De tyrannosaurus in mijn tuin...

Image via WikipediaJe gelooft me niet? Toch heb je ongelijk, allee, toch een beetje... Want ik heb kippen in mijn tuin, en het schijnt bewezen dat de kip en de tyrannosaurus rex heel, heel erg dichte familie van elkaar zijn. De Rex zou de voorvader zijn van onze kip...
En dan heb ik het iet of wat te kwaad...
De tyrannosaurus Rex is toch uitgestorven? Hoe kan hij dan nakomelingen hebben?

En dan zit ik weer te fantaseren, fantasie is voor mij de oplossing om antwoorden te vinden waar er geen zijn. En ik zou kunnen opteren voor een hernieuwing van het scheppingsverhaal, waarbij de Heer wat stof van de Rex nam en daar de kip uit boetseerde...maar dat lijkt mij niet zo leuk als mijn andere verhalen. Het is zo wat een overschrijven van een oude tekst, en dat is dan plagiaat, en dat mag niet. Dus eens graven in mijn fantasie...
De geleerden zijn het er (bijna, want geleerden hebben de eigenschap het nooit ergens volledig over eens te zijn!) over eens, dat het uitsterven van de dino's te wijten is aan het inslaan van een enorme meteoor op de aarde... Laat ons daar dus mee beginnen...

Alle dino's waar ook ter wereld hieven de kop op, stopten waar ze ook mee bezig waren, en keken verbaasd hemelwaarts... Een brullend geluid, een vurige streep liep van einder naar einder over het uitspansel, en terwijl ze nog aan het bekomen waren van de verbazing volgde een verschrikkelijke aardschok... Bomen ontwordelden, rotsen verguisden, diepe scheuren ontstonden in de bodem en de aarde leek geen vastheid meer te bieden maar te schudden, te beven, te wiegen en te waaien... Waaien? Nee, een verschrikkelijke stormwind bulderde over dat alles heen, zo erg dat beginnende bosbranden uitgeblazen werden als een kaars op een verjaardagstaartje... Het was een hete wind, vol met stof en steentjes en zand die je vel geselde... en die wind leek wel de wereld rond te gaan, want ze hield dagen, ja weken aan, nu eens hard, dan weer iets minder hard. Ondertussen bleef de aarde dooreen schudden, uit de grote scheuren in de aardkorst kwam brandende lava omhoog die de wereld niet alleen in brand stak, maar ook nog de atmosfeer vervulde met rook en gassen en stof... Zoveel stof dat de nacht wel leek te blijven duren... Heel wat dieren waren na de eerste klap al dood, en de kleine restanten die toevallig ergens achter een heuvelrug min of meer gespaard werden van de vuurwind, moesten in het duister en op de tast hun eten zoeken... Kadavers en groen waren er nog voor handen, maar het groen dat ze op aten kwam, door het gebrek aan licht slechts sporadisch terug, en was na enkele weken niet meer te vinden... Alleen de vleeseters hielden het zo wat langer uit... terend op de vele karkassen van steeds sneller stervende planteneters...

Toch ging het leven voort, maar kijk, evolutie kan ook wel eens andersom gaan... Waar de rovers vroeger steeds sterker en groter leken te worden, om de struggle for life te doorstaan, leek het nu aangewezen om kleiner te worden... De voorraad werd immers steeds kleiner en kleiner. Bovendien werd het steeds kouder, en werden de uren waar de dino buiten kon komen steeds geringer. Sneeuw, ijs zijn niet precies het milieu dat is aangewezen voor naakte beesten ! En zie, alras ontstonden klein dinootjes, die bedekt waren met een vreemde nieuwe materie: pluimen, veren....

Veren waren handig, je kon die netjes tegen je aan houden en dan waren ze niet te warm in de warmere dagen, en je kon ze ook dik opzetten, zodat er rond je lijf een dikke isolerende laag ontstond. Een deel van de dino's liepen al lange tijd alleen op hun achterpoten, en toen ze hun voorpoten niet meer benutten om de prooien mee te vatten, zagen we dat bij sommigen ook die voorpoten bevederd werden... en zie, enkele generaties later viel er een dino van een rots, spreidde zijn voorpoten in paniek breed uit, en ...hij zweefde zachtjes naar beneden... Vliegen was het nog niet, maar toch al bijna...

