dan een boek daarover, kwestie van de kosten wat te drukken. Want hoewel BV's algemeen beneden worden voor hun rijkdom, is dat, net als het BV-dom op zich, fictie... Niet dat ze niet dik verdienen, maar om hun naam als BV op peil te houden, zijn ze verplicht heel breed en heel rijk te leven, zodat het geld hen als water door de vingers stroomt.

Het gevolg is dat ze uiteindelijk het slachtoffer zijn van een soort dubbelleven... Ze leven rijk, maar ze zijn het niet. Om hun imago hoog te houden, zijn ze dan ook verplicht allerlei kunstgrepen uit te halen, om toch maar geld in het bakje te krijgen, teneinde hun rijkdom te kunnen etaleren, terwijl ze in werkelijkheid heel arm zijn..; De weinigen die het materieel uiteindelijk toch breed krijgen, vertonen dan , tengevolge van de façadebouw aan hun leven, uiteindelijk een heel arm zielenleven...

Laatst zag ik zelfs een publiciteit voor een uitzending over "Stille weldoeners" ... Heel rijke mensen, die enkele dagen van hun leven cadeau geven aan de armen en een weel gaan werken bij organistaies voor daklozen en dergelijke... Heel stil en heel onbekend ??? voor het oog van de camera ???? djudedju... Ik heb niet eens willen kijken... Daar weet niet alleen de linkerhand wat de rechter geeft, daar weet heel de wereld het !

Ik zou dit syndroom willen noemen: De doem van het Imago"... Want volgens mij is dit op zich een soort ziekte! Je naar buiten toe steeds anders, beter tonen dan je in werkelijkheid bent. (Er zijn uitzonderingen, die als handelsmerk precies een heel ruw imago opbouwen, niets doen dan vloeken en ketteren, grove taal gebruiken en iedereen door de stront trekken... Op zijn minst eentje is op die manier zelfs verkozen in ons parlement en riep, allemaal voor zijn imago, "Leve de republiek", tijdens de eedaflegging van Albert II... om geen namen te noemen...)
Maar die mensen leven dus bij gratie van hun imago... (Vandaar de vergelijking van de politiek met het toneel ?) Dat moet lastig zijn... Eén keer uit je rol vallen is voldoende om hele bladzijden te vullen in de sensatiepers... (Is er nog een andere pers heden ten dage???) Je loopt als het ware heel de dag op eieren.

En het is dus niet alleen niet echt lucratief, het is verarmend voor de geest en dikwijls zelfs voor de huishoudportemonnee... Want, wat het ook kost, het imago moet hoog gehouden worden.

Ik ben liever gewoon Jan Modaal, een grijs mensje in de grijze massa. Veilig verscholen en de anderen observerend. Nee, niet van uit een ivoren toren, maar krek tussen de mensjes in. Levend met en tussen, weet je wel. Genieten van wat je ziet, van wat je hoort. Maar soms is zelfs dat moeilijk, want je mag je mond niet laten glimlachen als je iets geks ziet of hoort, je moet werkelijk verdwijnen in de achtergrond. Want de mens heeft lange tenen... Toon nooit dat je binnenpretjes hebt bij het aanhoren van de gesprekken tussen de beenhouwer en de cliënte... Nee, doe alsof je niets ziet, niets hoort, verdwijn tussen de droge worst en de hammen...en lach pas als je weer alleen bent. (Maar dan sla je zelf ook een gek figuur!)

Ik krijg het donkere vermoeden dat de Sioux van Belgacom bij monde van onderaannemers mijn verbinding met het internet zonet hebben verbroken... Als deze blog pas heel laat verschijnt... dan weet je meteen de reden.

Ze hebben immers een nieuwe stap gezet in hun werkzaamheden, zijn niet alleen uit hun tentjes gekropen, maar hebben er nu nog een graafwerktuig bij gehaald, om des te beter mijn hortensia's te kunnen "verdemolieren"... Ik ga stoppen, de waakzaamheid gebiedt me hen te observeren, ongezien... zodat ze hun pijlen niet nog meer op mij en mijn voortuintje richten !

tot de volgende ??? (het is nu 9.43 uur, je zult wel zien wanneer de tekst gepubliceerd wordt !)