In dit verhaal gaan we er dus van uit, dat de kip wel degelijk is voortgekomen uit de dino Rex, en dat dino's warmbloedig waren (Daar zijn de geleerden het ook nu nog niet over eens !)... Maar het heeft wel een mogelijk idee over de evolutie van dino naar vogel, die min of meer aanvaardbaar is. Natuurlijk ging het allemaal niet zo vlug als ik het hier schreef, maar toch... Soms lijkt evolutie wel reuzenpassen te maken waar hij meestal heel langzame wijzigingen aanbrengt...

Ik ga stoppen, ik moet mijn tyranosaurussen rex nog gaan voeren, en hun eieren gaan rapen...

tot de volgende ???

Nieuwejaarke zoete

Image by flash.pro via FlickrVanmorgen, al heel vroeg, een telefoontje... Veerle kan niet komen eten vanmiddag, ze zit met de buikgriep. Diarree en overgeven, zoveel je wilt.
We hebben ze wat medicamenten gegeven (wij hebben altijd voorraad) en ook wat Oscillococcinum, in de hoop dat het vlug zou gedaan zijn, en met het bevel dat de rest van het gezin alvast maar een keer of twee Oscillococcinum moest gaan nemen, als voorbehoedsmiddel...
't Begint al goed hé !
Vanmiddag gaan we dan maar wat eten met de kleinkinderen en Frederik... Veerle mag uitzieken...
djudedju !

Och, erg is dat niet, zo'n griepje, normaal is dat in een paar dagen vergeten en weg. Je kunt er echt niet zo heel veel tegen doen, als je het niet voelt afkomen, dan is het eigenlijk al wat te laat om veel te doen buiten uitzieken. Je moet om goed te zijn, zodra je je ook maar enigszins mottig, grieperig, voddig voelt, beginnen te reageren. Op die manier houden wij hier al jaren de griep buiten. (Hopelijk lukken we daar altijd in !).

Maar voor de rest is hier alles goed, en we hopen voor jullie allemaal hetzelfde ! (Niet letten op mijn rug, daar zitten nog steeds de naweeën in van de begrafenis...(Anny zegt dat ik maar wat meer pijnstillers moet pakken en ontstekingsremmers...maar ik doe dat zo node)
Dus, van harte: Een Gelukkig en Voorspoedig, Gezond Nieuwjaar in Welzijn en Welvaren voor U en al de uwen !

We gaan deze voormiddag nog maar eens naar Lierde rijden... de beesten moeten ook op nieuwjaar gevoederd worden, de eieren geraapt en alle post uit de brievenbus gehaald (post zal er niet zijn, maar we vinden heel wat briefjes en kaartjes in de bus die er door buren en bekenden zo zijn ingestopt.)

Als ik het goed heb, komen ze morgen weer naar huis... Is onze taak weer gedaan. Eigenlijk ging Veerle vandaag eens gaan, maar ja, ze ligt in haar bedstee...

Een Nieuw Jaar... gek idee dat je dit laat beginnen op 1 januari... Dat is ook nog niet zo heel erg lang zo, vroeger in de Romeinse tijd begon het jaar op 1 maart. En in heel wat andere maatschappijen heb je heel andere "jaren en nieuwjaren". Het enige voordeel is dat ons jaar ongeveer correct is ten opzichte van het zonnejaar en de seizoenen. Onze lente begint altijd op ongeveer dezelfde dag, en onze seizoenen zijn correct ingedeeld over het jaar, zodat landbouwers en tuinders er staat kunnen op maken. Maar voor de rest is het dus louter toeval dat wij het jaar aanvatten op 1 januari (hebben wij te danken aan de Kerk...).

Niet alle kalenders volgen strikt het zonnejaar, en daar verschuiven de seizoenen dus ieder jaar weer. Ik zit me af te vragen hoe je daar dan je verjaardag viert ? Bij kortere jaren ben je dus veel ouder dan je hier zou zijn geweest, en bij langere jaren net jonger. Maar ja, ook dat verjaren is zo'n gek ding... Eigenlijk ook al een "moderne" uitvinding. Toen ik klein was, was daar maar heel weinig aandacht voor, men had meer aandacht voor je feestdag, de naamdag van de Heilige naar wie je genoemd was. Maar ook daar was geen feest voor, hoogstens een welgemeend "proficiat met je feestdag" en daarmee was de kous af.

Nu echter is een verjaardag een gelegenheid om een cadeautje te geven (te krijgen)... Als de commercie maar draait.

Ook nieuwjaar is zoiets verworden... Net als alle andere feestdagen, je moet op die dagen iets meer eten, iets meer drinken iets vieren en liefst van al: veel geld uit geven... Tot meerdere eer en glorie van de economie.
De economie wie is dat eigenlijk ?
Ja... niet wat, maar wie!

tot de volgende ? (Ik moet de geiten gaan voederen)

Den tjieper...

Image via WikipediaDen dienen van in de titel, dat bennekik...
Toen ik mijn woordje moest zeggen, en daar de urne zag staan, toen had ik plots een krop in mijn keel, en dat hoorde je.
Gek is dat. Ik kom uit een generatie waar mannen geen emotie mogen tonen, maar sinds het overlijden van onze Koen is die veer blijkbaar gebroken, en kan ik voor een prul van niets de tranen in mijn ogen krijgen, en wanhopig zitten zwelgen om de krop weg te krijgen.
Gelukkig mag dat nu, verlies je nu niet meer je mannelijkheid door emotie te tonen. Anders was ik al jaren geen man meer.
En weet je wat, er was nog een man, een jonge man nog die ook moest spreken, en ook hij had het even te kwaad. De dame van het zangkoor die ook sprak had dat veel minder... De ommekeer van de geslachten? Oh ja, de vrouw draagt al een tijdje de broek hé...
Tijdens de offerande kwam een van de zonen van Annie tot bij mij om me te danken, en nu en dan kreeg ik een klopje op mijn schouder van de voorbij komende rij mensen die ten offer gingen. Blijkbaar had ik toch de juiste woorden gevonden. Oef.
Er was verschrikkelijk veel volk, de offerande bleef duren, er stonden wellicht twee kerken buiten aan te schuiven ! En wat je ook niet zo vaak ziet, toen de mis uit was, zat de kerk nog vol. Waar anders de meesten verdwijnen na de offerande en het "zich tonen", was er nu een pak mensen gebleven. Na de dienst was er begroeting, en daar ik gans vooraan zat in de kerk, was ik bij de laatsten om de familie te gaan groeten... De mis begon op 10 uur, ik was er kwart voor, en vond bijna geen plaats meer om te parkeren. Gelukkig was mijn plaats voorbehouden, want de kerk zat al bijna volledig vol mensen... Toen ik thuis kwam, recht naar huis !, was het drie minuten voor 12 uur...
Ik voel mijn rug niet meer... ik ben kapot van de pijn en heb deze nacht amper een oog dichtgedaan van de pijn. Ik denk dat het oeverloze aanschuiven voor de begroeting mij de das heeft omgedaan, het staan te staan en voetje voor voetje aanschuiven...
Toen ik bij de man van Annie aankwam, sprak die mij aan bij mijn voornaam, "Ik heb u nog nooit gezien, maar ken u van op de foto's die Annie nam van de Hobby" vertelde hij me, en dankte me nog eens voor de woorden van steun...
Ik wou dat ik ze niet had moeten uitspreken, en dat Annie nog bij ons was... dat zou veel leuker geweest zijn. Want ik kan het niet helpen, iedere lijkmis is weer een herinneren van de mis voor onze Koen...

Eén troost, ik heb het gevoel dat mijn ampele woorden iets van troost hebben gebracht. Ik heb geprobeerd ze zo sober en echt te houden als ik kon, geen ophemelen maar gewoon de positieve ervaringen die we met Annie kenden eens te beklemtonen en haar te danken, over de grens van de dood heen, voor wat ze voor ons groepje betekende...