Sioux bij de vleet

Image by martijn.munneke via FlickrJe zou het niet verwachten, maar sinds enige tijd zitten wij hier met een probleem van asielzoekers, klof voor onze deur. De onverlaten hebben hier, vermomd als arbeiders in dienst van de telefoonmaatschappij, eerst meerdere putten en loopgraven gegraven, en hebben er nadien drie tenten neergezet, netjes verdeeld over mij en mijn gebuur, (elk zowat 1.5 tent) en wij kijken nu niet alleen uit op een soort oorlogsgebied vol loopgraven, maar dus ook op drie witte tenten. Wit, zodat je de nationaliteit van de daders niet zou kunnen zien, maar hun verentooi heeft hen verraden ! Het zijn Indianen !
Zij hebben het land van de vrijheid ontvlucht omdat zij er nog steeds onderdrukt worden, en ik hoorde dat ondanks een, zegge en schrijve één, zwarte president, er ook nog duizenden en duizenden zwarte medemensen op het punt staan het land van de vrijheid te ontvluchten om te pogen de echte vrijheid te vinden, desnoods in tentjes en loopgraven.
Ik hou mijn hart vast, want ze zien in mijn hortensia's duidelijk een oor om zich in te verschuilen en wellicht zullen ze binnen enkele maanden gecamoufleerd met grote bloembollen verscholen zitten voor de steeds alerte en speurende politiemacht in onze contreien.
Daar ik nogal wat sympathie heb voor de onderdrukte medemens, heb ik hen de raad gegeven zich steeds te verplaatsen met een koersfiets en in trainingspak, dit soort weggebruikers is immers vrijgesteld van iedere controle en hoeft zelfs de wegcode niet te kennen, laat staan respecteren...

Mensensmokkelaars aller landen, wil je hier in ons Absurdistan hele stammen "sans papiers" invoeren, je loopt geen enkel risico als je ze allemaal op koersfietsen zet en in groep ons land laat binnenrijden. In dit uniform ben je immers in ons teerbeminde vaderland vrij van elke controle. Mocht het hier oorlogsgebied heten, dan ben je in dit uniform veel veiliger dan onder de vlag van het Rode Kruis.

Ondertussen speuren mijn arendsogen een nieuwe toevloed van schijnbare werklieden in als werkmateriaal vermomde busjes aankomen. Ze komen, gewapend met schoppen en helmen naar de loopgraven en begroeten de reeds ondergedokenen in de loopgraven met wilde oorlogskreten als "Godverdomme d'er stoa woater in!" en dergelijke.

Heel voorzichtig, om de vijand te misleiden, grijpen ze nu de tentjes vast, en verzetten die een paar meter, om zo luchtopnames in de war te brengen, en om mijn buur en mij het onmogelijk te maken de woonst alsnog te verlaten. We leven in oorlogsgebied, en geen mens die ook maar opkijkt !

Ze zijn zeer uitgeslapen en wantrouwig, en terwijl er één graafwerkzaamheden verricht, houden de anderen de wereld in de gaten.

Ik ga moeten voortmaken, want als ze zien dat ik hen in de gaten heb, hakken ze mijn verbinding met het internet door en laten mij hier zonder verbinding met de buitenwereld zitten. Vraag het maar aan mijn buurman, hem hebben ze al liggen gehad, en toen zijn de echte mensen van de echte telefoonmaatschappij, met levensgevaar de verbindingen moeten komen herstellen, terwijl ze voortdurend belaagd werden met dreigende oorlogskreten !