Trouwens, die formule, geen homilie door een pastoor die niet echt betrokkene is, vervangen door getuigenissen is een formule die veel echter klonk dan de gewone preek...
En alle lof voor onze pastoor, heel wat anders dan met die andere, ten tijde van onze Koen... Nu heb je echt het gevoel (en dank zij het boekje met de "script" de zekerheid) dat hij voor iedere lijkdienst echt een nieuwe en aangepaste tekst schrijft, met prachtige teksten en gedichten... Heel wat anders dan toen, heel wat anders dan in heel veel parochies, waar je na enkele begrafenissen zo wat de tekst van buiten kent, en het ook zo klinkt... Bij de begrafenis van vriend Clothaire noemde de pastoor zelfs de naam die in zijn jarenoude tekst stond in plaats van de naam van Clothaire... pijnlijk, en helemaal niet troostend meer.

Nee, het mag dan een van die moderne pastoors zijn, met zijn oorring in zijn oor, het is er een die werkelijk de mensen aanspreekt, heel rechtstreeks... Hij mag blijven.

Ik ga stoppen, ik zit nu al dagen te broebelen over die begrafenis, ik ga dit hoofdstuk, hopelijk voor héél lang afsluiten... 't Is oudejaar, mag ik jullie prettige en veilige eindejaarsfeesten toewensen ?

tot de volgende ?

Zwart

Image by Ronald Deventer via Flickr't Lijkt wel of de wereld heel vuil en smerig van onder het witte sneeuwtapijt vandaan komt. Je moet maar eens op onze oprit kijken! 't Is precies of er ligt vuil van jaren !
Op een of andere manier moet al dat zwart en vuil dus in dat wit hebben gezeten. Gek dat je dat dan niet ziet ! De gelijkenis met de witte lakens over de meubelen in het leegstaande huis is dus groter dan ik dacht.

Ik denk ook aan de witgekalkte graven van het evangelie, of, zoals we het in Vlaanderen zeggen: "Van boven blinken en van onderen stinken!"

Zo is het toch met veel dingen, hoe dikwijls tonen we niet een veel schonere kant dan de werkelijkheid? Kijk, dat is onder meer één van de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Vlamingen zijn meer geneigd de boel wat "op te blinken"... Je ziet het (vroeger meer dan nu, want we groeien ondanks alle politiek steeds meer naar elkaar toe) in Wallonië minder nette gevels dan in Vlaanderen, wat de Vlaming wel eens schamper doet zeggen dat ze ginder de verf nog niet uitgevonden hebben. Maar als je binnengaat bij een Waal, dan is het er over het algemeen zeer warm en gezellig van sfeer, en lijken ze wel alles en nog wat te hebben. Met andere woorden wij tonen meer ons bezit, zij leven meer. Vandaar ook het gezegde dat een Vlaming leeft om te werken, en een Waal werkt om te leven. Maar ook dat verschil is aan 't verdwijnen. Zo kon je vroeger bij wijze van spreken aan de huizen zien dat je Wallonië had bereikt, dat is nu al lang niet meer waar.

En zo komen we ook weer tot te politiek, en de eeuwige crisis om een regering te vormen... De schuld ?

Kijk een "taalpartij" ofte een partij die er alleen is om de onmiddellijke belangen van Vlaanderen te verdedigen en te bekomen, die kan in werkelijkheid niet regeren. De reden is heel simpel: als de partij er in slaagt haar doelen te bereiken, dan tekent ze meteen haar eigen doodvonnis en is ze er niet meer nodig. Bereikt ze haar doelstellingen niet, of slechts gedeeltelijk dank zij mee- regeren, dan heeft ze woord gebroken en zal ze afgestraft worden voor die "woordbreuk". (Herinner je maar de geschiedenis van de Volksunie !)

Een dergelijke partij kan slechts bestaan bij het in oppositie zijn, want als aan het bewind raakt, dan tekent ze, hoe dan ook, haar eigen doodvonnis.

Met andere woorden, zolang men zal zitten foefelen om tot een regering te komen met de NVA in de meerderheid, dan is het hopeloos. De moeilijkheid is dat die partij zó groot is dat je er moeilijk naast kunt. Dus zijn we nog lang van een nieuwe regering verwijderd, en zolang de NVA niet echt in de fout gaat tijdens deze onderhandelingen, zou een nieuwe verkiezing ook geen aarde aan de dijk brengen. We zitten in het slop, tot alle andere partijen samen komen tot een goed vergelijk, waarbij ze ook de partijpunten van de NVA brengen tot een deftig compromis, waar én Vlamingen én Walen zich grotendeels in kunnen vinden.

Makkelijk ? Nee, anders waren we daar al lang... Onmogelijk ? In theorie niet, de grootste moeilijkheid is te komen tot een vergelijk tussen zowat alle andere partijen... Want daar komt weer het aspect van de macht op de proppen... Ken je de historie van die gemeente waar twee grote partijen waren, en er één man helemaal alleen opkwam met een lijstje ? Beide grote partijen haalden evenveel zetels, en de eenling werd ook verkozen... Dus had hij in werkelijkheid de macht volledig in handen, en werd hij burgemeester (echt gebeurd !)...

We zitten dus in het slop, en de kans zit er dik in dat ons land grote klappen krijgt, gewoon door de onbekwaamheid van de politici. De druk van "het buitenland" is nu al sterk aan het groeien. Een mens zou gaan dromen van revolutie, revolutie tegen alles wat ook maar politiek is... Ik heb een makkelijker oplossing... Als jij je werk verliest omdat je niet bekwaam bent, dan moet je er 's anderendaags niet terug gaan om je aan te bieden voor de job. In de politiek doet men dat wel ! Als een regering valt, bewijzende dat ze het niet kan, dan staan al dezelfde bietekwieten 's anderendaags weer op de lijst, en de goegemeente (?) stemt er ook weer voor... Dus, als een regering bewijst het niet te kunnen, dan mag er geen een van de verkozenen terug op komen.... Allemaal nieuwe, frisse, met hopelijk nieuwe ideeën...

Ik ga straks naar de kerk... voor een lijkrede of hoe je dat ook noemen wilt. Ik zie er verschrikkelijk tegen op, het is zo moeilijk echt uit te drukken wat je werkelijk voelt, en de werkelijkheid te brengen als een hulde aan de overledene. Niet dat ik hier moet of zal liegen, maar hoe breng je de werkelijkheid op een manier die ook nog troostend is? Of is lof al een troost op zich? Of is het net de wonde nog verder openrijten? Ik zie er tegen op, ik kan alleen hopen dat mijn schamele woorden wat soelaas brengen, en de pijn niet verhevigen.

Denk maar een beetje op me, en sta me in je gedachten wat bij...

tot de volgende ?

Dooi

Image via WikipediaHet is aan het dooien... eindelijk, hoe mooi de wereld onder de dikke sneeuwlaag ook is, ik ben blij dat het weer "normaal" wordt. Als die sneeuwlaag er ligt, dan lijkt de lente nog veel verder weg. Het doet mij wat denken aan die oude films en oude foto's, waarop je leegstaande huizen zag, alle meubels, stoelen incluis, die netjes bedekt waren met witte lakens... Ostentatief vermeldend: de bewoners zijn rijk en kunnen een lange en verre reis maken... Thuis heb ik dergelijke dingen nooit gezien, maar ja, ik kan me niet herinneren dat wij ooit echt eens op reis zijn geweest, oh ja, toch één keer, naar Retie... en één keer (maar zonder Pierre en Suzanne - alleen de twee kleinsten mochten mee) naar Zwitserland. Wellicht was die reis zelfs gedeeltelijk ingegeven door mijn vaak ziek zijn, en berglucht heette zo versterkend te zijn. Maar dus ook toen lagen er geen lakens over onze meubelen... Ik weet niet eens of wij zoveel lakens zouden gehad hebben om alle meubelen mee af te dekken.
Maar ergens doet de sneeuw mij dus denken aan leegstand. Aan doodsheid.
Ik hoe van groen, van bloemen en van zon...
Ik denk dat dit misschien komt door het feit dat ik midden in de zomer ter wereld ben gekomen?
Toch moet ik ook iets hebben van dit ze(e)(i)kklimaat... ik heb het bijna nooit te warm of te koud. Ik kan rustig zitten vissen in de blakende zon, en het moet al heel erg vriezen wil ik handschoenen aandoen... Ook al heb ik dan een wandelstok vast met een koperen handvat, ik krijg maar heel zelden koude handen.
(Misschien is dat wel omdat ik van mezelf een dikke isolatielaag heb? Ik herinner me dat ik in een "magere" periode van mijn leven, wel sneller koud had!)
Maar nu is het dus aan het dooien! In het veld zie ik al de hoogste ribbels van het deerlijk gehavende veld weer boven de sneeuw uit komen, net alsof iemand met een slechte Bic lijntjes heeft getrokken op een wit vel papier. Misschien zal Hij straks ook nog een lijntjes bij trekken zodat er ruitjes ontstaan, en komt Ons Heer dan met Sinte Pieter hier in het veld wat O x O is oxo spelen....
(Ik ben gek...)
Maar dat komt omdat ik content ben met de dooi.