Ik ga dus heel stillekens stoppen, in de hoop dat ze mij niet zien zitten schrijvelen over de bezetting. Ik voel me net een lid van de Witte Brigade, of nee, zij hebben witte tenten, nu ja, dan ben ik brigada rosso of zoiet hé...

tot de volgende ? (inderhaast kon ik een foto nemen van hun schuilplaatsen onder mijn hortensia's)

Winterse vissen

Image by brian.gratwicke via FlickrGisterenmorgen gingen we in de voormiddag naar Lierde, om de beesten te gaan voederen... Onze dagelijkse taak als Bart en co op congé zijn...
Maar dit keer was het anders. Gewoonlijk gaat Anny recht naar de stal om het voer van de geiten en de kippen klaar te zetten om dan haar laarzen aan te trekken en naar ginder te sjokken met een emmer water en een emmer voeder.... Maar ik zag bij het binnenkomen dat er iets loos was met de aquarium... Het water leek troebel, en toen ik nader ging hoorde ik niet het vertrouwde lawaai van de pomp, en even tasten aan de ruiten deed me schrikken: ijskoud ! Voor tropische vissen een regelrechte ramp. Ik keek even en zag een schijnbaar dode vis liggen... Grote paniek. Ik deed Anny eerst verder doen met de geiten en de kippen, gaf zelf de kat en het konijn eten en drinken, en dan beiden naar het aquarium....
Eerst naar de zekeringkast: één zekering duidelijk gesprongen, en de zekering van de wasplaats was ook in off-stand... Maar ik dacht dat dit misschien een veiligheid was voor de wasmachine...
De zekering weer aangezet, niets werkte... In het bureel van Els een bureaulampje gehaald, en er bleek geen stroom te zijn op de bewuste wandcontactdoos... De kabel losgemaakt en in een andere wandcontactdoos gestopt, oef... alles werkte... een minuutje dan sprong de zekering weer... Nog eens geprobeerd, en dan zag ik dat het verwarmingselement stuk was, ik zag duidelijk de vonken vliegen binnen het glas. Ondertussen had Anny het lumineuze idee om de andere zekering van de wasplaats ook aan te zetten, en kijk de wandcontactdoos bleek daar op aangesloten... Alles in gang gezet wat nog kon, onder meer de pomp, zodat het water weer zuurstof kon opnemen en het vuil wat werd afgezogen. Maar het water was ijskoud...
Ik probeerde hen op te bellen, maar ze hebben daar een telefoon met duizend en één knopjes, en ik heb ze allemaal ingedrukt, maar kreeg niet eens de kiestoon, laat staan dat ik kon telefoneren... Eén ding vond ik wel, het nummer van de GSM van Bart... Ik bij de buren om te vragen daar te mogen bellen... Buren sliepen nog. Naar de andere kant, andere buren... Die waren héél wantrouwig, en ik maar expliqueren dat er niets meer werkte bij Bart en na een hele uitleg mocht ik met zijn GSM bellen, buiten op de straat staande... Bart dacht dat er nog wel een verwarmingselement in de kelder zou liggen... Wij naar de kelder...Niets gevonden... We beslisten naar huis te komen, wij hadden wel nog wel een reserve liggen, weliswaar niet zwaar genoeg voor die twee-meter-bak, maar alle baten helpen.
Toen we terugkeerden vonden ze het in Brakel nodig een Nieuwjaarsreceptie te houden voor de bevolking: omleiding. Djudedjudedjudedju....
Nu had ik mijn GSM bij me gestopt en belde naar Bart... Geen gehoor. Naar Els...geen gehoor, ewoud dan maar Oef.... Bart had zijn GSM afgezet omdat hij al op weg was naar huis met de wagen. Gevraagd hoe ik de chauffage kon aanleggen... "Ik sta nu voor de thermostaat, wat moet ik hier doen? dan idem terwijl ik voor de ketel ging staan..." Dju toch, in eigen huis weet een mens dat allemaal, nu stond ik daar uitgekleed!

De chauffage aan de praat gekregen... Alles bleef koud. Nog maar eens gebeld. Alles is normaal, heel de boel moet opgewarmd worden en dat duurt altijd wel een kwartiertje... 't Bleken er drie kwartieren te zijn ! voor we de eerste sporen van "warmte" bespeurden aan de buizen.