Ik weet niet of ik morgen zal kunnen bloggen op het normale tijdstip, ik moet immers tamelijk vroeg in de kerk zijn, op de uitvaart van Annie. Ik zie er tegen op... Afscheid nemen is nooit plezant, en het dan ook nog eens publiek moeten doen... helemaal niet leuk.

Ik heb eerlijk gezegd minder last met het schrijven van een tekst... Ik schreef al verschillende teksten voor doodszantjes (ik prefereer het sanctjes te noemen, want oorspronkelijk waren die dingen versierd met een Heiligenbeeltenis... en dus denk ik ergens aan Sanctus of Sancta...). Nu staan op de meeste van die doodssanctjes geen heiligen meer, maar een foto van de afgestorvene, of een dromerig stukje natuur. Veel prozaïscher dan vroeger. Ik denk soms met wat weemoed terug aan die sanctjes van toen, met een zwart boordje rond, en een prachtige gestyleerde, strakke afbeelding van Ons Heer aan het kruis... Ik vond en vind dat nog steeds mooi. Die tekeningen waren veelal wat Art deco -achtig, soms zelf wat Jugendstil... heel sierlijk en heel ingetogen, oproepend tot devotie.

Heel vroeger, in de ene streek al wat langer dan in de andere, werd er ook aan de kerk , voor de begrafenis, een uitvergrote doodsbrief uitgehangen, de bevolking mededelend dat een van de parochianen over leden was... Hier deelt men veelal doodsbrieven uit over gans de gemeente. Men wil de gemeenschap betrekken in het grote verdriet... In de hoop dat gedeeld verdriet maar half verdriet meer is ? (Het helpt niet !)

Een lijkdienst is een prachtig iets, het is een manier om voor de laatste keer, de afgestorvene nog eens in het zonnetje te zetten, de gemeenschap en jezelf de kans biedend alle goede dingen geestelijk in te kaderen en voor de rest van je leven zo te herinneren. Iedere overledene heeft plots geen één slecht of minder kantje meer, al het goede wordt uitvergroot en het mindere doodgezwegen en mee begraven. Het werkt troostend, het maakt het afscheid iets draaglijker, al was het maar omdat het de kans biedt je verdriet eens ongeremd te kunnen laten vloeien... En voor de gelovigen biedt het de hoop op een verder leven in het Paradijs...zo was het lijden ook niet voor niets. Geloof is een prachtig ding ! Het biedt steun waar er anders geen meer is. Het is een houvast, een handvat, een steun, een zekerheid, wellicht eerder een hoop dan een zekerheid, maar heel eigenaardig, hoe dichter de dood komt, hoe zekerder het wel lijkt te worden voor de betrokkenen...

Ook dat is een soort dooi... dooi van de schrik voor de dood...

tot de volgend.

Proficiat !

Image by Nationaal Archief via Flickr't Is vandaag uwen feestdag: onnozele kinderen...
Toen wij klein waren was dit een jaarlijks terugkerend mopje, net zoals ons moeder ons iedere 31° december vertelde dat op de markt een man stond met zoveel neuzen als er dagen in 't jaar zijn...
Dat zijn mopjes die je nu niet meer hoort. Ouderwets, niet bij de tijd, kortom: bompa...