Ondertussen leegden wij de aquarium met één emmer, je kent de procedure wel, darm in het water en aan het andere end van de buis gaan zuigen om het hevelsysteem in gang te zetten ... Vuil water weggegoten en lauwwarm water weer meegebracht, en dit langzaam via de filterkamer waar de pomp in zit, in de bak terug te gieten... Dit procedé wel meer dan twintig keren herhaald, tot de bak weer een hopelijk goede temperatuur had... Geen thermometer te zien. 's Avonds vertelde Bart dat er een in de aquarium is, niet gezien, niet gevonden. (Zie iets hoger: thuis weet een mens dat allemaal!!!!!!)

De vissen begonnen terug rond te zwemmen. Oef... We zagen geen dooie. nog eens oef.

Dweil gezocht om de boel wat op te kuisen. Geen dweil te vinden (zelfde opmerking als hierboven), dan maar de dweilen die om de tapijtjes zaten gepakt en daarmee het meeste water opgedroogd op de vloer. Handdoek gezocht om de aquarium en de standaard af te drogen. Geen handdoeken te vinden. Waar stopt dat mens alles toch ? Gevloekt. Na lang zoeken paar verse schotelvodden gevonden...

Ik was tegen die tijd door en door koud... Ik had immers mijn pull afgedaan om met mijn armen tot beneden in de aquarium te kunnen om zoveel mogelijk vuil op te zuigen en weg te scheppen... in dat koude water in dat koude huis...De radiatoren begonnen dan ook al lauw te worden...

Trui terug aan en naar huis... Om twee uur middagmaal "genoten"...
djudedju

Aan Els vragen om tegen de volgende keer te zorgen voor een gids... Met aanduiding waar we handdoeken, dweilen en co kunnen vinden, hoe de gekke telefoon gaat en al die nuttige info om in een vreemd huis je draai te vinden...

djudedju
Normaal zouden we in de namiddag naar tanteke gaan... Geen van beiden kon het nog, we waren alle twee geradbraakt. Nu nog zit ik met verschrikkelijke pijn, 't was nog niet helemaal over van die begrafenis, en nu dan weer dit. Ik ben een sukkelaar, best dat ik nog wat compassie krijg van mijn eigen zichzelven...
Vanmorgen zware pil bij gepakt...

tot de volgende ???

De tyrannosaurus in mijn tuin...

Image via WikipediaJe gelooft me niet? Toch heb je ongelijk, allee, toch een beetje... Want ik heb kippen in mijn tuin, en het schijnt bewezen dat de kip en de tyrannosaurus rex heel, heel erg dichte familie van elkaar zijn. De Rex zou de voorvader zijn van onze kip...
En dan heb ik het iet of wat te kwaad...
De tyrannosaurus Rex is toch uitgestorven? Hoe kan hij dan nakomelingen hebben?

En dan zit ik weer te fantaseren, fantasie is voor mij de oplossing om antwoorden te vinden waar er geen zijn. En ik zou kunnen opteren voor een hernieuwing van het scheppingsverhaal, waarbij de Heer wat stof van de Rex nam en daar de kip uit boetseerde...maar dat lijkt mij niet zo leuk als mijn andere verhalen. Het is zo wat een overschrijven van een oude tekst, en dat is dan plagiaat, en dat mag niet. Dus eens graven in mijn fantasie...
De geleerden zijn het er (bijna, want geleerden hebben de eigenschap het nooit ergens volledig over eens te zijn!) over eens, dat het uitsterven van de dino's te wijten is aan het inslaan van een enorme meteoor op de aarde... Laat ons daar dus mee beginnen...

Alle dino's waar ook ter wereld hieven de kop op, stopten waar ze ook mee bezig waren, en keken verbaasd hemelwaarts... Een brullend geluid, een vurige streep liep van einder naar einder over het uitspansel, en terwijl ze nog aan het bekomen waren van de verbazing volgde een verschrikkelijke aardschok... Bomen ontwordelden, rotsen verguisden, diepe scheuren ontstonden in de bodem en de aarde leek geen vastheid meer te bieden maar te schudden, te beven, te wiegen en te waaien... Waaien? Nee, een verschrikkelijke stormwind bulderde over dat alles heen, zo erg dat beginnende bosbranden uitgeblazen werden als een kaars op een verjaardagstaartje... Het was een hete wind, vol met stof en steentjes en zand die je vel geselde... en die wind leek wel de wereld rond te gaan, want ze hield dagen, ja weken aan, nu eens hard, dan weer iets minder hard. Ondertussen bleef de aarde dooreen schudden, uit de grote scheuren in de aardkorst kwam brandende lava omhoog die de wereld niet alleen in brand stak, maar ook nog de atmosfeer vervulde met rook en gassen en stof... Zoveel stof dat de nacht wel leek te blijven duren... Heel wat dieren waren na de eerste klap al dood, en de kleine restanten die toevallig ergens achter een heuvelrug min of meer gespaard werden van de vuurwind, moesten in het duister en op de tast hun eten zoeken... Kadavers en groen waren er nog voor handen, maar het groen dat ze op aten kwam, door het gebrek aan licht slechts sporadisch terug, en was na enkele weken niet meer te vinden... Alleen de vleeseters hielden het zo wat langer uit... terend op de vele karkassen van steeds sneller stervende planteneters...

Toch ging het leven voort, maar kijk, evolutie kan ook wel eens andersom gaan... Waar de rovers vroeger steeds sterker en groter leken te worden, om de struggle for life te doorstaan, leek het nu aangewezen om kleiner te worden... De voorraad werd immers steeds kleiner en kleiner. Bovendien werd het steeds kouder, en werden de uren waar de dino buiten kon komen steeds geringer. Sneeuw, ijs zijn niet precies het milieu dat is aangewezen voor naakte beesten ! En zie, alras ontstonden klein dinootjes, die bedekt waren met een vreemde nieuwe materie: pluimen, veren....

Veren waren handig, je kon die netjes tegen je aan houden en dan waren ze niet te warm in de warmere dagen, en je kon ze ook dik opzetten, zodat er rond je lijf een dikke isolerende laag ontstond. Een deel van de dino's liepen al lange tijd alleen op hun achterpoten, en toen ze hun voorpoten niet meer benutten om de prooien mee te vatten, zagen we dat bij sommigen ook die voorpoten bevederd werden... en zie, enkele generaties later viel er een dino van een rots, spreidde zijn voorpoten in paniek breed uit, en ...hij zweefde zachtjes naar beneden... Vliegen was het nog niet, maar toch al bijna...

In dit verhaal gaan we er dus van uit, dat de kip wel degelijk is voortgekomen uit de dino Rex, en dat dino's warmbloedig waren (Daar zijn de geleerden het ook nu nog niet over eens !)... Maar het heeft wel een mogelijk idee over de evolutie van dino naar vogel, die min of meer aanvaardbaar is. Natuurlijk ging het allemaal niet zo vlug als ik het hier schreef, maar toch... Soms lijkt evolutie wel reuzenpassen te maken waar hij meestal heel langzame wijzigingen aanbrengt...

Ik ga stoppen, ik moet mijn tyranosaurussen rex nog gaan voeren, en hun eieren gaan rapen...

tot de volgende ???

Nieuwejaarke zoete

Image by flash.pro via FlickrVanmorgen, al heel vroeg, een telefoontje... Veerle kan niet komen eten vanmiddag, ze zit met de buikgriep. Diarree en overgeven, zoveel je wilt.
We hebben ze wat medicamenten gegeven (wij hebben altijd voorraad) en ook wat Oscillococcinum, in de hoop dat het vlug zou gedaan zijn, en met het bevel dat de rest van het gezin alvast maar een keer of twee Oscillococcinum moest gaan nemen, als voorbehoedsmiddel...
't Begint al goed hé !
Vanmiddag gaan we dan maar wat eten met de kleinkinderen en Frederik... Veerle mag uitzieken...
djudedju !