Bovendien weten we nu allemaal dat het woord onnozel in de feestdag in werkelijkheid staat voor onschuldig, en helemaal niets met wat nu bedoeld wordt met onnozel... Dus waar lach je dan mee?

Met mezelf, met het feit dat ik al zo oud ben, dat ik weer kan genieten van die kleine dingetjes uit mijn verste verleden. Vannacht had ik immers weer alle tijd om na te denken, rond te zwerven in die grote voorraad herinneringen. Dat komt omdat ik lag te dubben over de "preek" die ik donderdag moet houden... Donderdag wordt Annie begraven, een lid van "mijn" hobbyclubje. Op de uitvaart wordt niet gepredikt, maar zullen enkele mensen een getuigenis afleggen... en ik ben bij de "prijswinnaars"...

Annie was nog niet zo lang bij de club, en toen men mij vertelde dat er een Annie zou bijkomen, en dat het een kankerpatiënte was, had ik wat schrik... Het is zo'n verschrikkelijke ziekte, en sommige mensen etaleren hun ziekte, en dat zou ongetwijfeld wegen op de sfeer binnen de groep... Ik hoopte dat het een dappere madame was, die niet zat te klagen of die haar pijn niet toonde...

Ik had geen schrik moeten hebben... Ik kon me niet voorstellen dat ze ziek was! Ze was vriendelijk, glimlachte bijna voortdurend en was direct in de groep opgenomen. Glimlachen, heb je dat woord al eens goed beluisterd ? Dat komt van glimmen, blinken van de lach, van het goede humeur !

Ik heb haar nooit een woord horen zeggen van haar ziekte, ze was altijd in een goed humeur, en deed aan alle activiteiten mee met volle inzet. Ik had wel soms een ander gevoel bij haar dan bij de anderen, het was of ze iets intenser leefde... Niet dat ze overdreven deed of zo, maar ze genoot precies een graadje dieper dan de anderen van de sfeer, van het gekeuvel, van de moppen en van het creatieve werkje waar we aan bezig waren. Ik had het gevoel dat ze wist dat haar leven eindig was, en ze wou er nog alles uit puren. Kortom, het was voor ons allen een beetje een voorbeeld hoe je ziekte kunt verwerken...
De laatste bijeenkomst was ze er niet, maar ja, dat kan gebeuren... We dachten wel eventjes op haar ziekte, maar geloofden het niet echt, ze was zo moedig dat je haar en de ziekte niet in één persoon zag. Korte tijd nadien hoorden we het slechte nieuws, en heel vlug nadien haar overlijden... En ik bedacht, als je moet gaan, dan liever vlug, je hoeft niet lang af te zien, en zag over het hoofd dat zij eigenlijk al een hele tijd met die ziekte kampte, dat ze wellicht al een hele tijd wel een en ander voelde, maar het niet wilde weten, het bewust negeerde misschien, in een hopeloos gevecht...

Ik wens niemand die vreselijke ziekte toe, maar als u of ik het schuldig zijn (wat een stomme uitdrukking!), dan wens ik hen de sterkte toe die ik zag bij Annie...

Dat en nog een heleboel andere dingen lag ik te bedenken... vannacht, in plaats van te slapen.
Wat en hoe, moet ik dat vertellen in de homilie?
Straks ga ik proberen dat eens rustig uit te werken, en het dan door te mailen naar onze pastoor, zodat hij het weer kan verwerken in de lijkmis.
Ik blog veel liever, dat is veel minder serieus, daar mag ik al eens zwanzen en domme dingen schrijven, gewoon om gek te doen... in een homilie mag dat niet.

Ik kijk met nietsziende ogen naar buiten, zie de mezen hiphoppen op de takjes van de linde en acrobatisch hangen aan de mezenbollen... alles is nog steeds wit, met inktzwarte silhouetten van de bomen... doods en stil, moesten die piepkleine vogeltjes er niet zijn...
djudedju

ik ga stoppen, ik moet nadenken... Traagzaam trekt de witte wagen door de stille straten toen, en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen...

tot de volgende ?