Och, erg is dat niet, zo'n griepje, normaal is dat in een paar dagen vergeten en weg. Je kunt er echt niet zo heel veel tegen doen, als je het niet voelt afkomen, dan is het eigenlijk al wat te laat om veel te doen buiten uitzieken. Je moet om goed te zijn, zodra je je ook maar enigszins mottig, grieperig, voddig voelt, beginnen te reageren. Op die manier houden wij hier al jaren de griep buiten. (Hopelijk lukken we daar altijd in !).

Maar voor de rest is hier alles goed, en we hopen voor jullie allemaal hetzelfde ! (Niet letten op mijn rug, daar zitten nog steeds de naweeën in van de begrafenis...(Anny zegt dat ik maar wat meer pijnstillers moet pakken en ontstekingsremmers...maar ik doe dat zo node)
Dus, van harte: Een Gelukkig en Voorspoedig, Gezond Nieuwjaar in Welzijn en Welvaren voor U en al de uwen !

We gaan deze voormiddag nog maar eens naar Lierde rijden... de beesten moeten ook op nieuwjaar gevoederd worden, de eieren geraapt en alle post uit de brievenbus gehaald (post zal er niet zijn, maar we vinden heel wat briefjes en kaartjes in de bus die er door buren en bekenden zo zijn ingestopt.)

Als ik het goed heb, komen ze morgen weer naar huis... Is onze taak weer gedaan. Eigenlijk ging Veerle vandaag eens gaan, maar ja, ze ligt in haar bedstee...

Een Nieuw Jaar... gek idee dat je dit laat beginnen op 1 januari... Dat is ook nog niet zo heel erg lang zo, vroeger in de Romeinse tijd begon het jaar op 1 maart. En in heel wat andere maatschappijen heb je heel andere "jaren en nieuwjaren". Het enige voordeel is dat ons jaar ongeveer correct is ten opzichte van het zonnejaar en de seizoenen. Onze lente begint altijd op ongeveer dezelfde dag, en onze seizoenen zijn correct ingedeeld over het jaar, zodat landbouwers en tuinders er staat kunnen op maken. Maar voor de rest is het dus louter toeval dat wij het jaar aanvatten op 1 januari (hebben wij te danken aan de Kerk...).

Niet alle kalenders volgen strikt het zonnejaar, en daar verschuiven de seizoenen dus ieder jaar weer. Ik zit me af te vragen hoe je daar dan je verjaardag viert ? Bij kortere jaren ben je dus veel ouder dan je hier zou zijn geweest, en bij langere jaren net jonger. Maar ja, ook dat verjaren is zo'n gek ding... Eigenlijk ook al een "moderne" uitvinding. Toen ik klein was, was daar maar heel weinig aandacht voor, men had meer aandacht voor je feestdag, de naamdag van de Heilige naar wie je genoemd was. Maar ook daar was geen feest voor, hoogstens een welgemeend "proficiat met je feestdag" en daarmee was de kous af.

Nu echter is een verjaardag een gelegenheid om een cadeautje te geven (te krijgen)... Als de commercie maar draait.

Ook nieuwjaar is zoiets verworden... Net als alle andere feestdagen, je moet op die dagen iets meer eten, iets meer drinken iets vieren en liefst van al: veel geld uit geven... Tot meerdere eer en glorie van de economie.
De economie wie is dat eigenlijk ?
Ja... niet wat, maar wie!

tot de volgende ? (Ik moet de geiten gaan voederen)

Den tjieper...