Boeken voor Bart...

Image by patries71 via FlickrOp het kerstfeest hadden wij een verrassing voor Bart, drie boeken (in drie pakjes, nog eens zo leuk) over textielbewerking. Een lijvige cursus van een gerenommeerde textielschool in Nederland, daterend van ...1944. In een van de boeken zat een kaartje met een kalendertje op van 1946, mijn geboortejaar.
Ik had de boeken al een paar weken liggen, gekocht op een rommelmarkt (Heel wat afgeboden met het argument dat dergelijke specialistische boeken toch geen kopers vonden...) voor en appel en een ei (en ik heb kippen...)

In drie grote boeken lees je van het draadje van de zijdeworm, het katoenpluisje, de vezeltje van het vlas en zo verder, tot in het laatste gedeelte de weeftechnieken tot het uiterste end uitgelegd... Bart was zielsgelukkig, herkende nog machines waar hij op geweven had in de schooltijd en ik weet bijna zeker dat ze nu in zijn valies zitten...Want vandaag trekken ze op verlof naar hun jaarlijkse stek diep in La Wallonie... Gaan wandelen, rusten en genieten van de sneeuw en de prachtige natuur...en nu en dan ook van de heerlijke Waalse biertjes... (En er zijn lekker bij !)

Dat wil zeggen dat wij vanaf morgen om de twee dagen en bij vorst iedere dag naar Lierde mogen rijden, om de beesten eten te geven en drinken... Met dit sneeuwweer is dat meer dan nodig. Ze gaan ieder jaar naar dezelfde plaats, omdat ze weten dat ze daar echt kunnen rusten en genieten. Het is hen gegund!

Het zijn niet de eerste boeken over textiel die ik heb meegebracht van de rommelmarkt voor Bart, maar ik denk dat het wel zowat de meest interessante zijn tot nog toe. Nu en dan kwam ik zelfs met een boek af dat Bart dan zelf al bleek te bezitten... Jammer, maar ik ken niet al zijn boeken, en daar het onderwerp niet echt mijn dada is, blijven de titels me ook niet bij. Maar nu was ik quasi zeker dat ik echt "nieuwe" mee had. Boeken interesseren me sowieso, dus zit ik daarin toch te neuzen, en zo kom ik soms wel eens wat tegen voor Bart... Weet je, ik heb op zijn minst even veel deugd van de boeken die ik weggeef dan van de boeken die ik voor mezelf koop. Ik ben immers apetrots op onze Bart, die in zijn werk heel wat prijzen weet binnen te rijven... Je moet maar eens neuzen op de website van Bic-Carpets... daar zie je onder meer zijn werken en vermeldingen van enkele van de prijzen die hij haalde.

Ik weet het, ik heb er geen verdienste aan, maar toch ben ik trots... en heb het gevoel dat ik er op zijn minst iets toe heb bijgedragen met de manier waarop wij in ons gezin de kinderen ook betrokken in kunst-kijken...

Als ik buiten kijk, dan ligt de wereld er nog steeds maar wittekens bij... Gisteren heeft het wel wat gedooid, de banen liggen beter, maar het is nog steeds echt winter. De vogeltjes zitten heel de tijd op en rond de mezenbollen, en gisteren zag ik voor het eerst een merel aan zo'n mezenbol hangen! Ze moeten echt honger hebben! Dit jaar zagen we nog geen specht, want die durft ook wel eens op bezoek te komen. In de tuin achteraan mijn huis is het nog steeds een mussenparadijs, en ik moet toegeven dat mijn tuin toch wel wat uitzonderlijk is, bij Bart, in zijn vogelhuisje zie je van alles en nog wat naar de voedertafel komen, maar geen mussen meer... Zijn dat dan echt bedreigde diertjes geworden? Vroeger zag je die overal en in hele zwermen zitten, en was het beeld van mijn tuinmussen in iedere tuin te vinden... Voor mij is de vogel van het jaar vanaf nu: de huismus... dat mooie kleine stoute bruine ding... En als je het mannetje eens goed bekijkt, dan zijn het best mooie vogels !

tot de volgende ?