Image via WikipediaDen dienen van in de titel, dat bennekik...
Toen ik mijn woordje moest zeggen, en daar de urne zag staan, toen had ik plots een krop in mijn keel, en dat hoorde je.
Gek is dat. Ik kom uit een generatie waar mannen geen emotie mogen tonen, maar sinds het overlijden van onze Koen is die veer blijkbaar gebroken, en kan ik voor een prul van niets de tranen in mijn ogen krijgen, en wanhopig zitten zwelgen om de krop weg te krijgen.
Gelukkig mag dat nu, verlies je nu niet meer je mannelijkheid door emotie te tonen. Anders was ik al jaren geen man meer.
En weet je wat, er was nog een man, een jonge man nog die ook moest spreken, en ook hij had het even te kwaad. De dame van het zangkoor die ook sprak had dat veel minder... De ommekeer van de geslachten? Oh ja, de vrouw draagt al een tijdje de broek hé...
Tijdens de offerande kwam een van de zonen van Annie tot bij mij om me te danken, en nu en dan kreeg ik een klopje op mijn schouder van de voorbij komende rij mensen die ten offer gingen. Blijkbaar had ik toch de juiste woorden gevonden. Oef.
Er was verschrikkelijk veel volk, de offerande bleef duren, er stonden wellicht twee kerken buiten aan te schuiven ! En wat je ook niet zo vaak ziet, toen de mis uit was, zat de kerk nog vol. Waar anders de meesten verdwijnen na de offerande en het "zich tonen", was er nu een pak mensen gebleven. Na de dienst was er begroeting, en daar ik gans vooraan zat in de kerk, was ik bij de laatsten om de familie te gaan groeten... De mis begon op 10 uur, ik was er kwart voor, en vond bijna geen plaats meer om te parkeren. Gelukkig was mijn plaats voorbehouden, want de kerk zat al bijna volledig vol mensen... Toen ik thuis kwam, recht naar huis !, was het drie minuten voor 12 uur...
Ik voel mijn rug niet meer... ik ben kapot van de pijn en heb deze nacht amper een oog dichtgedaan van de pijn. Ik denk dat het oeverloze aanschuiven voor de begroeting mij de das heeft omgedaan, het staan te staan en voetje voor voetje aanschuiven...
Toen ik bij de man van Annie aankwam, sprak die mij aan bij mijn voornaam, "Ik heb u nog nooit gezien, maar ken u van op de foto's die Annie nam van de Hobby" vertelde hij me, en dankte me nog eens voor de woorden van steun...
Ik wou dat ik ze niet had moeten uitspreken, en dat Annie nog bij ons was... dat zou veel leuker geweest zijn. Want ik kan het niet helpen, iedere lijkmis is weer een herinneren van de mis voor onze Koen...

Eén troost, ik heb het gevoel dat mijn ampele woorden iets van troost hebben gebracht. Ik heb geprobeerd ze zo sober en echt te houden als ik kon, geen ophemelen maar gewoon de positieve ervaringen die we met Annie kenden eens te beklemtonen en haar te danken, over de grens van de dood heen, voor wat ze voor ons groepje betekende...

Trouwens, die formule, geen homilie door een pastoor die niet echt betrokkene is, vervangen door getuigenissen is een formule die veel echter klonk dan de gewone preek...
En alle lof voor onze pastoor, heel wat anders dan met die andere, ten tijde van onze Koen... Nu heb je echt het gevoel (en dank zij het boekje met de "script" de zekerheid) dat hij voor iedere lijkdienst echt een nieuwe en aangepaste tekst schrijft, met prachtige teksten en gedichten... Heel wat anders dan toen, heel wat anders dan in heel veel parochies, waar je na enkele begrafenissen zo wat de tekst van buiten kent, en het ook zo klinkt... Bij de begrafenis van vriend Clothaire noemde de pastoor zelfs de naam die in zijn jarenoude tekst stond in plaats van de naam van Clothaire... pijnlijk, en helemaal niet troostend meer.

Nee, het mag dan een van die moderne pastoors zijn, met zijn oorring in zijn oor, het is er een die werkelijk de mensen aanspreekt, heel rechtstreeks... Hij mag blijven.

Ik ga stoppen, ik zit nu al dagen te broebelen over die begrafenis, ik ga dit hoofdstuk, hopelijk voor héél lang afsluiten... 't Is oudejaar, mag ik jullie prettige en veilige eindejaarsfeesten toewensen ?

tot de volgende ?